[Ciernie] Rozdział trzydziesty drugi

–    Mam wrażenie, jakbym nie był tutaj od wieków – westchnął ciężko Akashi, otwierając bramę magazynu i przekraczając próg. Poczekał, aż Midorima przytaszczy czerwony wór, tym razem wypchany. Następnie zamknął za nimi bramę i zapalił światło w głównym pomieszczeniu, które zwykł nazywać holem.
–    To co teraz robimy?- zapytał Midorima, odetchnąwszy z ulgą, kiedy w końcu mógł pozbyć się ciężaru.
–    Teraz czas na prezenty!- oznajmił Seijuurou, uśmiechając się do niego.- Pierwszy czeka na ciebie w środku, zapraszam.- Wskazał drzwi na prawo, prowadzące do sali, w której zawsze bawił się ze swoimi ofiarami.
–    Na mnie?- powtórzył zaskoczony Shintarou.
–    Mówiłem przecież, że Święty Akashi ma dla ciebie kilka prezentów, no dalej!- Seijuurou roześmiał się głośno, popychając go niecierpliwie.
    Midorima nie mógł się nadziwić. Zachowanie Seijuurou było po prostu nienormalne – nienormalne jak na niego. Mordowanie i torturowanie było dla niego chlebem powszednim, pasją, hobby, pracą, a nawet obowiązkiem... Ale bawienie się w święta, których przecież nie tolerował?
    Shintarou nic z tego nie rozumiał.
    Wszedł posłusznie do sali, i ledwie przekroczył próg a zatrzymał się raptownie, wbijając zszokowane spojrzenie w... świąteczną choinkę.
–    Kto by pomyślał, że te dziwki są takie ciężkie! – stęknął Akashi, ciągnąc po ziemi czerwony wór.
–    Co tutaj robi ta choinka?- zapytał natychmiast Midorima.- Masz gorączkę, Seijuurou?
–    Oh, zdecydowanie mam!- zaśmiał się czerwonowłosy.- I to świąteczną! To po prostu magia, Shintarou! Prawdziwa magia!- Spojrzał na niego z podekscytowaniem.- Wpadłem na ten pomysł dzisiaj, kiedy oglądaliśmy z Tetsuyą film! Puścili jakąś głupią, świąteczną reklamę, pokazali choinkę... i wtedy mnie natchnęło! Omal nie opowiedziałem Kuroko o moim pomyśle!- znów roześmiał się głośno.- Na to też za wcześnie, jak sądzę. Pomóż mi z tymi dziwkami, trzeba je wyciągnąć z tego wora.
–    Po co w ogóle je tam wpychaliśmy?- mruknął Shintarou, posłusznie chwytając jedną z kobiet za nogi i wyciągając ją z wora.
–    Bo to nasze prezenty!- zawołał ze śmiechem Akashi.- Jeden dla ciebie i jeden dla mnie! Możesz sobie wziąć tę Nanę, skoro już ją przeleciałeś. Zabrałeś lodówkę i woreczki foliowe, prawda? Ważniejsze prezenty zapakujesz, a resztą ozdobimy naszą choinkę!
–    Co?- bąknął Midorima, poprawiając swoje okulary.- Chcesz ubrać choinkę... wnętrznościami tych kobiet?
–    Świetny pomysł, prawda?!- Akashi spojrzał na niego z błyskiem w oczach, zdzierając ubrania z drugiej kobiety, tej, na którą sam polował w lesie.- Lampki już założyłem, takie prawdziwe, później je podłączymy! Najpierw zajmiemy się ubraniem choinki. Jelita posłużą nam za łańcuchy, palce dłoni za sopelki! Oczy mogą być bombkami, będą tylko cztery, ale to nic... dodamy najwyżej palce nóg, one są mniejsze. Och, i piersi! Hahaha, odetniemy im piersi i też zawiesimy! Na szczęście mam tutaj sporo haczyków, z pewnością nam starczy. Jak myślisz, co jeszcze możemy powiesić? Wątrobę? Możemy ją pociąć na mniejsze kawałki, weźmiemy też... nie, nerek nie, nerki spakujesz i sprzedaż, ale... o mój Boże!- Akashi nagle umilkł, patrząc w oniemieniu na zielonowłosego.
