Rozdział 1

–    Aomine-kun?
–    Mm...
–    Aomine-kun, nie śpij.
    Kuroko zmarszczył lekko brwi, trącając łokciem leżącego za jego plecami Aomine. Ten jednak dalej nie reagował, leżąc bardzo blisko, choć nie obejmując go.
–    Aomine-kun, proszę cię, obudź się – westchnął ciężko błękitnowłosy.- Twój... Twoja... Eh... Aomine-kun, masz erekcję, proszę cię, odsuń się!
–    Co tam mamroczesz, Mai-chan?- wymruczał Daiki, przytulając się do Kuroko i tym razem więżąc go w silnym uścisku.
–    Aomine-kun!- Kuroko zaczął już poważnie panikować. Nasilająca się z każdą chwilą erekcja jego przyjaciela wbijała mu się niemiłosiernie w pośladki, stanowczo za bardzo naruszając prywatne tereny ciała błękitnowłosego.
    Gdyby wiedział, że będzie zmuszony do dzielenia z Aomine pokoju, nigdy w życiu nie zapłaciłby i nie wybrałby się na tę głupią wycieczkę. W dodatku okazało się, że właścicielka pensjonatu pomyliła się w obliczeniach i zabrakło jej futonów, przez co ciemnoskóry wylądował w jednym razem z Tetsuyą.
    Kuroko przygryzł lekko wargę, próbując wydostać się z objęć przyjaciela, jednak na marne. Każda próba kończyła się zmniejszeniem dystansu między nimi i jeszcze mocniejszym uściskiem. Westchnął ciężko, rozglądając się po pokoju, szukając sposobu na ucieczkę. Nic jednak nie dawało mu natchnienia.
    Dopiero, kiedy Aomine zaczął wiercić się do tego stopnia, że piżama Kuroko obsunęła się odrobinę, a chłopak poczuł na skórze ciepły materiał dresu, Tetsuya postanowił ratować swoje położenie. Czując, jak pęka mu żyłka na czole, z całej siły zamachnął się łokciem, wymierzając ciemnoskóremu solidny cios między żebra.
    Daiki natychmiast obudził się, ze świstem wypuszczając z płuc powietrze i wytrzeszczając oczy. Tetsuya westchnął ciężko, odsuwając się od niego na bezpieczną odległość i nie odzywając słowem, zamknął oczy, próbując znów zasnąć. Bądź co bądź nadal była noc, godzina na zegarku wskazywała 3:40.
    Przez dłuższą chwilę nie mógł się skupić, ponieważ Aomine dyszał ciężko i charczał jak stary dziadek po wejściu na górę Fuji. Kiedy się uspokoił, przez jakiś czas panował spokój, jednak niedługo potem...
–    Uh... mm... tsk! Cholera...
    Kuroko otworzył oczy, wpatrując się w ciemność. Bał się odwrócić, bo miał wrażenie, że jeśli to zrobi, zobaczy coś znacznie gorszego niż niejeden bohater horroru.
–    Aah...
    To powoli robiło się śmieszne i wręcz tragiczne. Poruszył się, wzdychając ciężko, jednak cisza zapadła tylko na krótko, bowiem chwilę później znów zaczął słyszeć szelest koca i ciche jęki. Przeklinał za to Aomine, ten ciemny dureń mógłby ruszyć łaskawie tyłek i iść się zaspokoić chociaż do łazienki, a nie PRZY SWOIM KOLEDZE!
    Tetsuya zastanawiał się, co powinien zrobić? Zwrócić mu grzecznie uwagę, czy na niego nawrzeszczeć? Przemilczeć to i przeczekać aż skończy? Ale jeśli potem znów się do niego przytuli, dla niego będzie to trauma na całe życie.
–    Aah~!
    Czy on, do jasnej cholery, nie ma wstydu?!
    Kuroko nigdy wcześniej nie przeklinał, nawet w myślach, jednak teraz miał na to naprawdę wielką ochotę, równie wielką, jak Aomine na nocne zaspokajanie swoich zboczonych żądz.
    Lubi tego ciemnego durnia. Naprawdę, bardzo go lubi, i nie chciałby stawiać go w tak niezręcznej sytuacji, ale co innego mu pozostało, jeśli chce się wyspać? Aomine przecież grubo przesadza, takich rzeczy nie robi się w czyimś towarzystwie, nieważne czy owe towarzystwo śpi, czy też nie!
    Ale... jak ma mu to powiedzieć?
    „Aomine-kun, masturbacja jest grzechem.”. „Aomine-kun, słyszę.”. „Aomine-kun, czy możesz odłożyć to na później?”. „Aomine-kun, pomyliłeś pokój z łazienką.”. „Aomine-kun, chciałbym się wyspać na jutro, więc proszę cię, przestań się masturbować.”. „Aomine-kun, obawiam się, że nie śpię”.
