Rozdział siódmy

    Jeszcze nigdy wcześniej nie miał tak fatalnego humoru. Gdyby nie jego dobre wychowanie i zdolność bycia opanowanym w każdej, nawet najbardziej stresującej sytuacji, z pewnością zacząłby kopać wszystko, co stało mu na drodze.
    Był na siebie wściekły. Nie wiedział, gdzie popełnił błąd, nie rozumiał, jak mógł być tak głupi, by narazić mężczyznę, którego kochał nade wszystko, na niebezpieczeństwo. Przecież miał go ocalić. Miał go wyzwolić, wyswobodzić z ohydnych łap napalonego na niego grubasa, pozwolić Tetsuyi odetchnąć.
    Chciał napawać się tym uczuciem. Świadomością, że Kuroko może odpocząć, że może oczyścić swoje ciało z minionego grzechu. Nawet, jeśli nie wiedział, że to właśnie Akashi pomógł mu uciec, to i tak czerwonowłosemu wystarczała sama myśl, iż to właśnie on przyczynił się do jego szczęścia.
    Dlaczego więc los z niego zadrwił? Dlaczego sprawił, że spod jednej rynny, Kuroko trafił pod kolejną, solidniejszą? Gdzie został popełniony błąd, skoro wszystko było perfekcyjnie obmyślone, dopięte na ostatni guzik?
    Rozpierała go energia. Nieprzyjemne uczucie, jakby coś w jego wnętrzu narastało z każdym kolejnym krokiem, rosło w nim, przygotowując się do wybuchu. Wiedział co nastąpi, jeśli to się stanie. Wiedział, że nie może do tego dopuścić, nie może pozwolić, by to, co wydarzyło się dziesięć  lat temu, i co wydarzyło się również cztery lata temu, miało mieć miejsce ponownie.
    Musi to powstrzymać.
    Jak najszybciej.
    Rozejrzał się dyskretnie po ulicy. Było stanowczo zbyt wcześnie, sporo ludzi wracało o tej porze z pracy, w dodatku wciąż znajdował się blisko restauracji Yokozuna, w której zjadł kolację. W prawdzie niewielkie było prawdopodobieństwo, iż ktoś wyjdzie z niej i go zobaczy, ale sam fakt, że mógłby to być Kuroko, już mu przeszkadzał.
    Każdego innego można się pozbyć.
    Spojrzał na swój zegarek na ręce, wzdychając cicho. Potrzebuje czegoś łatwego i chętnego, co nie zabierze mu zbyt wiele czasu. Na początku tygodnia nie lubił brać kąpieli później niż o jedenastej wieczorem, musiał więc się pospieszyć.
    Ruszył przed siebie, w kierunku ulicy, którą nazywano żartobliwie Kolorowymi Latarniami. W przeciwieństwie do tych popularniejszych, Czerwonych, świadczono tam usługi jedynie z jednej, konkretnej półki, a przebierać można było od świeżych, często niepełnoletnich dziewcząt, aż do pomarszczonych i tęgich starców.
    Każdy mógł tam znaleźć coś dla siebie.
    Akashi wiedział, że i jemu się uda.
    Co prawda nigdy wcześniej nie odwiedził tego miejsca, jednak z opowieści swoich znajomych wiedział gdzie powinien skręcić, by trafić na ulicę z najlepszymi kochankami. Potrzebował tylko jednej, nie żadnej konkretnej, ale takiej, która przykuje jego uwagę, która od razu sprawi, że poczuje „to coś” i pomyśli „Tak. To właśnie ona”.
    Ulica, na której się znalazł, była wąska, długa i niemal całkowicie przepełniona ludźmi. Akashi ukrył się w cieniu jednego z budynków, przesuwając wzrokiem po skąpo ubranych kobietach, które pochylały się przed mężczyznami, poprawiając swoje idealnie ułożone pończochy i oblizywały zmysłowo usta, trzepocząc zalotnie rzęsami. Seijuurou skrzywił się z niesmakiem, widzą jak mężczyźni ślinią się do nich i dyszą, jakby już zaczynali dochodzić, choć przecież nie zamienili z nimi choćby słowa.
    Nienawidził pożądania, które nimi kierowało. Było mu wstyd, że jest tej samej płci, choć z drugiej strony dumny był z tego, że nie jest kobietą. Że nie stoi na ich miejscu, nie sprzedaje swojego ciała, nie jest łatwą kurwą, która w wieku trzynastu lat zaczęła się pieprzyć, by zarobić na cukierki.
