[Ciernie] Rozdział pięćdziesiąty szósty

    To był zdecydowanie najgorszy dzień w życiu Akashiego Seijuurou. Z każdą kolejną jego godziną, złość mężczyzny narastała coraz bardziej, wciąż nie znajdując żadnego ujścia. Zniecierpliwienie brało nad nim górę, przestawał myśleć o tym, o czym powinien, pogrążając się w ponurych wizjach tego, co działo się teraz w mieszkaniu jego ukochanego, Kuroko Tetsuyi.
    Kuroko i Kiyoshi mieli po pracy iść na kawę. Ale nikt nie poinformował go, że pójdą ją wypić w mieszkaniu błękitnowłosego.
    I że będą ją pić prawie cztery godziny.
    Co innego mogli robić, jeśli nie uprawiali seksu? Czy to nie oczywiste, że Kiyoshi uwiódł Tetsuyę i zaciągnął go do łóżka?
    Zaczęło się od wizyty Teppeia w Yokozunie. Kuroko wolał spędzić czas z nim, niż z Akashim, w dodatku potraktował jego, Seijuurou, jak zwykłego klienta! Jak mógł tak postąpić? Jak mógł w tak okrutny sposób potraktować tego, który starał się zapewnić mu bezpieczeństwo? To tak bardzo zezłościło Akashiego, że po wypiciu kawy i zjedzeniu znienawidzonego ciasta czekoladowego, opuścił restaurację.
    Kolejna rzecz, jaka go rozjuszyła, to brak czasu – brak czasu na odpowiednie przygotowanie. Musiał się spieszyć, a więc nie mógł opracować dobrej strategii, nie był w stanie wymyślić dostatecznie dobrego planu, by sprawić, aby ta noc była równie ekscytująca jak za każdym razem, gdy polował. Czas na przygotowanie był ograniczony, musiał wykorzystać magazyn znaleziony wcześniej przez Ogiwarę. Narażał się na niebezpieczeństwo – i to wielkie – ale tylko w ten sposób mógł przewieźć ciało Kiyoshiego, nie wzbudzając żadnych podejrzeń. Inne jego kryjówki były oddalone o wiele, wiele kilometrów, tylko ta jedna była najbliżej dzielnicy jego apartamentu.
    No i ostatnia rzecz, ta, która zdenerwowała go najbardziej – widok Kuroko, zapraszającego Teppeia do swojego mieszkania.
    Świadomość, że jego ukochany właśnie go zdradził, rozerwała mu serce.
    Akashi westchnął cicho, sącząc kolejny łyk sake z butelki. Nie powinien pić, skoro prowadził samochód, ale cała ta sytuacja sprawiła, że czuł się zrozpaczony. Obiecał sobie ograniczyć alkohol, ale...
    Tej nocy nie był w stanie.
    Opuścił raptownie butelkę, kiedy dostrzegł Kiyoshiego, opuszczającego blok, w którym mieszkał Tetsuya. Pospiesznie schował trunek pod siedzenie obok i odpalił silnik. Zerknął na okno Kuroko, zacisnął wargi, widząc jak jego ukochany z uśmiechem macha przyjacielowi na pożegnanie. Spodziewał się, że Tetsuya wyjrzy przez okno – właśnie dlatego zmienił samochód na Acurę RLX, by błękitnowłosy nie nabrał żadnych podejrzeń.
    Odczekał chwilę, śledząc wzrokiem Kiyoshiego, a kiedy upewnił się, w jakim kierunku zmierza mężczyzna, ruszył za nim.
    Jego plan był banalnie prosty, do tego stopnia, iż Seijuurou niemal się go wstydził. Podręcznikowa taktyka pasjonata, który pragnie zgnieść stojącego na jego drodze robaka, niewyróżniająca się w żaden szczególny sposób, niepasująca do jego dotychczasowych dzieł. Zrzucał winę na brak czasu, ale obawiał się, że tak naprawdę to wszystko przez jego zaniedbanie.
