Piękna i Bestia

Czytelnik x Zaraki

Piękna i Bestia

    Po co komu miłość, skoro można walczyć?
    Zdaje się, że właśnie takie podejście do kochania ma mój facet, będący jednocześnie kapitanem jedenastego oddziału Gotei 13. Kto go zna choć w najmniejszym stopniu, dobrze wie, że dla niego liczy się przede wszystkim walka – póki może walczyć i załatwiać silnych przeciwników, nie ma na świecie szczęśliwszego człowieka.
    Taki właśnie jest Zaraki Kenpachi.
    Ale koniec końców – kapitan czy nie kapitan, nieważne czy ma obsesje na punkcie obijania mord i krwawych rzezi, nadal jest mężczyzną. A skoro jest mężczyzną, da się go usidlić.
    I ja tego właśnie dokonałam. W dodatku do tego stopnia, że Kenpachi nie ośmieli się spojrzeć w pożądliwy sposób na żadną inną kobietą.
    No, nie żeby na mnie tak patrzył... ale ostatecznie mam go dla siebie, więc nie mam na co narzekać.
–    Kenpachi~?
–    Czego znowu chcesz, upierdliwa kobieto?- warknął Zaraki, spoglądając na mnie.- Nie widzisz, że jestem zajęty?
–    Obijaniem się na tatami*?- Uniosłam sceptycznie brew, jednocześnie krzyżując ręce na piersiach.- Ze wszystkich kapitanów jesteś w tym najlepszy, ale ty też musisz czasem od tego odsapnąć!
–    Nie wkurzaj mnie! Po cholerę znowuż tu przylazłaś, hę? Jak masz do mnie jakiś interes, to wal i spadaj, nie mam czasu na pogaduchy.
    Zmierzyłam go uważnie spojrzeniem. Leżał na tatami lewym bokiem, podpierając głowę dłonią, drugą zaś drapał się właśnie po udzie. Prawą nogę miał zgiętą w kolanie, stopy bose, a więc już od dawna musiał się tutaj lenić i, rzecz jasna, nie miał ochoty brać się za cokolwiek.
–    A gdzie Yachiru?- zapytałam, rozglądając się wokół za różowowłosym pulpetem.
–    Siedzi nad papierami z Yumichiką i Ikkaku – mruknął w odpowiedzi Kenpachi.
–    Znowu wykorzystujecie poruczników do spełniania kapitańskich obowiązków?- zapytałam z naganą w głosie.- Mniejsza o to, przyszłam trochę ci potowarzyszyć – oświadczyłam, przekraczając go i, usiadłszy wpierw na tatami, po chwili ułożyłam się na brzuchu, podpierając dłońmi podbródek.
–    Zjeżdżaj, kobieto, nie chce mi się gadać.- Choć Kenpachi to powiedział, nie starał się jakoś mnie odepchnąć. Uznałam to więc za objaw bycia delikatnym tsundere i przysunęłam się jeszcze bliżej, uważnie wpatrując się w jego twarz.
–    A kto powiedział, że mamy rozmawiać?
–    Znowu ci mokro, cholerny napaleńcu? Dałabyś już sobie spokój, jak chcesz pieszczot, to idź do Kyouraku, on lubi taki młode ślicznotki.
–    Dziękuję za komplement, ale gustuję tylko w moim kapitanie – powiedziałam z uśmiechem.- Poza tym, to tobie właśnie przyszły na myśl jakieś zbereźne rzeczy, ja przyszłam tylko sobie posiedzieć z tobą!
–    Wzięłabyś się za robotę, a nie lenisz dupę w mojej kwaterze!- Wyglądało na to, że trafiłam w sedno, bo, choć Zaraki nie zarumienił się z zawstydzenia, to jednak wyraźnie się wkurzył, co oznaczało tylko jedno.
–    Skończyłam już na dzisiaj moją pracę – odparłam spokojnie, przewracając się na brzuch i zginając nogi w kolanach. Leżałam teraz tuż obok Kenpachiego, ramieniem stykając się z jego pokaźną klatką piersiową.- Masz dla mnie jakieś nowe zadanie, kapitanie?
–    Taa, zjeżdżaj, boś upierdliwa jak osioł. Dobrze wiem, po co tu przylazłaś.
–    Naprawdę?- zapytałam, uśmiechając się i mrużąc nieco oczy.- A to ciekawe. Oświecisz mnie?
–    Proszę bardzo – warknął, niespodziewanie wsuwając dłoń pod moje hakama** oraz bieliznę, palce wsuwając w moją kobiecość. Pisnęłam cicho, odruchowo łapiąc go za rękę.- No i co? Oświecona? Mokra jak studnia.
–    No dobra, przejrzałeś mnie – mruknęłam z westchnieniem.- Co w tym złego, że mam ochotę na mojego faceta?
–    To, że zawsze masz ochotę, kiedy ja nie mam ochoty – odparł, wycofując dłoń i oblizując palce. Zarumieniłam się intensywnie na ten widok.
