Miłość absolutna

Czytelnik x Hanamiya

Miłość absolutna

    Bycie dziewczyną takiego chłopaka jak Hanamiya Makoto to nie lada wyzwanie.
    Serio.
    Nie chodzi mi o to, że mój ukochany dość często przeklina i jest raczej agresywny, w dodatku z góry patrzy na każdego, kto ma niższe IQ od niego ( czyli prawie wszyscy ), ale również o jego zaborczość i niesamowitą zdolność odstraszania samym spojrzeniem ewentualnych rywali. Nie wspominając oczywiście o tym, że jego polecenie jest rozkazem absolutnym i nie przyjmuje żadnych sprzeciwów, nieważne, czy są one oparte wiarygodnymi i rozsądnymi argumentami.
    Ma być tak, jak on chce. I tyle.
    Dlatego, kiedy dostałam od niego jakże uprzejmą wiadomość o tym, że ma ochotę na seks i po szkole wpadnie po mnie i zaprowadzi do jego jakże przytulnego łóżka, zastygłam w miejscu, niezdolna do żadnego ruchu.
    Tego dnia obiecałam mojej przyjaciółce iść z nią na zakupy. Zawsze staram się dotrzymywać słowa i, nie chwaląc się, udawało mi się to za każdym razem, nawet kiedy zaczęłam chodzić z Makoto, ale teraz...
    Przygryzłam wargę, z rezygnacją i odrobiną niepokoju odpisując na jego sms-a najłagodniej, jak tylko mogłam:

Cześć, kochanie! Przepraszam, ale umówiłam się z Sue na zakupy. Może wpadnę do ciebie wieczorkiem?

    Zrezygnowałam z ozdobienia wiadomości buziaczkiem i serduszkiem, Makoto nienawidził tego typu emotikon. Już chciałam schować telefon do kieszeni, jednak ten zabrzęczał groźnie w mojej dłoni. Przełknęłam ślinę i weszłam w skrzynkę odbiorczą.

Do zobaczenia o 15:00.

    I tyle. Żadnego pocisku w stylu „Chuj mnie obchodzi Sue”, „Ja jestem ważniejszy” czy chociażby głupiego „No chyba nie.”. Ale właśnie takie smsy od niego przerażały mnie najbardziej. Bo one mogły mówić dosłownie wszystko.
    Westchnęłam ciężko i spojrzałam na moją przyjaciółkę, która stała w drzwiach naszej klasy, rozmawiając nieśmiało ze swoim chłopakiem. Może on znajdzie trochę wolnego czasu, żeby wybrać się z nią na zakupy? Będą mieli „niezapowiedzianą randkę” i spędzą ze sobą miły dzień, a ja... a ja postaram się udobruchać Makoto, bo jestem pewna, że moja odpowiedź go zezłościła.
    Z jednej strony miałam czasem ochotę przywalić mu i uświadomić, że nie zawsze mam dla niego czas, zwłaszcza, jak ni stąd ni zowąd wyjeżdża mi z takim nagłym spotkaniem, nie pytając, czy mam plany, ale z drugiej strony... cóż, lubiłam tę jego stronę. To nie tak, że uważał mnie za swoją własność, nigdy nie traktował mnie tak przedmiotowo, zdecydowanie bardziej pokusiłabym się o stwierdzenie, że najzwyczajniej w świecie cieszy się tym przywilejem stawiania go na pierwszym miejscu jako mojego chłopaka.
    No i nie mogłam narzekać, bo kiedy ja czegoś chciałam, to też się dla mnie poświęcał.
    Z tą drobną, maleńką, ledwie zauważalną różnicą, że ja dołączałam uprzejme „proszę”...
–    Coś się stało, że masz taką minę?- zapytała Sue, która nagle zjawiła się przy mojej ławce z delikatnym rumieńcem na twarzy.
–    Uhm...- Spojrzałam na nią z bólem w oczach, ale nie zdążyłam nawet się odezwać, a już uśmiechnęła się i pokręciła głową.
–    W porządku, w końcu Hanamiya-san jest ważniejszy!- powiedziała ze śmiechem.- Poza tym, Jinta-kun zaprosił mnie na naleśniki, bo jednak nie idzie dziś do warsztatu wujka!
–    Naprawdę?- zapytałam z powątpiewaniem.- Nie jesteś zła?
–    Jasne, że nie! Nie miałabym nic przeciwko pójściu na zakupy, ale skoro nie możesz, a Jinta-kun proponuje mi r-randkę, no to... sama rozumiesz.- Wzruszyła lekko ramionami.
–    No dobrze – mruknęłam.- Dziękuję, Sue-chan!
–    Nie ma sprawy – odparła z uśmiechem.- Wpadnie po ciebie do szkoły, tak jak zawsze?
–    Tak.- Skinęłam głową.
–    Gdzie się wybieracie?
–    N-na lody – bąknęłam. Nie mogłam jej przecież powiedzieć, że idziemy do niego, żeby uprawiać seks!
    Choć pewnie nie bardzo mijałam się z prawdą, mówiąc, że idziemy na lody...
–    No to życzę wam miłego dnia!- powiedziała niewinnie Sue.
–    Dzięki. I wzajemnie, Sue-chan!
    Moja przyjaciółka uśmiechnęła się do mnie, po czym wyszła z klasy, zapewne po to, by poinformować swojego chłopaka, że randka zatwierdzona. Westchnęłam cicho, zerkając na ekranik mojej komórki. Makoto nie napisał już nic więcej, choć czasem się zdarzało, że po złości wysyłał mi serduszko.
    Tak jak mówiłam, bycie jego dziewczyną było nie lada wyzwaniem...

