[15min] Rozdział pierwszy

Rozdział pierwszy

Shintarou

   

    Niebo za oknem było pochmurne. Deszcz padał już chyba od jakiegoś czasu, sądząc po sporych kałużach, które utworzyły się na ulicy i tuż pod oknem mojego gabinetu. Do tej pory nie miałem czasu wyjrzeć na zewnątrz, pacjenci przychodzili jeden po drugim, a ja nie miałem ochoty robić sobie przerwy.
    Ostatni pacjent wyszedł kilka sekund temu. W końcu miałem chwilę dla siebie. Zostawiłem okulary na biurku, wziąłem do ręki kubek zimnej już kawy i stanąłem przy oknie, wyglądając przez nie na ruchliwą ulicę. Z moją wadą wzroku nie byłem w stanie zobaczyć zbyt wiele, zwłaszcza, że zaczynało już się ściemniać, jednak mimo to dostrzegałem słabe zarysy przejeżdżających szosą samochodów i kolorowe plamy tańczące na chodniku, z całą pewnością będące parasolkami przechodniów.
    Uniosłem kubek do ust i upiłem łyk zimnego, gorzkiego napoju. Skrzywiłem się nieco, jednak zmusiłem się do przełknięcia jeszcze kilku kolejnych łyków. Chociaż z o wiele większą przyjemnością wypiłbym słodzoną kawę, to wiedziałem dobrze, że gorzka jest w stanie znacznie efektywniej postawić mnie na nogi.
    Jeszcze tylko trójka pacjentów i w końcu będę mógł wrócić do domu i porządnie się wyspać. Jakie to szczęście, że udało mi się wziąć kilkudniowy urlop. Porzucenie szpitala i przeniesienie się do prywatnej kliniki było dobrym pomysłem, miałem nieco mniej obowiązków i, przede wszystkim, stresu na głowie, ale mimo to wciąż od czasu do czasu musiałem robić sobie przerwę od pracy.
    Kiedy w moim gabinecie rozległo się ciche, jakby niepewne pukanie do drzwi, z westchnieniem powróciłem do biurka, odkładając kubek kawy obok siebie.
–    Proszę!- rzuciłem, przetarłszy pospiesznie twarz dłonią i założywszy okulary.
    Drzwi uchyliły się nieznacznie, do środka zajrzała głowa młodego, czarnowłosego mężczyzny. Rozejrzał się niepewnie po gabinecie, a kiedy napotkał mój nieco sceptyczny wzrok, uśmiechnął się do mnie nerwowo, przekraczając próg i cicho zamykając za sobą drzwi.
–    Dzień dobry, panie doktorze – przywitał się.
–    Dzień dobry – odparłem, poprawiając swoje okulary. Wskazałem mężczyźnie miejsce naprzeciwko mojego biurka.- Proszę usiąść.
    Mój pacjent podszedł bliżej i usiadł na krześle. Sprawiał wrażenie nieco zagubionego, jakby był u lekarza po raz pierwszy w życiu. Przydługie czarne włosy zaczesane miał do tyłu, zielone oczy wciąż przesuwały się to na prawo, to na lewo. Uniosłem lekko brwi, wyciągając dłoń po trzymaną przez niego białą kopertę. Przez chwilę patrzył na mnie bez zrozumienia, a potem podążył za moim wzrokiem, zaśmiał się nerwowo i w końcu mi ją podał.
–    To moja pierwsza wizyta u pana – wybąkał.
–    Rozumiem.- Sprawnym ruchem otwarłem kopertę i wyjąłem z niej podłużną książkę będącą kartoteką pacjenta. Okazała się być zupełnie pusta, także na okładce. Zmarszczyłem nieco gniewnie brwi, chwytając w dłoń długopis. Powinna się tym zająć recepcjonistka, a nie ja.- Jak się pan nazywa?- zapytałem, szykując się już do zapisania znaków.
–    Takao Kazunari. Piszę się znakami „taka”, jako „wysoki” i...
