Ja tylko cię kocham!

Czytelnik x Murasakibara 2

Ja tylko cię kocham!

–    Mmm, właśnie tak...- wymruczał cicho Murasakibara.- Tak dobrze... Trzymaj mocniej, []-chin, przecież nic się nie stanie...
–    E-ech?!- Zarumieniłam się jeszcze mocniej, zerkając nerwowo na mojego chłopaka.- T-tak dobrze?
–    Mhm... Mmm... Przyspiesz trochę, []-chin...
–    O-okay – szepnęłam, czując, jak moja głowa niemal płonie żywym ogniem.
–    Śmiało, []-chin!
–    A-ale jeśli wypłynie...!
–    Daj spokój, nic się nie stanie, zrób to porządnie, już prawie...
–    O-okay, mam dość!- wykrzyknęłam, wypuszczając z dłoni drewniane mieszadełko i zakrywając obiema moją cholernie palącą twarz.- Proszę, przestań, Atsushi-kun! Przecież my tylko robimy babeczki!
–    Eeech?- Murasakibara, który stał tuż za moimi plecami i przytulał się do mnie, obejmując szczelnie ramionami, przycisnął mnie do siebie jeszcze bardziej, opierając podbródek o moje ramię.- Ale że cooo? Trzeba porządnie wymieszać! Nic się nie stanie, jeśli ciasto się trochę rozleje...
–    Kiedy mi nie o to chodzi!- jęknęłam, kręcąc głową na prawo i lewo, wciąż z zasłoniętą twarzą.
    To nie była moja wina! Ja i Murasakibara chodziliśmy ze sobą już od kilku miesięcy – w co, szczerze mówiąc, w dalszym ciągu nie mogłam uwierzyć. No bo, jakby nie patrzeć, Atsushi nie wydawał się być typem zalotnika, czy po prostu kogoś, kto chociaż chciałby mieć dziewczynę. Jednak rzeczywistość okazała się być zupełnie inna – mój chłopak, poza treningami, starał się spędzać ze mną jak najwięcej czasu. I nie, wcale nie chodziliśmy na randki do cukierni, wręcz przeciwnie! Zabierał mnie do parku, czasem na film do kina, raz nawet poszliśmy do wesołego miasteczka! Cieszyło mnie, że okazuje mi uczucia nie tylko w taki sam sposób, jak robiła to większość chłopaków swoim dziewczynom, ale i ze smakiem zajadając się słodkościami, które dla niego przygotowywałam – a jadł je obowiązkowo po każdym posiłku.
    No, posiłki te akurat musiałam mu niemal siłą wciskać do buzi, bo ten głuptas najchętniej jadłby same słodycze...
    W każdym razie...
    Od niedawna ja i Atsushi przeszliśmy na nieco wyższy poziom związku.
    Zaczęło się właściwie dość niewinnie. Za przytulankami i całowankami Murasakibara przepadał równie bardzo jak za słodyczami. Przy każdej możliwej okazji, nawet w szkole, przy swoich kolegach z drużyny, nachylał się nade mną by cmoknąć mnie czy to w policzek, czy w czoło, czy nawet w usta. Himuro-san był tym akurat wyraźnie rozbawiony, ale reszta zawodników Yousen patrzyła na nas z rumianymi policzkami i złością wymalowaną na twarzy – no, taką „zazdrosną złością”.
    Ale Murasakibara nic sobie z tego nie robił. Nawet jeśli senpaie upominali go, żeby nie robił tego typu rzeczy publicznie, on zawsze ich zbywał. Właściwie to powinnam poprzeć jego kolegów, kierując się zdrowym rozsądkiem – w domu to w porządku, ale w szkole nie można robić takich rzeczy!... za często... - to jednak z drugiej strony nie byłam w stanie poprosić go, by przestał to robić.
    No bo dlaczego miałabym odtrącać jego czułości, skoro tak bardzo je ubóstwiałam?
    Och, znów odbiegam od tematu!
    Chodził mi o to, że odkąd ja i Atsushi przekroczyliśmy etap przytulania się i całowania, a wkroczyliśmy w rejony badania wzajemnie swoich ciał... nieustannie wracałam myślami do naszych wspólnych chwil, nie mogąc skupić się na niczym innym.
    Tak, jestem zboczona! Ale nic na to nie poradzę! Odkąd zobaczyłam go zupełnie nagiego, odkąd sama się przed nim rozebrałam i odkąd zaczęliśmy dotykać tych części ciała, których w życiu nie pozwoliłabym dotknąć innemu...
    Każda bliskość Murasakibary wprawiała mnie w uczucie podniecenia.
    No a teraz, gdy tak się do mnie przytulał od tyłu, jak na złość stanowczo zbyt mocno zdawałam sobie sprawę z jego krocza, które niemal przykleiło się do mojego tyłka.
