[15 minut] Rozdział piąty

Rozdział piąty

Shintarou

   
–    A pan doktor to chyba sam powinien iść do doktora, co?
    Spojrzałem na mojego pacjenta znad kartoteki, którą właśnie uzupełniałem kolejnym wpisem. Był to starszy mężczyzna, dobiegający siedemdziesięciu pięciu lat, lecz wciąż energicznie pracujący na roli, mimo osteoporozy, urazu prawej kostki oraz dwóch złamanych palców lewej dłoni. Jego skóra była ogorzała od słońca, twarz pomarszczona, lecz sympatyczna, spojrzenie niebieskich oczu wyjątkowo łagodne.
–    Co ma pan na myśli?- zapytałem, poprawiając okulary.
–    Noo, ździebko za dobrze to pan nie wygląda, doktorze – mruknął starzec, patrząc na mnie dość sceptycznie.- Blady jak daikon*, sińce jak po bójce z yakuzą, a i jakiś taki poczochrany pan dzisiaj jest.
–    Hmpf.- Znów poprawiłem okulary, nieco speszony jego uwagą.- Nie za dobrze ostatnio sypiam, ale to przejściowe. Niemniej dziękuję panu za troskę, Tosaka-san.
–    Aaa, nie trzeba dziękować.- Mężczyzna machnął lekceważąco dłonią.- Na piwko niech pan sobie czasem wyskoczy, albo za dzieweczkami się pouganiać, to od razu się panu lepiej zrobi. Wiem, co mówię – dodał, potakując głową.
–    Pan z kolei niech lepiej „pougania” się za aptekami, bo potrzebne panu nowe leki, jeżeli nie chce pan połamać kolejnych kości – odparłem, wyrywając z małego bloczku trzy recepty i podsuwając je pacjentowi.- Na dzisiaj to wszystko, Tosaka-san. Proszę o siebie dbać i zmusić synów do pracy, zamiast samemu się wykańczać.
    Starzec uśmiechnął się do mnie, wyraźnie rozbawiony, odbierając recepty. Wstał z krzesła i ukłonił się przede mną, zanim opuścił mój gabinet. Westchnąłem cicho, upijając łyk trzeciej tego dnia kawy – choć była dopiero dziesiąta rano – i chowając kartotekę Tosaki do koperty. Odłożyłem ją na stosik po mojej lewej stronie, by następnie wziąć do ręki kolejną kopertę ze stosiku po prawej. Uniosłem lekko brwi, rozpoznając na niej własne pismo.
    A więc Takao jednak zdecydował się na wizytę?
    Poprawiłem odruchowo swój kitel, ganiąc się za to w myślach. Tak jakby mój wygląd miał jakiekolwiek znaczenie – zwłaszcza, że przecież dopiero co Tosaka grzecznie poinformował mnie o tym, jak wyglądam. Nic już nie mogłem zrobić, nie licząc wygładzenia włosów, które, moim zdaniem, uczesane były zupełnie dobrze.
    Kiedy rozległo się ciche pukanie, odchrząknąłem cicho, po czym rzuciłem krótkie „proszę!”. Zacząłem przy tym udawać, że jestem zajęty dokumentami, po to tylko, by zagłuszyć szaleńcze bicie serca. Denerwowałem się jak jeszcze nigdy dotąd.
    Uniosłem wzrok, kiedy drzwi zamknęły się za moim pacjentem. Takao zagryzał lekko wargę, spoglądając na mnie niepewnie, jednak kiedy nawiązałem z nim wzrokowy kontakt, uśmiechnął się delikatnie i podszedł do biurka, by zająć miejsce.
–    Dzień dobry, Midorima-sensei.
–    Dzień dobry, Takao-san – odparłem, układając porozrzucane dokumenty i odsuwając je na bok.- Jak samopoczucie po ostatniej wizycie?
–    Dobrze – odpowiedział, skinąwszy głową.
