Chapter Five

–    Wyglądasz na przerażonego.
    Przełknąłem ciężko ślinę, powoli odwracając głowę i patrząc na siedzącego na ściętym pniu drzewa czarnego kota. Jego widok w ogóle mnie nie ucieszył, zwłaszcza kiedy przypomniałem sobie opowiastki, jak to czarne koty przynosiły ludziom pecha. Nawet jeśli w Japonii są niemal czczone, to w moim śnie przypominały mi tylko o złych rzeczach.
–    Właśnie widziałem, jak mój kolega zabija drugiego kolegę – powiedziałem.- Wbijał mu nóż w klatkę piersiową, raz za razem. A ja stałem i patrzyłem, a potem uciekłem. Nie pomogłem mu, a co gorsza widok ten nie sprawił, że się obudziłem.
–    W obliczu zagrożenia nie każdy myśli o byciu bohaterem – rzekł kot, uśmiechając się szeroko i ukazując białe zębiska. Czerwone linie na jego chudym ciele zajaśniały mocniej, by po chwili niemal zniknąć i znów się pojawić.
–    To nie jest kwestia bycia bohaterem – westchnąłem.- Tylko niesienia pomocy komuś, kto cierpi. Kto jest dosłownie mordowany.
–    Ratowanie innych, kiedy i twój żywot zaczyna być wątpliwy, nie jest twoim obowiązkiem. Przeznaczenia nie da się oszukać. Tamten zginął, ty zaś żyjesz. Na razie – zaśmiał się cicho.
–    Właśnie, „na razie” - prychnąłem.- Mam iść do zamku i po raz któryś z kolei stanąć do walki z jakimś Królem. I zapewne znowu przegrać. Który to już raz, kiedy rzekomo tu jestem?
–    Koty nie zajmują się liczeniem.
–    Zresztą, to i tak nie ma znaczenia – mruknąłem.- Chcę się po prostu obudzić i jak najszybciej zapomnieć o tym śnie. A Kise dam jutro na treningu taki wycisk, że padnie szybciej niż Kuroko...
–    A co z Królikiem?
–    Jakim Królikiem?- Spojrzałem na niego pytająco.
–    Z Królikiem, za którym podążasz.
–    Masz na myśli Kuroko?- Oparłem się wygodniej o drzewo, pod którym usiadłem, by odpocząć.- Sam  nie wiem. Chcę go uratować, ale... mama miała rację. Przecież to tylko sen. Kuroko tak naprawdę jest bezpieczny. Jutro rano zobaczę go w szkole. Nie muszę iść do zamku, by go ratować, podczas gdy czeka tam na mnie sama śmierć...
–    Jeszcze nie tak dawno chciałeś umrzeć – zamruczał kot z uśmiechem.
–    Ale nie w taki sposób – burknąłem.- Nie wiem, czy odetnie mi głowę, czy zabije podczas tortur. We śnie często czuje się ból, nawet jeśli to tylko wyobraźnia. Jeśli ten Król zrobi ze mną to, co Kise zrobił z Midorimą, Haizakim, Murasakibarą lub Aomine... nie, dziękuję. Wolę znaleźć inny sposób na przebudzenie się.
–    Jest tylko jeden sposób, by się obudzić – syknął kocur.
–    Powiedz mi jaki!
–    Już ci mówiłem.- Kot wyszczerzył zęby w uśmiechu.- Znajdź klucz i pasującego do niego drzwi.
–    Ale gdzie mam szukać?
–    Tam, gdzie twoje przeznaczenie.
–    Czyli w zamku, tak? Gdzie czeka na mnie Król?
–    Tylko ty jeden możesz poznać swe przeznaczenie.
–    Czyli to jedna wielka niewiadoma – westchnąłem ciężko.- Pójdę do zamku i albo zginę, albo pokonam Króla. Ale co, jeśli nie znajdę tam klucz i drzwi, o których mówisz? Co, jeśli tym razem stanie się coś zupełnie innego? Na przykład Król uwięzi mnie w lochu, albo na moich oczach zabije Kuroko? Po co więc mam ryzykować?
–    Jeśli nie poddasz się zwątpieniu, będziesz w stanie zdobyć każdy szczyt – rzekł kot, poruszając leniwie ogonem.- Wątpliwości to tylko mur do oazy, którego nie należy budować. Dlaczego wy, ludzie, tak utrudniacie sobie życie? Myślenie jest przydatne, ale gdybanie już nie. Zadawanie sobie pytań „co jeśli...?” i „a gdyby...?”, do niczego cię nie doprowadzi. Tylko działanie to zrobi. Jeśli chcesz tu siedzieć i gdybać, to proszę bardzo, twoja wola. To twoje uczucia, twoje decyzje i twój sen.
    Spuściłem na moment głowę, zastanawiając się nad jego słowami. To naturalne, że miałem wątpliwości. One zawsze targają ludźmi w takich decydujących chwilach. A ja miałem teraz podjąć ważną dla mnie decyzję. Iść i spróbować uratować Tetsuyę, który prosił o pomoc, narażając się, albo zostać tu i znaleźć inny sposób, niezależnie od słów kota, jakoby taki nie istniał.