***

–    Porozmawiamy jutro na treningu – warknął Makoto do telefonu, akurat w momencie kiedy do niego podeszłam. Zatrzasnął klapkę komórki i schował ją do kieszeni, po czym raczył zmierzyć mnie spojrzeniem.- Cześć, mała.
–    To ma być powitanie ukochanej dziewczyny, czy tekst na podryw?- mruknęłam, krzyżując ramiona na piersi.
    Zamiast poprawić się, czy chociaż odpowiedzieć, nachylił się nade mną i pocałował mnie, obejmując delikatnie.
–    Jestem nabuzowany w trzy dupy, a o 17:00 mam trening. Oczekuję twojego wsparcia, ślicznotko – wymruczał, przyciskając usta do mojego policzka.
–    Coś takiego – powiedziałam z uśmiechem.- Przez ciebie musiałam złamać obietnicę!
–    Nie umrzesz od tego – stwierdził Makoto, biorąc mnie za rękę i ciągnąc delikatnie w kierunku przystanka autobusowego.- Jak tam dzień?
–    Dobrze.- Wzruszyłam ramionami.- Ale wiesz, mógłbyś mnie dla odmiany zaprosić w jakieś bardziej romantyczne miejsce niż twoje łóżko.
–    Mam cię zaprosić do twojego?
–    Nie o to mi chodzi – westchnęłam ze śmiechem.
–    W łóżku robimy najromantyczniejsze rzeczy, jakie tylko się da – zauważył Hanamiya, wzruszając obojętnie ramionami.
–    No, skoro tak mówisz...- mruknęłam. Makoto chyba miał dość specyficzne podejście do tego, co w jego mniemaniu było romantyczne.
    Jednak moim skromnym zdaniem naprawdę mógłby choć raz zaprosić mnie na przykład do Wesołego Miasteczka. Może i nie bardzo pasowalibyśmy do takiego miejsca, ale przecież pary często wybierały się razem w takie miejsca. Żeby trochę poszaleć, zabawić się, wziąć udział w konkursach i wygrać dla ukochanej osoby maskotkę.
    Zerknęłam na mojego chłopaka, na jego obojętny wyraz twarzy i oczy nie wyrażające niczego szczególnego. Zdecydowanie nie powinnam oczekiwać po nim tego typu rzeczy, ale miło by było, gdyby zrobił dla mnie coś takiego.
    No bo... kocham go, i to bardzo, ale takie śmiałe zapraszanie dziewczyny na seks? Czy to nie jest przypadkiem trochę... no nie wiem, niegrzeczne?
    Choć, oczywiście, nie ośmieliłabym się jakoś tego skomentować. Makoto to Makoto, kochałam go takiego, jakim był, bez względu na wszystko.
    Kiedy dotarliśmy do jego domu i rozebraliśmy się w holu, poczułam się dziwnie zdenerwowana. To było trochę tak, jakbym przyszła z chłopakiem do Love Hotelu i, szczerze mówiąc, odrobinę mnie to irytowało. Jednak gdy otworzyłam usta, by coś powiedzieć, Hanamiya ubiegł mnie, kładąc palec na moich ustach i lekko cmokając mnie w czoło.
–    Łazienka, ślicznotko.
–    Łazienka?- powtórzyłam z zaskoczeniem.- Ah, chcesz skorzystać? No to... poczekam u ciebie w...
–    Nie, ty masz iść do łazienki – powiedział, wywracając oczami.
–    Ale mnie się nie chce – bąknęłam.
–    Ale mnie się chce, żebyś poszła – westchnął.- No dalej, zanim cię tam zaniosę...