–    Co jest?- zapytał Midorima, marszcząc brwi.
    Na ustach Akashiego powoli wykwitł szeroki uśmiech. Mężczyzna sapnął, zakrył usta dłonią, a potem wybuchł szaleńczym śmiechem, zginając się w pół.
–    Gło-głowa!- wykrzyknął.- O-odetniemy jedną głowę i przyczepimy na czubek choinki! Hahahah! To będzie cudowne, Shintarou! To będzie najpiękniejsza choinka na świecie! Nie traćmy czasu, bierzmy się do roboty!
    Midorima przez chwilę stał w miejscu, patrząc jak Seijruurou niemal tanecznym krokiem podchodzi do długiego, metalowego stołu, na którym leżały poukładane narzędzia: różnych wielkości noże, piły, skalpele, a także łyżeczki, nożyczki i młotki. Widząc zadowolony uśmiech, goszczący na jego twarzy gdy przyglądał się swojej kolekcji, Shintarou miał wrażenie, że w końcu wrócił ten Akashi, którego dobrze znał i rozumiał.
    Ten, którego darzył wyjątkowym uczuciem.
    Podszedł do niego niemal automatycznie, przez chwilę przypatrywał mu się z uwagą. Akashi zerknął na niego, uśmiechnął się szerzej, po czym podał mu jeden z noży.
–    Czy może wolisz piłę, Shintarou?- zapytał.
–    Wystarczy nóż – odparł cicho.- I skalpel. Najpierw wytnę to, co da się sprzedać. Potem się zabawię. Seijuurou?
–    Tak?- Akashi przyjrzał się jednemu z noży. Jego ostrze lśniło w świetle nagiej żarówki zwisającej z sufitu. Narzędzie było świeżo naostrzone, idealne do cięcia i krojenia.
–    Będziemy uprawiać seks?
    Seijuurou zaśmiał się cicho pod nosem.
–    Nie, Shintarou, nie będziemy – odpowiedział spokojnie.
–    Zawsze to robiliśmy, kiedy kończyliśmy zabawy – mruknął zielonowłosy, poprawiając swoje okulary. Sięgnął po skalpel i uniósł go do światła, by upewnić się, że jest czysty.- A dziś naprawdę mam na to ochotę. Mam na myśli – na ciebie.
–    Przykro mi, Shintarou, ale ostatni raz, kiedy uprawialiśmy seks, był prawdziwym ostatnim razem – rzekł niewzruszony Akashi.
–    Chodzi o Kuroko? Chcesz być mu... wierny?
–    Szczerze mówiąc nie chodzi tu nawet o wierność – stwierdził Seijuurou, marszcząc w zastanowieniu brwi.- Po prostu teraz podnieca mnie tylko on. Nie zrozum mnie źle, to nie tak, że się ciebie teraz brzydzę. Ale nie mam na ciebie ochoty. Może to dziwne, lecz szczerze mówiąc bardziej podnieciłaby mnie myśl o zwykłej masturbacji.- Uśmiechnął się z rozbawieniem.- Będziesz musiał szukać pociechy u kogoś innego.
–    Nie chcę kogoś innego – mruknął Midorima.- Chcę ciebie. Na tym stole. Nieważne, czy czystego, czy zaplamionego krwią, wśród walających się po podłodze wnętrzności i przyozdobionej nimi choince. To masz być po prostu ty.
–    Cieszę się, że jestem dla ciebie kimś tak wyjątkowym – powiedział Akashi, delikatnie dotykając dłoni Midorimy. Spojrzał w jego oczy i uśmiechnął się do niego łagodnie.- Kocham cię, Shintarou. Jeśli naprawdę jest we mnie takie uczucie, to myślę, że darzę nim właśnie ciebie. Ostatecznie do nikogo innego nie czuję takich... pozytywnych uczuć. A przynajmniej do tej pory nie czułem – dodał ciszej, odsuwając się nieco. Znów przesunął spojrzeniem po narzędziach.- Teraz w moim życiu jest jeszcze Tetsuya. Póki co nie jestem w stanie wytłumaczyć ani tobie, ani nawet sobie, co jest w nim takiego, że nie mogę przestać o nim myśleć. Może jego również kocham, a może to coś więcej?- Znów odwrócił się do niego, patrząc z ciekawością w zielone oczy.- Myślisz, że istnieje coś silniejszego od miłości? Coś więcej, niż tylko szaleńcza pasja, oddanie i euforia, którą otaczam się, będąc przy nim...