    Poderwałem głowę właściwie już w momencie kiedy usłyszałem z jego ust „Takao”, jednak mężczyzna dopiero po chwili zauważył moje spojrzenie i urwał. Z początku sądziłem, że się przesłyszałem, ale...
    Przyjrzałem mu się raz jeszcze. Twarz rzeczywiście wydawała się znajoma, kolor włosów również ten sam, choć były nieco dłuższe i przede wszystkim inaczej uczesane niż tego Takao, którego znałem. Ale przecież oczy zupełnie się nie zgadzały. Oczy Kazunariego powinny być stalowoniebieskie, bądź, w zależności od światła, ewentualnie szaroniebieskie... a nie zielone, jak moje.
     Chyba, że... Czyżby soczewki?
–    Takao Kazunari?- powtórzyłem cicho, poprawiając swoje okulary i przyglądając mu się bacznie.
–    T-tak, zgadza się.- Uśmiechnął się do mnie, tym razem całkiem sympatycznie. To właśnie na widok tego uśmiechu poczułem bolesne ukłucie w piersi. Spuściłem powoli wzrok na czystą kartotekę, nie zabierając się jednak ponownie za jej wypisanie.- Midorima-sensei? Wszystko w porządku. Czyżby...?
–    Nie rozumiem tego – westchnąłem ciężko, opierając się o oparcie mojego krzesła i stukając końcówką długopisu o blat biurka. Znów spojrzałem na Takao.- Dlaczego do mnie przyszedłeś? Po tym wszystkim tak po prostu postanowiłeś wpaść do mojej kliniki? Jeśli to był przypadek, to dlaczego nie poprosiłeś o zapisanie cię do innego lekarza, lub też nie poszedłeś do jakiejś sąsiedniej kliniki?
–    Uhm...- Takao spuścił wzrok z wyraźnym zawstydzeniem.
–    Zresztą, nieważne – mruknąłem, poprawiając swoje okulary i przysuwając się do biurka. Zapisałem imię i nazwisko Takao w kartotece, następnie wpisałem jego datę urodzenia, pesel... I zezłościłem się na siebie za to, że wciąż go pamiętałem.- Nie dbam o to, po co wróciłeś i dlaczego akurat w taki sposób. Skoro chcesz, żebym był twoim lekarzem rodzinnym, to proszę bardzo. Z jakim problemem do mnie przychodzisz?
–    Ja...- Takao zacisnął na moment wargi, odwracając ode mnie wzrok i marszcząc nieznacznie brwi. Przez chwilę wydawało mi się, jakby miał ochotę się rozpłakać, jednak szybko odsunąłem to wrażenie na bok.
    Dlaczego to właśnie ten, który pięć lat temu odszedł bez słowa, miałby teraz płakać?
–    Ja... poprzednio leczyłem się w klinice znajdującej się w okolicy mojego mieszkania – powiedział cicho, odchrząknąwszy.- Ale... została zamknięta i musiałem przenieść się tutaj.
–    Rozumiem. Przyniosłeś ze sobą kopię kartoteki z tamtej kliniki?
–    Niestety, wybuchł tam wówczas pożar i wszystkie dokumenty spłonęły w ogniu.
–    Mhm.- Skinąłem głową, znów poprawiając okulary.- No trudno, nic na to nie poradzimy. Po prostu zaczniemy wypisywać ją od początku. Przyszedłeś więc na rutynowe badania, czy może jednak coś ci dolega?
–    Prawdę mówiąc, już od kilku lat miałem otwartą historię choroby...- Takao odchrząknął nerwowo, wiercąc się na krześle.- Pięć lat temu, na skutek wypadku samochodowego, straciłem pamięć.
    Miałem wrażenie, jakby moje serce stanęło raptownie w piersi, a po kilku długich sekundach ponownie zabiło – mocno, silnie, zatrząsłszy całym moim ciałem. Poczułem, jak zimny dreszcz przebiega wzdłuż moich pleców, a w gardle momentalnie zasycha. Wpatrywałem się uważnie w Takao, choć ten unikał mojego wzroku. Wcześniejsze słowa wypowiedział tak cicho, że ledwie byłem w stanie je dosłyszeć, teraz zaś Kazunari milczał, plącząc nerwowo palce, wbiwszy w nie spojrzenie.