    Doprawdy, nienawidził kobiet. Z całego serca.
–    Czyżby się pan zgubił?- usłyszał nagle po swojej prawej stronie.
    Odwrócił głowę, niezbyt zaskoczony obecnością wysokiej kobiety o dużym biuście, ubranej w obcisłe niebieskie spodnie i białą koszulkę z dekoltem. Wyszła właśnie z budynku oznaczonego logo z kuflem piwa, zakładając kurtkę.
–    Rzeczywiście, chyba nie zaszedłem tam, gdzie trzeba – powiedział, uśmiechając się fałszywie.- Takich pięknych kobiet się tam nie spotyka.
    Kobieta zmierzyła go spojrzeniem od dołu do góry, biorąc się pod boki. Po chwili pokiwała lekko głową i uśmiechnęła się do niego.
–    Myślę, że się polubimy, panie...?
–    Furuka – odparł spokojnie.
–    Furuka-san. Możesz mi mówić Alex.
–    Alex?- Akashi uniósł lekko brew.- Jesteś zza granicy?
–    Owszem – westchnęła.- Jestem Amerykanką. Przez jakiś czas mieszkałam w Los Angeles, ale niecałe cztery lata temu przywiało mnie tutaj.
–    Dlaczego właśnie tu?
–    Mogę ci o tym opowiedzieć przy kieliszku wina, jeśli chcesz – powiedziała, uśmiechając się szeroko.- Oczywiście, odejmę ci od głównej zapłaty. Jeśli jesteś zainteresowany, Furuka-san.
    Akashi stał przez chwilę w milczeniu, kontemplując ją wzrokiem. Miała długie, rozpuszczone blond włosy i zielone oczy, patrzące na niego inteligentnie zza szkieł okularów w różowych oprawkach. Seijuurou od zawsze nienawidził kobiet, gardził nimi i wyśmiewał je na każdym kroku, niezależnie od tego ile miały lat i kim były. Jednak jeśli chodziło o te wysokie, o długich nogach i na dodatek pokaźnych biustach, to szczerze się ich brzydził.
    Niesamowicie ucieszył go fakt, że będzie miał okazję pozbyć się jednej z nich.
–    Będzie mi niezmiernie miło, jeśli zechcesz mi towarzyszyć tej nocy, Alex-san – powiedział, uśmiechając się do niej delikatnie.
–    To mnie będzie miło – zaśmiała się.- W Ameryce pełno jest dzikusów i zboczeńców! Kiedy tu przyjechałam, o Japończykach miałam raczej „łagodne” zdanie. Sądziłam, że są nieśmiali i uroczy, tymczasem okazało się, że niezbyt dużo różni ich od Amerykanów.
–    Widocznie trafiałaś na złych mężczyzn.
–    A jednak wygląda na to, że los mi to wynagrodzi – zamruczała, mrugając do niego okiem.- Mieszkasz gdzieś niedaleko, Furuka-san?
–    Parę przecznic stąd – odpowiedział, ruszając w kierunku głównej ulicy.- Ale na pobliskim parkingu zostawiłem samochód.
–    Mogę wiedzieć czym się zajmujesz, Furuka-san?- zagadnęła Alex, idąc za nim.
–    Spróbujesz zgadnąć? Kobiety są w tym dobre.
–    Hmm.- Uśmiechnęła się, biorąc go pod ramię.- Jesteś przystojny i zadbany, masz na sobie drogi garnitur... pasujesz mi na biznesmena, ale jesteś niemożliwie uprzejmy. Prawdziwy dżentelmen. Biznesmeni, których znam, zwykli traktować kobiety z góry, jak zwykłe zabawki. To trochę przykre – dodała, wzdychając.
–    Na świecie jest wielu ludzi, jedni doceniają życie drugich, inni nie – powiedział Akashi, skręcając w boczną ulicę, w kierunku parkingu. Nim to zrobił, zerknął w przeciwną stronę, by upewnić się, że z restauracji nikt nie wychodzi. Gdyby Kuroko go zobaczył, czułby się okropnie, nieważne, czy rozpoznałby go, czy też nie.
    Z blondwłosą Alex spędził ledwie kilka minut, a już miał jej dosyć. Usta jej się nie zamykały, wciąż mówiła, zaczynając jeden temat i wtrącając do niego setki innych. Domyślał się, że należy do kobiet dość inteligentnych, jednak jej tok rozumowania był stanowczo zbyt chaotyczny.
