Dobry dzień

Czytelnik x Murasakibara

Dobry dzień

            Szczerze mówiąc, zawsze uważałam go za ciekawego osobnika. Jak na japończyka był niesamowicie wysoki, bo mierzył ponad dwa metry, miał długie do ramion fioletowe włosy i tego samego koloru oczy, które zawsze wyglądały na zaspane. Znałam go ze szkoły, nazywał się Murasakibara Atsushi i należał do klubu koszykówki. Nic dziwnego, zważywszy na jego wzrost i posturę: był barczysty i zdecydowanie wyglądał jak zawodowy sportowiec.

            Do cukierni, w której sobie dorabiałam, przychodził codziennie po zajęciach. Nie miał ustalonej konkretnej listy zakupów, ale najczęściej kupował ciasto czekoladowe, torcik truskawkowy i mnóstwo babeczek z polewą lub posypką. Zakład nieźle na nim zarabiał, ale jednocześnie rozpieszczał go, często dorzucając gratisowe słodkości.

            To był duży, słodki facet i choć nie mieliśmy okazji ze sobą dużo rozmawiać, bardzo go lubiłam, za samą jego postać. Wyglądał na znudzonego otoczeniem, sennego i leniwego ignoranta, zupełnie jakby nie obchodziło go nic, co nie miało związku ze słodyczami. Bo, jeśli chodziło o słodkości, kiedy na nie patrzył, zastanawiał się, które wybrać – w jego oczach widać było wyraźne zainteresowanie, wewnętrzny konflikt pomiędzy jednym wyborem, a drugim.

            Chyba właśnie to lubiłam w nim najbardziej.

-         No w końcu na ciebie trafiłem!- z zamyślenia wyrwał mnie zbyt dobrze mi znany głos, który prześladował mnie od kilku tygodni.

Westchnęłam ciężko, ale uśmiechnęłam się do Mikuniego, który podszedł do lady

sklepowej i oparł się o nią nonszalancko, uśmiechając, jak zapewne mu się wydawało, czarująco.

-         Jak tam, maleńka? Dawno cię nie było – zaczął swoją typową gadkę-szmatkę, poprawiając ciemnobrązowe włosy, które brutalnie potraktował lekko brokatowym żelem.- Stęskniłem się, misiaczku ~

-         Miałam wolne – powiedziałam, starając się, by mój uśmiech nie wyglądał zbyt fałszywie.- No wiesz, szkoła, nauka, takie tam...

-         Rozumiesz, że serce mnie boli, kiedy przychodzę tu CODZIENNIE, a ciebie nie ma?- westchnął z udawanym ubolewaniem, kręcąc głową.- Specjalnie każesz mi czekać, prawda? Ehh, jesteś taka niedobra, kochanie~!

Właściwie, to nigdy nie kazałam mu czekać – wielokrotnie odmawiałam mu spotkań, czy

to wyglądających na randkę, czy też nie. Najpierw ubzdurał sobie, że się we mnie zakochał, i zaczął mnie nachodzić, a potem, że ja również jestem w nim zakochana, tylko udaję nieśmiałą i niezdecydowaną.

-         C-co dla ciebie, Mikuni-kun?- zapytałam.- Dziś polecamy gorące babeczki z owocami, prosto z pieca! Są przepyszne i kosztują tylko...

-         Już wypatrzyłem sobie jedną gorącą babeczkę – przerwał mi, myśląc zapewne, że to prześwietny tekst na podryw. Mrugnął do mnie okiem, dla pewności wskazując mnie palcem.

-         Uhm...więc co mam podać?

-         Nic nie chcę, po prostu poczekam tu, aż skończysz pracę. Co powiesz na naleśniki z truskawkami? A może z jagodami? Które wolisz?

-         Mikuni-kun, naprawdę nie mam ochoty...

-         Znów mi odmawiasz? Przecież nie możesz wiecznie udawać, że nic między nami nie ma! Dobrze wiem, że...

-         Ej, ty – rozległ się nagle surowy, mrożący krew w żyłach głos.- Blokujesz kolejkę.

Spojrzeliśmy oboje z przestrachem na stojącego obok klienta, którego do tej pory nie

zauważyłam – co było bardzo dziwne, bo był nim sam Murasakibara Atsushi, który przecież wyróżniał się na tle innych.

Mikuni odskoczył od niego z cichym krzykiem, gapiąc się na niego jak na nadchodzący

tajfun.

-         M-Murasakibara-kun...- bąknęłam, chwytając się za oszalałe z nerwów serce.

-         Eh?- Mikuni spojrzał najpierw na mnie, a potem na Murasakibarę, który również mierzył go nieprzyjemnym spojrzeniem.- E-etto...

I już go nie było. Odetchnęłam z ulgą, czując się niczym księżniczka wybawiona z

opresji. Tymczasem Atsushi spojrzał na mnie, już zwyczajnie i cierpliwie poczekał, aż dojdę do siebie.

