Kuroko no Yaoi - Rozdział Trzynasty

Rozdział Trzynasty

Krok dalej

    Kagami nie kłamał, kiedy obiecywał mi pyszne śniadanie zaraz po przebudzeniu. Właściwie to właśnie jego zapach mnie obudził. Z jednej strony nie bardzo byłem zadowolony, kiedy, ledwie otwarłszy oczy, spostrzegłem, że mojego chłopaka nie ma obok mnie, a łóżko wydaje się być wręcz zimne, jednak kiedy już się dobudziłem i podniosłem do pozycji siedzącej, Kagami wszedł do pokoju z tacą.
    Spojrzałem na niego zaskoczony i zamrugałem.
–    Ten cholerny pchlarz próbował mnie ugryźć – warknął, niezadowolony, podchodząc do łóżka i ostrożnie na nim siadając. Położył tacę na moich udach, a potem wsunął się pod kołdrę obok mnie i westchnął ciężko.- Nie masz pojęcia, jak ciężko jest gotować, kiedy non stop pałętał mi się pod nogami...
–    Dziękuję za śniadanie – powiedziałem, grzecznie ignorując jego narzekania. Przyjrzałem się z cieknącą w ustach ślinką na smakołyki, które mi przygotował.- Czy szef kuchni raczy jakoś opisać, co znajduje się na tych talerzach?
–    Eh? No przecież widzisz – powiedział, krzywiąc się lekko.- Tu masz biały ryż, tu są tamagoyaki*, tu ikanago**, smażony węgorz, miso, no i twoja ulubiona herbata.
–    Mmm.- Uśmiechnąłem się lekko.- Rozpieszczasz mnie.
–    Jasne – prychnął, zabierając z tacy pałeczki i miseczkę z większą porcją ryżu.- Masz wszystko zjeść, bo inaczej nie wypuszczę cię z łóżka.
–    A co, szykujesz dla mnie coś jeszcze?- Spojrzałem na niego z uśmiechem, a ten zarumienił się uroczo.
–    Wolałbym nie...- mruknął.- Znaczy... no wiesz, nie chcę cię zamęczać, już i tak jesteś bardzo obolały.
–    Co racja to racja – westchnąłem, zabierając się za tamagoyaki.- Pyszne – stwierdziłem.
    Kagami skinął tylko głową, zajęty swoim posiłkiem. Zająłem się więc moim, rozkoszując pysznymi smakami eksplodującymi w moich ustach. Musiałem przyznać, że z Kagamiego był naprawdę świetny kucharz. Przyprawy, których dodał do potraw były zrównoważone i dobrze wyczuwalne. I, choć śniadanie było tradycyjne, nadał mu wyjątkowo nadzwyczajnego brzmienia.
    Po posiłku mój chłopak odniósł pustą tacę do kuchni, a później wrócił do mnie i ułożył się wygodnie obok, jedną dłonią podpierając głowę, drugą mnie obejmując. Leżałem na plecach, kontemplując wzrokiem sufit i ciesząc się bliskością Kagamiego.
–    Może zrobimy sobie dzisiaj wolne od szkoły?- zaproponował.- Nikt by się przecież nie zdziwił, skoro wczoraj zagraliśmy dwa ciężkie mecze.
–    Jak miałbym to wytłumaczyć rodzicom?- Spojrzałem na niego sceptycznie.- „Mamo, tato, zostanę u Kagamiego, bo nie mam siły się ruszyć”? Już i tak wczoraj im powiedziałem, że dzisiaj wrócę.
–    No to skłam, że byłeś w szkole.
–    Mam mundurek w domu.
–    Ah, faktycznie – westchnął ciężko, nachylając się nade mną i całując mnie delikatnie.- Dzień dobry, tak w ogóle – wymruczał.
–    Dzień dobry, Kagami-kun – odparłem, uśmiechając się lekko.- Naprawdę, szybko przypomniałeś sobie o powitaniu.
–    Lepiej późno niż wcale.
    Wsunąłem dłoń w jego włosy, pogłębiając pocałunek, bawiąc się leniwie jego językiem. Takie poranki mógłbym mieć codziennie. No, może bez bólu odczuwalnego na całym ciele, który tępo pulsował chyba  w każdym możliwym mięśniu, a już zwłaszcza w tych najwrażliwszych okolicach.
    Ale było warto. W obu przypadkach.
–    Ile mamy czasu do szkoły?- zapytałem.
–    Za jakieś 40 minut powinniśmy wyjść.
–    No to trzeba wstawać – westchnąłem.- I to w tej chwili, bo ja jeszcze muszę iść do domu, żeby się przebrać i zabrać książki.

–    Toteż mówię, żebyśmy zostali w domu – powiedział Kagami, przeciągając się, jednak odrzucił kołdrę i wstał posłusznie.- Okay, no to odprowadzę cię i pójdziemy razem do szkoły.

