[Ciernie] Rozdział pięćdziesiąty pierwszy

    Dla słodkich chwil sam na sam z Kuroko, Akashi zrobiłby wszystko.
    Siedząc na kanapie pod ciepłym puchowym kocem, Seijuurou obejmował swojego ukochanego, opierając policzek o jego miękkie błękitne włosy. Oboje zrobili sobie krótką przerwę od rozmów, w milczeniu czerpiąc przyjemność z samej swojej obecności. Wcześniej Kuroko zaparzył dla nich herbatę, która zdążyła już jednak wystygnąć, ponieważ żaden z nich nie miał ochoty ruszać się z miejsca, by sięgnąć po stojący na stoliku kubek.
    Niestety, ich błogi spokój szybko został przerwany przez dzwonek do drzwi, natarczywie rozbrzmiewający w niewielkiej kawalerce. Kuroko już odsuwał leniwie koc, by pójść otworzyć, jednak Akashi, zaalarmowany ciągłym dzwonieniem, chwycił go za rękę.
–    Ja otworzę – powiedział.- Nie podoba mi się ta natarczywość...
–    Daj spokój, Akashi-kun, chyba nie myślisz, że to Mayuzumi-kun uciekł ze szpitala i przyszedł dokończyć to, co próbował zacząć?- Tetsuya westchnął z lekką irytacją, wsuwając na nogi laczki, po czym wstając z kanapy i udając się w kierunku drzwi. Seijuurou jednak nie miał zamiaru tak po prostu się zbyć, i podążył za błękitnowłosym, stając kawałek za nim i opierając się o kuchenny blat.
    Kuroko wyjrzał przez wizjer na korytarz, jednak za drzwiami panowała ciemność. Najwyraźniej jego gość nie kłopotał się z zapaleniem dla siebie światła. Fakt ten nieco go zaskoczył, jednak mając za plecami Akashiego, nie czuł się niekomfortowo. Przekręcił więc klucz w zamku i otworzył powoli drzwi.
    Światło pochodzące z kuchni stopniowo zaczynało oświetlać stojącą naprzeciwko niego postać, ukazując kolejno czarne, ubrudzone błotem buty, ciemne spodnie, granatową, nieco podartą na ramieniu kurtkę, aż w końcu samą, bladą twarz.
    Akashi, w jednej chwili rozpoznawszy przyjaciela Kuroko, Ogiwarę Shigehiro, zacisnął usta w cienką linię, odruchowo chwytając za rękojeść jednego z kuchennych noży.
–    O mój Boże!- jęknął Ogiwara na jego widok, cofając się pospiesznie kilka kroków.
–    Akashi-kun, co ty wyprawiasz?!- wykrzyknął z oburzeniem Tetsuya.- W tej chwili odsuń się od tego noża! Zwariowałeś, do cholery?! Niby co zamierzałeś z nim zrobić?!
    Seijuurou nawet na niego nie spojrzał, wciąż wbijając morderczy wzrok w Shigehiro, który spoglądał ku nim lękliwie, wiercąc się w miejscu, jakby nie mogąc zdecydować, czy porozmawiać z Kuroko, czy jak najprędzej stamtąd uciec. Tetsuya tymczasem wciąż patrzył na swojego chłopaka, oczekując odpowiedzi, lecz nie doczekawszy się jej, w końcu odwrócił się do swojego gościa.
–    Co ty tutaj robisz?- zapytał oschle, choć bez złości.
–    Tetsuya... ja... ch-chciałem porozmawiać... musimy porozmawiać – wyjąkał Ogiwara.
–    O czym?- wycedził Akashi.- Przyniosłeś pieniądze, które mu ukradłeś?
–    Nie...- szepnął bezradnie Shigehiro, kręcąc przecząco głową. W jego brązowych oczach powoli zaczynały zbierać się łzy. Zawstydzony, spuścił głowę, wbijając spojrzenie w swoje buty.
