[Ciernie] Rozdział trzydziesty piąty

    Tego dnia Akashi miał wręcz wyborny humor. Jadąc zakorkowaną ulicą Tokio i słuchając radia, postukiwał palcami o kierownicę w rytm słyszanej piosenki, która właściwie nawet mu się nie podobała. Spojrzał z uśmiechem na leżącą na miejscu pasażera grubą kopertę przeznaczoną dla jego chłopaka. Znajdowały się w niej pieniądze potrzebne na wynajem jego wymarzonej kawalerki.
    Seijuurou uśmiechnął się szerzej do swoich myśli. Zauważył, że ostatnimi czasy dosyć często powtarzał słowa „mój chłopak”. Do tej pory nigdy z nikim się nie związał, miał jedynie przelotne romanse, które najczęściej kończyły się śmiercią kochanka czy kochanki, dlatego obecna sytuacja była dla niego nowością, jednak musiał przyznać, że przypadła mu ona do gustu. Myśl, że Kuroko jest „jego chłopakiem” napawała go uczuciem podobnym do tego, które znał z zabijania.
    Błękitnowłosy czekał na niego przy centrum handlowym. Tego dnia załatwił sobie wolne, by móc załatwić sprawę kawalerki. Kiedy Seijuurou zatrzymał się przy nim i zabrał kopertę, Kuroko zajął miejsce pasażera i zapiął pas bezpieczeństwa.
–    Dzień dobry, Akashi-kun – powiedział.
–    Witaj, Kuroko.- Seijuurou z ogromnym wysiłkiem powstrzymał się od pocałowania go. Podał mu białą kopertę, na której starannie napisał „Dla Kuroko”. Tetsuya zawahał się przez chwilę, patrząc na nią niczym na bombę, której zegar odliczał czas do wybuchu. Uśmiechnął się słabo, odbierając pakuneczek.
–    Dziękuję – westchnął.
–    Nie ma za co – odparł Akashi.- W tej masz odliczone dwieście osiemdziesiąt pięć tysięcy na sam wynajem kawalerki, drugą mam w schowku.
    Tetsuya skinął głową, wzdychając ciężko. Seijuurou przyglądał mu się, jakby na coś czekając.
–    Uhm... Akashi-kun?
–    Tak, Kuroko?- Czerwonowłosy nie mógł się nadziwić temu, jak bardzo lubił brzmienie głosu Tetsuyi, zwłaszcza gdy ten wymawiał jego nazwisko.
–    Wiem, że nie powinienem zawracać ci głowy, ani odbierać chwili wolnego czasu... ale czy mógłbyś pojechać tam ze mną? Nie chciałbym, żeby mój wrodzony pech sprawił, że ktoś znów mnie napadnie, albo że jakimś sposobem zgubię te pieniądze...
–    Z przyjemnością tam z tobą pojadę, Kuroko – powiedział Akashi.- To dla mnie żaden problem.
–    To twoja przerwa na lunch...- mruknął skruszony Tetsuya.
–    A więc będziesz moim lunchem – odparł z uśmiechem Seijuurou.- Zaprosisz mnie dziś na uroczystą kolację z okazji wynajęcia kawalerki?
–    To miała być niespodzianka...- Kuroko uśmiechnął się nieznacznie.
–    Z przyjemnością tam z tobą pojadę, Kuroko. To dla mnie żaden problem.
    Tetsuya uśmiechnął się szerzej zrozumiawszy, że jego chłopak stara się zrobić mu przyjemność udając, iż wcześniejszy fragment rozmowy nie istniał. Zagryzł lekko wargę, kręcąc głową. Akashi był naprawdę kochany.
–    Dziękuję, Akashi-kun – powiedział.
–    No to ruszajmy, nie mogę tutaj stać za długo.- Seijuurou sprawdził w bocznym lusterku, czy żaden samochód za nim nie nadjeżdża, a następnie włączył się do ruchu.- A jak wygląda sprawa z Ogiwarą? Próbowałeś się do niego dodzwonić?
–    Jak co dzień – westchnął Tetsuya.- Zero odpowiedzi, wciąż ma wyłączony telefon. Coś mi się zdaje, że najzwyczajniej w świecie go wyrzucił.
