[Ciernie] Rozdział trzydziesty czwarty

    Posterunek policji mieścił się kilka przecznic od mieszkania Ogiwary. Choć nie było to przesadnie daleko, przez powolne człapanie Kuroko, przypominające chód skazanego na śmierć, droga ciągnęła się niemal w nieskończoność. Takao powstrzymywał lekką irytację, ponieważ mimo wszystko wykazywał się empatią i rozumiał załamanie swojego przyjaciela.
    Zniknęły wszystkie jego oszczędności, które chciał przeznaczyć na wynajęcie kawalerki i rozpoczęcie nowego życia. Miało zacząć się skromnie, miał krok po kroku spełniać swoje marzenia i stać się silnym, samowystarczalnym mężczyzną. Tymczasem znów był zmuszony prosić o pomoc. Kazunari nie widział w tym nic złego. Znali się z Kuroko od ponad pół roku, a przyjaźnili niewiele mniej, bo szybko znaleźli wspólne tematy i spędzali ze sobą na tyle sporo czasu, by poczuć subtelną nić, która ich wiązała. Takao należał do otwartych osób, poza tym bardzo polubił Tetsuyę i nigdy nie pomyślałby, żeby zostawić go na lodzie gdy znów miał problemy.
    Weszli do nowoczesnego budynku, gdzie przywitało ich grafitowo-białe wnętrze. W niewielkim holu znajdowała się jedynie lada recepcyjna, o którą opierał się jakiś stojący do nich plecami policjant, oraz za którą siedziała kobieta o krótkich, rudych włosach. Rozmawiali ze sobą, policjantka uśmiechała się zalotnie, delikatnie zarumieniona.
    Takao wyprostował się i uniósł głowę, raźnym krokiem podchodząc do lady.
–    Dobry wieczór, chcielibyśmy zgłosić kradzież – oznajmił donośnym tonem. Kuroko stanął za nim z nieszczęśliwą miną.
–    Uhm...- Recepcjonistka popatrzyła to na niego, to na funkcjonariusza, jakby zastanawiała się, czy powinna dokończyć rozmowę, czy zająć się przybyłymi obywatelami.
–    Ja dzisiaj dyżuruję, zapraszam do biura!- odezwał się policjant, uśmiechając do nich szeroko.
    Kuroko spojrzał na niego, nieco zaskoczony. Dobrze znał tego mężczyznę, ponieważ odkąd tylko zaczął pracować w Yokozunie, regularnie przyjmował od niego dostawę warzyw, owoców i mięs. Teraz zajmował się tym Hanamiya, więc błękitnowłosy nie widywał starego dostawcy, ale dobrze go pamiętał, ponieważ zawsze uśmiechał się szeroko i tryskał pozytywną energią.
    Jeśli dobrze pamiętał, nazywał się Hayama Kotarou. Jego włosy miały odcień pomarańczy, oczy były jasne, a ich kolor ciężko było określić – trochę szare, trochę zielone. Mężczyzna był niewysoki, ale całkiem muskularny. Poprowadził ich do niewielkiej klitki, w której mieściło się biurko, kilka krzeseł i regałów wypełnionych po brzegi segregatorami.
–    Proszę sobie usiąść, panowie – powiedział, siadając za biurkiem i szykując plik dokumentów.- To zgłoszenie kradzieży, tak?
–    Tak – potwierdził Takao, zajmując miejsce naprzeciwko. Tetsuya usiadł obok niego i westchnął ciężko.
–    Który z panów chce zgłosić tę kradzież?- zapytał, chwytając za długopis i spoglądając na nich.- Pana to chyba kojarzę, nie pracowaliśmy gdzieś razem?
–    Jestem kelnerem w restauracji Yokozuna – wyjaśnił Kuroko.- Odbierałem pana dostawy.
