Nash x Podłoga 2

   Nie wiem, co tak naprawdę się stało. Chciałabym wiedzieć, kto wpłynął na osobę, która tak dziwnie traktowała mnie przez te wszystkie lata. Na Nasha Golda – mojego tyrana/depresyjnego furiata, który każdą swoją porażkę odreagowywał na mnie.

   Wszystko zaczęło się jakiś rok temu, gdy się wprowadził. Dobrze wspominałam swojego poprzedniego właściciela – miły człowiek, jedynie po mnie chodził i nawet nie złorzeczył, gdy się potknął, bo byłam mokra. Nash był jego absolutnym przeciwieństwem – nie dbał o nic. Nie mył mnie, masturbował się w mojej obecności i wyzywał mnie od najgorszych, nawet jeśli to on sam potknął się na prostej drodze. Marzyłam, by kiedyś wyrżnął tym swoim tlenionym łbem o kant szafki czy próg i po prostu pożegnał się z tym światem.
    Bo mój aktualny właściciel miał tylko dwa typy zachowań. Pierwszy to taki, gdy cały wściekły tłukł wszystko, co było w mieszkaniu, w tym często nawet na mnie zrzucał szklanki, szczoteczki do zębów, szampon – co się dało. Jakbym w czymkolwiek mu zawiniła, jakby moja egzystencja była wystarczającym powodem, by mną pomiatać. Jednak będąc sobą nie miałam zbyt wiele do powiedzenia. Drugi typ jego zachowań był w stanie mocnego upojenia alkoholowego, gdy przychodził, siadał na mnie, wypraszał wszystkie panny z łazienki i głaskał mnie, mówiąc, że tylko ja go rozumiem. I to były jedyne momenty, gdy był dla mnie czuły.
    Jednak pewnego dnia nagle, tak po prostu, jakby o wszystkim zapominając – zapałał do mnie miłością, gorącym uczuciem, jakiego nikt mi nigdy nie okazywał. Wrócił z Japonii przybity jak nigdy w życiu i nawet nie pił. Po prostu od razu po przyjściu do domu położył się na mnie, rozryczał jak dzieciak i zaczął przepraszać, że zdradził mnie z japońską podłogą. Kretyn.
    Pomyślałam, że odbiła mu szajba, i nic z tym nie zrobiłam. I tak zbyt wiele nie mogłam, nie pozwalała mi na to moja obojętność którą wyniosłam jeszcze z hali produkcyjnej.
     Jednak z każdym dniem tych czułości było coraz więcej. Przyniósł nawet materac z kołdrą i poduszką, stwierdzając, że chce zasypiać i budzić się przy mnie. Nie byłam pewna, co bardziej rzuciło mu się na mózg – wizyta w Japonii czy nadmiar hiszpańskich telenowel? Bo w to, że być może po prostu brakuje mu kobiety, nawet bym nie uwierzyła. Jemu nie brakowało kobiet – to kobietom brakowało jego, bo nigdy nie umiał się z żadną związać na stałe i odnajdywał prawdziwą przyjemność w owijaniu ich sobie wokół palca po to, by potem śmiać się z ich płaczących twarzy, gdy je rzucał.
   Ale ze mnie się nie śmiał. Po powrocie z Japonii nie powiedział na mój temat ani jednego złego słowa, głaskał mnie i całował.
  Czy on kiedyś zrozumie, że jestem, na litość boską, tylko kombinacją zimnych płytek łazienkowych o wymiarach 30x60, i ta miłość nie ma prawa się spełnić, bo ja...    Bo ja od trzech lat jestem zaręczona z zazdrosnym o niego prysznicem?!