Ostatni Samuraj - Rozdział Trzeci

            Nagły poryw wiatru strząsnął z liści poranną rosę, wdzierając się między polne kwiaty i rozwiewając mgłę, która osnuła całą okolicę niczym pierzyna. Słońce wyglądało sennie zza horyzontu, jakby obserwując odchodzące z naprzeciwka cienie, które czmychały przed nim na drugą stronę świata.

            Tuż za wiatrem, niemalże dorównując mu prędkością, biegł Aomine. Czuł, jak po jego łydce ściekają strużki krwi, rana na udzie piekła go niemiłosiernie. Choć nie miał pojęcia, jaka wiadomość znajduje się w zwoju, który dał mu Akashi, był gotów bronić go za cenę życia.

            Podczas podróży napotkał grupę pięciu zamaskowanych shinobi. Przypuszczalnie należeli do jednego z najbardziej wrogich Akashiemu i Fukudzie klanów – Klanu Seto, który od wielu lat próbował złamać ich Przymierze. Oba połączone rody stanowiły bowiem niemałe zagrożenie, nie tylko dlatego, iż były silne, ale również z powodu swojego statutu – należały do elity i cieszyły się dużym uznaniem u szoguna, Iemochiego Tokugawy[1]. W związku z tym, przywódcą Seto kierowała również pewnego rodzaju zawiść dla nowych ulubieńców Iemochiego.

            Co gorsza, ostrze, którym został ugodzony Aomine, prawdopodobnie zostało nasączone trucizną. Jeśli się nie pospieszy, w najgorszym wypadku medycy będą zmuszeni dokonać nieprzyjemnej operacji na jego nodze.

            A do tego nie mógł dopuścić.

            Gdy stanął przed bramą świątyni należącej do Klanu Fukuda, jego ciało było spocone i obolałe. Opaska uciskowa na udzie dawała nieprzyjemne uczucie mrowienia, rana nadal piekła, a od tego wszystkiego ciemnoskóry zaczął popadać w nieciekawy humor.

-         Nazywam się Aomine Daiki – rzucił do strażników przy bramie.- Przybywam z poselstwem od Mistrza Akashiego.

Strażnicy spojrzeli po sobie uważnie, a potem skinęli głową. Jeden z nich, wyższy, o

bardzo długich, karmelowych włosach związanych w koński ogon, otworzył bramę i machnął w kierunku samuraja, by ten poszedł za nim.

Oczywiście, Aomine mógłby bez problemu zakraść się do środka, jednak w tym wypadku

kultura wymagała, by przywitał się w normalny sposób.

Utykał lekko lewą nogą, ale starał się tego po sobie nie okazywać. Strażnik poprowadził

go przez pusty dziedziniec, zdobiony kwiatami w kolorach nieba i krwi, wszedł po schodkach na mostek, a następnie skręcił w lewo. Przy jednych z shoji uklęknął i, kłaniając się, odsunął shoji.

-         Fukuda-sensei, oto Aomine Daiki, posłaniec Mistrza Akashiego.

-         Niech wejdzie – padł krótki rozkaz.

Strażnik powstał i cofnął się o krok, posyłając mi baczne spojrzenie. Minąłem go bez

słowa i wszedłem do środka.

Pokój Mistrza Fukudy w dużej mierze upodobniony był do pokoju Akashiego: utrzymany

w jasnych kolorach, z namalowaną na ścianie gałęzią drzewa kwitnącej wiśni. Prócz tsukue, przy którym siedział sam Fukuda, oraz isho-dansu[2] ustawionej pod ścianą naprzeciwko wejścia, stała tu również niewielka kazaridana[3] i ozdobny parawan z namalowaną górą Fuji. Sam pokój był dość duży i przestronny.

Shoji za mną zostały zasunięte. Strażnik oddalił się, wyraźnie słyszałem jego głośne kroki

po deskach.

-         Mistrzu Fukuda.- Usiadłem na poduszce i skłoniłem nisko głowę, czołem niemalże uderzając o podłogę.

-         Witaj, Aomine-san. Czy podróż udała się bez przeszkód?

-         Zwój nie został naruszony – szepnął Daiki, wyciągając zza kimona przedmiot, dla którego ryzykował życiem. Podał go Fukudzie, pochylając głowę.- Proszę cię jednak, Mistrzu, o udzielenie pomocy medycznej.

-         Zostałeś ranny?- Fukuda spojrzał na niego z niepokojem.

