Przeprowadzka

Czytelnik x Kiyoshi

Przeprowadzka

            Sądziłam, że dzień przeprowadzki będzie najgorszym dniem w moim życiu – w końcu każdy, kto przyzwyczaił się już do otoczenia i swoich przyjaciół, nie chciałby ich nagle opuszczać. Ze mną nie było inaczej, wręcz przeciwnie – było ze mną o wiele gorzej. Płakałam, krzyczałam, rzucałam we wszystkich doniczkami, posunęłam się nawet do tego by napisać list z groźbą, żebyśmy tylko się nie wyprowadzali.

            Oczywiście, i tak nic tym nie wskórałam, rodzinka była uparta jak ten osioł.

            Wszystko zmieniło się, kiedy dotarliśmy na miejsce – zaskakująco ładną i spokojną okolicę, jak na tak ogromną i hałaśliwą metropolię jak Tokio. Nasz dom widziałam po raz pierwszy, był to ładny, piętrowy budynek utrzymany w europejskim stylu. Trochę zabawnie wyglądał między dwoma tradycyjnymi japońskimi domami, ale za to ogród miał równie piękny, jak naszych sąsiadów.

            Rodzice zauważyli, że humor odrobinę mi się poprawił, dlatego, kiedy tata podał mi walizkę, śmiało zaprosili mnie do wybrania sobie pokoju na piętrze. Skinęłam głową dość niechętnie, bo, mimo wszystko, o wiele bardziej wolałabym wrócić do mojego starego pokoju.

            Dom został niedawno wybudowany na miejsce starego, już rozpadającego się, dlatego też jego wnętrze było czyste i schludne. Póki co mebli nie było dużo, tylko tyle, ile wstawił właściciel nieruchomości, ale lada moment miała przyjechać ciężarówka z naszymi. Ruszyłam schodami do góry, taszcząc za sobą walizkę i przyglądając się zdecydowanie dziwnym obrazom na ścianie.

            Na piętrze znajdowały się cztery pokoje oraz jedna łazienka. Nie specjalnie zależało mi na wielkości pomieszczenia, bardziej stawiałam na atmosferę i ewentualny widok z okna – idealny pokój dla siebie znalazłam już za pierwszym podejściem.

            Nie zwróciłam szczególnej uwagi na meble – stało tu jedynie pojedyncze łóżko, szafa i komoda, ale i tak to wszystko zostanie wymienione na moje stare rzeczy. Pokój nie był przesadnie duży, ale nie mogłam go również nazwać klitką – w sam raz dla mnie. Najbardziej jednak urzekł mnie widok z okna. Kiedy rozsunęłam śnieżnobiałą firankę i otworzyłam je, wyjrzałam na zewnątrz.

            Moim oczom ukazał się przyjemny widoczek kwiatów kwitnących u dołu w ogrodzie. Ich różnobarwność w połączeniu z ilością gatunków tworzyła niesamowitą mozaikę zapierającą dech w piersiach. Nie mogłam się nie uśmiechnąć, w myślach chwaląc poprzedniego właściciela tego miejsca. Musiał naprawdę dbać o ten dom i ogród.

            Już miałam się wycofać i pójść poinformować rodziców o moim wyborze, kiedy nagle moją uwagę przykuł chłopak z sąsiedztwa. Stał na tyłach swojego domu, tuż przed ogromnym pniem, na którym co chwila stawiał mniejsze kawałki drewna. Zręcznie unosił obiema rękoma siekierę, by z podobną łatwością przepołowić drewno, a następnie odrzucał je na sporą już stertę obok.

            Przełknęłam głośno ślinę, nie mogąc oderwać od niego wzroku. Był wysoki i barczysty, w dodatku nie miał na sobie koszulki, dzięki czemu mogłam z uwagą kontemplować jego potężne muskuły i poruszające się przy każdym ruchu mięśnie. Podparłam dłonią głowę i tak wpatrywałam się w niego z nieopisaną przyjemnością.

            Gdyby moje przyjaciółki widziały, jakiego przystojniaka mam za sąsiada...Ciekawe ile ma lat? I do jakiej szkoły chodzi? No i, oczywiście, jak ma na imię? Ah, gdybym tylko miała odwagę do niego zagadać... Niby mam okazję, skoro właśnie się tu wprowadziłam, ale...

