[Ciernie] Rozdział czterdziesty czwarty

    Promienie zimowego słońca zażarcie walczyły z sypialnianymi zasłonami, uparcie próbując przebić się przez nie, by zbudzić śpiących w łóżku mężczyzn. Zakopani pod pościelą aż po samą szyję, od czasu do czasu poruszali się leniwie, by przybrać wygodniejsze pozycje, jednak ostatecznie to Kuroko obudził się jako pierwszy.
    Uniósł powoli powieki i zamrugał nimi sennie, pozbywając się nieprzyjemnego uczucia ciążącego pod nimi piasku. Westchnął cicho, zerkając na stojący na szafce nocnej budzik elektryczny. Zmarszczył lekko brwi, z niemałym zaskoczeniem przyjmując do wiadomości, że była już dziesiąta. Wyglądało na to, że obaj z Akashim pospali sobie wyjątkowo długo.
    I chyba tylko Tetsuya miał zamiar wstać.
    Kiedy błękitnowłosy ostrożnie chwycił otaczającą jego talię rękę Seijuurou i powoli przesunął ją na bok, uwalniając się z uścisku, mężczyzna podjął próbę opuszczenia ciepłego, miękkiego łóżka. Niestety, skończyło się to niepowodzeniem, ponieważ ręka Akashiego natychmiast znów pochwyciła go, przyciągając do siebie jeszcze bliżej.
–    Dokąd zamierzałeś uciec?- zapytał Seijuurou.
–    Nie zamierzałem uciec – westchnął Kuroko.- Najwyższa pora wstać, Akashi-kun, jest już dziesiąta.
–    Chyba możemy pozwolić sobie na drobne poleniuchowanie na naszym urlopie?- mruknął z niezadowoleniem jego chłopak, marszcząc gniewnie brwi.- Nie chcę dzisiaj się stąd ruszać, spędźmy cały dzień w łóżku. Tylko ty i ja.
–    Brzmi kusząco, ale mamy dziś lekcje jazdy na nartach. A przynajmniej ja i Takao-kun mamy – dodał po chwili namysłu.
–    Nieważne.- Akashi wzruszył ramionami.- Nie chcę go dzisiaj widzieć. Ani Takao, ani Midorimy, ani instruktora... nie chcę dziś widzieć nikogo prócz ciebie.
–    To naprawdę bardzo miłe z twojej strony – westchnął Tetsuya, znów podejmując próbę oswobodzenia się z uścisku mężczyzny, lecz ostatecznie znów kończąc w jego objęciach.- Ale polenić możemy się wieczorem. Chciałbym skorzystać z tego karnetu na zimowe sporty, skoro już mam taką możliwość.
–    A co z łóżkiem?- mruknął Seijuurou.- Jest miękkie, ciepłe, wygodne... o wiele lepsze niż zasypany śniegiem stok, na którym wywrócisz się zapewne nie jeden raz.
–    Czasem warto opuścić wygody dla odrobiny dreszczyku – odparł z uśmiechem Kuroko.- Skąd w tobie taka niechęć, Akashi-kun? Aż tak zmęczyłeś się wczorajszym polowaniem i poszukiwaniem telefonu Midorimy-kun?
–    Możliwe – odparł wymijająco, przytulając się do niego.- Kocham cię, Kuroko. Nie zostawiaj mnie.
–    Nie zostawiam – zaśmiał się Tetsuya.- Idziesz ze mną, Akashi-kun, i nie przyjmuję do wiadomości odmowy. Musisz mi koniecznie pokazać jak się jeździ na nartach. Chyba jesteś w tym dobry, prawda?
–    Właściwie to przeciętny – przyznał, całując leniwie jego obojczyk.- Podczas wizyt tutaj rzadko kiedy korzystałem z karnetu. Głównie polowałem... albo lepiłem bałwana – dodał, uśmiechając się lekko do siebie na wspomnienie nie takiego bałwana, o jakim pomyślał Tetsuya.- Było zabawnie... Musimy razem ulepić bałwana, i ubrać choinkę...
–    Już ubieraliśmy – zauważył Kuroko.- A bałwana... cóż, od dziecka tego nie robiłem. Może być rzeczywiście zabawnie. Nie sądziłem, że lubisz takie zabawy, Akashi-kun.