–    Aaa, no tak!- Mężczyzna zaśmiał się.- Przepraszam, ciągle zmieniam pracę i wszystkie znane twarze już mi się mieszają! Teraz pracuję jako taksówkarz, trafiła mi się też fucha policjanta, jak widać... No, nieważne! Przejdźmy do sedna sprawy. Proszę mi powiedzieć, co się wydarzyło i co zniknęło.
    Takao popatrzył na swojego przyjaciela i skinął lekko głową, by dodać mu otuchy. Tetsuya mimo to wahał się przez dłuższą chwilę. Nie miał ochoty po raz kolejny o wszystkim opowiadać, znów przeżywać od nowa zawód, znów denerwować się. Zmusił się jednak do wzięcia głębokiego oddechu i opowiedzenia w skrócie o wydarzeniach tego wieczora. Hayama słuchał go z uwagą, potakując co chwila głową i robiąc notatki.
–    Jak długo nie było pana w mieszkaniu?- zapytał, kiedy Tetsuya skończył.
–    Około czterech godzin – odparł cicho błękitnowłosy.
–    Czy prócz rzeczy pana przyjaciela oraz koperty z pieniędzmi należącymi do pana, coś jeszcze zniknęło z mieszkania? Może jakieś inne pana kosztowności?
–    Nie.- Kuroko pokręcił przecząco głową.- Nie przyglądałem się szczególnie, ale wszystko było na swoim miejscu. Nie miałem żadnych kosztowności, tylko te pieniądze. Pamiątki zostały na miejscu, wyposażenie domu także.
–    Czy pana przyjaciel miał jakieś problemy? Może ostatnimi czasy zachowywał się jakoś dziwnie, może był nerwowy, smutny, zamyślony? Wyglądał na przemęczonego?
–    Nie.- Tetsuya znów zaprzeczył.- Zachowywał się zupełnie zwyczajnie. Niedawno zerwał zaręczyny, ale nie wydawał się tym szczególnie przejmować. Tłumaczył, że nie chce być z kobietą, która nie akceptuje jego przyjaciela.
–    To znaczy?- Hayama zmarszczył lekko brwi.
    Kuroko wyjaśnił mu, że wcześniej mieszkali razem, we troje, i dziewczyna Ogiwary nie tolerowała go. Opowiedział o tym, że się wyprowadził, by dać im maksimum prywatności, ale mimo to ona nie chciała, by Tetsuya zjawił się na ich ślubie.
–    Czy kontaktował się pan z tą kobietą?- zapytał Kotarou.
–    Nie, nie mam do niej numeru.
–    A zna pan jej adres?
–    Niestety.
–    No dobrze, ale nazwisko już na pewno pan zna.- Hayama uśmiechnął się do niego.- Spróbujemy się z nią skontaktować, możliwe, że pana przyjaciel tylko udawał, że tak naprawdę nie zależy mu na narzeczonej. Mam znajomego, który zrobił podobne głupstwo. Dziewczyna z nim zerwała, a on okradł bank, żeby kupić jej willę z basenem. Zbadamy sprawę, być może to właśnie u niej znajduje się teraz Ogiwara-san. Mimo to prosiłbym pana o jego opis, a także zdjęcie, jeśli jakieś pan ma. Możliwe, że znajdziemy go prędzej niż skontaktujemy się z jego byłą narzeczoną.
–    Uhm... mam jakieś zdjęcie w telefonie – wymamrotał Kuroko, wyciągając z kieszeni komórkę.- Mogę je na jutro wydrukować...
–    Nie ma takiej potrzeby, mam tu kabel do komputera, od razu podłączę i zgram.- Hayama wyciągnął ku niemu dłoń, Tetsuya zaś bez protestu podał mu komórkę.- Jeszcze tylko spiszemy protokół, żeby wszystko w papierach się zgadzało. Jest pan pewien, że pieniędzy nie ma w mieszkaniu?
–    Tak – odparł za Kuroko Takao.- Szukaliśmy wszędzie, ale koperty nie ma. Zajmiecie się tym od razu? Mój przyjaciel został bez pieniędzy, a czynsz za mieszkanie trzeba zapłacić za trzy dni, inaczej go wyrzucą.