–    Jak....- Głos mi się załamał. Zamknąłem na moment oczy, wziąłem głęboki oddech, a potem wypuściłem go powoli, ponownie unosząc powieki. Na zewnątrz zachowywałem spokój, jednak miałem wrażenie jakby w głębi siebie moja dusza próbowała wyrwać się z ciała, umysł pękał w szwach od kolejnych, przybywających w zastraszającym tempie pytań.- Jak do tego doszło?
–    Nie znam szczegółów, ale ponoć kierowca był pijany i nie zauważył czerwonego światła – odparł Kazunari, zagryzając lekko wargę.- Uciekł z miejsca zdarzenia, ale potem go złapali. Zdaje się, że wyszedł z więzienia w zeszłym roku.
–    Rozumiem – szepnąłem po dłuższej chwili, przełykając ciężko ślinę. Odchrząknąłem głośno, zdjąłem okulary i przetarłem oczy, czując wzbierające w nich łzy.
–    Panie doktorze...?- Sylwetka Takao przechyliła się nieco na bok. Na powrót założyłem okulary, a wówczas dostrzegłem jego pytający wyraz twarzy i delikatny, wyraźnie smutny uśmiech na ustach.- Znaliśmy się... tak?
    Odwróciłem od niego wzrok, wbijając go w pliczek czystych recept do wypisania. Nie miałem pojęcia, jak powinienem się zachować, co powinienem powiedzieć. Wiadomość o jego wypadku spadła na mnie jak bomba, to oczywiste, że byłem w kompletnym szoku. Czy powinienem zachować się jak przyjaciel, okazać troskę i wytłumaczyć mu, że znamy się ze szkoły? Czy zachować się jak partner, jak kochanek, którym byłem jeszcze przed pięcioma laty i wyjaśnić, że przez prawie dziesięć lat byliśmy parą?
    Co miałem zrobić w sytuacji, kiedy moje serce rozpaczliwym krzykiem próbowało zagłuszyć spokojne słowa rozsądku?
–    Tak – wykrztusiłem w końcu.- Znamy się ze szkoły. Chodziliśmy razem do liceum.
–    Rozumiem.- Takao westchnął lekko.- Czy to... była dobra znajomość?
–    Co ma pan na myśli...?- Czułem się idiotycznie, zwracając się do niego per „pan”, ale to jakby samo nasunęło mi się na myśl. Choć każda część mojego ciała próbowała wyrwać się spod kontroli i dotknąć Takao, każda komórka w umyśle odwodziła mnie od tego pomysłu, każąc zachowywać się tak, jakbyśmy ja i Takao dopiero się poznawali. Spokojnie, powoli, by nie wprowadzić go w szok.
–    Byliśmy przyjaciółmi, czy może... sam nie wiem... może jakoś panu podpadłem?- zaśmiał się nerwowo.
    Podpadłeś?
    Zawsze mi podpadałeś, idioto. Każdą zaczepką, każdym dokuczaniem, każdym żartem i półżartem. Podpadałeś mi każdym słowem, każdym gestem i każdym uśmiechem.
    Tylko dla ciebie straciłem głowę do takiego stopnia.
–    Przyjaciółmi – mruknąłem, stukając długopisem w kartkę. Odchrząknąłem, postanawiając szybko zmienić temat.- Jakiego typu badania prowadził pana poprzedni lekarz?
–    Rutynowe kontrole – odparł Takao.- Głównie skupiał się na moim wzroku, słuchu, no i pamięci. Ogólnie na głowie.- Wzruszył lekko ramionami, śmiejąc się.
–    Rozumiem.- Skinąłem głową, w dalszym ciągu na niego nie patrząc.- Jaki psycholog zajmuje się panem pod względem psychicznym?