Aomine skinął głową i podwinął materiał swojego stroju, ukazując ranę na udzie, z

którego wciąż wypływała krew – powoli, jednak nieustannie.

-         Głupi! Powinieneś od razu poinformować o tym straż, zaraz, jak przekroczyłeś bramę!- Fukuda wstał, obrzucając ciemnoskórego zdenerwowanym spojrzeniem. Podszedł do shoji i rozsunął je z rozmachem. Wyszedł na zewnątrz i skinął ręką, patrząc w stronę dziedzińca. Natychmiast przybiegło dwóch rosłych mężczyzn, trzymających w dłoniach drewniane katany.

-         Mitobe, Koganei, natychmiast zaprowadźcie Aomine-sana do Riko-sensei. Niech opatrzy jego ranę i zrobi wszystko, co w jej mocy, by z tego wyszedł! Przekażcie, że bardzo cenię sobie jego zasługi dla naszego klanu. No już, nie zwlekajcie, czas nas goni!

-         Dziękuję ci, Mistrzu Fukuda – powiedział Aomine, ukłoniwszy się przed nim po raz ostatni.

Sensei nie odpowiedział mu, spojrzał tylko z niepokojem na jego ranę i odsunął się, by

jego podopieczni mogli pomóc Daikiemu wstać. Wyższy, z przydługimi, czarnymi włosami, chwycił go pod lewe ramię, drugi zaś, niższy od niego, o krótkich, brązowych włosach i kocim uśmiechu, pod prawe. Obaj unieśli go delikatnie i poprowadzili przez mostek.

-         Wybaczcie, że przerwałem wam trening – westchnął Daiki.

-         Proszę się nie przejmować, Aomine-san – powiedział ten niższy, śmiejąc się.- Rozkazy Mistrza Fukudy są dla nas świętością, poza tym, sporo o panu słyszeliśmy! Mitobe zawsze pana podziwiał!

Aomine spojrzał z lekkim zdziwieniem na czarnowłosego, który uśmiechnął się do niego

łagodnie, nie wypowiadając ni słowa.

-         Cóż...miło mi to słyszeć – bąknął.- Chyba...

Dotarli do jednego z otwartych pokoi, wyglądem przypominającego nieco dojo.

Przestronny, z rozłożonymi na podłodze matami, na co poniektórych leżeli dorośli mężczyźni, których regularnie doglądała niskiego wzrostu kobieta o brązowych włosach, związanych w niewielką kiteczkę. Miała duże, orzechowe oczy i łagodny wyraz twarzy, jednak Daiki miał wrażenie, że za tym pozornym spokojem kryje się prawdziwe oblicze dzikiego tygrysa.

Kiedy weszli do środka, zmierzyła ich spojrzeniem, po czym bez słowa wskazała pobliską

matę. Mitobe i Koganei pomogli Aomine położyć się na niej, po czym, skłoniwszy się nisko medyczce, oddalili się, by zapewne wrócić do przerwanego treningu.

-         Aomine Daiki, zgadza się?- zapytała kobieta, podchodząc do niego i klękając tuż obok.- Zdejmij ubranie, inaczej nie wyleczę nogi.

-         Skąd mnie znasz, sensei?- zapytał Daiki, nie bez wstydu ściągając z siebie hakama[4].

-         A kto by nie znał ostatniego z Klanu Aomine?- mruknęła z uśmiechem, przyglądając się ranie, z której zaczęła sączyć się dziwna, fioletowa, pienista ciecz, i ostrożnie dotykając opuchlizny wokół niej.

-         No tak...- westchnął ciemnoskóry.

-         Nie jest najgorzej – powiedziała Riko-sensei, podnosząc się i podchodząc do zataku, na którym leżały wszelkiego rodzaju miseczki pełne przeróżnych, kolorowych maści.- Veratrum lobelianum[5]. Domyślasz się, kto cię napadł?

-         Wydaje mi się, że to byli Seto – mruknął Aomine.- Jak bardzo jest źle?

-         Nie tak bardzo, żebyś miał lada moment umrzeć.- Spojrzała na niego z uśmiechem.- Spokojnie, nogi też nie muszę ci odcinać. Dobrze, że dotarłeś tu tak szybko. Za kilka godzin mogłoby być za późno.

Podeszła do niego, mieszając drewnianą łyżką brunatną maź w glinianej miseczce.

