Chapter Two

    Jasny blask promieni słonecznych zmusił mnie do otwarcia oczu. Zmrużyłem powieki, pospiesznie osłaniając twarz dłonią i jednocześnie odwracając głowę. Kiedy przyzwyczaiłem się do jasnego otoczenia, ostrożnie podniosłem się z ziemi, krzywiąc się lekko, gdy poczułem nieznośny ból kości.
    Miejsce, w którym się znalazłem, tak bardzo różniło się od poprzedniego, że znów musiałem przeczekać kilka minut, by przyzwyczaić się do niego i uważnie zbadać spojrzeniem. W okół mnie rosły setki, a może i tysiące ogromnych, kolorowych kwiatów i grzybów, różnego rodzaju. Niektóre z nich otaczały się podobną do ich koloru mgiełką, inne zaś zwijały swe płatki i znów rozkwitały, jakby ćwicząc.
    Otrzepałem swoje ubranie, zakurzone przez piach, na który upadłem, oraz pyłki kwiatów. Westchnąłem ciężko, szukając wzrokiem jakiejś ścieżki, lub czegokolwiek, co mogłoby pomóc mi w odnalezieniu Kuroko. Jeśli wylądował w tym samym miejscu co ja, nie mógł daleko odejść.
    Pytanie tylko, w którą stronę?
    Ruszyłem przed siebie, spoglądając w górę, między ogromne liście i płatki kwiatów, oraz  łebki grzybów. Szukałem tarczy słonecznej w nadziei, że uda mi się chociaż rozpoznać kierunek, jakim podążałem. Jednak nigdzie nie mogłem jej dostrzec, choć niebo wydawało się bezchmurne – było prawdziwie błękitne i czyste.
–    Kuroko?!- krzyknąłem głośno, rozglądając się.- Gdzie jesteś?!
    Żadnej odpowiedzi. Odetchnąłem ciężko, czując, że w gardle mi zasycha. Na dodatek złego, wśród tego gąszczu zaczynało robić się duszno. Jeśli wiatr nade mną wiał choć odrobinę, tutaj nie mogłem go poczuć, a intensywny zapach kwiatów jeszcze bardziej pogarszał sprawę.
    Rozpiąłem u góry koszulę, przyglądając się mijanym grzybom. Miały tak różne kolory, i tak wiele zdobień, że ciężko było mi się nie dziwić, cóż takiego zbudował mój umysł w tym śnie. Nie wspominając o tym, że zaszczycił mnie tak różnobarwnym, niemal dziecięcym widokiem, choć chwilę wcześniej przebywałem na skąpanym w bieli i czerwieni cmentarzu.
    Zaczynałem się pocić i trząść. Podejrzewałem, że na mój stan zdrowia wpływ mają te dziwne mgiełki, nawet jeśli starałem się je omijać. Powietrze tutaj musiało być nimi przesycone. Szedłem coraz wolniej, krok miałem coraz cięższy. Zupełnie, jakby coś ciążyło mi na ramionach, zwiększając moją wagę. Pyłki w płucach powoli dusiły mnie od środka, osiadając na wrażliwych narządach.
    Lecz wciąż parłem do przodu. Podpierając się o nóżki grzybów i łodygi kwiatów, szedłem dalej, z nadzieją, że uda mi się wyjść z tego lasu i zaczerpnąć świeżego powietrza.
    Przed oczami ujrzałem czarne mroczki. Osunąłem się na ziemię, opierając plecami o nóżkę jakiegoś grzyba. Dyszałem ciężko, czując, jak całe moje ciało zaczyna płonąć. Szarpnąłem guzikami kamizelki, starając się szybko ściągnąć ją z siebie, jednocześnie rozpinając do końca także koszulę.
    Szybko... szybko...
–    Gdy już raz gość wśród owoców Lasu Nae pomyśli, iż oddech ich trującym jest, ulegnie swym myślom i zatraci się w nich do ostatków sił – usłyszałem czyjś cichy głos przed sobą.- A gdy jedna myśl w rzeczywistość się przerodzi, i trucizna działać pocznie, nie trudno już o kolejne.