–    Jakieś bóle głowy, zawroty, wymioty, omdlenia?- dopytywałem się.
–    Nie.- Pokręcił przecząco głową.- To znaczy, czasem miewam bóle, kiedy za długo oglądam telewizję, słucham radia czy rozmawiam przez telefon. Poprzednia pani doktor ostrzegała mnie przed tymi, no... falami radiowymi.
–    No tak, to nieuniknione, bez względu na rodzaj urazu mózgu – przytaknąłem.- Przejdźmy może do rzeczy... Dałem panu kilka skierowań, czy zrobił pan wszystkie badania?
–    Oczywiście.- Kazunari znów się uśmiechnął, po czym podał mi niewielką papierową torbę. Odebrałem ją od niego, a następnie wyciągnąłem zawartość.
    Pakunek zawierał wyniki wszystkich zleconych przeze mnie badań. Badania moczu, krwi, EKG, RTG płuc i tętnic szyjnych oraz badań obrazowych mózgu. Oprócz tego znalazła się wśród nich także kartka z odręcznie wypisanymi nazwami leków. Przez dłuższą chwilę wpatrywałem się w tak dobrze mi znane pismo Takao, w ogóle nie odczytując znaków. W końcu jednak otrząsnąłem się z zamyślenia i, odchrząknąwszy, odłożyłem papiery na bok.
–    Chciałbym, żeby te dokumenty zostały w kartotece, bym miał do nich pełen dostęp i za jakiś czas mógł porównać z kolejnymi wynikami badań. Prosiłbym więc, żeby zrobił pan ich kopię...
–    To już jest kopia – powiedział Takao, uśmiechając się do mnie.- Wziąłem sobie do serca pana poprzednie słowa i od razu wykonałem kopię wszystkich dokumentów. Nawet udało mi się uprosić panie w klinikach, aby wykonały dla mnie podwójnie zdjęcia!
–    Rozumiem – mruknąłem, poprawiając okulary.- W takim razie zatrzymam je już dzisiaj. Po wstępnej analizie mogę stwierdzić, że nie ma pan żadnych poważnych braków czy „usterek” zdrowia. Mam tu na myśli, że wyniki badań są... zaskakująco dobre. Oczywiście, nie tak perfekcyjne jakbyśmy sobie tego życzyli, ale również nie najgorsze. Czy zdecydował się pan leczyć u nas w klinice?
–    Dlaczego miałbym się decydować?- zapytał Kazunari. Zaskoczyła mnie jego zupełnie poważna mina. W jednej chwili przestał się uśmiechać, a zaczął przeszywać mnie spojrzeniem na wylot.
–    W Tokio jest wielu dobrych lekarzy, którzy by pana przyjęli...- zacząłem.
–    Niestety, nikogo mi nie polecono – przerwał mi Takao.- Może mi pan wierzyć, byłem już w wielu klinikach, wiele też obdzwoniłem, ale tylko tutaj powiedziano mi, że mają lekarza, który podejmie się także tych trudniejszych przypadków.
–    Cóż...- Poprawiłem swoje okulary.- Nie rozumiem, dlaczego lekarze w innych klinikach w ogóle rozważali przyjęcie czy też odrzucenie pana. Skoro przychodzi pan z problemem, choćby i najcięższym, to ich obowiązkiem jest panu pomóc. Takie sprawy może pan załatwiać w sądzie.
–    Doskonale o tym wiem, Midorima-sensei.- Takao uśmiechnął się słabo.- Po prostu nie chciałem, żeby zajmował się mną lekarz, który robiłby to niechętnie.