–    Czy za każdym razem mi to mówiłeś?- zapytałem.
–    Na świecie nie ma wielu takich samych rzeczy. Mogą być do siebie podobne, ale wszystkie się różnią. Kopia pozostanie kopią, nigdy nie stanie się oryginałem, nawet jeśli go zniszczy. Pamiętaj o tym, idąc na zamek.
–    Skąd wiesz, że tam pójdę?
–    Ponieważ za każdym razem taką właśnie podejmujesz decyzję.
–    Nie sądzisz, że...
–    … mógłbyś zrobić mi na złość i zostać? To niemożliwe. W twoim sercu płonie zbyt wielkie uczucie. Zastanawiasz się co zrobić, ale ostatecznie i tak wygra świadomość, że zostawiasz na pastwę losu kogoś, kogo tym uczuciem darzysz.
–    Strasznie mądry z ciebie kot – mruknąłem.- Jest jeszcze coś, co o mnie wiesz, a czego sam nie wiem?
–    Hmm, możliwe, że jest parę takich rzeczy – zamruczał kot z uśmiechem.- Jednak te będziesz musiał już sam odkryć.
    Westchnąłem ciężko, podnosząc się z ziemi i wyglądając zza drzewa w kierunku ogromnego zamku, zbudowanego z ciemnoczerwonych cegieł. Wznosił się niemożliwie wysoko, sięgając prawie chmur i budząc strach i podziw swą monstrualną wielkością.
–    Jak ominę straże?- zapytałem, patrząc na kota, który przeniósł się na gałąź jednego z drzew.- Nie chcę zginąć u samych bram.
–    Nie musisz się obawiać straży, ponieważ żadnej tam nie ma.
–    Nie ma?- bąknąłem, zerkając na zamek.- Jak to „nie ma”? Więc kto pilnuje zamku? Kto go broni?
–    W zamku mieszka tylko Król Kier i jego więzień – odparł spokojnie kot.
–    To dlaczego nie zbierzecie się wszyscy i nie zaatakujecie go? Przecież to tylko jeden człowieka, jedna osoba, przeciwko... ilu?- Machnąłem ręką w kierunku północy, skąd przybyłem.- Mieszkańców tego miejsce na pewno jest więcej.
–    Sam znajdź odpowiedź na to pytanie – powiedział kocur i spojrzał w kierunku zamku.- Tam.
–    Czyli są tam tylko Król i Kuroko, tak?- chciałem się upewnić.- Mogę tam bez problemu wejść? A co z bronią? Czym się bronić, jak mam go pokonać?
–    Wszystko zrozumiesz, gdy już się tam znajdziesz.
–    O nie, nie, nie, nie próbuj nawet znikać...!- zacząłem pospiesznie.
–    Powodzenia, Akashi Seijuurou – rzekł jedynie kocur, po czym zniknął, niczym palona kartka papieru.
    Zacisnąłem usta, by nie krzyknąć czegoś zbyt wulgarnego jak na moje wychowanie. Obiecałem sobie, że od tej pory gdy tylko spotkam na swej drodze kota, przegonię go tupnięciem nogi.
    Westchnąłem, spoglądając z niepokojem na wznoszący się nieopodal zamek. Kocur znowu miał rację. Od samego początku byłem pewien swego wyboru. Już w momencie, w którym skoczyłem za Tetsuyą w przepaść, zdecydowałem, że mu pomogę. Nie miałem zamiaru się wycofać, nawet jeśli targały mną wątpliwości, nawet jeśli strach ściskał moje gardło i zmiękczał nogi. Wiedziałem, że pójdę tam i chociaż spróbuję ocalić Kuroko z rąk okrutnego władcy.
    Choć ciężko było mi uwierzyć słowom kota, kiedy zaszedłem na dziedziniec zamku, na własne oczy przekonałem się, że nie jest on przez nikogo strzeżony. Szczerze jednak wątpiłem, by Król Kier mieszkał tu zupełnie sam, jedynie w towarzystwie Kuroko. Dziedziniec był bowiem fragmentem ogrodu, zadbanego i wyjątkowo pięknego. Droga do ogromnych zamkowych drzwi ozdobiona była starannie przyciętymi krzewami czerwonych róż. Mało tego, gdziekolwiek spojrzałem – czy to na prawo, czy na lewo – wszędzie było ich pełno. Nawet sam Król i Tetsuya musieliby spędzać tu całe dnie i noce, by wszystko utrzymać w takim ładzie.
    Podszedłem ostrożnie do drzwi. Zdziwiło mnie, że były one uchylone, jakby w zapraszającym geście. To jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, że mieszkańcy Krainy Czarów sami mogli załatwić tego całego Króla, a nie czekać na mnie. W końcu mieli w swoich szeregach pewnego obłąkanego blondyna, doświadczonego w karaniu tych, którzy w jakiś sposób skrzywdzili jego Kurokocchiego.
–    Halo?- bąknąłem niepewnie, przekraczając próg.