–    Chcesz dokończyć później, []-chin?- zapytał Atsushi, całując mnie lekko w policzek.
–    N-nie...- bąknęłam, odsuwając dłonie od twarzy i wzdychając lekko. Chwyciłam za mieszadełko, po czym znów zaczęłam mieszać nim ciasto w misce.- M-możesz już uszykować foremki, Atsushi-kun...
–    Okaaay~ - Murasakibara odsunął się w końcu ode mnie i podszedł do szafki, by sięgnąć z niej foremki do babeczek.- Które robimy, []-chin? Serduszka? Gwiazdki? A może zwierzątka?
–    A na które masz ochotę?- westchnęłam.
–    Hmm...- Atsushi zaczął przeglądać wszystkie foremki do babeczek, robiąc przy tym niemało hałasu.- Nie ma takich z tobą...
–    E-ech?!- Spojrzałam na niego, buraczejąc na twarzy.
–    Mówię, że nie ma tych z totoro – mruknął Murasakibara, zamykając szafkę i kładąc na ladzie silikonową prostokątną foremkę z serduszkami.
    Popatrzyłam na niego nieco podejrzliwie. Mogłabym przysiąc, że powiedział „nie ma takich z tobą”, ale wolałam o tym nie wspominać, bo mogłabym się wygłupić. Może zwyczajnie zaczynałam już przesadzać...
–    No dobrze, w takim razie serduszka...- wymamrotałam, odkładając mieszadełko i podając Atsushiemu łyżkę.- Proszę, możemy już je wypełniać.
–    Okaaay!- Murasakibara odebrał łyżkę, po czym stanął obok mnie, przysuwając na środek miskę, tak, żebyśmy oboje mogli wypełniać serduszka w foremce.- A potem co robimyyy?
–    Nie wiem – odparłam.- Możemy obejrzeć film.
–    Ale tak bez babeczek...?- mruknął z zawodem mój chłopak.
–    No to... możemy sobie w coś pograć.- Wzruszyłam ramionami.
–    Ale przy tym też przydałoby się zjeść babeczki – zauważył Atsushi.
–    Hmm, minie trochę czasu zanim będziemy mogli je zjeść – westchnęłam.- Nie masz już tej paczki chipsów, którą kupiliśmy wczoraj?
–    Zjadłem wieczorem.
–    A pocky?
–    Zjadłem wieczorem...
–    To może dla odmiany zjesz jabłuszko?
–    Ech?- Murasakibara spojrzał na mnie z niesmakiem.
–    Nieważne, zapomnij, że to zaproponowałam.- Wywróciłam oczami, uśmiechając się lekko.- Co byś chciał robić? Musi to być, co nie wymaga przy tym jedzenia...
–    Mogę zająć usta czymś innym.
–    Chcesz porozmawiać?- Uśmiechnęłam się do niego ciepło.- Możesz mi opowiedzieć o waszym ostatnim meczu! Tak strasznie żałuję, że nie mogłam na nim... ach!- Pisnęłam cicho, kiedy Atsushi niespodziewanie chwycił mnie pod pachy i posadził na stole za nami.- C...co robisz, Atsushi-kun?!
    Murasakibara, zamiast po ludzku odpowiedzieć na moje grzeczne pytanie, po prostu zamknął mi usta swoimi ustami, wpijając się w nie zachłannie i przymykając oczy. Był tak wysoki, że nawet nie musiał unosić głowy, by mnie całować, ba – nadal musiał ją pochylać.
    Odpowiedziałam odruchowo na pieszczotę, otaczając ramionami jego szyję i uważając, by nie pobrudzić go ciastem, ponieważ wciąż trzymałam łyżkę w dłoni. Atsushi nic nie robił sobie z tej sytuacji, leniwie skubiąc ustami moje wargi i pomrukując od czasu do czasu.
–    A-Atsushi-kun...?- wymamrotałam w jego usta. Odsunął się, marszcząc z niezadowoleniem brwi.
–    Mówiłem, że muszę zająć czymś usta...
–    Ale miałeś to zrobić, kiedy babeczki będą się piec!- zauważyłam, czerwieniąc się na twarzy.- Tymczasem nie włożyliśmy ich nawet do piekarnika!
    Murasakibara westchnął ciężko, przybierając na twarzy podejrzanie nieszczęśliwą minę. Spojrzał na foremkę, potem na mnie, znów na foremkę i znów na mnie.
–    Babeczki poczekają – stwierdził.
–    J-ja też mogę...!- zaczęłam pospiesznie, jednak w tym samym czasie Atsushi wspiął się na stół, jednocześnie posuwając mnie kawałek do przodu, przez co wylądowałam na plecach, z moim chłopakiem nad sobą.- Za-zarwiemy stół!- pisnęłam, zakrywając dłońmi twarz.
