[15min] Rozdział drugi

Rozdział drugi

Kazunari

   
    Zamknąłem za sobą cicho drzwi gabinetu lekarskiego i wziąłem powolny głęboki oddech. Siedząca za ladą recepcjonistka, od której wcześniej dowiedziałem się, w której sali przyjmuje doktor Midorima Shintarou, spojrzała teraz na mnie z zaciekawieniem. Uśmiechnąłem się do niej lekko, a ona natychmiast odpowiedziała tym samym, mrugając porozumiewawczo.
–    Chyba nie było tak źle, Takao-san?- zagadnęła, kiedy podszedłem do niej bliżej, by zapisać się na kolejną wizytę.
    Kiedy pół godziny wcześniej odbierałem od niej moją kartotekę, ostrzegła mnie, że Midorima-sensei to dosyć surowy lekarz i powinienem przygotować się na to, że może być odrobinę szorstki. Cóż, nie mogłem temu zaprzeczyć – gdy tylko wszedłem do jego gabinetu, odniosłem dokładnie takie wrażenie.
    Wyglądał jak typowy doktor; wysoki, szczupły, w białym kitlu i okularach, ze stetoskopem przewieszonym przez szyję i wielką powagą malującą się na przystojnej twarzy. Przydługie zielone włosy schludnie uczesane, grzywka opadająca na czoło, ale niesięgająca oczu. Biła od niego elegancja, inteligencja, ale również pewnego rodzaju sztywność.
    Ale takie było jedynie pierwsze wrażenie. Owszem, kiedy uśmiechnąłem się do niego po raz pierwszy, jego własny uśmiech był zupełnie nieszczery, raczej odrobinę krzywy i zdecydowanie zmęczony, o ile mogę tak to określić. Nie miałem jednak zamiaru oceniać go na pierwszy rzut oka, był przecież lekarzem, z całą pewnością był wykończony całodzienną pracą.
    Dopiero po tym, jak okazało się, iż mnie zna, zacząłem starannie przyglądać się jego osobie, próbując odgadnąć, czy rzeczywiście byliśmy przyjaciółmi, jak to określił. Nie pamiętałem, jaki byłem przed wypadkiem, więc nie mogłem stwierdzić jednoznacznie, czy byłbym w stanie polubić jego charakter. Ale widząc jego reakcje na nasze spotkanie, delikatnie drżące dłonie, zaciśnięte usta i bardzo, bardzo smutne spojrzenie zielonych oczu, ozdobionych długimi ciemnymi rzęsami – miałem wrażenie, że w gruncie rzeczy Midorima Shintarou to wrażliwy mężczyzna, który po prostu trzymał w sobie swoje emocje i uczucia.
–    Chciałbym umówić się na kolejną wizytę – rzuciłem do recepcjonistki, uśmiechając się do niej lekko.- Na przyszłą środę.
–    Mhm, już sprawdzam, czy mamy jakieś wolne miejsce w kolejce do Midorimy-sensei – odparła kobieta, poprawiając swój blond koczek na głowie i przysuwając się do komputera. Zaczęła klikać coś pospiesznie na klawiaturze.- W przyszłą środę jest już zmiana grafiku i Midorima-sensei będzie przyjmował od rana do popołudnia. Jeśli zależy panu na wieczornej wizycie, mogę wpisać pana na piątek.
–    Nie, nie, to nie ma znaczenia – odparłem, kręcąc głową.- Może być nawet środa rano.
–    W takim razie co pan powie na godzinę dziesiątą trzydzieści?- Uśmiechnęła się do mnie dziwnie uprzejmie, z nieco podejrzanym błyskiem w oczach.
–    Może być, dziękuję.- Spuściłem wzrok, nieco speszony.- Takao Kazunari.
–    Wiem, wiem!- rzuciła, śmiejąc się radośnie. Chwyciła za wizytówkę kliniki, na której wpisała pospiesznie datę i godzinę mojej kolejnej wizyty.- Proszę bardzo! Życzę panu miłego wieczora.
–    Dziękuję, wzajemnie!