Następnie przyniosła niewielką miskę ciepłej wody oraz czysty materiał. Klękła przy nim i, zanurzając w wodzie ręcznik, obmyła delikatnie jego ranę.

-         Na całe szczęście pomyślałeś o tym, by związać czymś nogę – pochwaliła go, sięgając po łyżkę i smarując cienką warstwę na cięcie.- Dzięki temu trucizna się nie rozprzestrzeni, a mnie będzie łatwiej pozbyć się tej, która już dostała się do środka.- Przykryła maść czystym ręcznikiem, owijając go szczelnie wokół nogi.- Dzięki tej maści trucizna zostanie wchłonięta do ręcznika, a ty będziesz cały i zdrowy. Jednak póki co zalecam ci leżenie. Do wieczora wyzdrowiejesz.

-         Mistrz Fukuda ma niesamowite szczęście, posiadając w swym domu tak uzdolnionego medyka – westchnął Aomine, uśmiechając się z wdzięcznością.

Riko-sensei pokręciła z uśmiechem głową. Posprzątała naczynia stojące w pobliżu, po

czym zajrzała do pozostałych pacjentów.

Daiki przymknął oczy, czując kojące działanie maści. Dawała mu ona przyjemne uczucie

chłodu, miał też wrażenie, że z jego nogi wypełza coś nieczystego, znikając w opatrunku i uwalniając go od cierpienia, na które mógł zostać skazany. Jedynym minusem było to, że działanie tego magicznego lekarstwa powodowało u niego senność: być może to przez jego intensywny, kojący zapach, a może po prostu zwyczajnie był zmęczony.

Po kilku minutach nie miało to jednak znaczenia, bowiem ciemnoskóry zapadł w

spokojny, niczym nie zmącony sen.

*

Wieczór nastał zaskakująco szybko, jednak Aomine nie przejął się tym zbytnio. Po

przebudzeniu po raz kolejny podziękował Riko-sensei za pomoc, a następnie udał się na dziedziniec, by odetchnąć świeżym powietrzem. Noga już w ogóle go nie bolała, jednak dla pewności medyczka zrobiła mu nowy okład i kazała zdjąć go następnego dnia rano.

Księżyc wisiał na niebie, otaczając okolicę świetlistym blaskiem swej łuny. Szum liści

działał kojąco nie tylko na duszy, ale również na rozkołatane serce, które od dnia poprzedniego uparcie dawało o sobie znać.

Aomine usiadł na drewnianej ławce i westchnął cicho, wpatrując się w grafitowe niebo

usiane miliardem gwiazd. Uwielbiał ten widok: jeden z najpiękniejszych w jego życiu, dla którego zawsze miał choć odrobinę czasu, by mu poświęcić.

Pozwolił, by jego myśli popłynęły własnym nurtem, choć wciąż nie spuszczał gardy:

wyczulone zmysły rejestrowały każdy podejrzany szmer, czy ruch, choć głowę zaczęły wypełniać obrazy znanych mu osób.

Myślał, co robić dalej.

Wiedział na pewno, że wróci do Akashiego na kilka dni. Sentyment, który czuł nie tylko

do Mistrza, ale również do miejsca, w którym się wychował, kazał mu powracać tam raz na jakiś czas, ot tak, by po prostu pobyć w miejscu, w którym uczył się kunsztu, uczuć oraz zasad, którymi kierowali się samuraje.

Pytanie tylko, co będzie potem? Po tych kilku dniach spędzonych u Mistrza,

prawdopodobnie będzie musiał ruszyć dalej. Znów zostawić za sobą rodzinne strony i począć wędrówkę w nieznane, w poszukiwaniu mordercy jego Klanu.

Pomyślał o Kise. O jego radosnej twarzy, szczerych oczach i sympatycznym uśmiechu,

który przywodził na myśl prawdziwe słońce. O jego niezachwianej energii i empatii, o upartości i poświęceniu, do którego na pewno był zdolny.

Dlaczego tak mu było spieszno do zostania samurajem? Dlaczego „zostało mu mało

czasu”? Co stało się w jego życiu, w jego rodzinie, że został wyrzucony z Klanu i oddany pod opiekę Akashiego? Czy naprawdę był aż taką niezdarą? Czy naprawdę jego ród był aż tak surowy, iż potępiał słabszych?

Jakież to frustrujące. Sprawa chłopaka, którego dopiero co poznał, tak bardzo go przejęła,

że pragnął dowiedzieć się o niej więcej i choć trochę mu pomóc. Ale wiedział też, że nie poradzi sobie z nauczaniem kogoś. O niebo lepszy byłby Mistrz Akashi.