–    Akashi-kun, nie wtrącaj się, proszę – powiedział Kuroko, spoglądając ku niemu.- Będziesz tak łaskawy i pójdziesz do salonu? Z całym szacunkiem, ale nie mam zamiaru ryzykować, że znowu ci coś odbije!
–    Nigdzie się nie ruszam – odparł szorstko czerwonowłosy.- Nie widzisz, jak on wygląda? Jest obłąkany, brudny od błota i w dodatku niezbyt przyjemnie pachnie. Nie mam pewności, że jesteś przy nim bezpieczny.
–    A przy tobie jestem?- Kuroko znów uniósł głos, wskazując ruchem dłoni na nóż, który nie tak dawno Akashi chciał wyjąć z drewnianego stojaka.- Gdybym cię nie zatrzymał, to co byś zrobił? Rzuciłbyś się na niego i go zadźgał tylko dlatego, że mnie okradł?! Idź, proszę, do salonu!
    Seijuurou nadal jednak nie ruszył się z miejsca, wciąż nie spuszczając z oczu Ogiwary, stojącego w pełnej skruchy postawie. Tetsuya zamknął na moment oczy, biorąc głęboki wdech, a wraz z jego wypuszczeniem ponownie odwrócił się do dawnego przyjaciela.
–    Dlaczego do mnie przyszedłeś?- zapytał.- Nadal jestem zły, Ogiwara-kun, nie mam ochoty na twoje towarzystwo.
–    Błagam, Tetsuya!- jęknął płaczliwie Shigehiro.- Musisz ze mną porozmawiać, musisz mi pomóc! Nie mam już nikogo, z nikim innym nie mogę porozmawiać!
–    Porozmawiać o czym?
–    O Chiyo!
–    Hisato-san?- zdziwił się Kuroko.- Znalazłeś ją?
–    Nie... nie do końca – westchnął Ogiwara.- Dlatego właśnie muszę z tobą porozmawiać! Błagam cię, Tetsuya! Wiem, że mnie nienawidzisz, ale tylko ty mi pozostałeś! Proszę cię, poświęć mi chwilę czasu...
    Kuroko zagryzł lekko wargę, mierząc brązowowłosego spojrzeniem. Akashi miał trochę racji, mówiąc, że nie wygląda na zbyt normalnego, jego ubranie było brudne i poszarpane, zupełnie jakby przed chwilą przedzierał się przez najprawdziwszą dżunglę.
–    Tetsuya...- zaczął Akashi.
–    Niech będzie – powiedział Kuroko, ignorując ostrzegawczy ton swojego chłopaka.- Akashi-kun, jeżeli uważasz, że nie będziesz potrafił zachować się normalnie, to bardzo cię proszę, żebyś wyszedł na spacer i nieco ochłonął.
–    Nie mam zamiaru iść na żaden spacer – wycedził Akashi.- Nie traktuj mnie jak psa, potrafię się zachować!
–    Więc daj mi na to dowód – odparł twardo Tetsuya, patrząc na niego ze złością. Przesunął się na bok, wpuszczając do środka Ogiwarę, który przekroczył niepewnie próg, ze strachem spoglądając na Akashiego.
–    Przepraszam za najście...- wymamrotał.
–    Usiądź w salonie, zaparzę ci herbaty – powiedział Kuroko, wskazując przyjacielowi kanapę.
–    Dziękuję, Tetsuya.- Shigehiro spojrzał na niego z wdzięcznością, po czym przeszedł posłusznie do salonu i usiadł na kanapie, zdejmując z siebie kurtkę.
    Akashi uważnie obserwował każdy jego ruch, wciąż stojąc w kuchni. Tetsuya zamknął drzwi na klucz, po czym chwycił za elektryczny czajnik i napełnił go wodą, stawiając na podkładce. Przycisnął na niej guzik, a następnie uszykował kubek oraz torebkę herbaty.