–    Uwielbiam – odparł odruchowo Seijuurou, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z tego, że Kuroko mówi o czymś innym.
–    A ja uważałem, że jesteś zdecydowanie poważnym biznesmenem, któremu raczej nie w głowie takie wygłupy.
–    Cóż, przyznaję, że aż tak bardzo mnie to nie kręci – powiedział ostrożnie Seijuurou.- Ale są wyjątki. Czasem dobrze jest oderwać się od monotonności, prawda?
–    Też tak myślę.- Kuroko uśmiechnął się lekko, kładąc wygodniej na plecach i odwracając głowę ku Akashiemu. Seijuurou nachylił się nad nim i pocałował go czule. Tetsuya, nieco bardziej leniwie, odwzajemnił pieszczotę.
–    To co, zostaniemy w łóżku?- zapytał czerwonowłosy z prośbą w głosie, przesuwając dłonią wzdłuż boku Kuroko.
–    Wieczorem – odparł z uśmiechem Tetsuya.- Przed spotkaniem z instruktorem mamy sporo czasu, więc chciałbym zejść pozwiedzać miasteczko. Istnieje taka opcja?
–    Cóż... niby tak...- westchnął Akashi, znów całując swojego chłopaka.- Ale nie mogę uwierzyć, że wolisz iść do miasta, niż spędzić ze mną czas w łóżku... Czyżbym przestał cię zadowalać?
–    Nie, skąd – zaśmiał się Kuroko, podnosząc się na łóżku i zgrabnym, szybkim ruchem siadając okrakiem na biodrach Seijuurou.- Obiecuję, że zajmę się tobą wieczorem, Akashi-kun. Ale w zamian za to pójdziemy do miasteczka, a potem na stok.
–    Przekonałeś mnie – wymruczał Akashi, podnosząc się do pozycji siedzącej i po raz kolejny namiętnie wpijając się w usta błękitnowłosego.- Kocham cię, Kuroko.
–    Ostatnio często mi to powtarzasz – szepnął z uśmiechem Tetsuya, przesuwając dłońmi po jego klatce piersiowej. Kiedy poczuł, że Akashi zabiera się do przytulenia go, pospiesznie umknął z łóżka i skierował się do garderoby, by zabrać z niej ubrania.- Nie ociągaj się, proszę! Musimy jeszcze zjeść śniadanie.
    Seijuurou westchnął z irytacją, zagryzając mocno wargę i mierząc spojrzeniem Kuroko. Był niewiarygodnie głodny – głodny jego ciała. Pragnął posiąść go, trzymać w ramionach i nie wypuszczać dopóki nie skończą. Najchętniej zamknąłby go w sypialni na cały dzień, gdyby to tylko było możliwe.
    Chociaż właściwie było.
    Akashi powolnym ruchem odrzucił na bok kołdrę i spuścił na podłogę bose stopy. Podniósł się i ruszył w kierunku garderoby, gdzie Kuroko wybierał dla siebie ubrania. Seijuurou stanął u progu wejścia, opierając się o framugę i przyglądając swojemu chłopakowi. Oblizał wargi, gdy ten zaczął zdejmować z siebie spodnie dresowe oraz T-shirt, w których spał.
–    Też już możesz się ubierać – powiedział Tetsuya.- Pójdę sprawdzić, czy Takao-kun i Midorima-kun już nie śpią, potem możemy ruszać. Tak sobie myślę, że już jest za późno na śniadanie, więc może zjemy coś w mieście.
    Seijuurou zdawał się go w ogóle nie słuchać. Kiedy Kuroko zaczął ubierać skarpetki, podszedł do niego powoli i położył dłonie na jego biodrach. Błękitnowłosy wyprostował się z lekkim westchnieniem, uśmiechając nieznacznie.
–    Mówiłem ci, że na to również przyjdzie czas, wieczorem – powiedział.
–    Nie chcę czekać do wieczora – wymruczał Seijuurou, obracając go ku sobie i przytulając do siebie. Zaczął składać mokre pocałunki na jego dekolcie i szyi.
–    Ale będziesz musiał – odparł Kuroko.- Nie musimy uprawiać seksu każdego rana, Akashi-kun. Chyba wytrzymasz kilka godzin?
–    Nie dziś...