    Odebrałem karteczkę i pospiesznie wyszedłem z kliniki, rumieniąc się delikatnie. Lubiłem rozmawiać z ludźmi, ale kiedy wyczuwałem, że ktoś zaczyna mnie podrywać, trochę się peszyłem. Nie dlatego, że miałem już dziewczynę, ale zwyczajnie czułem się dziwnie. Takie znajomości oznaczały opowiadanie o sobie szczerze, bez tajemnic, zagłębianie się w swoją przeszłość... a ja jej przecież nie posiadałem.
    Może to dziwne, ale właśnie dlatego czułem się tak niekomfortowo, kiedy kobieta zaczynała ze mną flirtować. A w ciągu ostatnich czterech lat parę razy już się to zdarzyło.
    Wyszedłem na zewnątrz, zaciągając się mocno chłodnym, kwietniowym powietrzem. Chociaż wiosna robiła swoje i budziła do życia wszelkie roślinki, to jakoś nie zabierała się za przywołanie nieco cieplejszych wiatrów.
    Ruszyłem ulicą, odruchowo zerkając w okna gabinetu doktora Midorimy. Mimo, że znajdowały się na piętrze, zasłonił je żaluzjami, zapewne po to, by mieszkający w blokach naprzeciwko wścibscy gapie nie podglądali rozbierających się pacjentów. Uśmiechnąłem się lekko, odwracając wzrok.
    Kiedy zmuszony byłem przepisać się do innej przychodni, byłem dość zaniepokojony. Moja poprzednia spłonęła w pożarze, a ponieważ jej ubezpieczenie wygasło a odbudowa byłaby zbyt kosztowna, właścicielka postanowiła zakończyć „interes”. To właśnie ona była moją lekarką prowadzącą, miała już swoje lata, nic więc dziwnego, że nie zdecydowała się zacząć pracować gdzie indziej.
    Musiałem więc poszukać sobie innego lekarza.
    Znalezienie odpowiedniej kliniki nie było łatwe. Dobrze wiedziałem, jakie podejście do swojej pracy ma większość lekarzy, a ja, jako osoba z amnezją spowodowaną wypadkiem, potrzebowałem kogoś, kto na poważnie zajmie się obserwacją mnie i leczeniem. Obdzwoniłem chyba wszystkie przychodnie w Tokio, ale żadna recepcjonistka nie była w stanie powiedzieć, czy któryś z pracujących doktorów zdoła wziąć na barki takie brzemię.
    Tylko ta jedna, która bez żadnego namysłu od razu poleciła mi doktora Midorimę Shintarou. Idąc do niego miałem ogromną nadzieję, że weźmie mnie na poważnie i nie postanowi zrezygnować z leczenia mnie. Chyba miałem szczęście, że mnie znał.
    Chociaż szczerze mówiąc, od samego początku wyglądał na pewnego siebie lekarza, który nie podda się tylko dlatego, że ma przed sobą nieco ciężki przypadek.
     Kiedy wszedłem do mojego mieszkania, przywitała mnie głucha cisza, przerywana tylko szumem przejeżdżających za oknami samochodów. Od rodziców wyprowadziłem się ledwie pół roku wcześniej, po części po to, by powoli zacząć się usamodzielniać, a po części... znacznie większej części – ponieważ źle czułem się w ich towarzystwie. Dla mnie byli to po prostu obcy ludzie. Jak mogłem ich kochać? Widziałem w ich oczach łzy, troskę, zmartwienie i ból, widziałem radość z tego, że przeżyłem... Ale poza tymi pięcioma laty, które spędzili przy mnie po wypadku oraz kilkoma widocznymi szczegółami w wyglądzie, które po nich odziedziczyłem, nie łączyło mnie z nimi zupełnie nic. Podobnie jak z Yuzuki, moją młodszą siostrą.
    I Chizuru, moją dziewczyną.
    Ta była dla mnie zupełną tajemnicą. Kiedy rodzice przyprowadzili ją do szpitala i wyjaśnili, że od kilku lat jest moją dziewczyną, wyglądała nie tylko na zatroskaną, ale i przerażoną. Nie potrafiłem się przełamać, by traktować ją jak kogoś mi bliskiego. Zwracałem się do niej uprzejmie, początkowo nie pytałem o nic, później stopniowo próbowałem wypytać ją o dzielące nas wspomnienia, w nadziei, że może przypomnę sobie jak ją kochałem.
    Ale nic z tego. Mój umysł był zamknięty, zaryglowany i całkowicie niedostępny. Zupełnie tak, jakby ktoś postawił potężny mur oddzielający moją przeszłość od teraźniejszości.
