Bez granic

Bez granic


    „Czy dziesięć lat wystarczy, by się do kogoś przywiązać?”
    Właśnie to pytanie zadał mi mój brat, kiedy Orochi zawładnął ciałem Soramaru Kumou. Kiedy cała trójka Chmurnych Braci dowiedziała się, że ich zdradziłem. A raczej zrozumiała, że nigdy tak naprawdę nie byłem przyjacielem i bratem, za którego mnie uważali.
    Czy dziesięć lat wystarczy, by się do kogoś przywiązać?
    Jestem przywódcą upadłego klanu Fuma. Swoje emocje i uczucia trzymam na wodzy. Sądziłem więc, że dziesięć lat to nic takiego. W końcu zbliżyłem się do nich, ponieważ taką miałem misję. Bez mrugnięcia okiem zabiłem ich rodziców, bez wyrzutów sumienia stałem u ich boku, udając bezbronnego, pozbawionego rodziny i domu nastolatka.
    A oni w odpowiedzi na to uśmiechnęli się. Chcieli, bym znów zamieszkał z nimi w Świątyni Chmur, bez względu na to, czy nadejdzie dzień, w którym mi wybaczą, czy też nie.
–    Shirasu-san?
    Zamknąłem oczy, słuchając tego rozbrzmiewającego w mojej głowie imienia, wypowiedzianego przez dobrze mi znany głos.
    Gdyby nie Tenka, jedenaście lat temu z pewnością zmiażdżyłbym to gardło, z którego się wydobywał.
–    To naprawdę ty?
    Przez chwilę zastanawiałem się, czy nie skoczyć z urwiska, nad którym stałem, tak, jak rok wcześniej. Przyłapany na „podglądaniu”, starałem się biec jak najdalej. Jednak to było oczywiste, że przez ten rok Soramaru dużo trenował, wciąż rosnąc w siłę.
    Byłem tylko ciekaw, czy przewyższył już Tenkę...
–    Dawno się nie widzieliśmy, Soramaru – powiedziałem z uśmiechem, w końcu się do niego odwracając.
    Sam nie wiem co dokładnie pojawiło się w jego oczach. Kiedy ruszył w moim kierunku, byłem gotów sięgnąć po kunai i odeprzeć atak.
    Ale jak mam odeprzeć przytulenie...?
    Objął mnie ramionami, przycisnął do siebie moje szczupłe ciało, westchnął głośno, ze śmiechem. Oparł się policzkiem o moje ramię i po prostu tak stał.
–    Urosłeś.- Udało mi się w końcu coś z siebie wydusić.
–    Taa, ale nadal jesteś wyższy – zaśmiał się, odsuwając głowę i patrząc mi teraz w oczy. Obdarzył mnie swoim zwyczajowym uśmiechem, szczerym, pełnym miłości i tej denerwującej tęsknoty.- Tak dobrze znowu cię widzieć, Shirasu-san. Nie masz pojęcia, jak bardzo za tobą...
–    Przestań.- Odepchnąłem go delikatnie, zachowując na twarzy ten sam uśmiech, co zawsze.- Nie warto, Soramaru.
–    Nie mów tak, Shirasu-san!- krzyknął.- Mogłeś oszukiwać nas przez dziesięć lat podając się za naszego przyjaciela, ale nie wmówisz mi, że to, co łączyło wyłącznie mnie i ciebie, było takim samym kłamstwem!
–    Już ci mówiłem, że najważniejszy byłeś dla mnie ty – powiedziałem.- To ty musiałeś mi najbardziej ufać, to właśnie najbliżej ciebie musiałem być. W końcu byłeś naczyniem Orochiego. Kiedy wyznałeś mi uczucia, nie mogłem ich odrzucić.
–    To kłamstwa!- krzyknął ze złością, po czym zacisnął zęby, wpatrując we mnie.
–    Zrozum, Soramaru, to wszystko robiłem dla Orochiego.