–    Dobrze – mruknąłem, podnosząc się ostrożnie. Skrzywiłem się i syknąłem cicho, kiedy tylko stanąłem na nogach, podpierając się dla pewności ściany.
–    Kuroko... jesteś pewien, że nie chcesz zrobić sobie wolnego?- zapytał Kagami.- Wiesz, nie musisz koniecznie zostawać u mnie... ja jeszcze jakoś dam radę, ale ty... powinieneś zostać w domu. Już nie mówię o tym, że jesteś zmęczony po meczu, ale też... no, innych rzeczach.- Wywrócił oczami.
–    Cóż...- Przygryzłem wargę, stawiając niepewny krok.- Może masz rację...
–    Nie „może”, tylko na pewno – powiedział hardo.- Odprowadzę cię.
–    Dobrze. Dziękuję, Kagami-kun.
–    To ja dziękuję – burknął, czerwieniąc się mocno. Wyszedł z pokoju, nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć.
    Uśmiechnąłem się delikatnie, nie wierząc w to, że mi i Kagamiemu do tej pory tak dobrze się układa.
    Oby tak dalej.

***

    Wyglądało na to, że nie tylko ja i Kagami zrobiliśmy sobie wolne. Następnego dnia, jak się okazało, także nasz kapitan, Izuki oraz Mitobe mieli przerwę od szkoły. Dzięki temu jednak wróciliśmy w miarę wypoczęci i gotowi do przyjęcia prezentu od trenerki, jakim był ciężki trening.
    Chociaż Kagami w pewnym sensie dalej miał wolne – jako, że nadwyrężył nogi podczas meczu z Midorimą, zmuszony był jedynie stać przy boku Riko i obserwować nas, grających w mini-mecze, ćwiczących podania i rzuty do kosza i pracujących nad naszą kondycją.
    Tego dnia trening wyjątkowo odbywał się na szkolnym basenie. Wszyscy, z wyjątkiem Kagamiego, rzecz jasna, musieliśmy wejść do wody i za każdym gwizdkiem naszej trenerki wykonać przysiad, co wcale nie należało do rzeczy łatwych, ponieważ woda stawiała silny opór. Po kilku gwizdkach stojąca przed nami Riko uśmiechnęła się do nas i zarządziła jednominutową przerwę.
    Jęknąłem cicho, opadając bez sił twarzą na wodę. Dwa mecze z rzędu i seks na sam koniec, w dodatku z takim chłopakiem jak Kagami, a teraz jeszcze tak ciężkie treningi? To zwyczajnie nie na moje siły...
    Starałem się jednak jak mogłem, by nadążać za moimi kolegami. Patrzyłem głównie w stronę Kagamiego, który siedział na ławce za Riko, podpierając smętnie głowę dłonią. Uśmiechnąłem się, kiedy odskoczył od Nigou, który podszedł do ławki i przycupnął obok, radośnie machając ogonem.
–    Jaka urocza psinka – rozległ się nagle czyjś dziewczęcy głos.
    Spojrzałem w tamtą stronę wraz z moimi senpaiami, jednak moja reakcja na niskiego wzrostu dziewczynę o bujnych kobiecych kształtach i długich, różowych włosach, była znaczenie inna. Podczas gdy moi koledzy, z ustami pod wodą, zaczęli wytwarzać bulgoczący dźwięk, ja byłem jedynie zaskoczony jej widokiem.
–    Momoi-san – mruknąłem.
–    Znasz ją?!- Koganei spojrzał na mnie bacznie.
–    Yyy... kim ty jesteś?- bąknęła nasza trenerka.
–    Eh...? Jakby to ująć...- Momoi uśmiechnęła się do nas sympatycznie.- Jestem dziewczyną Tetsu-kuna! Nie mogłam czekać na mistrzostwa ligi, więc przyszłam!
–    „Tetsu-kun”... - Riko patrzyła na nią niezrozumiałym spojrzeniem.
–    Kuroko Tetsuya-kun!
–    Cooo?!- Rozległ się gwałtowny krzyk moich kolegów.
–    Masz dziewczynę?!- zapytał mnie Furihata.
–    Nie, nie mam – odparłem pospiesznie, bojąc się, że to nieporozumienie źle wpłynie na Kagamiego.- Ona była moją menadżerką w gimnazjum.
    Wyszedłem z basenu, nie chcąc siedzieć w wodzie, podczas gdy Momoi tu jest. Szybko jednak zrozumiałem, że to był błąd, ponieważ ta od razu podbiegła do mnie z krzykiem i zarzuciła mi ręce na szyję, przytulając mnie.
–    Tetsu-kun, stęskniłam się!- zawołała.
–    Nie mogę oddychać, Momoi-san – mruknąłem, kiedy jej pokaźny biust przygniótł moją klatkę piersiową.
–    Chwilka, ale czemu Kuroko?- zapytał Koganei.- Jest nudny, a do tego mało widoczny.
