Cierniem wyryte

    Nieznana nikomu ballada o zagubionej jaskółce, śpiewana przez słowika o zranionym skrzydle. Historia o miłości zrodzonej z cierpienia i bezradności, o wiecznym cierpieniu, opowieść o zdradzie i kłamstwach nieznających końca.


    Tak właśnie zaczął kreślić na papierze linie i zaokrąglenia, znaki pełne zawijasów i drobnych plam, tworząc słowa rozpoczynające historię jego życia. Zwój, który zawrze to, czego nie mógł usłyszeć nikt inny. Dowód tego, co istniało, a co zostało siłą odebrane. Jego ciche błagania o powrót tego, któremu oddał swoje serce i to, co cenił sobie ponad wszystko inne.
    Uśmiech.
    Uśmiech wykwitający na twarzy niczym płatki rozwijającego się kwiatu, uśmiech pod ciemnym, zachmurzonym niebem, uśmiech, którym przywracał radość na każdej twarzy.
    Zamoczył pędzel w kałamarzu, uniósł go nad zwojem, czytając raz jeszcze zapisane wcześniej słowa. Co powinien napisać dalej? Czy zacząć od samego początku? A może ograniczyć się jedynie do wstępu, a następnie rozwijać myśli dotyczące tego, co trapiło go najbardziej, tego, co cierniem wyryto na jego sercu?
    Na zewnątrz zapadła już noc. Przez rozsunięte shoji widział liście drzew poruszające się na wietrze, ledwie widoczne w słabej łunie prześwitującego przez chmury księżyca, szepczące między sobą opowieści o losach najstarszego z braci Kumou. Nasłuchiwał ich, szukając natchnienia, dyskretnej podpowiedzi, jakiejś wskazówki.
    Jednak nie doczekał się niczego, co by mu pomogło.
    Atrament spłynął po włóknach pędzelka, plamiąc papier nierównym kleksem. Spojrzał na niego, kształtem przypominającego ptaka o rozwiniętych skrzydłach, lecącego na beżowym niebie mimo czarnego deszczu. Kiedy dotknął go ponownie, chcąc nakreślić z niego znak, kształt rozmazał się, dając wrażenie, jakby stworzonko roztopiło się na deszczu.
    Ten widok zmartwił go nieco. Odłożył pędzelek, rezygnując z pisania. Nie dziś. Nie tej nocy. Zacznie znowu jutro, kiedy jego młodsi bracia zasną, kiedy będzie mógł ponownie wrócić do swojego pokoju i zdjąć uciążliwą maskę radosnego Tenki, promieniującego uśmiechem.
    Był jak słońce na bezchmurnym niebie. Gdy budził się dzień, powoli wykwitał na jego twarzy, promieniał na niej kilkanaście godzin, by pod wieczór gasnąć powoli wraz z zachodem słońca. A w nocy ustępował miejsce swojej bratniej duszy. Cichemu, spokojnemu i tajemniczemu księżycowi o bladym, białym obliczu.
    Temu, który zabrał jego serce i uśmiech.
    Zrezygnowany, zwinął zwój i odłożył go na dno skrzyni stojącej w kącie. Wstał z westchnieniem, poprawił zarzucone na ramionach haori* i wyszedł boso z pokoju.
    Księżyc wyjrzał leniwie zza chmur, jakby chciał przywitać swojego kochanka. Podmuch wiatru, niczym jego smutne westchnienie, zaplątał się na krótko w luźno związanych włosach Tenki.
    Najstarszy syn Kumou uśmiechnął się słabo. Tak dobrze znał ten delikatny, czuły dotyk...