–    Nie uwierzę w to – szepnął, kręcąc głową. W jego oczach pojawiły się łzy.- Nie uwierzę, że te wszystkie chwile, gdy dotykałeś mnie, całowałeś, kochałeś... że wszystko to było tylko sposobem na zbliżenie się do mnie... Wiem, że nie kłamałeś, kiedy mówiłeś, że mnie kochasz... Nikt nie potrafi być tak dobrym aktorem...
–    Ja chyba jednak potrafię.- Uśmiechnąłem się skromnie.- Nie zapominaj, że mam dziesięcioletnie doświadczenie.
–    Dlaczego do nas przyszedłeś?- zapytał cicho, ocierając twarz rękawami kimona.- Bo na pewno nie przechodziłeś obok naszej świątyni przypadkowo.
–    Chciałem zobaczyć, co u was – odparłem.- Ot, sprawdzić, czy jeszcze żyjecie.
–    Uciekałeś przede mną.- Te słowa zabrzmiały jak skarga, ledwie powstrzymałem się od parsknięcia śmiechem.
–    Przyznaję bez bicia, że nie chciałem, byś mnie zauważył. Wiedziałem, że zaczniesz zadawać bezsensowne pytania, na które będę musiał udzielać równie bezsensowne odpowiedzi.
–    Dla mnie one nie są bez sensu.
–    I że zaczniesz bezsensowne dyskusje – dodałem, uśmiechając się.- Cały ty.
–    Próbujesz zniechęcić mnie do siebie, prawda?- burknął.
–    Zrobiłem to już dawno temu. Poczynając od zamordowania twoich rodziców, poprzez próbę uduszenia cię, zranienie niemal śmiertelnie twojego brata, aż po wszystkie kłamstwa, jakie bez zająknięcia ci wciskałem. Właściwie, gdyby nie Orochi, Tenka już dawno by nie żył, więc możemy to zaliczyć do morderstwa.
    Umilkł, spuściwszy głowę. Sam dziwiłem się sobie, że jestem z nim taki szczery. Oczywiście, teraz kłamstwa nie miałyby najmniejszego sensu.
    Poza tym jednym, którym chciałem go uchronić.
–    Co robiłeś przez ten rok?- zapytał cicho.
–    Nic szczególnego – odparłem krótko.
–    Chodź do nas – mruknął Soramaru.- Tenka i Chuutarou są w mieście. W domu jestem tylko ja i Nishiki.
–    Nishiki? Ah tak, twoja nowa dziewczyna.- Natychmiast ugryzłem się w język. Nie powinienem był tego mówić.
    Rumieńce na jego twarzy zdenerwowały mnie jeszcze bardziej. Nie mogłem odczytać z jego twarzy tego, o czym teraz myśli. Najwyraźniej rok przerwy wystarczał, bym wyszedł z wprawy.
–    Chodźmy – szepnął, chwytając mnie nagle za nadgarstek i ciągnąc za sobą w kierunku drzew, za którymi czekały nas schody, po których chodziłem dziesięć lat, na szczycie których stała świątynia, w której wychowywałem Soramaru i Chuutarou.
    A nawet tego głupka, Tenkę.
    To wszystko tam na mnie czekało. Kuchnia, w której wielokrotnie przygotowywałem słodkości, gdzie na marne starałem się ugotować obiad. Mój stary pokój, w którym każdego wieczora planowałem kolejny dzień. Dziedziniec, zamiatany przeze mnie każdego ranka, na którym przyglądałem się ćwiczącemu Soramaru. Jego pokój, w którym uczyłem go wszystkiego, co sam umiałem. Pokój Tenki, gdzie raz na jakiś czas piłem z nim sake i przyglądałem mu się z ciekawością, kiedy się upija i bredzi trzy po trzy.
    I było coś jeszcze, co tam na mnie czekało.
    Było ciepło rodzinnego domu i ten słoneczny śmiech, który był w stanie odegnać raz na zawsze kłębiące się na niebie ciemne chmury.
–    Soramaru...
–    Nawet nie próbuj!
–    Czego?
–    Wiem, że nie chcesz tam iść, ale trudno. Zaciągnę cię tam siłą, poczekamy na Tenkę i Chuutarou i przynajmniej wysłuchasz, co mają ci do powiedzenia!