    Hol, w którym się znalazłem, był kilkanaście, albo i kilkadziesiąt razy większy niż ten, który miałem we własnym domu. Nie znajdowało się tutaj nic, prócz czerwonych dywanów – jeden prowadził prosto, do kolejnych drzwi, dwoma innymi zaś wyłożono schody. Biało-złote ściany wokół mnie i ogromny żyrandol zwisający z sufitu lśniły czystością. Tylko magia mogła doprowadzić zamek do takiej czystości, jeśli nie było w nim służby.
    Powolnym krokiem ruszyłem ku drzwiom naprzeciwko, mając nadzieję, że nie będę musiał przeszukiwać całej budowli, by znaleźć Kuroko. Choć nie ukrywałem, że o wiele bardziej wolałbym znaleźć go i uciec z nim, nim Król by się spostrzegł. Domyślałem się jednak, że to niemożliwe. Prawdopodobnie pilnował go jak oka w głowie, lub też więził zakutego w kajdanach.
    Chwyciłem za uchwyt w drzwiach i zacząłem powoli na nie napierać. Ledwie się rozsunęły, ujrzałem przed sobą wysokie jak ogromne drzewa, białe kolumny podtrzymujące ozdobny sufit. Pchałem dalej drzwi, przełykając nerwowo ślinę. Wiedziałem już, dokąd one prowadzą.
    To była sala tronowa. Ogromne pomieszczenie z równie ogromnymi kolumnami i długim czerwonym dywanem, prowadzącym od drzwi, przez schody u końca sali, aż po sam królewski tron, stojący tam dumnie pośrodku. I choć modliłem się w duchu, by sala okazała się pusta, moje modły nie zostały wysłuchane.
    Król Kier siedział na swoim tronie, wyglądając wyjątkowo dostojnie i elegancko. W wysokich niemal do kolan czarnych butach i długiej, ciemnoczerwonej szacie opinającej ciasno jego klatkę piersiową, rozluźniając się jednak swobodnie od pasa w dół, wyglądał nie tylko jak król, ale jak i doświadczony wojownik. Zaczynałem już przypuszczać, co było powodem moich dotychczasowych klęsk.
–    Podejdź, Seijuurou – powiedział spokojnie.- Zawsze jesteś mile widziany w moim zamku. Nie musisz się niczego obawiać.
    Rozejrzałem się niepewnie wokół, woląc upewnić się, że rzeczywiście nikogo nie ma. Nie chciałem zostać zaskoczony przez kryjącego się za którąś z kolumn rycerza.
–    Jak ci się udała podróż?- zapytał Król, gdy ruszyłem w jego kierunku wolnym krokiem.- Bez komplikacji, jak mniemam? Nasz drogi poddany, Ryouta, ma skłonność do krzywdzenia swoich bliskich i łatwo wpada w gniew. Pewnego razu przyszedłeś do mnie nieźle przez niego poharatany. Widzę jednak, że i tym razem udało ci się uciec.
–    Gdzie jest Kuroko?- zapytałem bez ogródek.
–    Spokojnie, bez pośpiechu – powiedział ze śmiechem władca, wstając ze swojego tronu i ruszając w moim kierunku. Zatrzymałem się i zrobiłem krok do tyłu, gotów uciekać.
–    Nie mam zamiaru grać nieczysto, Seijuurou, nie zaatakuję cię bez uprzedzenia – usłyszałem jego przyjazny ton. Podszedł do mnie, uśmiechając się.- Napijemy się herbaty, nim przejdziemy do spraw biznesowych?
    Otwarłem usta, chcąc odpowiedzieć, jednak urwałem, patrząc z przerażeniem na jego twarz. Z daleka nie mogłem jej się dobrze przyjrzeć, podobnie jak włosom, które skrywała złoto-czerwona korona z kamieniem pośrodku w kształcie serca. Teraz jednak, mając Króla Kier tuż przed sobą, dokładnie widziałem dobrze mi znane rysy twarzy, pewne siebie spojrzenie i znaczący uśmiech.
–    Jak to możliwe...?- szepnąłem.
–    Zupełnie zwyczajnie, Seijuurou – oparł Król.
–    Więc to ja jestem królem?
–    Nie.- Pokręcił głową.- To ja nim jestem. Ty jesteś tylko Seijuurou. Jesteś Alicją.
–    Ten sen... naprawdę jest pełen metafor. Mam walczyć z samym sobą?
    Król rozchylił lekko usta, jednak nie odezwał się. Posłał mi delikatny uśmiech, jednocześnie unosząc dłoń i ostrożnie dotykając mój policzek. Pogładził go delikatnie, a następnie złożył na moich ustach pocałunek.
–    Pójdź ze mną – powiedział, odsuwając się.- Chcesz zobaczyć się z Tetsuyą, prawda?
    Odwróciłem się za nim, gdy mnie minął, przez dłuższą chwilę stojąc tylko i wpatrując się w jego plecy. Kiedy był już przy drzwiach, spojrzał na mnie przez ramię i skinął mi głową. Ruszyłem ku niemu powolnym krokiem, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, że Królem Kier, królem Krainy Czarów, jestem ja sam – Akashi Seijuurou.
–    Gdzie są wszyscy?- zapytałem.- Straż, służba, ogrodnicy...?