–    Cóż...- Kotarou podjechał na obrotowym krześle do dużej drukarki ustawionej przy oknie i włączył ją.- Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia jak wiele czasu to zajmie. Oczywiście, zajmiemy się tym od razu, ale jeśli nie zdołamy porozumieć się z narzeczoną pana Ogiwary, znacznie utrudni to śledztwo. Sami panowie rozumieją, że im mniej mamy tropów, tym więcej czasu tracimy. No a zastanawialiście się może, dokąd mógłby pójść Ogiwara-san? Może miał jakieś marzenie, by gdzieś wyjechać, może chciał sobie kupić coś drogiego?
–    Każdy z nas chce sobie kupić coś drogiego i wyjechać gdzie pieprz rośnie – mruknął pod nosem Kazunari.
–    Nie mówił – odpowiedział Kuroko, wzruszając ramionami.- Kiedyś wspominał, że pewnego dnia pozwiedza świat, ale nie określił dokładnie, czy jakieś miejsce jest jego marzeniem.
–    Wobec tego muszą się panowie uzbroić w cierpliwość – powiedział Hayama, patrząc na nich ze szczerym współczuciem.- Wiem, że gadanie czegoś w stylu „zrobimy co w naszej mocy” w niczym nie pomoże, no ale... mimo to zapewniam, że będziemy się starać, by szybko odzyskał pan swoje pieniądze. Proszę jeszcze podać mi swój numer telefonu oraz nazwisko narzeczonej pana przyjaciela.
    Kuroko spełnił jego polecenie, przecierając dłońmi twarz. Czuł się bardziej zmęczony niż kiedykolwiek, lecz mimo to wiedział, że na pewno nie zaśnie tej nocy. Takao poklepał go lekko po ramieniu, widząc jego zmęczoną twarz. Podziękowali Hayamie i opuścili posterunek, kierując się wolnym krokiem w drogę powrotną.
–    Myślisz, że go znajdą?- zapytał cicho Tetsuya.
–    Jasne, że tak.- Takao uśmiechnął się do niego i objął go ramieniem, przysuwając bliżej siebie.- Nie martw się, Kuroko. Przecież ludzie nie znikają jak kamień w wodzie, jestem pewien, że policja znajdzie Ogiwarę, o ile wcześniej sam nie wróci, bo zrozumie błąd i będzie mu głupio za to jak cię potraktował.
–    Genta zniknął jak kamień w wodzie – zauważył Kuroko.
–    No... no tak...- Kazunariego nieco zaskoczyła riposta przyjaciela.- Ale Genta to co innego, miał na pieńku z yakuzą... Poza tym był gruby, więc to normalne, że ciężar jego ciała ściągnął go na dno. Ogiwara jest szczupły, z nim tak nie będzie.
–    To miłe, że starasz się mnie rozśmieszyć.- Tetsuya uśmiechnął się raczej z grzeczności.- Ale nie jestem taki pewien. Właściwie to niczego nie jestem już pewien. Staram się nie tracić wiary w ludziach, ale z dnia na dzień jest coraz gorzej. Zaczęło się w Okayama, więc wyprowadziłem się do Tokio, ale problemy przyszły za mną. Najpierw Hisato-san i jej wyraźny brak sympatii, potem Genta, Haizaki i Hanamiya, Mayuzumi... Chyba tylko ty i Akashi-kun jesteście w moim życiu coś warci. No i Kagami-kun i Momoi-san. Chociaż... czy mogę być tego pewien?
–    Jeśli będziesz gdybał, to na pewno zupełnie stracisz w nas wiarę – westchnął Takao.- Zapewnianie cię, że możesz mi ufać nie ma sensu, bo i tak zaczniesz myśleć swoje. Żyj, czekaj, bój się jeśli chcesz, aż w dniu kiedy będziesz powoli umierał przekonasz się, że twoje obawy były bez sensu. Jeśli miałbym cię zdradzić to tylko w ostateczności, gdyby ktoś lub coś mnie do tego zmusiło. Może z Ogiwarą było podobnie, nie dowiemy się tego, póki nie spotkasz się z nim osobiście.