–    Uhm... żaden, panie doktorze.
–    Żaden?- Tym razem spojrzałem na niego z zaskoczeniem, poprawiając swoje okulary i szybko zapominając o grzeczności.- Chcesz mi powiedzieć, że po wypadku, utraciwszy pamięć, nie zgłosiłeś się do psychologa?
–    Chciałem to zrobić, ale...- Kazunari zarumienił się lekko.- Nie... nie mogę znaleźć pracy, a rodzice już i tak zbyt wiele pieniędzy wydali na moją operację i leczenie... Psycholodzy w Tokio są niemożliwie drodzy, zwyczajnie nie mogę sobie pozwolić na takie leczenie, nie dostałem też żadnego dofinansowania na nie...
    Ostatkiem woli powstrzymałem się od wyparowania z propozycją zapłacenia za leczenie. Przecież to oczywiste, że osoba, która wskutek wypadku utraciła pamięć, powinna leczyć się przede wszystkim u psychologa!
    Zagryzłem wargę, zastanawiając się, czy nie mam przypadkiem jakiegoś znajomego, w miarę taniego psychologa, jednak nikt konkretny nie przychodził mi na myśl.
–    No dobrze – westchnąłem ciężko, przecierając dłonią twarz.- Zostawmy to na później, a zajmijmy się teraz rutynową kontrolą. Proszę się rozebrać i stanąć na wadze.
–    Cały?
–    Proszę?
–    Czy mam się rozebrać cały?
–    Tak. To znaczy, do bielizny – dodałem, przeklinając się w myślach za delikatnie piekące ciepło, które poczułem na policzkach.
    Takao skinął lekko głową. Wstał ze swojego miejsca i podszedł do stojącej przy ścianie kozetki, zakrytej parawanem. Wpatrywałem się w niego jak skończony dureń, kiedy ściągał z siebie kolejno najpierw sweter, potem podkoszulek, buty i spodnie. Wszystko odłożył na bok, ułożone w niezbyt zgrabny stosik. Pospiesznie odwróciłem wzrok, kiedy zaczął się do mnie odwracać.
    Odchrząknąwszy, podszedłem do wagi, gestem nakazując mu na niej stanąć. Dopiero kiedy to uczynił, zobaczyłem na jego torsie podłużne, odznaczające się różowym kolorem blizny. Zacisnąłem usta, poprawiając swoje okulary. Wstrzymałem oddech, przyglądając się dawnym ranom.
–    To było czołowe zderzenie?- zapytałem cicho.
–    Tak – odparł Takao, wyraźnie speszony moim uważnym wzrokiem.- Świadkowie ponoć mówili, że kiedy zauważyłem kierowcę, chciałem odwrócić się, żeby wrócić na chodnik, ale nie zdą...
–    Wystarczy – przerwałem mu krótko, nieco zbyt ostro. Musiałem. Nie byłem jeszcze gotowy na to, by wysłuchać szczegółów tego, w jaki sposób odebrano mi ukochanego.
    Bo taka była przecież prawda. Pięć lat temu Takao zniknął bez śladu. Wyszedł z mojego mieszkania i już nigdy nie wrócił – nigdy, aż do teraz, wyznawszy, że wszystko to było powodem wypadku samochodowego oraz utraty pamięci.
    Jedyna dobra strona tego, że los odebrał mi go na te długie pięć lat była taka, że w ciągu tego czasu nauczyłem się być twardy i oziębły. Tylko i wyłącznie dzięki temu byłem w stanie powstrzymać łzy.
    Przynajmniej na razie.
    Po zapisaniu wagi i wzrostu Takao oraz wpisaniu ich do kartoteki, poprosiłem go, by usiadł na kozetce. Zbadałem jego puls i zacząłem osłuchiwać klatkę piersiową, na długo zatrzymując się centralnie na sercu. Myśl, że pięć lat temu mogło ono przestać bić zupełnie, a ja nawet bym o tym nie wiedział, nie dawała mi spokoju.