Dlaczego Kise wybrał właśnie jego? Czy naprawdę kiedyś, w przeszłości, będąc dziećmi,

rzeczywiście się spotkali? Ilekroć próbował przypomnieć sobie okres dzieciństwa, widział tylko swoją wioskę skąpaną w rzece krwi jego braci i sióstr, i wielki, wschodzący księżyc, na tle którego stał mężczyzna w białej masce.

Biały Kieł...

Aomine otworzył oczy w momencie, kiedy po dachu przemknął cień. Zacisnął szczęki i

wstał, nasłuchując. Był pewien, że nie było tu złudzenie: ktoś wdarł się na teren świątyni, niezauważony przez straż.

Skrytobójca.

Daiki sięgnął po swoją katanę i wysunął ją z pochwy, natychmiast ruszając w stronę

pokoju Mistrza Fukudy.

Wejście drzwiami było zbyt ryzykowne. Spłoszyłoby to przeciwnika, najlepszym więc

rozwiązaniem było zaskoczenie go i wdarcie się tym samym sposobem, który i on obrał. Przypominając sobie plan świątyni, Aomine pomyślał o oknie w korytarzu, umiejscowionym w środku świątyni. Między innymi właśnie od niego można było dostać się do pokoju Mistrza.

Zakradł się do środka, cicho i ostrożnie, rozglądając się czujnym wzrokiem po wąskim

pomieszczeniu. Prócz idącego w jego kierunku strażnika, nie widział nikogo podejrzanego. Dopiero kiedy strażnik oddalił się od pokoju Fukudy na kilka metrów, za jego plecami ciemność poruszyła się: to był ledwie ułamek sekundy, ale wystarczył, by Daiki rozpoznał wroga.

Ruszył bez zwłoki. Minął zaskoczonego strażnika nim ten wszczął krzykiem alarm, po

czym wtargnął do pokoju Mistrza i zamachnął się na szczupłą, wysoką sylwetkę pochylającą się nad ciałem śpiącego mężczyzny. Ostrze sztyletu zabłysło złowieszczo w jego uniesionych dłoniach.

Było za późno, kiedy zorientował się, że został odkryty. Aomine zamachnął się mieczem,

kierując jednak ostrze w dół, uderzając płaską częścią miecza w potylicę skrytobójcy. Mistrz Fukuda obudził się natychmiast i cofnął z cichym krzykiem zaskoczenia, podczas gdy bezwładne ciało niedoszłego mordercy opadło na jego futon.

-         Alarm! Alarm! Aomine zdrajcą!- wydzierał się strażnik na korytarzu.

Daiki natychmiast odrzucił katanę i klęknął przed Fukudą, jednocześnie, dla pewności,

przytrzymując kolanem nieprzytomnego. Kiedy uzbrojeni mężczyźni wpadli do środka, Fukuda podniósł się szybko i powstrzymał ich jednym ruchem ręki.

-         Spokój!- nakazał surowo.- Zaszło nieporozumienie! Aomine mnie ocalił! Schowajcie swoje katany. Przestępca został złapany.

Usłuchali. Ostrza zniknęły w pochwach, a ich właściciele klękli przed swym panem.

Fukuda odetchnął głęboko i spojrzał na Aomine, oraz odzianego w czarny obcisły strój skrytobójcę. Machnął dłonią, a Daiki, rozumiejąc polecenie, odwrócił mężczyznę na plecy.

Był martwy.

Z jego ust sączyła się fioletowa piana – prawdopodobnie w momencie upadku, bojąc się

odkrycia, przegryzł kapsułkę z trucizną, by nie dopuścić do przesłuchania. Jego twarz była blada, na policzku widniała blizna w kształcie X. Krótkie, lekko postrzępione, czarne włosy i charakterystyczne oczy o pustym wyglądzie wyraźnie wskazywały na Klan Furuhashi.

-         Zabierzcie go – rozkazał Fukuda.- A ty, Aomine, zostań chwilę.

-         Tak jest.

Kiedy kilka minut później obaj mężczyźni zostali w pokoju sami, Fukuda westchnął

ciężko.

-         Doprawdy, nie mam pojęcia, jak powinienem okazać ci swą wdzięczność.

-         Nie ma takiej potrzeby, Mistrzu. Rad jestem za udzielenie mi pomocy tego ranka.