–    Nie powinniśmy ci ich trochę przyciąć?- zapytał Shirasu, wsuwając dłoń we włosy Tenki i przeczesując je powoli palcami.
–    Chcesz się bawić w fryzjera?- Tenka spojrzał na niego z niedowierzaniem.- Teraz?
–    Tylko pytam – zaśmiał się lekko białowłosy.
–    Kiepski moment.- Kumou uśmiechnął się, wykonując kolejne pchnięcie. Shirasu jęknął, odrzucając głowę, jego klatka piersiowa poruszyła się szybko, gdy dopiero co nabrane powietrze czmychnęło z jego płuc. Tenka pochylił się, by ucałować jego sutki, przesunąć po nich językiem.
–    Przestań, to łasko...cze...!- stęknął Shirasu, próbując odciągnąć jego głowę, jednak z marnymi skutkami.
    Tenka nie miał zamiaru się odsunąć, czy zatrzymać. Nigdy tego nie robił. Był pewien swoich ruchów i uczuć, które szarpały jego duszą niczym burza. A co innego ją przegna, jeśli nie wiatr? Przyspieszony oddech Shirasu i jego jęki, stanowiące dowód na to, że można zapanować nad żywiołem, który targa ludzkim wnętrzem.
    Burza emocji, płomień pożądania, ulewa uczuć... to wszystko mógł ukoić tylko on.
    Dopiero po dłuższej chwili uniósł głowę i przysunął twarz do Shirasu. Pocałował go czule, szukając zachłannie jego języka, chłonąc bliskość ich ciał, napawając się tym uczuciem, kiedy ich klatki piersiowe stykały się ze sobą w namiętnym uścisku, a ciała były złączone w jedność.
    Shirasu wsunął dłonie w jego włosy, przyciskając do ust jego gorące wargi, spragniony pocałunków. Ich smak, ich ciepło, ich dotyk i intensywność... pożądał tego bardziej niż czegokolwiek.
    Tenka przesunął dłonią po jego boku, sięgnął do jego sztywnej męskości i zaczął poruszać dłonią wzdłuż niej. Wyczuwał twardość członka, który nie zmiękł ani odrobinę od chwili, gdy zaczęli poranne pieszczoty. Chcieli korzystać z chwili, kiedy Chuutarou był w szkole, a Soramaru udał się z pomocą do jednego z mieszkańców wioski. Pragnęli nacieszyć się sobą, czerpać jak najwięcej z tego zdecydowanie zbyt krótkiego aktu, do którego wracali z zapałem i utęsknieniem.
    Gdyby tylko mogli przestać ukrywać się z tym, co ich łączyło...
    Uniósł się lekko, kładąc dłonie na udach białowłosego, wycofał ostrożnie swojego penisa. Czas uciekał, nie mogli ryzykować.
    Jedno pchnięcie, drugie, trzecie... a potem kilka kolejnych, spokojnych, niespiesznych, starannych. Obaj dyszeli ciężko, pojękiwali. Shirasu wyginał się, zaciskał bezradnie blade dłonie na futonie, wił się w rozkoszy, zarumieniony, z błyszczącymi oczami, spoglądającymi na tego mężczyznę klęczącego między jego drżącymi nogami.
    Tak bardzo kochał ten widok. Tak bardzo pragnął mieć go na wyłączność, chciał, by on i Shirasu byli już zawsze razem, spełnieni, nierozłączni, wieczni w swej miłości.
–    Ten... ka... ah!- Shirasu wygiął kręgosłup, rozchylając usta, bezwiednie chwycił dłonią swojego członka i zaczął pieścić się, jednocześnie ochoczo poruszając biodrami, nabijając się na penisa Tenki, który zwolnił nieznacznie swe ruchy. Na ten gest jednak znów przyspieszył, nie mogąc już dłużej wytrzymać.
    Przełknął ślinę, gdy zorientował się, że zaschło mu w gardle. Nabijał się w swojego kochanka gwałtownie, niekontrolowanie. Na ten moment zapomniał zupełnie o wszystkim, liczyła się dla niego tylko ta chwila. Ta, kiedy mógł dojść w objęciach ukochanego, zaspokajać się widokiem jego przystojnej twarzy, którą wykrzywiała rozkosz.
    Spuścił się obficie w jego wnętrzu, nie przestawał się w nim poruszać, dopóki i jego sperma nie trysnęła z członka, kreśląc niewyraźne białe linie na skórze brzucha. Tenka westchnął przeciągle, pochylił się nad nim i zlizał zachłannie jego spermę. Shirasu mógł tylko na niego patrzeć, niezdolny do wypowiedzenia choć słowa, pozbawiony sił zarówno fizycznych, jak i psychicznych. Był wykończony, nie był w stanie kłócić się i upominać Tenki, by nie robił tak zawstydzających rzeczy.
    Jedyne, na co było go stać, to wsunięcie dłoni w jego miękkie czarne włosy.