    Seijuurou jeszcze przez dłuższą chwilę patrzył na Ogiwarę, kiedy ten odłożył na bok kurtkę i zaczął chuchać na swoje zmarznięte dłonie, ocierając je o siebie nawzajem. Czerwonowłosy przełknął ciężko ślinę, ze wszystkich sił starając się opanować nerwy. Był zły na siebie za to, że w obecności Kuroko niemal zaatakował Shigehiro. To był potworny błąd z jego strony i wiedział, że Tetsuya nieprędko o tym zapomni. Co gorsza, przez ten niekontrolowany gest będzie zmuszony odłożyć na później wyjawienie mu swych tajemnic.
    Reakcja Kuroko trochę go zabolała.
–    Tetsuya...- zaczął cicho, odwracając się ku niemu.
–    Jestem na ciebie wściekły, Akashi-kun – poinformował go chłodno Kuroko, przecierając ścierką blat kuchennych szafek.- Nie mam pojęcia, co ty sobie myślałeś, chwytając za ten nóż! Zamierzałeś zabić Ogiwarę-kun?
–    Zrobiłem to odruchowo...- wymamrotał Seijuurou.
–    Odruchowo?- powtórzył z niedowierzaniem Tetsuya.- Często masz takie odruchy? A zdarza ci się może odruchowo kogoś dźgnąć nożem? Bo jeżeli tak, to wolałbym o tym wiedzieć.
–    Przestań, Tetsuya...
–    Na mnie też odruchowo się zamachniesz, kiedy cię zdenerwuję?
–    O czym ty mówisz?- Akashi powoli tracił cierpliwość.- Dobrze wiesz, że nigdy w życiu bym cię nie skrzywdził! Chyba wielokrotnie udowadniałem ci, ile dla mnie znaczysz?
–    Owszem, i temu nie mam zamiaru zaprzeczać, ale, na litość boską, chwyciłeś za nóż!
–    Już mówiłem, że to odruchowo, zupełny przypadek!
–    To dość zaskakujące, ale Mayuzumi-kun chyba właśnie przed tym mnie przestrzegał – sapnął z niedowierzaniem Kuroko.
–    Co takiego?- Akashi wbił w niego uważne spojrzenie.- Przestrzegał cię... przede mną?
–    Powiedział mi, że dobrze będziesz mnie traktował tylko pod warunkiem, że będę „grzecznym chłopcem” i nie będę ci się sprzeciwiał.
    Usłyszawszy to, Seijuurou poczuł się tak, jakby Kuroko właśnie go uderzył. Przez chwilę patrzył na niego w oniemieniu, powoli jednak uspokajając się i przybierając na twarz beznamiętny wyraz.
–    Rozumiem – powiedział jedynie. Już odwrócił się, by przejść do salonu, kiedy nagle Kuroko chwycił go za ramię, zatrzymując.
–    Nie, zaczekaj, Akashi-kun – westchnął ciężko.- Przepraszam, ja... to zabrzmiało okropnie, przecież nie zrobiłeś mi nic złego... To ja zachowałem się podle, przepraszam. Po prostu... przestraszyłeś mnie, gdy złapałeś ten nóż... Już myślałem, że chcesz rzucić się na Ogiwarę-kun!
–    Rozumiem – powtórzył Akashi, wzruszając ramionami.- Nie musisz się tłumaczyć. Przepraszam, zareagowałem zbyt ostro na jego widok. Najwyraźniej bardziej niż ty przejmuję się tymi, którzy w tak brutalny sposób krzywdzą cię i zdradzają. Wybacz, taki mam charakter.
–    Przestań, proszę – jęknął cicho Tetsuya, kręcąc głową i ściskając dłoń swojego chłopaka.- Masz rację, ja mam zbyt dobre serce i zbyt łatwo wybaczam innym ludziom, ale... Ten nóż, to było za dużo, nie możesz reagować w ten sposób!
–    Przepraszam, Kuroko. To się więcej nie powtórzy.