–    Policja się odzywała?
–    Dzwonili tylko po to, by powiedzieć, że sprawa jest w toku.- Kuroko wzruszył ramionami.- Zaczynam tracić nadzieję, że znajdą Ogiwarę-kun. Możliwe, że już od dawna nie ma go w Japonii. Policja mówiła, że jego była narzeczona też zniknęła, pewnie razem gdzieś uciekli.
–    Była narzeczona?- Akashi uniósł lekko brew.
–    Tak, Ogiwara-kun był zaręczony z Chiyo Hisato-san. Zerwali, bo nie akceptowała naszej przyjaźni. Może Ogiwara-kun postanowił jednak zerwać ze mną kontakt i wrócić do niej.
    Po usłyszeniu słów Kuroko, Akashi starał się nie okazać najmniejszego śladu zdenerwowania czy spięcia. Jego dłonie nieznacznie zacisnęły się na kierownicy, odruchowo zerknął na swojego chłopaka, ten jednak zdawał się niczego nie dostrzegać.
–    Hisato Chiyo?- powtórzył Seijuurou.
–    Tak, znasz ją?- Tetsuya spojrzał na niego z ciekawością.
–    Wydaje mi się, że gdzieś o niej słyszałem – mruknął wymijająco.
–    Hmm, nie jest raczej nikim znanym – powiedział Kuroko.- Pracuje w małym salonie fryzjerskim.
–    Pewnie się pomyliłem, może kojarzę kogoś o podobnym nazwisku.- Akashi wzruszył ramionami na pozór obojętnie, lecz w jego głowie zaczęły pojawiać się już nieprzyjemne myśli.
    To na pewno był zwykły przypadek. Musiał być. W końcu pełno jest na świecie kobiet o imieniu Chiyo. Głowa jednej z nich, która stanowiła gwiazdę na czubku jego świątecznej choinki wcale nie musiała być głową narzeczonej Ogiwary...
–    To tutaj, jesteśmy na miejscu.- Kuroko wskazał palcem na jeden z bloków po prawej stronie ulicy.
    Seijuurou skinął głową niemal automatycznie, zwalniając i skręcając na niewielki parking przed wyglądającym na zadbany budynkiem. Miał on około ośmiu pięter, a więc stosunkowo niewiele zważywszy na okolicę centrum, wypełnioną luksusowymi wieżowcami. Choć Akashi nie przyglądał mu się bardzo uważnie, nie mógł nie zaważyć, że właściciel budynku najwyraźniej pilnował porządku – jedyne sześć miejsc parkingowych oddzielone były słupkami, by co wredniejsi kierowcy nie zajmowali zbyt wiele miejsca, wokół budynku posadzone były krzaki roślin, teraz uschniętych i zasypanych cienką warstwą śniegu, zaś sama budowla była ocieplona, otynkowana i pomalowana na ciemny beż. Całość prezentowała się zaskakująco ładnie.
    Akashi zgasił silnik i bez słowa odpiął pas bezpieczeństwa, otworzył już nawet drzwi, kiedy w końcu zorientował się, że Tetsuya nadal siedzi w bezruchu.
–    Coś nie tak?- zapytał.- Chyba się nie rozmyśliłeś?
–    Nie, skąd.- Kuroko spojrzał na niego niemal z przestrachem.- Po prostu... chciałem ci jeszcze raz podziękować, Akashi-kun. Za tę pożyczkę.
    Akashi oparł się o oparcie fotela, na chwilę zapominając o nieprzyjemnych myślach, które zaczęły go dręczyć. Uśmiechnął się do błękitnowłosego, rozczulony.
–    Chodźmy już, Kuroko – powiedział łagodnie.- Zanim twój wrodzony pech sprawi, że lada moment pojawi się ktoś, kto sprzątnie ci tę kawalerkę sprzed nosa.
    Kuroko uśmiechnął się do niego lekko, rozumiejąc żart. Posłusznie odpiął pas bezpieczeństwa i wysiadł z auta, idąc w ślad za swoim chłopakiem. Kiedy Akashi zamknął samochód, obaj ruszyli odśnieżoną dróżką ku wejściu do budynku.