  Okolica pojaśniała przez światło księżyca. Teraz można było wyraźniej dostrzec zarys drzew  otaczających świątynię, i dróżkę prowadzącą do kamiennych schodów wiodących w dół.
    Tenka westchnął cicho, na moment cofając się do pokoju by założyć geta**, a następnie zasunął shoji i wolnym krokiem udał się w kierunku schodów, starając się nie robić hałasu. Nie chciał obudzić swoich braci i Nishiki.
    Noc przyjęła go w swe objęcia niemal z radością. Blade oblicze milczącego księżyca towarzyszyło mu podczas spaceru. Tenka uśmiechnął się lekko, powoli schodząc po kamiennych stopniach.
–    Nieważne gdzie jesteś, zawsze nad nami czuwasz, prawda?- zapytał na głos, spoglądając na białą, świetlistą tarczę zdobiącą grafitowe niebo.
    Oczywiście, jego kochanek mu nie odpowiedział. Jakżeby inaczej. On zawsze milczał w pewnych sprawach. Jego słabość do rodziny, którą zmuszony był porzucić, chęć, by chronić ją mimo wszystko... to cały czas żyło w nim, biło wraz z rytmem jego zagubionego serca.
    Kumou pozostawiło na jego duszy piętno. Wyryło w niej swoje inicjały, które na wieczność będą boleśnie przypominać mu o tych złych i dobrych chwilach, które z nimi dzielił.
    Sam nie wiedział, dokąd dokładnie idzie. Być może szedł za głosem serca, a może zwyczajnie prowadził go jakiś kaprys, lub nieznanego pochodzenia cichy szept w głowie. Jego nogi poruszały się same, jednak pozwalał na to. Oddalał się coraz bardziej od świątyni, od rodzinnego domu i ukochanych braci. Nie bał się o nich. Wiedział, że nic złego im się nie przytrafi, ponieważ czuwa nad nimi Księżyc.
    To, co nim kierowało, doprowadziło go do skrytej między drzewami polany i niewielkiego stawu. Przez długą chwilę stał w ciemnościach, wpatrując się w mroczną taflę wody, drgającą co chwila drżąco. Przyroda nieustannie naruszała jej spokój, nie pozwalając na chwilę wytchnienia.
    Tenka usiadł na dużym kamieniu i zadarł głowę, wpatrując się w księżyc widoczny między koronami drzew. Świetlisty, piękny, nieosiągalny.
    I wciąż milczący.