–    A czym „dziś” różni się od innych dni?- Tetsuya powoli zaczynał tracić cierpliwość. Odsunął się o krok od Akashiego, jednak ten natychmiast pokonał ten nieznaczny dystans między nimi, znów wtulając się w niego, tym razem mocniej.- Akashi-kun, mówię poważnie.
–    Zostańmy tutaj, Kuroko, chociaż ten jeden dzień – powiedział Seijuurou, całując jego szyję.- Tak bardzo cię pragnę, kochanie... Naprawdę nie wytrzymam do wieczora, chcę to zrobić... teraz...
–    Przestań, proszę – westchnął ciężko Tetsuya, próbując odepchnąć od siebie swojego chłopaka.- Jeszcze chwila i stracę ochotę, by w ogóle się dziś z tobą pieprzyć... Akashi-kun, powiedziałem coś! Odsuń się...
–    Nie chcę.- Akashi postąpił kolejny krok do przodu, zmuszając Kuroko by oparł się o ścianę między regałami. Zaczął pospiesznie wodzić dłońmi wzdłuż jego ciała, niecierpliwie sięgając jedną z nich do bielizny. Jednocześnie wciąż całował szyję błękitnowłosego, z chwili na chwilę stając się coraz bardziej zachłanny.- Kochajmy się, Tetsuya...
–    Przystopuj, Akashi-kun!- Kuroko był już naprawdę zdenerwowany.- Przestań w tej chwili! Kiedy w ogóle pozwoliłem ci zwracać się do mnie po imieniu? Akashi-kun, opanuj się!
    Jednak Seijuurou najwyraźniej nie miał takiego zamiaru. Przycisnął własne ciało do ciała Kuroko, ścisnął dłonią jego jądra, znacząco poruszając biodrami i ocierając się o jego krocze. Tetsuya, przyparty do ściany, nie miał dużego pola popisu, był w stanie jedynie zapierać się o ścianę i próbować odepchnąć natrętnego mężczyznę.
–    Akashi-kun, do cholery, zaraz ci przyłożę, jeżeli natychmiast się nie uspokoisz!- po raz kolejny próbował przemówić mu do rozumu. Niestety, nic to nie dało, a twardniejący członek Seijuurou zdawał się tylko pogarszać sprawę.- Dosyć te...ah!- Kuroko krzyknął z bólu, kiedy Akashi niespodziewanie wbił zęby w skórę jego szyi. Zdenerwowany, zamachnął się na niego pięścią, uderzając w prawy policzek, co w końcu poskutkowało – Seijuurou cofnął się od niego kilka kroków, chwytając za obolałe miejsce.
–    Co jest...?
–    Ugryzłeś mnie, idioto!- rzucił ze złością Kuroko.- Co w ciebie, do cholery, wstąpiło?!
–    Co?- bąknął Akashi, patrząc na swojego ukochanego bez zrozumienia.
    Tetsuya syknął z bólu, chwytając się za piekącą szyję. Szybkim krokiem wyminął Seijuurou i skierował się do łazienki. Akashi po krótkiej chwili wahania ruszył za nim. Widział, że Kuroko jest wyraźnie zdenerwowany, ale zdawał się nie rozumieć, z jakiego powodu.
    Błękitnowłosy obejrzał uważnie w lustrze ukąszenie. Zęby nie wbiły się na tyle, by przebić skórę aż do krwi, jednak wyraźnie widać było zaczerwienienie oraz ślady po zębach.
–    Kuroko...- Akashi niepewnie wszedł do łazienki, z niepokojem patrząc na swojego chłopaka.
    Tetsuya spojrzał na jego odbicie w lustrze, lecz nie odezwał się. Gwałtownym ruchem sięgnął do apteczki, która na całe szczęście była w wyposażeniu apartamentu. Wyjął z niej buteleczkę wody utlenionej, po czym obficie polał nią szyję.
–    Kuroko, przepraszam...- zaczął Seijuurou, skruszony.
–    Odbiło ci?- warknął ze złością błękitnowłosy.- Posłuchaj, jeżeli jesteś jakimś chorym psycholem, to lepiej powiedz mi to od razu, żebym zaczął nosić przy sobie paralizator, albo gaz pieprzowy.
–    Nie mów tak...