    Zdjąłem kurtkę i buty i z westchnieniem przeszedłem do salonu, po drodze wciskając fioletowy guzik na panelu telefonu domowego. Widziałem, że mała czerwona lampka migotała, co oznaczało nagrane wiadomości.
    Pierwsza była od mojej matki.
–    Cześć, Kazunari! Jak sobie radzisz, synku? Znalazłeś już pracę? Kochanie, wiem, że jest ci dość ciężko, ale postaraj się czasem do nas odzywać... Wciąż czekamy na twój telefon, zrozum proszę, że się z tatą martwimy!
–    Ja też się o niego martwię!- rozległo się w tle narzekanie Yuzuki.
–    Jak ci idzie szukanie kliniki? Mam nadzieję, że znajdzie się w końcu jakiś dobry doktor. Jeśli nie, to poprosimy ciocię i wujka o małą pożyczkę, opłacimy ci prywatnego lekarza.- Skrzywiłem się lekko, ściągając z siebie spodnie i odrzucając je na kanapę. W samych bokserkach i koszulce podszedłem do telefonu, gotów już wyłączyć pocztę, jednak postanowiłem się jeszcze powstrzymać. Oparty o przeciwległą ścianę, bez żadnych konkretnych emocji wsłuchiwałem się w głos kobiety, która była moją matką.- Zadzwoń do nas, kiedy wrócisz! A najlepiej wpadnij na kolację. Trzymaj się. Kocham cię, synku.
    Rozległo się długie piknięcie, po którym usłyszałem kolejny kobiecy głos, tym razem należący do Chizuru:
–    Hej, Kazunari! Uhm... przepraszam za tę poprzednią kłótnię. Niepotrzebnie się uniosłam, wiem, że jest ci teraz ciężko. Chciałabym się z tobą spotkać i porozmawiać, jeśli nie masz nic przeciwko. Oddzwoń do mnie i powiedz, kiedy będziesz miał trochę wolnego czasu.
    Trzy krótkie piknięcia, lampka zgasła. Koniec wiadomości.
    Wywróciłem oczami, nieco zirytowany. Chizuru była sympatyczną i ładną dziewczyną, ale za dużo ode mnie oczekiwała. Ona znała mnie od wielu, wielu lat – ja ją zaledwie od pięciu. Nie byłem w niej zakochany, ale mimo to wyglądała na tak zrozpaczoną, a wszyscy dookoła wydawali się wręcz nalegać na to, byśmy byli razem, że ostatecznie się na to zgodziłem. Po dwóch latach stwierdziła, że opowiedziała mi o sobie już wszystko, co wiedziałem wcześniej, że znam już ją na wylot.
    Ale dla mnie nadal była obca. Chociaż wiedziałem jakie miała dzieciństwo, znałem wszystkie jej dane, poznałem jej przyjaciół i każdą tajemnicę, jaką skrywała, w dalszym ciągu miałem wrażenie, że tak naprawdę nie wiem o niej nic.
    Zupełnie tak, jakby opowiadała mi po prostu bajki.
    Uparcie twierdziła, że mnie kocha, chociaż w ciągu dwóch lat naszego związku raz mnie zdradziła. Nie winiłem jej za to, rozumiałem, że potrzebowała mojej bliskości. A ja, nie dość, że nie potrafiłem odwzajemnić jej uczucia, to w dodatku nie byłem w stanie zaspokoić jej intymnych potrzeb, ponieważ po wypadku stałem się impotentem.
    Podczas ostatniej kłótni zarzuciła mi, że nie staram się tego wyleczyć, chociaż otrzymałem masę porad od mojej lekarki. Nic jej na to nie odpowiedziałem, ponieważ Chizuru miała rację. Nie potrafiła zrozumieć tego, że najzwyczajniej w świecie nie odczuwałem potrzeby pożądania. Nie interesował mnie seks ani z nią, ani z żadną inną kobietą. Robiłem jej dobrze za pomocą dłoni i ust tylko po to, by zaspokoić jej własne pragnienia.
    Skoro teraz chciała ze mną porozmawiać, oznaczało to, że albo chce zacząć od początku, albo postanowiła się poddać i zerwać.
