[Ciernie] Rozdział pięćdziesiąty czwarty

    Poranne promienie zimowego słońca nie miały najmniejszych szans z zasłonami w sypialni Akashiego.
    Kiedy Kuroko otworzył oczy i zamrugał sennie, w pomieszczeniu było ciemno jakby wciąż panował środek nocy. Jedynymi oznakami na to, że dzień rzeczywiście wstał, były stojący na stoliku nocnym budzik elektryczny, wskazujący godzinę ósmą piętnaście, oraz przyjemny zapach roznoszący się po mieszkaniu, najpewniej pochodzący z kuchni.
    Tetsuya obrócił się z westchnieniem na drugi bok, z zamiarem przytulenia się do swojego ukochanego, dopiero wówczas zdając sobie sprawę z tego, że czerwonowłosego nie ma w łóżku. Chwilę zajęło mu odzyskanie przytomności umysłu i dojście do wniosku, że to najprawdopodobniej Seijuurou wypełnia mieszkanie smakowitym zapachem śniadania.
    Kuroko wstał z ociąganiem, wsuwając na bose stopy przygotowane dla niego wczorajszego wieczora kapcie. Odsłonił zasłony, mrużąc oczy w świetle porannego słońca, które natychmiast zalało pokój. Nie kłopotał się z pościeleniem łóżka, sądząc, że wkrótce wróci do niego, tym razem w towarzystwie Akashiego.
    A tego rzeczywiście znalazł w kuchni, obróconego plecami w jego stronę i najwyraźniej zajętego krojeniem. Tetsuya przeciągnął się leniwie, człapiąc w jego stronę, a gdy tylko zaszedł go od tyłu, przytulił się do jego pleców.
–    Mmm, pachnie pysznie – stwierdził.
–    Obiecałem ci śniadanie do łóżka, ale żeby je dostać, musisz spełnić pewien warunek – powiedział spokojnie Seijuurou.
–    Jaki?
–    Musisz być w łóżku.
–    Rozumiem. W takim razie niezwłocznie się do niego udam. Długo mam w nim na ciebie czekać?
–    Jeśli będziesz grzeczny, postaram się tam być w ciągu ośmiu minut.
–    A jeśli będę niegrzeczny?- zapytał z rozbawieniem Kuroko.
    Seijuurou odwrócił ku niemu twarz, posyłając mu uśmiech.
–    Daj mi trzy – odparł.- I lepiej, żebyś nic na sobie nie miał.
    Tetsuya roześmiał się lekko, całując ukochanego w usta i odwracając się, aby posłusznie wrócić do sypialni. Już był u progu kuchni, kiedy w mieszkaniu rozbrzmiał dzwonek do drzwi.
–    Mam otworzyć?- zapytał Kuroko.
–    Gdybyś mógł.- Akashi skinął głową.- Jesteś jedyną osobą w tym mieszkaniu, która jest w miarę przyzwoicie ubrana – dodał, spoglądając znacząco na spodnie dresowe, które miał na sobie Kuroko. Sam Seijuurou nie miał na sobie nic prócz bokserek, które założył właściwie bardziej z przyzwyczajenia.
    Tetsuya uśmiechnął się delikatnie, po czym przeszedł na korytarz, by otworzyć drzwi. Jak się okazało, stał za nimi kurier w granatowym kombinezonie, trzymając sporej wielkości paczkę.
–    Dzień dobry, czy pan Akashi Seijuurou?- zapytał mężczyzna, którego uśmiech zaskakująco przypominał kocią mordkę. Wyciągnął już ku Tetsuyi paczkę, na której położył kartę do pokwitowania.- Proszę się podpisać na dole!
–    Uhm... ja nie jestem Akashi Seijuurou, może pan chwilę poczekać?
–    Tak, jasne.
    Kuroko posłał kurierowi przepraszający uśmiech, po czym zamknął drzwi i wrócił do kuchni.
