[Anarchia] Prolog

Prolog

    Pogoda na zewnątrz była tak samo ponura, jak jego humor. Zdające się trwać w bezruchu ciemne chmury wisiały nad miastem, zwiastując nadchodzącą burzę. Nie tak dawno ćwierkające cicho ptaki zamilkły teraz w oczekiwaniu, choć równie dobrze mogły pozdychać z głodu lub zostać upolowane przez chude koty krążące po dachach i szukające mniejszych od siebie ofiar.
    Kuroko zgrabnym ruchem założył zamek swojego WANADu P-83 na prowadnice szkieletu, wcisnął zderzak kabłąka i podłączył magazynek. Upewnił się, że broń została złożona poprawnie i zabezpieczona, a następnie wsunął ją za pasek swoich spodni, zakrywając luźną koszulką, którą na sobie miał. Zabrał z wąskiego łóżka skórzaną kurtkę i założył ją na siebie, nie zapinając jej jednak. Westchnął cicho, po raz ostatni rozglądając się po hotelowym pokoju.
    Nie było tu nic, na czym można by zawiesić na dłużej oko. Łazienka była niedokładnie posprzątana, z prysznica leciała tylko zimna lub chłodna woda, kablówka nie działała, a materac łóżka był przerażająco twardy. Całe pomieszczenie było do niczego, w dodatku jego ściany pomalowano na brudny pomarańcz – a jednak Tetsuyi się podobał, i gdyby tylko mógł, z ogromną chęcią zostałby w nim jeszcze na kilka nocy.
    Zasunął zamek błyskawiczny swojej podróżnej torby, a następnie zawiesił sobie jej pasek na ramieniu. Chwycił klucze ze stolika nocnego i wyszedł na korytarz, zamykając za sobą drzwi na klucz.
–    Powiedziałam „dziesięć tysięcy”, ty skurwysynie!
–    Odsuń się ode mnie, śmierdzisz gównem!
–    Kiedy posuwałeś mnie dwie godziny temu, jakoś ci niczym nie śmierdziałam! Płać, ty zapchlony gruby wieprzu, albo pożałujesz!
    Kuroko zerknął na prawo, spoglądając na półnagą kobietę o wyniszczonej skórze, która szarpała się z wysokim dryblasem o nieprzyjemnym wyrazie twarzy. Miał na sobie ubrudzoną kurtkę godną amerykańskiego motocyklisty z lat osiemdziesiątych oraz lniane spodnie. Kuroko uśmiechnął się półgębkiem, nie mogąc uwierzyć w to, jakim cudem ta prostytutka mogła sądzić, że facet ma pieniądze, aby zapłacić za jej usługi...
    Ruszył wąskim, zaśmieconym korytarzem w kierunku schodów. Zignorował pożądliwe spojrzenie popalającej papierosa kobiety, która stała u progu sąsiednich drzwi, nonszalancko oparta o ich framugę. W obecnych czasach nikt już nie zwracał uwagi na zakaz palenia. W hotelach, restauracjach i wszelkiego rodzaju zakładach ludzie wydmuchiwali z ust szkodliwe obłoczki dymu, napawając się rozchodzącą się w ich żyłach trucizną.
    Zszedł po schodach na dół, do recepcji. Stojący za ladą starszy mężczyzna spojrzał na niego ze znudzeniem, niemal od razu powracając wzrokiem do czytanej gazety. Nie odezwał się, kiedy Kuroko położył przed nim klucz, nie pożegnał go, gdy przechodził przez oszklone drzwi hotelu.
    Błękitnowłosy westchnął ciężko, rozglądając się na prawo i lewo. Budynek był położony daleko od głównej drogi, otoczony suchym żółtym piaskiem pozbawionym trawy oraz zniszczonymi domami i sklepami o zabitych deskami oknach. Po chwili namysłu, Kuroko skręcił w prawo i udał się między kolejne szare budynki, w kierunku ścieżki prowadzącej do bardziej zatłoczonej dzielnicy.