    Jęknąłem cicho, zamglony wzrok wbijając w zamazaną sylwetkę, która kucnęła tuż przede mną. Poczułem na twarzy powiew jej oddechu, pachnący winogronem. Zamrugałem, czując jak dym szczypie moje oczy. Zakaszlałem słabo, wciąż próbując walczyć o powietrze.
–    Po...móż...- wysapałem.
–    Żadna owca zbłąkanemu wilkowi nie pomoże – usłyszałem mruknięcie w odpowiedzi.- Lecz sam sobie wilk pomóc może. Tylko pomyśleć musi. To jak z tonięciem jest – kiedy czuje, że tonie, instynktownie macha łapami, by popłynąć.
–    Nie wiem... co... ro... bić...- jęknąłem słabo, coraz więcej powietrza zaczynało mi brakować, narastająca we mnie panika nie pozwalała racjonalnie myśleć.
    Znów dym zaczął szczypać mnie w oczy, zacisnąłem więc mocno powieki. A potem nagle poczułem, jak czyjaś dłoń chwyta mój podbródek i szarpie nim. Miękkie wargi przycisnęły się do moich ust, siłą rozchylając je i wdmuchując do płuc ciepły dym.
    Zakaszlałem silnie, gdy już oderwałem się od przybysza. Choć dym gryzł mnie teraz w środku, to jednak uczucie gorąca minęło, podobnie jak duszności i osłabienie. Otarłem pospiesznie oczy, chcąc pozbyć się łez, następnie zaś spojrzałem na mojego wybawcę.
    Wyglądał dość zaskakująco, choć nie powinienem już niczemu dziwić się w tym świecie. Jego głos sugerował na to, iż jest starszy ode mnie, sylwetka jednak wskazywała raczej na nastolatka. Był ubrany w zieloną yukatę, zdobioną delikatnie falowanymi, przerywanymi czarnymi pręgami, poprzetykanymi gdzieniegdzie pomarańczowym kleksem w kształcie kropki. Nie mogłem już ujrzeć jego twarzy, ponieważ była ukryta przez prostą białą maskę z namalowanymi czarnymi oczami.
–    Dziękuję – mruknąłem.
–    Wilk ma szczęście. Owca jest owcą jedynie w przebraniu.
–    W przebraniu...? Więc czym jest w środku?
–    No właśnie. Czym?
    Chłopak, czy też raczej mężczyzna, podniósł się i wyprostował. Jego opuszczona głowa sugerowała, że właśnie się we mnie wpatruje, jednak nie mogłem być tego pewien, w końcu miał na twarzy maskę. Choć kto wie, czy jakimś sposobem przez nią nie widział.
–    Czy widziałeś tutaj kogoś?- zapytałem, pospiesznie zapinając guziki koszuli i kamizelki.
–    To zależy kim jest „kogoś”?
–    To chłopak – bąknąłem niepewnie, wstając.- Nazywa się Kuroko Tetsuya. Mniej więcej mojego wzrostu, ma błękitne... nie, białe włosy. I duże oczy. Jest ranny, ma zadrapania na policzku i poszarpaną koszulę.
–    O nikim takim nie słyszano tutaj.
–    Nie widziałeś go?- zapytałem niemal z wyrzutem.- Ktoś go pobił, Kuroko prosił mnie o pomoc! Muszę się do niego jakoś dostać!
–    A gdzie jest ten, którego „Kuroko” nazywasz?
–    Nie wiem...- mruknąłem, spuszczając głowę.- Oboje spadliśmy tutaj. Nie widziałem go już, kiedy się ocknąłem. Nie mam pojęcia, dokąd mam iść.
–    I nadal idziesz, nawet jeśli nie masz pewności, czy obrana przez ciebie droga w przeciwnym prowadzi kierunku, niż ten, którym podążać powinieneś?- W głosie mężczyzny dało się wyczuć subtelną nutę rozbawienia.
–    Przecież go nie zostawię – powiedziałem.- Nie mam wyboru. Czas ucieka, jak to powiedział... Cokolwiek się z nim teraz złego dzieje, chcę to przerwać. Jak najszybciej... Czy jest tutaj jakiś punkt obserwacyjny? Może uda mi się wypatrzyć go z góry!
–    Jest, jeden – potwierdził mężczyzna.- Za lasem stoi, wieża to wysoka, a w niej dzwonnik mieszka. Stąd aż do niej Bóg Czasu tobie dwanaście dni i dwanaście nocy zabierze.