–    Eeech? []-chin jest leciutka!- mruknął Atsushi, nachylając się nade mną i wtulając się w zagłębienie mojej szyi.
    To o sobie nie myśli?! Czy stół na pewno wytrzyma ciężar ponad stu kilo?!
    Przestałam się nad tym zastanawiać, kiedy Murasakibara ostrożnie chwycił moje nadgarstki i odsunął je powolnym gestem. Pocałował mnie czule, leniwie, wyraźnie chcąc dać mi do zrozumienia, że mogę się rozluźnić.
    Zrobiłam to niemal natychmiast. Przy moim ukochanym czułam się po prostu bezpiecznie – wiedziałam, że nie zależy mu tylko na moim ciele, że pragnie uszczęśliwić także i mnie. Nawet jeśli dla ludzi z zewnątrz mogłoby się to wydawać niemożliwe, bo przecież Atsushi zawsze sprawiał wrażenie, jakby dbał tylko o siebie, to jednak ja poznałam go wystarczająco dobrze i wiedziałam, jaki był naprawdę.
    Ale wciąż...
    Kiedy Murasakibara puścił moje dłonie, a ja znów objęłam jego szyję, mój chłopak wykorzystał to, by wsunąć własne pod moją spódniczkę i chwycić za gumkę majtek. Zarumieniłam się mocno, kiedy poczułam, że zaczyna powolnym ruchem zsuwać ją na dół, nie przerywając jednak całowania.
    Nie wiem dokładnie kiedy zupełnie ściągnął ze mnie bieliznę, ani gdzie ona później wylądowała – zapomniałam o tym zaraz po tym, gdy Atsushi wsunął dłoń między moje nogi i zaczął pieścić palcami wrażliwe miejsce. Cała czerwona na twarzy, starałam się nie jęczeć i nie dojść w jednej chwili od samego jego dotyku.
–    Dobrze?- zapytał szeptem Atsushi w przerwie między jednym pocałunkiem, a drugim. Przesuwał palcami po wilgotnej dziurce i łechtaczce, drażnił kciukiem maleńki guziczek.
    Kiedy on nabrał w tym takiej wprawy?!
–    M-mhm...- mruknęłam.
–    Mogę się o ciebie trochę poocierać, []-chin?- zapytał, patrząc mi w oczy. Zagryzł nerwowo wargę, wyraźnie obawiając się odmowy, czułam, jak jego dłoń drży nieznacznie.
    Pokiwałam głową, niezdolna by cokolwiek powiedzieć.
    W milczeniu przyglądałam się Atsushiemu, kiedy prostował się na klęczkach. Zdjął z siebie swój T-shirt, odrzucając go na bok, a moim oczom ukazała się jego wspaniała muskulatura. Prężące się mięśnie, szczupła sylwetka, jasna skóra, po której chwilę później przesunęłam z westchnieniem dłonią. Wpatrywałam się niemal z urzeczeniem ale i lekkim przestrachem, kiedy Murasakibara rozpinał najpierw sam pasek, a następnie guzik i rozporek spodni. Zsunął je z początku tylko na tyle, by wyjąć z bielizny członka, następnie jeszcze niżej, do połowy ud. Chwilę klęczał przede mną, wpatrując się w moje krocze i przesuwając jedną dłonią po moim udzie, drugą zaś po swoim członku.
    Kiedy znów położył się na mnie, moszcząc wygodnie między moimi nogami, westchnęłam cicho.
–    Tylko bądź ostrożny – poprosiłam cicho.
–    Zawsze jestem – odparł równie przyciszonym głosem.
    Mówił prawdę. Ilekroć posuwaliśmy się do takich pieszczot, zawsze pilnował się, by nie przekroczyć granicy. Dlatego też i tym razem nie bałam się, że przesadzi.
    Obawiałam się za to, że sama poproszę go, by zrobił coś więcej.
    Przełknęłam ślinę, starając się nie jęknąć, gdy dotknął czubkiem członka mojej łechtaczki. Przesunął go nieco niżej, aż do dziurki, naciskając na nią delikatnie. Zagryzłam wargę, spinając się odrobinę, jednak wraz z kolejnym jego ruchem robiło mi się coraz przyjemniej i zapominałam o stresie – stawałam się rozluźniona, niemal zupełnie.
    Atsushi pocałował mnie delikatnie, sięgając dłonią do swojego członka i przytrzymując, aby móc trzonem ocierać się o moją kobiecość. Wciąż uwięzionemu w spodniach i bieliźnie pewnie nie było wygodnie w tej pozycji, zwłaszcza, że znajdowaliśmy się na stole, ale Atsushi chyba nie zwracał na to uwagi. Poruszał powoli biodrami, marszcząc lekko brwi i oddychając głęboko.
