Chapter One

    Gromadzące się nade mną ciemnoczerwone chmury całkowicie zawładnęły niebem. Zdawały się krążyć wokół mnie, jakby świat był niewielki i płaski, dający możliwość objęcia go w całości ledwie jednym spojrzeniem. Otaczające mnie drzewa były białe jak śnieg i pozbawione liści. Ich gałęzie, których na każdym było po pięć, wykrzywiały się groteskowo, przypominając mi kościste palce, poruszające się leniwie na wietrze, gotowe pochwycić ofiarę w swój silny uścisk i zgruchotać ich kruche kości. Trawa, na której leżałem, była czerwona i biała. Wydawało mi się, jakby ktoś specjalnie starannie pomalował jej źdźbła, jedno po drugim – czerwone, białe, czerwone, białe...
    Przede mną, na pagórkowatym terenie, wznosiły się setki białych nagrobków. Żaden z nich nie był podpisany nazwiskiem, czy imieniem, każdy za to miał jeden z niewielkich karcianych kolorów: czarne trefl i pik, oraz czerwone kier i karo. Nie był to jednak jedyny element związany z grami, jaki mogłem zobaczyć. Nade mną unosiły się powoli ogromne kostki do gry, jednak już na pierwszy rzut oka mogłem zauważyć, że różniły się nieco od tych tradycyjnych – każda z nich bowiem na wszystkich swoich ściankach miała tylko po trzy oczka.
    Wiedziałem, że to sen. Nie tylko przez wygląd świata, w którym się znalazłem, ale również dlatego, że pamiętałem wszystko, co mnie dotyczyło. Kim byłem, ile miałem lat, skąd pochodziłem. Pamiętałem nawet godzinę, o której kładłem się do łóżka.
    Kiedy podniosłem się ostrożnie z ziemi i rozejrzałem uważnie wokół siebie, moją uwagę zwrócił strój, jaki na sobie miałem. Składał się on z biało-czerwonych spodni w kratę, białej koszuli oraz ciemnoczerwonej kamizelki. Był lekki i przyjemny w dotyku, a jednak z jakiegoś powodu czułem się niekomfortowo, będąc w niego ubrany. To uczucie podobne do tego, kiedy wiesz, że po twoim ciele chodzi robak, ale jest tak szybki, że nie możesz go strącić.
    Nigdy nie lubiłem snów. Uważałem je za bezsensowne wizje, niemające żadnego znaczenia w realnym życiu, tworzone przez umęczony całym dniem pracy umysł. Ci, którzy się nimi przejmowali, sprawdzając ich znaczenie w sennikach, doszukując się na siłę ukrytych przekazów i wróżb, byli głupcami i marzycielami. Ja byłem racjonalistą. Dlatego znalezienie się w takim miejscu było dla mnie wyjątkowo niewygodne, a fakt, że chciałem jak najszybciej się stamtąd uwolnić, uznawałem za zupełnie naturalny.
    Potrzebowałem jakiegoś punktu zaczepienia, momentu, w którym sen zakończy się. Zwykle bywało tak w chwilach śmierci. Wątpiłem, abym mógł spadać w nieskończoność, czy śnić dalej mając przebite serce lub głowę. Jeżeli był to ten rodzaj snu, w którym sam mogłem decydować o tym, co chcę robić, to musiałem z tego prawa skorzystać.
    Ruszyłem w górę zbocza, wolnym krokiem mijając milczące nagrobki. Gdzieś z daleka słyszałem jakieś grzmoty, przypominające odgłos uderzających o siebie ogromnych kamieni. Gdyby takie miejsce istniało na ziemi, z pewnością przyprawiałoby każdego o dreszcze. Miałem nadzieję, że szybko zapomnę ten sen.
    Gdy dotarłem na szczyt wzgórza, zatrzymałem się raptownie, z zaskoczeniem wpatrując w panującą przede mną najprawdziwszą nicość. Wyglądało to zupełnie tak, jakbym stanął na końcu świata, gdzie ziemia została oderwana – gdy zbliżyłem się ostrożnie do jej krawędzi i spojrzałem w dół, zobaczyłem to samo, co rozciągało się przede mną jak okiem sięgnąć – pustkę. Kłębiącą się wokół mgłę o miedzianym kolorze.
    Odetchnąłem powoli, cofając się kilka kroków. Sen czy nie sen, czułem lęk na samą myśl, że muszę skoczyć w bezdenną otchłań, by obudzić się z tego dziwacznego snu. Nikt przecież nie mógł dać mi pewności, że to naprawdę podziała. Być może otchłań prowadziła do kolejnego, równie groteskowego miejsca, a może kończyła się oceanem potworów, które rozszarpałyby mnie na strzępy.