    Cóż, wątpiłem, by ta druga opcja miała mnie zdołować. Chociaż bardzo starałem się poczuć coś głębszego do Chizuru, ostatecznie nigdy nie byłem w stanie. Żywiłem do niej jedynie sympatię, zwykłe „lubię ją, bo jest miła”, oraz ewentualne przyzwyczajenie.
    Wiedziałem, że potrzebuję kontaktu z ludźmi znanymi na długo przed wypadkiem. Ale z nią i z moją rodziną zwyczajnie nie miałem ochoty się widywać. Wolałem spędzać samotnie czas w zaciszu mojego mieszkania, leżąc w pustym, chłodnym łóżku, zagłębiając się w swoich myślach, zupełnie jakbym zanurzał się w oceanie. To mnie uspokajało, przynosiło ukojenie.
    Postanowiłem zadzwonić tylko do mamy, a jutro zająć się sprawami z Chizuru. Nie miałem ochoty zaprzątać już sobie głowy moim pseudo-związkiem.
    Wybrałem numer do rodzinnego domu, włączyłem opcję głośnomówiącą i odsunąłem się od telefonu na bezpieczną odległość. To było dość upierdliwe, ale kiedy zbyt długo rozmawiałem czy to przez komórkę, czy przez zwykły telefon stacjonarny, zaczynała mnie boleć głowa. Podobnie było w przypadku oglądania telewizji. Jak dowiedziałem się od mojej starej lekarki, winą mogłem obarczać fale radiowe.
–    Halo?- W mieszkaniu rozległ się głos mojej mamy.
–    Hej, to ja – rzuciłem, przysiadając na podłokietniku kanapy.
–    Kazunari!- Mama wyraźnie się ucieszyła.- Och, miałam nadzieję, że dzisiaj zadzwonisz! I co? Jak tam u ciebie? Jak z Chizuru-chan?
–    W porządku, nie jest źle – odparłem wymijająco.- Dopiero wróciłem od lekarza, miałem umówioną wizytę na dziewiętnastą trzydzieści.
–    Ojej, i jak poszło? To jakiś w porządku lekarz? Profesjonalista?
–    Takie sprawia wrażenie – powiedziałem.- W dodatku okazało się, że się znamy! Powiedział mi, że kiedyś się przyjaźniliśmy, chodziliśmy razem do liceum! Nazywa się Midorima Shintarou, jest strasznie poważny, ale chyba sympatyczny.- Urwałem, zdawszy sobie sprawę z tego, że moich uszu dobiegł dźwięk przełykanej śliny. Na opcji głośnomówiącej nawet szelesty stawały się potwornie głośne, więc zwykłe „gulp” nie powinno wzbudzić mojej czujności, jednak wydawało mi się dosyć nerwowe.- Mamo? Słuchasz mnie?
–    Kochanie...- Mama westchnęła ciężko.- Uhm... Posłuchaj, nie powinieneś chodzić do tego lekarza.
–    Co?- Zmarszczyłem brwi, nie rozumiejąc.- Dlaczego?
–    Nie był z tobą szczery, synku. Wcale nie byliście przyjaciółmi. Kiedyś, owszem. Ale... on chciał cię skrzywdzić, skarbie...
–    Skrzywdzić?- powtórzyłem.- To znaczy? Chciał mnie pobić, czy coś...? Pokłóciliśmy się o coś?
–    Nie, on po prostu... Nie jest normalny.
–    Mamo, powiedz to wprost i nie owijaj w bawełnę – westchnąłem ciężko.
–    On... - Mama zawahała się na kolejną długą chwilę.- On... och, on cię molestował – szepnęła, pociągając nosem.- Próbował... Nie mogę, przepraszam! Nie mogę o tym mówić!
    Wpatrywałem się bezmyślnie w telefon, nadal nie będąc w stanie pojąć słów mojej matki. Molestował mnie? Midorima? Ten poważny, sztywny doktor ze śmiesznie idealnie zaczesanymi włosami? Przecież to wydawało się być nierealne!
–    Przecież jest lekarzem, to chyba oczywiste, że musiał mnie dotykać?- próbowałem znaleźć jakieś wytłumaczenie.
–    Nie o to chodzi, kochanie! Midorima wcześniej nie był twoim lekarzem, on po prostu... On jest zboczeńcem! Jest nienormalny, rozumiesz? Woli mężczyzn! I ty... ty mu się podobałeś, chciał... skrzywdzić cię, tak jak chorzy psychole krzywdzą kobiety!