–    Gdzie byłeś, Shirasuuu?- jęknął Tenka z zawodem, patrząc na niego spode łba.
–    Nie powiem ci, bo jesteś pijany – westchnął Shirasu, szykując przybory do zaparzenia herbaty.
–    Hmm... chyba mi nie powiesz, że masz kogoś na boku?- burknął, nadąsany.
–    Ciszej, na litość bogów...- szepnął konspiracyjnie Shirasu, przysuwając się do niego na kolanach i wyrywając alkohol z jego dłoni.- Jeśli Soramaru i Chuutarou usłyszą, możesz być pewien, że...!
    Nie zdołał dokończyć, ponieważ Tenka zachwiał się i opadł na niego, wpijając w jego usta. Białowłosy jęknął z niesmakiem i odepchnął ostrożnie.
–    Zwariowałeś? Soramaru jest na zewnątrz i trenuje, jeśli...!
–    Chcę wziąć cię do ust – wymamrotał Tenka, rozwiązując pas jego kimona.
–    Oszalałeś?! Opanuj się, nie możemy tak za dnia...!
–    Będę ostrożny...
–    Nie będziesz, bo ci nawet na to nie pozwolę! To nie czas na twoje niepohamowane pijackie żądze, Tenka!
–    Shirasu!- Tenka spojrzał na niego z powagą. W tym momencie wcale nie wydawał się być pod wpływem upojenia.- Możesz policzyć do czterdziestu. Kiedy upłynie ten czas, sam się wycofam.
–    Nie podpuścisz mnie. Dobrze wiem, że wtedy tylko się niepotrzebnie podniecę, a ty stwierdzisz, że muszę się tego pozbyć!
–    Ale co ty...- Tenka machnął lekceważąco dłonią.- W ciągu tych czterdziestu sekund dojdziesz, zapewniam cię.
    Shirasu westchnął, zamykając oczy i starając się nie wpaść w szał. Przecież ten idiota zachowuje się, jakby był nie wiadomo jak dobrym kochankiem. No dobrze, musiał przyznać, że do tej pory nie miał na co narzekać, ale z tymi czterdziestoma sekundami Tenka grubo przesadził. Przecież nie zdąży podniecić się i dojść w tak krótkim czasie!
–    Nie zgadzam się – westchnął.
–    Mam dobrać się do ciebie siłą?
–    Tenka! Przestań się wygłupiać, nie załatwisz tego w czterdzieści sekund!
–    Chcesz się założyć?
–    O co?- warknął Shirasu.
–    Jeśli nie dojdziesz, zjem twój obiad.
–    To ma być zakład? Przecież to żadna kara dla przegranego, zjeść obiad...
–    Wierz mi, jest – westchnął niewyraźnie, czego, na jego szczęście, Shirasu nie dosłyszał.- W takim razie skończę z piciem! Już nigdy nie tknę sake, przysięgam.
–    Hmm...- Shirasu przygryzł wargę i obejrzał się, jakby chcąc przebić spojrzeniem shoji i upewnić się, że Soramaru trenuje. Wystarczyły jednak jego krzyki i odgłosy uderzanych o drewnianą belkę katan.- Nie wybrniemy z tego, jeśli...
–    Zrzucimy winę na mój stan – powiedział Tenka, niecierpliwie rozpinając jego pas.
    Shirasu nie mógł już się wycofać. Z westchnieniem usiadł na podłodze i pozwolił, by jego kochanek wziął do ust miękkiego członka. Odgłos ssania za każdym razem przyprawiał go o dreszcze, bał się, że młodszy brat Kumou usłyszy je, przyjdzie do pokoju Tenki i nakryje ich na...
–    5...6...7...- szepnął z lekkim uśmiechem, kładąc dłoń na włosach ukochanego.
    Tenka chwycił jego jądra i zaczął ugniatać je delikatnie, środkowym palcem sięgając do wrażliwej, pulsującej dziurki.
–    13...14...- mruczał Shirasu, czując, że jego twarz zaczyna płonąć.
    Nigdy nie powinien dawać się podpuścić w ten sposób. Czuł się zażenowany i żałosny. Jak dziecko, któremu kłamliwie wmówiło się prezent za posprzątanie dziedzińca.
    Tenka ssał coraz mocniej, śliniąc intensywnie jego członka, palec wsuwając do jego odbytu, przez co białowłosy był zmuszony położyć się na plecach.
–    22...24...- jęczał cicho.
    Jego członek zdążył już stwardnieć, prężył się teraz w ustach Tenki, mokry od jego śliny, bardziej domagając się pieszczot. Shirasu wpatrywał się w ten widok zawstydzony, ale i zafascynowany jednocześnie. Chłodny od sake język Tenki sprawnie poruszał się po jego członku, dbał o każdy kawałeczek skóry, nie pozostawiając żadnego suchego, niedopieszczonego fragmentu.
–    Tenka...- sapnął, kiedy ten zaczął ssać go mocno, szybko poruszając głową.
    Zaraz, zaraz... Ile minęło sekund?
    Dlaczego właśnie tego dnia tak intensywnie odczuwał przyjemność? Czy było to spowodowane tą nagłą, spontaniczną pieszczotą, czy adrenaliną, obawą, że trenujący kilkanaście metrów dalej Soramaru może wejść tu w każdej chwili i odkryć skrywany przez nich sekret?
    A może po prostu...?
    Doszedł z jękiem, pospiesznie zakrywając usta dłonią. Tenka nie wypuścił jego członka, dopóki nie przełknął wszystkiego, co ofiarował mu Shirasu. Dopiero wówczas wycofał się powoli, zlizał z lubością ostatnie krople białej substancji i uśmiechnął się do swojego kochanka.
–    40 – powiedział.- Dobry jestem, co?
    Shirasu spojrzał na niego z niedowierzaniem, a potem opadł bezsilnie na plecy, nie dbając już o to, czy ktoś wejdzie do pokoju.


