Prześladowca

    Ostatnimi czasy miałem dziwne wrażenie, że ktoś mnie śledzi.
    Serio. Nieważne gdzie szedłem, z kim, dlaczego, po co – w każdej chwili czułem na sobie czyjeś baczne spojrzenie. W gruncie rzeczy było to dość przerażające, ale nie mówiłem o tym nikomu, ponieważ nie chciałem wyjść na pośmiewisko gdyby okazało się, że mam jakieś urojenia.
    No ale pewnego dnia, kiedy dostałem podejrzany liścik, wszystko zaczęło nabierać nowego znaczenia.
–    Kise-kun?- Mój przyjaciel Kurokocchi podszedł do mnie z pytającym wyrazem twarzy.
–    Uhm.- Ledwie na niego zerknąłem, po czym znów wróciłem spojrzeniem do trzymanej przeze mnie koperty oraz kartki, którą z niej wyciągnąłem.- Dzień dobry, Kurokocchi.
–    Coś się stało? Wyglądasz na... zaskoczonego.- Ton jego głosu wyrażał większe zaskoczenie niż prawdopodobnie to, na jakie ja wyglądałem.- Nigdy nie bywasz zaskoczony listem miłosnym od fanek. Dobrze mi się wydaje, że jesteś zaskoczony?
–    Nieee...- Choć zaprzeczyłem, odruchowo pokiwałem głową „na tak”.
–    To jak w końcu?
–    Znaczy no... no tak, to chyba jest liścik miłosny...
–    Chyba?- powtórzył Kurokocchi, zmieniwszy buty i schowawszy je do swojej szafki.- Masz jakieś wątpliwości, Kise-kun?
–    Sam nie wiem – westchnąłem.- Sam zobacz, Kurokocchi.
    Podałem mu kartkę. Mój przyjaciel wziął ją do ręki, zerknął na mnie błękitnym spojrzeniem swych dużych oczu, odchrząknął cicho, po czym zaczął czytać na głos:
–    Najdroższy, złotooki, złotowłosy, mój słoneczny Ryouto.- Kurokocchi urwał i zamrugał kilkukrotnie. Spojrzał na mnie, potem na kartkę, znów na mnie i znów na kartkę. Ponownie odchrząknął i czytał dalej:- Zapewne nigdy wcześniej mnie nie zauważałeś, ale ja zawsze na ciebie patrzę. Jesteś dla mnie najpiękniejszym promykiem słońca, kolorowym motylem na tle kolorowej mozaiki stworzonej z kwiatów.- Zmarszczył brwi.- Moje bezsenne noce spędzam na myśleniu o tobie i twej niesamowitej urodzie, twoim cudownym uśmiechu i seksownym cie... Uhm, przepraszam?- Spojrzał z niedowierzaniem na tekst.- Podpisał się?- Obejrzał uważnie każdy fragment kartki, zerkając również na drugą stronę.- Skąd ona wzięła takie żenujące wyznanie? Z www.zdesperowani.jp? Cóż, zobaczmy, co dalej... - Potrząsnął lekko głową, jakby chciał pozbyć się chwilowego szoku.- Jesteś dla mnie niczym powietrze, którym oddycham, niczym woda, którą podlewa się zwiędły kwiat, którym jestem w blasku twej chwały ( żadnego innego, tylko MNIE ). Kocham cię z całego mojego serca, pragnę przyrządzać ci twoją ulubioną zupę cebulową, na pewno zrobię ją lepiej niż ta pier... ekhem!... Aiko... chcę pić z tobą twoje ulubione mleko czekoladowe z jednej słomki, chcę uczyć cię matematyki, bo jestem z pewnością lepszym nauczycielem, niż ta dzi...- Kurokocchi rozkaszlał się gwałtownie.- Keiko... i razem z tobą wyprowadzać na spacer twojego pieska. Jestem pewien, że Shiro polubiłby mnie bardziej niż tego idiotę Aomine.- Tu, o dziwo, Kurokocchi nie zawahał się nawet przez moment.- A tak w ogóle, to przestań się z nim zadawać, to debil. - Kurokocchi zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Otworzył je po dłuższej chwili i wrócił do czytania.- Nienawidzę, kiedy rozmawiasz z innymi, jestem wtedy bardzo zazdrosny. Proszę, przestań to robić. Nie rozmawiaj z innymi, mam ochotę wszystkich ich pozabijać, wypruć im...- Sądząc po tym, jak przesuwał wzrokiem po tekście, resztę wolał przeczytać w myślach.- Nie mam jeszcze odwagi się z tobą spotkać, ale wkrótce to zrobię. Proszę, pokochaj mnie. Twój Koszykarz.