–    Dobrze wiem, co mają...
–    Nic nie wiesz, Shirasu!- przerwał mi krzykiem.
    Umilkłem. „Shirasu”? A gdzie jego „-san” dodawane za każdym razem, gdy wypowiadał to skalane wiecznym potępieniem imię? Gdzie ten zawsze okazywany mi …
    Ah, chwileczkę. Przecież nie mam prawa szukać u niego szacunku do mojej osoby.
    Kiedy wchodziliśmy po schodach, czułem dziwną ociężałość na barkach. Nogi odmawiały mi współpracy, miałem wrażenie, jakby były zrobione z ołowiu. Soramaru ciągnął mnie za rękę, więc nie mogłem się zatrzymać, choć z każdym kolejnym stopniem szło mi coraz gorzej.
    Ale on dalej mnie ciągnął.
    I, z jakiegoś powodu, miałem wrażenie, że byłby w stanie wyciągnąć mnie nawet z najgłębszych czeluści.
    Torii* mogłem zobaczyć będąc niemalże u samych stóp kamiennych schodów, jednak dopiero po zbliżeniu się do niej, poczułem, jak dobrze jest mi znana. Drewniana tabliczka ze złotym napisem „Świątynia Kumou” przywoływała nostalgiczne wspomnienia.
    Przed budynkiem, z miotłą w rękach, stała średniego wzrostu dziewczyna o biało-czarnych włosach. Nic się nie zmieniła. Wciąż z tą samą zaniepokojoną miną, której wyraz zmieszany był z obojętnością i powagą.
–    Przywód... znaczy... Shirasu-sama – bąknęła, patrząc na nas zaskoczona.
–    Nishiki, czy mogę mieć do ciebie prośbę?- Soramaru pociągnął mnie za sobą, aż stanęliśmy tuż przed nią. Westchnąłem cicho, odwracając głowę i nie patrząc na nią.
–    O-oczywiście, Soramaru-sama!- powiedziała szybko.
–    Proszę, udaj się do miasta i sprowadź Tenkę i Chuutarou. Ja go tutaj zatrzymam.- Mówiąc to, przyciągnął mnie do siebie i ścisnął mocniej moją dłoń.
    Dlaczego odpowiedziałem na ten uścisk, chyba nigdy się nie dowiem... W tamtym momencie wiedziałem tylko tyle, że popełniłem kolejny błąd.
    Dałem mu znać. Nigdy, przenigdy nie powinienem był ściskać jego dłoni w taki sposób.
    Nishiki bezzwłocznie ruszyła do miasta, zostawiając nas samych na dziedzińcu. Przez chwilę patrzyliśmy, jak jej sylwetka znika, gdy schodziła po schodach.
–    Chodźmy, Shirasu-san...- szepnął niecierpliwie Soramaru, ciągnąc mnie do środka.
    Tyle błędów, przed którymi przestrzegałem sam siebie, i wszystkie popełnione jednego dnia.
    Czy ludzka głupota naprawdę nie ma granic?
    Jego pokój nic się nie zmienił. Kiedy tylko weszliśmy do środka, od razu wiedziałem, gdzie jestem, nie tylko dlatego, że znałem to miejsce, ale znałem również ten charakterystyczny zapach, którym otaczał się sam Soramaru.
    Nie mogłem się nawet rozejrzeć, od razu wylądowałem na miękkim futonie. Stęknąłem cicho, patrząc jak Soramaru staje nade mną na czworakach.
–    Tyle razy ci powtarzałem, żebyś chował futon na dzień – westchnąłem, odwracając głowę, by nie mógł mnie pocałować.
–    Dziś się przyda – odparł w odpowiedzi. Nie mogąc dostać się do ust, zaczął całować mój policzek i szyję.
–    Co zamierzasz?- zapytałem, mając nadzieję, że nie słyszał, jak przełykam ślinę.
–    Już zapomniałeś, co oznacza taka pozycja?- Spojrzał na mnie z rumieńcem.- To chyba oczywiste, Shirasu-san!