–    Dlaczego nie spojrzysz mi w oczy?- zapytał szeptem Tetsuya, czując się zupełnie bezradnie. Chłód, z jakim Akashi wypowiadał słowa oraz fakt, że znów zwrócił się do niego po nazwisku, przyprawiały go o dreszcze, mężczyzna miał wrażenie, że Seijuurou lada moment opuści jego mieszkanie, zrywając z nim za to, co w swej bezmyślności powiedział.
    A to była ostatnia rzecz, jakiej chciałby Kuroko.
    Akashi spojrzał na niego bez żadnych sprzeciwów, jednak nie poruszyła go obawa w oczach błękitnowłosego. Zupełnie jakby na ten moment wyłączył wszystkie swoje uczucia, pozostając beznamiętnym na jego niemą prośbę.
–    Proszę, zapomnij o tym, co powiedziałem – mruknął Kuroko.- Nie bądź na mnie zły, Akashi-kun.
–    Nie jestem na ciebie zły – zaprzeczył Seijuurou, marszcząc lekko brwi.- Skąd ten pomysł?
–    Przecież widzę – westchnął Tetsuya.- Nawet przestałeś zwracać się do mnie po imieniu...
–    Przepraszam.- Akashi nagle uśmiechnął się do niego lekko.- Lubisz, kiedy mówię do ciebie po imieniu?
–    Cóż... po prostu od dzisiaj będę miał wrażenie, że jesteś zły, kiedy nazwiesz mnie „Kuroko”...
–    Rozumiem – powiedział Seijuurou.- Skoro ja mam zapomnieć o tym, co powiedziałeś, ty zapomnij o tym, co zrobiłem. Umowa stoi?
    Kuroko odetchnął z ulgą, gdy zobaczył w oczach ukochanego niewielki błysk, jakby jego uczucia i emocje znów powróciły. Pokiwał skwapliwie głową, rad, że Akashi się na niego nie gniewa. Ufał Seijuurou i wiedział, że nigdy by go nie skrzywdził, poza tym naprawdę zdążył się do niego przywiązać i zaangażować w ich związek.
    Kochał go.
–    Ja też poproszę herbatę – rzekł Akashi, przechodząc do salonu i zajmując miejsce na krześle przy biurku, z dala od Ogiwary.
    Tetsuya ochoczo przystąpił do przygotowania napoju. Kiedy zalał wrzątkiem trzy kubki, zaniósł je do pokoju i postawił przed mężczyznami, swój własny trzymając w dłoniach. Stanął pod oknem, opierając się o parapet i westchnął cicho.
–    Więc o co chodzi, Ogiwara-kun?- zapytał.
–    Och, uhm...- Shigehiro odchrząknął nerwowo. Kawalerka była bardzo mała, oczywistym więc było, że słyszał cały przebieg rozmowy między kochankami i czuł się zdecydowanie niekomfortowo, jako iż był głównym obiektem, który sprowokował ich do kłótni.- Cho-chodzi o Chiyo...
–    To już wiemy.- Kuroko skinął głową.- Przejdź do rzeczy, Ogiwara-kun.
–    Uh... no więc...- Shigehiro odetchnął głęboko, nim w końcu zaczął mówić.- Policja nie jest przesadnie chętna do tego, aby mi pomóc. Uważają, że Chiyo po prostu wyjechała ze swoim nowym chłopakiem za granicę, korzystając z tych pieniędzy, które ci zabrałem. W ogóle nie chcą mnie słuchać, nie dopuszczają do siebie możliwości, że coś jej się stało, nawet jeżeli nie odbiera telefonu i nie daje znaku życia swojej rodzinie! Dlatego... postanowiłem jej szukać na własną rękę... Pamiętasz co mówiłem podczas przesłuchania? O tym, gdzie mieliśmy spotkać się z Chiyo?
–    Pamiętam – potwierdził Kuroko.
–    No więc ja... poszedłem tam jeszcze raz.- Dłonie Ogiwary trzęsły się wyraźnie, kiedy mężczyzna upijał łyk herbaty ze swojego kubka.- Przeszukałem całą okolicę, od miejsca, w którym na nią czekałem, obszedłem dosłownie każdą stronę! I... coś znalazłem, Tetsuya.