–    No.- Skinąłem głową, wyciągając z torby pocky. Otworzyłem paczkę i wziąłem dwa paluszki.
–    No.- Kurokocchi pokiwał powoli głową, składając kartkę.- JAKIE, „NO”, CZŁOWIEKU?!- wykrzyknął nagle.- To nie jest żaden liścik miłosny tylko zwykłe pogróżki, Kise-kun! To jest jakiś psychol! Skąd on o tobie tyle wie?! Czytałeś to w ogóle?- Uniósł dłoń, w której trzymał kartkę.- Czytałeś, co on chce zrobić z twoimi kolegami i koleżankami? Czytałeś co chce im wypruć, co wydłubać, a co chce im wyrwać?
–    Czytałem... – mruknąłem, ignorując ciekawskie spojrzenia przechodzących obok nas uczniów.- Ale no, co mam zrobić?
–    Nic – odparł z największą powagą Kurokocchi.- Nic, zignorujmy to. - Podarł mój liścik miłosny, po czym otworzył pierwszą lepszą szafkę i wrzucił do niej strzępy kartki.
–    Dzień dobry – usłyszeliśmy nagle czyjś znajomy głos.
–    Och, dzień dobry, Akashicchi!.- Uśmiechnąłem do niego lekko i podsunąłem mu paczkę pocky. Ten jednak zignorował mnie, przypatrując się bacznie Kurokocchiemu.
–    Coś nie tak, Akashi-kun?- zapytał grzecznie Kurokocchi.
–    Tetsuya, jesteś na mnie o coś zły?- zapytał Akashi, mierząc go spojrzeniem, które NA PEWNO nie wyrażało z ewentualnego powodu żalu czy smutku.
–    Nie, skądże znowu?
–    To dlaczego właśnie wrzuciłeś do mojej szafki stertę śmieci?
–    E-echm...- Kurokocchi spojrzał niepewnie na szafkę, do której wrzucił list od mojego cichego wielbiciela.
–    No, to ja już pójdę – westchnąłem, klepiąc go przyjacielsko po ramieniu.- Do zobaczenia na treningu, Kurokocchi, Akashicchi!
–    A-ale, Kise-kun...! A-Akashi-kun, po co ci te nożyczki?!
    I tyle go widziałem. Przynajmniej tamtego dnia.
    Jednak następnego, kiedy tylko zobaczyłem go podczas przerwy na lunch, myślałem, że dosłownie rozniosę Akashicchiego.
–    O nie!- warknąłem, ruszając natychmiast w stronę sali gimnastycznej.- Mam w dupie, czy Akashicchi jest moim wicekapitanem, czy nie! Wielki panicz się, kurna, znalazł! NIKT, powtarzam, NIKT, nie będzie bił mojego Kurokocchiego!
–    Zacznijmy od tego, że nie jestem twój, Kise-kun. A tak poza tym, to...
    Ja już go jednak nie słuchałem. Wpadłem do sali gimnastycznej i odszukałem wzrokiem wicekapitana drużyny koszykarskiej.
–    Kise?- Aomine, przebiegający obok mnie, zatrzymał się i spojrzał na mnie, zaskoczony.- Co ty tu...?
–    Dawaj tę piłkę!- warknąłem, wyrywając mu brutalnie piłkę z rąk, po czym z całych sił rzucając ją w kierunku czerwonowłosej głowy.