    Umilkłem, spuściwszy wzrok na blat mojego biurka. Wyglądało na to, że nieco się zapędziłem. Rzeczywiście, powinienem myśleć przede wszystkim o uczuciach pacjenta. W gruncie rzeczy zdawałem sobie sprawę z tego, że przyjęcie pod opiekę kogoś z tak poważnym uszczerbkiem na zdrowiu było ogromną odpowiedzialnością. Nie każdy byłby w stanie wziąć ją na barki z powagą i determinacją, zwłaszcza, że lekarze rodzinni nie zajmują się tego typu schorzeniami, a raczej posyłają do specjalistów. Choć nie miałem wieloletniego doświadczenia, chyba tylko ja byłem gotów podjąć się tego zadania.
    Problem w tym, że naprawdę powinienem wysłać Takao do specjalisty, tak by zajął się nim ktoś, kto w stu procentach zna się na rzeczy i wie, co robić w przypadku pacjenta z utraconą pamięcią.
    Ja byłem w tym temacie jedynie amatorem.
–    Tak więc rozumiem, że od tej pory będziemy regularnie widywać się na badaniach – stwierdziłem, odchrząkując cicho.
–    Mhm. Dziękuję bardzo. Proszę się mną zająć, Midorima-sensei!- Kazunari skłonił przede mną głowę, na co zareagowałem lekkim rumieńcem. Głupek. Zawsze tak robił, kiedy...
    Cholera.
–    No dobrze – westchnąłem ciężko.- Zacznijmy od rzeczy podstawowych. Ze względu na to, że nie posiada pan środków na specjalistyczne leczenie, jestem w stanie zaoferować panu jedynie leczenie z mojej ręki. To znaczy, – Oparłem się wygodniej o oparcie krzesła, splatając dłonie na udach.- że jeśli się pan zgodzi, możemy zacząć prowadzić pewnego rodzaju terapię mającą na celu przywrócenie panu wspomnień, czy to częściowo czy całkowicie. Problem w tym, że musi pan zapoznać się z ryzykiem, jakiego możemy się podjąć. Mianowicie, nie jestem ekspertem w dziedzinie psychologii, poznałem jedynie niezbędny zakres wiedzy o niej, w większości czysto medyczny. Ale jako lekarz jestem w stanie poszerzyć nieco ów wiedzę dla pana korzyści i postarać się rozpocząć z panem pewnego rodzaju amatorską terapię. Zaznaczam jednak, że może ona być zupełną stratą czasu, ponieważ, jak mówię, nie znam się na psychologii bardzo dobrze.
–    Uhm...- Takao zmarszczył brwi i zamrugał, patrząc na mnie w skupieniu.- Przepraszam, Midorima-sensei, ale chyba nic z tego nie zrozumiałem...
    Zacisnąłem lekko usta, by się nie uśmiechnąć, twarz zaś pozostawiłem w surowym i nieco gniewnym grymasie. Westchnąłem, poprawiając swoje okulary.
–    Takao-san, czy oprócz rzeczywistego braku pamięci ze zdarzeń mających miejsce przed pana wypadkiem, miewa pan jakiekolwiek zaniki pamięci obecnej? Spróbuję wyrazić się jaśniej, podając przykład. Powiedzmy, że w poniedziałek ktoś poinformował pana o czymś ważnym lub mniej ważnym. Czy zdarza się, że jeszcze tego samego dnia, albo w przeciągu kilku następnych, zapomina pan o tym?
–    Uhm... No, czasami mi wypada z głowy.
–    Idąc dalej – jeżeli osoba ta po kilku dniach przypomina panu o tej informacji, czy kojarzy pan, że rzeczywiście wcześniej ta osoba o tym mówiła, czy ma pan wrażenie, że mówi o tym po raz pierwszy?
–    Nie no... jak mi przypomni, to ja też sobie przypominam.
–    To dobrze – powiedziałem, cicho oddychając z ulgą.- To prawdopodobnie bardzo ułatwi nam zadanie, Takao-san. Oznacza to bowiem, że w obecnym etapie nie ma pan problemów z samą istotą zapamiętywania, a jedynie z okresem, który, że tak powiem, uległ zapomnieniu po pana wypadku... Nadążasz?- rzuciłem odruchowo, zapominając o grzecznościowej formie.
