Rodział Drugi

    Odgłos obijających się o siebie ciał roznosił się po pomieszczeniu w towarzystwie cichego skrzypienia biurka i głośnego, męskiego sapania. Mebel trząsł się lekko z każdym ruchem bioder stojących przed nim mężczyzn. Jeden z nich wykonywał krótkie, pospieszne pchnięcia, drugi zaś, opierający się o blat, bez słowa przyjmował je w sobie, zaciskając dłonie w pięści i ignorując pieczenie skóry w miejscach, w których stykała się ona z poszarpanym kantem biurka.
–    Tak... tak dobrze!- jęknął mężczyzna, wkrótce potem spuszczając się we wnętrzu Kuroko. Chłopak zacisnął mocno szczęki, odliczając każdy kolejny ruch otyłego szefa restauracji, w której pracował. Jego nadęty brzuch ocierał się wciąż o jego plecy, naciskając na nie i pchając na biurko. Kiedy w końcu poczuł, że sflaczały penis starucha wysuwa się z jego odbytu, odetchnął powoli, prostując się.
    Wrażliwe miejsce piekło jeszcze bardziej, niż otarcia po zderzeniach z biurkiem. Szef nigdy nie przejmował się nawilżaniem go, gwałcił go wręcz na sucho, sądząc zapewne, że jedno splunięcie wystarczy do poślizgu. Cóż... on nie miał pojęcia jak to jest być tym „na dole”.
–    Zanim wrócisz do pracy, wyliż go jeszcze – sapnął, zwalając się na stojący pod ścianą fotel.
    Kuroko zamknął na krótki moment oczy i przełknął ślinę. Sam nie wiedział, dlaczego wciąż to robi, przecież już dawno pozbył się dumy, zapomniał czym jest honor, jego godność zdeptano, zrównano z ziemią i spalono.
    Nie było już niczego prócz pustej skorupy. Oto marionetka doskonała, bez duszy, bez własnej woli, wykonując jedynie ruchy, jakie podyktuje jej lalkarz.
    Otwierając oczy, Kuroko podciągnął swoją bieliznę i spodnie. Syknął cicho, kiedy materiał poruszył jego pośladkami, jednak zmusił się by podejść do swojego szefa i klęknąć przed nim. Jego członek był niewielkich rozmiarów, o nieprzyjemnym, niemal czerwonym kolorze, i pomarszczonej skórze.
    Obrzydliwy.
    Kuroko wziął go do ust, starając się nie zwracać uwagi na smak. Zaczął obciągać go niezbyt mocno, bojąc się, że Szef znów się podnieci i tym razem będzie chciał skończyć w jego ustach. A jeśli to zrobi, chłopak będzie zmuszony połknąć jego spermę, czego nienawidził bardziej niż samego aktu gwałtu.
    Twarz mężczyzny była podobnie czerwona, jak jego przyrodzenie. Duże, szkliste oczy błądziły po twarzy Tetsuyi, spocona dłoń gładziła jego błękitne włosy. Dyszał ciężko, co chwila oblizując wargi.
–    W porządku, starczy – wycharczał.
    Kuroko nie kazał sobie tego powtarzać, natychmiast wycofał się, sycząc cicho z bólu przy wstawaniu. Wytarł usta wierzchem dłoni, zbierając w ustach ślinę, której za nic nie chciał połknąć. Stał przed swoim szefem, czekając aż ten z trudem podciągnie spodnie i wyda mu kolejne polecenie.
–    Wracaj do pracy – powiedział szorstko.- Pamiętaj, że dziś zamykasz restaurację. Widzimy się za dwa dni, o ile ten pierdolony skunks nie będzie się czepiał o długi.
    Chłopak nie odpowiedział mu, skinął jedynie głową i opuścił gabinet szefa. Kiedy tylko zamknął za sobą drzwi, splunął na wykładzinę w korytarzu i odetchnął głęboko. To już koniec, może odpocząć. Dwa dni wolności, podczas których musi skorzystać z faktu, że jego szef wyjeżdża w interesach.
    Od czego powinien zacząć?
    Ruszył przed siebie, kierując kroki ku sali restauracyjnej. Jego chód był teraz dość zniekształcony, odrobinę chwiejny. Musiał jednak wytrzymać ostatnie trzy godziny, a potem wróci do domu, zahaczy jeszcze po drodze o sklep spożywczy i kupi sobie ogromne pudełko lodów. Obejrzy film, dokończy czytać książkę i w końcu się wyśpi.