–    Kise-kun, to nie był Akashi-kun!- zawołał Kurokocchi, pospiesznie wchodząc za mną do sali gimnastycznej.
    Jak to nie? Spojrzałem na niego, nie rozumiejąc, podczas gdy mój pocisk pędził wprost na Akashicchiego. Co prawda celowałem w głowę, ale o dziwo piłka jakoś skręciła, opadła i uderzyła prosto w najczulsze miejsce faceta.
    Nie, nie w dumę.
    W coś o wiele cenniejszego.
–    Ugh!- Akashicchi zgiął się w pół i upadł kolanami na podłogę, jednak zamiast łez w jego oczach zobaczyłem prawdziwe błyskawice nienawiści.
–    Następnym razem słuchaj, co człowiek chce do końca powiedzieć – westchnął spokojnie Kurokocchi.- Wczoraj gdy wracałem do domu, ktoś niespodziewanie na mnie napadł. To on mnie uderzył, nie widziałem go, ale to na pewno nie był Akashi-kun. Akashiego-kun rozpoznałbym nawet, gdyby były niewidzialny.
    Spojrzałem na jego spokojną twarz z podbitym okiem, a potem  na rozjuszonego Akashicchiego, który walnął z pięści jakiegoś chłopaka, który próbował pomóc mu wstać. Wicekapitan patrzył wprost na mnie, niczym wściekły byk na czerwoną płachtę.
–    Ehm... sorki?- Uśmiechnąłem się niewinnie.
–    Tędy, Kise-kun!- Kurokocchi chwycił mnie nagle za rękę i razem pospiesznie wybiegliśmy z sali.
    Zatrzymaliśmy się dopiero w głównym holu, przy szafkach, oboje zdyszani i zmęczeni.
–    Rany, następnym razem słuchaj, co mam ci do powiedzenia, Kise-kun...- sapnął mój przyjaciel, łapiąc się za bok.- Ugh, znowu mi niedobrze...
–    Przepraszam, Kurokocchi, ale no, Akashicchi wczoraj ci groził...- bąknąłem.
–    Akashi-kun sobie żartował – powiedział, rumieniąc się delikatnie.- Zresztą, nieważne! Co z tym twoim prześladowcą, „Koszykarzem”? Zastanawiałeś się, kto to może być?
–    Hmm, nie bardzo.- Wzruszyłem ramionami.
–    Napisał coś jeszcze?
–    Nie zwróciłem uwagi, czy jest coś nowego w szafce, ale możemy sprawdzić...
    Podeszliśmy do mojej szafki i, zerkając na siebie nawzajem, zajrzeliśmy do środka.
    Byłem pewien, że rano niczego tu nie było, teraz zaś leżała kolejna kartka.
–    No nie... - Kurokocchi przeżegnał się dyskretnie.- Czytaj na głos, Kise-kun.
    Westchnąłem ciężko, biorąc kartkę – tym razem była bez koperty – i zacząłem posłusznie czytać:
–    Najdroższy mój ukochany, z którym wkrótce się ożenię.- Przełknąłem głośno ślinę. Czy on wie, że ŻENI SIĘ Z KOBIETĄ, a WYCHODZI SIĘ ZA FACETA? Ma mnie za babę?!- Miłuję cię całym sercem moim i nienawidzę tego sukin... Kuroko za to, że wczoraj podarł dowód mojej miłości!- Spojrzałem z przerażeniem na Kurokocchiego.- Dostał nauczkę. Jeśli jeszcze raz to zrobi, przysięgam, że go zabiję. Ale o obowiązkach innym razem, teraz przyjemności. Widziałem cię wczoraj na karaoke z dziewczynami. Wyglądałeś pięknie, marzyłem o tobie całą noc w tym ślicznym ubraniu, na ślubnym kobiercu. Ta głupia pinda Yuiko dała ci w prezencie horror, którego tak nienawidzisz, prawda?! Zapłaci mi za to. Dlaczego udawałeś, że się cieszysz? Nie bój się, ja zawsze jestem przy tobie, nic ci nie grozi... dlatego zdejmij ten koc z telewizora. I przestań udzielać Yuiko korepetycji z angielskiego! Widzisz, do czego tym doprowadziłeś?! Ale spokojnie, ja się wszystkim zajmę, ja dla ciebie zrobię wszystko, moje słodkie kochanie. Lada dzień będę gotów spojrzeć ci prosto w oczy. To znaczy, spojrzeć ci w oczy, kiedy będziesz świadomy, że to ja jestem twoim aniołem stróżem i miłością twojego życia. Kocham cię, Twój Maczo. P.S. Cieszę się, że nie zasłoniłeś wczoraj okna – to były idealne widoczki na dobranoc.