    Zwolnił, gdy zobaczył, że Kiyoshi zatrzymał się na przystanku autobusowym i przygląda się rozkładowi jazdy. Rozejrzał się po ulicy, przesunął wzrokiem po przechodzących obok ludziach. Nikt nie zwracał uwagi na Teppeia, dla wszystkich była to po prostu kolejna noc, oczekująca ich, oferująca przyjemną zabawę do białego rana. Nikt nie myślał o tym, że w przejeżdżającym obok samochodzie siedzi morderca.
    Akashi przełknął nerwowo ślinę, czując rozchodzącą się powoli w jego ciele adrenalinę. Podjechał pod przystanek i zatrzymał się, jednocześnie rozsuwając szybę w oknie przy miejscu pasażera. Nachylił się lekko, przywołując na twarz zdawkowy uśmiech.
–    Kiyoshi Teppei!- zawołał.
    Mężczyzna odwrócił się z zaskoczeniem, spoglądając we wnętrze samochodu. Zamrugał, zdezorientowany, jednak po chwili uśmiechnął się promiennie i podszedł bliżej.
–    Ah, czyż to nie Akashi, chłopak Tetsuyi?
–    Zgadza się – odparł Seijuurou.- Wyglądasz na zagubionego. Nigdy wcześniej nie byłeś w Tokio?
–    Niee – zaśmiał się Kiyoshi.- Do tej pory mieszkałem w Okayama, to znaczy no, potem wyprowadziłem się do Hiszpanii, a teraz po raz pierwszy przyjechałem do Tokio, bo zaprosili nas rodzice mojego chłopaka. Cały dzień z nimi spędził, no a ja wpadłem na Tetsuyę i... trochę się u niego zasiedziałem.- Teppei podrapał się po głowie z zażenowaną miną.- Tetsuya tłumaczył mi, gdzie mam iść, żeby dotrzeć do hotelu, ale... kurka wodna, już się zgubiłem, heheh!
–    Wsiadaj, podwiozę cię – zaoferował Akashi uprzejmym tonem, skinąwszy głową.
–    Oh, nie, nie, bardzo dziękuję, ale nie chcę ci zabierać czasu!
–    To żaden problem, w końcu jesteś przyjacielem mężczyzny, którego kocham.- Seijuurou posłał mu możliwie jak najmilszy uśmiech.- Zapunktuję u niego, jeśli cię odwiozę.
–    Ahahah!- Kiyoshi roześmiał się wesoło, otwierając drzwi samochodu i zajmując miejsce pasażera.- Myślę, że nie jest ci to potrzebne, Akashi! Tetsuya już szaleje na twoim punkcie, trochę mi o tobie opowiadał! Och, tylko mu tego nie powtarzaj, pewnie chce czuć się trochę niezależny w związku...
–    Oczywiście.- Akashi zacisnął usta, po czym włączył kierunkowskaz i ponownie wjechał na jezdnię.- Jaki to hotel?
–    Toukun, czy jakoś tak.
–    Toukitsun – poprawił grzecznie Akashi.- W porządku, znam ten hotel. Więc wracasz od Tetsuyi, tak?
–    Tak, byłem u niego na kawie.- Teppei skinął głową.- Trochę się zagadaliśmy, dlatego tak późno wyszedłem... Susa mnie za to zamorduje.
–    Hm.- Seijuurou uśmiechnął się, szczerze rozbawiony. Dobrze wiedział, że to nie ów Susa będzie tym, który zamorduje Kiyoshiego.
–    A ty skąd wracasz, Akashi?- zagadnął Teppei.- Już prawie północ, mam nadzieję, że nie odciągam cię od żadnych poważnych zajęć.
–    Absolutnie.- Seijuurou pokręcił przecząco głową.- Mam jeszcze coś do zrobienia, ale teraz już nie muszę się spieszyć, to może zaczekać. Musiałem wrócić do firmy po parę dokumentów.
–    Aaa, rozumiem.- Kiyoshi uśmiechnął się sympatycznie.- Prowadzenie firmy musi być potwornie ciężkim zajęciem. Ja tam bym nie dał rady, nadaję się głównie do siły roboczej.
–    Kim jesteś z zawodu, jeśli można wiedzieć?