–    Akashi-kun, musimy coś sobie wyjaśnić.- Kuroko przyłożył do ukąszenia wacik i odwrócił się do swojego chłopaka.- Już raz byłem w takim popieprzonym związku i nabawiłem się wielu blizn. Nie mam zamiaru kolekcjonować na swoim ciele kolejnych, jasne? Nie wiem, czy to, co się stało dzisiaj, było przypadkiem, czy nie, ale jeżeli się powtórzy, to nie ręczę za siebie.
–    O czym ty mówisz?- Akashi spojrzał na niego bez zrozumienia.- Nie zrobiłem tego specjalnie, to był przypadek...! Przyznaję, to moja wina, że się tak nakręciłem, nie kontrolowałem się, ale... to nie znaczy, że będę cię krzywdził! Wręcz przeciwnie, robię dla ciebie wszystko! Wszystko, żebyś był szczęśliwy!
–    Wiem, wiem...- westchnął ciężko Kuroko, uspokajając oddech.- Wiem, Akashi-kun... Doceniam to, naprawdę. Wiele ci zawdzięczam, ale... Przestraszyłeś mnie teraz, okay?
–    Zrobiłem to nieumyślnie – wycedził Akashi.- Przepraszam za to. Ale nigdy nie mów mi, że jestem psycholem, jasne? Robię to, co uważam za słuszne, a ponieważ jestem nieomylny, moje decyzje są właściwe! Kocham cię i zabiję dla ciebie każdego, kogo mi wskażesz, ale to wcale nie oznacza, że jestem psycholem!
–    Och, nie... nie chciałem, żeby tak to zabrzmiało – jęknął Kuroko, podchodząc do Akashiego i z westchnieniem przytulając się do niego.- Przepraszam, Akashi-kun, nie o to mi chodziło, zupełnie nie o to... Wybacz mi, to przez nadmiar emocji... Naprawdę się wystraszyłem, cały czas próbowałem cię odepchnąć, aż ty nagle...
–    Wiem – przerwał mu Seijuurou.- Poniosło mnie, przepraszam. To się więcej nie powtórzy, masz moje słowo. Po prostu po wczorajszym polowaniu, kiedy wszystko zepsułem...- Akashi urwał z westchnieniem, zmuszając się, by umilknąć.
–    Co zepsułeś?- zapytał cicho Kuroko, unosząc głowę i patrząc w jego oczy. Seijuurou pokręcił bezradnie głową.
–    Chciałem ci to wynagrodzić w ten sposób... Ale wczoraj wieczorem byłeś zły, więc postanowiłem przełożyć to do dziś rana, a ty... odmówiłeś mi.
–    Nic z tego nie rozumiem – westchnął ciężko Tetsuya, kręcąc głową.- Co zepsułeś, co chciałeś mi wynagrodzić? To wyjście bez słowa? W porządku, już się nie gniewam, po prostu zapomnijmy o tamtej sprzeczce, w porządku?
    Akashi zamrugał szybko oczami, czując napływające do nich łzy. Pokiwał głową w odpowiedzi, po czym przycisnął do siebie Kuroko, całując delikatnie jego usta.
–    Przepraszam, kochanie – wymamrotał.- Chodźmy do tego miasteczka... Pójdę się ubrać.
–    Tak... tak, jak też. Uh... trochę szalony ten poranek, co?
    Seijuurou uśmiechnął się do niego słabo, a następnie po raz ostatni pocałował jego usta, cmokając je lekko. Odwrócił się z westchnieniem, wyszedł z łazienki i ruszył do sypialni, przecierając dłońmi twarz.
    Wiedział, że długo nie wytrzyma ukrywania przed nim prawdy.

    Miasteczko położone u podnóża gór Tateyama było w całości zasypane śniegiem. Gruba warstwa białego puchu zalegała nie tylko na ulicach i dachach budynków, ale także na pobliskich drzewach, ławkach oraz w koszach na śmieci – te ostatnie były ponad brzegi nim wypełnione.
    Kuroko i Takao z zainteresowaniem przyglądali się licznym wystawom sklepowym, przyozdobionym świątecznymi lampkami i bombeczkami. Tuż obok nich szedł Akashi w towarzystwie wyraźnie niechętnego Midorimy. Zielonowłosy wyglądał nie tylko na zmęczonego, ale i poirytowanego faktem, iż został zmuszony do towarzyszenia trójce mężczyzn w zwiedzaniu nudnego miasteczka.