    Spojrzałem na Kurokocchiego z przerażeniem. On również nie wyglądał na specjalnie wzruszonego treścią listu, stał z zamyśloną miną obok mnie, zagryzając lekko wargę.
–    Nie możemy dłużej czekać, Kise-kun – powiedział twardo.- Wcześniej podpisał się jako koszykarz, może to oznaczać, że jest w drużynie koszykówki! Wróćmy na salę i spróbujmy jakoś wybadać sprawę! Inaczej padną kolejne ofiary!
–    D-dobrze, Kurokocchi – bąknąłem, kiwając głową.
    Posłusznie udałem się za nim, drepcząc jak na skazanie i rozglądając się wokół. Co, jeśli on tu gdzieś jest? Jeśli obserwuje mnie, patrzy dokąd idę i słyszał, co chcemy zrobić z Kurokocchim?
    Nie mogłem się jednak wahać. To się robiło coraz bardziej chore!
–    Kise! Świetnie, że jesteś, wygląda na to, że mamy do pogadania!- Akashicchi ruszył w moim kierunku z wściekłą miną, z lekkim rozkrokiem, jak kaczka. Usilnie starałem się nie roześmiać. Mimo wszystko wyglądało to cholernie śmiesznie...
–    Zaczekaj, Akashi-kun!- Na ratunek mi ruszył mój Kurokocchi, walecznie osłaniając mnie swoim własnym ciałem.
–    Tetsuya?- Akashi spojrzał na niego z zaskoczeniem, przystając.- Co... kto ci to zrobił?!
–    Zawiodłem się na tobie, Kuroko. Kto by pomyślał, że masz porachunki z yakuzą, nanodayo.- Midorimacchi poprawił swoje okulary, patrząc na niego z góry.
–    Kuro-chin, chcesz chipsa na pocieszenieee?- Murasakibaracchi podsunął mu pod nos paczkę chipsów.- Ale tylko jednego, dobrzeee?
–    Tetsu-kun, kto śmiał ci to zrobić?!- Momocchi podbiegła do nas, zapłakana.
–    Kise?! Co się stało?!- Aominecchi też do nas podbiegł.
    I to właśnie wtedy poczułem, jakby trzasnął mnie piorun. Złapałem ramię Kurokocchiego i, patrząc groźnie na Aominecchiego, wskazałem na niego palcem.
–    Kurokocchi, to on!- wrzasnąłem.
–    Ech?!
–    To on cię uderzył, Kurokocchi!
–    Co takiego?- Akashicchi ruszył na Aominecchiego wolnym krokiem.
–    A-ale o co chodzi?!- bąknął Aominecchi, cofając się szybko i patrząc na mnie to na Akashicchiego.- J-ja nie uderzyłem Tetsu, o czym wy mówicie?! W-w życiu bym nie podniósł na niego ręki!
–    To wszystko twoja wina!- krzyknąłem.- To ty mu przywaliłeś, bo wściekłeś się, że podarł twój list!
–    To jednak go czytałeś?!- Aominecchi spłonął rumieńcem.
