Piekło

-          Nie!!! Nie, nie, nie, cholera, zawaliłem test!- jęknął Aomine, patrząc z przerażeniem na swój sprawdzian z historii Japonii.

-          14 punktów?- mruknął Murasakibara, który właśnie zajrzał mu przez ramię.- Rany, Mine-chin, wiedziałem, że jesteś do bani, ale żeby aż tak? Człowieku, co ty robisz w domu?

-          Cholera...wczoraj wyszła nowa część „Shingeki no Kyojin” na Xboxa, musiałem zagrać no!- jęknął.- Rany, muszę podejść do poprawki...to będzie masakra! W dodatku to już jutro!

-          Lepiej się ucz, Aomine-kun – westchnął Kuroko, który również do nich podszedł.- Ciekawe, jak ci pójdzie na japońskim? Masz w planach powtórzyć klasę?

-          A wy co? Ile dostaliście punktów?- Aomine spojrzał na swoich kolegów.

-          79 – mruknął Murasakibara, zajadając się pocky.

-          A ja 86 – dodał Kuroko.

-          Cooo?!- Aomine nie mógł uwierzyć własnych uszom. – Pieprzone geniusze! Idźcie mi stąd! A sio, a sio!

-          Ty lepiej uważaj, bo jak zaraz wróci sensei to dostaniesz baty, nanodayo – powiedział Midorima z powagą.

-          Co? Myślałem, że poszedł do dyrektora na całą lekcję!

-          Jaki dyrektor wezwałby nauczyciela W CZASIE lekcji na całą godzinę lekcyjną?- zapytał Midorima, marszcząc brwi.- Dla dyrektorów szkolnych edukacja jest najważniejsza. Dla nas zresztą też, jeśli chcesz przejść z klasy do klasy i zapewnić sobie dobrą przyszłość!

-          Inaczej wylądujesz na ulicy i możesz pożegnać się ze swoim Xboxem – dodał złośliwie Murasakibara, po czym, śmiejąc się, wrócili z Kuroko i Midorimą na swoje miejsca.

-          Co za dranie!- warknął Aomine z łezkami upokorzenia w oczach.

-          Uhm...- Siedzący przed nim Kise odwrócił się do niego z nieśmiałym uśmiechem.

-          Będę musiał poprosić kogoś o pomoc, kogoś dobrego z historii Japonii...Kuroko dostał sporo punktów, ale coś mi się nie widzi JEGO prosić...może Akashi? Ale on jest straszny!

-          Aominecchi?- Kise pochylił się lekko, by napotkać jego spojrzenie.

-          Tak?- zapytał smętnie, lekko się rumieniąc.

Wciąż nie mógł się przyzwyczaić do myśli, że siedzi przed nim nie po prostu „KISE”,

ale „JEGO CHŁOPAK, KISE”.

-          Jeśli chcesz, to ja ci mogę pomóc – powiedział, uśmiechając się uroczo.

-          Eh? Jesteś dobry z historii...?

Kise podał mu swój sprawdzian, a Aomine z wrażenia zapomniał trzymać głowę w

pionie i uderzył nią o ławkę. Oddał mu test i powoli się podniósł.

-          S-serio...?

-          Cóż, lubię historię Japonii – rzekł Kise wciąż z tym samym, słodkim uśmiechem.- To co, wpadniesz do mnie dziś wieczorem?

-          Uhm...będę ci bardzo wdzięczny...

-          Nie ma sprawy!

-          Siadać na dupę, wy bezmózgie, pełzające robaki!- krzyknął Okari-sensei, który wszedł właśnie do klasy i rzucił dziennikiem o biurko.- Wymienię teraz osoby, którym najgorzej poszło na teście i nie otrzymały minimum 50 punktów, a osób tych jest....JEDNA!!

Aomine westchnął ciężko, kryjąc twarz w dłoniach

Piekło nadchodziło.

***

-          Proszę bardzo, dla umilenia nauki – powiedział Kise, kładąc przed Aomine na stoliku talerz z ciastkami i kubek parującej, gorącej czekolady.

-          Uhm, dzięki – mruknął ciemnoskóry, lekko zarumieniony.

Kise usadowił się po drugiej stronie, jak zawsze delikatnie uśmiechnięty, po czym

sięgnął po podręczniki.

-          Dobrze, że znamy zagadnienia – powiedział.- Chociaż, to trochę okrutne ze strony Okari-senseia, że dał ci kilka dodatkowych...

-          Cóż, można się było tego po nim spodziewać – westchnął Daiki.- Umm...to od czego zaczynamy?