–    Rany... jesteś taki perwersyjny, Kenpachi!- burknęłam, bocząc się.- To dla ciebie jakaś ujma na honorze, że mam na ciebie ochotę? Poza tym, ty nigdy nie masz ochoty na mnie, więc niby skąd mam wiedzieć, kiedy mogę się połasić?!
–    To się nie łaś, i tyle – warknął.- Jeśli nie chcesz ze mną walczyć, to tu nie przyłaź, kobieto.
    Wywróciłam oczami z irytacją. Za każdym razem ta sama śpiewka. Wiedziałam, że jest tylko jeden sposób, żeby namówić Kenpachiego do paru chwil przyjemnych zabaw, ale miałam nadzieję, że po tak wielu próbach w końcu zacznie mi ulegać.
–    To może zawrzemy układ?- zaproponowałam.- Ty zaspokoisz moje pragnienia, ja zaspokoję twoje.
–    Ta, akurat. Poprzednim razem też tak gadałaś, a potem zwiałaś jak cholerny tchórz!
    Kenpachi chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że żołnierz czwartej rangi nie miał co się z nim równać. To oczywiste, że musiałam uciekać przed walką z nim, zmiażdżyłby mnie jednym ciosem, a ja nawet nie byłabym w stanie go zadrapać, choćby mi pozwolił pierwszej atakować, gdy sam stałby w miejscu.
    Ale, choć nie jestem mistrzynią szermierki, z pewnością jestem mistrzynią drobnych kłamstewek.
–    Zgódź się, Kenpachi...- mruknęłam, przesuwając palcem po jego torsie.- A obiecuję, że podczas naszej walki pokażę ci moje Bankai.
–    Co?- zawarczał Zaraki, wpatrując się we mnie uważnie.- Kiedy je opanowałaś, cholero? I dlaczego nic o tym nie wiem?
–    Wiesz no, czekałam na odpowiednią chwilę, by ci to powiedzieć – odparłam, przybierając na twarzy niewinną minkę.
–    Jest silne?
–    Moje Bankai?
–    Ta.
    Uśmiechnęłam się do niego znacząco.
–    Będziesz miał z nim sporo zabawy.
    Szeroki uśmiech na jego twarzy mógł świadczyć tylko o tym, że mój kochany kapitan dał się nabrać. Oczywiście, że nie opanowałam jeszcze mojego Bankai, choć nie przeczę, że byłam w tego trakcie.
–    Niech ci będzie, dostaniesz czego chcesz!- Zaraki uniósł się nieznacznie, szarpiąc moimi hakami.- A potem masz ze mną walczyć na całego, rozumiemy się?
–    Tak jest, kapitanie!- odparłam, usatysfakcjonowana.
    Biedak. Wścieknie się, kiedy po wszystkim znów ucieknę do mojej tajnej kryjówki, gdzie za żadne skarby mnie nie odnajdzie, ale cóż poradzić.
    Kobieta musi walczyć o swoje, czyż nie?
    Zagryzłam wargę, kiedy Kenpachi zgniótł w dłoniach moje hakama w kłębek i odrzucił gdzieś za siebie, gwałtownie przyciągając mnie do swojego krocza. Mógłby byś bardziej delikatny i romantyczny, ale czego mogłam się niby spodziewać po takiej dzikiej bestii jak on? Romantyczne miłostki i czułe słówka mogłam sobie co najwyżej wyobrazić.
    Byliśmy jak bohaterowie tej bajki ze świata ludzi – Piękna i Bestia, choć w nieco hardkorowej wersji.
–    Wiesz, Kenpachi, z porcelany nie jestem, ale ze skały też nie – upomniałam go z westchnieniem.
–    Nie narzekaj i rozłóż te nogi, inaczej się nie zabawimy!
    Posłuchałam go grzecznie, patrząc jak zsuwa z siebie ubranie i dłonią chwyta członka. Zagryzłam wargę, kiedy zaczął przesuwać jego czubkiem po mojej łechtaczce, z niejakim napięciem oczekując, aż stwardnieje i wejdzie we mnie cały.
–    Opisz mi twoje Bankai, może szybciej mi stanie – warknął.
    Mogłam niemal poczuć jak z nerwów pękają mi żyły. Co za drań, nawet w takiej sytuacji bardziej podnieca go perspektywa walki niż sam seks!
–    Ma tyle ostrzy, że nie zdołasz ich policzyć!- burknęłam.- I są tak szybkie, że nie zdołasz odparować ciosów! Wylądujesz w oddziale czwartym pod opieką samej kapitan Uno... ah!- krzyknęłam cicho, kiedy Kenpachi niespodziewani wbił się we mnie, śmiejąc głośno.
–    I oto właśnie chodzi! Cholera, to będzie super walka! Nie mogę się doczekać!