–    Mechanikiem. W Hiszpanii głównie się ujeżdża byki, ale zawsze znajdzie się jakiś samochód do naprawy!- Mężczyzna znów się roześmiał.
–    Och, niedobrze – westchnął nagle Akashi, marszcząc lekko brwi.
–    Coś nie tak?- Kiyoshi spojrzał na niego pytająco.
–    Źle skręciłem, to jednokierunkowa droga – wyjaśnił Seijuurou.- Prowadzi do hotelu, ale od strony zaplecza. Da się go jednak obejść, nie będziesz miał więc nic przeciwko, jeśli wysadzę cię na jego tyłach?
–    Oczywiście, że nie! I tak jestem ci wdzięczny za tę podwózkę, przynajmniej nie muszę tłuc się w autobusie i pytać obcych ludzi o pomoc.
–    To drobiazg, Kiyoshi – odparł Akashi.- Cieszę się, że mogłem ci pomóc. Przyjaciele Tetsuyi są moimi przyjaciółmi.
–    Bardzo miło mi to słyszeć – powiedział z uśmiechem Teppei.
    Seijuurou zerknął na niego, przez krótki moment przyglądał się jego twarzy. Uśmiech Kiyoshiego nie wydawał się być już taki szczery jak na początku, mężczyzna odwrócił nawet od niego wzrok, wyglądając przez okno.
    Wyglądało na to, że był mądrzejszy, niż się z początku wydawało. Seijuurou przypuszczał, że Teppei wyczuł w jego głosie kłamstwo, choć chyba jeszcze nie mógł dojść do tego, dlaczego Akashi zaoferował mu podwiezienie.
    Seijuurou skręcił w przyciemnioną uliczkę między Hotelem Toukitsun a Piekarnią Oji-sama, po czym zatrzymał samochód na brzegu. Przed autem, za kontenerami, poruszyły się drobne sylwetki bezdomnych, okrytych kartonami i starymi, podziurawionymi płachtami nieprzypominającymi niczego konkretnego.
–    Są niegroźni, nie zaczepią cię – powiedział Akashi.- Wystarczy iść prosto tą uliczką do bramki, którą widzisz na końcu. Jest otwarta, kiedy przez nią przejdziesz i skręcisz na prawo, od razu zobaczysz drzwi frontowe hotelu.
–    Bardzo dziękuję za podwiezienie – powiedział Kiyoshi, jednak nie ruszył się z miejsca. Jego twarzy była spokojna, mężczyzna uśmiechał się nawet odrobinę, lecz mimo to sprawiał wrażenie poważnego.- Mogę cię o coś zapytać, Akashi?
–    Możesz – odparł Seijuurou równie spokojnie.- Nie gwarantuję jednak, że odpowiem na twoje pytanie.
–    Czy zależy ci na Tetsuyi?
–    A jak myślisz?
–    Nie potrafię tego rozgryźć – przyznał Kiyoshi, uśmiechając się leniwie.- Zachowujesz się przy nim jak dżentelmen, dużo mu pomagasz, wspierasz go i zawsze jesteś przy nim, gdy cię potrzebuje.
–    Nie zawsze – mruknął Akashi.- Nie było mnie przy nim, kiedy jego rzekomy przyjaciel próbował go zranić.
–    Masz na myśli Mayuzumiego?- Teppei spojrzał na niego z powagą.- Tetsuya opowiedział mi o wszystkim. Od dziecka byliśmy bardzo blisko siebie, stanowiliśmy niemal nierozłączną parę papużek. Byłem pierwszą osobą, której Tetsuya zaufał i odważył się przed nią otworzyć, dlatego to nic dziwnego, że zwierza mi się praktycznie ze wszystkiego. Nigdy nie mieliśmy przed sobą tajemnic.
–    Dlaczego mi to mówisz?
–    Ponieważ po mnie i po Ogiwarze będziesz czwartą osobą, dla której Tetsuya otworzy swoje serce.
–    Czwartą?- powtórzył Akashi, wbijając wzrok w przednią szybę.- Nie pomyliłeś się w obliczeniach? Ty i Ogiwara to dwie osoby, nie trzy.