–    Która część mózgu została uszkodzona?- zapytałem cicho.
–    Ciemieniowo-potyliczna lewej półkuli.
–    Jaka jest skala utraty pana pamięci? To znaczy, czy pamięta pan coś sprzed wypadku? Cokolwiek?
–    Nie – odparł Takao.- Zupełnie nic nie pamiętam.
–    Żadnych przebłysków, chwilowych obrazów, których nie może pan do niczego dopasować?
–    Uhm...- Kazunari zastanowił się na dłuższą chwilę, spoglądając w sufit, a potem westchnął cicho, kręcąc bezradnie głową.- Niestety, ale nie.
–    Rozumiem. Leczy się pan od pięciu lat, tak?
–    Od czterech – sprostował.- Długo leżałem w szpitalu, potem przechodziłem rehabilitację.
–    Jak wyglądała pana sytuacja po wypadku? Czy potrafił pan samodzielnie chodzić, mówić, czytać i pisać?
–    Przez jakiś czas miałem problemy z chodzeniem – odparł.- Kilka miesięcy chodziłem o kulach, ale z czasem zacząłem radzić sobie bez nich. Z pozostałymi nie miałem żadnych problemów.
–    Proszę się położyć na plecach – poleciłem. Kiedy Takao ułożył się wygodnie na kozetce, na koniec cicho wzdychając, stanąłem nad nim.- Zadam teraz panu kilka losowych pytań, żeby samemu mniej więcej przekonać się o pana stanie, skoro nie mam możliwości wglądu do starej kartoteki. Proszę starać się odpowiadać w miarę szybko.
–    Dobrze – odparł pospiesznie Takao i zarumienił się, najwyraźniej zawstydzony swoją błyskawiczną reakcją, choć przecież jeszcze nie zacząłem.
    Gdyby nie sytuacja, w jakiej się znajdowaliśmy, pewnie bym się uśmiechnął.
–    Ile jest cztery razy pięć?
–    Ech... dwadzieścia.
–    Trzy razy sześć?
–    Osiemnaście.
–    Sześć razy osiem?
–    Eee...- Takao zmarszczył brwi w zastanowieniu.- Uhm... czterdzieści osiem!
–    Który dzisiaj mamy?
–    Dwudziesty siódmy kwietnia.
–    Jaki ród shogunów rządził w epoce Kamakura?
–    Ech?!- Kazunari spojrzał na mnie z przerażeniem.- N-nie mam pojęcia...!
–    Jaka cieśnina oddziela Hokkaido od Honsiu?
–    Och...- Mina Takao wyraźnie mówiła jak bardzo nie cieszą go te pytania.- Ehm... jaka cieśnina...? Nie wiem...
–    Na styku ilu płyt tektonicznych leży Japonia?
–    Czterech?- Kazunari spojrzał na mnie pytająco.
–    Tak – odparłem odruchowo, po czym westchnąłem z irytacją, poprawiając okulary.- Zadając panu te pytania staram się dowiedzieć, czy nadal pamięta pan naukę wpajaną w czasach szkoły. Pańska utrata pamięci niekoniecznie musi być zupełnie całkowita, możliwe, że pamięta pan pewne rzeczy, a nawet nie zdaje pan sobie z tego sprawy. W liceum był pan dobry z angielskiego. Czy teraz pamięta pan w jaki sposób porozumiewać się w tym języku?
–    Tak, ćwiczyłem to już z moją młodszą siostrą – odparł.
–    Powinien pan od czasu do czasu siadać do nauki razem z nią – powiedziałem.- Stopniowo przypominać sobie, czy też uczyć na nowo każdego przedmiotu po trochu. Nie tak intensywnie, jak to jest w liceum, ale w swoim własnym tempie, pożyczając notatki od Yuzuki.
–    Och, zna pan też moją siostrę?- Takao uśmiechnął się do mnie.