–    Eh? Nie przeszkadza mi to!- odparła Momoi, przestając mną bujać.- Ale czy nie staje się też zupełnie inny na boisku? Poza tym... podarował mi loda!
–    Co...?
–    To było w gimnazjum – wyjaśniła moja stara menadżerka.- Widziałam, jak nasi znajomi jedzą sobie lody w swoim towarzystwie i byłam troszkę zazdrosna... I wtedy niespodziewanie podszedł do mnie Tetsu-kun, dając mi patyk po lodzie. Z początku myślałam, że to jakiś śmieć i poczułam się niemiło, ale... kiedy odwróciłam patyk, zobaczyłam, że jest na nim napis „Wygrana”! I właśnie wtedy zakochałam się w Tetsu-kun!- zaśmiała się, rozmarzona, obejmując dłońmi policzki.- Dlatego właśnie chciałam iść do szkoły Tetsu-kuna... ale... ale...- I wtedy odwróciła się od nas, popłakując.
–    Momoi-san, twój głos rozchodzi się po basenie, więc przestań płakać, proszę – powiedziałem, starając się być łagodny.
–    Z-za kogo ona się uważa?- Usłyszałem głos Riko, gdy Momoi przestała płakać i teraz zaczęła znów się do mnie kleić.- Tylko dlatego, że ma większe piersi i jest trochę ładna, wy robicie jakieś ogromne zamieszanie... Prawda, Hyuuga-kun?
–    Mm... prawda – potwierdził, gapiąc się na moją menadżerkę. Było wyraźnie widać, że nawet on jest nią zainteresowany. Niby nic dziwnego, w końcu była naprawdę ładna i, jak to mawiał Aomine „było na co popatrzeć”, ale ja nigdy się nią nie interesowałem.
    Bardziej przejmowałem się niewyraźnym spojrzeniem Kagamiego...
–    Przestań na nią zerkać!- wrzasnęła nagle nasza trenerka, wymierzając kapitanowi solidny cios pięścią.
–    Zabijesz Hyuuge-san!- zawołała Momoi, patrząc z niepokojem na mojego senpaia, który wylądował w basenie.
–    Eh? Skąd znasz moje imię?- zapytał Hyuuga.
–    Znam was wszystkich – powiedziała niewinnie Momoi, przykładając palec do ust. Kapitan klubu koszykówki Seirin i wyborowy strzelec, Hyuuga-san. Rozgrywający z sokolik okiem, Izuki-san. Cichy i ciężko pracujący, rzucający hakiem, Mitobe-san. Silny skrzydłowy z niesamowitym talentem do skakania, Kagami-kun. No i Koganei-san i Tsuchida-san.
–    Co?- stęknął Koganei.
–    To wszystko?- westchnął Tsuchida.
–    No i...- Momoi przesunęła dłoń na swoje piersi i, pochylając się lekko, uśmiechnęła do naszej trenerki.- Trenerka z miseczką B, Riko-san.
–    N-nie denerwuj mnie!- wrzasnęła rozwścieczona Riko, rumieniąc się ze złości.
–    Momoi-san – odezwałem się.- Naprawdę poszłaś do szkoły, w której jest Aomine-kun?
–    Tak – odparła, poważniejąc. Podeszła powoli do siedzącego przy ławce Nigou i przykucnęła przy nim.- Chciałam pójść do twojej. Ale kto wie, co on zrobi, jeśli nie będę go mieć na oku... Ten piesek – zaczęła, wyciągając dłoń do Nigou.- Wygląda identycznie jak ty.- Najwyraźniej chciała go pogłaskać, jednak ten odsuwał od niej głowę, zerkając na nią jakby z ignorancją.- Co się stało? Hehe... niesamowicie słodki!
–    Aomine-kun wie, że tu przyjechałaś?- zapytałem.
–    M-mm.- Pokręciła przecząco głową.- Nawet gdybym mu powiedziała, pewnie i tak by mnie zignorował.
–    Rozumiem, że dużo się nie zmienił?
    Spojrzała na mnie niepewnie i uśmiechnęła się ze smutkiem. No tak, czego niby mógłbym się spodziewać?
–    Nie macie nic przeciwko, żebym została na waszym treningu?- zapytała niewinnie, zwracając się do reszty.
–    M-mowy nie ma!- powiedziała hardo Riko, biorąc się pod boki.- Jesteś przecież menadżerką naszych przeciwników, jak moglibyśmy pozwolić ci, byś podglądała nasz trening? Zresztą, na dzisiaj koniec, chłopaki! Widzimy się jutro rano.
–    Tak jest!
    Spojrzałem na Kagamiego, który podniósł się z ławki i zaczął iść za senpaiami w kierunku wyjścia.
–    Kagami-kun?- Zatrzymałem go.
–    Mm?- Spojrzał na mnie z góry.