–    Hmm, poczekacie na mnie chwilę?- zapytał nagle Kuroko.- Za chwilę do was wrócę.
–    Dokąd idziesz?- zapytał zaskoczony Akashi.
–    Niedaleko, nie będzie mnie tylko parę minut.
–    Pójdę z tobą.- Akashi zrobił już krok w jego stronę.
–    Wolę sam.- Tetsuya spojrzał na niego znacząco, uśmiechając się lekko.- Przynajmniej mówię ci, że gdzieś idę i nawet określam się w czasie, mówiąc kiedy wrócę.
–    Kuroko, robisz mi na złość – westchnął z żalem Seijuurou.
–    Nieprawda. Zaczekajcie, proszę. Nie będzie mnie tylko chwilę.
–    Nie znasz okolicy, możesz się zgubić.
–    Wówczas zadzwonię.
–    Tutaj może być niebezpiecznie.- Czerwonowłosy najwyraźniej za wszelką cenę nie chciał się poddać.
–    W takim razie pójdę z Takao-kun – westchnął Kuroko, po czym skinął głową na przyjaciela.
–    Jasne, nie ma sprawy.- Kazunari wzruszył z uśmiechem ramionami.
–    Poczekajcie tu, proszę, zaraz wrócimy.
    Akashi otwierał już usta, by podać pierwszą lepszą wymówkę, dla której powinien udać się wraz ze swoim chłopakiem, jednak ostatecznie dał za wygraną, z niesmaczną miną odprowadzając ukochanego wzrokiem. Jego reakcja nie umknęła uwadze Shintarou, i kiedy tylko dwójka mężczyzn oddaliła się od nich, natychmiast odezwał się spokojnym tonem:
–    Twój chłopak właśnie cię zbył – powiedział, poprawiając okulary.- Tak po prostu na to pozwolisz?
    Seijuurou zagryzł lekko wargę, spoglądają na swojego przyjaciela. Widać było, że ma ochotę ruszyć za błękitnowłosym.
–    Powiedział, że zaraz wróci – oznajmił, wzruszając ramionami.- Ufam mu. Poczekamy na niego.
–    Ufasz mu?- Shintarou uniósł wysoko brwi w geście zdziwienia.- Po wczorajszym wieczorze równie dobrze mógł teraz zaszyć się w ciemnej uliczce i dać przelecieć Takao.
–    Przestań, Shintarou – mruknął Akashi.- On taki nie jest. Może próbuje sprawdzić moją reakcję, nie wiem. Dziś rano trochę się posprzeczaliśmy.
–    Małżeńskie kłótnie o tej porze?
–    Dlaczego jesteś taki złośliwy?- Seijuurou wbił w niego rozgniewane spojrzenie.- Zamiast podżegać mnie do pozbycia się rywala, jakim na chwilę obecną jest Takao, powinieneś raczej pomyśleć o tym, o czym mówiłem ci przed wyjściem z hotelu.
–    Masz na myśli to, że rano bawiłeś się w wampira, to, że chcesz opowiedzieć Kuroko o swoim hobby, czy to, że ktoś nas mógł wczoraj śledzić?
    Akashi zacisnął wargi w cienką linię, wzdychając z irytacją. Tego dnia Midorima był nie do zniesienia, jego sarkastyczne, ironiczne, a czasem wręcz wredne odzywki zaczynały doprowadzać czerwonowłosego do szału.
–    Wszystko – wycedził.- Lubisz tak bagatelizować ważne sprawy?
–    Niczego nie bagatelizuję, po prostu jestem pewien, że nikt nas wczoraj nie widział – wyjaśnił cierpliwie Shintarou.- Byłem czujny, jak zawsze, a poza tym w drodze powrotnej dokładnie przyjrzałem się śniegowi i nie było na nim żadnych śladów, prócz naszych.
–    Może to właśnie po nich szedł ten, kto obserwował Kuroko?
–    Ślady były równe, bez żadnych „śladów w śladach”, dobra? Przestań panikować, Seijuurou, zapewniam cię, że nic nam nie grozi.