    Spojrzałem na niego niezbyt chętnie. Jak mógłbym jej nie znać? Po tym jak zapłakana i wściekła próbowała zdemolować moje mieszkanie, by zmusić Kazunariego do powrotu do domu i zerwania ze mną, ciężko byłoby o niej zapomnieć...
–    Niech pan o mnie nie wspomina rodzinie – mruknąłem, a zaraz potem zarumieniłem się lekko i westchnąłem ciężko.- Znaczy... Niech pan zapomni, o tym co powiedziałem. Oczywiście, że może pan o mnie powiedzieć, jestem przecież tylko pana lekarzem.
–    Ech?- Takao spojrzał na mnie z zaskoczeniem.
–    Proszę otworzyć szeroko oczy – poleciłem pospiesznie, wyjmując z kieszeni kitla niewielką latareczkę. Kiedy zaświeciłem nią w prawe oko Takao, te zadrgało lekko, lecz tylko przez moment. Zanotowałem to jednak w pamięci. Sprawdziłem drugie oko, te jednak nie zareagowało w podobny sposób. - Niech pan policzy głośno od siedemnastu w dół, do siedmiu.
    Takao spełnił moje polecenie, bezbłędne wyliczając kolejne liczby.
–    Proszę zacisnąć mocno szczękę – mruknąłem.- A teraz niech się pan szeroko uśmiechnie.
    Sam nie wiedziałem, czy mam ochotę parsknąć śmiechem na widok jego miny, czy płakać nad tym, że choć uśmiech był ten sam co dawniej, to brakowało w niej znanej mi radości życia.
–    A teraz proszę unieść przed sobą ręce i rozstawić szeroko palce. Proszę zamknąć oczy i powoli dotknąć palcem wskazującym czubka swojego nosa, najpierw prawą dłonią, potem lewą. I powtórka – dodałem.
    Za pierwszym razem jego prawy palec bez problemu odnalazł cel, jednak ten u lewej ręki miał z tym drobne problemy, trafiając wpierw w policzek, a potem w oko. Uśmiechnąłem się mimowolnie widząc, że Takao zarumienił się delikatnie, widocznie zawstydzony tym faktem.
–    Możesz otworzyć oczy – powiedziałem, podchodząc do biurka i zabierając z niego młotek neurologiczny. Chwyciłem delikatnie jego rękę, zginając ją ostrożnie w łokciu, by następnie lekko uderzyć w niego młotkiem. Tak samo postąpiłem z drugą ręką, a potem z kolanami. Cały czas próbowałem myśleć o wszystkim innym, tylko nie o tym, że oto ponownie dane mi jest dotykać jego ciała.- Odruchy masz prawidłowe, ale trochę zbyt mocne – powiedziałem nieco ochrypłym tonem. Odchrząknąłem, by nadać mu ostrości.- To świadczy o tym, że trzymasz w sobie sporo emocji, ale to zdecydowanie lepsze, niż gdyby były uśpione.
–    A istnieje szansa, że pamięć mi wróci?- zapytał cicho Takao, patrząc na mnie jakby z niepokojem.
–    Oczywiście – zapewniłem, sam będąc o tym przekonany. Przecież to niemożliwe, żeby Takao, ten właśnie Takao, który radośnie witał każdy dzień życia i z każdej jego chwili czerpał tyle szczęścia, już nigdy nie miał... Nie. Z całą pewnością nie dopuszczę do siebie nawet takiej myśli.- Umysł ludzki to bardzo zagadkowa rzecz. Nigdy nie wiadomo kiedy można się spodziewać powrotu pamięci. Może nastąpi to za rok, może za pięć lat, a może choćby za godzinę. Naturalnie, w tym przypadku nie nastąpi to od razu, lecz stopniowo, ale na pewno w odpowiednim czasie się zacznie.
    Przesunąłem energicznie młotkiem po brzuchu Kazunariego, obserwując jego reakcje. Także i te były prawidłowe, co niezmiernie mnie cieszyło.
–    Przepraszam.- Takao parsknął cicho śmiechem.- Strasznie łaskocze!