–    Akashi-kun, to jakaś przesyłka dla ciebie, musisz pokwitować.
–    Och, upierdliwe...- Seijuurou odłożył dzbanek z herbatą, po czym szybkim krokiem przeszedł do sypialni, gdzie włożył na siebie spodnie, a następnie do holu, aby odebrać od kuriera paczkę. Kuroko zaglądał ciekawsko z salonu, patrząc jak jego chłopak podpisuje kartkę i zamyka drzwi, marszcząc lekko brwi.
–    Powinni się oponować z roznoszeniem paczek o tak wczesnej porze – mruknął pod nosem, przechodząc do kuchni i stawiając paczkę na stole. Tetsuya stanął u progu, opierając się o framugę i wsuwając dłonie do kieszeni swoich dresowych spodni.
    Seijuurou tymczasem nastawił wodę na herbatę, chwycił nóż i sprawnym ruchem rozerwał taśmę klejącą zabezpieczającą wieko paczki. Rozłożył jej skrzydła, by następnie sięgnąć do środka i podnieść kolejne wieko – tym razem wyglądające jak od pudła na prezent. Miało nawet namalowaną na wierzchu czerwoną wstążkę.
–    Prezent od kochanka?- zażartował Kuroko.
–    A wysyłałeś mi coś?- Akashi uśmiechnął się do niego, odsuwając czerwony, aksamitny materiał kryjący wnętrze pudełka. Przez chwilę patrzył w jego wnętrze, jego twarz wyraźnie stężała. Powoli zamknął wieko i przełknął ciężko ślinę, zamykając także skrzydła samej paczki.
–    Coś nie tak?- zaniepokoił się Tetsuya.
–    Wszystko w porządku – odparł Akashi, pocierając dłonią podbródek.- Wracaj do łóżka, Tetsuya.
–    Co jest w środku?
–    Ta przesyłka nie jest dla mnie.
–    Ale kurier mówił, że dla ciebie – zauważył Kuroko, marszcząc brwi.- Przecież ją podpisywałeś.
–    To dla Shintarou – westchnął Akashi.- Czasem zamawia coś na moje nazwisko.
–    Co? Dlaczego?
–    Bo to coś, czego się wstydzi.- Seijuurou wziął do rąk pakunek i odstawił go na blat kuchennej szafki.- Jest znany i boi się, że wyszłoby to na jaw. Straciłby szacunek w oczach ludzi.
–    Więc woli narażać na to ciebie?- Kuroko uniósł sceptycznie brwi.
–    Ja nie jestem na nic narażony, bo jeżeli prasa pisze o biznesmenach, to głównie używa nazw ich firm – wyjaśnił spokojnie Akashi, zalewając dzbanek z herbatą wrzątkiem.- Mało kto wie dokładnie kim jestem, a Shintarou, jako młodego i utalentowanego lekarza, który jak dotąd pomyślnie przeprowadził wszystkie swoje operacje, zna większość Japończyków.
–    Więc co jest w pudle?- Tetsuya nie miał zamiaru pozwolić na to, by jego chłopak zbywał go swoimi odpowiedziami.
    Akashi, zajęty teraz układaniem talerzy z posiłkiem na tacy, spojrzał z westchnieniem na swojego chłopaka. Milczał dłuższy moment, jakby zastanawiając się, czy na pewno może zdradzić Tetsuyi zawartość pudła, aż w końcu westchnął po raz drugi, z wyraźną rezygnacją.
–    Shintarou jest sadystą – powiedział.
    Kuroko znieruchomiał, ze wzrokiem wbitym w czerwonowłosego. Akashi czekał chwilę za jego reakcją, a kiedy ta w dalszym ciągu nie nadchodziła, wrócił do układania posiłku na tacy. Tetsuya tymczasem spuścił powoli wzrok na podłogę i w końcu odezwał się, starannie dobierając słowa:
–    Czy to... uhm... czy to oznacza, że jesteś masochistą, Akashi-kun?- zapytał grzecznie.