-         Przepraszam za niego – bąknęłam nerwowo.- I dziękuję!

-         Nie zrobiłem nic wielkiego – mruknął Murasakibara.- On blokował kolejkę.

-         N-no tak...Ehm...co dla ciebie?

-         Dwa kawałki ciasta czekoladowego i sześć rurek z bitą śmietaną.

-         Oczywiście – powiedziałam, nabijając ceny na kasę. Ruszyłam po zamówione produkty, pakując je starannie, z naprawdę szczerym uśmiechem na twarzy. Odłożyłam je na ladę i przygryzłam wargę.

-         Coś jeszcze?

-         To wszystko.

-         Eh?- zdziwiłam się szczerze.- Nie bierzesz babeczek? Przecież zawsze je zamawiasz!

Murasakibara spojrzał obojętnie na swoje zamówienie i przez dłuższą chwilę się nie

odzywał. W końcu uniósł wzrok i wbił we mnie spojrzenie fioletowych, hipnotyzujących oczu.

-         Skąd wiesz, że zawsze je biorę?- zapytał.

Poczułam, że moje policzki zaczynają płonąć żywym ogniem. Patrzyłam na niego w

milczeniu, z zaciśniętymi ustami, nie oddychając, i robiąc się coraz bardziej czerwona. Czy ja naprawdę tak się wkopałam? Czy ja naprawdę mu uświadomiłam, że go obserwuję za każdym razem, gdy przychodzi do tej cukierni?! Czy ja naprawdę dałam mu do zrozumienia, jasno i wyraźnie, że przez moje obserwacje wiem, co lubi?!

Minęła wieczność, nim Murasakibara w końcu spojrzał w bok, tym samym uwalniając mnie od uroku jego oczu.

-         Niech będą te na gorąco – mruknął.- Z truskawkami.

-         I...iii...i...

-         Dziesięć – westchnął lekko.

Myślałam, że rozpłaczę ze wstydu. Poczłapałam do pieca, zakładając po drodze rękawice,

po czym spakowałam do specjalnej torby dziesięć babeczek. Wróciłam do lady na drżących nogach, nabiłam odpowiednią cenę i już miałam wydusić z siebie ile ma do zapłacenia, kiedy Murasakibara położył banknot na ladzie i zabrał siatkę.

-         Reszty nie trzeba – powiedział i machnął mi na do widzenia ręką.- To czeeeść.

Patrzyłam za nim, otępiała. Dopiero po paru minutach zdołałam wziąć głęboki oddech,

przywrócić odpowiednie kolory na twarz i uspokoić puls. Mimo to stałam w bezruchu, choć miałam wrażenie, że zaraz upadnę na podłogę, tak mi się nogi trzęsły...

Rany, jakie to było żenujące! Coś czuję, że od teraz chodzenie do szkoły nie będzie takie

proste...

*

-         Dziękuję za waszą ciężką pracę, kochane!- powiedziała właścicielka cukierni, uśmiechając się sympatycznie do mnie i do mojej koleżanki z pracy, studentki, która również sobie u niej dorabiała.

-         Dziękujemy bardzo!- Razem z Anu ukłoniłyśmy się grzecznie i opuściłyśmy budynek. Pomachałyśmy sobie na pożegnanie i ruszyłyśmy każda w swoją stronę.

Zapadł już wieczór, ale ponieważ chciałam zaoszczędzić na przyszły miesiąc trochę

więcej pieniędzy, tego dnia zostałam dłużej, niż zwykle. Uliczne latarnie zostały już zapalone, place zabaw i chodniki opustoszały, a jedynym dowodem na to, że nie tak dawno bawiły się na nich dzieci, były kolorowe rysunki, które lada dzień zmyje deszcz.

Sądziłam, że dziś już nic złego ( to znaczy Mikuni’owego ) mnie nie spotka, ale nic

bardziej mylnego – mój natrętny wielbiciel czekał na mnie kilkadziesiąt metrów od cukierni, siedząc na murku i dziobiąc czubkiem buta dziurę w chodniku.

Westchnęłam ciężko i spojrzałam w drugą stronę, z nadzieją, że uda mi się go minąć.

Ale, jak wiadomo, nadzieja jest matką głupich.

-         No w końcu!- krzyknął Mikuni, podrywając się gwałtownie i patrząc na mnie ze złością.- Co tak długo tam robiłaś?!

-         Pracowałam – odpowiedziałam, marszcząc gniewnie brwi. Jakim prawem ten zasmarkany gówniarz na m nie krzyczał?!

-         Czekam na ciebie od ponad trzech godzin!

-         Nikt ci nie kazał! Ani tym bardziej nie prosił!

-         Kim był tamten wielkolud? To ktoś z twojej szkoły?

-         A dlaczego pytasz?- zapytałam podejrzliwie.

-         Odpowiedz mi!