–    Ty chyba nie...- Przygryzłem lekko wargę.- Momoi-san coś sobie ubzdurała...
–    Daj spokój, nie jestem babą, nie mam focha – westchnął, przecierając dłonią kark.- Chociaż nie powiem, wkurzyło mnie, jak się na ciebie rzuciła – dodał ciszej.
–    Chcę z nią chwilę porozmawiać...
–    Jasne. Zaczekam przed szkołą.
    Jeszcze przez chwilę patrzyłem, jak oddala się wraz z całą resztą, a potem usiadłem na ławce obok Momoi, która obserwowała mnie z uśmiechem na twarzy.
–    Gratuluję awansu do mistrzostw ligi – powiedziała.
–    Momoi-sam, wy też tam będziecie, prawda?
–    No tak, nie mówiłam ci?
–    Sama niedawno powiedziałaś, że nie mogłaś się ich doczekać, dlatego przyjechałaś.
–    Ah, tak?- zaśmiała się.
–    Tak.
–    No bo... następnym razem jak się spotkamy, będziemy na przeciwnych ławkach.
–    Zgadza się.
–    Oglądałam nagranie waszej gry przeciwko Mido-rinowi. To był wspaniały mecz! Kagami-kun... gra dokładnie tak, jak ON kiedyś grał – dodała z wymuszonym uśmiechem.
–    Tak – potwierdziłem.
–    Powróciło wiele wspomnień, gdy oglądałam grę waszej dwójki. Bardziej podobał mi się styl Aomine, kiedy grał razem z tobą.- Wstała powoli z cichym westchnieniem.- Teraz zaczął grać w koszykówkę sam. Odizolowany od drużyny... Myślałam, że przegrana go zmieni. Ale on nie przegrywa. Nawet gdy gra sam, nikt nie może go zatrzymać. Oh! Przepraszam!- zaśmiała się.- Rozmowy o przeszłości zawsze robią się takie smutne!
–    Zmieni się?- zapytałem.
–    Eh?
–    Jeżeli ktoś powstrzyma Aomine-kun.
–    A-ale..
–    Znam dobrze siłę Aomine-kuna – wyjaśniłem.- Ale nie będę z nim walczył sam.- Wstałem i spojrzałem na nią z powagą.- Obiecuję, że pokonam Aomine.
–    Um! Dobrze!- Uśmiechnęła się do mnie.
–    Pójdę się przebrać i odprowadzę cię do bramy.
–    Eeeh?! A nie pójdziemy gdzieś razem? Może do Maji-Burgera, albo...
–    Przepraszam, ale jestem już umówiony z Kagami-kunem – przerwałem jej.
–    Oh... no dobrze – westchnęła ze smutkiem.- Trudno... może innym razem.
    Uśmiechnąłem się jedynie w odpowiedzi. Nie chciałem dawać jej nadziei choćby i na spotkanie. Lubiłem ją, ale jej obecność była mi trochę nie na rękę, zwłaszcza, że wciąż powtarzała, że nas coś łączy. Wolałem udawać, że nie wiem, o co chodzi, niż otwarcie przyznać, że nie interesują mnie kobiety, czy też po prostu powiedzieć jej, że nic z tego. Nie chciałem jej skrzywdzić.
    Tym bardziej, że była przyjaciółką mojego byłego chłopaka.
    Po przebraniu się i odprowadzeniu jej do bramy, gdzie czekał na mnie Kagami, pożegnałem się z nią i razem ruszyliśmy ulicą.
–    Menadżerka z gimnazjum, co?- zapytał.
–    Tak.- Skinąłem głową.- Gdybym wiedział, że się we mnie zakocha w tak dziwaczny sposób, nie dałbym jej tego patyka...
–    „Dziwaczny” to mało powiedziane – westchnął Kagami i spojrzał na mnie, rumieniąc się lekko.- Chcesz do mnie wpaść?
–    Jeśli tylko załapię się na smaczny obiad, to z chęcią – odparłem, uśmiechając się do niego.
–    Tempura ci odpowiada?
–    Jak najbardziej.
–    A co z Nigou?
–    Idzie z nami.
    Kagami wywrócił tylko oczami. No cóż, przykro mi, ale zamierzałem przekonać mojego chłopaka do tego uroczego pieska.
–    Mam nadzieję, że powiesz mi coś więcej o tym całym Aomine – mruknął w pewnym momencie.- To nasz następny przeciwnik, tak?
–    Z Pokolenia Cudów, owszem – westchnąłem.- W gimnazjum był naszym asem. Najlepszym graczem ze wszystkich. Pokonanie go będzie nie lada wyzwaniem. Ale uważam, że sobie poradzimy.
–    Jasne, że sobie poradzimy – prychnął Kagami.- Daliśmy radę z Kise i Midorimą, to i z nim damy.
–    Jest jeszcze coś, o czym chciałbym z tobą porozmawiać – powiedziałem cicho.
–    No?