–    Masz rację – mruknął Kuroko. Spojrzał na przyjaciela i uśmiechnął się słabo, tym razem jednak szczerze.- Dziękuję za pomoc, Takao-kun. Nie mam pojęcia, co bym zrobił, gdybyś ty też nie odebrał dziś mojego telefonu.
    Kazunari odpowiedział mu uśmiechem, poklepał go po ramieniu i przytulił lekko. Zdecydowanie nie miał zamiaru pozwolić, by błękitnowłosy poddał się zupełnie.

***

    Kiedy Akashi wychodził z magazynu, było już wpół do drugiej. Obaj z Midorimą bawili się znakomicie, ale gdy przyozdobili już swoją świąteczną choinkę, Seijuurou zaczął się nieco nudzić. Ostatecznie stwierdził, że na dzisiaj koniec i pora wrócić do domu, by przespać się i odzyskać siły. Podczas gdy on brał długi prysznic w specjalnie urządzonej w magazynie łazience, Midorima pojechał jego autem do ich znajomego Seto, by ten spalił pozostałości martwych kobiet oraz samą choinkę – Seijuurou nie chciał jej zostawiać w obawie, że ozdoby szybko zgniją i zaczną wydzielać nieprzyjemny smród. Mężczyznom pozostało jednak wspomnienie jej, oraz wyjątkowych zabaw tej nocy.
    Gdy Shintarou wrócił pod magazyn, Akashi był już wykąpany i przebrany w świeże spodnie i sweter. Zamknął bramę a następnie usiadł za kierownicą, Midorima z kolei zajął miejsce pasażera.
–    Chyba telefon ci dzwonił – oznajmił, kiedy czerwonowłosy zapinał pas.
–    O tej porze?- mruknął zaskoczony Akashi.- Czyżby Kise? Tylko on potrafi wydzwaniać do mnie o tej godzinie, najczęściej by poplotkować.
–    Kise nie żyje – przypomniał mu Shintarou, poprawiając swoje okulary.
–    Ah, no tak, rzeczywiście.- Seijuurou skrzywił się lekko, sięgnął po komórkę, którą zostawił obok sprzęgła i spojrzał na wyświetlacz. Spoważniał w jednej chwili.- To Tetsuya – poinformował.- Dzwonił do mnie aż pięć razy...! Cholera, coś się musiało stać.- Akashi umieścił telefon w przymocowanym do przedniej szyby stojaczku i pospiesznie wybrał numer do swojego chłopaka. Natychmiast ruszył w drogę.
–    Cześć, Akashi. - Po kilku sygnałach usłyszał nieznajomy głos.
    Seijuurou milczał przez chwilę, rzucił Midorimie szybkie spojrzenie.
–    Z kim rozmawiam?- zapytał chłodno.
–    Oh, ehm... tu Takao Kazunari, przyjaciel Tetsuyi.
–    Gdzie jest Kuroko? Dlaczego nie odebrał telefonu?- Akashi przycisnął stopą pedał gazu, by jeszcze bardziej przyspieszyć. Wyjechał na drogę do miasta i włączył światła.
–    Uhm...- W słuchawce na chwilę zapadła cisza, dało się słyszeć jedynie stłumione kroki i cichy dźwięk zamykanych drzwi. Po chwili Takao odezwał się cicho:- Kuroko chwilowo nie jest w stanie mówić, nie czuje się najlepiej.
–    Co masz na myśli? Zatruł się czymś?- Akashi nic z tego nie rozumiał. Czyżby Kuroko pochorował się po kolacji z nim? Ale przecież zadbał o to, by posiłek był smaczny i zdrowy, był także przekonany, że nie użył niczego, na co był uczulony Tetsuya.