–    Jacyś nowi klienci przy moich stolikach?- zagadnął jedną z kelnerek, Momoi Satsuki, która stała za barem i polerowała sztućce.
–    Nie, nikt więcej się nie zjawił – odpowiedziała.- Tylko ten stały bywalec skończył już pić kawę i prosi o kolejną, ale jak zawsze upiera się, że to ty masz ją zrobić.
    Kuroko uśmiechnął się lekko, te słowa podniosły go nieco na duchu. Zerknął na jeden z oddalonych od baru stolików, przy którym siedział przystojny mężczyzna o czerwonych włosach i dwukolorowych oczach. Był to jeden ze stałych klientów, pojawiających się zawsze rano na śniadaniu i wieczorem na kolacji. Jego obecność była jak wskazówka kiedy należy rozpocząć pracę, a kiedy ją skończyć.
–    Cieszę się, że tak bardzo lubi moją kawę – powiedział Tetsuya, szykując filiżankę.- Czarna i gorzka?
–    Jak zawsze.- Momoi westchnęła lekko.- Jestem trochę zazdrosna. Facet jest cholernie przystojny, ale nie daje mi okazji na flirt. Ty chociaż możesz zanieść mu kawę i zagadać do niego!
–    Może zapytam go, czy da ci swój numer?- zapytał chłopak, chichocząc cicho.
–    A idź mi!- Satsuki wywróciła oczami, po czym zabrała trzy karty menu i ruszyła raźnym krokiem do swojego stolika, który zajęła właśnie trójka biznesmenów.
    Kuroko tymczasem zajął się parzeniem kawy, wciąż uśmiechając się lekko. Jego uśmiech nie był może w stu procentach szczery, ale odczuwana radość była pewna. Mimo okropnego szefa i warunków, w jakich był zmuszony pracować, uwielbiał bycie kelnerem, zwłaszcza, jeśli mógł poprawić komuś humor swoją kawą.
–    Dobry wieczór, przepraszam, że musiał pan tak długo czekać – powiedział z uśmiechem, kładąc filiżankę na stoliku gościa.
    Mężczyzna ledwie spojrzał na niego i natychmiast spuścił wzrok, jednak również delikatnie się uśmiechnął.
–    Nic się nie stało, dziękuję.
–    Oh, czyżby „Pokój Naomi”?- zagadnął Kuroko, zerkając na okładkę książki, którą trzymał w dłoniach.- Naprawdę dobra książka, miałem nawet lekkie dreszcze, czytając ją.
–    Rzeczywiście.- Mężczyzna spojrzał za niego, jego uśmiech przygasł nieco, jednak po chwili znów wrócił na przystojną twarz.- Przepraszam za kłopot. Mam nadzieję, że pana koleżanka nie poczuła się urażona, gdy odmówiłem jej przygotowania dla mnie kawy.
–    Nie, skąd, nie ma się czym przejmować! Mnie z kolei jest bardzo miło, że smakuje panu kawa, którą przyrządzam.
–    Jest doskonała – stwierdził mężczyzna, chwytając za uchwyt filiżanki.- Idealnie mocna i niezwykle aromatyczna. Szkolił się pan na baristę, jeśli mogę wiedzieć?
–    Niestety, kursy są dość drogie, obecnie mnie na nie nie stać – zaśmiał się Kuroko.- Jestem tylko zwykłym kelnerem.
–    Wielka szkoda marnować taki talent – powiedział cicho mężczyzna, sięgając do kieszeni eleganckiego płaszcza przewieszonego na oparciu krzesła. Wyjął z niej niewielki plik wizytówek, a następnie podał jedną z nich Tetsuyi.- Jeśli będzie pan gotów się zapisać, proszę koniecznie dać mi znać. Mój znajomy jest instruktorem, prowadzi profesjonalne, niedrogie kursy, jednak nie ma w zwyczaju się reklamować. Kiedy zaoszczędzi pan trochę pieniędzy, proszę do mnie zadzwonić. Po kursach z pewnością wzrośnie także pana pensja.
–    Raczej nie w tym barze, ale bardzo panu dziękuję.- Tetsuya uśmiechnął się, patrząc na wizytówkę. Tak jak się spodziewał, mężczyzna należał do świata biznesu. Nie zdziwiłoby go, gdyby okazało się, że jego ulubiony klient kąpie się w banknotach.