    Znów rozejrzałem się wokół, szukając innego sposobu na wydostanie się z tego świata. Miałem dość tych latających kostek i setek nagrobków, które sięgały aż do samej krawędzi. Nienawidziłem uczucia ciekawości, które mną zawładnęło, gdy po raz pierwszy spojrzałem na kolory, którymi je oznaczono. Dlaczego właśnie tak? Dlaczego mój umysł stworzył mi tak nienaturalną i ograniczoną wizję?
    Po mojej prawej stronie ujrzałem nieopodal majaczącą słabo sylwetkę człowieka. Stał blisko krawędzi ze spuszczoną głową, jakby wpatrywał się w tę nicość. Ruszyłem w jego kierunku, nie spuszczając z niego wzroku w obawie, że choć jedno mrugnięcie powiek sprawi, że zniknie.
    Zbliżyłem się do niego, jednak zatrzymałem w bezpiecznej odległości. Nie widziałem dokładnie jego twarzy, ponieważ głowę odwrócił lekko w przeciwną stronę, wciąż jednak patrząc w dół. Był zgarbiony niczym starzec, choć wyglądał na nastolatka. Miał na sobie krótkie spodnie w czarno-niebieską kratę, sięgające kolan, i błękitną koszulę, a jego włosy były śnieżnobiałe i powiewały delikatnie na wietrze.
    Choć równie dobrze same mogły się poruszać, żyjąc własnym życiem.
    Milczałem przez chwilę, przypatrując mu się. Wydawał mi się dziwnie znajomy, nawet jeśli nie ujrzałem jeszcze jego twarzy. Jego wzrost, sylwetka i aura, która go otaczała, kogoś mi przypominała.
    Nabrałem oddechu i już otwierałem usta, by go zawołać, kiedy niespodziewanie usłyszałem obok siebie czyjś męski głos:
–    Witaj, Akashi.
    Odwróciłem się raptownie, lustrując wzrokiem cmentarz po mojej prawej stronie. Moje spojrzenie zatrzymało się na jednym z nagrobków, oznaczonym kolorem karo, na którym siedział wychudły, czarny kot o szerokim uśmiechu. Zmarszczyłem brwi, przyglądając się uważniej czerwonym liniom, które ozdabiały całe jego ciało. Wyglądały jak żyły, których kolor słabł i na nowo wzmacniał się, niczym pulsowanie, jak czarna skała, w środku której płynęła lawa.
–    Gadający kot – westchnąłem, prostując się nieco. Nawet nie zdałem sobie sprawy z tego, że przybrałem nieco spłoszoną pozę, gdy zwierzę się odezwało.
–    My, koty, nie komentujemy zachowania ludzi, kiedy naśladują nasze, jak to nazywają, „miauczenie” - rzekł kot wciąż z tym samym uśmiechem.- Nie dziwimy się, kiedy buczycie jak krowy i wyjecie jak wilki. Nie krzywimy się, gdy szczekacie jak psy i rżycie jak konie. Zaś wam tak trudno jest przyjąć, że i my możemy mówić innymi językami?
–    Jesteście zwierzętami – mruknąłem.- Kierującymi się jedynie instynktami i nieposiadającymi inteligencji równej człowiekowi.
–    Mądrość i głupstwo zostały wymyślone przez człowieka. Nas one nie dotyczą. Podobnie jak chciwość, zazdrość, egoizm i pycha. Ludzie gwałcą, mordują, kradną, oszukują, kłamią i złorzeczą. Czy nadal jesteś pewny, że powinieneś porównywać mnie właśnie do ludzi?
    Westchnąłem, zirytowany, nie wierząc w to, że mogłem wdać się w inteligentną rozmowę ze zwykłym kotem. Obróciłem się, spoglądając na białowłosego chłopaka, który wciąż stał nad przepaścią, nie poruszając się.
–    Jak mogę wydostać się z tego snu, panie Mądry Kocie?- zapytałem sarkastycznie, znów patrząc na kota.
    Jego uśmiech poszerzył się, ujrzałem ostre białe zębiska. Przez chwilę myślałem, że mnie zaatakuje, jednak on nagle zaczął znikać, niczym palony przez ogień kawałek kartki, jednocześnie w ten sam sposób pojawiając się nieopodal, na nagrobku z treflem, stojącym w pobliżu chłopaka.
–    Kto powiedział, że to sen?