–    Kiedy na twej drodze stają problemy, musisz się ich pozbyć – zamruczał Król, wspinając się po schodach znajdujących się po prawej stronie od wejścia do zamku.
–    Czy to znaczy, że ich zabiłeś?
–    W dużej mierze wyręczył mnie za to Ryouta. Gdyby nie jego obsesja na punkcie Tetsuyi, zatrudniłbym go jako kata. Oh. No i gdybym miał jeszcze kogoś, kogo mógłbym skazać na śmierć.- Mrugnął do mnie okiem.
–    Kise powiedział, że... okropnie traktujesz Kuroko – mruknąłem.- Sam też go widziałem, wygląda strasznie! Jest pobity i poraniony, dlaczego nie dasz mu spokoju i nie uwolnisz go?!
–    Z tego samego powodu, dla którego ty przyszedłeś to zrobić.
–    Co?- bąknąłem.- Niemożliwe, mój powód jest bardziej...
–    Romantyczny? Łagodny? Wspaniały?- Znów spojrzał na mnie przez ramię, unosząc lekko brwi.- Każdy okazuje miłość na swój własny sposób. Może ci się wydawać inaczej, ale staram się chronić Tetsuyę. Poza zamkiem grozi mu niebezpieczeństwo. Wyobrażasz sobie co robiłby z nim Ryouta, gdyby dostał go w swoje oślizgłe łapska? Odpowiem ci – powiedział, gdy ledwie zdążyłem otworzyć usta.- Godzinami uprawiałby z nim seks, nieważne, czy Tetsuya byłby przytomny, czy też nie. Ryouta żyje tylko piciem herbaty, myśleniem o „jego Kurokocchim” i zabijaniem. To ostatnie robi tylko wtedy, gdy ktoś okaże negatywne uczucia wobec Tetsuyi, więc jeśli będzie miał go przy sobie, zajmie się już tylko nim. I piciem herbaty – dodał po chwili.
    Weszliśmy na wyższą kondygnację i ruszyliśmy prosto bogato wystrojonym korytarzem. Przypuszczałem, że naszym celem są drzwi na jego końcu.
–    Więc twoim zdaniem lepiej jest bić Kuroko i go sponiewierać? Dlaczego go tak traktujesz? Dlaczego doprowadzasz go niemal na skraj śmierci?! To jest twój sposób na wyrażanie miłości?
–    To jest silniejsze ode mnie – powiedział Król.- Tak jak twoja upartość w przychodzeniu tu za każdym razem i próba uwolnienia go ode mnie. Albo raczej od ciebie. To zależy od interpretacji.
    Podeszliśmy do drzwi na końcu korytarza. Król Kier spojrzał na mnie, po czym nacisnął klamkę i pchnął je, wkraczając do środka. Wszedłem za nim powoli, czując, jak moje nogi zaczynając drżeć.
    To była komnata sypialna. Znajdowało się w niej kilka regałów z książkami i duży kominek. Po oknem stał okrągły stolik na jednej nodze, przy nim zaś dwa ozdobne fotele. Jednak najbardziej w oczy rzucało się stojące pośrodku pomieszczenia ogromne łoże z baldachimem. To właśnie na nim siedział Kuroko.
    Był odwrócony do nas plecami i nagi, jednak gdy usłyszał, że weszliśmy, spojrzał na nas i pospiesznie chwycił za kołdrę, zakrywając się niemal po szyję. Patrzył to na mnie to na Króla, jakby obawiał się, że obaj jesteśmy tacy sami.
    Wyglądał gorzej, niż kiedy widziałem go nad przepaścią. Wciąż miał sińce pod oczami i spierzchnięte wargi, na jego policzku wciąż tkwiło zadrapanie. Teraz jednak widziałem również długie, krwawe pręgi na jego plecach.
    Zacisnąłem mocno usta i pięści, powoli ruszając w jego kierunku. Okrążyłem łóżko wolnym krokiem, zerkając przy okazji na Króla Kier. Zamknął drzwi i w spokoju przyglądał mi się, kiedy zbliżałem się do jego więźnia.
–    Cześć, Kuroko – szepnąłem.
–    Akashi-kun – mruknął, spuszczając wzrok.- Wybacz, że znów musiałeś się tu znaleźć.
–    To ja powinienem cię przeprosić – powiedziałem cicho, ostrożnie przed nim klękając i chwytając jego dłoń.- Czy bardzo cię boli?
–    Nie – odparł, uśmiechając się słabo.- Niczym się nie martw. Proszę, odejdź stąd. Nie musisz tego robić, nie musisz znowu z nim walczyć.
–    Nie obudzę się tak łatwo – mruknąłem.
–    Akashi-kun ma klucz – powiedział Kuroko, unosząc głowę i patrząc na Króla.- Odda ci go, nie musisz z nim walczyć.
    Spojrzałem pytająco na Króla Kier, a ten podszedł do nas z uśmiechem i usiadł obok Kuroko. Sięgnął pod swoją szatę i wyciągnął wiszący na złotym łańcuszku czarny klucz z wygrawerowaną piką.