-          Od początku, oczywiście – odparł Kise. Upił łyk swojej gorącej czekolady i oparł się o stół, podsuwając mu książkę.- Yayoi na szczęście możemy pominąć. No to okres Kofun na początek!

-          Uhm, ok!

Aomine przysunął do siebie podręcznik, jednak jego wzrok przypadkiem powędrował ku blondynowi. Chłopak miał na sobie ciemnoszary sweterek z dekoltem w serek i właśnie zza niego widać było...jakieś słowo.

Aomine wgapił się w to miejsce i przekręcił lekko głowę, próbując odczytać napis.

-          Na początku tego okresu ustabilizowała się dynastia cesarska...- mówił Ryouta.- W połowie VI wieku kręgi dworskie zapoznały się z buddyzmem, a z różnych stron świata zaczęli napływać do nas również inne...uhm, A-Aominecchi?

-          Co tam masz napisane?- zapytał, wskazując intrygujące go znaki.

-          E...EH?!- Kise odskoczył jak oparzony, czerwieniąc się na twarzy i szybko zakrywając dekolt.- T-to nic! P-pewnie się gdzieś pobrudziłem. P-p-pójdę się umyć, z-zaczekaj!

-          Nie, nie, tam jest coś napisane!- Aomine zerwał się i szybko podczołgał do niego na kolanach.

Kise próbował uciec, jednak jego chłopak był szybszy i zwinniejszy. Dorwał się do

niego i przygniótł do podłogi, odsuwając jego dłonie. Chwycił je jedną ręką, drugą zaś zajrzał ciekawsko pod sweter.

-          Twórca...- czytał Daiki z wyginającego się na wszystkie strony ciała modela.- ...twórca...Kise, nie ruszaj się! Twórca...bakufu! Twórca bakufu?

Aomine spojrzał na swojego chłopaka, którego twarz przypominała teraz dojrzałego

pomidora.

-          T-to...nie wiem, skąd to się wzięło – powiedział.

-          To...jest pytanie – szepnął Aomine i wytrzeszczył oczy.- A-ale ja...Kise, ja jeszcze nie znam odpowiedzi! Jaka jest odpowiedź?!

-          M-musisz się sam tego nauczyć!- jęknął blondyn, kryjąc zawstydzoną twarz w dłoniach.

-          Zaraz...czy ty...- Aomine zawstydził się trochę i odwrócił wzrok.- To...taki sposób na naukę, tak?

-          Uh...przepraszam!

Aomine pomógł Kise usiąść i spojrzał na niego łagodnie. Ryouta odetchnął kilka razy,

jego oczy błyszczały odrobinę, jakby od łez. Twarz nadal była czerwona.

-          P-przeczytałem o tym na Internecie...- mruknął.- T-tak podobno...- zaczął bawić się nerwowo swoim swetrem.- U-uczą się pary...Pomyślałem, że...no...to ci umili naukę. Uh, to był kiepski pomysł, jestem taki egoistyczny, nie wiem, co mi przyszło do głowy, pójdę to zmyć, a ty zapomnij o tym, i wróć do nauki!- Kise już chciał wstać, ale Aomine powstrzymał go, wpatrując się w niego uważnie. Przełknął nerwowo ślinę.

-          Więc...jeśli odpowiem na każde to pytanie...które jest napisane na twoim ciele...

Kise znów ukrył twarz w dłoniach, tym razem tak szybko, że dało się usłyszeć głośne

plaśnięcie.

-          ...to co wtedy?- dokończył Aomine z bijącym sercem.

-          P-pisali, że...m-może to z-z-z...

-          Zmazać?

Ryouta pokiwał szybko głową.

-          I to wszystko?- zapytał Daiki, nieco zawiedziony.

Blondyn spojrzał na niego spomiędzy palców.

-          To...smakowy pisak – mruknął.

-          Eh?- Aomine przekręcił lekko głowę, nie rozumiejąc. Kise złączył palce, a jego oczy zniknęły za nimi.- Smakowy...?

-          Mhm...taki do...z-zlizywania!- dokończył szybko i spróbował się odwrócić, ale Aomine, wręcz odruchowo, złapał go za ramiona.

-          Z-Z-Zlizywa-ać?!- wykrzyknął, rumieniąc się.

-          N-nie! Nie! T-to tylko takie...! To nie tak! P-proszę, Aominecchi, nie myśl, że jestem zboczony!!!