–    Tak, tak, rozumiem – odparł z powagą Kazunari, zagryzając paznokieć kciuka i kiwając głową.- Czyli z moją głową nie jest aż tak źle!
–    Kolejne pytanie, tym razem w nieco szerszym zakresie czasowym. Czy zauważył pan, bądź pana rodzina, iż w ciągu ubiegłych pięciu lat zapomniał pan o jakimś wydarzeniu mającym miejsce po wypadku? Dając przykład, cztery lata temu zawalił się most w Tokio i zginęło wiele osób. Czy po...
–    Ale że tak na serio było?!- Takao spojrzał na mnie z przerażeniem.
–    Nie – westchnąłem.- To tylko przykład.
–    Aaa, okay!- mruknął z uśmiechem.- Rozumiem, o co panu chodzi. Ale nie, nic takiego się nie dzieje. To znaczy, wydaje mi się, że ostatnie pięć lat pamiętam tak dobrze, jak na przykład pan pamięta swoją przeszłość.
–    Rozumiem.- Skinąłem głową.- Zadając panu to pytanie, chciałem rozważyć, czy możliwym jest, iż po upływie dwóch, pięciu czy ośmiu lat zacznie pan zapominać, dajmy na to, naszą terapię.
–    Okay, rozumiem.- Takao pokiwał głową, uśmiechając się lekko.
–    Tak więc wrócę teraz do głównego wątku, sprzed tych paru pytań – powiedziałem.- Mówiąc najprościej jak się da, nie znam się za bardzo na psychologii, ale postaram się spróbował poprowadzić dla pana terapię.
–    Mhm.- Kazunari znów pokiwał głową, tym razem jednak jego mina była poważna. Spojrzał na mnie ze szczerą wdzięcznością w oczach.- Dziękuję, panie doktorze. Czy możemy jednak zacząć, kiedy znajdę pracę? Teraz jestem bezrobotny, więc...
–    Już mi pan wspominał o swojej sytuacji finansowej – przerwałem mu, poprawiając okulary.- Gdybym chciał, aby tracił pan pieniądze na profesjonalne leczenie, wysłałbym pana do specjalistów. Oczywiście, powinienem tak zrobić, ale mając na uwadze naszą poprzednią rozmowę oraz fakt, że ja nie jestem profesjonalistą, nie oczekuję od pana żadnej zapłaty.
–    Więc... będzie mnie pan leczył za darmo?- Kazunari wyglądał na wyraźnie zdziwionego.
–    To chyba oczywiste?- mruknąłem, otwierając jego kartotekę i szykując długopis.- Skoro nie mogę dać panu gwarancji, że moje metody poskutkują, nie mogę przyjąć żadnej zapłaty.
–    Och...- Takao spuścił wzrok na swoje kolana.
–    Mam nadzieję, że nie czuje się pan tym w jakiś sposób urażony...
–    Nie, nie, nie – przerwał mi pospiesznie.- Skądże znowu, jest mi bardzo miło! Uhm... czy to też... ze względu na naszą przyjaźń?
    Zerknąłem na niego znad dokumentów, a widząc, że bacznie mi się przygląda, westchnąłem ciężko, poprawiając swoje okulary. Nieważne, że stracił pamięć, pewne jego zachowania wciąż pozostawały takie same, jak wcześniej.
–    Tak – odparłem po prostu.- Rozumiem, że rozmyślał pan nad tym? Ale, jak zgaduję, żadne wspomnienie do pana nie powróciło?
–    Niestety – przyznał ze smutkiem, odwracając wzrok.- Mam nadzieję, że przy okazji będę mógł również poznać pana trochę lepiej! Oczywiście, o ile nadal chce mnie pan znać... Nie wiem, czy w przeszłości nie zrobiłem panu czegoś złego...