            Minęło dobrych piętnaście sekund, nim zorientowałam się, że mój przystojny sąsiad przygląda mi się, osłaniając oczy przed słońcem. Spojrzałam na niego z przerażeniem, rumieniąc się intensywnie, i natychmiast wycofałam się do pokoju, opadając tyłkiem na podłogę.

            O mój Boże. Czułam się teraz zupełnie jak ta piosenkarka w swoim teledysku „Call me maybe”...

            Przetarłam dłońmi twarz, jakbym chciała wytrzeć rumieńce, po czym, na czworakach, odsunęłam się od okna. Wstałam dopiero, kiedy znalazłam się przy drzwiach.

-          I jak, skarbie, wybrałaś sobie pokój?- zapytał tata, który akurat przechodził korytarzem, gdy wyszłam.

-          Tak, chciałabym ten – mruknęłam, wskazując kciukiem swoje drzwi.

-          Świetnie. Nasze rzeczy już przyjechały, więc zejdź na dół i pomóż mamie z tymi wszystkimi pudłami.

-          Dobrze – westchnęłam.

-          Coś się stało?- zapytał tata, zerkając na mnie podejrzliwie.

-          Nie, nie, skąd!- powiedziałam, szybko kręcąc głową, po czym, by uniknąć niewygodnych pytań, zbiegłam na dół.

-          Dobrze, że jesteś, możesz zabrać ten tutaj?- zapytała mama, kiedy wyszłam na zewnątrz i podeszłam do ciężarówki.- Są w nim twoje książki i mangi.

-          Jasne.- Skinęłam głową, zabierając karton.

            Kiedy wniosłam pudła należące do mnie, pomogłam rodzicom z ich rzeczami, oraz mniejszymi przedmiotami użytku domowego, jak np. lampy i stoliki nocne. Z tym nie było kłopotów, problem pojawił się dopiero, kiedy przyszła kolej na meble.

-          Przykro mi, ale za pomoc we wnoszeniu jest doliczana dodatkowa opłata – oznajmił wyniośle kierowca ciężarówki, który przez cały czas stał przy niej, opierając się o drzwi i w bardzo ordynarny sposób żuł gumę. Zmarszczyłam  brwi, czując nieopisaną ochotę przywalenia mu.

-          Oh, dzień dobry!- rozległ się nagle czyjś donośmy, męski głos.

            Wszyscy odwróciliśmy się jak na komendę, ale tylko ja spaliłam buraka na twarzy – jakżeby inaczej, oto pojawił się bohater, który na pewno wybawi nas z opresji – mój przystojny sąsiad, już w koszulce, podszedł do nas z ciepłym uśmiechem na twarzy.

-          Dzień dobry – odpowiedział powoli tata.- Ah, przepraszam najmocniej, powinniśmy się przywitać, ale mamy mały kłopot z wnoszeniem mebli...

-          Nie miałem pojęcia, że już dziś ktoś się tu wprowadzi – zaśmiał się chłopak.- Bardzo miło mi państwa poznać, nazywam się Kiyoshi Teppei. Mieszkam tu obok, przyszedłem pomóc.

-          Oh, nie ma mowy!- powiedziała kategorycznie moja mama.- Nie możemy się tobą wysługiwać, Kiyoshi-kun.

-          Ależ to żadne wysługiwanie się – odparł zaskoczony Kiyoshi.- Z przyjemnością państwu pomogę!

-          Kochanie...- Tata podszedł do mamy z bolesnym wyrazem twarzy.- U-usłyszałem cenę pomocy we wniesieniu mebli...m-może upichcisz coś dla Kiyoshi-kuna?

-          Eh?- Mama spojrzała to na męża, to na naszego sąsiada, po czym westchnęła ciężko.- No dobrze. Przepraszam, Kiyoshi-kun. I dziękuję.

-          To żaden problem, proszę pani.

            Podczas ich krótkiej wymiany zdań, robiłam, co mogłam, by być jak najmniej widoczną, ale Kiyoshi i tak na  koniec spojrzał na mnie ciepłymi, czekoladowymi oczami i uśmiechnął się łagodnie. Miałam wrażenie, że jego mina mówi mi „No cześć, ty mała podglądaczko”...

            Spuściłam wzrok, po czym zabrałam zapomniany przez wszystkich karton z akcesoriami kuchennymi i uciekłam do domu.