–    Proszę?- Akashi spojrzał na niego z niedowierzaniem.
–    No skoro byliście razem...- wymamrotał Kuroko.
–    Och, Boże, nie – westchnął Akashi.- Nie, Tetsuya, nie. Proszę cię, przestań...
–    Lubisz być bity, czy coś w tym rodzaju, Akashi-kun?
–    Tetsuya, naprawdę cię proszę. Od samego wyobrażania sobie tego jest mi niedobrze!
–    Nigdy się tak nie bawiłem, ale mogę cię związać, jeśli chcesz...
–    Tetsuya!- Akashi spojrzał na niego z naganą, choć z trudem powstrzymywał cisnący się na usta uśmiech.
–    Może pożyczymy od Midorimy-kun jakieś zabawki?- Kuroko również ledwie opanowywał rozbawienie.
–    Dobrze, wystarczy tego – zaśmiał się Seijuurou, podchodząc do niego i obejmując go.- Zaraz zwiążę ci usta i sam przywiążę cię do mojego łóżka, żebyś nigdzie mi nie uciekł.
–    Czyli też jesteś sadystą?- Kuroko zagryzł lekko wargę, po czym pocałował ukochanego.
–    Nie masz pojęcia jak wielkim – wymruczał w jego usta Akashi, klepiąc go delikatnie w pośladek.- A teraz zmykaj do łóżka, bo zamiast śniadania, dostaniesz parę porządnych klapsów.
    Tetsuya znów roześmiał się, po raz ostatni czule całując czerwonowłosego. Niechętnie odsunął się od niego, po czym udał się do sypialni, pozostawiając Seijuurou samego w kuchni.
    Akashi odprowadził go wzrokiem, a gdy ten tylko zniknął za drzwiami, pospiesznie podszedł do paczki, którą dostał, gwałtownymi szarpnięciami otwierając jej skrzydła i unosząc wieko. Wbił gniewne spojrzenie w kolejny prezent, który z całą pewnością otrzymał od tego samego wielbiciela, który podesłał mu kciuk z pierścieniem jego ojca.
    Teraz podarował mu głowę.
    Głowę mężczyzny, którego znał aż za dobrze.

***

    Udawanie przed Kuroko, że nic się nie stało, było dla Seijuurou prawdziwym utrapieniem. Podczas wspólnego posiłku jak i porannych pieszczot, bez których jego dzień zdecydowanie należałby do straconych, co prawda cieszył się z bliskości błękitnowłosego, jednak w jego głowie szalała burza myśli, w której przeważała ta, iż jak najszybciej musi spotkać się z Midorimą.
    Nie mógł już bezczynnie czekać i biernie przypatrywać się dalszym poczynaniom tego, który stroił sobie z niego żarty. Musiał odnaleźć tego człowieka i pokazać mu, gdzie jego miejsce.
–    Na pewno nie chcesz przenieść się do mnie, chociaż na kilka dni?- zapytał Akashi, ubierając buty. Tego dnia Kuroko szedł do pracy na dwunastą, dlatego Seijuurou chciał go odprowadzić. Początkowo miał go odwieźć pod samą restaurację, ale przez paczkę, którą dostał, był zmuszony zmienić swoje plany.
–    Wówczas to już naprawdę będzie wyglądało, jakbyśmy zamieszkali razem – zauważył z uśmiechem Tetsuya.- A gdzie nasze „z niczym się nie spieszmy”?
–    Och, to stare dzieje i teraz nie mają większego znaczenia – stwierdził czerwonowłosy, otwierając przed Kuroko drzwi i przepuszczając go przodem. Wyszli na korytarz, a kiedy Seijuurou zamknął swoje mieszkanie, ruszyli w kierunku windy.- Nie chciałbyś ze mną zamieszkać, kochanie?