–    Może dla ciebie.
–    Zamierzam się z tobą kochać!
–    Raczej mnie zgwałcić...
–    Nie robię takich rzeczy!- wykrzyknął, czerwieniąc się jeszcze bardziej.- Nie oszukasz mnie, wiem, że tego chcesz! Zresztą... sam się zaraz przekonasz – burknął, szarpiąc za pas mojego kimona.- Nie myśl, że zapomniałem, co lubisz!
    Nie mogłem się nie uśmiechnąć. Starałem się jednak za wszelką cenę pozbyć tego uśmiechu, prostując usta, jednak ich kąciki wciąż unosiły się do góry. Tak bardzo się starałem, że w efekcie moje wargi przybrały kształt dzióbka...
    Nic dziwnego, że Soramaru zaczął się z tego śmiać...
    A potem nachylił się i niespodziewanie skradł pocałunek.
    Wątpię, by którykolwiek z nas wiedział, kiedy z naszych ciał zniknęły ubrania. Po prostu w jednym momencie leżeliśmy zupełnie nadzy, obejmując się nawzajem i całując powoli, leniwie, jak to bywa z dawno nie widzącymi się kochankami.
    Tak. Oto kolejny błąd, który popełniłem tamtego dnia – objąłem go, pocałowałem. Dałem mu do zrozumienia, że może ze mną zrobić wszystko, czego tylko będzie chciał. Byłem jego podwładnym, ukorzonym przed swoim panem.
    Panem, którym był Soramaru, a nie Orochi, którego był naczyniem rok wcześniej.
    Westchnąłem, kiedy jego usta znalazły się na mojej klatce piersiowej. Wsunąłem palce w jego miękkie, czarne włosy, przeczesałem je, odgarniając z czoła, przyglądałem się jego młodej, przystojnej twarzy.
    Przesunął dłonią po moim udzie, powoli, delikatnie, łaskocząc odrobinę. Poczułem dreszcze na całym ciele – wszystkie spłynęły do krocza, pobudzając tę część, która najbardziej ukazywała, jak bardzo byłem podniecony.
    Oczywiście, właśnie o to mu chodziło. Mało tego, pragnął jeszcze więcej. Widziałem to w jego ruchach, w sposobie, jakim składał pocałunki na mojej bladej skórze, w jaki przesuwał językiem wokół sutków, spoglądając na mnie z dołu, pełen zawstydzenia i namiętności jednocześnie.
    Ten chłopak nie zna granic.
    Zagryzłem wargę, jęcząc cicho, kiedy niespodziewanie zawędrował do mojego członka i polizał jego czubek. Skurczyłem palce u nóg, zacisnąłem dłonie na jego włosach, wygiąłem nerwowo kręgosłup. Włożył go całego do ust, czułem ich gorące, wilgotne wnętrze.
    Dlaczego? Dlaczego to sprawia mi tak wielką przyjemność? Dlaczego to właśnie od niego pragnę tych pieszczot, dlaczego to przy nim chcę jęczeć i szeptać jego imię, kiedy mnie dotyka. Tyle pytań... tyle pytań...
    Czy kiedykolwiek znajdę odpowiedź choć na jedno z nich?
–    Shirasu-san?- Soramaru spojrzał na mnie, przesuwając dłonią po moim penisie.- Pamiętasz już? Jakie to uczucie?
–    Dziwne – mruknąłem w odpowiedzi, patrząc w jego ciemne oczy. Czułem, jakby cała moja twarz płonęła żywym ogniem.
–    Nie chcę, żebyś szczytował w tym momencie...- wymamrotał Soramaru, pełznąc na czworakach do niewielkiego kufra stojącego pod ścianą. Wygrzebał z jego dna niewielką buteleczkę i pospiesznie wrócił do mnie. Patrzyłem na niego z lekkim niepokojem. Czy rok przerwy to nie za długo...?- Dojdziemy razem, dobrze?