–    Coś znalazłeś?- powtórzył Kuroko, marszcząc lekko brwi.- Co takiego?
–    Magazyn – odparł cicho Ogiwara.
    Akashi natychmiast zamarł w bezruchu, spinając się i wbijając uważny wzrok w Shigehiro. To było niemożliwe, by Ogiwara znalazł w lesie jego magazyn. Przypuszczał, że wie, gdzie mniej więcej został on zaatakowany, a miejsce to było oddalone od magazynu o prawie dwa kilometry. Dlaczego miałby przeszukiwać tak ogromny teren? Nieważne jak wielkim był desperatem, przeczesywanie lasu było zupełną stratą czasu.
–    Magazyn?- powtórzył z zaskoczeniem Tetsuya.- W lesie?
–    Tak.- Ogiwara pokiwał szybko głową.- To zupełnie normalne, mój stary znajomy też ma taki, ale położony przy nowej drodze pożarowej. Ten, który ja znalazłem, leży niemal na samym końcu tej starej, nieużywanej od dziesiątek lat.
–    I co jest w tym magazynie?- zapytał Kuroko.- Chociaż chyba nie powinieneś do niego wchodzić, to na pewno czyjaś własność...
–    Nie powinienem, ale...- Shigehiro zacisnął mocno usta, zaczął nieznacznie kołysać się do przodu i tyłu. Sięgnął do kieszeni swojej czarnej bluzy, wyjmując z niej niewielki przedmiot.- Tetsuya, przy tym magazynie leżała bransoletka Chiyo...
–    Co...?- Kuroko spojrzał na niego z przestrachem, podchodząc bliżej i przyglądając się ozdóbce na drżącej dłoni przyjaciela.- Należy do Hisato-san? Jesteś pewien?
–    Tak, jestem pewien, sam ją jej kupiłem – wyszeptał Ogiwara.- Jest mi wstyd, ale... ale bałem się wejść do tego magazynu sam... Co, jeżeli to jest kryjówka mordercy, który zamordował tego dyrektora od kawy? Co jeśli trzyma tam ludzi i ćwiartuje ich ciała? Sam bym sobie nie poradził...!
–    Może powinieneś zgłosić to na policję?- zaproponował cicho Tetsuya.
–    Przecież mówię ci, że oni nie chcąc mnie słuchać!- jęknął Ogiwara.- Jeżeli powiem im o tym, co odkryłem, po prostu mnie zignorują, stwierdzą, że Chiyo była tam ze swoim chłopakiem i po prostu zgubiła tę bransoletkę! Policja to idioci, ich w ogóle nie obchodzi los mojej Chiyo! Jestem pewien, że nawet tego mordercy nie szukają, bo słuch o nim zaginął, nikogo do tej pory nie zamordował... a ja się obawiam, że po prostu przestał wystawiać zwłoki na pokaz!
–    Ale... nie rozumiem, czego ty ode mnie oczekujesz, Ogiwara-kun?- wymamrotał Kuroko, patrząc na niego ze współczuciem.
–    Proszę cię, Tetsuya, chodź tam ze mną!- Shigehiro wbił w niego błagalne spojrzenie.- Błagam cię, to jest jedyna i ostatnia prośba w moim życiu! Przysięgam, że nic więcej od ciebie nie będę chciał, zniknę raz na zawsze, jeżeli takie będzie twoje życzenie! Tylko błagam, pomóż mi ten ostatni raz!
–    Och...- Kuroko westchnął ciężko, przeczesując dłonią włosy.- Ale... nie możemy przecież się tam włamać! Teraz jest noc, więc na pewno nikogo nie będzie, lepiej zrobimy, jeżeli dowiemy się na policji do kogo należy ten magazyn i...