–    Co?!- Spojrzałem na niego z przerażeniem.- Tak długo?!
–    Do chaty najbliższej czterdzieści dni zabiera, do zamku zaś niemal dwieście. Jeśli wolisz zostać w lesie, prędko polegniesz. Dym w twych płucach na wieczność się nie utrzyma.
    Przełknąłem ślinę, patrząc na niego z niepokojem. Dwanaście dni i dwanaście nocy drogi przez ten las, pełen kwiatów i grzybów, a kto wie, czy także nie owadów, które zapewne również będą większych ode mnie rozmiarów? Obraz, jaki malował się w moim umyśle, nie był zbyt barwny.
–    Którędy do dzwonnicy?- westchnąłem.
–    Pójdź za mną, mały wilku, a wskażę ci drogę. Początki zbyt ciężkie są na twoje zdrowie, trzeba wiedzieć, których grzybów unikać.
–    Jak możesz tutaj żyć?- zapytałem, rozglądając się wokół siebie, gdy ruszyliśmy między grzyby.- Tak tu duszno i gorąco, wszędzie unoszą się pyły i te dziwne mgiełki. To dzięki tej masce?
–    Maska nie chroni mnie przed niczym.
–    Więc dlaczego ją nosisz? Skoro nie szkodzi ci to powietrze, możesz chodzić normalnie, bez maski.
–    A jakże ty nie zdolny jesteś oddychać tym powietrzem?
–    Jak to „jak”? To oczywiste! Jesteśmy ludźmi, żyjemy na Ziemi, gdzie jest atmosfera i czyste powietrze. Takie duszne miejsce zabiera oddech, nie wspominając o tym, że pełno tu trujących gazów, jak widzę.
–    Skoro ryby w wodzie żyć mogą, a ludzie na lądzie, to i ja żyć wśród grzybów i kwiatów mogę. To gdzie żyjemy, to jak żyjemy, znaczenia dużego nie ma. Nie różnię się od ciebie dużo, mały wilku. Mam nogi, jak ty, mam ręce, jak i ty, posiadam też głowę, szyję, dłonie i palce. Mam twarz, mam nos, oczy, usta i uszy. Czy tylko ten jeden element, który twe oczy dostrzegają, czynią mój sposób życia „nienormalnym”?
–    Nie... - powiedziałem cicho.- Wybacz, nie chciałem cię urazić.
–    Ptak zawsze się w powietrze wzniesie, i poleci na skrzydłach, gdzie zechce. Nieważne, jaki kolor jego pióra mają.
–    Mówisz do mnie zagadkami?- mruknąłem, spoglądając na jego czarne włosy.- Wybacz, ale akurat teraz niezbyt wiele mam sił, żeby interpretować jakoś twoje słowa. Ale być może zrobię to później, gdy się już obudzę. Jeszcze nigdy nie miałem tak dziwnego snu...
    Mężczyzna nic mi nie odpowiedział. Szedłem więc za nim w milczeniu, wciąż lustrując spojrzeniem otaczający mnie świat. Im dalej szliśmy, tym więcej grzybów widziałem, a zapach kwiatów stawał się intensywniejszy, choć nie drażnił mnie tak bardzo jak wcześniej.
    I kiedy tak kroczyliśmy po miękkim mchu, stało się coś, co zupełnie mnie zaskoczyło. Wokół nas powoli zaczynała zapadać ciemność. Grzyby rzucały coraz słabsze cienie, niebo nad nami wydawało się przybierać najpierw pomarańczowy kolor, później zaś ciemnoniebieski, aż w końcu stało się zupełnie granatowe, i ku mojemu zdumieniu, przez szpary między ogromnymi liśćmi ujrzałem złote gwiazdy.
–    Co się dzieje?- zapytałem.- Zapadła noc? Tak szybko? Jeszcze chwilę temu było jasno, jak o poranku!
–    Bo i był poranek – odparł mężczyzna.- Lecz teraz nastała noc. To naturalna kolej rzeczy. Słońce wschodzi i zachodzi, nieprzerwanie.
–    Ale dlaczego tak szybko?- zapytałem.- Normalnie trwa to kilkanaście godzin! A minęła ledwie może godzina!