            Okazało się, że nie tylko Kiyoshi był sympatyczny – także nasz drugi sąsiad, przedstawiwszy się jako „właściciel rybnego”, wysoki i szczupły, z wielką dziarą na prawej ręce i kozią bródką, zaproponował nam nieodpłatną pomoc. Nim się zorientowałam, w naszym nowym domu pojawiło się mnóstwo obcych mężczyzn, niektórzy w towarzystwie swoich żon i małych dzieci, którzy, niczym dobre wróżki, pomagali tacie wnosić i ustawiać meble.

            Ja schowałam się w kuchni, nastawiając wodę na herbatę. Mama dołączyła do mnie po jakimś czasie, zachwycona życzliwością okolicznych mieszkańców, z zapałem wzięła się za przygotowywanie poczęstunku, w którym, oczywiście, musiałam pomóc.

            Wieczorem dom był już wypełniony naszymi rzeczami. Mama zaprosiła wszystkich do salonu, w tym czasie dołączyli do nas również dziadkowie Kiyoshiego, przynosząc pysznie wyglądające ciasto. I, choć ślinka leciała mi na sam jego widok, postanowiłam cichutko wycofać się do mojego pokoju, by zamknąć się w nim na resztę dnia i uniknąć bezpośredniej rozmowy z Kiyoshim.

-          Zaczekaj, skarbie, mam do ciebie prośbę!- zawołała mama, kiedy wspięłam się już na drugi stopień schodów.- Skończyło się nam mleko, skoczysz do sklepu?

-          Co?- Spojrzałam na nią, jak na wariatkę.- Chcesz się mnie pozbyć, tak? Przecież nie znam okolicy, na pewno się zgubię, wy zamknięcie dom na wszystkie spusty i mnie nie wpuścicie, będę żywić się sz...

-          Kiyoshi-kun zaproponował, że pójdzie z tobą – przerwała mi mama, uśmiechając się anielsko.- Wykorzystaj okazję, żeby zaprzyjaźnić się z naszym sąsiadem, to taki miły chłopiec.

-          A-ale...- pisnęłam, jednak moja mama wcisnęła mi w dłoń pieniądze i wróciła do gości.

            Spojrzałam z lekkim przestrachem na stojącego w drzwiach salonu Kiyoshiego. Uśmiechał się do mnie jakby niepewnie, drapiąc po głowie.

-          To niedaleko...- zaczął, podchodząc bliżej.- Przy okazji pokażę ci okolicę!

-          J-jasne – mruknęłam, niechętnie schodząc ze stopni.

            Wyszliśmy na zewnątrz, z przyjemnością przywitałam chłodny powiew wieczornego wiatru. Obejrzałam się za siebie, z utęsknieniem wpatrując się w okna piętra. To tam mieścił się mój przytulny pokoik, z widokiem na...

            Spojrzałam na Kiyoshiego, który przyglądał mi się z ciekawością, a potem westchnęłam ciężko.

-          No, śmiej się – mruknęłam.- Ochrzań mnie, nazwij dziwadłem, albo zboczeńcem...

-          Dlaczego miałbym to zrobić?- Kiyoshi spojrzał na mnie zaskoczony.

-          N-nie udawaj, że nie wiesz o co chodzi – burknęłam, rumieniąc się na twarzy.

-          Hmm...- Kiyoshi uśmiechnął się, odwracając głowę i wkładając dłonie do kieszeni spodni.- Skąd jesteście?

-          Z Akita – mruknęłam.

-          Rany, to bardzo daleko – zauważył.- Dlaczego się tu przeprowadziliście?

-          Przenieśli tatę w pracy – odparłam.- Nie mieliśmy wyboru.

-          Złożyłaś już papiery do szkoły?

-          Nie, jeszcze nie.- Spojrzałam na niego, marszcząc brwi.- Nawet się nad tym nie zastanawiałam. Nie wiem, jakie są tutaj licea.

-          Najbliżej jest Seirin. To nowa szkoła, otwarta w zeszłym roku. Sam tam chodzę, więc z czystym sumieniem mogę ci ją polecić.

-          Uhm...w...w której jesteś klasie, Kiyoshi-kun?- zapytałam nieśmiało.