–    Na cholerę komuś potrzebny jest magazyn w lesie?!- wykrzyknął z płaczem Ogiwara.- Jestem pewien, że coś tam znajdziemy, Tetsuya! Proszę cię! Ten jeden raz, błagam, zrób to dla mnie! Potem dam ci spokój!
    Kuroko znów wydał z siebie ciężkie westchnienie, czując zupełną niemoc. Perspektywa, że miałby jechać do lasu niemal w środku nocy po to, by włamać się do starego magazynu, nie napawała go entuzjazmem. Zwłaszcza, że do głowy same nasuwały się myśli, że coś tu zdecydowanie nie gra. Bransoletka Hisato miałaby przypadkowo znaleźć się pod jakimś magazynem?
    To brzmiało jak fabuła kryminału.
    Tetsuya spojrzał ze zrezygnowaniem na swojego chłopaka.
–    Mógłbyś pojechać z nami, Akashi-kun?- zapytał.
–    Teraz?- Seijuurou wbił w niego nieprzeniknione spojrzenie.
–    Tak, im szybciej, tym lepiej – odpowiedział za niego Ogiwara, patrząc to na Seijuurou, to na Tetsuyę.- Jeżeli się pospieszymy, Chiyo może jeszcze żyć!
    Kuroko szczerze w to wątpił. Oczywiście zakładając, że Hisato rzeczywiście została porwana tamtej feralnej nocy, to minęło przecież zbyt wiele czasu – ponad dwa tygodnie. Nie było opcji, by morderca przetrzymywał ją tyle czasu, chyba że był wyjątkowo chorym zwyrodnialcem. Tetsuya jednak nie miał zamiaru mówić tego na głos.
–    Akashi-kun?- spojrzał na niego niepewnie.
    Seijuurou przełknął ślinę, odwracając od niego wzrok i okazując tym samym niezadowolenie. Tetsuya był pewien, że jest ono spowodowane niechęcią do Ogiwary, lecz prawda była taka, że Akashi obawiał się odkrycia przez Kuroko prawdy – a przecież było to nieuchronne, jeżeli zamierzali pojechać do magazynu i włamać się do niego.
    Przecież Seijuurou miał tam wszystko. Noże, piły, skalpele, wszystkie narzędzia posiadające ostrze, albo kolce, wszystko to, co nadawało się do krojenia, siekania i miażdżenia. Miał tam również kilka drobnych pamiątek po swoich ofiarach.
    Jeżeli Kuroko zobaczy to wszystko, zadzwoni na policję. Kiedy przyjedzie policja, zacznie uważnie węszyć nie tylko w magazynie i jego okolicy, ale również w całym Tokio. Akashi był pewien, że nie znajdą żadnych poszlak prowadzących do niego czy do Shintarou, jednak mimo to nie mógł ryzykować.
–    Dobrze – mruknął.- Ale co, jeżeli ktoś tam będzie? Możemy zginąć wszyscy. Nie lepiej zostawić to policji?
–    Oni mnie nie słuchają!- jęknął Ogiwara.
–    Może nie będziemy musieli się włamywać – mruknął niepewnie Tetsuya.- Może wystarczy tylko się tam rozejrzeć? Przyjrzymy się magazynowi, rozejrzymy się po okolicy i wrócimy. Chyba mam gdzieś dwie latarki, weźmiemy je ze sobą. Tylko pamiętaj, Ogiwara-kun.- Tetsuya spojrzał ze złością na swojego przyjaciela.- To jest ostatnia rzecz, jaką dla ciebie robię!
    Shigehiro zamknął oczy, oddychając z ulgą i kiwając jedynie głową w odpowiedzi.
    Akashi tymczasem, uważnie obserwując obu mężczyzn, wyjął z kieszeni komórkę i dyskretnie napisał do Midorimy krótką wiadomość. Po wysłaniu jej, równie powolnym ruchem schował telefon do kieszeni, upewniając się, że żaden z mężczyzn tego nie dostrzegł. Zacisnął lekko usta, starając się uspokoić.
    Miał nadzieję, że Shintarou zdąży na czas.