–    To zawsze był twój słaby punkt – mruknąłem z uśmiechem, nim zdążyłem się powstrzymać.
    Kiedy na mnie spojrzał, zarumieniłem się lekko i pospiesznie od niego odwróciłem, kierując się do biurka.
–    Może się pan już ubrać – rzuciłem, chwytając długopis i zapisując w karcie choroby wszystkie moje dotychczasowe spostrzeżenia.
    Ani razu nie zerknąłem w stronę Kazunariego, kiedy ten przebierał się obok kozetki. Moja poprzednia wypowiedź na temat jego słabego punktu już i tak była stanowczo zbyt podejrzana, nie chciałem pogarszać jeszcze bardziej sytuacji, gapiąc się na niego. Byłem pewien niemal w stu procentach, że Takao zerka na mnie z dziwnym wyrazem twarzy.
    Kiedy usiadł przede mną, sięgnąłem do szuflady po bloczek z kartkami.
–    Dam panu kilka skierowań na różne badania – poinformowałem możliwie profesjonalnym tonem.- Między innymi badania moczu i morfologię. Będę również potrzebował wyników badań obrazowych mózgu, EKG, RTG płuc i dodatkowo tętnic szyjnych. Na pewno dostał pan również wypis ze szpitala, będzie mi potrzebny.
–    Och, co do tego...- Takao podrapał się nerwowo po głowie.- Dałem je poprzedniemu lekarzowi, a on włożył do mojej kartoteki.
–    Czyli spłonęły w ogniu – stwierdziłem z westchnieniem.- Na przyszłość proszę pamiętać, że tak ważne papiery jak dokumenty pochodzące z pobytu w szpitalu należy trzymać w domu, a lekarzowi dać albo tylko do wglądu, albo ewentualnie ich kopię.
–    P-przepraszam – bąknął Kazunari, wyraźnie speszony.
–    Trudno, poradzę sobie bez tego.- Zmarszczyłem nieco brwi, coraz bardziej się irytując. Wciąż myślałem o minie Takao, jaką ten zrobił gdy wspomniałem o jego słabym punkcie. Mogłem już chyba pożegnać się z jego leczeniem. Na pewno uznał to za podejrzane i postanowi zmienić lekarza, a nawet jeśli tego nie zrobi, to jego rodzice i siostra mu to każą, kiedy dowiedzą się, że to właśnie ja mam się nim teraz opiekować.- Leków nie mogę ci żadnych zapisać, dopóki nie będę miał jasno naświetlonej sytuacji. Przyjmowałeś jakieś do tej pory?
–    Tak, mam je w domu, ale nazw nie pamiętam...
–    Proszę spisać na kartce wszystkie i przynieść mi na następną wizytę. Czy ma pan kontakt z kimś spoza rodziny? Jacyś starzy sąsiedzi, albo koledzy ze szkoły?
–    Nie.- Takao pokręcił przecząco głową.- Żadnego nie pamiętam, a nikt nie odwiedził mnie w domu rodziców.
    Ja odwiedziłem. Niejednokrotnie, zresztą, ale jakoś nigdy nikt nie otworzył mi drzwi.
–    Dobrze by było zacząć stopniowo rozmawiać z panem o jakichś wspólnych wspomnieniach, niekoniecznie związanych z rodziną – wyjaśniłem.- Znajomi mogliby opowiadać panu historie z przeszłości, może coś by się panu przypomniało.
–    No cóż, teraz mam pana doktora!- Ku mojemu zdumieniu, Kazunari uśmiechnął się do mnie szeroko.- Jest pan pierwszą osobą spoza rodziny, która najwyraźniej mnie zna. Będzie mi bardzo miło, jeżeli będzie pan mógł poświęcić mi trochę czasu na opowieści!
    Sięgnąłem pospiesznie po kubek zimnej kawy, by zwilżyć nią zaschnięte gardło. Upiłem kilka sporych łyków, z niesmakiem odsuwając od siebie naczynie, kiedy smak gorzkiej kawy stał się zbyt intensywny. Przez chwilę siedziałem prawie nieruchomo, postukując jedynie długopisem w blat biurka. A potem z wahaniem sięgnąłem po czystą kartkę i zapisałem na niej numer.