–    Nie, nie, to coś... uhm, trochę poważniejszego. Mówił, że dzwonił do ciebie, ale nie odbierałeś.
–    Już do niego jadę – oznajmił Seijuurou.- Przestań zadawać głupie pytania i powiedz w końcu, co się stało!
–    Sorki – westchnął Takao.- Kiedy Kuroko wrócił do domu z waszej randki, okazało się, że Ogiwara zniknął. Spakował wszystkie swoje rzeczy i chyba się wyprowadził. Zabrał pieniądze Tetsuyi na tę kawalerkę, którą chciał wynająć.
–    Co takiego?- Seijuurou poczuł, jak krew odpływa z jego twarzy.- Kuroko mówił, że wypłacił prawie pięćset tysięcy jenów... Cała kwota zniknęła? Nie schował jej?
–    Pewnie nie pomyślał, że Ogiwara może go okraść... No ale proszę, masz babo placek. Nie miał pojęcia co robić, Ogiwara nie odbierał, ty też nie... Zadzwonił po mnie, więc szybko przyszedłem.
–    Dziękuję, że się nim zająłeś. Co teraz robi? Zasnął?
–    Nie, siedzi na kanapie w salonie. Zrobiłem mu herbaty, raczej nie zaśnie tej nocy. Wygląda na załamanego, prawie w ogóle się nie odzywa. Raczej nie byłby w stanie wyjaśnić ci sytuacji, dlatego ja odebrałem. Przyjedziesz? Nie jest za późno? Słyszałem, że idziesz jutro do pracy...
–    Jestem w drodze, będę za pięć minut.
–    Dobra, no to czekamy. Na razie.
–    Do zobaczenia.
    Akashi rozłączył się i zacisnął usta, oddychając głęboko. Mocno ścisnął dłońmi kierownicę, wbijając spojrzenie w drogę przed sobą. Midorima spoglądał na niego przez dłuższą chwilę, w końcu westchnął cicho, poprawiając swoje okulary.
–    Odstawisz mnie do domu?- zapytał.
–    Nie mam na to czasu, pójdziesz ze mną – odparł Akashi.
–    I co im powiesz? Dlaczego nie odbierałeś telefonu i dlaczego przyjechałeś ze mną?
–    Mogę nawet przyznać, co robiliśmy, jeśli będzie taka potrzeba!- Ton czerwonowłosego był oschły i nieco ostry.- Powinienem był zabrać ze sobą ten cholerny telefon, wtedy z całą pewnością sytuacja prezentowałaby się lepiej!
–    Nie zmieniłbyś tym faktu, że ten Ogiwara okradł twojego chłopaka – mruknął Shintarou.
–    Ale Tetsuya miałby wparcie we mnie, a nie w Takao!- krzyknął Akashi.- To ja powinienem być teraz w jego mieszkaniu, a nie on! I to ja powinienem go pocieszać i wspierać! Nie obchodzi mnie, że Ogiwara go okradł, i tak dostanie nauczkę, osobiście go odszukam i zabiję. Martwi mnie to, że moje miejsce zajmuje jakiś podrzędny robal, a Tetsuya czuje się zawiedziony!
    Midorima postanowił nie drążyć tematu. Skoro Akashi był taki zdenerwowany, lepiej było nie oponować i po prostu pojechać razem z nim. Oczywiście, Shintarou był już gotowy zaprotestować i wyjaśnić mu, że Kuroko nie może być zawiedziony tylko dlatego, że Akashi nie odebrał jego telefonu o pierwszej w nocy, nieważne jak wiele razy do niego dzwonił. Ale widział po minie czerwonowłosego, że dalsze dyskutowanie wprawiłoby go w jeszcze podlejszy nastrój.