–    Chciał mnie zgwałcić?- wykrzyknąłem z niedowierzaniem, zaraz potem zasłaniając usta dłońmi. Chyba nie powinienem rozmawiać z matką na takie tematy.
–    Proszę, nie idź do niego więcej!- jęknęła mama.- Znajdę ci porządnego lekarza! Nie mogę znieść myśli, że ten zboczeniec będzie cię badał! To sprytna i zuchwała gnida, będzie próbował zdobyć twoje zaufanie, a potem znów je wykorzysta!
    Milczałem, nie mając pojęcia co powiedzieć. Chociaż nie znałem Midorimy, a raczej zwyczajnie go nie pamiętałem, nie wydawało mi się być możliwym, żeby kiedykolwiek mnie skrzywdził. Smutne spojrzenie jego zielonych oczu, drżące dłonie i zaciśnięte wargi, zmarszczone w zmartwieniu brwi... Nie wyglądał na kogoś, kto byłby zdolny do czegoś takiego.
    Choć, oczywiście, pozory mylą. Równie dobrze mógł ze smutnym wyrazem twarzy myśleć „Ach, to ten Takao, którego nie udało mi się przelecieć”.
    Jednakże, jakby się tak zastanowić, to podczas mojej wizyty u niego był jeden taki moment, który wydał mi się dziwnie podejrzany. Mianowicie, kiedy Midorima mnie badał, a ja powiedziałem, że czuję łaskotki, kiedy przesuwa młotkiem po moim brzuchu, powiedział, że „to zawsze był mój słaby punkt”. Skąd mógł o tym wiedzieć? Może byliśmy po prostu dobrymi przyjaciółmi, znającymi swoje słabości, a mama kłamała? Ale dlaczego miałaby to robić?
    Chyba że Midorima siłą przywiązywał mnie do łóżka i znęcał się nade mną, szukając moich słabych punktów podczas swoich fetyszów i zabaw...
–    Synku...?
–    Nie wydaje się być złym gościem – podzieliłem się z nią moim spostrzeżeniem, skrzyżowawszy ręce na piersiach.
–    Kiedy go nam przedstawiłeś w liceum, też wydawał się być sympatyczny. Nieco dziwny, bo miał bzika na punkcie horoskopów, ale był uprzejmy i grzeczny. Nie spodziewaliśmy się, że wszystko robił po to, by się do ciebie zbliżyć. Proszę, obiecaj mi, że do niego nie pójdziesz.
–    Nie ma już zbyt wielu lekarzy rodzinnych, którzy byliby gotowi zająć się moim przypadkiem – westchnąłem.
–    Opłacimy ci prywatnego lekarza...
–    Nie chcę już brać od was żadnych pieniędzy!- zirytowałem się.
–    Ale jesteś naszym synem, chcemy ci pomóc...
–    Mamo, błagam!- wykrzyknąłem.- Już wystarczająco mi pomogliście! Operacja, rehabilitacja i opłacanie mojego leczenia po wyjściu ze szpitala... wszystko to już i tak było wystarczająco drogie! Przeze mnie macie kredyt do spłacenia i dług u znajomych, zajmijcie się spłacaniem tego, ja sobie poradzę sam. Jestem dorosły, mamo – dodałem, kiedy usłyszałem, że matka bierze głęboki wdech, by mi przerwać.- Jeżeli ten cały Midorima spróbuje mnie skrzywdzić, to po prostu mu przywalę! Będziemy w klinice, za plecami będę miał recepcjonistki i pozostałych pacjentów, w końcu to miejsce publiczne. Przestań więc się tak zamartwiać. Rozumiem twoją troskę, ale mam już dosyć ciągłego powtarzania, bym uważał na każdy najmniejszy krok, pół godziny rozglądał się na światłach, czy na pewno wszystkie samochody się zatrzymały i ciągłego spoglądania w górę, czy przypadkiem nie spada na mnie żelazna belka. Nie zacznę normalnego życia, jeżeli każesz mi się bać każdego kroku!- Zrobiłem przerwę by uspokoić oddech, a ponieważ mama milczała, jedynie cicho pociągając nosem, postanowiłem zakończyć rozmowę. Wiem, że byłem trochę ostry, ale jeśli nie powiedziałbym jej tego wprost, nadal traktowałaby mnie jak pięcioletnie dziecko.- Głowa zaczyna mnie boleć, więc będę już kończył. Pozdrów tatę i Yuzuki.