–    Porozmawiamy, kiedy będziemy już u ciebie – zaproponowałem.
–    Ok, jak chcesz.- Wzruszył ramionami.
    Westchnąłem cicho. Nie mogłem dłużej ukrywać przed moim chłopakiem, że następna konfrontacja będzie wyjątkowa. Że zmierzymy się z moją pierwszą, gimnazjalną miłością, z którą, bądź co bądź, byłem prawie dwa lata.
    Kiedy weszliśmy do jego mieszkania, Taiga zaprosił mnie gestem na kanapę. Sam poszedł do swojego pokoju by szybko się przebrać i wziąć za przygotowanie obiadu. W tym czasie wysłałem do rodziców smsa z informacją, że wrócę później.
    Nie rozmawialiśmy dużo, kiedy Kagami gotował. Zagadywał mnie tylko od czasu do czasu o błahostki, pytał czego ile dodać do mojej porcji i odrzucał moje propozycje pomocy. Kiedy w końcu usiedliśmy razem przy stole i zajęliśmy się jedzeniem, spojrzał na mnie z wyczekiwaniem.
–    Nie zjemy najpierw?- zapytałem słabo.
–    Możemy rozmawiać, jedząc.- Wzruszył ramionami.- Nie odkładaj tego na później, bo może nam zabraknąć czasu.- Uśmiechnął się, a ja zarumieniłem lekko.
–    No dobrze – westchnąłem, maczając małą krewetkę w sosie sojowym. Ugryzłem kęs, przeżułem i połknąłem, dając sobie choć chwilę, by dobrze pomyśleć nad tym, jak zacząć.- Na początku w gimnazjum przez bardzo długi okres czasu należałem do trzeciego składu. Ciężko jednak trenowałem po zajęciach, zostając do późnego wieczora. To właśnie w sali gimnastycznej poznałem Aomine-kuna. Ponoć był ciekaw, czy zasłyszane plotki o duchu odbijającym piłkę o parkiet, są prawdą. Po krótkiej rozmowie zaproponował mi grę. Oczywiście, pokonał mnie natychmiastowo, ale zaproponował wspólne treningi.- Przygryzłem lekko wargę, zjadając kolejną krewetkę.- Już wtedy wiedziałem, że należy do pierwszego składu i jest bardzo utalentowany. Nieraz widziałem go na meczach, jego wspaniałą grę i wiecznie uśmiechniętą twarz. Wyglądał tak, jakby gra sprawiała mu niebywałą przyjemność. I tak też było. Aomine-kun uwielbiał koszykówkę, kochał ją jak nikt inny. Właśnie pod tym względem jesteście tak podobni. To znaczy... ty jesteś podobny. Ponieważ Aomine-kun już taki nie jest.
–    Dlaczego?
–    To się stało kiedy mecz za meczem Aomine-kuna nikt nie był w stanie pokonać. Nic zresztą dziwnego, on naprawdę świetnie gra. Nawet teraz, choć już mi się to nie podoba. Wciąż i wciąż wygrywał mecze, nikt nie był w stanie go zatrzymać, aż w końcu doszło do tego, że nasi przeciwnicy poddawali się już na wstępie. Nie widzieli sensu w walce, skoro mieli do czynienia z kimś tak dobrym. Na Aomine-kuna źle to wpłynęło, przestał tak bardzo kochać koszykówkę, ponieważ nie mógł znaleźć nikogo, kto stałby z nim na równi, kto zmusiłby go do grania ze wszystkich sił. Koszykówka zaczęła go zwyczajnie nudzić...- Przygryzłem lekko wargę.- Byłem jego partnerem. Ale kiedy zaczął uważać, że jedyną osobą, która może go pokonać, jest on sam, przestał na mnie polegać. Nie byłem już mu potrzebny, podobnie zresztą jak i reszcie. Nadal spełniałem swoją rolę i służyłem im w podawaniu, jednak... później odszedłem z drużyny. Jednocześnie... - Spuściłem wzrok, wbijając go w krewetki na moim talerzu.- Uhm... przestaliśmy być też ze sobą.
–    Byliście parą?- zapytał spokojnie, pakując do ust pięć krewetek naraz.
–    Tak.- Skinąłem głową.- Prawie dwa lata. Później... nie mogłem go znieść. To, jak się zachowywał, to, jaki się stał... obojętny na wszystko, bez życia. Przestał chodzić na treningi, nie było go w pierwszych kwartach meczu, raz nawet przyszedł dopiero na czwartą. Chociaż i tak niepotrzebnie... Cała reszta zawodników była na tyle dobra, że bez problemu poradziłaby sobie i bez niego. Zdobyliśmy trzy mistrzostwa z rzędu, w tym ostatnie już beze mnie. Każdego to zmieniło, każdy zaczął myśleć, że jest niepokonany. Prócz mnie. W końcu ja nadal byłem słabym zawodnikiem, nadal wiele mi brakowało, by ich dogonić. Jednak porzuciłem klub i przestałem również przychodzić do szkoły. Miałem najlepszą frekwencję w szkole, więc i tak niczym mi to nie groziło.