–    Nadal uważam, że to trochę za wcześnie – przyznał Kuroko.- Ale póki co tak jakby się na to zanosi. Uhm, to pudło wygląda na ciężkie, pomóc ci?
–    Nie trzeba.- Akashi posłał mu oszczędny uśmiech, wchodząc do windy i wciskając numer trzynasty na dotykowym panelu.- Wybacz, że cię jednak nie odwiozę, ale muszę porozmawiać z Shintarou. Odbieranie jego zabawek zaczyna być męczące.
–    Co dokładnie jest w tym pudle?- zapytał Kuroko, niezdolny ukryć zainteresowania.
–    Nie mam pojęcia – odparł Akashi.- Nie potrafię nazwać tych przedmiotów, a co dopiero przypisać im jakieś zastosowanie...
–    Przyznam szczerze, że nie spodziewałem się tego po Midorimie-kun – mruknął błękitnowłosy.- Wygląda na takiego poważnego...
–    Cóż...- Seijuurou westchnął cicho, powoli tracąc pomysły na odpowiedzi. Odwrócił wzrok od ukochanego, nieco speszony. Kiedy winda zaczęła zwalniać na trzynastym piętrze, w myślach odetchnął z ulgą.- Zadzwonię do ciebie, kochanie – powiedział Akashi, przysuwając się do Kuroko i cmokając go w usta.- Kocham cię, uważaj na siebie.
–    Ja ciebie też, Akashi-kun. Do usłyszenia.
    Winda zatrzymała się, bezgłośnie rozsuwając drzwi. Seijuurou już chciał postąpić krok na przód i wysiąść, kiedy oboje z Kuroko zorientowali się, co tak naprawdę widzą przed sobą.
–    Mmm, chyba zacznę częściej u ciebie nocować, doktorku...- mruczał Takao Kazunari, namiętnie całując się z Midorimą Shintarou, uwieziony w jego objęciach.
–    Nabawisz się przeze mnie bezsenności.- Zielonowłosy przesunął pocałunki na jego szyję, jednocześnie wsuwając dłoń pod jego koszulkę.
–    Twierdzisz, że nie będę mógł zasnąć?- zaśmiał się Takao, po czym jęknął przeciągle i zagryzł wargę, przymykając oczy z przyjemności.
–    Sądzisz, że ci na to pozwolę, Bakao?
–    Może jednak wrócimy do ciebie na szybki numerek?
–    Musisz iść do pracy.- Choć Midorima wypowiedział te słowa, raptownie przycisnął Kazunariego do ściany, unosząc jego nogę i znów namiętnie całując. Akashi i Kuroko, zastygli w bezruchu, w milczeniu przyglądali się mężczyznom. Kiedy drzwi windy zaczęły się zamykać, Seijuurou spokojnie uniósł dłoń, by je zablokować.
–    Co robimy?- zapytał.
–    Chyba kiedyś się zorientują, że winda przyjechała – mruknął skonsternowany Tetsuya.
–    Chcesz to oglądać?- Akashi zmierzył ich spojrzeniem.- On go rozbiera.
–    Może jednak coś zróbmy – westchnął z zażenowaniem Kuroko.
    Akashi skinął bez słowa głową, po czym odchrząknął głośno, w końcu zwracając na siebie uwagę. Dwaj całujący się mężczyźni natychmiast oderwali się od siebie i spojrzeli na windę. Midorima westchnął z wyraźną irytacją, podczas gdy Takao wytrzeszczył oczy na swojego przyjaciela.
–    O kurw...oko!- sapnął.
–    Wypraszam sobie.- Tetsuya zmarszczył gniewnie brwi.
–    Wybaczcie, że przeszkadzamy wam w przytulaniu – odezwał się spokojnie Seijuurou, patrząc na nich sceptycznie.- Ktoś wzywał windę?