    Dotarli do bloku Kuroko, Seijuurou zatrzymał się przed nim z piskiem opon. Odpiął pas bezpieczeństwa i wysiadł z auta. Midorima poszedł w jego ślady, przy okazji zabierając kluczyki, które jego przyjaciel zostawił w stacyjce. Zamknął samochód i wszedł do obskurnego budynku tuż za spieszącym się Akashim.
    Na piętrze, do którego dotarli panowały zupełne ciemności. Shintarou przeklinał cicho pod nosem za każdym razem gdy potknął się o stopień. Seijuurou już zniknął mu z oczu, słyszał jednak kroki na podeście i głośne pukanie do drzwi. W końcu sam dotarł na szczyt schodów, gdzie przed Seijuurou otworzyły się już drzwi, wpuszczając na korytarz odrobinę światła.
–    Przepraszam za najście – powiedział Akashi, wchodząc do środka.
–    Nie ma sprawy...
–    Ja też – mruknął oschle Midorima, wchodząc za nim.
    Średniego wzrostu mężczyzna o czarnych włosach i szaroniebieskich oczach spojrzał na niego, osłupiały. W ostatniej chwili powstrzymał się od zamknięcia mu drzwi przed nosem, musiał pospiesznie cofnąć je, kiedy zobaczył kolejnego gościa.
–    Yyy... a co tu robi pan doktor?- bąknął.
–    Hm? Jest pan moim pacjentem?- Midorima poprawił okulary, mierząc mężczyznę od stóp do głów. Zdecydowanie nie wyglądał na bogatego, niemożliwym więc było, by kiedykolwiek leczył się u Shintarou.
–    Nie, nie, po prostu... widziałem pana w telewizji.
–    To mój przyjaciel, przyjechał ze mną na wszelki wypadek – rzucił krótko Seijuurou. Nie zdjąwszy nawet butów i płaszcza, od razu przeszedł do salonu i zatrzymał się raptownie, widząc swojego chłopaka, siedzącego na kanapie i obejmującego rękoma kolana.
    Shintarou pamiętał o grzeczności i najpierw zdjął buty oraz płaszcz, nim przeszedł do niewielkiego salonu, trzy razy mniejszego niż łazienka w jego apartamencie. Rozejrzał się wokół z nieco skrzywioną miną, zbliżając się do kanapy, do której podszedł Seijuurou. Usiadł obok Kuroko, wzdychając lekko.
–    Wybacz, że nie odebrałem – powiedział cicho.- Samochód Shintarou się zepsuł, a jego młodsza siostra miała wypadek i jechaliśmy razem do szpitala.- Midorima powstrzymał uniesienie brwi, po raz kolejny w życiu uznając błyskotliwą pomysłowość przyjaciela.- Zostawiłem komórkę w samochodzie.
–    To coś poważnego?- Kuroko popatrzył z niepokojem to na Akashiego, to na Midorimę.- Przepraszam, mówiłem Takao-kun, żeby cię tutaj nie ściągał, a ty przyjechałeś z Midorimą-san, powinniście zostać w...!
–    To nie było nic poważnego, zwichnęła tylko kostkę.- Seijuurou odgarnął włosy z jego czoła, przyglądając mu się z troską.- Słyszałem co się stało. Tak mi przykro, Kuroko... Już nigdy więcej nie zostawię nigdzie telefonu...
–    To nic w porównaniu z wypadkiem siostry Midorimy-san – powiedział pospiesznie Kuroko.- Naprawdę mogliście zostać w szpitalu, nie trzeba było przyjeżdżać tutaj, nic mi nie jest... tak jakby...
–    Sama wyrzuciła nas ze szpitala – wtrącił Shintarou.- Jest z nią jej narzeczony, nie musisz się tym przejmować. Przyjechałem na wszelki wypadek.
–    Przepraszam za kłopot – mruknął słabo Tetsuya.
–    Byliśmy już na policji – odezwał się Takao, wchodząc do salonu z dwoma parującymi kubkami.- Zgłosiliśmy kradzież. Policjant powiedział, że zajmą się tym jak najszybciej. Zrobiłem wam herbaty.