–    Przecież widzę.- Machnąłem ręką w kierunku latających kostek.- Takie rzeczy nie istnieją w rzeczywistości.
–    A czymże jest rzeczywistość?
–    Czy naprawdę muszę marnować czas na tłumaczenie kotu takich rzeczy?- Z chwili na chwilę irytowałem się coraz bardziej.- Rzeczywistość, to realny świat. Świat, w którym ludzie rodzą się, żyją, bawią, uczą, pracują i umierają. Nie ma tam niestworzonych rzeczy, takich jak latające kostki do gier, białe drzewa o gałęziach niczym kości palców, ani tym bardziej to.- Wskazałem ruchem dłoni na nicość po swojej lewej.
–    Świat ten zatem musi być niesłychanie nudny – rzekł z uśmiechem kot, podnosząc się i zgrabnie przeskakując na kolejny nagrobek, na którym namalowany był pik.- Lecz skąd ci wiadomo, Akashi, który z nich jest prawdziwy?
–    To oczywiste. W tamtym świecie żyję przez długie godziny, a na koniec dnia kładę się spać. Mam tam rodzinę, przyjaciół, nauczycieli i sąsiadów. Żyję tam już od wielu lat. Tutaj jestem pierwszy raz w życiu.
    Czarny kocur wydał z siebie dziwny dźwięk, coś jakby połączenie śmiechu z pomrukiem. Chudymi kończynami stąpał po szczycie nagrobka, by po chwili zniknąć z niego i pojawić się na kolejnym, bliżej mnie, z wizerunkiem kiera.
–    Więc to pierwszy raz, gdy śnisz?
–    Nie.- Wywróciłem oczami.- To pierwszy raz, kiedy jestem w takim miejscu.
–    A co to za miejsce?
–    Skąd mam wiedzieć? Ty powinieneś mi powiedzieć.
–    To twój umysł je ponoć tworzy, nie mój. Ja nie ustanawiam zasad, nie nazywam niczego, co nie jest przeze mnie stworzone. Więc... gdzie jesteśmy?
    Przełknąłem ślinę, przesuwając wzrokiem po otaczającym mnie świecie. Przygryzłem lekko wargę, kiedy znów spojrzałem na kota.
–    Kolory kart do gry, gadający kot i mój strój... to pewnie jakaś bardziej groteskowa wersja Krainy Czarów.
–    Hmm...- Kocur rozejrzał się wokół siebie z uśmiechem, znów obnażając kły.- Mnie to bardziej przypomina cmentarz, ale jak wolisz.
    Zacisnąłem usta, czując, jak poziom mojej irytacji narasta. Nigdy nie przepadałem ani za kotami ani za psami, ale w tamtym momencie zrozumiałem, że gdybym był zmuszony coś wybrać, na pewno nie byłby to kot.
–    Chcę się stąd wydostać – powiedziałem.- Powiedz mi, jak mam to zrobić.
–    A jak zwykle wydostajesz się ze swojego świata?
–    Co?- Zmarszczyłem brwi, nie rozumiejąc.
–    Z twojej rzeczywistości – rzekł kot, wciąż uśmiechając się.- Jak się z niej wydostajesz?
–    Nie da się z niej wydostać – odparłem.- Chyba, że zasnę i zaczynam śnić. Albo umrę. Zaśnięcie w tym miejscu jest niemożliwe, ale pomyślałem, że jeśli skoczę...- Odwróciłem się, spoglądając na nicość.
–    Umierasz w snach, a jednak wciąż do nich powracasz – mruknął leniwie kot.- Śmierć nie jest tutaj rozwiązaniem.
–    Więc co mam zrobić?
–    Znajdź klucz, Akashi. I zamek, do którego pasuje.- Kot spojrzał na mnie złowieszczo, zaczynając powoli znikać.
–    Jaki klucz?- zapytałem.- Gdzie mam go szukać? Zaczekaj!
–    Podążaj za królikiem, Akashi.- Głośny szept rozniósł się echem jakby ze wszystkich stron, a sylwetka czarnego kota zniknęła na dobre.
    Przełknąłem głośno ślinę, rozglądając się wszędzie, jednak nigdzie nie widziałem czarnego kota. Zacisnąłem mocno usta, pierwszy raz w życiu musząc powstrzymać się od przeklęcia. Odetchnąłem głęboko, uspokajając się nieco. Cmentarz nie wydawał się przesadnie wielki, byłem pewien, że znajdę jakieś drzwi. Gorzej z kluczem.