–    Kartka z informacją o wynajęciu zniknęła – westchnął Tetsuya.- Mam nadzieję, że to przez to, że właściciel wziął mnie na poważnie.
–    Jeśli nie, to zaproponujemy mu więcej pieniędzy.- Akashi wzruszył ramionami, otwierając drzwi i przepuszczając Tetsuyę przodem. Choć błękitnowłosy poczuł się nieco niezręcznie w tej sytuacji, pierwszy przekroczył próg, otrzepawszy buty ze śniegu.
    Gdy obaj znaleźli się w środku, Tetsuya ściągnął czapkę oraz rękawiczki i wskazał dłonią jedyne drzwi na parterze.
–    Tu mieszka właściciel – powiedział cicho.- Zapukam do niego.
–    W porządku.- Akashi skinął głową, jednak i tak stanął obok swojego chłopaka, gdy ten podszedł do drzwi i zapukał cicho. Spojrzał na Seijuurou i uśmiechnął się do niego nieco nerwowo.
–    Chwila, idę!- rozległ się nieco ospały głos zza drzwi. Po chwili rozwarły się one szeroko, a wysoki, szczupły mężczyzna oparł się nonszalancko o framugę.
    Akashi miał wielką ochotę unieść sceptycznie brwi, jednak zdołał się powstrzymać. Chociaż zarówno budynek jak i jego okolica wyglądały na zadbane, z całą pewnością nie można tego było powiedzieć o właścicielu.
    Był to mężczyzna na oko zbliżający się do trzydziestki. Nieco przydługie czarne włosy zaczesał na bok, ciemne oczy spoglądały na gości nieco arogancko, usta miał niegrzecznie rozchylone. Twarz wydawała się delikatnie opuchnięta, jakby z przemęczenia, zaś brodę i policzki zdobił kilkudniowy zarost.
–    Czego?- mruknął mężczyzna, opierając się plecami o prawą stronę framugi drzwi, nogę zaś oparł o lewą. Wyglądał przez to wyjątkowo komicznie, choć Akashi był raczej przerażony jego wyglądem.
–    Dzień dobry, Nijimura-san.- Kuroko wydawał się zupełnie niezrażony zachowaniem właściciela.- Pamięta mnie pan? Byłem tutaj w zeszłym tygodniu, rozmawialiśmy o kawalerce, którą chciałbym wynająć.
–    Aaa, to ty...- Akashi odchrząknął lekko, odwracając głowę na bok. Ledwie powstrzymywał się od zwrócenia mężczyźnie uwagi za to aroganckie spoufalanie się  jego chłopakiem.- I co, zdecydował żeś się?
–    Tak.- Tetsuya skinął głową.- Chciałbym...
–    Chciałbym najpierw rzucić okiem na tę kawalerkę – wtrącił natychmiast Seijuurou. Wolał osobiście upewnić się, że przyszłe cztery kąty Kuroko są jego godne.
–    A to wy dwaj wynajmujecie?- Nijimura zmarszczył brwi.
–    Nie, to jest mój przyjaciel – powiedział Tetsuya.- Podwiózł mnie tutaj, więc zaproponowałem, by wszedł ze mną.
–    Dobra, mnie to tito.- Właściciel wzruszył ramionami.- Czekajcie, idę po klucze.
    Właściciel zostawił drzwi otwarte na oścież, pozostawiając uśmiechniętego lekko Kuroko i bardzo zszokowanego Akashiego samym sobie. Seijuurou spojrzał z wahaniem na błękitnowłosego.
–    Nie wydaje ci się trochę niegrzeczny?- zapytał cicho.
–    W gruncie rzeczy jest całkiem sympatyczny.- Tetsuya wzruszył ramionami.- Nie zrażaj się do jego wyglądu, pewnie zbliżają się terminy i musi przyspieszyć nieco tempo. Bo widzisz, Nijimura-san jest pisarzem.
–    Ah, to wszystko tłumaczy – stwierdził Akashi, skinąwszy głową.
    Tymczasem Nijimura wrócił do nich z pękiem kluczy, zatrzasnął drzwi swojego mieszkania i machnął dłonią na obu mężczyzn, wspinając się już po schodach.