-          W drugiej. Miałem trochę zaległości przez pobyt w szpitalu, ale już jest dobrze.

-          Co się stało?

-          Problemy z kolanem.- Uśmiechnął się do mnie.- Trochę przedobrzyłem z grą w kosza, ale teraz się pilnuję.

-          Grasz w kosza?- Uśmiechnęłam się do niego.- W sumie nic dziwnego, z takim dobrym ciałem.

            Spaliłam buraka, zdając sobie sprawę z tego, że moje słowa znaczyły tyle samo co przyznanie się do tego, że Kiyoshi jest niezłym ciachem. Już chciałam się z tego tłumaczyć i jakoś sprostować myśl, kiedy zobaczyłam rumieniec na jego twarzy. Przełknęłam głośno ślinę, zapominając, co miałam powiedzieć.

-          Uhm...- zaczęłam nerwowo.- W...W Akita byłam menadżerką klubu koszykówki!

-          Ah, serio?- Spojrzał na mnie z uśmiechem.- W Seirin właśnie tego nam brakuje. Jeśli rozważałabyś zapisanie się, to wpadnij do nas na trening! Zobaczysz, jak sobie radzimy i porozmawiasz z trenerką. Oczywiście, jeśli nadal chcesz pełnić tę funkcję.

-          T-tak, chciałabym...lubię to...

-          W takim razie byłoby bardzo miło, zwłaszcza, że nikt nie zgłasza się na ochotnika.

-          Cóż...pewnie tak właśnie zrobię. Zawsze lepiej jest mieć kogoś znajomego w szkole – mruknęłam.

-          Wszyscy są tam bardzo życzliwi, więc sądzę, że szybko się zaaklimatyzujesz – powiedział z uśmiechem Kiyoshi.- Oh, zobacz. Tutaj jest park, zawsze chodzę nim na skróty do szkoły.

            Spojrzałam w bok i uśmiechnęłam się lekko na widok zadbanego, tętniącego życiem parku. Mimo późnej godziny, rodzice z dziećmi wciąż przesiadywali tam, pilnując swoich pociech bawiących się wśród drzew o grubych gałęziach, wręcz stworzonych do wspinaczek.

-          Ładnie tu macie – bąknęłam.- Kiedy usłyszałam o przeprowadzce, strasznie narzekałam, bo bałam się, że wylądujemy w hałaśliwej okolicy, gdzieś przy centrum handlowym, albo coś. Ale teraz, jak już tu jestem, to nawet nie wygląda tak źle. Mam fajny pokój i ładny widok z okna...- Urwałam, rumieniąc się intensywnie.- M-mam na myśli ogródek...

-          Ah tak?- Kiyoshi uśmiechnął się sympatycznie.

-          M-myślę, że jakoś tu sobie poradzę, w każdym bądź razie – powiedziałam, odchrząknąwszy głośno.- A-a tak w ogóle, to dziękuję za pomoc, Kiyoshi-kun.

-          Hm? W czym?

-          No wiesz...w-wniosłeś meble do mojego pokoju...i w ogóle, pomogłeś rodzicom.

-          Ah, to nic takiego – powiedział.

-          No i idziesz ze mną do sklepu, żebym się nie zgubiła...

-          I pokazałem ci to i owo, prawda?

-          Eh?!- Spojrzałam na niego szybko, przerażona tą złośliwością.

-          Mam na myśli okolicę, oczywiście – powiedział z bardzo dziwnym uśmiechem, nie patrząc na mnie.

-          T-ta – mruknęłam, odwracając wzrok, jednak zerkając na niego co jakiś czas.

            Dotarliśmy do sklepu i weszliśmy do środka. Ekspedientka przywiała nas przyjaznym uśmiechem, ukłoniwszy się lekko. Odpowiedziałam tym samym, po czym ruszyłam za Kiyoshim, rozglądając się po sklepie i starając się mniej więcej zapamiętać ułożenie działów.

-          Hmm, powinniśmy na swój sposób uczcić jakoś twój przyjazd!- powiedział Kiyoshi, kiedy zabraliśmy z lodówki trzy kartoniki mleka.

-          Eh? Co masz na myśli, Kiyoshi-kun?

-          Może lody?- zapytał z uśmiechem, podchodząc do zamrażalnika.- Ja stawiam!