–    Nie pomyliłem się.- Teppei wciąż patrzył poważnie na czerwonowłosego.
–    A więc Mayuzumi? Sporo wie o Tetsuyi...
–    Mayuzumi nie wie o nim nic – przerwał mu Kiyoshi.- Jemu tylko się wydaje, że zna Tetsuyę, tylko dlatego, że Kuroko powiedział mu to i owo podczas ich „związku”. Ale prawda jest taka, że to niezbyt wiele. To jedynie maleńka część tego, co Tetsuya stara się ukryć, nawet przed samym sobą.
–    Do czego zmierzasz, Kiyoshi?
–    Tetsuya cię kocha – powiedział cicho Teppei.- To jego największe szczęście w życiu i równocześnie największe przekleństwo. Sam na pewno zrozumiesz, dlaczego. Wiem, że nadejdzie dzień, gdy opowie ci o wszystkim, co robił i o wszystkim, co działo się w jego życiu. Trochę tego będzie, więc... chciałem cię prosić, żebyś go wówczas wysłuchał. I spróbował zrozumieć. Chcę mieć pewność, że darzysz go prawdziwym uczuciem i nie zostawisz go niezależnie od tego, jak gorzka okaże się prawda. Bo z całego serca pragnę, żeby Tetsuya był szczęśliwy.
–    Lubi torturować i mordować ludzi?
–    Nie.
–    Zabił własną matkę?
–    Nie.
–    To może z zazdrości o mnie zabił mojego przyjaciela, Kise Ryoutę?
–    Nie. Nie wiem, kto to zrobił. Ale chyba nie rozumiem, do czego zmierzasz, Akashi...
–    Denerwuje mnie, kiedy inni wiedzą o Tetsuyi więcej niż wiem ja – wyznał cicho Seijuurou.- Mam nadzieję, że to się wkrótce zmieni i w jego życiu będę plasował się na najwyższym miejscu, jako ktoś, kogo kocha i komu bezgranicznie ufa. Chcę wiedzieć o nim wszystko i niezależnie od tego, do jakich złych rzeczy się przyzna, wciąż będę przy jego boku.- Akashi odwrócił twarz, wbijając chłodne spojrzenie w Kiyoshiego.- Tylko ja jeden mogę to zrobić. Ponieważ tylko mnie naprawdę na nim zależy.
    Teppei przez chwilę patrzył na niego w skupieniu, przyglądając się jego twarzy, jakby chciał dostrzec w jego oczach, czy mężczyzna mówił szczerze. Westchnął cicho, przymykając oczy i odwracając głowę.
–    Mam nadzieję, że nie okażesz się takim samym potworem jak on – mruknął pod nosem, a głośniej dodał:- Jeszcze raz bardzo dziękuję za podwiezienie, Akashi. Do zobaczenia.
    Kiyoshi już otworzył drzwi po swojej stronie, postawił stopę na asfaltowym chodniku i uniósł się lekko, by wysiąść, kiedy Akashi szybkim ruchem sięgnął po leżącą pod jego siedzeniem butelkę whiskey, następnie rozbijając ją na jego głowie. Teppei stęknął głośno, osuwając się na niego. Seijuurou pospiesznym ruchem poprawił go na siedzeniu, nachylił się, by zamknąć drzwi i zapiął pas bezpieczeństwa mężczyźnie. Spojrzał na jego twarz, upewniając się, że Kiyoshi stracił przytomność. Odetchnął lekko, otwierając swoje drzwi i wysiadając.
    Zaczął iść w stronę bezdomnego mężczyzny, który spoglądał na nich zza kontenera. Gdy spostrzegł, że Seijuurou kieruje się ku niemu, z jękiem cofnął się pod samą ścianę.
    Akashi przesunął sprawnym spojrzeniem po pozostałych kilku bezdomnych – dwójka z nich spała pod kartonami, trzeci zaś nie mógł widzieć ze swojego miejsca, co się stało w samochodzie.