–    Co się z tobą dzieje, do cholery?- Akashi spojrzał na niego z irytacją.- Odkąd tu przyjechaliśmy zachowujesz się jak kobieta w ciąży, jeszcze tylko zachcianek brakuje.
–    Akurat dzisiaj mam zły dzień...
–    To trzeba było zostać w apartamencie.
–    Chciałem, ale mi na to nie pozwoliłeś – warknął Midorima.
    Akashi przyglądał mu się przez chwilę, a potem uniósł lekko brew i pokiwał głową.
–    Rzeczywiście – powiedział.- Ale to było konieczne. Gdyby cię tutaj nie było, Kuroko czułby się w obowiązku niańczyć swojego przyjaciela, a ja nie życzę sobie trójkącika w naszym związku.
–    Po co w ogóle zapraszałeś tutaj tego Takao, co? Trzeba było mi dać wolną rękę do wyboru towarzysza w sypialni, wziąłbym sobie Reo.
–    Nie chciałem, żeby Kuroko czuł się niekomfortowo – wyjaśnił Seijuurou, znów wzruszając ramionami i odwracając głowę w kierunku, w którym wcześniej udali się Tetsuya oraz Kazunari. Zobaczył swojego chłopaka już z daleka, trzymającego w dłoniach niewielki pakunek.- Och, wracają już! Zaraz... a to kto?
    Twarz Akashiego stężała momentalnie, kiedy czerwonowłosy zdał sobie sprawę z tego, że kroczący obok jego ukochanego mężczyzna rozmawia z nim, raz po raz wybuchając śmiechem. Był bardzo wysoki i muskularny, ubrany w puchową beżową kurtkę oraz ciemne spodnie, włosy zakrywała szaro-czarna zimowa czapka z nausznikami.
–    Mówiłem ci...- mruknął Midorima, jednak urwał w pół zdania, gryząc się w język. W tej sytuacji podżeganie Akashiego naprawdę nie było dobrym pomysłem.
–    Kuroko – powiedział Seijuurou, kiedy troje mężczyzn podeszło do nich.
–    No właśnie, to on.- Tetsuya podszedł do niego i stanął obok, odwracając się do towarzysza.- Kiyoshi-kun, to jest właśnie mój chłopak, Seijuurou Akashi-kun – powiedział cicho błękitnowłosy, zerkając nerwowo na boki, czy aby nikt z przechodniów nie będzie w stanie go usłyszeć. Upewniwszy się, że nikogo wokół nie ma, uśmiechnął się i ciągnął już głośniej:- Akashi-kun, to jest mój przyjaciel z dzieciństwa, Teppei Kiyoshi-kun! Opowiadałem ci o nim jakiś czas temu. To zaskakujące, ale przed chwilą przypadkiem na siebie wpadliśmy!
–    Przypadkiem na siebie wpadliście – powtórzył Seijuurou, starają się nie cedzić słów z przesadnym jadem w głosie. Uścisnął wyciągniętą ku niemu dłoń. Spodziewał się, że jej uścisk będzie mocny, prezentujący siłę Kiyoshiego, jednak ten okazał się być delikatny, wręcz łagodny.
–    Bardzo miło mi cię poznać, Akashi!- powiedział Teppei z szerokim uśmiechem.- Mam nadzieję, że dobrze opiekujesz się Tetsuyą!
–    Kiyoshi-kun, ciszej – syknął z zażenowaniem Kuroko.- Uh... Kiyoshi-kun też jest tutaj na urlopie, niedawno wrócił z Hiszpanii wraz ze swoim chłopakiem.
–    No tak – potwierdził Kiyoshi, drapiąc się po policzku.- Chciałem zrobić Tetsuyi niespodziankę i wpaść do niego, do Tokio, ale jakoś tak nie wyszło! Hahaha!
    Akashi odpowiedział sztywnym uśmiechem, powstrzymując się od objęcia swojego chłopaka.
–    Jakie to miłe, tak spotkać się po długiej nieobecności – mruknął.
–    Ano, byłem naprawdę zaskoczony, że go tutaj spotkałem.- Teppei pokiwał głową.- Musimy się jakoś umówić, Tetsuya! Chcę ci przedstawić Suse, no i w ogóle chyba mamy sporo do omówienia, no nie?
–    Zdecydowanie, ostatnio sporo się u mnie działo – zaśmiał się Kuroko.- Zapisz sobie mój numer telefonu, podam ci też od razu adres, bo jakiś czas temu się przeprowadziłem.