–    Wygląda na to, że w świecie małego wilka czas inaczej płynie, niż w moim.- Mężczyzna obrócił ku mnie głowę, wciąż idąc.- Jesteśmy tacy sami, a jednak nasze światy są inne. Przypatrz się dobrze temu. Być może zapamiętasz go tym razem.
–    Co masz na myśli, mówiąc... oh!- Urwałem raptownie, głęboko zaczerpując powietrza i szerzej otwierając oczy z wrażenia. Widok, jaki ujrzałem, zaparł mi dech w piersi i odebrał mowę.
    Wokół nas wszystkie grzyby nagle stały się jakby przeźroczyste, jedynie błękitno-białe linie zaznaczały ich kontury. Przypominały mi meduzy na dnie oceanu, świecące jasnym blaskiem wśród ciemności. Wyglądały tak niesłychanie pięknie, że przez dłuższą chwilę byłem w stanie tylko iść za moim towarzyszem, nie mówiąc ani słowa, jedynie podziwiając ich widok. Dziwiłem się, że mój umysł był w stanie stworzyć coś tak cudownego. Miałem wrażenie, jakby powodem tego był fakt, iż rzadko kiedy używałem mojej wyobraźni. Nie byłem marzycielem, ani typem bujającym w obłokach. Zawsze racjonalnie myślący i raczej poważny, nie znający się na żartach. Wychowany na współwłaściciela firmy i zarządcę, nie miałem czasu na czytanie o fantastycznych stworach i magicznych miejsach.
    Tylko jako dziecko, kiedy żyła jeszcze moja matka, mogłem słuchać jak czytała mi książki. Opowiadała różne historie o książętach i księżniczkach, o smokach, wiedźmach i dobrych czarodziejach, o mówiących zwierzętach i zaczarowanych krainach. Jej delikatny, kojący głos usypiał mnie szybciej niże ciepła, pachnąca, przytulna w dotyku kołdra.
–    Pięknie tutaj – szepnąłem.
–    Ludzi zachwyca to piękne tylko, co ujrzą ich oczy – powiedział mężczyzna.- Głębiej patrz, mały wilku. Prawdziwe piękno nie szuka podziwu. Trudniej je dostrzec, niż to, które jest na pokaz. Lecz jedno wiedzieć musisz – to właśnie te, które się ukrywa, jest prawdziwie cenne.
–    Mimo to ten widok nadal mnie zachwyca – westchnąłem.- Mógłbym nawet...
    Znów urwałem, kiedy błękitno-biały blask grzybów zaczął szybko niknąć. Po chwili już zgasł zupełnie, a ciemność zaczęła się rozpraszać. Wokół nas zapanował kolor świtu, kwiaty i grzyby skąpały się w czerwieni i pomarańczu, by po chwili wrócić do bardziej żółtego koloru.
    Nastał poranek.
    Kiedy mężczyzna niespodziewanie się zatrzymał, wpadłem na niego z impetem, odbijając się od jego pleców. Jęknąłem cicho, masując obolały nos i spoglądając na niego z wyrzutem.
–    Dalej iść mi nie wolno, mały wilku – powiedział.- Zostać muszę na swoich terenach i nie oddalać się od nich. Idź dalej, a po jedenastu dniach i jedenastu nocach, dotrzesz na miejsce. Tam czeka dzwonnica, a w niej dzwonnik. Obyś znalazł to, czego szukasz. Oczywiście, o ile wiesz, cóż to jest.
–    Mówiłem już, że...- zacząłem, jednak mężczyzna pociągnął ze swojej długiej fajki i wydmuchał mi dym w twarz. Zakaszlałem, odpędzając się od drażniących oparów, a kiedy te ulotniły się w powietrze, mężczyzna zniknął.
    Rozejrzałem się wokół, jednak nigdzie nie widziałem żywego ducha. Byłem tylko ja, pośród ogromnych kwiatów i grzybów. Spojrzałem w górę, próbując ocenić, jak wiele czasu mi pozostało do nocy. Jeszcze jedenaście razy będę miał okazję zobaczyć noc w lesie.
    Uśmiechnąłem się lekko, mimo własnego położenia. A potem ruszyłem dalej przed siebie.
    Czas uciekał.