-         To było konieczne, zważywszy na tak ciężkie zadanie, jakie powierzyliśmy ci ja, oraz Akashi-dono.

-         Otrzymałem już zapłatę za tę usługę, Mistrzu.- Aomine uchylił przed nim czoła.- Nie jesteś mi już nic winien, Fukuda-sensei.

-         Kiedy go zauważyłeś?- zapytał cicho Mistrz.

-         Gdy siedziałem na dziedzińcu, nieopodal bramy. Przedostał się nad murem i biegł po dachu. Jeśli to rzeczywiście jeden z rodu Furuhashi, straż nie jest niczemu winna. W swych szeregach mają wielu świetnie wyszkolonych skrytobójców.

-         Mimo to, gdyby ciebie tu nie było, prawdopodobnie nawet nie miałbym okazji pocieszyć, czy też ukarać moich podopiecznych – westchnął Fukuda.- Czy potrzeba ci czegoś, Aomine? Możesz prosić o co tylko zechcesz. Nawet o rękę Riko-san.

Aomine uśmiechnął się, nie mogąc powstrzymać tego odruchu.

-         Dziękuję, Mistrzu, ale wystarczy mi dzisiejsza troskliwa opieka.- Znów się ukłonił.- Oraz twe zaufanie, jakim darzysz mnie, ostatniego z Klanu Aomine.

-         A ja dziękuję tobie za uratowanie mi życia.- Fukuda, co bardzo zaskoczyło ciemnoskórego, również ukłonił się przed nim.- Przysięgam udzielić ci pomocy w każdej chwili, gdy tylko będziesz tego potrzebował. Wiem też, jaki jest cel twej ciągłej wędrówki. Jeśli czegoś się dowiem, niezwłocznie cię o tym poinformuję.

-         Dziękuję...sensei.

Po krótkim pożegnaniu, Aomine mógł w końcu wrócić do swego pokoju. Nim wszedł do

środka, przystanął na mostku i wsłuchał się w uważnie w śpiew nocy. Patrzył uważnie na wysokie korony drzew widoczne zza muru otaczającego świątynię. Szukał choćby najciemniejszej plamy w ich mroku.

Klan Seto i Klan Furuhashi były w dość zaprzyjaźnionych stosunkach. Jeśli by się

okazało, że złożyły sojusz, nie byłoby to zbyt korzystne. Ciężko było stwierdzić, czy pięciu skrytobójców Seto rano, i jeden wyszkolony zabójca z Furuhashi wieczorem, byli tylko przypadkiem.

Aomine czuł niepokój, gnieżdżący się głęboko w jego sercu. Miał wrażenie, że zdarzenia

dzisiejszego dnia są zaledwie początkiem serii zdarzeń, którym nie tylko Fukuda i Akashi będą musieli stawić czoła.

Nie wyczuwając niczyjej obecności, odetchnął powoli, po czym wszedł do swojego

pokoju i położył się na futonie, jednak minęło kilkadziesiąt niespokojnych minut, nim w końcu zdołał zasnąć.

*

Wioska, w której położona była świątynia Fukudy, tętniła życiem. Mieszkańcy

spacerowali głównymi ulicami, przechadzając się między straganami, co rusz zagadując znajomych i sprzedawców. Uśmiechali się życzliwie do każdego, witali się uprzejmie, przymykając oko na rozbiegane dzieci, plątające się im pod nogami.

Aomine szedł wolnym krokiem bardziej po uboczu, gdzie ruch był najmniejszy.

Rozkoszował się ciepłą, słoneczną pogodą i zapachem smakowitych potraw z okolicznych gospod. Przez myśl przeszło mu, że z chęcią zawitałby do jednej z nich, jednak Mistrz Fukuda sprawił mu tak syte śniadanie, iż do pory obiadowej samuraj na pewno nic nie zje.

Minąwszy stoisko ze świeżymi rybami, do jego uszu dotarły znajome głosy. Uniósł lekko

głowę i rozejrzał się. Naprzeciwko niego, kilka straganów dalej, stało dwóch samurajów: jeden ubrany w ciemnozielone kimono, drugi zaś w czarne. Obaj stali naprzeciwko siebie, kłócąc się o coś zażarcie i krzycząc.

Aomine uśmiechnął się, rozpoznając ich twarze. Podszedł do nich i otworzył usta, by się

przywitać, jednak mężczyźni nawet nie zwrócili na niego uwagi, nie dali mu też możliwości wypowiedzenia choć słowa:

-         ...mówiłem ci, żeby iść na północ, Bakao!

