[MU] Epilog

    Rok 537 Nowej Ery

    Nie było dobrego zakończenia. I w moim życiu nigdy nie miało już takiego być.
    Wrogie wojska ostatecznie zwyciężyły trwającą cztery lata wojnę. Ich nagły atak oraz działania szpiegów w hangarach Ehrmich, mających na celu osłabienie naszych samolotów, przyniosły im wiktorię. Na cesarskim tronie zasiadł „Prawdziwy” - potomek, a raczej potomkini prawowitego rodu, Historia Reiss. Zginęło mnóstwo ludzi, zarówno żołnierzy jak i cywilów. Ci, którzy zwyciężyli i ci z przegranych, którzy się poddali, przez najbliższe miesiące i lata mieli wspólnymi siłami odbudowywać kraj.
    Mury zostały zburzone. Od tej pory mieliśmy być jednolitym państwem. Oczywiście w miastach nadal mieli sprawować władzę burmistrzowie, ale wraz z murami zniknąć miała hierarchia ludzi. Teraz to było bez znaczenia, czy ktoś urodził się w pięknej stolicy, czy w upadłej Shinganshinie – jako cywile mieliśmy takie same prawa.
    Berthold i Reiner zginęli w bitwie, gdy przysłano nam posiłki z Utopii. Connie i Armin również. Ciała Farlana nigdy nie widziałem, ale na cmentarzysku rozbitych samolotów dostrzegłem wszystkie cztery, nad którymi pieczę sprawował Marco: moja ulubiona Josephine i jej siostra Mika, Elias, a także smukła, martwa Bianca, której czarny kadłub odbijał światło płomieni niczym łzę w oku, dopóki nie ugaszono pożaru – a wraz z nią duszy tego pięknego samolotu.
    Nawet jeśli porucznik Church ewakuował się i uciekł, wrogie jednostki znalazły wszystkich zbiegłych żołnierzy i dokończyły dzieła.
    Generał Smith, kapitan Levi oraz porucznik Hanji zostali publicznie powieszeni w stolicy, oskarżeni o zdradę stanu i zamach na życie cesarzowej. Wiedziałem, że wszystkich nas mogli posądzić o to samo, ale akurat ta trójka była powszechnie znana i uwielbiana przez naszych – powieszenie ich  na stryczku było dobrym przykładem, ostrzeżeniem dla tych z nas, którzy w przyszłości próbowaliby walczyć o dawną ojczyznę.
    Ja przeżyłem. Obserwowałem wszystko stojąc na uboczu, patrzyłem jak mój świat powoli zawala się pod moimi stopami, jak jest rujnowany niczym kostki domino: pierwszą z nich była śmierć Marco, potem moich przyjaciół i bliskich, zwycięstwo wroga, powieszenie moich przełożonych, w których pokładałem wiarę i nadzieje, których szanowałem i podziwiałem.
    Obok mnie zawsze stał Eren. To właśnie dzięki niemu zostałem ocalony. Wstawił się za mną, uprosił cesarzową o ułaskawienie mnie. Gdybym był w pełni sił umysłowych, gdybym był choć trochę świadomy tego, co się wokół mnie działo, pewnie zaskoczyłaby mnie jej zgoda. Nie musiałem przed nią klękać, nie musiałem przysięgać oddania ani nawet przeprosić za mordowanie jej ludzi.
    Tylko stałem i wpatrywałem się w podłogę przed jej tronem, ledwie słysząc, jak Mikasa Ackerman, która w czasie bitwy straciła prawą nogę, wstawia się za mną i Erenem.
    Tak więc zostałem ocalony. Podarowano mi drugą szansę, możliwość odbudowania świata i zaprowadzenia porządku i sprawiedliwości, a przede wszystkim pokoju na świecie.
    Ale to nie miało już dla mnie znaczenia. Bo jakie niby mogło mieć? Oczekiwali ode mnie, że pomogę budować nowe domy i mosty, że będę naprawiał samoloty i samochody, że pomogę zasadzić ziarna plonów i wspólnie z pozostałymi zbudujemy szanujące się, przyjazne społeczeństwo.