–    Nie ma windy?- zapytał Seijuurou, rozglądając się po klatce schodowej.
–    Tylko lenie jeżdżą windą – stwierdził Nijimura.
–    Łatwo mówić, kiedy mieszka się na parterze...- mruknął pod nosem Akashi. Tylko Kuroko był w stanie go dosłyszeć, posłał mu lekki uśmieszek i ruszył za właścicielem na górę.
    Seijuurou ruszył za nimi. Drewniane schody cichutko skrzypiały, ale sprawiały wrażenie solidnych, podobnie jak ich poręcz. Akashiego cieszyło, że wnętrze budynku nie jest szare i ponure jak na filmach, a ściany nie noszą nawet najmniejszych śladów kredek, farbek czy sprayów. Zamiast tego były tylko ładne, kremowe tapety z ciemniejszymi wzorkami na pasku w ich górnej części.
    Wspięli się na trzecie piętro, gdzie na klatce schodowej znajdowały się trzy pary drzwi, odpowiednio po prawej, pośrodku i po lewej stronie. Nijimura stanął przed tymi po lewej, oznaczonymi numerem trzysta dwadzieścia dziewięć, po czym zaczął szukać odpowiedniego klucza. Akashi zerknął na pozostałe drzwi i uniósł brew w zaskoczeniu. Te po prawej miały numer pięćdziesiąt sześć, pośrodku zaś  siedem.
–    Co to za numeracja?- zagadnął uprzejmie.
–    Taka jaka mi się podoba – odparł sucho Nijimura.- Na ostatnim piętrze jest jedynka. Lubię wkurzać tym listonoszów, zawsze biegają po wszystkich piętrach jak idioci i klną na czym świat stoi.- Nijimura zaśmiał się niemal okrutnie.
    Akashi po raz kolejny rzucił Tetsuyi nieco zaniepokojone spojrzenie, Kuroko jednak zdawał się tego w ogóle nie dostrzegać. Zwłaszcza, że Nijimura w końcu uporał się z pękiem kluczy i otworzył drzwi, odsuwając się na bok i zapraszając mężczyzn gestem do środka.
    Seijuurou przekroczył próg z dużymi wątpliwościami, jednak kiedy już się rozejrzał, z zaskoczeniem stwierdził, że kawalerka wygląda zupełnie przyzwoicie, a nawet zachęcająco.
    Mieszkanko było oczywiście niewielkie, wręcz maleńkie, ale sprawiało wrażenie wyjątkowo przytulnego. Zaraz po wejściu miało się przed oczami małą, lecz praktyczną kuchnię z aneksem wykonaną z drewna sosnowego – tak jak i niemal całe wyposażenie kawalerki, jak zauważył Akashi. Na ścianie naprzeciwko znajdowało się także okno zasłonięte ciemnoniebieską zasłonką, a przynajmniej tak sądził czerwonowłosy, dopóki jej nie odsunął i nie przekonał się, że to tylko ozdoba, zwykła imitacja normalnego okna kuchennego. Uśmiechnął się lekko do Kuroko, który spostrzegł jego rozbawienie.
    Po lewej stronie od drzwi wejściowych znajdowały się kolejne, prowadzące do maleńkiej łazienki, w której zmieściła się jedynie wanna i sedes. Była ciasna i prosta, ale Seijuurou był przekonany, że jeśli położyć by kilka kolorowych ozdób na półkę łączącą się z poziomem wanny, pomieszczenie nabierze nieco uroku.
    Czerwonowłosy w końcu udał się na prawo, przechodząc tym samym do części salonowej. Znajdowało się tutaj stojące pod regałem biurko, nad nim zaś mnóstwo półek na książki, obok zaś stała szafa na ubrania. W rogu postawiono kanapę narożnikową, niestety tylko ona się zmieściła, ponieważ tuż obok znajdowały się schody prowadzące na górę. Akashi wspiął się po nich i obejrzał niby-piętro. Znajdowało się na nim duże dwuosobowe łóżko, dwa stoliki nocne z lampkami i kolejne regały na książki, co z pewnością cieszyło Kuroko.
    Akashi wyjrzał zza drewnianej balustrady i uśmiechnął się do stojącego przy kanapie Kuroko.