    Spojrzałem z westchnieniem na białowłosego chłopaka, który wciąż stał nad krawędzią. Sam nie wiem dlaczego, ale jego widok jakby dodawał mi otuchy. Spuściłem na moment wzrok, po czym ruszyłem powoli w jego kierunku.
–    Wiesz może, o co mu chodziło?- zapytałem głośno.- Mówił o kluczu, zamku i jakimś króliku. Nic z tego nie rozumiem, gdyby tylko...- Urwałem raptownie, kiedy chłopak drgnął i powoli odwrócił się ku mnie.
    Jego błękitna koszula była poszarpana, jakby ktoś silnym ruchem oderwał jej guziki, przy okazji w kilku miejscach drąc materiał. W niektórych miejscach widziałem czerwone plamy od krwi, która cienkimi strumykami torowała sobie drogę na bladej skórze torsu chłopaka. Jego twarz była niemal równie biała jak jego włosy, a jedyne intensywne kolory na niej stanowiły fioletowe sińce pod oczami, sine usta i czerwone zadrapanie na policzku, wyglądające raczej jak cięcie nożem.
    Najgorsze jednak było to, że poznałem tego chłopaka.
–    Kuroko...?- wydusiłem z siebie słabo, cofając się o krok.
    Kuroko Tetsuya. Kolega z drużyny i osoba, którą skrycie darzyłem głębszym niż przyjaźń uczuciem. Sympatyczny chłopak o raczej słabym poczuciu humoru, uparcie dążący do obranych celów, grzeczny i dobrze wychowany, zdecydowanie spokojny.
    Przystojny, o błękitnych włosach i dużych oczach w tym samym kolorze, pełnych życia i chęci do działania.
    Teraz wyglądał jak trup.
–    Kuroko... kto ci to zrobił?- wyszeptałem, zapominając, że to tylko sen.
–    Czas ucieka, Akashi-kun – powiedział cicho Tetsuya, odwracając się ku mnie. Dopiero teraz mogłem zobaczyć, że w dłoni ściska dewizkę. Zegarek miał odchylone wieczko, a szkiełko rozbite. - Musisz się pospieszyć.
–    Pospieszyć...? Nie, czekaj, to jest tylko sen...!
–    Proszę, Akashi-kun – jęknął cicho Kuroko, zaciskając pięść i patrząc na mnie bezradnie.- Błagam cię... pomóż mi. Czas ucieka.
–    Kuroko, posłuchaj...
–    Czas ucieka, Akashi-kun.- To mówiąc, odwrócił się w stronę przepaści, a następnie postąpił krok i zrzucił się z krawędzi.
    Przez długą chwilę wpatrywałem się oniemiały w miejsce, w którym jeszcze chwilę wcześniej stał. Nie rozumiałem, czym tak się przejmowałem, dlaczego serce tak mocno kołatało w mojej piersi, a wzdłuż ciała rozniósł się nieprzyjemny dreszcz.
    Upadłem na kolana i na czworakach zbliżyłem się do krawędzi. Wyjrzałem zza niej, jednak niczego nie dostrzegłem, prócz tej samej, trwającej wiecznie miedzianej mgły. Nie było żadnej czarnej dziury, żadnego magicznego portalu, czy zejścia. Tylko nicość.
    Wyprostowałem się, oddychając ciężko. Znów rozejrzałem się po cmentarzu, jakby w nadziei, że znajdę jakąś drogę, jakieś drzwi – cokolwiek, przez co da się normalnie przejść. Ale nie mogłem znaleźć niczego. Ciemnoczerwone niebo wirowało nade mną bez słowa, kostki do gry lewitowały cicho, nagrobki milczały.
    I tylko we własnej głowie usłyszałem cichy szept.
    Podążaj za królikiem.
    Odwróciłem się do nicości. Do przepaści, w którą wskoczył ten, którego na co dzień obserwowałem z daleka. Któremu skrycie pomagałem, nie ujawniając własnych uczuć. Sen, czy rzeczywistość, to nie miało większego znaczenia. Widok cierpiącego Kuroko był taki sam.
    A ja nie miałem zamiaru go zignorować. Ani w tym, ani w żadnym innym świecie, w którym bym się znalazł.
    Podniosłem się z ziemi, wpatrując uważnie w otchłań. Zacisnąłem powoli pięści, przełknąłem ciężko ślinę, odetchnąłem głęboko, na krótki moment zamykając oczy. A kiedy znów je otworzyłem, wiatr rozwiewał silnie moje włosy, nie pozwalając mi zaczerpnąć powietrza.
    Spadałem.