–    Nie przypominam sobie – rzuciłem wymijająco, zapisując notatki z dzisiejszej rozmowy.
–    Więc... Uhm, może to zabrzmi trochę niegrzecznie, ale... czy w takim wypadku może się pan zwracać do mnie bardziej nieoficjalnie?
–    Bardziej nieoficjalnie?- powtórzyłem, patrząc na niego.
–    Noo... jak zwracaliśmy się do siebie wcześniej?
    Przez chwilę nie odzywałem się, zastanawiając, czy powinienem mu to zdradzić. Dopisałem ostatnie zdanie w kartotece, po czym zamknąłem ją z westchnieniem i schowałem do koperty.
–    Po nazwisku – powiedziałem.- Byliśmy bliskimi przyjaciółmi, ale nawet takim nie mówię po imieniu, nie licząc jednego, którego znam znacznie dłużej niż pa... niż ciebie.
–    Aaa, rozumiem.- Takao pokiwał głową, przybrawszy na twarzy nieco dziwną minę.- W takim razie prywatnie będę zwracał się do ciebie „Midorima”.
    Skinąłem głową, przystając na to. Czułem się zupełnie jak tamtego dnia w szkole, kiedy Takao podszedł do mnie na korytarzu i przedstawił mi się, przy okazji żartując z mojej wiary w horoskop Oha-Asa. To właśnie w tamtych czasach nazywał mnie „Midorimą”, nawet jeśli trwało to tylko kilka dni, bo później przestawił się na te swoje głupkowate „Shin-chan”. Teraz miałem wrażenie, jakbyśmy poznawali się na nowo, jakbyśmy mieli od samego początku, cegiełka po cegiełce, budować nasze relacje.
    Ale cóż... tak to chyba właśnie musiało być.
–    Od następnej wizyty zaczniemy już tę amatorską terapię – poinformowałem.- Na sam początek jeszcze trochę pobadam twoją pamięć, wykorzystując do tego elementy obrazu oraz dźwięku. Może ci się wydać dziwnym pomysłem, ale chciałbym, żebyś zaczął prowadzić dziennik. Nie musisz w nim opisywać dosłownie wszystkiego. Na koniec dnia na jednej stronie opisz najważniejsze wydarzenia, następnego zaś przeczytaj to, co napisałeś i postaraj się dopisać szczegóły, które utrwaliły ci się w pamięci. Rób tak z każdym kolejnym dniem, możesz nawet wracać do dnia sprzed tygodnia i próbować przypomnieć sobie coś jeszcze.
–    Brzmi całkiem fajnie – powiedział z uśmiechem Takao.- Ja to się tam zupełnie nie znam, ale ty wydajesz się sporo o tym wiedzieć! Może jednak nie jesteś takim zwykłym amatorem!
    Poprawiłem swoje okulary, rumieniąc się lekko. Prawdę powiedziawszy to sam czułem się już jak co najmniej zaawansowany amator, z racji tego, iż w ciągu tygodnia przeczytałem tak wiele książek dotyczących utraty pamięci, sposobów jej przywrócenia oraz sztuki jej utrwalania. To były proste i błahe ćwiczenia, na które nawet dzieciak by wpadł i nie miałem żadnej pewności, że cokolwiek dadzą, ale zawsze stanowiło to dla nas jakiś początek.
–    Jak wygląda twoja dieta, Takao?- zapytałem cicho.- Co zaleciła ci poprzednia lekarka?
–    Och, głównie warzywa i owoce, odradzała mi też kofeinę, no i, rzecz jasna, wszelkiego rodzaju fast-foody i smażone potrawy.