    Zmarszczyłam brwi, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. Po co mam iść do łazienki?
    Zaraz, zaraz...
    Oh mój Boże... czy on naprawdę chce się ze mną kochać w łazience?!
    Posłusznie jednak odwróciłam się i ruszyłam schodami na piętro. Minęłam drzwi prowadzące do pokoju mojego chłopaka, po czym otworzyłam te od łazienki i weszłam do środka, zerkając na idącego za mną Hanamiyę.
–    No i?- mruknęłam.
    Makoto westchnął ciężko, po czym popchnął mnie w kierunku wanny, na którą wcześniej nie zwróciłam uwagi. Wytrzeszczyłam oczy, nie wierząc w to, co widzę.
    Była wypełniona czerwonymi płatkami róż.
–    Na kolację nie ma czasu, bo o 17:00 mam trening – powiedział Makoto, przekręcając kurki i napełniając wannę gorącą wodą.- Czy to, twoim zdaniem, jest chociaż w miarę romantyczne?
–    Żartujesz...?- Spojrzałam na niego z zaskoczeniem.- Zawsze chciałam wykąpać się w płatkach róż!
–    No to dawaj, mała, rozbieraj się.
–    Eh?!
–    Co?- Makoto spojrzał na mnie, unosząc już swój sweter.- Chciałaś się kąpać BEZE MNIE?
–    N-nie...- mruknęłam, odpinając guziki marynarki. Zerkałam kątem oka na mojego chłopaka, rozbierając się. Oczywiście, widział mnie nago już niejednokrotnie, ale to pierwszy raz, kiedy mieliśmy się razem wykąpać.
    On jako pierwszy ściągnął z siebie ubrania i podszedł do wanny. Sprawdził temperaturę wody, a potem zakręcił kurtki i wszedł do niej i ułożył się wygodnie, wzdychając cicho. Odwrócił do mnie głowę i, opierając ramiona o krawędzie wanny, wyciągnął do mnie rękę.
–    Oferuję mojej pani najwygodniejsze miejsce – powiedział z uśmieszkiem.
    Zarumieniłam się lekko, przygryzając wargę. Pozostawiłam moje ubrania na zamkniętym koszu na pranie, po czym, nieco zawstydzona, podeszłam do wanny i weszłam do niej ostrożnie. Usadowiłam się między nogami Makoto, starając się odnaleźć najdogodniejszą pozę. Niestety, nieważne jaką wybrałam, i tak czułam na skórze jego członka. Odsunąć się nie chciałam, bo co to za „romantyczna kąpiel” jeśli nie będę opierać się o nagą klatkę piersiową Hanamiyi?
–    Mmm, ale przyjemnie – westchnęłam błogo, kiedy objął mnie jedną ręką, drugą zaś, wciąż opartą o krawędź wanny, podparł sobie głowę.
–    Romantycznie?
–    Mhm! Nie spodziewałam się takiej niespodzianki! Dziękuję!
–    W chuj problematyczne, nie masz pojęcia, ile krzaków musiałem ogołocić, żeby sprawić ci tę przyjemność – mruknął Makoto, ciągnąc mnie lekko za włosy.- No ale niech będzie, że się opłacało. Chyba nie jestem takim złym chłopakiem, co?
–    Jasne, że nie!- oburzyłam się.- Skąd ten pomysł, dla mnie jesteś idealny! Zresztą, dobrze o tym wiesz, bo minimum raz dziennie mówię ci, że cię kocham...
–    Taa, wiem – powiedział, przeczesując dłonią moje włosy.- Też cię kocham, moja śliczna marudo. Przysuń się, bo chcę cię pocałować.