    Nie odpowiedziałem. Przyglądałem mu się bez słowa, jak wylewa przeźroczystą substancję na dłoń, a śliskimi od niej palcami przesuwa ostrożnie po moim rowku. Zagryzłem mocno wargę, czując znajome ciepło. Jęknąłem cicho, kiedy zaczął koniuszkiem palca naciskać wrażliwy otwór. Nie mogłem na niego nie patrzeć, jego twarz wyglądała tak pięknie, kiedy oczy świeciły, a policzki były rumiane z zawstydzenia i pożądania jednocześnie.
    Piękny widok, choć obiecałem sobie nigdy więcej na niego nie patrzeć. Obiecałem sobie nigdy więcej nie ingerować w jego życie, pozwolić mu ruszyć dalej.
    Z Nishiki, albo z każdą inną dziewczyną, jaka mu się spodoba.
–    Soramaru...- sapnąłem, poruszając nerwowo biodrami, gdy poczułem w sobie jego palce.
–    Tak, Shirasu-san?- mruknął, wpatrując się w swoją czynność z lekko rozchylonymi wargami.
–    Przypomnij mi... ile masz lat?
–    W tym roku skończyłem 17. Zapomniałeś już?
–    Ty też o czymś zapomniałeś... Jestem od ciebie starszy... Jak możesz robić takie rzeczy 26-latkowi?
–    W zeszłym roku ci to nie przeszkadzało...- westchnął, wsuwając kolejny palec.
    Jęknąłem głośno, poderwawszy biodra w górę. Soramaru przytrzymał mnie wolną dłonią, i jak na złość poruszał palcami. Przygryzając wargę, sam się na nie nabijałem, nie mogąc powstrzymać tego irytującego odruchu.
–    Przes... tań...!- wysapałem.
    Uspokoił się, zwolnił ruchy palcami i teraz poruszał nimi bardzo powoli, rozszerzając dziurkę. Oddychałem głęboko, próbując spowolnić szaleńcze bicie mego serca. Nie mogłem się rozluźnić, wciąż odruchowo zaciskałem ścianki odbytu, a fakt, że Nishiki lada moment przyprowadzi Tenkę i Chuutarou, tylko bardziej mnie denerwowała.
    Jeśli nas przyłapią...
–    Shirasu-san...- Soramaru wysunął palce i nachylił się nade mną, całując delikatnie. Jęknąłem w jego usta, obejmując ramionami jego szyję.
    Przestałem liczyć moje błędy.
    Uniosłem biodra do góry, ocierając się członkiem o jego nabrzmiałą męskość. Usłyszałem jego jęk, trącił mnie penisem, pocałował mocno, a potem oderwał się ode mnie, chwycił buteleczkę i wylał odrobinę przeźroczystego płynu na swojego członka. Rozsmarował po nim substancję i przysunął czubek do mojego pulsującego otworu. Zagryzłem wargę, kiedy poczułem, jak na mnie naciska.
–    Shirasu-san... musisz się rozluźnić...
–    Nie pouczaj mnie, Soramaru...- westchnąłem.- Wiem o tym...
–    To wszystko przez to, że zniknąłeś na cały rok – mruknął oskarżycielsko.
–    Oskarżasz mnie o to, że nie uprawiałem seksu z mężczyzną?- parsknąłem.
–    Z męż...- Zagryzł wargę.- A... z kobietą?
–    Co?
–    Kochałeś się z kobietą, Shirasu-san?
–    Jesteś ciekaw?- Uśmiechnąłem się lekko.
–    Nie drażnij mnie!- krzyknął.- Chcę wiedzieć, czy mnie zdradziłeś, czy nie?!
–    Zdradziłem?- powtórzyłem, zaskoczony.- To by była zdrada?
–    Oczywiście!- szepnął jękliwie.- Rok temu... Żaden z nas nie powiedział, że to koniec naszego związku...
–    Nie było na to czasu, poza tym... wydawało mi się oczywiste.
–    Dla mnie takie rzeczy nie są „oczywiste”...
–    Nie rób takiej miny – westchnąłem.- To tylko rok. Nie zdążyłem nawet poznać nikogo ciekawego...
–    Naprawdę?- Spojrzał na mnie, na jego twarzy niespodziewanie wykwitł piękny uśmiech.