–    Pewnie kiepsko się z tym czułeś – mruknął, upijając łyk przygotowanej wcześniej herbaty.
–    Nie powiem, że nie – westchnąłem.- Ale... żeby nie było nieporozumień, nie zakochałem się w tobie, ponieważ jesteś podobny do niego.
–    Miło, że to mówisz.- Uśmiechnął się do mnie lekko.- Mnie to raczej nie grozi. Zawsze znajdzie się ktoś lepszy od drugiego. Aomine to zrozumie. Po meczu przeciwko nam.
    Spojrzałem na niego, zaskoczony, a potem uśmiechnąłem się do niego. I jak tu go nie kochać? Niby dziki zwierz, ale jeśli chciał, to potrafił powiedzieć coś, co naprawdę podnosiło człowieka na duchu.
–    Dziękuję za posiłek – westchnąłem.- Świetny z ciebie kucharz, Kagami-kun.
–    Przesadzasz – powiedział z uśmiechem, wstając i zabierając nasze talerze.- Tempura nie jest trudna w przygotowaniu, nawet tobie by wyszła. Chyba – dodał ciszej.
    Również podniosłem się, tylko po to, by zająć miejsce na kanapie, gdzie wcześniej zostawiłem marynarkę i swoją torbę. Nigou zaszczekał na mnie, merdając ogonem i podszedł do mnie, zaczepiając mnie łapką.
–    Otworzę dla niego balkon, dobrze?- zapytałem.
–    Eh?! On chyba nie ma zamiaru...?!
–    Załatwiał się przed wejściem tutaj, po prostu chce wyjść na powietrze – uspokoiłem go, podchodząc już do szklanych drzwi balkonu. Otworzyłem je, a Nigou z radością zaczął szczekać na przechodzącego mężczyznę, prowadzącego na smyczy owczarka niemieckiego.
    Wróciłem do salonu i zająłem miejsce na kanapie, wpatrując się w Kagamiego, który zaczął po nas sprzątać.
–    Pomo...
–    Nie trzeba, już mam koniec – przerwał mi.
    Westchnąłem, nieco zirytowany jego upartością, jednak nie skomentowałem tego. Pozwoliłem sobie odprężyć się na kanapie, kładąc na niej wygodnie i opierając głowę o miękką poduszkę.
–    Mogę ją rozłożyć, jeśli chcesz – powiedział Kagami, podchodząc do mnie i delikatnie mnie podnosząc. Kiedy tylko usiadł, położył sobie moją głowę na kolanach, objął mnie jedną ręką, dłonią drugiej głaszcząc leniwie moje włosy.- Zmęczony?
–    Taa – westchnąłem.- Dzisiejsze ćwiczenia naprawdę powaliły mnie na łopatki.
–    No a... boli cię wciąż?- zapytał delikatnie.
–    Odrobinę. Nie tak, żebym musiał czekać dłużej na kolejny raz.
–    To jakaś sugestia?- Uśmiechnął się drapieżnie.
–    Kagami-kun, nie żartuj, proszę – powiedziałem, udając powagę.- Ja nigdy nie rzucam sugestii i nie czynię aluzji. Jeśli będę czegoś chciał, to ci powiem.
–    No dobrze.
–    I jeśli ty czegoś chcesz, to też mi powiedz – dodałem z naciskiem.
–    Zapamiętam – mruknął, po czym nachylił się i pocałował mnie czule.- Czuć od ciebie perfum tej różowowłosej...
–    Próbujesz powiedzieć, że śmierdzę, tak?
–    Powiedzmy – zaśmiał się, znów mnie całując. Wsunąłem dłoń w jego włosy, przyciągając jego głowę i pogłębiając pocałunek.
    Czułem, jak Kagami powolnym ruchem rozpina moje spodnie i wkłada dłoń do bielizny. Westchnąłem w jego usta, jednak nie przerywałem mu. Poczułem przyjemny dreszcz rozchodzący się od krocza po udach i brzuchu, zarówno w górę jak i w dół. Nie sądziłem, że przejdziemy dziś do takich rzeczy, ale było to dla mnie miłym zaskoczeniem i, po chwili zastanowienia, stwierdziłem, że nawet przyjemnie będzie zakończyć w ten sposób jakże męczący dzień w szkole.
    Dłoń Kagamiego zacisnęła się lekko na moich jądrach, przez co odruchowo szarpnąłem biodrami.
–    Zabolało?- zapytał Taiga.
–    Nie, zaskoczyłeś mnie – mruknąłem, rumieniąc się.
    Kagami przygryzł wargę, próbując nieudolnie ukryć uśmiech. Znów mnie pocałował, dłonią zsuwając z moich pośladków spodnie wraz z bielizną. Uniosłem biodra, by mu to ułatwić, a kiedy były już w połowie nóg, mój chłopak zaczął pieścić mojego sztywniejącego członka.