–    Tetsuya nie kłamie – powiedział.- Oddam ci go i wskażę odpowiednie drzwi. Będziesz mógł wrócić do swojej „rzeczywistości”, za którą tak tęsknisz.
–    Co będzie z Kuroko?
–    Jak to „co”?- Król uniósł lekko brew.- Zostanie ze mną.
–    Nie zostawię go tutaj – warknąłem, podnosząc się i patrząc z góry na Króla Kier.
–    Cóż... nikt nie mówi, że w ogóle musisz odchodzić – powiedział cicho Król, całując delikatnie ramię Kuroko.- Nikomu innemu bym na to nie pozwolił, ale ostatecznie ja i ty jesteśmy niemal jednością. Możesz zostać z nami, Seijuurou. Tylko tobie pozwolę dotykać Tetsuyi.- Wstał powoli, przysuwając się do mnie z uśmiechem na ustach i znów gładząc mnie po policzku.- Będziemy żyć tu razem, we trzech. Nigdy niczego nam nie zabraknie, ponieważ nasza moc jest nieskończona. Nic ani nikt nam tutaj nie zagrozi. Tylko my i Tetsuya. Niczego więcej nie potrzebujemy, prawda?
–    Jak możesz decydować o czymś takim, nie pytając nawet Kuroko o zdanie?
–    Wiem, czego on chce. Mnie. A skoro chce mnie, to chce także ciebie. Co dwóch Seijuurou, to nie jeden, czyż nie?
–    Kuroko przez ciebie cierpi! Niby jakim cudem może chcieć zostać przy twoim boku?!
–    Bo mnie kocha – odparł spokojnie Król. Spojrzał na błękitnowłosego i dotknął koniuszkiem palca jego ust.- Kocha mnie niezależnie od tego, jak go traktuję. Niezależnie od tego, co robię i jaki jestem. To właśnie jest prawdziwie czyste uczucie – kiedy kocha się nie za coś, lecz wbrew czemuś. Prawda, Tetsuya? Powiedz, że mnie kochasz.
    Kuroko spojrzał na mnie pospiesznie, a potem szybko spuścił wzrok, rumieniąc się lekko z zawstydzenia. Odwrócił od nas głowę, umykając dłoni Króla Kier.
–    Przy tobie zawsze staje się wstydliwy – westchnął mój bliźniak.- Ale zwykle powtarza mi to niemal non stop. Tobie też by powiedział, gdybyś do nas dołączył. Chcesz?
–    Co? Nie!- odparłem, oburzony.
–    Nie używaj takiego tonu, zrobisz mu przykrość. Jeszcze pomyśli, że się go brzydzisz.
–    A ty nie traktuj go jak zwierzęcia!- odparłem natychmiast.- I odmawiam odejścia. Nie odejdę, póki nie uwolnię Kuroko.
–    I znów to samo – westchnął ciężko król, załamując ręce.- Tyle złości się w tobie rodzi, kiedy wędrujesz przez Krainę Czarów, tyle nerwów tracisz, nim docierasz do zamku, a kiedy masz do wyboru odejść w spokoju, zachowując życie, albo zostać przy boku moim i Tetsuyi... ty zawsze wybierasz walkę.
–    Dziwisz mi się?- wycedziłem.
–    Owszem – odparł zwyczajnie.- Oboje kochamy Tetsuyę równie mocno, i chociaż masz okazję zostać przy nim, zaopiekować się nim i kochać się z nim każdej nocy, to wolisz wpierw zabić samego siebie. A raczej zginąć z własnej ręki.
–    Tak, masz rację – potwierdziłem.- Wolę zginąć z własnej ręki i wrócić tutaj po raz kolejny, by znów spróbować. I, wierz mi, nigdy nie zmienię zdania.
–    Wierzę ci – mruknął Król Kier.- W końcu jesteś mną, a ja tobą.
    Skinąłem głową na potwierdzenie jego słów. Nie było się co sprzeczać. Chociaż mieliśmy inne sposoby okazywania uczuć, nadal byliśmy tą samą osobą. Różnica między nami była tylko jedna.
    Ja byłem oryginałem, a on kopią.
    Kiedy Król Kier wycofał się do kominka i sięgnął ponad niego po wiszące tam katany, zrozumiałem, że to będzie prawdziwa walka na śmierć i życie. Rzucił mi jeden z ostrzy, a ja chwyciłem go i ścisnąłem mocno jego pochwę. Katana wydawała się zaskakująco lekka. Gdy dotknąłem ostrożnie jej rękojeści, poczułem na dłoni dziwnie znajome ciepło.
–    Akashi-kun, proszę cię, nie rób tego – powiedział gorączkowo Kuroko, patrząc na mnie w panice.- Nie musisz tego robić, możesz stąd odejść raz na zawsze, obudzić się i zapomnieć o wszystkim, nigdy tutaj nie wrócić...!
–    Nie mogę – odparłem cicho.- Nie mogę zbudzić się i żyć ze świadomością, że już nigdy nie będę w stanie powrócić do snu, w którym pozostawiłem cię cierpiącego. Już wolę zaryzykować i albo zginąć, by wrócić po ciebie i dalej próbować, albo tym razem zwyciężyć i zabrać cię ze sobą.