–    Dziękuję – rzekł Akashi niemal automatycznie, ściskając lekko dłoń Tetsuyi.- To musi być dla ciebie ciężkie, Kuroko. Jak długo będziesz mógł zostać tutaj?
–    Trzy dni – westchnął Tetsuya.- Mieliśmy z Ogiwarą-kun podzielić czynsz za to mieszkanie na pół, mimo że w poniedziałek chciałem już pójść do właściciela kawalerki. Tak miałem mu się odwdzięczyć za te kilka dni spędzonych tutaj...
    Takao przycupnął na krawędzi fotela, spoglądając ze współczuciem na swojego przyjaciela. Nie był w stanie postawić się w jego sytuacji, ale domyślał się jak podle musi czuć się błękitnowłosy. Najpierw wykorzystywany seksualnie przez pracodawcę, potem do pewnego stopnia zastraszany przez yakuzę, zraniony nożem, a teraz zdradzony przez najlepszego przyjaciela. Kazunari przypuszczał, że Kuroko wręcz dusi się swoimi problemami, a te wciąż nie przestają zaciskać swoich ostrych pnączy na jego szyi.
–    Kuroko... Wiem, że prawdopodobnie zabolą cię moje słowa – zaczął łagodnie Akashi.- Ale na chwilę obecną nie masz nikogo prócz mnie. Twoi rodzice są za granicą, a przyjaciele z Yokozuny raczej na niezbyt wiele się zdadzą, nawet jeśli mają dobre chęci.- Skinął głową Kazunariemu.- Wspominałeś mi, że każdy z nich ma mnóstwo problemów na głowie, a wiem, że nie lubisz się nikomu narzucać. Co prawda nie jesteśmy ze sobą długo, ale nie każę ci zamieszkać u mnie na stałe. Tylko do czasu, aż na sto procent staniesz na nogi.
–    Niby jak mam to zrobić?- jęknął słabo Kuroko.- Wypłaciłem z konta wszystkie oszczędności, umówiłem się z właścicielem na poniedziałek, że opłacę czynsz za tę kawalerkę i podpiszemy umowę. Dopiero co zacząłem stawać na nogi, z przekonaniem, że w końcu zacznę normalne życie we własnym, przytulnym kącie, a teraz mam znowu stać się pasożytem w obcym domu?- Tetsuya westchnął, patrząc na Akashiego.- Nie chcę cię urazić, Akashi-kun, ale ja... po prostu nie chcę mieszkać u kogoś. Chcę w końcu mieć własne cztery kąty, które będę mógł nazwać swoimi, które będę miał na wyłączność.
–    Rozumiem – westchnął ciężko Seijuurou.- Oczywiście, rozumiem cię, Kuroko. W apartamentowcu Shintarou jest wiele apartamentów do wynajęcia, ale przypuszczam, że w życiu nie zgodziłbyś się na zamieszkanie tam.- Midorima przełknął ciężko ślinę, ledwie powstrzymując się od komentarza. Akashi zwariował? Naprawdę myślał o tym, by Shintarou za darmo wynajmował luksusowy apartament swojemu rywalowi?- Osobiście nie uważam, byś mieszkając ze mną był „pasożytem”, jak mówisz, ale skoro tobie właśnie w taki sposób przedstawia się obecna sytuacja, to może zróbmy trochę inaczej.- Akashi ponownie westchnął, przecierając dłońmi twarz. Spojrzał uważnie na Kuroko, otworzył usta, zawahał się przez moment, po czym zaczął mówić dalej:- Pożyczę ci te pieniądze, Kuroko.
–    Co?- Tetsuya spojrzał na niego z niedowierzaniem.