–    T-taa, ja – bąknął Kazunari, pospiesznie doprowadzając się do porządku. Podniósł z podłogi kurtkę, którą najwyraźniej wcześniej upuścił, po czym odchrząknął, rzucił szybkie spojrzenie Midorimie i wszedł do windy, stając obok Kuroko. Odwrócił się, uśmiechając do Shintarou nieco nerwowo.- Do zobaczenia wieczorem, Shin-chan.
    Midorima, zajęty zapinaniem koszuli, zmierzył go spojrzeniem od dołu do góry, na co Kazunari przygryzł mocno wargę, by powstrzymać uśmiech.
–    Przyjadę po ciebie – powiedział jedynie Shintarou.
    A potem drzwi windy zamknęły się, oddzielając czwórkę mężczyzn.
    Akashi przyglądał się Midorimie z zainteresowaniem, gdy ten wygładzał wgniecenia na koszuli. Widząc to, Shintarou z westchnieniem poprawił okulary na nosie.
–    O co chodzi?- zapytał.
–    O nic – odparł niewinnie Seijuurou.- Po prostu nie zauważyłem, żebyście się do siebie zbliżyli.
–    Po prostu robiliśmy to na osobności – wyjaśnił spokojnie Midorima.
–    Cóż, dzisiaj wam nie wyszło.- Akashi uniósł lekko brwi, jednak szybko spoważniał.- Dosyć żartów na dziś, Shintarou. Musimy porozmawiać.
    Zielonowłosy natychmiast wyczuł w głosie przyjaciela nacisk. Spojrzał najpierw na niego, a następnie na paczkę, którą trzymał w dłoniach. Skinął głową, jakby już domyślił się jej zawartości.
–    Chodźmy – mruknął, prowadząc Seijuurou do swojego mieszkania.
    Kiedy obaj mężczyźni znaleźli się w salonie, Akashi z impetem położył pudło na stoliku przed kanapą, odsuwając się od niego o krok i krzyżując ręce na klatce piersiowej. Midorima sięgnął do stojącego za jego plecami regału, wyjął z opakowania lateksowe rękawiczki i założył je wprawnym ruchem. Poprawił okulary, po czym rozłożył skrzydła pudła, a następnie uniósł wieko tego znajdującego się w środku, odsuwając także czerwony materiał kryjący jego zawartość.
    Milczał przez chwilę, przyglądając się znajdującej się we wnętrzu głowie.
–    Znasz go?- zapytał spokojnie.
–    Znam – wycedził Seijuurou.- To Eiji Shirogane. Mój wieloletni partner biznesowy i najbardziej zaufany współpracownik, jakiego miałem. Stracenie tego człowieka jest jednocześnie straceniem corocznego, ponad miliardowego dochodu, rozumiesz to?- Akashi spojrzał na niego niemal morderczo.- Wiesz co mógłbym kupić Tetsuyi za ponad miliard jenów?
–    Nie patrz na mnie, jakby to była moja wina, że ktoś pozbawił go głowy i przysłał ją tobie – powiedział Midorima.
–    Ktoś ze mną, kurwa, pogrywa!- wrzasnął wściekle Seijuurou. Wziął głęboki oddech, by nieco się uspokoić, zamknął na moment oczy, a następnie odezwał się już ciszej:- Ale nie wiem kto... To nie mógł być Mayuzumi, bo leży w szpitalu, chyba, że zaplanował przesyłkę wcześniej.- Czerwonowłosy podszedł do kanapy i oparł dłonie o jej oparcie, zamyślając się.- Jest ktoś jeszcze... Ktoś, kto kocha Tetsuyą i próbuje nas rozdzielić, chce mnie zniszczyć. Zaczyna od mojej firmy. Przypuszczam, że ma zamiar zabić wszystkich moich współpracowników. Mogę zdobyć nowych, ale to i tak nic nie da, prędzej czy później mogę zbankrutować. Mało tego, policja dojdzie do tego, że jestem wspólną cechą mordowanych, zaczną mnie obserwować, będę miał związane ręce...