    Znów przyciągnąłem go do siebie, chcąc zająć czymś usta. Czułem pod ramieniem rosnącą wypukłość, Kagami zaczynał reagować na tę chwilę. Wsunąłem język do jego ust, penetrując nim ich wnętrze. Taiga jęknął cicho, przerywając ruchy ręką. Uniósł mnie, wstając z kanapy, po czym ściągnął z siebie koszulkę i klęknął przy moich nogach. Nabierając głębszego oddechu, pochylił się i wziął mojego penisa do ust.
    Zasłoniłem szybko dłonią usta, by zagłuszyć swój jęk. Doznania były tym silniejsze, ponieważ ciało wciąż pamiętało niedawny seks.
    Gorący język Kagamiego przesuwał się wzdłuż mojego członka. Mój chłopak co po chwila ssał go delikatnie, jednocześnie wciąż pieszcząc dłonią jądra. W pewnym momencie nawet przerwał obciąganie, by również i je dopieścić za pomocą ust.
    Sapnąłem głośno, czując na skórze jego ciepłą ślinę. Nigdy nie byłem przesadnym zboczeńcem, nie byłem również uzależniony od tego typu pieszczot, ale odkąd ja i Kagami posunęliśmy się o ten znaczący krok w naszym związku, z jakiegoś powodu nie potrafiłem ich sobie odmówić.
    Wsunąłem dłoń w jego włosy, ciągnąc lekko, kiedy za długo trzymał w ustach mojego członka i za mocno go ssał. Czułem, że lada chwila dojdę, a nie chciałem tak szybko tego kończyć.
–    Kagami-kun...- szepnąłem.
–    W porządku, na tym skończymy – wymruczał, liżąc go po całej długości.- Nie chcę cię zamęczać...
–    Nie o to...- westchnąłem.- To nie fair... że tylko ty...
–    Zaraz się zamienimy, leż spokojnie.- To powiedziawszy, pocałował czubek mojego penisa i ponownie wziął go całego do ust, tym razem przyspieszając ruchy i obciągając na tyle szybko, że nie mogłem powstrzymać się od orgazmu. Dodatkowo mój chłopak pomagał sobie dłonią, a kiedy spuściłem się w jego ustach, przełknął spermę i jeszcze przez dłuższą chwilę pieścił mnie leniwie.
    Gdy już uspokoiłem oddech, podniosłem się niezgrabnie i podciągnąłem spodnie. Kagami, rumieniąc się lekko, otarł usta wierzchem dłoni i rozsiadł się na kanapie w szerokim rozkroku, wcześniej zsunąwszy z pośladków i ud spodnie. Oparł głowę o oparcie kanapy i patrzył na mnie, przesuwając dłonią po swoim sztywnym członku.
    Odchrząknąłem, chcąc pozbyć się nieprzyjemnej chrypy, która wkradła się do mojego gardła, gdy dochodziłem. Klęknąłem przed moim chłopakiem, kładąc lewą dłoń na jego udzie, prawą zaś chwytając jego penisa. Kagami przeczesał moje włosy i westchnął, zsuwając się odrobinę. Wpatrywał się we mnie, co odrobinę mnie peszyło, jednak nie dawałem tego po sobie poznać.
    Polizałem czubek jego członka, kreśląc na nim niewielkie kółeczka. Dodając odrobinę śliny, stopniowo wsuwałem go do ust coraz głębiej, obciągając powoli. Słyszałem, jak Kagami pojękuje, szarpał nerwowo brwiami, raz w moją stronę, raz w przeciwną.
–    Nie baw się tak, bo oszaleję – jęknął.
    Powstrzymałem uśmiech cisnący mi się na usta, po czym wysunąłem jego penisa i zacząłem przesuwać językiem po całej długości, nawilżając śliną. Przy okazji pomagałem sobie dłonią, pociągając delikatnie ku górze, odchylając go, by mieć dostęp do jąder.
    Taiga przeczesał dłońmi włosy, wzdychając ciężko, następnie położył mi je na głowie i, przygryzając delikatnie wargę, nacisnął, jakby chciał dać mi do zrozumienia, że mam się brać za konkretną robotę, a nie bawić z nim jak w kotka i myszkę.
    No tak, w końcu tygrysy to dzikie koty. Wolą konkrety.
    Posłusznie włożyłem jego penisa do ust, jednak nie spieszyłem się z pochłanianiem go coraz głębiej. Chciałem postarać się wziąć go aż do gardła, dlatego potrzebowałem odpowiedniego przygotowania. Niestety, kiedy poczułem w przełyku czubek męskości Kagamiego, stwierdziłem, że na to jeszcze za wcześnie – członek mojego chłopaka był zdecydowanie duży i minie jeszcze trochę czasu, nim będę gotowy do sprawienia mu większej przyjemności.