    Oczywiście, nigdy nie dowiedział się, że ta pieszczota nie trwała czterdzieści sekund, a prawie pięć minut.
    Ale cóż... Przynajmniej Tenka nie musiał rezygnować z żadnej ze swoich przyjemności.
    Uśmiechał się do swoich wspomnień, patrząc wciąż na księżyc. Kiedy jednak jego serce zadrgało delikatnie, podniósł się i ruszył wolno w drogę powrotną. Tylko raz obejrzał się, by spojrzeć na miejsce, w którym niegdyś po raz pierwszy posiadł Shirasu.
    Kiedy to było?
    Zdaje się, że byli niedoświadczonymi osiemnastolatkami. Tłumaczyli się chęcią poeksperymentowania, ale tak naprawdę już od dłuższego czasu coś ciągnęło ich ku sobie. Nienaturalna siła, pchająca ich w swoje objęcia, niepohamowane pożądanie zaspokajane przez zachłanne usta.
    I to niezadowolenie, kiedy musieli kończyć.
    Obaj najchętniej zostaliby w swoich objęciach przynajmniej na kilka nocy.
–    Teraz mamy okazję, ale ty się wzbraniasz – powiedział głośno, wzdychając.- Gdybym tylko wiedział, gdzie się zatrzymałeś... Wykręciłbym się jakąś tajną misją dla Yamainu, Soramaru i Chuutarou byliby ze mnie dumni, że chcę im pomóc. Spędziłbym z tobą kilka dni... albo... albo ty mógłbyś w końcu do nas wrócić. Shirasu...
    Zaczął wspinać się po kamiennych schodach, leniwie, mozolnie, jakby wcale nie chciał wracać do świątyni. A chciał. Kochał swoich braci, przepadał za swoją przyszłą bratową, Nishiki. Uwielbiał patrzeć, jak oboje z Soramaru nieudolnie próbują ukryć swoje uczucia.
    Na Chuutarou też kiedyś przyjdzie czas. On również się zakocha.
–    Oby tylko szczęśliwie – mruknął z uśmiechem Tenka.- Jak Soramaru...
    Stanął u szczytu schodów i odwrócił się powoli. Noc dobiegała końca, niebo powoli jaśniało, księżyc odchodził, tęsknie spoglądając w stronę swego kochanka.
–    Kocham cię, Shirasu – szepnął Tenka. Na jego twarzy powoli wykwitał uśmiech, na razie jeszcze smutny, pełen tęsknoty i desperacji.- Wierzę, że kiedyś na pewno...
–    Bracie...?- Za jego plecami rozległ się głos Soramaru.- Gdzie ty się włóczysz o tej porze? Coś się stało?
    Tenka westchnął cicho, spoglądając na lewo, gdzie powoli znikał księżyc. Uśmiechnął się, widząc jego znajomą, czystą biel znikającą bezszelestnie wśród liści.
    Kiedyś na pewno, Shirasu.
    Kiedyś na pewno.






* haori – płaszczyk do kimono, sięgający bioder lub ud
**geta – japońskie drewniane sandały noszone do kimona/yukaty

_______________________________________________________

Kilka słów wytłumaczenia odnośnie porównania Tenki i Shirasu do ptaków ( na początku ):

Słowik, jak wiadomo, jest symbolem miłości, jego śpiew jest wyrazem zakochanych. Zaś co do jaskółki - jej migracje były przez Persów uważane za symbol wygnania i rozłąki. Stąd to porównanie.