–    Ty szujo podła! Napadłeś na mojego Kurokocchiego, a ja cię miałem za przyjaciela! W dodatku zacząłeś mnie prześladować! Nigdy nie będę cię uczyć angielskiego, rozumiesz?! I wypchaj się swoim sushi i mlekiem czekoladowym i... albo dobra, sushi mi zrób, ale o reszcie zapomnij, jasne?! Ty chory zboczeńcu, od jak dawna mnie podglądasz?!
–    T-to był tylko raz, przysięgam, niechcący! A-ale o reszcie... n-nie wiem o czym mówisz, Kise!
–    Łżesz jak mysz!- krzyknąłem z płaczem.
–    Pies – szepnął Kurokocchi.
–    Pies!- poprawiłem się.- Zejdź mi z oczu! Nie chcę cię znać!
–    Co to wszystko ma znaczyć?- Akashicchi spojrzał na nas surowo.- To kto w końcu uderzył Tetsuyę? I o co chodzi z tym prześladowaniem?
–    Ktoś prześladuje Kise-kun – wytłumaczył Kurokocchi.- Napisał do niego list z pogróżkami... znaczy, w jego mniemaniu pewnie był romantyczny, ale... no, w każdym razie trochę mnie to przestraszyło i go wczoraj podarłem, no i... no i jak wracałem do domu, to ktoś mnie napadł, uderzył mnie i zbiegł z miejsca zdarzenia. Nie widziałem kto to był, ale...- Spojrzał ze smutkiem na Aominecchiego.- Ufałem ci, Aomine-kun...
–    Mówię, że to nie byłem ja!- powiedział Aomine, gestykulując rękoma.- No musicie mi uwierzyć, no! I nie prześladuję Kise, do cholery! Skąd w ogóle ten pomysł?
–    Bo jak tu weszliśmy to wszyscy zainteresowali się moim Kurokocchim!
–    Przestań powtarzać, że jest twój – mruknął Akashicchi.
–    Tylko ty krzyknąłeś „Kise!”, Aominecchi!- powiedziałem, dumny z siebie za moją niesamowitą spostrzegawczość.
–    To...- Aomine zarumienił się lekko.- Bo... bo tego...
–    No?- Spojrzałem na niego ze złością, biorąc się pod boki.
–    Nieważne – burknął, odwracając się, jakby właśnie się obraził.
–    Chyba powinieneś KOGOŚ przeprosić, prawda?!- krzyknąłem.
–    Co to za krzyki, do kur...- Do sali gimnastycznej wkroczył Shougo-kun, ciskając złe spojrzenia wszystkim naokoło.- Co się dzieje? Co to za zbiegowisko?
–    Aomine-kun prześladuje Kise-kun – wytłumaczył spokojnie Kurokocchi.- Wysyła mu miłosne listy i...
–    Co, kur*a?- Haizaki spojrzał na niego morderczo.- Dowalasz się do mojego chłopaka? Co, z zemsty tak?
–    Chłopaka...- Aominecchi spojrzał na niego w oniemieniu, a potem zagapił się na mnie.- Kise... chodzisz z tym wapniakiem?
–    Wapnia...- Haizaki zacisnął pięści.- Powtórz to, gnoju.
–    Yyy, stop, o co tu chodzi?- bąknąłem, patrząc to na jednego to na drugiego.- Shougo-kun ogarnij ten pusty łeb, nie jestem twoim chłopakiem!
–    To da się zmienić!- warknął, po czym spojrzał na mnie z pasją, na widok czego cofnąłem się kilka kroków, wpadając na Midorimacchiego.- Kocham cię, kurde! Mam w dupie wszystkie inne laski, chcę tylko ciebie! Tak, przywaliłem Kuroko, i co z tego?! Należało mu się, bo zniszczył mój list, na moich oczach, sukinkot jeden! Nie dam żyć nikomu, kto sprzeciwia się naszemu związkowi, kur*a!
–    Yyy...
–    Prześladujesz Kise?!- wydarł się Aominecchi, patrząc na niego wściekle.
–    Uderzyłeś Tetsuyę?- zapytał spokojnie Akashicchi, strzelając kośćmi palców, jakby przygotowywał się do walki.