-         Ale na północy jest zimno, poza tym...!

-         Bzdura! To nie jest Kraina Śniegu, głupku! Mówiłem, żebyś nie słuchał pana...!

-         ...nie znaleźlibyśmy tam żadnej roboty, mają kryzys, bo...!

-         ...plecie same idiotyzmy! Ale ty jak zawsze musisz robić mi...!

-         ...dobrze! Staram się, jak mogę, a ty zawsze mi...!

-         ...jęczysz! Jakbyś nie mógł się trochę opanować, Bakao i choć raz...!

-         ...posłuchać, kiedy mówię, że wiem, co jest dobre! A ty tylko...!

-         ...wpychasz w nie swoje sprawy, prawda? To takie...!

-         ...bolesne, kiedy to robisz!

-         Ekhem...- Aomine odchrząknął, czując na twarzy rumieńce. Nie był do końca pewien, czy temat ich kłótni powinien dotrzeć do jego uszu.

-         I co masz zamiar teraz zrobić? Przez ciebie mamy tylko...!

-         ...siebie, jakoś sobie poradzimy! I nie krzycz na mnie więcej, Shin-chan, ludzie się gapią! Już ja...!

-         To twoja wina! Jesteś uparty jak osioł, a przez to skończymy na dnie, zobaczysz, że...!

-         ...wieczorem pokażę ci prawdziwego Takao Kazunariego! Szykuj się, bo...!

-         ...nie mam zamiaru się powstrzymywać...!

-         ...zobaczymy, co zrobisz kiedy wylądujesz na kolanach...!

-         ...i będziesz błagał, żebym przestał...!

-         ZAMKNĄĆ SIĘ, DO CHOLERY!- wrzasnął Aomine, nie wytrzymując.

Mężczyźni zamilkli i spojrzeli na niego, zaskoczeni jego obecnością. Pierwszy ocknął się

czarnowłosy Takao Kazunari, dobry przyjaciel Aomine, z którym często trenował w dojo, gdy byli dziećmi. Uśmiechnął się do niego radośnie, jakby jego kłótnia z przed chwili w ogóle nie miała miejsca.

-         Proszę, proszę, toż to Aomine Daiki!- zawołał ze śmiechem, klepiąc go po ramieniu.- Dawno się nie widzieliśmy, przyjacielu! Cóż za zbieg okoliczności, że spotykamy się w takim miejscu!

Drugi z mężczyzn, Midorima Shintarou, wysoki mężczyzna o zielonych włosach i oczach,

z westchnieniem poprawił swoje okulary i zerknął na ciemnoskórego.

-         Witaj, Aomine – rzekł z powagą.- Co cię tu sprowadza?

-         Wasza zbyt głośna kłótnia – westchnął Daiki.- Serio, wiecie, że to brzmiało jak sprzeczka kochanków?- Spojrzał najpierw na Midorimę.- Naprawdę, wątpię, by ludzi obchodziło co ci wpycha Takao.- Teraz spojrzał na Kazunariego.- I nikogo nie obchodzi to, że cię boli i że dziś wieczór pokażesz Midorimie „prawdziwego Takao Kazunariego”, ani tym bardziej to, co będzie ci robił Shintarou na kolanach!

-         EH?!- wrzasnęli obaj mężczyźni, przerażeni.

-         T-t-o nie chodziło o-o t-takie rzeczy!- krzyknął Midorima, spanikowany.

-         Mówiłem o tym, że powalę go na kolana w walce! W walce!- zapewniał żywo Takao.- I że boli mnie to, kiedy ciągle wytyka mi i narzeka na wszystko, co dla nas robię!

-         I-i chodziło mi o to, że Takao wpycha nos w nie swoje sprawy! Nie przeistaczaj moich słów, Ahomine!

-         Mówię tylko, co można było zrozumieć z waszej chaotycznej kłótni na środku ulicy – westchnął ciężko Aomine.

-         To twoja wina!- warknął Shintarou, rzucając Takao rozzłoszczone spojrzenie.

Kazunari odwrócił od niego głowę, obrażony.

-         W każdym bądź razie – odchrząknął.- Dawno się nie widzieliśmy, Daiki! Co powiesz na małe powspominanie starych czasów przy sake...?

-         Nie mamy na to pieniędzy – mruknął Midorima, któremu najwidoczniej już robiło się przykro, iż Takao go ignorował.