–    Myślę, że trzeba czasu, by przekonać się, co to naprawdę jest – mruknął cicho Midorima, przełykając ciężko ślinę.- Powinieneś najpierw lepiej poznać Kuroko. Przecież nie wiesz o nim wszystkiego, nie znasz każdej jego strony, nie widziałeś każdej jego twarzy. Obawiam się, że zaczniesz go idealizować dla własnych potrzeb i cudownego obrazu jego osoby, a pominiesz istotne usterki, zignorujesz jego wady, by na koniec zawieść się na nim.
–    Cieszę się, że się o nas martwisz – powiedział z uśmiechem Akashi. Shintarou nie próbował wyprowadzić go z błędu, nie widząc w tym większego sensu – Seijuurou już widział wszystko tak, jak chciał.- Może rzeczywiście minęło zbyt mało czasu i Tetsuya póki co nie ufa mi w zupełności, ale zapewniam cię, że nasz związek jest na tyle poważny, że wkrótce nic nie będzie stało nam na drodze i obaj będziemy dzielić życie jak każda inna para. Nie będziemy niczego przed sobą ukrywać, nie będziemy oszukiwać, kłamać, ani zdradzać.
–    Zaczekaj chwilę...- Midorima spojrzał na niego z lekkim niepokojem.- Jak to „nie będziecie niczego przed sobą ukrywać”? Masz na myśli wszystko, prócz tego, co robisz tutaj, prawda?- Ruchem dłoni znacząco wskazał na pomieszczenie, w którym się znajdowali. Akashi zmarszczył lekko brwi, wodząc za nim spojrzeniem, jakby dopiero teraz uświadomił sobie, gdzie są.
–    O tym też się dowie – odparł zwyczajnie.- Dlaczego miałbym to przed nim ukrywać?
–    Z tego samego powodu, dla którego ukrywasz to przed wszystkimi innymi – odpowiedział dobitnie Shintarou.- Seijuurou, Kuroko nie jest tak idealny, jak ci się wydaje. On nie jest mordercą, psychopatą, ani pasjonatem jak ty. Nie będzie stał w milczeniu i z ciekawością przyglądał ci się, gdy będziesz kroił żywego człowieka!
–    Tego nie wiesz – powiedział spokojnie Akashi.- Może za jakiś czas, kiedy upewnię się, że kocha mnie bezgranicznie, a na pewno tak będzie – dodał, znacząco kładąc nacisk na wymawiane słowa.- wówczas powiem mu o wszystkim, bo nie będzie sensu ukrywać czegoś, co kocham, przed osobą, którą kocham, prawda? Tetsuya akceptuje mnie takiego, jakim jestem, i tak zostanie już zawsze. Zobaczysz, kiedy dowie się, że to ja uwolniłem go od Genty, podziękuje mi za to.- Akashi ruszył do jednej z kobiet, która zaczęła się wybudzać. Jęczała cicho, obracając powoli głowę i rozglądając się wokół. Mężczyzna podniósł ją z łatwością i położył na drugim stole. Przymocował jej nadgarstki i kostki grubymi pasami do stołu, odgarnął z jej czoła ściętą na prosto grzywkę. Twarz kobiety była ładna, okrągła, a cera czysta i gładka. Seijuurou uśmiechnął się do niej niemal czule, kiedy spostrzegł, że nie ma na sobie prawie żadnego makijażu. Tylko rzęsy pomalowane zostały tuszem. Kobieta była piękna – naturalnie piękna.
–    Gdzie jestem...?- wymamrotała słabo.- Kim pan jest? Gdzie... jestem...?
–    Ćśś.- Akashi pogłaskał ją włosach, przesunął spojrzeniem po nagim ciele. Spojrzał na Midorimę, który wciąż stał przy stole z narzędziami.- Chcesz mi pomóc, czy zajmiesz się tą drugą?
–    Pomogę – mruknął po chwili milczenia.