    Gdy wsiedli już do samochodu, miał wielką ochotę włączyć radio na cały regulator, byle tylko ją zagłuszyć. Wiedział jednak, że to ją obrazi, dlatego uśmiechał się sztucznie i odpowiadał jej, udając rozbawienie jej żartami.
    Dopiero kiedy w trakcie jazdy niespodziewanie położyła dłoń na jego udzie, odruchowo wzdrygnął się i odtrącił jej rękę.
–    Wybacz – powiedział pospiesznie, reflektując się.
–    Nic nie szkodzi – odparła, przyglądając mu się. Cofnęła rękę, kładąc ją na własnych udach.- Dawno nie byłeś z kobietą, Furuka-san?
    Akashi nie odpowiedział, udając zażenowanego. Przełknął ślinę tak, by Alex zauważyła ruch jego grdyki, na sekundę odwrócił wzrok w lewo, a po chwili znów spojrzał na jezdnię. Nadal milczał.
–    Na pewno rozkręcisz się, kiedy już do ciebie dojedziemy – powiedziała, uśmiechając się lekko.- Wiem, jak zaopiekować się takim mężczyzną, jak ty.
    Seijuurou miał ochotę zwymiotować, słysząc te słowa. Wystarczała mu już sama świadomość, że zaprosił do swojego apartamentu dziwkę, która przyjmowała w sobie niezliczoną ilość mężczyzn, nie musiał słuchać potwierdzeń.
    Oczywiście, że wiedziała, jak zaopiekować się mężczyzną. Nie tylko nieśmiałym, nie tylko niedopieszczonym, ale każdym możliwym, jakiego znał świat.
    Akashi uśmiechnął się do siebie lekko, nie mogąc się powstrzymać. No tak... nie każdym. W końcu z kimś takim jak on będzie miała do czynienia po raz pierwszy.
    I ostatni.

***

    Kiedy dotarli na miejsce, Akashiego nieco zaskoczyło jej zachowanie. Zwykle kobiety, które tu przyprowadzał, były zachwycone i zauroczone całym wnętrzem. Alex owszem, rozejrzała się wokół, jednak bardziej z ciekawością, niż z próbą wywnioskowania grubości portfela Seijuurou i stanu jego konta.
–    Czuj się jak u siebie – powiedział czerwonowłosy, zdejmując marynarkę i przewieszając ją przez oparcie kanapy.- Napijesz się czegoś?
–    Zbędne pytanie – zaśmiała się Alex.- Faceci zawsze mnie o to pytają, chociaż każdy ma nadzieję, że odpowiem „nie”.
–    Mnie na tym niezbyt szczególnie zależy – mruknął Akashi, przyglądając jej się.- Sam jestem spragniony, a przecież nigdzie nam się nie spieszy, prawda?
–    Prawda – odpowiedziała z uśmiechem, skinąwszy głową.- Ale i tak podziękuję. Zaproponuj mi to, kiedy już skończymy.
–    Jak sobie życzysz – powiedział Akashi, odwracając się od niej i uśmiechając kpiąco.
    Przeszedł do kuchni, gdzie sięgnął po szklankę i napełnił ją wodą mineralną. Upił kilka łyków, zerkając na komplet kuchennych noży. W drewnianej, zakrzywionej kostce, było ich osiem, każdy o różnym kształcie i wielkości, jednak wszystkie podobnie ostre.
    Użyć któregoś z nich? Zazwyczaj używał innych noży, ukrytych pod półką w szafce nocnej, ale zapomniał je naostrzyć po ostatnich zabawach. Brudzenie tych kuchennych nie wydawało mu się jedna niehigieniczne, czy nieetyczne.
    Mięso to mięso.
    Odwrócił głowę, patrząc w kierunku salonu, gdzie mógł widzieć Alex. Stała przy regale, przeglądając jego książki, przesuwała palcem po ich grzbietach, czytając tytuły. Akashi zacisnął dłoń na szklance, niezadowolony. Naprawdę nie lubił, kiedy kobieta dotykała jego rzeczy.
    Rozbierze ją powoli. Zmusi się, by całować jej ciało, by podniecić ją i sprawić, że stanie się mokra. Dotknie jej, zbada każdy kawałek jej skóry, wyczuje palcami kryjące się pod nią żyły. Odnajdzie słabe punkty, te najbardziej miękkie. Prześledzi wzrokiem całą jej sylwetkę, w poszukiwaniu najdogodniejszego miejsca, w którym będzie mógł zatopić ostrze.