–    Właściwie to mógłbym nawet zapłacić za ciebie, ale wiem, że byś na to nie pozwolił.- Seijuurou uśmiechnął się lekko.- Dlatego uznajmy, że to pożyczka. Dam ci czterysta tysięcy jenów na wynajem tej kawalerki oraz wyżywienie i inne potrzeby na kolejny miesiąc. Ty zaś będziesz oddawał mi w ratach odpowiadające ci kwoty.
    W salonie rozległ się przeciągły gwizd. Wszyscy spojrzeli na Takao, który z niedowierzaniem kręcił głową.
–    Też bym chciał takiego chłopaka – mruknął.
–    Akashi-kun...- zaczął bezradnie Kuroko, patrząc na niego wielkimi oczami.- Przepraszam cię, ale nie chcę żerować na twoich uczuciach...
–    To nie jest żerowanie – zaprotestował Seijuurou.- Słuchaj, Kuroko, jeśli muszę powiedzieć ci to ostrzej, to powiem: czterysta tysięcy jenów jestem w stanie zarobić w ciągu dwudziestu minut. Stracenie nawet pięciu milionów nie byłoby dla mnie bolesne, bo mogę to odrobić w przeciągu miesiąca. Dlatego nie musisz się martwić, że sprawisz mi kłopot, biorąc tę pożyczkę. Nie próbuję cię kupić, Kuroko – dodał z powagą.- Po prostu wiem, że jesteś wart wszystkiego, co jestem w stanie ci zaoferować.
    Kuroko pokręcił głową, zaciskając mocno usta i starając się nie rozpłakać. Nie mógł pojąć, dlaczego Akashi tak bardzo się dla niego poświęca – nawet jeśli czerwonowłosy był bogatym biznesmenem i, tak jak mówił, mógł w ciągu miesiąca zarobić pięć milionów, to i tak Tetsuya nie pojmował, z jakiego powodu to właśnie on, Kuroko, zasłużył sobie na takie traktowanie i rozpieszczanie.
–    Dziękuję – wyszeptał słabo, spoglądając na swojego chłopaka.- Jeśli naprawdę mogę przyjąć twoją propozycję, to dziękuję. I przepraszam za kłopot, Akashi-kun. Przysięgam, że wszystko ci zwrócę, oddam ci nawet pół miliona, a nawet więcej...!
–    Wystarczy czterysta tysięcy.- Akashi uśmiechnął się, wyraźnie zadowolony z tego, że udało mu się przekonać Kuroko.- Chyba, że będziesz potrzebował pieniędzy, to nie będę oponował.
–    Oddam wszystko – westchnął Kuroko, przysuwając się do niego i przytulając go mocno.- Dziękuję, Akashi-kun! Mam u ciebie ogromny dług do spłacenia.
–    Za bardzo się tym przejmujesz – powiedział Seijuurou, otaczając go ramionami i przymykając oczy.
–    Oh...- Takao westchnął przeciągle. Midorima, który raczej z niesmakiem przyglądał się tej scenie, spojrzał na niego pytająco. Kazunari tymczasem pociągnął nosem i otarł łzy w oczach.- Cholera, wzruszyłem się trochę. Nie zwracajcie na mnie uwagi.
    Akashi uśmiechnął się szerzej, Tetsuya zaś ukrył twarz w zagłębieniu jego szyi, by ukryć fakt, że i jego dopadło wzruszenie. Niezmiernie cieszył się, że ma po swojej stronie Seijuurou. Był mu niezwykle wdzięczny za pomoc i wsparcie, jakie mu okazywał. Kuroko przypuszczał, że czerwonowłosy nie robił tego bez powodu – że tak naprawdę już od jakiegoś czasu czuł coś do Tetsuyi. Bo jaki mężczyzna, który nie czuje czegoś głębszego do swojego partnera, byłby w stanie wspierać go do tego stopnia? Nieważne, że byli ze sobą od kilku dni, nieważne, że Akashi był bogaty.
    Kuroko nie miał zbyt wiele do zaoferowania, ale w tamtej chwili, tulony przez Seijuurou zdecydował, że podaruje mu co tylko zdoła.