–    W takim razie zwiąż tamtą... Nanę, czy jak jej było.- Skrzywił się lekko i znów spojrzał na kobietę, którą nieustannie głaskał.- Jak masz na imię, dzwoneczku?
–    Eh?- Zmarszczyła lekko brwi, zamrugała sennie.- Uhm... Chiyo... Gdzie jestem?
–    Spokojnie, Chiyo. Leż spokojnie.- Akashi wrócił do stołu z narzędziami, chwycił jego ramę i zaczął ciągnąć w kierunku stołu pośrodku sali. Kobieta spojrzała na niego, jednak nie mogła dostrzec kolekcji ostrzy. Dopiero kiedy Seijuurou uniósł jeden z nożów, jej oczy nieco się powiększyły.
–    Co pan robi?- pisnęła słabo.
–    Nic takiego.- Seijuurou uśmiechnął się do niej szeroko.- Będziemy ubierać choinkę, potrzebujemy twojej pomocy.
–    Co...co?!- Kobieta szarpnęła dłońmi, zupełnie odzyskawszy trzeźwość umysłu. Popatrzyła z przerażeniem najpierw na czerwonowłosego, później na drugiego mężczyznę, który zbliżył się do nich, trzymając w dłoniach skalpel. Dotknął jej brzucha, przesunął dłoń wzdłuż ciała, jakby badał je uważnie.- Co wy robicie?! Zostawcie mnie! Wypuścicie mnie!
    Akashi, nie zważając na jej krzyki, siłą rozprostował jej dłoń i przyłożył ostrze do małego palca lewej ręki. Midorima obserwował go z beznamiętnym wyrazem twarzy. Seijuurou tymczasem mocno przyłożył wolną dłoń do ostrza i jednym naciskiem odciął palec.
    Kiedy w magazynie rozbrzmiał przeraźliwy wrzask, Shintarou z irytacją spojrzał na kobietę, zatykając uszy.
–    Zawsze tak krzyczą?- zapytał, zwracając się do przyjaciela.
–    Mhm.- Akashi uśmiechnął się szeroko, zabierając palec.
    Podszedł do ściany, pod którą stały regały wypełnione pudłami, wysunął jeden z nich i wyciągnął pudełko ze srebrnymi haczykami. Otworzył je, wziął do ręki jeden haczyk, wbił ostry koniec w miękką część palca, przebijając skórę i mięsień. Z pudła obok wyjął zwykłą szypułkę cienkiej nici, owinął nią haczyk, zawiązał pętelkę i przegryzł końcówkę. Następnie podszedł do choinki i zawiesił krwawą ozdobę na gałązce. Odsunął się kilka kroków, patrząc z zadowoleniem na swoje dzieło. Odwrócił się, by uśmiechnąć do Midorimy.
–    Jak ci się podoba?- zapytał.
–    Wygląda oryginalnie – stwierdził zielonowłosy.- Lepszy efekt byłby chyba, gdyby były czyste, nie zakrwawione. Jeśli pozbyć się krwi, staną się bardzo blade i będą bardziej przypominać sople.
–    Shintarou, masz rację!- powiedział z podekscytowaniem Akashi.- Rzeczywiście, choinka będzie wówczas piękniejsza! Ale... czy to nie zajmie za dużo czasu? Zabawa zabawą, ale nie chce mi się siedzieć tutaj całą noc, ubierając choinkę. Poza tym obaj idziemy jutro do pracy.
–    Po prostu wrzućmy wszystko najpierw do wody – powiedział Midorima, podchodząc do dużego zlewu po lewej stronie. Zatkał odpływ korkiem i odkręcił kurek.- Wystarczy, że będą czyste.
–    Dobrze, zrób jak uważasz – westchnął Seijuurou, zadowolony, że chwilowy problem został rozwiązany. Wrócił do wciąż krzyczącej i wyrywającej się kobiety, sięgnął po nóż.
–    NIE! BŁAGAM, NIE!- wrzasnęła dziko.- NIE RÓB TEGO, BŁAGAM! NIKOMU NIC NIE POWIEM, PRZYSIĘGAM! PRZYSIĘGAM! NIKT SIĘ NIE DOWIE, TYLKO MNIE WYPUŚĆ!
–    A jeśli nie?- Akashi uniósł pytająco brew.