-          Przecież to jest...- Aomine ugryzł się w język. Jeszcze chwila i powiedziałby coś NAPRAWDĘ wstydliwego.- ...f-fajny pomysł!

-          A-ale teraz zdałem sobie sprawę, że to zbyt egoistyczne! P-przecież to ja powinienem ciebie...!- Kise wytrzeszczył na niego oczy, zdając sobie sprawę z tego, co właśnie powiedział.- O Boże! Nie, nie to miałem na myśli! N-nie, ja...ja...!

-          Wracam do nauki!- krzyknął Aomine, ściskając jego ramiona.- Proszę, pozwól mi to zrobić!- złożył przed nim głęboki ukłon.

-          E-e-eh?!

-          Proszę!- Daiki spojrzał na niego twardo.- Myślę, że w ten sposób dam radę!

-          U-uh...d-dobrze...- jęknął cicho Ryouta.

Aomine wyprostował się i wziął głęboki oddech.

Musiał wziąć się do pracy!

-          Uhm...w roku 710, przenieśli się do nowej stolicy, Nary – wymamrotał Aomine, patrząc jak urzeczony w miejsce, gdzie zaraz miała powstać kolejna malinka.

-          T-tak – mruknął Kise, czerwony na twarzy.

Siedział na podłodze, oparty o swoje łóżko, z uniesionym swetrem. Aomine stał nad

nim na czworakach, stanowczo zbyt intensywnie wpatrując się w jego klatkę piersiową. To był najodważniejszy wyczyn w jego życiu, cieszył się z tych przyjemności, ale był tak zawstydzony, że miał ochotę zapaść się pod ziemię.

Poza tym, gdyby wiedział, że Aomine w każdym miejscu będzie zostawiał ślad po

sobie, NA PEWNO by się na to nie zdecydował...

Aczkolwiek z drugiej strony czuł, że w ten sposób jego chłopak oznacza, do kogo

należy to ciało...

-          Następne – westchnął Daiki, po raz ostatni całując leciutko zaróżowione miejsce na klatce piersiowej modela.- Czym był „Jingi-kan”...uhm...- Aomine oblizał usta, rozkoszując się czekoladowym smakiem pisaka. Technologia obecnych czasów BARDZO mu się podobała.- Ja...jakiś urząd?

-          Uhm...konkretniej – szepnął Kise, przeklinając się za to, że nie mógł uspokoić oddechu.

-          Urząd...do spraw...k...kultury?

-          Mhm...

-          Super...- Aomine uśmiechnął się lubieżnie i ze smakiem zlizał kolejny napis. Wessał się w skórę w tym miejscu i przymknął oczy. Był coraz bliżej, lada moment blondyn będzie mógł zupełnie ściągnąć sweter i przejdą do z pewnością lepszych rzeczy.

-          Ej, Aominecchi, zapędzasz się!- pisnął Kise, kiedy jego chłopak, nie kontrolując swoich odruchów, przesunął ustami w bok i przyssał się do sutka blondyna.

-          Wybacz...- szepnął Aomine.- Możemy zrobić przerwę i zrobić coś innego?

-          Uhm...- Kise spłonął rumieńcem.- Zostały dwa pytania na górze...- szepnął.

-          A...na dole jakieś są? Na nogach, czy coś?

-          N-nie...jest...tylko tam, gdzie pasek spodni.

-          Ok, dam radę!- Daiki odetchnął głęboko i pomógł Kise zdjąć jego sweter.- Kradnę bonus!- powiedział, cmokając go w usta.

Kise roześmiał się, rozbawiony, nieco się rozluźniając. Przygryzł wargę, patrząc jak

Aomine nachyla się nad nim i odczytuje kolejne pytania:

-          Jak nazywany jest okres nara?- odczytał.- Ah, to proste!- ucieszył się, spoglądając blondynowi w oczy.- Stulecie kobiet! Przez to, że z siedmiu panujących podczas tego okresu władców, czterech z nich było kobietami!

-          Zgadza się.- Kise uśmiechnął się.- Powiedziałeś nawet więcej, niż musiałeś...

-          Bonus?- ucieszył się ciemnoskóry, nadstawiając usta.

Kise przygryzł lekko wargę i pocałował swojego chłopaka, lekko się przy tym

uśmiechając. Aomine zamruczał radośnie. Kiedy się od siebie oderwali, westchnął, rozmarzony i zajął się kolejną malinką. Kise wsunął dłonie w jego włosy, starając się nie jęknąć.