–    To drobiazg. Chociaż tyle mogę zrobić w zamian za tę pyszną kawę.
    Kuroko poczuł lekkie rumieńce na policzkach. Zaśmiał się, nieco zakłopotany, skinął głową, po czym wrócił za bar, chowając wizytówkę do kieszeni swojego fartucha.
–    Co od niego dostałeś?- zaciekawiła się Momoi, zaglądając mu przez ramię.
–    Wizytówkę – odparł.- Firmową – dodał, widząc jej naburmuszoną minę.- Facet jest naprawdę miły, zaproponował mi tanie kursy na baristę u swojego znajomego.
–    Rany, on się chyba zakochał w tych twoich kawach – zaśmiała się cicho dziewczyna, odrzucając z ramienia długie, różowe włosy.
    Tetsuya posłał jej lekki uśmiech, jednak nic nie odpowiedział. Kiedy ponownie zerknął na mężczyznę, ten był już zajęty lekturą. Od czasu do czasu sięgał bezwiednie dłonią po filiżankę, nie odrywając oczu od książki. Chłopak sam nie wiedział dlaczego, ale jego widok zawsze go uspokajał. Każdego dnia rano witał go z uśmiechem, przynosił mu śniadanie i kawę, gdy około godziny dziesiątej wychodził do pracy, zawsze życzyli sobie miłego dnia, a wieczorem znów się witali. Nieznajomy siadał zawsze przy tym samym stoliku i, pijąc kawę, oddawał się czytaniu. A potem Tetsuya żegnał go w drzwiach, czekał jeszcze chwilę aż do zamknięcia lokalu i następnie wracał do swojego małego mieszkania, najczęściej zahaczając wcześniej o gabinet Szefa.
    Westchnął cicho, zabierając się za polerowanie szkła. Gdyby tylko mógł znaleźć sobie porządną pracę i wynająć chociaż niewielką kawalerkę, poszukałby sobie jakiegoś bardziej odpowiedniego partnera. Przede wszystkim przystojnego, i dobrze zbudowanego, najlepiej takiego dżentelmena jak jego ulubiony klient. Dopiero wówczas mógłby poczuć, że naprawdę ma po co żyć, właśnie wtedy cieszyłby się z każdego dnia. Jednak teraz, mając za „partnera” jedynie obrzydliwie śmierdzącego i tłustego zboczeńca, mógł jedynie marzyć o lepszym życiu.
–    Tetsuya, Satsuki, ja już wychodzę – rozległ się warkot ze strony korytarzyka. Tetsuya wzdrygnął się lekko, obejrzał za siebie i przełknął nerwowo ślinę, widząc okrągłą głowę Szefa.- Pilnujcie porządku, widzimy się za dwa dni.
–    Tak jest – powiedziała nerwowo Momoi.
    Szef wycofał się, obrzucając jeszcze spojrzeniem salę. Kiedy zniknął na końcu korytarzyka, Tetsuya spojrzał na swoją koleżankę i oboje odetchnęli z ulgą, uśmiechając się do siebie znacząco.
–    Przepraszam, poproszę o rachunek.
–    Eh?- Tetsuya popatrzył z zaskoczeniem na swojego ulubieńca, który podszedł właśnie do baru. Zdziwiło go, że wychodzi wcześniej niż zwykle.- O-oczywiście, już podaję.
    Odłożył ręcznik, którym polerował szkło i podszedł do kasy, nabijając na nią pospiesznie cenę. Mężczyzna jak zawsze unikał z nim kontaktu wzrokowego, wbijając spojrzenie w ladę barową. Tetsuya żałował tego, ponieważ kolory jego oczu były tak niespotykanie piękne, że miał ochotę przyjrzeć się im bliżej.
    Kiedy nieznajomy opuścił bar, w środku zrobiło się praktycznie pusto. Trójka biznesmenów i starsza para, która do tej pory zasiadała przy stolikach, wyszła już jakiś czas temu. Kelnerzy zostali więc sami.
–    Wszystko wysprzątane i gotowe na rozpoczęcie jutrzejszej pracy – westchnęła Momoi.- Nie ma więc co teraz robić. Co powiesz na zbudowanie domku z kart?
    Kuroko parsknął cicho śmiechem, jednak skinął głową, zgadzając się na jej pomysł. Koniec końców i tak nie mieli na razie nic do roboty, trzeba było więc jakoś zabić wolno płynący czas.
    A lepiej tak, niż w gabinecie Szefa.