    Jak dziecko, któremu pozwolono zjeść słodycze.
    Wywróciłem tylko oczami, a on pocałował mnie czule, kładąc dłoń na policzku.
–    Kocham cię, Shirasu-san – szepnął, powoli się we mnie nabijając.- Kończy nam się czas, więc proszę, kochajmy się jak dawniej...
–    Nie mogę...
–    Postaraj się.- Pocałował mnie w czoło.- Przypomnij sobie, jak to było kiedyś. Jak dobrze nam było, kiedy to robiliśmy, jak cudownie było czuć się kochanym... Chcę tego, Shirasu-san...
    Westchnąłem ciężko, zamykając oczy. W mojej głowie pojawiły się kolejne pytania, na które nie mogłem znaleźć odpowiedzi – dlaczego nie mogłem mu odmówić? Dlaczego posłuchałem go, dlaczego zacząłem przypominać sobie w jaki sposób robiliśmy to dawniej? Jak łatwo wtedy było, jak gładko we mnie wchodził, jak dobrze się przy tym bawiliśmy?
    Otworzyłem powoli oczy, spojrzałem na jego twarz. Oczekiwał mojej odpowiedzi. Odgarnąłem jego włosy z czoła i pocałowałem je delikatnie.
    A potem odetchnąłem głęboko i w końcu się rozluźniłem. Soramaru uśmiechnął się do mnie delikatnie, jego oczy zabłysły od łez. Z cichym westchnieniem zagłębił się w moje wnętrze. Przygryzłem wargę, zaciskając odrobinę ścianki odbytu. Znów zacząłem powoli oddychać, uspokajać się. Aż w końcu Soramaru zaczął przyspieszać ruchy, wbijać się we mnie głęboko, delikatnie, w równym tempie.
    Nie mogłem powstrzymać jęków, które towarzyszyły każdemu jego pchnięciu. Sam ledwie powstrzymywał się od głośnego wydawania dźwięków rozkoszy, jaka nim zapanowała – mogłem to odczytać z jego twarzy.
–    Shirasu-san...- szeptał co jakiś czas z zamkniętymi oczami. Stękał cicho, zaciskał dłonie na futonie, zanurzał się coraz głębiej, coraz szybciej stymulując wrażliwy punkt.
    Czułem łzy w oczach, kiedy już przyzwyczaiłem się do jego ruchów. Rozluźniłem się na tyle, by czuć całym sobą doznania, jakie powodowała obecność jego penisa we mnie. Uczucie tak dobrze znane, a jednak chwilami wydawało mi się zupełnie nowe.
–    Soramaru...- jęknąłem, wyginając kręgosłup.
–    Jeszcze chwila, Shirasu-san...- szepnął.- Wytrzymaj jeszcze chwilkę...
    Zagryzłem wargę. Łatwo było mu to mówić, nie miał pojęcia, jak naprawdę się czuję. Spojrzałem w jego oczy, wpatrujące się w moją twarz. Zupełnie, jakby to mój widok tak bardzo go podniecał...
    Nie mogłem już wytrzymać. Zacisnąłem kurczowo palce na jego ramionach, Soramaru spojrzał na mnie jakby z przestrachem, natychmiast przyspieszył ruchy. Zacisnąłem się na nim, krzyknąłem cicho, odrzucając głowę do tyłu. On także doszedł, równo ze mną, spuszczając się w moim wnętrzu tak obficie, jak jeszcze nigdy dotąd.
    Opadł na mnie bez sił, pojękując, przytulając się do mnie. Wciąż szeptał te irytujące dwa słowa, które powinienem przestać słyszeć już dawno temu, na których wypowiedzenie w ogóle nigdy nie powinienem był pozwolić.
    Ale chyba nawet taki głupiec jak ja potrzebował odrobiny tego ciepła. Choć jednej osoby, którą mógłby darzyć prawdziwym, szczerym uczuciem.
–    Shirasu-san...- wyszeptał Soramaru, unosząc głowę.
–    Zaraz przyjdą – mruknąłem, spoglądając na niego, starając się uspokoić oddech.