    Nie mogłem. Nie umiałem. Potrafiłem tylko bezustannie powtarzać w głowie imiona wszystkich tych, których utraciłem.
    Marco. Bertl. Reiner. Farlan. Levi. Bhaskar. Connie. Armin. Luca. Patrick. Erwin. Dmitrij. Marco.
    Marco.
–    Jean?
    Nie poruszyłem się na dźwięk głosu Erena. Przyzwyczaiłem się już do tego, że zawsze jakimś sposobem odnajdywał mnie – tym razem na wzgórzu obrośniętym zieleniejącą się wysoką trawą, w cieniu wierzby, której długie gałązki pochylały się nade mną, jakby chcąc mnie uścisnąć, przytulić, pocieszyć.
    Ach... nie. Przecież Eren zawsze mnie tu znajdował.
    To tu pochowałem Marco.
    Z dala od tego wszystkiego, co mogło wywołać kolejną wojnę.
–    W kuchni nakładają obiad – powiedział Eren, kładąc na kopcu ziemi niezwiązany niczym bukiet kwiatów, tuż pod krzyżem, do którego przybiłem jego portret w mundurze.
–    Posiedzę tu jeszcze chwilę – powiedziałem. Mój głos brzmiał zwyczajnie. Nie drżał, nie był zduszony ani ochrypły. Taki jak zawsze, jak kiedyś.
–    Odłożę dla ciebie porcję, ale musisz się pospieszyć.
–    Dzięki. Eren?- Zatrzymałem go, gdy już chciał odejść. Cesarzowa Historia... to Christa, prawda?
    Nie wiem, skąd nagle przyszło mi to do głowy. Zupełnie jakbym podświadomie posklejał do kupy układankę, a jej rozwiązanie po prostu wypłynęło na wierzch.
    Christa. Nasza mała, słodka, niewinna Christa. Oczko w głowie Thomasa. Przybrana córka Hannah. Jedyna, która znosiła cierpliwie wszystkie napady Sashy. Kwiatuszek w grupie bezdomnych, rozdeptanych przez życie sierot, którymi kiedyś byliśmy.
    Cesarzowa Christa i jej żołnierz Eren.
    Reszta była martwa.
    Łącznie ze mną.
–    Tak – odparł Eren na moje pytanie.
–    Zmyliła mnie jej buzia – mruknąłem. Ile miała teraz lat? Dziesięć? Jedenaście?
    Marco zginął, żeby na tronie mogło zasiąść dziecko.
–    Wojna zaczęła się wcześniej – zauważyłem.
–    Jej ojciec podejmował działania za morzem, zanim zginął. Wcześniej ukrył Christę z matką, ale ta wyrzuciła ją z domu. W czasie ataku na Shinganshinę odnaleźli ją. Walczyli za jej sprawą, nawet jeśli z początku tego nie chciała.
–    Powiedziałeś, że zachorowała. Że Thomas skrócił jej męki...- Że uderzył ją kamieniem w głowę, kiedy spała, wyczerpana gorączką.
–    Nie mogłem powiedzieć prawdy, a wiedziałem, że będziesz chciał dowodu na to, że żyje.- W jego głosie nie było wahania, żalu ani wyrzutów sumienia.
    Niczym dobry żołnierz, składał mi raport.
    Nie odezwałem się, a on po chwili odszedł bez pożegnania.
    Siedziałem w milczeniu pod wierzbą, wpatrując się przed siebie, na słabą sylwetkę pałacu. Życie powoli się tu rozwijało, ale na wzgórzu panowała cisza, nie słyszałem stukotu młotów wbijających gwoździe, ani odgłosu ciętych blach i spawanych maszyn. Tylko szum traw na letnim wietrze i liści nade mną. Wszystkiemu przyświecało złote słońce na bezchmurnym niebie.
    Raz tylko wysoko nad moją głową rozległ się rytmiczny dźwięk, coś jakby bzyczenie. Kiedy spojrzałem w górę, między falującymi na wietrze gałązkami wierzby dostrzegłem przelatujący samolot. Z tej odległości nie rozpoznawałem modelu, mogłem tylko zgadywać, że jest biały lub kremowy, z jakimś ciemnym pasem na kadłubie.
    Wyglądał jak Elias.
    Z wolna położyłem się na miękkiej trawie, tuż przy grobie Marco.
    Razem śledziliśmy jego lot.

Koniec