-         I tak nie mam teraz zbytnio czasu – westchnął Aomine.- Wybieram się do Mistrza Akashiego.

-         Oho! Prywatnie, czy służbowo?

-         Prywatnie. Obiecałem, że wpadnę na parę dni, poza tym chciałem zerknąć co słychać u jednego z jego uczniów. Wygląda na to, że opiekuje się dość ciekawym chłopakiem. Może wybierzecie się ze mną? Jestem pewien, że sensei ucieszy się na wasz widok.

-         Niee, może innym razem.- Kazunari uśmiechnął się przyjaźnie.- Mistrzunio znowu by narzekał, że darmozjady pałętają mu się po domu, a my tu z Shi...z Midorimą próbujemy coś zarobić.

Aomine uśmiechnął się lekko, widząc minę zielonowłosego przyjaciela, gdy Takao

zrezygnował z wypowiedzenia swojego zwyczajowego „Shin-chan”. Koniec końców tylko Kazunari tak się do niego zwracał, i najwyraźniej Midorima nie mógł już się od tego odzwyczaić.

-         No nic – westchnął Daiki.- W takim razie żegnajcie, przyjaciele. Przekażę od was...

-         Ah, czekaj, Ao-chan – przerwał mu Takao, jego mina spoważniała nieco.- Wciąż szukasz Białego Kła, prawda?

-         Oi, Takao, to nie jest potwierdzona informacja!- odezwał się Midorima.

-         Wiecie coś na jego temat?- Aomine natychmiast skupił się całym sobą, patrząc uważnie na przyjaciół.

-         To fakt, informacja nie jest pewna, ale słyszeliśmy, że znowu się „obudził” – powiedział Takao.- Wygląda na to, że Klan Mochizuki został wymordowany co do jednego. Jeden z posłańców z zaprzyjaźnionego rodu udał się do nich z wiadomością od swego pana i znalazł wioskę doszczętnie zniszczoną. I, oczywiście, same trupy: mężczyźni, kobiety, dzieci, nawet te, które dopiero co przyszły na świat. Śmierć przyszła nocą i była ponoć jednym człowiekiem, ubranym na czarno, z białą maską na twarzy.

-         Skąd jest to wiadome?- zapytał Aomine.- Czy posłaniec go widział?

-         Właściwie, to nie on, a zwykły pijaczyna, który przechodził nieopodal – westchnął Takao.- Dlatego informacja nie może zostać potwierdzona. Ale jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś więcej, udaj się do wioskowego informatora. Znajdziesz go przy niewielkiej chacie na skraju lasu, ma tam kochankę.

-         Jak się nazywa?

-         Reo. Mibuchi Reo.

*

      “Niewielka chata” jak nazwał ją Takao, w rzeczywistości była średniej wielkości

tradycyjnym domem japońskim z niewielkim ogrodem, w którym rosły wypielęgnowane grządki kwiatów. Wśród nich, ubrana w jasne kimono o kwiecistym wzorze, kucała młoda kobieta, o długich blond włosach spiętych w koku długimi spinkami. Tuż za nią stał wysoki, przystojny mężczyzna o przydługich czarnych włosach i ciemnych oczach z wyjątkowo długimi rzęsami. Kiedy Aomine stanął przy bramie, spojrzał na niego i po chwili uśmiechnął się. Powiedział coś cicho do kobiety, po czym podszedł do ciemnoskórego.

-         Czyżby moje oczy się myliły, czy to naprawdę ostatni członek rodu ciemnoskórych samurajów?- zapytał, ukłoniwszy się przed nim lekko.- Reo Mibuchi, do usług, mój panie.

-         Nie trzeba tytułować mnie panem – powiedział Aomine.- Domyślam się, iż wiesz, po co do ciebie przyszedłem.

-         Czyżby zasłyszana plotka o mordercy klanów?

-         Owszem.- Daiki skinął głową.- Chciałbym prosić cię o więcej szczegółów.

-         Zdajesz sobie sprawę, że za każdą informację trzeba płacić.

-         Oczywiście. Jaka jest twoja cena?

-         Hmm...- Reo zmierzył go w zamyśleniu spojrzeniem.- Gdybyś był kobietą łatwiej byłoby mi ją ustalić...

Aomine poczuł rumieńce na twarzy. Westchnął cicho i wyjął zza kamishimo brązową

sakiewkę związaną złotym sznureczkiem. Podał ją Reo, a ten odebrał i zajrzał do środka, przy okazji ważąc w dłoni.