–    Jak ci się podoba?- zapytał błękitnowłosy.
–    Dla ciebie idealna – stwierdził Seijuurou.- Dużo miejsca na książki.- Zszedł ostrożnie po schodach, uśmiechając się do swojego chłopaka.- Muszę przyznać, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczony. To naprawdę przyzwoita kawalerka. Nijimura-san?
–    No?- Właściciel, stojący do tej pory w przejściu między kuchnią a salonem, spojrzał pytająco na Akashiego.
–    Mam nadzieję, że nie ukrywa pan tutaj hordy szczurów, albo nie zatuszował pan pękających rur? Mieszkanie wygląda na bardzo zadbane, ale aż ciężko nie myśleć o haczykach, jeśli w grę wchodzi tak przystępna, wręcz niska cena.
–    O luju...- westchnął Nijimura, drapiąc się po głowie.- Jak już mówiłem Kuroko, potrzebna mi szybko kasa na remont mieszkania, które chcę tutaj wynajmować jednemu typkowi. Dlatego zaniżyłem trochę cenę, ale chcę kasę za trzy miesiące z góry, oczywiście w czynsz wliczona jest cena za prąd i wodę. Pokazywałem już Kuroko wszystkie dokumenty potwierdzające, że mieszkanie jest w dobrym stanie, nie mam nic do ukrycia. Przez trzy miesiące nie trzeba już nic więcej płacić.
–    Skoro to taka nagła sytuacja, czy to oznacza, że po trzech miesiącach czynsz wzrośnie?- zapytał Seijuurou.
–    Nie ma takiej opcji – odparł Nijimura, tłumiąc ziewnięcie.- Podpisujemy umowę na dwa lata, po tych trzech miesiącach czynsz będzie normalnie kosztował, czyli dziewięćdziesiąt pięć tysięcy jenów za miesiąc.
–    A potem?
    Nijimura spojrzał na niego z lekkim uśmiechem.
–    A potem się dogadamy – powiedział.- To co, bierzesz pan?- zwrócił się do Kuroko.
–    Tak, jestem zdecydowany – powiedział Tetsuya, uśmiechając się lekko.- Taka okazja więcej mi się nie przytrafi!
–    No to śmignę po umowę, zapraszam na dół.- Nijimura skinął głową w stronę drzwi, po czym poczłapał na klatkę schodową.
–    Kiedy będę mógł się wprowadzić?- zapytał błękitnowłosy.
–    A wprowadzaj się pan, kiedy chcesz – mruknął właściciel.- Zapłacisz kasę, kawalerka jest twoja. Jeśli znajdziesz jakąś usterkę, coś będzie magicznie przeciekać, tryskać czy śmierdzieć, to zgłaszasz do mnie i ja to naprawiam. Co by się przyjaciel nie czepiał.- Uśmiechnął się nieco krzywo do Akashiego.
    Seijuurou nie odezwał się, uniósł tylko lekko brew. Wszyscy mężczyźni zeszli na parter i Nijimura poprowadził ich do swojego mieszkania, zachęcając do zajęcia miejsca w salonie na kanapie, która była zawalona dokumentami do tego stopnia, że nie było na niej choćby skrawka nadającego się do tego, by usiąść.
–    A sąsiedzi?- zapytał cicho Akashi, kiedy właściciel zniknął za drzwiami prowadzącymi najprawdopodobniej do jego sypialni.- Chyba nie będą niesympatyczni?
–    Poznałem tylko uroczą staruszkę z pierwszego piętra, ale Nijimura-san mówi, że kawalerki zajmują studenci, a mieszkania zwyczajne rodziny z dziećmi.- Kuroko wzruszył lekko ramionami.- Poza tym panuje tu raczej porządek, a od dwudziestej drugiej obowiązuje cisza nocna.
–    Chcę tylko, żebyś czuł się bezpiecznie w swoich czterech ścianach – powiedział Akashi, rozglądając się po urządzonym w bieli i czerni salonie.
–    Dziękuję, Akashi-kun.- Kuroko szybko ścisnął jego dłoń i natychmiast ją puścił.- Doceniam to, co dla mnie robisz. W życiu nie zdołam ci się za to wszystko odwdzięczyć.