    Kuroko pokręcił jedynie głową, wzdychając drżąco. Podciągnął po siebie nogi, przykrywając się szczelniej pościelą, a następnie zakrył twarz dłońmi.
–    Który kolor wybierasz tym razem?- zapytał Król Kier.
–    Który kolor?- powtórzyłem, marszcząc brwi.
–    Jestem Królem Kier. A ty? Również wybierasz kier, czy może karo?
–    Trefl – mruknąłem.
–    Hmm. To tylko trzylistna koniczyna, ale kto wie, może przyniesie ci szczęście. Przybliż się odrobinę. Nie chciałbym, żebyś przypadkiem zabił Tetsuyę.
    Odsunąłem się powoli od łóżka, jednocześnie wyjmując katanę z pochwy, którą następnie odrzuciłem na bok. Chwyciłem rękojeść w obie dłonie, uważnie obserwując ruchy mojego przeciwnika. W realnym świecie miałem okazję uczęszczać na lekcje kendo i choć prawdopodobnie zbyt wiele nie mogło mi to pomóc, to i tak cieszyłem się, że miałem choć niewielkie pojęcie o tym, jak trzymać broń.
    Serce podskoczyło mi do gardła, kiedy Król Kier ruszył na mnie i zamachnął się swoją kataną. Odparowałem atak, w komnacie rozległ się głośny, charakterystyczny metaliczny dźwięk uderzających o siebie ostrzy. Cofnąłem się o krok, ciesząc z wielkości pomieszczenia. Pole do manewru nie było tak szerokie i puste jak w dojo, ale dało się oswoić.
    Król Kier czekał na mój atak. Wbijając we mnie spojrzenie swoich oczu – jednego w kolorze czerwieni, drugiego zaś złota – na ugiętych lekko nogach przesuwał się w moją prawą stronę, co było dla mnie trochę niekorzystne. Jeśli spróbuje popchnąć mnie do kominka...
    Skoczyłem ku niemu możliwie jak najszybciej, wyprowadzając cios. Król Kier zablokował go i ruszył do kontrataku, zamachując się nieco z ukosa i kierując ostrze w mój lewy bok. Udało mi się w ostatniej chwili odtrącić go kataną i odepchnąć od siebie, jednocześnie odskoczyłem do tyłu, dzięki czemu minąłem kominek i teraz krążyłem w kierunku łoża.
–    Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jak wielką mam przewagę?- zapytał Król Kier.- Toczyliśmy tę walkę niezliczoną ilość razy, doskonale znam każdy twój ruch. Sam wykonuję dokładnie te same, co zawsze, ponieważ wiem, jak skończy się ostatni atak.
–    Mówisz mi to za każdym razem?- mruknąłem.
–    Nie za każdym.- Król uśmiechnął się lekko.- Nieważne czy mówię to, czy nie, twój ostatni atak zawsze jest taki sam.
–    Byłoby o wiele ciekawiej, gdybyś powiedział mi, jakiego ataku do tej pory używałem.
–    Nie jesteśmy głupcami, Seijuurou – zaśmiał się Król Kier.- Nie będę ryzykował, skoro wiem, jak łatwo cię pokonać. Widok Tetsuyi trochę mnie podbudowuje. Mam ochotę na coś o wiele przyjemniejszego niż walka, dlatego chcę to szybko skończyć.
    Nie odpowiedziałem, myśląc gorączkowo. Wiedziałem, że powiedział to specjalnie, by w mojej głowie zapanował mętlik. Który mój atak będzie ostateczny? Ten? Następny? Trzeci z rzędu, czwarty? Z której strony go wyprowadzę i w jaki sposób się zamachnę?
    Te pytania nie miały sensu, a i tak krążyły po mojej głowie.
    Król ruszył do ataku. Zamachnął się z prawej, potem z lewej, spróbował z góry i znowu z lewej. Odparowywałem kolejne ataki z coraz większą siłą i złością. Kątem oka widziałem, że Kuroko wciąż siedział skulony na łóżku, słyszałem jego ciche jęki i westchnienia. Z całej naszej trójki prawdopodobnie to właśnie on chciał, by to wszystko się skończyło.
    Choć to ja miałem największą motywację.
    Przyszła moja kolej na atak. Zacisnąłem zęby, postanawiając dłużej nie zwlekać. Rzuciłem się ku niemu, mocno zamachując z prawej strony. Z krzykiem wściekłości, ciąłem z mocą jego bok, wbijając katanę w biodro.
    To mnie zaskoczyło, ale na krótko. Kiedy Król wydał z siebie głośny krzyk, pospiesznie wykonałem kolejny ruch, tym razem z góry, chcąc ostatecznym ciosem to zakończyć. Całe moje ciało rozpierała pewnego rodzaju euforia, uczucie nerwowego oczekiwania na koniec. A potem zagłębiło się w nim ostrze.