-         Tyle wystarczy?

-         Idealnie – odparł Mibuchi z uśmiechem.- Zapraszam do środka, Aomine-san.

-         Nie ma takiej potrzeby, chcę dowiedzieć się czego trzeba i ruszam dalej.

-         Wedle życzenia.- Reo ukłonił się lekko.- Pozwól więc, że zacznę od samego początku...

Nie dalej jak sześć dni temu jeden z posłańców rodu Ishida udał się z prywatną

wiadomością od swego pana do przywódcy Klanu Mochizuki. Jak już zapewne słyszałeś, zastał tam prawdziwą górę trupów, nikt nie przeżył, ani nikt nie został oszczędzony, jak było w twoim wypadku. Sprawcy nie pozostawili żadnych śladów, jednak następnego dnia do pobliskiej wioski przyszedł okoliczny pijak. Wrzeszczał na cały głos, jakoby spotkał na swej drodze mordercę klanu, który kazał mu ostrzec wszystkich, iż póty nie spocznie, póki nie powybija wszystkich samurajów co do jednego. Według pijaka, mężczyzna był wysoki i chował twarz za białą maską, a przedstawił się jako Biały Kieł. Bełkotał też coś o białym ostrzu, ale niestety nie znam szczegółów na ten temat.

-         Gdzie znajdę tego starca?- zapytał Aomine.

-         Obawiam się, że nie żyje.- Reo uśmiechnął się lekko.- Zabili go patrolujący wioskę samuraje, sądząc, że jest obłąkany.

Aomine cmoknął, niezadowolony.

-         Cóż, najważniejsze, że świadkowie pamiętali to, co mówił – westchnął Mibuchi. Jaka szkoda, jestem pewien, że pijaczyna opowiedziałby znacznie więcej. Bardzo by ci to pomogło, prawda?

Daiki spojrzał na niego uważnie. Nie znał go osobiście, ale dobrze wiedział, w jaki sposób

pracując informatorzy – podchodzą do rozmów z innymi w bardzo delikatny sposób, subtelnie przechodząc na tematy, które ich interesują i dowiadując się wszystkiego, czego co chcieli usłyszeć.

-         Muszę już iść – burknął.- Dziękuję za twoją pomoc.

-         Ależ nie ma za co, Aomine-san, służę pomocą także i następnym razem. Jeśli czegoś się dowiem, na pewno cię o tym poinformuję.

Aomine przemilczał to, nawet na niego nie spojrzawszy. Poprawił swój pas, po czym

ruszył w dalszą drogę. Jego głowę zaprzątały teraz zdobyte informacje.

Od wymordowaniu Klanu Aomine minęło już dwanaście lat, a w ich przeciągu zginęło

kolejnych sześć. Jeśli zabójcą rodu Mochizuki jest ten sam sprawca, oznacza to, że wraz z Mochizuki to już siódmy Klan. Ale dlaczego rzekomy morderca powiedział obcemu człowiekowi, że zabije wszystkich samurajów? Dlaczego powrócił teraz, zapowiadając tak okrutny czyn? Dlaczego nie zrobił tego dwanaście lat wcześniej, kiedy rozpoczął zbierać swe mroczne żniwo?

Tyle nowych pytań nasuwało mu się na myśl, zbierało się ich coraz więcej i więcej, a

wciąż nie odnajdował odpowiedzi na te stare. To sprawiało, że czuł się sfrustrowany i zniechęcony, jednak wiedział, że wciąż musi gnać do przodu, by sprawiedliwości stało się zadość.

Jeśli Biały Kieł naprawdę ma zamiar zrobić sobie z wroga każdego samuraja, Aomine

będzie musiał się pospieszyć i odnaleźć go jako pierwszy. Sądził, iż będzie to sprawiedliwe, jeśli to on – Aomine Daiki, ostatni żyjący członek pierwszego Klanu wymordowanego przez Białego Kła – dokona na nim zemsty.

---

[1] Iemochi Tokugawa – 14. szogun z epoki Edo, panował w latach 1858-1866.

[2] Isho-dansu – szafa na ubrania i rzeczy osobiste

[3] Kazaridana – etażerka na utensylia ( przybory, akcesoria ) do herbaty

[4] Hakama – spodnie, element tradycyjnego stroju japońskiego

[5] Veratrum lobelianum – ciemiężyca zielona, silnie trująca roślina