-          N-nie musisz tego robić, w domu jest przecież ciasto – zauważyłam.

-          Z przykrością muszę cię poinformować, że moja babcia robi tak pyszne ciasto, że dla nas na pewno go zabraknie, gdy wrócimy – powiedział Kiyoshi, a ja zmarkotniałam nieco.- Oh, te są dobre! Lubisz?

-          Tak, to moje ulubione – powiedziałam z uśmiechem.

-          Moje też!- powiedział z entuzjazmem.- Wygląda na to, że mamy ze sobą trochę wspólnego!

            Przełknęłam ślinę, rumieniąc się lekko, po czym ruszyłam za nim do kasy. Podałam mu pieniądze, które dała mi mama, by zapłacił od razu za wszystko. Wyszliśmy ze sklepu i, choć nasze zakupy nie były ciężkie, Kiyoshi uparł się, że to on poniesie siatkę.

-          Cieszę się, że się wprowadziliście – powiedział.- Często bawię się z dzieciakami z okolicy, ale koniec końców nie ma nikogo w moim wieku, z kim mógłbym chodzić rano do szkoły, a może nawet wracać, gdyby, podobnie jak ja, uczęszczał na treningi mojego klubu. Fajnie by też było wieczorami przesiadywać z tą osobą w ogródku, rozmawiać sobie, od czasu do czasu gdzieś wychodzić, razem się uczyć, narzekać na naszych nauczycieli i kolegów z drużyny...

-          Czy ty próbujesz subtelnie namówić mnie do złożenia papierów w Seirin?- westchnęłam.

-          Aż tak to widać?- Uśmiechnął się do mnie jakby przepraszająco.

-          Chyba bardzo zależy ci na menadżerce, co?- zaśmiałam się.

-          Niespecjalnie.- Wzruszył ramionami.- Ale miło by było chodzić z taką sympatyczną i ładną dziewczyną, jak ty. Do szkoły, oczywiście – dodał, zapewne widząc niebezpiecznie czerwony kolor mojej twarzy.

-          Z-z-zastan-nowię się – burknęłam, dobrze wiedząc, że nawet nie spojrzę na propozycje innych szkół.

-          Będę wdzięczny, jeśli poinformujesz mnie o swojej decyzji!

            Wróciliśmy do mojego domu, w którym rozpoczęła się najprawdziwsza impreza roku. Razem z Kiyoshim stanęliśmy jak wryci w drzwiach salonu – naszym oczom ukazał się zaskakujący widok. Mój tata śmiał się wesoło, popijając piwo wraz z kilkoma innymi mężczyznami, moja mama plotkowała w najlepsze z ich żonami, a kilka innych par, w tym dziadkowie Kiyoshiego, tańczyli na środku pomieszczenia w rytm muzyki grającej ze starego radia stojącego pod ścianą przy telewizorze.

-          Uhm...- Oboje nie mieliśmy pojęcia, co powiedzieć.

-          Mamo?- zaczęłam niepewnie.- W-wróciliśmy.

-          Ah, dziękuję wam, kochani – powiedziała mama, podchodząc do nas i odbierając od Kiyoshiego siatkę.- Żałuję, że nie zostawiliśmy dla was ciasta, ale nawet nie mam pojęcia, kiedy go zjedliśmy!- Mama roześmiała się wesoło.

-          Nic się nie stało, proszę pani – powiedział z uśmiechem Kiyoshi.- Jestem pewien, że babcia przygotuje kolejne. Uwielbia je piec.

-          To ja...pójdę chyba do siebie – westchnęłam ciężko.- Jakoś nie widzi mi się siedzenie w tym towarzystwie.

-          Jaka szkoda, miałem nadzieję, że dasz się namówić na taniec!- Kiyoshi roześmiał się głośno.- Ale fakt, że jest już późno, więc zabiorę dziadków do domu.

-          Uhm, jasne – mruknęłam, żałując mojej decyzji o zamknięciu się u siebie.- No to... dzięki za dzisiaj, Kiyoshi-kun. Dobranoc.

-          Dobranoc.

            Ruszyłam w kierunku schodów, jednak zatrzymał mnie, chwytając delikatnie za dłoń. Spojrzałam na niego, rumieniąc się, a on posłał mi uroczy, pełen szczerości uśmiech.

-          Do jutra – powiedział tylko.