–    Proszę...- jęknęła płaczliwie.- Błagam, zostaw mnie...! Nie chcę umierać... nie chcę...
–    Wszyscy kiedyś umrą – stwierdził Seijuurou.- Być może nawet ja. Chciałabyś w następnym życiu odrodzić się jako jakieś zwierzę?- zagadnął, odcinając kolejny, serdeczny palec.
–    AAAAA!
–    Ja myślałem o koniu – ciągnął czerwonowłosy.- Kocham konie. To piękne, inteligentne stworzenia. Co roku charytatywnie wpłacam dla nich milion jenów. Jest taka stadnina, która zajmuje się ratowaniem zaniedbywanych koni...
–    TO ON CIĘ NASŁAŁ, PRAWDA?!- wrzasnęła kobieta.- TO TEN DUPEK, MŚCI SIĘ NA MNIE! ILE CI ZAPŁACIŁ?! MÓJ NOWY CHŁOPAK ZAPŁACI CI WIĘCEJ, PRZYSIĘGAM!
–    Hmm?- Akashi spojrzał na nią z zaskoczeniem.- Jesteś na celowniku? No proszę. Kolejny dowód na to, że kobiety to nędzne kurwy, niewarte życia na tym świecie. Jak jej było na imię, Shintarou?- zapytał głośno, przekrzykując kobiecy wrzask.
–    Chiyo – odparł Midorima, zakręcając kurki. Wrzucił do czystej wody odcięty palec, po chwili dorzucił do niego kolejne dwa. Podszedł do regału z pudłami, przejrzał je w poszukiwaniu rękawiczek. Kiedy je znalazł, wsunął je na dłonie i wrócił do stołu, chwytając skalpel. Przyłożył go do nagiej skóry brzucha kobiety. Dotyk zimnego ostrza zaalarmował ją, spojrzała szybko w dół, wrzasnęła głośno. Zaczęła wyrywać się, zdzierając sobie krzykiem gardło. Midorima ze stoickim spokojem związał pasem jej biodra.
–    Wybacz, zawsze o nich zapominam – mruknął Akashi, przechodząc na drugą stronę. Przyszykował się do odcięcia kolejnych palców, jednak wstrzymał się na moment, przyglądając poczynaniom przyjaciela. Shintarou wykonał precyzyjne cięcie pośrodku brzucha, nieco ponad pępkiem.- Idealnie – stwierdził z uśmiechem Seijuurou, spoglądając w jego twarz. Midorima skinął głową w podziękowaniu za komplement.
–    To trudniejsze, kiedy tnie się świadomą tego osobę – mruknął.
–    Świetnie sobie poradziłeś, oby tak dalej!- Akashi machnął dłonią, w której trzymał nóż, wskazując jego ostrzem brzuch.- Może wytniesz z jej skóry jakieś wzorki? Myślisz, że się uda?
–    Wątpisz w moje zdolności?- Shintarou uśmiechnął się ponuro.- Ostrzegam jednak, że może wyjść krzywo, bo ciągle się wyrywa.
    Akashi roześmiał się, odrzucając do tyłu głowę.
–    Oh, tak dawno nie bawiliśmy się tak świetnie, Shintarou!- zawołał.
–    Przyznaję, że minęło sporo czasu. To co chcesz? Gwiazdkę?
–    Tak.- Pokiwał pospiesznie głową, po czym wrócił do odcinania palców. Tym razem robił to szybko, jednak wciąż z wysiłkiem. Kości były twarde, potrzebował siły, by odpowiednio obciążyć ostrze drugą dłonią. Kobieta wciąż krzyczała i płakała, jednak co jakiś czas milkła, jej głowa opadała, to znów się unosiła, gdy odzyskiwała przytomność. Kiedy zabrakło już palców do odcinania, zaniósł wszystkie do zlewu i wrzucił do wody.
–    Mógłbyś założyć rękawiczki – powiedział Midorima, patrząc na niego z lekką dezaprobatą.- Cały się ubrudzisz.
–    To nic, umyję się, kiedy skończymy – powiedział, opierając się o stół i z uśmiechem na twarzy przyglądając się, jak Shintarou rozcina skórę. Z zachwytem obserwował, jak kwadratowy kawałek powoli staje się dwiema wyraźnymi gwiazdkami.- Śliczne – stwierdził.- Chyba jednak polubię święta.