    A może żyłkę? Już parę razy zdarzyło mu się odciąć za jej pomocą dłoń. Może tym razem spróbuje z czymś grubszym... na przykład z udem? To zajmie sporo czasu, ale zabawa będzie wspaniała. Choć równie dobrze może do tego użyć piły ręcznej, którą ukrył w podłodze w salonie, by nie musieć niepotrzebnie schodzić po nią do garażu. Z pewnością narobi nią strasznego bałaganu, ale to akurat nie miało znaczenia.
    Odłożył powoli szklankę, czując, że zaczyna się podniecać. Kolejne wizje w jego głowie tylko potęgowały przyjemność.
    Nie mógł się już doczekać.
    Wyszedł do salonu, nerwowo przecierając dłonie. Wolałby założyć rękawiczki już teraz, by nie dotykać bezpośrednio ciała Alex, ale to byłoby zbyt podejrzane.
–    Wypiłeś już wystarczająco?- zagadnęła, odwracając się do niego i opierając dłonie na biodrach.- Nie wiadomo, kiedy znów będziesz mógł się napić...
–    Nie martw się o to.- Akashi uśmiechnął się, kierując kroki do sypialni.- Będziesz mnie błagała, bym przestał.
    Alex zaśmiała się głośno, ruszając za nim.
–    Taki jesteś siebie pewien? W samochodzie trochę się przestraszyłeś.
–    Po prostu mnie zaskoczyłaś.- Seijuurou postanowił nie zapalać światła. Dzięki szklanej ścianie wychodzącej na panoramę Tokio, za którą świeciły setki neonów i latarń, i tak było wystarczająco jasno, by widzieć się nawzajem.
–    Hmm...- Alex uśmiechnęła się, podchodząc do niego.- Nie zapytałeś mnie jeszcze, ile biorę za noc.
–    To nie ma większego znaczenia.
–    Co, jeśli biorę milion?- zapytała, sięgając do jego koszuli i zaczynając rozpinać jej guziki. Akashi przełknął ślinę, starając powstrzymać dreszcz, kiedy poczuł na skórze dotyk jej palców.
–    Musisz więc być niesłychanie dobra w tym, co robisz – powiedział Akashi.
–    Nie lubię się przechwalać – zaśmiała się cicho.- To jak, stać cię na mnie?
–    Sprawdźmy najpierw, na ile stać ciebie – mruknął Seijuurou.
    Przyciągnął ją do siebie, całując jej usta. Ten gest najwyraźniej ją zaskoczył, bo przez moment opierała się, westchnąwszy z cichym jękiem. Po chwili jednak rozluźniła się i, odpiąwszy wszystkie guziki koszuli Akashiego, ściągnęła ją z niego i odrzuciła na bok.
    Seijuurou miał wrażenie, jakby jej palce były oślizgłymi glistami. Sunęły po jego nagiej klatce piersiowej i brzuchu, łaskocząc boki, sięgając do paska spodni. Kiedy popchnęła go lekko, opadł z westchnieniem na łóżko i pozwolił, by te ohydne dłonie ściągnęły jego spodnie i bieliznę. Był podniecony, choć nie przez to, co robiła blondynka.
    Tymczasem Alex stanęła przed nim, chichocząc, i zaczęła się rozbierać. Starając się ukryć niecierpliwość i znudzenie, patrzył jak powoli ściąga z siebie kurtkę, bluzkę i obcisłe spodnie. Zaraz po nich, na podłodze wylądował stanik i majtki. Jeszcze przez chwilę stała przed nim nago, prezentując swoje duże piersi i równo przystrzyżoną kępkę włosów łonowych. A potem zbliżyła się, zmuszając go, by się położył, i położyła się na nim, całując jego szyję i obojczyki.
    „Myśl o czymś przyjemnym”, pomyślał Akashi z rozbawieniem. Ta część, kiedy był zmuszony pieścić się z kobietą, była dla niego najcięższa. Nie potrafił tak po prostu się podniecić, dotyk nie działał na niego tak, jak powinien. Kiedy więc Alex klękła przed łóżkiem i wzięła jego członka do ust, starał się myśleć o czymś, co naprawdę mogło przynieść mu przyjemność.
    Jej krew na pościeli. Jej gęste, długie blond włosy splamione ciemną czerwienią. Zastygły na wargach krzyk. Matowe spojrzenie zielonych oczu. Rany i zaczerwienienia na jej ciele, sine plamy, i może jeszcze wykrzywione palce?
    Łamanie ich zawsze bawiło go najbardziej.