    Wpatrywałam się w jego skupioną twarz jak urzeczona. Mina, którą przybrał, wyrażała najwyższą przyjemność i radość, policzki były zarumienione, usta wilgotne. Co chwila pochylał się nade mną, całując mnie delikatnie, jakby tylko od czasu do czasu był w stanie przypomnieć sobie, że prócz skupiania się na tej jednej czynności, może też obsypywać mnie pocałunkami.
–    I jak?- zapytał cicho, odrobinę mocniej naciskając na moją łechtaczkę.- Jesteś strasznie mokra, []-chin, podoba ci się?
–    T-taa...- sapnęłam, czerwieniąc się, o ile to możliwe, jeszcze mocniej.
–    Kiedyś będzie jeszcze lepiej, prawda?- szepnął mi cicho do ucha, delikatnie je całując, na co zareagowałam dreszczem.- Kiedy zdecydujemy się robić to inaczej... Kiedy będę mógł wejść w []-chin i pieścić cię w środku...
–    R-robisz to specjalnie, prawda?- jęknęłam.- Specjalnie mówisz takie rzeczy!
–    Hee?- Murasakibara spojrzał na mnie z podejrzanie niewinnym uśmiechem, po czym pocałował mnie czule.- Ja tylko cię kocham!
    Gdy usłyszałam te słowa z jego ust – z ust Murasakibary Atsushiego, który jak dotąd jeszcze nigdy nie powiedział mi bezpośrednio, że mnie kocha – natychmiast umilkłam. No, może nie tak do końca umilkłam, bo powoli zaczynałam pojękiwać, kiedy mój ukochany nieustannie i coraz szybciej ocierał się członkiem o moją kobiecość. Wyczuwałam, że zbliżam się do końca, ale, szczerze mówiąc, nie wiedziałam co było dla mnie przyjemniejsze – to, co Atsushi robił, czy to, co przed chwilą powiedział.
    Ku mojemu zaskoczeniu, to jednak Murasakibara doszedł pierwszy. Oczywiście, natychmiast odsunął swojego penisa, spuszczając się na mój brzuch i plamiąc spódniczkę oraz bluzkę. Nie zwróciłam nawet na to uwagi, zwłaszcza, że Atsushi po chwili sięgnął drugą dłonią do mojego krocza, by dokończyć palcami to, co zaczął.
    Skończyłam więc chwilę później, z jękiem wyginając kręgosłup i zagryzając wargę. Murasakibara jeszcze chwile pieścił mnie leniwie, po czym cmoknął mnie w usta i zsunął się ze stołu, podciągając spodnie oraz bieliznę.
–    Lubię twój głos, []-chin – stwierdził.- Zwłaszcza, kiedy dochodzisz.
    No i znowu spaliłam buraka, leżąc plackiem na stole i zastanawiając się, którego bożka poprosić o siły na to, by wstać – aktualnie wstydziłam się rozmowy z każdym.
–    []-chin?- Atsushi oparł się o stół, nachylając nade mną.- Eeech? Mało? Chcesz jeszczeee?
–    N-nie!- bąknęłam, siadając pospiesznie i rozglądając się za moimi majtkami.- G-gdzie moja bielizna?
–    Eeech? Kto wieee~ - Murasakibara odwrócił ode mnie głowę, ze zdecydowanie podejrzaną miną.
–    A-Atsushi-kun, pytam poważnie!- Zeskoczyłam ze stołu, naciągając mocno spódniczkę.- P-przecież sam je zdejmo... Och, no powiedz, gdzie je położyłeś!
–    Poszukaj ich, []-chin, ja w tym czasie włożę już babeczki do piekarnika.
–    Atsushi!- jęknęłam.
–    Jeśli szybko ich nie znajdziesz, tym razem zajmę usta na dłużej – dodał.
    Teraz to już moja twarz naprawdę płonęła ogniem. Dobrze wiedziałam, co Atsushi miał na myśli.
    Cholera.
    Wbrew pozorom on wcale nie jest taki niewinny, jak myślałam!





__________________________________
Notka ode mua:
–    tym razem wyjątkowo musiałam dać to „[]-chin” na imię czytelniczki (chociaż za tym nie przepadam, bo wygląda jak „Kwadratowynawias-chin”, no ale jakoś sobie poradziłyście, mam nadzieję xD), ale byłam zmuszona, no bo, kurde, Muraś to Muraś i musi się do ukochanej tak zwracać!
–    Nie ma słowa „buraczejąc” (na twarzy), to tylko slogan. Proszę nie zwracać na niego uwagi xD