    Seijuurou odpowiedział mu uśmiechem, znów zmuszając się, by nie pocałować swojego chłopaka.
–    A tak w ogóle, to o której kończysz pracę?- zagadnął.
–    O której zechcesz – odparł.
–    Znajdziesz trochę czasu o dwudziestej?
–    Oczywiście.
–    Świetnie. Zadzwonię do ciebie.
    Akashi skinął bez słowa głową, nie odpowiadając, ponieważ Nijimura wrócił już do salonu z dokumentami. Podał je Kuroko wraz z długopisem, po czym zgarnął kartki z kanapy i zrzucił je niedbale na ziemię, by goście mogli usiąść. Seijuurou dołączył do Tetsuyi, by również przeczytać uważnie umowę i upewnić się, że naprawdę nie ma w niej żadnej haczyków.
    Niecałe dwadzieścia minut później obaj opuścili mieszkanie Nijimury i wyszli na parking. Tetsuya wymienił już kopertę z pieniędzmi na klucze do kawalerki. Zadowolony, naciągnął na głowę swoją czapkę i odetchnął głęboko.
–    Cieszę się, że to już koniec – powiedział.- Bałem się, że ktoś rzeczywiście sprzątnie mi sprzed nosa to mieszkanie.
–    Dobrze się stało, że Nijimura za tobą zaczekał – przytaknął Akashi.- To co? Jedziemy teraz po twoje rzeczy?
–    Och, dziękuję ci, Akashi-kun, ale możesz wracać do pracy. Nie chcę cię już dłużej zatrzymywać. Muszę jeszcze załatwić parę spraw, iść do urzędu, żeby zmienili mój adres zamieszkania, złożyć wniosek o nowy dowód osobisty, napisać do rodziców... Chcę wszystko dzisiaj pozałatwiać.
–    Jesteś pewien, że nie mam ci w niczym pomóc?
–    Już i tak poświęciłeś dla mnie przerwę na lunch. Zobaczymy się wieczorem.
–    No a kto ci pomoże z rzeczami?- Akashi nie dawał za wygraną.
–    Takao-kun się zaoferował.- Tetsuya uśmiechnął się do niego.
–    Takao-kun – powtórzył Seijuurou, krzywiąc się lekko.- No dobrze... Ale w razie co, to zadzwoń do mnie, gdyby Takao-kun jednak na nic się nie przydał.
–    Dobrze. Jeszcze raz dziękuję za wszystko, Akashi-kun.- Kuroko wydawał się być w o niebo lepszym nastroju niż kiedy wsiadał do samochodu czerwonowłosego. Seijuurou nie ukrywał, że całkiem go to zadowalało, choć nie przypadło mu do gustu, że jego miejsce znów zajmie Takao.
–    W takim razie do zobaczenia wieczorem – powiedział.- Mam kupić wino, czy cokolwiek innego?
–    Nie, wszystkim zajmę się osobiście – zapewnił Kuroko, nasuwając na dłonie rękawiczki.- Do zobaczenia, Akashi-kun! Miłej pracy.
–    Mhm, miłego dnia, Kuroko.- Seijuurou uśmiechnął się raczej oszczędnie, odprowadzając wzrokiem Tetsuyę.- A może cię chociaż podwieźć?!- krzyknął za nim.
–    Nie trzeba, to niedaleko!- Tetsuya pomachał mu na pożegnanie, po czym odwrócił się i ruszył dalej drogą.
    Seijuurou westchnął ciężko, jeszcze przez dłuższą chwilę stojąc w miejscu i uważnie obserwując oddalającego się Kuroko. Kiedy ten zniknął za zakrętem, z westchnieniem wsiadł do swojego samochodu i odpalił silnik.
    Miał nadzieję, że praca zajmie jego myśli i nim się obejrzy, nadejdzie upragniony wieczór.




_______________________________________________
Żebyście mogli lepiej wyobrazić sobie ów kawalerkę Kurokosia, to tu macie link do zdjęcia, bo opisałam właśnie tę xD Cholernie mi się spodobała, sama bym chciała taką mieć! *-*