–    Zapiszę ci acetylo-l-karnitynę, podaje się ją głównie osobom chorym na Alzheimera, ale wspomaga pamięć także u zdrowych – powiedziałem, chwytając za bloczek z receptami.- Pięćset miligramów dziennie w dwóch, trzech dawkach powinno wystarczyć. Zażywaj ją przez najbliższe dwa tygodnie, chyba, że wystąpią po niej jakieś efekty uboczne, wtedy niezwłocznie mnie o nich poinformuj. Oprócz tego staraj się zażywać jak najwięcej antyoksydantów, tak więc jedz jeżyny, brokuły, śliwki, szpinak, truskawki... To wszystko akurat lubisz, więc nie będzie problemu.
–    Tak.- Takao uśmiechnął się do mnie słabo.- A ty, Midorima? Lubisz truskawki, szpinak, śliwki... i te inne?
    Przyjrzałem mu się dyskretnie, próbując odgadnąć jego myśli. Wzrok miał spuszczony na blat biurka, wydawał się być nieco przygaszony i dziwnie smutny. Czyżby kiepsko znosił fakt, że wiem o nim pewne rzeczy, zaś on nie wie o mnie nic? Jakby nie patrzeć, ta bezsilność musiała być całkiem bolesna.
–    Lubię – mruknąłem.- Przez ciebie, tak właściwie.
–    Ech?- Spojrzał na mnie z zaskoczeniem.
–    Wcześniej nie lubiłem – wyjaśniłem, poprawiając okulary.- Ale tak często przygotowywałeś je jako przekąski podczas wspólnej nauki, że koniec końców zacząłem za nimi przepadać.
–    Och... ahahaha!- Kazunari roześmiał się zupełnie szczerze.- Och, rany! Tym sposobem chyba się trochę nad tobą znęcałem, co?
–    Hmpf.- Uśmiechnąłem się lekko, znów odruchowo poprawiając okulary.- Owszem.
    Dostrzegając, iż Takao intensywnie mi się przygląda, spojrzałem na niego pytająco. Ten zaś potrząsnął lekko głową, śmiejąc się cicho pod nosem.
–    Uśmiechnąłeś się – powiedział.- To mnie trochę zaskoczyło. Przepraszam.
–    Nie musisz przepraszać – odparłem.- Mój uśmiech zawsze cię zaskakiwał.
–    Naprawdę?- Takao znów się zaśmiał.- Tak rzadko się uśmiechasz, Midorima?
–    Powiedzmy.- Wzruszyłem ramionami.- Pora już kończyć nasze spotkanie, Takao. Mam kolejnych pacjentów.
–    Ach, no tak! Zupełnie straciłem poczucie czasu...!- Kazunari podrapał się po głowie, speszony.- To... na kiedy kolejna wizyta?
–    Hmm... Myślę, że powinniśmy widywać się jak najczęściej. Poproś o najszybszą wizytę, a kiedy znów się spotkamy, ustalimy sobie plan na najbliższy miesiąc.
–    Jasne, nie ma sprawy – rzucił Takao, wstając.- Bardzo ci dziękuje, Midorima. Nie mam pojęcia w jaki sposób odwdzięczę ci się za twoją pomoc.
–    Najważniejsze, żebyś najpierw przypomniał sobie przeszłość – powiedziałem, odkładając jego kartotekę na stosik po lewej.- To jest naszym priorytetem.
    Kazunari skinął głową, jeszcze chwilę stojąc w miejscu. Potem uśmiechnął się do mnie, odwrócił w kierunku drzwi i wyszedł z gabinetu.
    Westchnąłem ciężko, czując się niemal do reszty wypompowany z sił. Chyba i mnie przydałaby się jakaś terapia u psychologa, skoro podjąłem się amatorskiego leczenia kogoś, kogo kocham nad życie. Jeśli nie pójdzie po naszej myśli, prawdopodobnie znów go stracę. A nie mogłem na to pozwolić. Nie teraz, kiedy w końcu znów miałem go przed sobą, na wyciągnięcie ręki – nawet, jeśli nie mogłem go dotknąć.








*daikon – biała rzodkiew