    Król Kier sprawnym ruchem wyszarpnął ze mnie swoją katanę, a ja z jękiem upadłem na podłogę. Czułem niewyobrażalnie silny i piekący ból tuż pod żebrem. Wiedziałem, że ostrze nie przecięło płuc, jednak rana była na tyle głęboko, że po chwili niemal cała koszula i kamizelka, które na sobie miałem, zabarwiły się ciemną czerwienią świeżej krwi.
    Król podszedł do mnie i stanął nade mną, spoglądając łagodnie na moją twarz. Uśmiechnął się delikatnie, unosząc powoli katanę.
–    Właśnie to był ten atak, Seijuurou – powiedział.- Do zobaczenia następnym razem.
    To był dla mnie koniec. W oczach miałem łzy bezradności, wiedziałem bowiem, że i tak zapomnę o tym zdarzeniu, że i tak nie będę pamiętał, jakich ruchów używałem i co mówiłem. Od początku do końca nie mogłem zrobić nic – ponieważ każdy w Krainie Czarów doskonale znał moje reakcje. Znała je Gąsienica, znał je Kapelusznik i czarny kocur.
    Znał je Król Kier.
    Zamknąłem powoli oczy, cicho szepcząc imię Kuroko. Czekałem na cios ostateczny, w ogóle nie ciesząc się ze świadomości, że choć na chwilę wrócę do realnego świata. Chciałem zostać tutaj, dalej walczyć ze swoją kopią i uwolnić Tetsuyę.
    Ale było za późno.
    Przegrałem.
–    Przepraszam...- szepnąłem cicho.- Wybacz, Kuroko...
    Wtem po całej komnacie rozległ się głośny wrzask. Otwarłem raptownie oczy, patrząc w niemym szoku, jak Kuroko, owinięty pościelą, rzuca się na Króla Kier i uderza go silnie królewskim berłem. Król jęknął głucho, osuwając się na podłogę tuż obok mnie. A gdy ledwie dotarło do mnie, jak wielka nadarzyła się okazja, ze zdumieniem ujrzałem, jak Tetsuya podnosi moją katana i, ze łzami w oczach, wbija ją w serce nieprzytomnego króla.
    Nie mogłem w to uwierzyć. Chociaż widziałem to na własne oczy, nie byłem w stanie dopuścić do siebie świadomości, że to sam Kuroko uwolnił siebie od wpływu Króla Kier. On sam sprzeciwił mu się, zaatakował go, zabił...
    Uniosłem się ostrożnie na łokciu, stękając z bólu. Kuroko osunął się na kolana, wypuszczając z rąk katanę i pociągając nosem. Jego twarz wyrażała smutek i jakby niedowierzanie. Dłonie, którymi chwycił za pościel, by mocniej ją do siebie przycisnąć, drżały delikatnie.
    Król Kier leżał bezwładnie na czerwonym dywanie, który powoli wpijał sączącą się z jego rany krew. Jego skóra robiła się coraz bledsza, heterochromiczne oczy straciły charakterystyczny blask i stały się matowe.
    W tamtej chwili czułem się niezwykle dziwnie. Patrzyłem nie tylko na człowieka, z którego uchodziło życie – patrzyłem na moją własną śmierć. Wygląd Króla Kier nie był jedyną rzeczą, jaka nas łączyła. On był mną w zupełności. Z innym charakterem i innym światopoglądem, jednak czułem – nie, wiedziałem – że jesteśmy jedną, tą samą osobą.
    Przysunąłem się ostrożnie do Kuroko, ściskając dłonią własną ranę. Starałem się oddychać spokojnie i nie wykonywać nagłych ruchów, które mogłyby pogorszyć mój stan. Tetsuya jeszcze długo wpatrywał się w martwego mnie, aż w końcu jakby oprzytomniał i zdał sobie sprawę z mojej obecności.
–    Trzeba cię opatrzyć – wymamrotał.
–    W porządku, dam radę.- Uśmiechnąłem się do niego lekko, spoglądając na Króla Kier.- Czy wiesz, gdzie są te drzwi, które nas stąd wyprowadzą?
–    Tak, wiem.- Skinął głową, znów odwracając ją ku martwemu władcy.
–    Wszystko dobrze?- zapytałem cicho.
–    Właśnie cię zabiłem – mruknął błękitnowłosy ze słabym uśmiechem.- Nie jest do końca dobrze.
–    Zabiłeś tylko moją kopię – powiedziałem.- To... zaskakujące. Przybyłem tutaj, by cię uratować, podczas gdy to ty uratowałeś mnie. Nie robiłeś tego wcześniej, prawda?
    Kuroko pokręcił przecząco głową, na krótki moment zamykając oczy. Kiedy znów je otworzył, westchnął cicho i pociągnął nosem.
–    Sam nie wiem, co mnie napadło – odezwał się.- Po prostu... nie chciałem kolejny raz patrzeć, jak umierasz. Do tej pory byłem bezsilny, przyglądałem się tylko, albo zakrywałem oczy i czekałem na koniec. A potem każdego kolejnego dnia żyłem w obawie, że znów zjawisz się w zamku.
–    Widziałem cię na cmentarzu – powiedziałem, marszcząc brwi.- Prosiłeś mnie o pomoc.