-          D-d...no – bąknęłam.

            Zamknęłam się w pokoju, odgradzając od szalejącego na dole towarzystwa oraz obiektu moich niezdrowych rumieńców. Opadłam z westchnieniem na swoje łóżko i zamknęłam oczy, czekając, aż moje serce i myśli uspokoją się. Zerknęłam na nie zasłonięte okno, a potem odwróciłam się do niego plecami, czując, że znów się czerwienię.

            Nie myśl o tym, głupia, nie myśl! Obiecaj sobie, że już przenigdy nie spojrzysz na Kiyoshiego bez bluzki! Nawet, jeśli będziesz słyszeć, że rąbie drewno, nawet jeśli zerkniesz, to od razu odwrócisz wzrok, obiecaj to sobie, idiotko, bo źle skończysz!

            Z tymi słowami głośno huczącymi w mojej głowie, zapadłam w drzemkę.

           

            Kiedy się obudziłam, w domu panowała cisza. Zeszłam na dół, by rozeznać się z sytuacją – w salonie panował porządek, w kuchni także było czyściutko. Goście zniknęli, a rodzice prawdopodobnie już spali. Wróciłam więc do pokoju po piżamę i udałam się do łazienki, by wziąć kąpiel.

            Sądziłam, że ten dzień dobiegł końca i już ze spokojem mogę udać się na kilkugodzinny spoczynek, który oczyści mój umysł, ciało i duszę.

            Oczywiście, los musiał przygotować dla mnie niespodziankę...

            Kiedy, świeżo wykąpana, wróciłam do pokoju i otworzyłam okno, by wpuścić nieco chłodnego powietrza, odruchowo zerknęłam na tyły domu Kiyoshiego. W ciemnościach ledwie mogłam widzieć duży pień oraz wbitą w niego siekierę. Stosik porąbanego drewna zniknął, zapewne mój sąsiad wniósł go do stojącej  na jego posesji szopki. Podparłam dłonią twarz, tak jak poprzednio, wpatrując się w to miejsce, jednak tym razem z nieco znudzoną miną – w końcu nie było na co patrzeć.

            I wtedy kątem oka zobaczyłam światło, które rozbłysło w oknie centralnie naprzeciwko mojego. Spojrzałam tam, z głową wciąż podpartą o dłoń i...

            Wytrzeszczyłam oczy i rozchyliłam lekko usta. Nie wierzyłam w to, co widzę: oto mój przystojny sąsiad, Kiyoshi Teppei, w samym ręczniku przewiązanym w pasie, z nagą klatką piersiową, pojawił się w oknie, wycierając mniejszym ręcznikiem świeżo umyte włosy. Wgapiłam się w ten cudowny obrazek, z niepokojem czując, że pewne rejony mojego ciała dają o sobie znać.

            Dość intensywnie.

            Właśnie w tym momencie Kiyoshi spojrzał przez okno i przez krótką chwilę wpatrywaliśmy się w siebie – ja z rozchyloną jak idiotka gębą, on z lekkim zaskoczeniem malującym się na twarzy.

            A potem uśmiechnął się do mnie łagodnie, zdejmując ręcznik z głowy i uniósł dłoń, zapewne po to, by mi pomachać, ale tego już nie mogłam widzieć – wycofałam się gwałtownie z okna, potykając się o własne nogi i upadając na podłogę. Jestem pewna, że to widział, ale nie przejmowałam się tym – rzuciłam się do okna, zamykając je z głośnym trzaskiem i zasuwając gwałtownie zasłony. Próbowałam również przesunąć stojącą obok niego szafę, ale była stanowczo za ciężka.

            Padłam zdyszana na łóżko i owinęłam się kołdrą, mając wielką nadzieję, że to od samego początku był sen. Moje serce waliło dziko w piersi, po głowie biegały mi małe, półnagie sylwetki Kiyoshiego, machające do mnie radośnie, uśmiechające się łagodnie, rąbiące drewno, podnoszące meble, wycierające mokre włosy, zdejmujące ręcznik – nie, nie ten z głowy, ten drugi.

            Jęknęłam głośno, zażenowana swoimi myślami, ukryłam twarz w dłoniach.

            Błagam, niech to będzie tylko sen, niech to będzie tylko sen!

            Wiedziałam, że tym razem nie zasnę tak szybko...