–    Zadzwonię do Kimury i zapytam, czy dowiedział się, do kogo należał tamten palec – powiedział Midorima.- Choć przypuszczam, że był tego Eijiego, a przysłanie go miało cię zmusić do poszukiwań. Prawdopodobnie jesteś obserwowany, Seijuurou, więc miej się na baczności. Poproszę Kimurę, żeby przyjrzał się dokładnie tej głowie, może znajdzie jakieś odciski palców...
–    Zrób to – warknął Akashi.- Musimy znaleźć tego, kto to zrobił. I musimy zrobić to najszybciej jak się da. Nie chcę, żeby zbliżył się do mnie lub do Tetsuyi choć na krok.
–    Możliwe, że już to zrobił – mruknął Shintarou.
–    Co masz na myśli?- Akashi wbił w niego uważne spojrzenie.
–    Być może wcale nie chodzi tu o Kuroko – odparł Midorima, zdejmując rękawiczki i poprawiając okulary.- Zastanów się, kto może być na ciebie na tyle zły, by robić coś takiego?
–    Dbam o to, żeby nie mieć wrogów – powiedział Seijuurou.- Regularnie się ich pozbywam. Póki co zostali mi Mayuzumi, Ogiwara i Kagami.
–    Co z Haizakim?- Shintarou skrzyżował ręce na klatce piersiowej, patrząc na przyjaciela.- Nie pomyślałeś o nim? Albo o Hanamiyi? Oboje próbują wybić firmę Shougo na rynku, być może zwęszyli twoją złośliwość, kiedy podsunąłeś im Hiroshiego Yamazaki jako współpracownika do podpisania umowy.
–    Tetsuya mówił, że byli zadowoleni.- Akashi zmarszczył lekko brwi w zastanowieniu.- Chociaż... wspominał, że to Hanamiyi pasowało, że nie podpiszę kontraktu z Shougo...
–    To byłoby całkiem możliwe, że w zemście Haizaki próbuje doprowadzić twoją firmę do upadku – podsunął Midorima.- Właśnie takim typem człowieka i szefa yakuzy jest Shougo.
–    W takim razie szybko się go pozbędę.
–    To może nie być łatwe – zauważył Shintarou.- Ma pod sobą mnóstwo ludzi, w końcu to mafia. Będą go bronić za cenę własnego życia.
–    No to ją zapłacą – wycedził Akashi, patrząc na zielonowłosego ze złością.- Nie lubię, kiedy ktoś sobie ze mną pogrywa, Shintarou. I choćbym miał wymordować wszystkich członków tej pieprzonej yakuzy, to zrobię to z największą przyjemnością. Tetsuya o mały włos zobaczyłby dzisiaj tę przesyłkę. Jak myślisz, w jaki sposób by zareagował? Chcę mu powiedzieć o tym, co robię, na własny sposób. Jego zamartwianie się o mnie z powodu przysłania mi odciętej głowy jest ostatnim, czego mi teraz potrzeba. Nie chcę, żeby jego myśli zaprzątało cokolwiek innego niż ja.
–    Oczywiście.- Midorima poprawił swoje okulary.- Pomogę ci, Seijuurou. Postaram się jakoś wywabić Haizakiego z kryjówki i wówczas załatwimy go raz na zawsze.
    Akashi pokiwał z wolna głową, wpatrując się w pakunek stojący na stoliku przed kanapą. Wyprostował się, biorąc głęboki oddech, po czym spojrzał na swojego przyjaciela.
–    Dziękuję, Shintarou – powiedział.- Cieszę się, że mam ciebie po swojej stronie.
–    To drobiazg – mruknął Midorima.- Wiesz, że zrobię dla ciebie wszystko.
–    Wiem – odparł łagodnym tonem.- Wiem, Shintarou.