    Język Alex był wyjątkowo ruchliwy i nawilżony, aż za bardzo. Myśl, że jej ślina spływa teraz po jego członku, napawała go obrzydzeniem. Starał się jednak o tym nie myśleć, próbował skupić się na wizjach zarzynania jej jak świni.
    Gdy przestała pieścić go ustami, cicho odetchnął z ulgą. Podniósł się na łokciach, przyciągnął ją do siebie i pocałował. Zrzucił ją z siebie na łóżko, tak, że teraz to on znajdował się na niej. Przykrył jej ciało swoim własnym, sięgnął dłonią do jej kobiecości, całując i ssąc sutki.
    Jej piersi były niesłychanie miękkie, ale stanowczo za bardzo przypominały mu coś w rodzaju galaretowatych poduszek. Nienawidził tego uczucia, nienawidził dotykać ich i czuć na własnej skórze. A jednak pieścił ją, na górze, i na dole. Wyczuwał na palcach kobiecy śluz i znajome ciepło. Pociągnął delikatnie za płatki, nacisnął kciukiem wrażliwy guziczek. Alex krzyknęła cicho, jęknęła, odrzucając do tyłu głowę.
    Musiał się spieszyć. Z każdą chwilą jego członek opadał coraz bardziej, ale nie mógł jeszcze zacząć, musiał poczekać na właściwy moment.
    Przysunął swojego członka do jej kobiecości, przesunął jego czubkiem między płatkami. Wsunął go delikatnie do ciasnego otworu, a potem wysunął, powtarzając tę czynność kilka razy. Alex jęczała pod nim, zachęcająco rozkładając nogi i sięgając dłonią do swojej kobiecości, drażniąc palcem guziczek.
    Jeszcze tylko trochę, jeszcze tylko...
    Wsunął się w nią do końca, nasłuchując jej przeciągłego jęku. W ciemności nie mógł jej dokładnie widzieć, jednak dostrzegł zarys jej twarzy, zmarszczone brwi i zaciśnięte powieki. Co chwila zwilżała językiem wargi, wyginając ku niemu biodra.
    Był obrzydzony. Jeszcze bardziej, niż zwykle.
    Położył się na niej, całując jej usta i jednocześnie sięgając pod poduszkę. Wciąż poruszał się w niej, choć nieco wolniej, by nie zauważyła, że jego penis zaczął mięknąć. Kiedy namacał uchwyt noża, nie przestając całować Alex, cofnął dłoń.
    Teraz jego podniecenie zaczęło rosnąć. Trwał w nerwowym oczekiwaniu na właściwy moment, choć ledwie znosił błądzące po jego ciele dłonie Alex. Czuł dreszcz na samą myśl, że lada chwila przyłoży jej nóż do gardła i zabawi się z nią tak, jak naprawdę tego pragnął.
    Lecz w momencie kiedy miał urzeczywistnić swoje fantazje, niespodziewanie poczuł silne uderzenie w twarz. Lewy policzek zapiekł go niemiłosiernie, a on sam sapnął, nie tyle z bólu, co z zaskoczenia. Nie miał jednak czasu na to, by dojść do siebie i rozeznać się w sytuacji – chwilę później otrzymał kolejny cios, tym razem w brzuch, który powalił go na podłogę.
–    Myślałeś sobie pewnie, że taka ze mnie pierwsza lepsza dziwka, co?- usłyszał przesadnie przesłodzony głos Alex. Kobieta wstała z łóżka i sięgnęła po swoją kurtkę, leżącą na ziemi. Kiedy wyjęła z jej wewnętrznej kieszeni ukryty w pochwie nóż, Akashi nie mógł uwierzyć własnym oczom.- Wszyscy faceci są tacy sami – westchnęła ostentacyjnie.- Myślicie, że jak będziecie odpowiednio mili dla dziwki, to zrobi dla was dużo więcej za tę samą cenę, a potem i tak rzucacie jej pieniędzmi w twarz i każecie czym prędzej wynosić się z mieszkania... Ale ty masz pecha, skarbie.- Uśmiechnęła się szeroko.- Bo trafiłeś na tak wyjątkową dziwkę, że z wrażenia wyrzygasz zaraz wszystkie wnętrzności.
    Alex szarpnęła za pochwę noża, wyjmując jego ostrze. Stal zabłysła, odbijając pochodzące zza szklanych ścian światło. Jego pojedynczy snop padł na twarz Akashiego, który wpatrywał się ze zdziwieniem w górującą nad nim sylwetkę.
    A potem uśmiechnął się powoli, czując ogarniające go euforię i podniecenie.
    Nareszcie mógł się zabawić.