–    Witaj – powiedział łagodnie Seijuurou, kucając przed starym mężczyzną.- Zdaje się, że byłeś świadkiem czegoś bardzo nieprzyjemnego.
–    N-nic nie widziałem, prze pana...- wychrypiał bezdomny, unosząc ręce w obronnym geście.
–    Ah, tak?- Akashi uśmiechnął się do niego z błyskiem w oczach. Sięgnął do kieszeni po portfel i wyjął z niego kilka banknotów.- To dla ciebie. Nie musisz się mnie obawiać, ale chciałbym, żebyś zapomniał o tym, co widziałeś. I o tym, czego nie widziałeś – dodał.
–    O-oczywiście.- Mężczyzna pokiwał skwapliwie głową, odbierając pliczek pieniędzy.- Ja tam i tak nie lubię psów, to oni mnie wyrzucili na ulicę!
–    Straszne – zacmokał Seijuurou z udawanym współczuciem.- Dobrej nocy, przyjacielu.
–    I-i tobie też dobrej nocy, prze pana!
–    Och, taka właśnie będzie.- Akashi uśmiechnął się do niego szeroko.- Bez wątpienia.

***

    Kiyoshi nie miał ochoty otwierać oczu. Za każdym razem gdy choć odrobinę unosił powieki, oślepiało go przeraźliwie jasne, żółte światło. Do jego uszu dochodził odgłos stukania i jakby uderzania o coś metalowego, jednak dźwięki te wydawały się bardzo odległe.
    Także to ciche nucenie. Jej rytm przypominał mu jakąś piosenkę...
    Ale jaką?
–    W niemal wszystkich kryminałach, które czytałem, głównym motywem muzycznym dla pasjonatów zabijania jest „London Bridge is falling down” - dobiegł go spokojny, wręcz łagodny ton głosu.
    Zmarszczył brwi i w końcu otwarł powoli oczy. Odwrócił głowę, by uniknąć jasnego światła, jednak gdy zamrugał kilka razy, okazało się, że wcale nie jest ono tak jasne – pomarańczowe, słabe, przytłumione, pochodzące jakby ze starej, w połowie zużytej żarówki.
–    Zastanawiało mnie kiedyś, dlaczego właśnie ten utwór jest tak inspirujący – mówił dalej głos.- Osobiście wolałbym coś bardziej klasycznego, ale dziś chyba udzielił mi się ten specyficzny nastrój.
–    Kim... jesteś...?- wymamrotał Teppei.
–    Czyżbym uderzył za mocno?- Rozmazany obraz nad głową Kiyoshiego wyostrzył się nieznacznie. Teppei mógł dostrzec jedno czerwone, drugie zaś złote oko. Westchnął drżąco, próbując się poruszyć, jednak po krótkiej chwili dotarło do niego, że nie jest w stanie.- Pamiętasz mnie, Teppei? Odwiozłem cię przed chwilą do hotelu. Choć to miejsce chyba za bardzo go nie przypomina... Wygodnie ci? Czy pasy nie uciskają cię zbyt mocno?
–    Gdzie ja... jestem?
–    Hmm...- Głośne westchnienie rozbrzmiało w jego uszach niczym podmuch wiatru.- To zaskakujące, jak bardzo ludzie są do siebie podobni. Zawsze zadają te same pytania. I chociaż niemal zawsze udzielam im odpowiedzi, do nich i tak to nie dociera.
    Kiyoshi odetchnął głęboko, w końcu dochodząc do siebie. Syknął z bólu, kiedy nagle w jego głowie coś mocno zapulsowało.
–    Ostrożnie – powiedział z uśmiechem stojący obok niego Akashi Seijuurou.- Rozbiłem ci butelkę na głowie, nie jest ona w najlepszym stanie. Butelka, rzecz jasna – dodał.- Straszna szkoda, to był doskonały trunek.
–    Co ty... co ty robisz?- wystękał Teppei.- Gdzie mnie przywiozłeś?