–    To mój prywatny numer telefonu – mruknąłem, podsuwając go Takao wraz z kilkoma skierowaniami.- Mam teraz trzy dni wolnego, więc gdyby coś się działo, proszę do mnie zadzwonić.
–    Dobrze. Pan doktor wyjeżdża?
–    Nie.
–    Bo wie pan, jak pan tak wspomniał o tym opowiadaniu wspólnych wspomnień...- Takao zwinął świstki i schował je do kieszeni spodni.- … zastanawiam się, czy znalazłby pan czas, żeby się ze mną spotkać, tak prywatnie? Jak już mówiłem, spoza rodziny jest pan jedyną osobą, która mnie zna. Jeżeli mam zacząć próbować w ten sposób przypominać sobie pewne zdarzenia, jest pan póki co doskonałą i jednocześnie jedyną „okazją”.
    Patrzyłem na niego w milczeniu, gorączkowo zastanawiając się nad odpowiedzią. W ciągu pięciu lat naszej rozłąki w końcu udało mi się przyzwyczaić do jego nieobecności. Próba przywrócenia mu jego pamięci to jedno, ale narażanie się na gniew jego rodziny, która znienawidziła mnie w dniu, kiedy powiedzieliśmy im o naszym związku, to już zupełnie co innego.
    No i pozostawała jeszcze kwestia moich własnych uczuć osobistych... Mając przy sobie Takao, nawet jeśli już nie tego, którego tak dobrze znałem... wciąż mogłem na nowo go pokochać.
    Chociaż... jakże idiotycznie to brzmi – w jaki sposób można na nowo pokochać kogoś, kogo nigdy nie przestało się kochać?
    Ani na chwilę.
–    Nie mam nic przeciwko – powiedziałem.
–    Na pewno?- Takao przybrał nieco niezdecydowaną minę.- Przed chwilą nie wyglądał pan na zbyt chętnego... Jeżeli wiąże pan ze mną złe wspomnienia, to...
–    Nic z tych rzeczy – przerwałem mu.- Po prostu... na chwilę obecną wciąż nie mogę uwierzyć w to, że spotykam pana ponownie po pięciu latach.
–    Rozumiem – odparł z uśmiechem Kazunari.- No tak, to musi być dla pana niemały szok... Mam jednak ogromną nadzieję, że naprawdę byliśmy przyjaciółmi, i że być może w jakiś sposób uda nam się nimi pozostać... Dam z siebie wszystko, Midorima-sensei!
–    Dziękuję – mruknąłem, spuszczając wzrok.- Ja również.
–    A co do następnej oficjalnej wizyty... kiedy powinienem przyjść?
–    Proszę się umówić na przyszły tydzień.
–    Dobrze. Jeszcze raz dziękuję, panie doktorze!- rzucił z uśmiechem Takao, wstając.- W takim razie zadzwonię jeszcze do pana, albo... albo zobaczymy się za tydzień. Do widzenia!
–    Do widzenia...
    Pożegnalny uśmiech. Cichy trzask zamykanych drzwi. Cisza, która zapadła w moim gabinecie. I wspomnienie, które powróciło w jednej, krótkiej chwili.
    Pięć lat temu, w dniu naszej rocznicy, spędzaliśmy ze sobą dzień. Żaden z nas nie kupił wina, bo nie przepadaliśmy za alkoholem. Ale wtedy mieliśmy wyjątkową okazję. Kupiłem nam bowiem obrączki – żadne zaręczynowe, tylko zwykłe, proste obrączki, które miały deklarować naszą wzajemną miłość i oddanie. Stwierdziłeś, że to okazja, którą trzeba opić choćby drobną lampką winą. Wyszedłeś więc, by je kupić. Powiedziałeś, że wrócisz za piętnaście minut.
    To było bardzo, bardzo długie piętnaście minut, Takao.