–    Sam mógłbyś się ruszyć!- parsknęłam, posłusznie jednak przysunęłam do niego głowę.
–    Nie chce mi się – mruknął z uśmiechem, głaszcząc mnie po plecach i całując delikatnie moje usta.
    Oddałam się jego słodkim pocałunkom, przesuwając dłonią po jego muskularnej klatce piersiowej, łaskocząc podbrzusze i sięgając do członka. Sunęłam wzdłuż niego palcem po spodniej części, od jąder aż po czubek, jakbym pieszczotliwie drapała podbródek kota. Makoto, nie przerywając całowania, uśmiechał się lekko, patrząc mi odważnie w oczy. Wiedział, że to mnie kręci, zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo lubię to jego spojrzenie.
    I język zresztą też.
–    Mówiłeś, że jesteś „nabuzowany w trzy dupy”, co?- zapytałam, pieszcząc go śmiało dłonią.
–    Mm.- Skinął głową.- Zajmij się mną dobrze, to następnym razem cię gdzieś zabiorę.
    Zaśmiałam się lekko, znów go całując.
–    W wannie nie będzie zbyt wygodnie – westchnęłam.- Rozlejemy wodę...
–    Możemy ją spuścić.
–    Będziemy się ślizgać.- Uniosłam lekko brew.
–    No to chodź do pokoju – mruknął.
    Przygryzłam lekko wargę i skinęłam głową, wstając. Wyszłam z wanny i już chciałam sięgnąć po ręcznik, jednak Makoto ubiegł mnie. Zabrał mi go sprzed nosa i popchnął mnie delikatnie na drzwi. Oparłam się o nie z cichym krzykiem i wzdrygnęłam, gdy mój chłopak przesunął językiem po mojej szyi.
–    Żartowałem – wymruczał, trącając kolanem moje nogi, by je rozsunąć.- Tak jakbym miał tyle cierpliwości, żeby tam pójść.
–    Co... chcesz to zrobić na stojąco?!- zapytałam zdziwiona.
–    No jasne – mruknął, przesuwając palcami po mojej łechtaczce i śmiało wsuwając je do dziurki.- No proszę, jaka księżniczka jest już mokra... Oby równie gorąca i ciasna, co zawsze – szepnął, całując mnie w policzek, a drugą dłonią łapiąc za pierś.
–    Rany, ty i te twoje pomysły – westchnęłam.
–    Wypnij się trochę – polecił, przyciągając mnie do siebie za pomocą dłoni, której palce wciąż we mnie tkwiły.
–    Nie rób tak!- jęknęłam, posłusznie pochylając się i wypinając w jego stronę. Oparłam dłonie o drzwi i westchnęłam ciężko.
–    Grzeczna dziewczynka.- Hanamiya uśmiechnął się lekko, drażniąc palcami wrażliwy otwór.- Widzę, że powinienem być częściej taki romantyczny.
–    Oj, weź...- sapnęłam, kiedy wsunął głębiej palce.- Płatki róży w wannie to nie wszystko, na co cię stać...
–    Mhm, następnym razem zjemy kolację – powiedział, wyciągając palce i wsuwając we mnie czubek swojego członka.- A na deser wezmę ciebie.
–    Makoto, prezer...!- Krzyknęłam, kiedy nabił się we mnie gwałtownie i zaczął poruszać niecierpliwie, nie czekając, aż się do niego przyzwyczaję. Odruchowo zaciskałam ścianki swojej kobiecości, stawiając opór, ale on i tak nie zwracał na to uwagi. Zatrzymał się jedynie na chwilę, i to tylko po to, by stanąć w wygodniejszej pozycji.