-         Nie mam takiego obowiązku, to nie twój interes!- warknęłam, denerwując się coraz bardziej.- Powiedziałam ci, że nic do ciebie nie czuję, i że nawet nie masz co się starać! Jest już ktoś, kto mi się podoba i zapewniam, że nie jesteś tą osobą ty!

-         To ten gigant?- Mikuni spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

-         A żebyś wiedział!- krzyknęłam.- Kocham Murasakibarę Atsushiego! Kocham go już od bardzo, bardzo dawna! Uwielbiam go całego, całe jego 208 centymetrów i całe jego 99 kilogramów! Uwielbiam jego słabość do słodyczy i świetną grę w kosza, uwielbiam jego wyraz twarzy i jego oczy, i jego włosy też! Aha! I to dla niego były te cholerne czekoladki, które mi ukradłeś!

-         C-c...?! Skąd wiesz, ile on waży?! Prześladujesz go!

-         N-nie, absolutnie!- warknęłam, rumieniąc się.- P-po prostu staram się o pozycję menadżera w jego klubie! Trenerka przekazała mi wszystkie dane, musiałam się z nimi zapoznać!

-         Yy...- Mikuni cofnął się o krok, patrząc na mnie z niesmakiem.- A, rób co chcesz! Będziesz żałować, zobaczyć!

I odwrócił się, odchodząc szybkim krokiem.

Co za gbur!

Kopnęłam ze złością leżący najbliżej kamyk, poprawiłam moją torbę i już miałam ruszyć

w drogę do domu, kiedy usłyszałam za sobą głośne chrząknięcie.

Odwróciłam się i momentalnie stanęłam jak wryta.

Oczywiście...

-         Ee...s-słyszałeś wszystko?!

Murasakibara Atsushi, gapiący się bezmyślnie na trzymane w dłoniach ogromne pudełko

ciastek w różnych smakach, spojrzał w bok i skinął głową.

-         Z-zapomnij, Murasakibara-kun! Nie chcę cię stawiać w takiej...!

-         Zrobiłaś dla mnie czekoladki?

-         Eh?

Spojrzał na mnie.

-         Mówiłaś, że zrobiłaś dla mnie czekoladki, ale on je ukradł.

-         Ee...n-no tak...- przyznałam, wbijając spojrzenie w jego buty i plącząc nerwowo palce dłoni.

-         Więc ich nie dostałem.

-         Uhm.- Skinęłam głową.

-         Chociaż zrobiłaś je DLA MNIE.

-         Uhm.- Znów skinęłam głową.

-         No to...zrobisz je jeszcze raz?

-         Eh?- Spojrzałam na niego, zaskoczona. Jeszcze bardziej zdziwił mnie delikatny rumieniec na jego policzkach.

Murasakibara podrapał się nerwowo po głowie, błądząc spojrzeniem na prawo i lewo.

-         Uhm...- zerknął na mnie i szybko odwrócił wzrok.- No bo...chciałbym ich spróbować...

-         Z-znaczy, wiesz...- zaczęłam niepewnie.- Uhm...mogę ci je zrobić, ale...tamte zrobiłam w konkretnym celu...

-         Taa, rozumiem.- Atsushi zrobił krok w moją stronę.- Muro-chin często dostaje takie prezenciki.

-         A-aaha.- Uśmiechnęłam się do niego miło, choć nieco nerwowo.

-         No to...dziękuję – mruknął Murasakibara, nachylając się i...całując mnie w policzek.

Spojrzałam na niego, wytrzeszczając oczy i rumieniąc się jak burak. Odruchowo

dotknęłam dłonią policzka, który ucałował, nie mogąc uwierzyć w to, że właśnie to zrobił, na środku ulicy ( nawet, jeśli tylko od czasu do czasu przejeżdżał tędy samochód ).

-         Cz-czy ty właśnie...?- bąknąłem.

-         Mmm?- Murasakibara przechylił zabawnie głowę.- Muro-chin powiedział, że mam tak zrobić, kiedy ktoś mi powie, że mnie kocha.

-         K-k-ko...?!- Z wrażenia aż się zapowietrzyłam. Przecież nie powiedziałam mu tego bezpośrednio! Ba, nawet pośrednio mu nie dałam do zrozumienia, że coś do niego czuję! Więc jak on...?! Nawet jeśli...

-         To kiedy je dostanę?

-         Jutro – odparłam machinalnie, wciąż będąc w szoku.

-         Oh...chcesz drugiego?- zapytał z uśmiechem, po czym ucałował drugi policzek, za który również się chwyciłam.- Ojeeej...- Murasakibara uśmiechnął się do mnie czarująco.- Wyglądasz jak truskawka!

O nie...to zdecydowanie nie jest na moje zdrowie...

Ale, bądź co bądź, wygląda na to, że właśnie wyznałam mu swoje uczucia, a on, w jakiś

niepojęty sposób, do pewnego stopnia na nie odpowiedział...

To był naprawdę dobry dzień.