    Oddalił się już o dobre kilkaset metrów, zwolnił więc kroku, beznamiętnie kopiąc kamień swoimi wysokimi, sznurowanymi sztybletami. Podciągnął prawy rękaw swojej kurtki, spojrzał na przymocowany do nadgarstka zegarek. O ile tego ranka został dobrze poinformowany, przypuszczał, że ma jeszcze około minuty, może trochę mniej.
    Ruszył dalej. Co chwila zerkał na okrągłą czarną tarczę, po której mozolnie przesuwały się maleńkie srebrne wskazówki. Mniejsza z nich zatrzymała się na ósemce, większa – na trzeciej kresce za dziesiątką. Ostatnia, cieniutka niczym igła, powoli zbliżała się do dwunastki.
–    Siedem...- wymruczał do siebie Kuroko, idąc ze spojrzeniem wbitym w zegarek.- Sześć... pięć... cztery... trzy...- Zatrzymał się w miejscu, tuż obok starego sierocińca.- … dwa... jeden...
    Za jego plecami rozległ się potężny huk, który na krótki moment go ogłuszył. Kuroko skrzywił się lekko, odwracając głowę i przyglądając się ogromnej czarnej chmurze dymu, ozdobionej jakby liżącymi ją czerwono-pomarańczowymi językami, która unosiła się w miejscu, w którym jeszcze tego ranka stał hotel. Teraz budynek zniknął w płomieniach, wraz z kłócącą się ze swoim klientem prostytutką, popalającą papierosa dawną aktorką, starym recepcjonistą i każdym innym, kto akurat znajdował się w okolicy.
–    Zero – dokończył z westchnieniem Kuroko, poprawiając torbę na ramieniu. Wyjął z kieszeni spodni komórkę i spojrzał wyczekująco na jej ekranik. Kiedy ten rozbłysł, a telefon wydał z siebie radosny dźwięk sygnalizujący połączenie, błękitnowłosy wcisnął guzik z zieloną słuchawką i przyłożył urządzenie do ucha.- Jestem.
–    Moje gratulacje – usłyszał pełen uznania głos.- Znowu ci się udało, Tetsuya. Chyba powinienem przestać uprzedzać cię o tym, kiedy nadchodzę.
–    Twoje uprzedzanie i tak polega tylko na powiedzeniu mi, za ile mniej więcej czasu do mnie dotrzesz.
–    I to właśnie jest zbyt duże ułatwienie.
–    Akashi-kun...- westchnął ciężko Kuroko.- Naprawdę nie możemy dać już sobie z tym spokoju? Ciągniemy to od kilku miesięcy, nie masz dość?
–    Oczywiście, że nie – zaśmiał się Akashi.- Pora rozpocząć kolejny etap naszej zabawy, kochanie. Od teraz nie będę uprzedzał cię o tym, że cię znalazłem. Pilnuj więc każdego kroku, bo mogę czaić się na ciebie za najbliższym rogiem.
    Kuroko zacisnął usta w wąską linię, śledząc wzrokiem wznoszący się coraz wyżej słup czarnego dymu. Uniknął bycia jego częścią tylko dlatego, że został uprzedzony i miał możliwość obliczyć ile średnio czasu zajmie Akashiemu znalezienie miejsca jego pobytu i podłożenie w nim bomby. Jeśli teraz będzie mógł liczyć tylko na własną intuicję...
–    Do nie-zobaczenia, Akashi-kun – szepnął Kuroko.
–    Już za tobą tęsknię. Nie martw się, Tetsuya. Następnym razem cię zabiję.
    Dźwięk przerywanego sygnału poinformował Kuroko o zakończonym połączeniu. Błękitnowłosy opuścił powoli rękę i schował komórkę z powrotem do kieszeni spodni, jednocześnie odwracając się od płonącego z daleka hotelu i ruszając przed siebie. Nie miał czasu do stracenia.
    Zwierzyna nigdy go nie miała.