–    Aaa, zamieszkaliście razem?- Kiyoshi popatrzył to na Akashiego to na Tetsuyę.
–    Nie – odparł błękitnowłosy, rumieniąc się lekko i śmiejąc się nieco nerwowo.- Za wcześnie na to.
    Akashi bez słowa przyglądał się swojemu chłopakowi, kiedy ten dyktował przyjacielowi numer telefonu oraz swój adres. Zdaniem Seijuurou nie powinien tego robić, było jednak za późno na to, by zwrócić mu uwagę.
–    No to zadzwonię do ciebie w najbliższym czasie, Tetsuya – oznajmił Teppei, chowając komórkę do kieszeni spodni.- Teraz muszę lecieć, Susa na mnie czeka. Zgadamy się jeszcze co do spotkania. Może zrobimy sobie jakąś grupową randkę, bo wy też chyba jesteście razem?- Spojrzał pytająco na Midorimę i Takao.
–    Nie – odparli jednocześnie.
–    Ah, to w takim razie przepraszam!- zaśmiał się Kiyoshi, nieco zażenowany.- No, w każdym razie, miło było cię poznać, Akashi! Do rychłego, nie?
–    Do zobaczenia – odparł czerwonowłosy, uśmiechając się grzecznie, by nie urazić Kuroko. Kiedy Teppei oddalił się od nich, Seijuurou odwrócił się do swojego chłopaka.- A jednak powinienem był pójść z tobą.
–    Daj spokój, Akashi-kun, to tylko mój przyjaciel.- Tetsuya uśmiechnął się do niego, po czym, najwyraźniej nie chcąc dalej ciągnąć tematu, uniósł trzymany w dłoniach pakunek.- Proszę, to dla ciebie.
–    Słucham?- Seijuurou, który szykował się już do dalszego narzekania, spojrzał na niego z zaskoczeniem.- Dla mnie?
–    Tak – potwierdził Kuroko.- To prezent. Taki trochę świąteczny i... taki trochę w ramach przeprosin za dzisiejszy poranek.
–    Cóż, to chyba ja powinienem ci coś kupić...- Akashi był wyraźnie wytrącony z pantałyku. Odebrał niewielki pakunek, przyozdobiony świątecznym papierem, po czym rozpakował i wyjął ze środka czarny, ozdobiony srebrną nicią szalik.
–    Wiem, że swój zostawiłeś w hotelu.- Kuroko uśmiechnął się lekko.- Ale na teraz coś ci się przyda, w końcu jest zimno na dworze.
–    Kuroko... dziękuję...- wyjąkał wciąż zaskoczony Seijuurou, ostrożnie zawiązując szalik na szyi.- Jest cudowny, naprawdę. Wyrzucę tamten stary...
–    Nie musisz od razu wyrzucać – zaprotestował Tetsuya.- Możesz nosić oba, na zmianę.
–    Ten mi wystarczy.- Seijuurou uśmiechnął się, wtulając usta w miękki szalik.- I tak miałem kupić nowy. Co chcesz w zamian? Też chcę dać ci prezent.
–    Już mi go dałeś, zabierając mnie tutaj.- Kuroko pokręcił głową.- Nie chcę już nic więcej. I żadnych sprzeciwów – dodał, widząc, że Akashi już otwiera usta, by zaprotestować.- Proszę cię, Akashi-kun. Po prostu przyjmij ode mnie ten prezent, to wszystko.
    Seijuurou jeszcze przez chwilę wahał się, przystępując z nogi na nogę i zastanawiając się, czy nie mógłby kupić choćby niewielki drobiazg dla ukochanego. Ostatecznie jednak postanowił spełnić jego prośbę. Skinął więc głową, choć niezbyt chętnie.
–    No dobrze. Będę miał jeszcze wiele okazji, by sprawić ci prezent.
–    Owszem. Tymczasem ciebie czeka jeszcze jeden. Wieczorem.- Uśmiechnął się do niego lekko, zagryzając wargę.
    Akashi odpowiedział tym samym, patrząc na niego z miłością. Znów wtulił twarz w swój nowy szalik i roześmiał się lekko.
–    Poczekam cierpliwie – powiedział.