-          Dobra, ostatnie, i spadamy na dół! Na czym...polegał system insei?!- Aomine spojrzał z niedowierzaniem na swojego chłopaka.- Co to za pytanie, do cholery?!

-          Tłumaczyłem ci to – powiedział spokojnie Ryouta.

-          Uhh...cholera...

-          Aominecchi!- zawołał Kise, zatrzymując chłopaka, który już chciał sięgnąć po podręcznik.- Nie możesz tego zrobić! Nie ma podpowiedzi! Bo inaczej dodam pięć pytań!

-          Eh?!

-          N-nie żartuję!

-          Ale jak mam odpowiedzieć na to pytanie, skoro nie pamiętam odpowiedzi?- jęknął chłopak.- Oh, pomińmy je, dobra?

-          Nie ma mowy. Musisz sobie przypomnieć.

-          Kise~ - jęknął Aomine, patrząc zbolałym spojrzeniem na swojego chłopaka.

-          Nie – powiedział tamten twardo.

Daiki znów jęknął głośno, spuszczając głowę. Ucałował lekko ostatnią malinkę, jaką

zrobił, usiadł między nogami Kise i wpatrzył się tempo w ostatnie pytanie, widniejące przy prawym obojczyku.

-          Insei, insei...- mruczał pod nosem, wytężając mózg.- System insei...

-          Eh...maleńka podpowiedź: chodzi o cesarzy – westchnął Kise.

-          Oh!- Aomine olśniło.- Tych, którzy, mimo, że ich wywalili ze stanowiska, nadal sprawowali władzę w państwie! Na tym polegał ten system.

Kise uśmiechnął się i skinął głową.

Aomine był w siódmym niebie. Rzucił się wręcz na jego obojczyk i zlizał czekoladowe

znaki. Przyssał się o wiele mocniej, niż do poprzednich, zostawiając soczystą malinkę.

-          A-Aominecchi! Będzie widać...!

Jednak i tak było już za późno. Aomine odsunął się, by zlustrować spojrzeniem całe

jego ciało. Na jego brzuchu i klatce piersiowej widniało około dwudziestu malinek.

-          Dobra robota – pochwalił sam siebie, po czym zabrał się do odpinania paska od spodni modela.- Oby nie było tu trudnego pytania, bo cię zabiję...

Kise obserwował go uważnie, starając się ukryć uśmiech.

Aomine odpiął pasek jego spodni i, przygryzając nerwowo wargę, powoli odpiął guzik

i rozpiął rozporek. Zsunął z niego spodnie, ale skrawek ciała z pytaniem zasłaniały jeszcze bokserki. Ściągnął do końca spodnie i chwycił za gumkę bielizny. Odetchnął głęboko i powoli je zsunął.

-          Po...Powodzenia na...egzaminie – przeczytał, zaskoczony.

Kise uśmiechnął się do niego nieśmiało, a Aomine przez chwile siedział, oszołomiony.

Miał ochotę rozpłakać się ze szczęścia. Jego chłopak był taki słodki i TAKI kochany!

-          Itadakimasu!- krzyknął, po czym zrzucił z niego bieliznę do końca.

***

-          Witajcie, bando kretynów – przywitał ich spokojnie Okari-sensei, uderzając plikiem kartek o swoją dłoń.- Sprawdziłem wasze testy z japońskiego i poprawkę Aomine-imbecyla. Gratuluję, głąbie, zdobyłeś 94 punkty.

-          Woo!- klasa aż zaklaskała Daikiemu, który wypiął dumnie pierś.

-          Rozdam teraz wasze testy, ale zanim to zrobię...Kise!

-          T-tak?- mruknął cicho Kise, siedzący bez życia w swojej ławce.

-          Zawiodłem się na tobie – oznajmił dobitnie Okari.- Dostałeś ledwie 20 punktów z japońskiego! Dlaczego się nie uczyłeś? Miałeś wczoraj praktycznie cały dzień!

-          Wczoraj...- wymamrotał blondyn i spłonął rumieńcem. Ukrył twarz w dłoniach i tylko pokręcił głową.

-          Oh!- Aomine dostał swój egzamin i uśmiechnął się, zadowolony.- Psst! Kise!

-          Eee?- Ryouta odwrócił się do swojego chłopaka.

-          Dostałem 89 z japońskiego, więc przyjdź do mnie dziś i razem się pouczymy!- mrugnął do niego okiem i uniósł ku niemu kciuk.

Kise patrzył na niego przez chwilę, a potem odwrócił się z jękiem i uderzył czołem o

ławkę.

Piekło nadchodziło.