–    Dobrze, dobrze – powiedziała mama.- Odpocznij sobie, kochanie. Zadzwonię w przyszłym tygodniu. Dobranoc, skarbie.
–    Dobranoc, mamo.- Podszedłem do telefonu i rozłączyłem się, jednocześnie wyciągając kabel z gniazdka. Nie okłamałem jej, bo głowa naprawdę zaczynała mnie boleć.
    Po gorącym prysznicu, w samych bokserkach przeszedłem do sypialni i położyłem się do łóżka. Wzdrygnąłem się lekko, kiedy zimne prześcieradło oraz kołdra otuliły moje prawie całkowicie nagie ciało. Ułożyłem wygodnie głowę na poduszce i zamknąłem oczy.
    Przywołałem w myślach obraz doktora Midorimy. Badałem każdy zapamiętany detal, każdy szczegół, jaki udało mi się wyłapać, skupiałem się na każdym z nich z nadzieją, że któryś będzie jednym z kluczy do otwarcia wrót mojej przeszłości.
    Zastanawiałem się, co on teraz czuje? Skoro znaliśmy się, nieważne czy byliśmy przyjaciółmi czy, jak powiedziała mama, Midorima... „miał na mnie ochotę”, po spotkaniu mnie po pięciu latach chyba coś poczuł, prawda? Jego reakcja wskazywała na drobną tęsknotę, ale też smutek, tak więc nie byłem w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy było mu przykro, że się widzimy, czy też dlatego, że w ogóle się rozstaliśmy, a on nie wiedział o mojej utracie pamięci.
    A wracając do tego, że chciał mnie skrzywdzić... Naprawdę wydawało mi się to być bardzo dziwne. To cholerstwo nie chciało wyjść z mojej głowy, nie dawało mi spokoju, wciąż podsuwało nowe pytania.
    Midorima był gejem, tak? Czyżby był we mnie kiedyś zakochany? Czy właśnie to miała mama na myśli, kiedy mówiła o „molestowaniu”? Może wiedział, że jestem z Chizuru, ale pewnego dnia nie wytrzymał i rzucił się na mnie z wyznaniem, a wtedy nakryli nas moi rodzice?
    Otworzyłem oczy, sapnąwszy głośno. Podniosłem się pospiesznie, oddychając głęboko i spokojnie. Moje serce zaczęło bić mocniej i szybciej niż wcześniej, próbowałem więc opanować to nagłe przyspieszenie. Otarłem twarz dłońmi, wzdychając ciężko.
    A co, jeśli ja i Midorima byliśmy kiedyś parą? Co, jeżeli to właśnie z tego powodu wiedział o moim „słabym punkcie”, a matka oskarżała go o molestowanie mnie? Może nakryła nas, kiedy się przytulaliśmy lub całowaliśmy?
    To właśnie te myśli wywołały u mnie szybsze bicie serca. Przypuszczałem, że to z nerwów, ta wizja była dosyć nagła i właściwie całkiem pasowała. Moi rodzice nie wydawali się być tolerancyjnymi ludźmi.
    Denerwował mnie ten brak pamięci. Denerwowała mnie niemożność poukładania w głowie myśli, przyporządkowania ich względem ważności i uczuć. Czułem się zagubiony i zdruzgotany, bezradny i cholernie samotny.
    Sam na sam, nie mogąc zaufać nawet sobie.





____________________________________________
Drobne wyjaśnienie co do związku Takao i Chizuru:
Po wybudzeniu pięć lat temu: przez rok był spokój; po kolejnych dwóch latach zaczęli ze sobą być (a więc minęły trzy lata po wypadku), tak więc wliczając dzień dzisiejszy są ze sobą dwa lata.

I jeszcze jedno wyjaśnienie co do tego, że "doktor Midorima mógłby odmówić leczenia". Nie chodziło mi dokładnie o to, że mógłby odmówić Takao pomocy, bo tego lekarz zrobić nie może, ale chodzi o sytuację Kazunariego - potrzebuje leczenia nie tylko tego "zwykłego", ale też właśnie pod względem psychicznym, gdy nie ma na to środków.