–    Nie wolno mi było opuszczać zamku – odparł Kuroko, patrząc na mnie.- Chyba, że do ogrodu, w towarzystwie Akashiego-kun. Może to nie mnie widziałeś...?
–    Nie, jestem pewien, że to byłeś ty – westchnąłem cicho.- Może mi się wydawało, a może...
–    Może...?
–    Nie, nic.- Pokręciłem głową.- To nieważne. Ubierz się, Kuroko, i zabierajmy się stąd. Im szybciej, tym lepiej. Jestem zmęczony... i ranny – zaśmiałem się lekko.- Boli jak diabli. Mam nadzieję, że nie będę miał blizny, kiedy się obudzę.
    Kuroko skinął głową, a następnie podniósł się niezgrabnie z podłogi. Ruszył do łóżka chwiejnym krokiem i sięgnął po leżącą na nim szatę.
    Spojrzałem na Króla Kier. Na jego twarzy malował się spokój, jakby przy ostatnim oddechu pogodził się z myślą, że ostatecznie przegrał. Żaden z nas nie mógł tego przewidzieć, żaden nie mógł nawet pomyśleć, że istniała trzecia opcja. Opcja, w której jedyna osoba znająca zarówno wszystkie ruchy Króla, jak i Alicji, pomaga jednemu z nich.
    Strach wyobrażać sobie, co Król Kier zrobiłby z Tetsuyą, gdyby zdołał uniknąć ciosu...
    Ostrożnie chwyciłem łańcuszek wiszący na jego szyi, a potem szarpnąłem nim silnie, zrywając. Skrzywiłem się, kiedy poczułem rwący ból z boku. Podtrzymując się ramy łóżka, podniosłem się powoli i stanąłem na trzęsących się nogach. Kuroko zdążył już narzucić niechlujnie granatowo-białe szaty, chwilę później znalazł się u mego boku, zarzucając moją rękę przez ramię i delikatnie chwytając mnie w pasie.
–    Na pewno nie chcesz najpierw zatrzymać krwawienia?- zapytał z niepokojem.
–    Słabnę z każdą chwilą – mruknąłem.- Już i tak straciłem zbyt wiele krwi. Chcę już po prostu się obudzić i iść do szkoły. Kiedy cię zobaczę, to chyba cię wyściskam.
    Tetsuya uśmiechnął się lekko, prowadząc mnie ostrożnie przez korytarz.
–    Dziękuję, że przyszedłeś, Akashi-kun – powiedział.- To wiele dla mnie znaczy. Nieważne jak wiele złych rzeczy dowiadywałeś się o tym świecie i jak wiele złego cię tutaj spotkało, twoja decyzja zawsze była taka sama. Przychodziłeś mi pomóc i nie wahałeś się, nawet wiedząc, że Król Kier pamięta każdy twój ruch, że ma nad tobą ogromną przewagę.
–    Cóż... ostatecznie ja miałem coś o wiele lepszego – szepnąłem.- Miałem ciebie.
    Kuroko spuścił głowę, nieco zawstydzony.
–    Żałuję, że tak późno zebrałem się na odwagę – wymamrotał.- Wybacz mi.
–    Nie mam ci czego wybaczać – zaśmiałem się krótko.- Najważniejsze, że to już koniec. Mam nadzieję, że kolejny sen będzie bardziej kolorowy.
    Zatrzymaliśmy się przed starymi drzwiami, zupełnie nie pasującymi wyglądem do tak pięknego zamku. Szare drewno, zniszczone przez czas i korniki, sprawiało wrażenie, jakby pochodziło z zakurzonego strychu, na którego nikt nie wchodził od wielu lat. Klamka była okrągła, pomalowana na złoto, jednak farba zdążyła już odpaść tu i tam, ukazując brzydki, miedziano-czerwony krążek.
–    To są drzwi do mojego życia?- mruknąłem.
–    Odpowiadają twojej wyobraźni – powiedział Kuroko.- Zbyt rzadko jej używasz, Akashi-kun. Ale myślę, że z czasem staną się one o wiele piękniejsze.
–    To tylko sen, Kuroko – westchnąłem z uśmiechem, spoglądając na niego.- Kiedy się obudzę, zapewne szybko o nim zapomnę. Ale jeśli jednak będę pamiętał... to na pewno nie uznam tego za coś „bez znaczenia”.
    Tetsuya uśmiechnął się do mnie delikatnie. Odwzajemniłem ten gest, a potem wsunąłem do zamka czarny klucz z wygrawerowaną piką. Przekręciłem go i położyłem dłoń na klamce.
    Mój sen dobiegał końca. Dotarłem do momentu, w którym mogłem powrócić do świata rzeczywistego, gdzie nie czekał na mnie ciepły uśmiech ojca, kojący głos matki, czy wesoły śmiech brata, gdzie nie było gadających kotów i magicznych lasów pełnych grzybów tak wielkich, jak drzewa.
    Ale niczego nie żałowałem. Ponieważ wiedziałem, że znajdę tam kogoś, kto sprawi, że moje życie będzie jeszcze bardziej barwne i bajeczne, niż niejedna Kraina Czarów.