–    Wiem...- westchnął, całując mnie w policzek.- Przepraszam, nie naderwałem cię?
    I mówi mi to ledwie siedemnastoletni chłopak... Kimże się stałem, ja, przywódca klanu Fuuma?
–    Nie – bąknąłem, rumieniąc się lekko.- Mogę się ubrać? Nie chcę, żeby Tenka i Chuutarou zobaczyli mnie w tym stanie.
–    Oczywiście, przepraszam, Shirasu-san!- krzyknął szybko Soramaru, zrywając się, podając mi, nie wiadomo skąd, czystą tkaninę do wytarcia się i moje ubrania. Sam również doprowadził się do porządku, co chwila zerkając na mnie niepewnie.
    Odezwał się dopiero, kiedy oboje byliśmy ubrani i posprzątaliśmy po sobie:
–    Shirasu-san...- Spojrzałem na niego, zaciskając usta, by się nie uśmiechnąć.- Ja... nie myśl, proszę, że... że ja... to znaczy... nie bierz mnie za jakiegoś zboczeńca, proszę!- wyjąkał.- T-to nie tak, że zaciągnąłem cię tu tylko po to, by się z tobą kochać... ja... ja naprawdę chcę, żebyśmy... jakoś... żebyśmy razem...- Spuścił głowę, w jego oczach znów pojawiły się łzy.
–    To niemożliwe, Soramaru – powiedziałem łagodnie.- Za dużo spraw stoi między nami, za dużo się wydarzyło, byśmy mogli ciągnąć tę...
–    Nie obchodzi mnie, co było kiedyś!- krzyknął zawzięcie.- Obchodzi mnie tylko to, co nas łączy! Tylko to, że ja kocham ciebie, a ty mnie!
–    Czy ja powiedziałem...
–    Tak, powiedziałeś!- przerwał mi ze złością.- Mówiłeś to wiele razy, więc weź za to odpowiedzialność! Trudno, skoro twierdzisz, że byłem tylko marionetką, to teraz będziesz cierpiał!- Zaczął ze złością zwijać futon, jakby to on był winien wszystkim jego cierpieniom.- Będziesz miał mnie na głowie do końca życia, nie dam za wygraną, dopóki nie przyznasz, że mnie kochasz! Nie pozwolę ci zbliżyć się do kogokolwiek innego! Jestem zazdrosny, Shirasu-san, i nie obchodzi mnie, czy mnie za to znienawidzisz, czy też nie! Ja się nie poddam! Nie dam ci spokoju, zobaczysz... będę cię śledził w dzień i w nocy... dopóki nie powiesz, że mnie kochasz... i nie przyznasz, że ze sobą jesteśmy... nie dam ci znowu odejść...- I tak mamrotał pod nosem jeszcze kilkanaście innych, krótkich zdań, a ja, stojąc za nim, przyglądałem mu się z zaskoczeniem. Jak można być tak zawziętym? Zwłaszcza, że przecież chodziło tu o człowieka, który wyrządził więcej zła, aniżeli dobra.
–    Soramaru...
–    Tak?- Spojrzał na mnie spod byka.
    Uśmiechnąłem się do niego lekko, a ten rozdziawił usta, zaskoczony.
–    Słyszę, że już przyszli. Trochę się denerwuję. Będziesz przy mnie?
    Zacisnął usta, pociągnął nosem i na moment zatrzymał powietrze w płucach. A potem wstał, otarł szybko łzy rękawami kimona i spojrzał na mnie z uśmiechem.
–    Oczywiście, Shirasu-san – powiedział.
    Podszedł do mnie i chwycił moją dłoń, ściskając ją lekko. Moje ciało przestało mnie już słuchać, samo nachyliło się ku niemu, usta złożyły na jego miękkich wargach czuły pocałunek. Soramaru uśmiechnął się do mnie, rozmarzony.
–    Kocham cię, Shirasu-san.
    Uśmiechnąłem się lekko w odpowiedzi – kolejny błąd.
    Ludzka głupota nie ma granic.
    Ale nie tylko ona.