–    Kise, powiedz im!- Haizaki znów spojrzał na mnie.- Możesz mieć to boskie ciało tylko dla siebie każdej nocy! Zobaczysz, będziesz dochodzić co dwie minuty, dostaniesz najseksowniejszą bieliznę świata, a potem weźmiemy ślub i...
–    PO MOIM TRUPIE!!!
    Tak właśnie pomyślałem w tym momencie. Ale nie powiedziałem tego na głos. Aominecchi zrobił to za mnie.
    I przy okazji rzucił się na Haizakiego i najzwyczajniej w świecie kopnął go w twarz.
    Kopnął. Go. W twarz.
–    Aomine, dosyć tego!- krzyknął Akashicchi, chwytając go za ramię i siłą odciągając od leżącego na ziemi Shougo.- Zostaw coś dla mnie, durniu!
–    Nie no, ja nic z tego nie rozumiem – westchnęła Momocchi, łapiąc się za głowę.- O co tu chodzi? Haizaki zakochany w Ki-chan? Uderzył Tetsu-kun, bo ten podarł jego list miłosny? Czego jeszcze się dowiem? Że Midorin woli chłopców? Mukkun ma sztuczną szczękę, bo przez słodkości popsuł wszystkie zęby? Dai-chan jest prawicz... ach nie, o tym akurat wiem...
–    OI, SATSUKI!
–    Ja sam nic z tego już nie rozumiem – westchnąłem.
–    Wygląda na to, że niesłusznie oskarżyłeś Aomine-kun o prześladowanie cię i brutalne napadnięcie mojej osoby.- Z pomocą przyszedł nam mój niezawodny Kurokocchi.- To Haizaki-kun jest winien zbrodni i prześladowczych wiadomości, Aomine-kun jest wściekły, ponieważ jest w tobie zakochany i nie chce mieć żadnego rywala, Akashi-kun chce zabić Haizaki-kun za uderzenie mnie, Midorima-kun nie jest na razie zainteresowany nikim konkretnym, a Murasakibara-kun ma zdrowe zęby, ponieważ bardzo o nie dba.
–    A ja?- Aominecchi spojrzał na niego ze złością, przerywając obijanie Haizakiemu mordy.- O mnie nic nie powiesz?!
–    Aomine-kun stracił dziewictwo...
–    No ba, hehe...
–    ...ze swoją prawą ręką.
–    Tetsu, draniu!
–    Czyli, że co teraz?- Spojrzałem na Kurokocchiego, szukając w jego wielkich niebieskich oczach jakiegoś wsparcia, pomocy.
–    Na początek proponuję zabrać Akashiemu-kun nożyczki – powiedział z powagą Kurokocchi.- A potem, Kise-san, porozmawiaj poważnie z Aomine-kun. Przypuszczam, że Haizaki-kun zdążył wyrzucić z twojej szafki list miłosny, który Aomine-kun do ciebie napisał.
–    A-Aominecchi napisał do mnie list?- mruknąłem.- Mi-mi-miłosny?
–    Tak.
–    Aha...
–    Sprawa rozwiązana, nanodayo.- Midorima poprawił swoje okulary.- Wracajmy do treningu.
–    Aka-chin, przetnij mi przy okazji paczkę ciasteczeeeek, nie mogę ich otworzyyyć~
    No i to by było na tyle. Historia zakończona, do pewnego stopnia, happy endem. Haizaki dostał w mordę od Aominecchiego i Akashicchiego, a na dokładkę ode mnie (ale o tym nikt już nie wiedział, lepiej, żeby nie znali mnie od tej strony).
    W każdym razie, Shougo-kun dał sobie spokój z miłością do mnie, Aominecchi wyznał mi swoje uczucia, Akashicchi wybaczył Kurokocchiemu, że zaśmiecił jego szafkę, no i generalnie wszystko wróciło do porządku dziennego.
    No, tylko jeden drobny fakt zmienił się w moim życiu.
    Teraz miałem chłopaka.