–    Hm.- Midorima uśmiechnął się.- Jeśli będziemy je spędzać w taki sposób, to może rzeczywiście nabiorą magii.
–    Zawieszę sopelki – oznajmił czerwonowłosy, odchodząc od stołu.
    Przymocował kolejne haczyki do palców, te zaś obwiązał nitkami, zrobił szerokie pętelki. Zebrał wszystkie na dwóch palcach, po czym zbliżył się do choinki i zaczął wieszać groteskowe ozdóbki na różnych gałązkach.
–    Jak umieścimy głowę na czubku?- zastanowił się głośno, gdy skończył.- Nie wbijemy jej przecież, a nawet gdyby się udało, od razu by opadła, bo jest za ciężka.
–    Może przybijemy ją do ściany, tuż nad czubkiem choinki?- zaproponował Midorima.- W ten sposób będzie wyglądała całkiem wiarygodnie, jak gwiazda.
–    To dobry pomysł – stwierdził Akashi, cofając się powoli. Podszedł do stołu z narzędziami i chwycił siekierę.
–    Teraz?- mruknął Midorima, zajęty ostrożnym wycinaniem nerek.
–    Pierwsza gwiazdka już na niebie – zaśmiał się Akashi.- Przynajmniej ta dzisiejsza. Odsuń się, Shintarou, nie chcę poplamić cię krwią, a nie mam tutaj ubrań na zmianę. Przynajmniej nie dla ciebie.
    Midorima już jednak skończył – przeniósł obie nerki do woreczków foliowych, te zaś ostrożnie włożył do przenośnej lodówki. Odsunął się, stanął przy regale z pudłami, za plecami Akashiego. Oparł się o nie plecami, przyglądając się jak Seijuurou unosi siekierkę. Mięśnie jego pleców, rysujące się nawet pod wełnianym swetrem, napięły się wyraźnie. Czerwonowłosy odczekał jeszcze chwilę, po czym zamachnął się, kierując ostrze wprost na szyję kobiety. Midorima miał wrażenie, że w ostatniej chwili Chiyo otworzyła oczy – ale to równie dobrze mogło być tylko złudzenie.
    Rozległ się głośny trzask i odgłos wbijanego w surowe mięso ostrza. Krew trysnęła na wszystkie strony, plamiąc zarówno sweter Akashiego, jak i jego twarz. Mężczyzna nie przejął się tym jednak, zaśmiał się, po czym raz jeszcze uderzył siekierą, zorientowawszy się, że nie udało mu się odciąć jej za pierwszym razem. Już po chwili odrzucił siekierę na ziemię i obiema dłońmi ostrożnie uniósł głowę kobiety. Oczy miała zamknięte. Odseparowana od ciała wyglądała pięknie, lecz niezwykle nienaturalnie.
    Akashi powoli odwrócił się do Midorimy, z szerokim uśmiechem na twarzy patrząc na głowę. Spojrzał na Shintarou, roześmiał się wesoło.
–    Chiyo przeszła samą siebie!- zawołał.- Będzie najpiękniejszą gwiazdą w te święta!
    Midorima uśmiechnął się nieznacznie, kiwając lekko głową. Seijuurou wciąż się uśmiechał, uważnie oglądając odciętą głowę.
    I nagle usłyszeli głośny, stłumiony wrzask. Obaj spojrzeli w stronę, z której on dochodził – to Nana odzyskała przytomność i teraz z przerażeniem patrzyła na Akashiego, wciąż unoszącego wysoko swe groteskowe trofeum.
–    Zapomniałem o niej – stwierdził Shintarou z niemałym zaskoczeniem.
–    Ja także – przytaknął Akashi. Spojrzał na swojego przyjaciela, uśmiechając się szeorko.- Wbijmy głowę Chiyo i zajmijmy się Naną. Będzie więcej sopelków!



____________________________________________________________
Wesołych Świąt, moich kochani! ♥
Mam nadzieję, że niektórych z Was rozdział natchnie do narysowania... CZEGOŚ xD *nie chce spoilerować, ale próbuje robić aluzję* Z chęcią zobaczyłabym Wasze prace *-* ♥