    Właściwie to zrobiło mi się całkiem żal Zarakiego. Może jednak nie powinnam była tak go podpuszczać, ale to nie moja wina, że tak mnie zdenerwował tym brakiem entuzjazmu. Nawet jeśli wiedziałam, jaki ma charakter, i że walkę stawia zawsze na pierwszym miejscu, to i tak mógłby się nieco dla mnie postarać. Każdy idiota by się chyba połapał, że w ten sposób kobieta próbuje mu okazać miłość, co nie?
    No dobra, z wyjątkiem Ikkaku i Ichigo, bo ta dwójka akurat przekraczała wszelkie granice bycia idiotami.
    Rozłożyłam szerzej nogi, kiedy Kenpachi oparł dłonie o tatami po obu bokach mojego ciała, moszcząc się tym samym wygodniej na moim ciele. Zaśmiał się mrukliwie, poruszając biodrami w stałym, średnim tempie.
    Właściwie to sam jego głos wystarczał, by moje serce biło szybciej, ale nigdy nie pogardziłabym tak wyjątkową bliskością Zarakiego.
–    Mógłby mnie kapitan chociaż pocałować – westchnęłam, obejmując dłońmi jego szyję i przyciągając go do siebie.
–    Tsk! Ty i te twoje pieprzone wymagania...- zawarczał, jednak bez zbędnych oporów pochylił się nade mną i wpił namiętnie w moje usta.
    Westchnęłam z rozkoszą, czując, jak zagłębia się we mnie coraz bardziej. Początkowo wydawał się spieszyć, ale teraz jakby nieco zwolnił. Podpierając się na przedramieniu jednej ręki, dłoń drugiej wsunął pod moje ubranie, odsłaniając pierś i ściskając ją nieznacznie. Rozpięłam pas jego shihakushō, przesuwając dłonie na jego talię. Gest ten najwyraźniej sprawił, że Kenpachi nieco się wkręcił, ponieważ niemal natychmiast przyspieszył nieznacznie ruchy bioder.
–    I co, zadowolona?- wymruczał.
–    Mmm, tylko nie przestawaj – westchnęłam z jękiem.
–    Ani mi się śni! Im bardziej zadowolę ciebie, tym bardziej sama masz się postarać podczas walki, rozumiemy się?
–    Tak jest, kapitanie – odparłam, choć nawet nie dosłyszałam jego słów. Jedyne co dotarło do mojej świadomości to „rozumiemy się”, a oczywistym było, że w takiej sytuacji należy się po prostu zgodzić.
    Nie mam pojęcia na co się zgodziłam, ale i tak w tej chwili mnie to nie interesowało.
    Zagryzłam mocno wargę, kiedy Kenpachi chwycił dłonią moje prawe udo i uniósł je wyżej, by ułatwić sobie dostęp do moich kobiecych rejonów. Znów przyspieszył, podobnie jak sam jego oddech i tętno, które wyczuwałam nawet z odległości. Czułam, jak jego członek pulsuje we mnie, miałam wrażenie, że rozsadza mnie od środka coraz bardziej.
    W tej sytuacji dojście nie zajęło mi zbyt dużo czasu. Zacisnąwszy dłonie na ramionach Zarakiego, jękłam przeciągle, jednocześnie zaciskając ścianki mojej kobiecości. Kenpachi stęknął cicho, jednak nie przestawał się poruszać, dopóki sam nie poczuł spełnienia. Dopiero wówczas wycofał się ze mnie, z westchnieniem opadając na miejsce obok mnie.
–    Cholera, nie lubię tego uczucia zmęczenia, kiedy jest już po wszystkim!- warknął z niezadowoleniem.- Obyś wynagrodziła mi to w walce, bo spiorę cię na kwaśne jabłko.
    Posłałam mu nieco nerwowy uśmiech, pełznąc już na klęczkach po moje hakama. Ubrałam się pospiesznie, patrząc jak mój kapitan leniwie doprowadza się do porządku. A kiedy podniósł się z westchnieniem z tatami i zaczął iść w stronę swojej katany, zagryzając wargę, pospiesznie cichutko czmychnęłam z jego kwatery.
–    Ej, a ty dokąd...? EJ!- usłyszałam za sobą krzyk.- Wracaj tu, ty cholerna kobieta! Urwę ci łeb, jak tylko wpadniesz w moje ręce! Yumichika, Ikkaku! Za nią, do cholery!
    Śmiejąc się pod nosem wybiegłam z budynku i ruszyłam w kierunku przejścia do lasu, w którym miałam swoją sekretną kryjówkę. Może i w walce nie mogłam równać się z moim kapitanem, ale jeśli chodziło o przebiegłość – nie miał ze mną najmniejszych szans.




*tatami – tradycyjna mata japońska, którą najczęściej pokrywane są podłogi
**hakama - spodnie

_______________________________
Notka ode mua:

Krótko strasznie, no ale co poradzić xD Mam nadzieję, że i tak się podobało, a jak nie, to... to w piątek będzie Murasakibara xDD