    Jęknęłam, kiedy znów zaczął się we mnie poruszać. Czułam, jak jego penis wypełnia mnie całą, jak sięga w głąb mnie, drażni i pieści jednocześnie. Oblizałam spierzchnięte wargi, dysząc coraz szybciej. Makoto położył dłonie na moich biodrach, przytrzymując mnie przy każdym mocniejszym pchnięciu. Jego dzikość nigdy mi nie przeszkadzała, właściwie to nawet ją lubiłam.
    Dobrze, że chociaż na początku był dla mnie delikatny.
–    Chodź tu – mruknął, wycofując się nagle i siadając na zamkniętej klapie sedesu.
–    Serio?- parsknęłam, siadając na nim okrakiem.
–    Nie liczy się miejsce, liczy się z kim to robię, nie?- Uśmiechnął się lekko, chwytając swojego penisa i naprowadzając go na moją kobiecość. Opuściłam się na niego powoli, z cichym westchnieniem.
–    Ile mamy czasu?- zapytałam.
–    Mało – wymruczał, obejmując mnie i ssąc sutek prawej piersi.- Ruszaj, mała...
    Oparłam dłonie o jego ramiona i zaczęłam go ujeżdżać. W takich momentach nie lubił robić tego powoli, dlatego nie ociągałam się i dostosowałam do jego potrzeb.
    Jeszcze kilka miesięcy temu nie pomyślałabym, że będę robić coś takiego, w dodatku w takim miejscu i Z TYM właśnie chłopakiem. Widać jednak, że miłość zmienia ludzi. Jestem pewna,  że dla nikogo innego nie zdobyłabym się na taki gest.
    Makoto przyciągnął mnie do siebie odrobinę, by móc pocałować. Wsunął język w moje usta, jakby badając nim ich wnętrze. Ocierałam się teraz piersiami o jego tors, starając się uspokoić oddech chociaż na tyle, by móc normalnie się całować, jednak po chwili nawet Makoto nie mógł porządnie nabrać powietrza. Oddychał szybko, odsunął ode mnie głowę i teraz wpatrywał się tylko w moją twarz.
–    Zejdź – sapnął nagle, klepiąc mnie delikatnie w udo.
–    Eh...?
–    Zejdź, zejdź, zejdź, no dalej!
    Podniosłam się szybko, dopiero teraz przypominając sobie o tym, że przecież nie użyliśmy prezerwatywy. Uklękłam przed nim pospiesznie i wzięłam jego członka do ust, obciągając szybko i przyjmując ciepłą spermę. Makoto jęknął głośno, wyginając się lekko ku mnie. Przełknęłam wszystko, ocierając dłonią kąciki ust.
    Hanamiya westchnął ciężko, spojrzał na mnie z góry, a potem położył dłoń na moim policzku i pogłaskał go delikatnie.
–    Dobra robota, księżniczko – wymruczał.- Spisałaś się na medal.
–    Dostanę nagrodę?- uśmiechnęłam się lekko, nadstawiając usta do pocałunku.
    Makoto nachylił się nade mną i pocałował mnie czule, mrucząc przy tym cicho.
–    Zastanów się, co byś chciała robić następnym razem – powiedział, wstając.- Ubierz się, złotko. Zdążę jeszcze odprowadzić cię do domu.
    Przygryzłam lekko wargę, podnosząc się i zbierając swoje rzeczy. Ciekawa byłam, czy mogę rzucić każdym pomysłem, jaki tylko przyjdzie mi do głowy.
    Bo, jeśli tak, to zdecydowanie nie podaruję mu tego Wesołego Miasteczka.