–    Do mojego magazynu – odparł spokojnie Seijuurou, machnąwszy niedbale ręką na otoczenie.- To moje gniazdko. Nie będę mógł go więcej używać, ponieważ znany ci zapewne bardzo dobrze Ogiwara Shigehiro odkrył go, kiedy szukał swojej narzeczonej.- Akashi zmarszczył lekko brwi.- Którą, najwyraźniej, przed samymi świętami pozbawiłem głowy.
–    Co?- sapnął Kiyoshi, patrząc na niego z przestrachem. Uniósł lekko głowę, szarpiąc rękoma i nogami, jednak te uwięzione były w pasach. Był niemal całkowicie nagi, miał na sobie jedynie bieliznę.- Co to ma znaczyć?! Co ty wyprawiasz?!
–    Wkrótce się dowiesz – odparł Akashi, odkładając na stolik na kółkach niewielki skalpel.- Chciałbym spędzić z tobą całą długą noc, ale obawiam się, że będziemy musieli się pospieszyć.- Czerwonowłosy westchnął ciężko, zerkając na swój zegarek na nadgarstku.- Godzina powinna nam wystarczyć.
–    Co ty zamierzasz zrobić?- Kiyoshi spojrzał na stolik, na którym leżał skalpel, duży nóż, wenflon oraz strzykawka. Tuż obok stała niewielka metalowa butla.
–    Uratować Tetsuyę – odpowiedział Akashi.
–    Chcesz mnie zabić?- wyszeptał Teppei.- Jesteś... Och, nie... Ty też jesteś mordercą...
–    Też?- powtórzył Seijuurou, patrząc na niego z ciekawością.- Co masz na myśli? Czyżbyś również pasjonował się tym zajęciem?
    Kiyoshi zapłakał cicho, kręcąc głową.
–    Och, Tetsuya...- jęknął.- Błagam, bogowie, miejcie go w swojej opiece...
–    To ja będę miał go w swojej opiece – wycedził Akashi, kładąc wyraźny nacisk na słowo „ja”.- Bogowie do niczego nie są nam potrzebni. To tylko zwykłe kreatury stworzone przez ludzi, którzy nie byli w stanie znaleźć przyczyn pewnych wydarzeń w ich życiu. „Bogowie” to tylko prosta, lecz pusta odpowiedź na pytania, na które nie zna się odpowiedzi. Ja taki nie jestem. Nie liczę na pomoc istot, które nie istnieją, nie mam nadziei na cuda i magię. Sam dążę do celu i sam pokonuję przeszkody na mojej drodze. A ty jesteś jedną z nich – dodał.
–    Dlaczego?- Teppei spojrzał na niego gorączkowo.- Dlaczego to robisz, Akashi? Tetsuya cię kocha! Ufa ci i chce być z tobą, póki starczy mu życia! Dlaczego mu to robisz?
–    Dlaczego go ratuję?- zapytał Seijuurou.- Właśnie po to, by mógł ze mną być. Byśmy my dwoje mogli być razem już zawsze.
–    I ja wam w tym przeszkadzam?- załkał Teppei.- To, co robisz, jest złe, Akashi!
–    Ależ skąd – powiedział Seijuurou.- To, co robię, jest właściwe. Jest konieczne, aby uchronić Tetsuyę przed takimi jak Genta, Mayuzumi, Kagami, Kise, czy Ogiwara. Przed takimi jak ty. Wydaje ci się pewnie, że jesteś dobrym przyjacielem, ale ja wiem, że jest zupełnie inaczej.- Akashi powoli przesunął dłonią po włosach Kiyoshiego. Gest ten wydawał się łagodny, niemal pieszczotliwy.- Jesteś zagrożeniem, Teppei. Dla Tetsuyi. I dla mnie. A ja, jako chłopak Tetsuyi oraz jedyna osoba, która może go chronić... mam zamiar wyeliminować każde z nich.
    Akashi sięgnął po strzykawkę, unosząc ją nieco do góry, by Kiyoshi mógł ją zobaczyć. Nacisnął lekko tłok, patrząc jak z końca igły wypływa odrobina cieczy. Skinął głową, zadowolony, po czym spojrzał na Kiyoshiego i uśmiechnął się do niego sympatycznie.
–    Zaczynamy?