–    Szybciej... - westchnął Kagami.- Tak dobrze...
    I tym razem posłuchałem. Biorąc go tak głęboko jak tylko mogłem, przyspieszyłem ruchy głową, ssąc na tyle mocno, by wywołać w Taidze odpowiednią reakcję. Naprawdę, uwielbiałem jego wstydliwe jęki i drżące westchnienia.
    Czy to czyni ze mnie zboczeńca?
    Chyba tak...
    Ale co mogłem poradzić, skoro już na dobre wciągnąłem się w ten związek? Zwierzęcość Kagamiego, jego dzikie oczy, silna sylwetka i nieokiełznany charakter – to wszystko przyciągało mnie do niego, pochłaniało bez reszty, jakbym już od bardzo, bardzo dawna należał tylko do niego.
    Oparłem drugą dłoń o udo Kagamiego, kiedy zaczął się niespokojnie wiercić, dysząc coraz szybciej. Przymknąłem oczy, po raz ostatni przyspieszając tempo. Jego penis wypełniał moje usta, miałem wrażenie, że zaczyna drgać delikatnie, aż w końcu poczułem jak tryska z niego ciepła sperma.
    Wycofałem się, by przypadkiem nie zakrztusić. Rozchyliłem usta i wysunąłem język, by dokończyć dłonią, jednak Kagami sam chwycił za swojego penisa, by skończyć. Pozwoliłem mu na to, patrząc na niego spod przymrużonych oczu.
    Gdy mój chłopak opadł ciężko na kanapę z głośnym westchnieniem, przełknąłem jego spermę i otarłem kąciki ust. Taiga patrzył na mnie zamglonym spojrzeniem, widać było, że jest usatysfakcjonowany. Usiadłem obok niego i cmoknąłem go lekko w policzek.
–    Następny raz pewnie będzie dopiero po wygranej, co?- wymruczał Kagami, leniwie podciągając spodnie wraz z bielizną.
–    Co masz na myśli?- nie zrozumiałem.
–    No wiesz...- Wywrócił oczami.- Teraz trzeba będzie przyłożyć się do treningu, żeby skopać tyłek twojemu byłemu. Zabraknie nam czasu na... inne sprawy.- To mówiąc, zarumienił się intensywnie.
–    Całkiem możliwe – przyznałem mu rację.- Do tego dochodzą jeszcze zajęcia i nauka... Trzeba będzie to przeboleć.
    Przysunął się do mnie, nadstawiając usta do pocałunku. Uśmiechnąłem się lekko i złączyłem nasze wargi, na krótki moment zamykając oczy. Kagami wsunął dłoń w moje włosy i przyciągnął mnie do siebie, mocniej przyciskając do swoich ust.
–    Lubię twoje włosy – wymruczał.- Są takie... fajne w dotyku. I świetnie wyglądają rano, jak się budzisz.
    Uśmiechnąłem się do niego, dobrze wiedząc, że się ze mnie naśmiewa.
–    To co, spędzimy ze sobą jakiś romantyczny wieczór, zanim do reszty pochłonie nas trening i przygotowania do meczu przeciwko Aomine-kunowi?- zapytałem.
–    Nie jestem dobry jeśli chodzi o romantyczność – westchnął ciężko.- Ale jeśli pasuje ci lenienie się na kanapie przed telewizorem w moich skromnych objęciach, z kubkiem twojej ulubionej herbaty, to chyba dam radę.
–    Jestem jak najbardziej za – wymruczałem, znów go całując.
    Myślę, że zasłużyliśmy na ten jeden dzień, skoro naszą drużynę czekał prawdopodobnie najcięższy mecz, jaki odbędziemy. Poza tym, starcie z moim byłym na pewno nie będzie należało do najłatwiejszych, i nie myślę tu o tym, jak dobrze gra w kosza.
    Koniec końców, jeszcze kilka miesięcy temu go kochałem. Co prawda wątpiłem, by to miało kiedykolwiek wrócić. Teraz miałem Kagamiego, w dodatku Aomine nie odezwał się do mnie ani słowem po naszym rozstaniu.
    Objąłem mojego chłopaka i przytuliłem się do jego nagiej klatki piersiowej, trącając dłonią zwisający z jego szyi wisiorek z obrączką i wdychając przyjemny zapach jego ciepłej skóry.
    Nie myśl o tamtym, Kuroko Tetsuya. Skup się na tym, kogo masz przy swoim boku i zadbaj o to, by twoja przykra historia się nie powtórzyła.
    Nie z kimś tak cudownym, jak twój nowy chłopak, Kagami.







*Tamagoyaki - bardzo popularne w Japonii roztrzepane jajka smażone jak omlet, następnie zawijane i krojone w kostki, często bohaterowie anime mają je w swoim szkolnym bento
**Ikanago – suszone w całości małe słodkie rybki