    Tyle opcji, a...
–    Ah! Ah...uu...ah!
    Kuroko poczuł rumieńce na twarzy. Jeśli w tej chwili tego nie przerwie, Aomine dojdzie i... albo pobrudzi koc, albo ma w pogotowiu chusteczkę, tego nie wiedział, a naprawdę wolał się nie odwracać, bo gdyby się okazało, że Daiki odsunął koc, naprawdę zobaczyłby jeden z największych horrorów w swoim życiu.
    No dobrze, już go widział, ale nie w stanie wzwodu, a już bez niego starał się omijać wzrokiem to ciemnoskóre monstrum...
    Odchrząknął, czując że zaschło mu w gardle. Aomine znów przerwał, słysząc go, jednak powrócił do swego zajęcia szybciej niż poprzednio. Teraz już nawet uszy błękitnowłosego były całe czerwone, a jemu samemu zaczynało być gorąco. A co gorsza...
    Kuroko zacisnął mocno powieki, starając się panować nad swoim ciałem. Tylko spokojnie, przecież to jęki jakiegoś idioty robiącego sobie dobrze w obecności kolegi, przecież to nie jest ani trochę podniecające!
    Dlaczego więc...?
    Tetsuya poruszył wolno dłonią, zsuwając ją do swojego krocza i przyciskając do niego lekko. Nie było wątpliwości, on naprawdę zaczynał się podniecać. A leżący za nim Aomine wciąż nie przestawał się onanizować.
    Dosyć tego! Naprawdę, już zbyt wiele się nasłuchał, pora to przerwać, im szybciej, tym...
–    Aaah!- Rozległo się odrobinę zbyt głośne jęczenie, a zaraz po nim ciężkie dyszenie. Oddech Aomine powoli się uspokajał, futon i koc przestały się ruszać wraz z jego ruchami.
    Kuroko przełknął ciężko ślinę. Wyglądało na to, że Aomine skończył.
    No nie. W sumie powinien być z tego powodu zadowolony, a jednak ta świadomość niewiarygodnie go zdenerwowała. Rozjuszony, podniósł się na łokciu i odwrócił szybko do przyjaciela, chcąc wygarnąć mu, że zachował się jak świnia, ale...
    Oniemiał. Dosłownie oniemiał.
    Przez wpadające przez szparę w shoji blade światło księżyca widział twarz Aomine – przystojną, ciemniejszą niż w ciągu dnia, jednak z widocznym rumieńcem, o szeroko otwartych granatowych oczach, w których malowało się zaskoczenie. Odwrócony w stronę Kuroko, wpatrywał się w niego w szoku.
    Tetsuya przełknął nerwowo ślinę, przez to wszystko zapomniał, co chciał powiedzieć. Miał dziwne wrażenie, że ta sytuacja jest jeszcze bardziej niezręczna, niż wydawała się być na początku.
–    T-Tetsu...- bąknął niepewnie Aomine, czerwieniąc się jeszcze mocniej.- U-uhm... j-ja...
–    Mogłeś iść do łazienki – wymamrotał Kuroko, również płonąc rumieńcem.- Albo chociaż odwrócić się w drugą stronę...
–    Przepraszam – szepnął.
–    Jesteś nieodpowiedzialny i nienormalny.
–    Wiem... przepraszam...
–    Patrzyłeś na mnie, robiąc to?- zapytał bardzo cicho, chcąc się upewnić.
    Aomine usiadł na futonie, zażenowany. Skinął powoli głową, nie patrząc na niego.
–    Ja... no... śniłeś mi się i tak jakoś... eheh... zboczeniec ze mnie, co?
–    Straszny – skwitował, krzywiąc się.- Myślałem, że śniła ci się Mai-san, bo szeptałeś jej imię, gdy mnie... przytulałeś.
–    Przytulałem cię?- zapytał, zaskoczony.
–    To chyba oczywiste, że to ja cię uderzyłem.
–    Oh...
–    A co myślałeś?
–    Że to przedwczesny zawał.
    Kuroko parsknął cicho śmiechem, nie mogąc się powstrzymać. Szybko jednak zasłonił usta. Ta sytuacja była zdecydowanie niezręczna i bardzo, bardzo dziwna.
–    Kładź się spać – westchnął.- Udam, że nigdy tego nie było. Ale jeśli nabrudziłeś, to najpierw po sobie posprzątaj.
–    Jasne... jeszcze raz... przepraszam.
    Tetsuya położył się z powrotem, nakrywając kocem, wciąż w bezpiecznej odległości od ciemnoskórego. Słyszał, jak Aomine również się układa i wzdycha ciężko, jednocześnie rozwiewając jego włosy na karku. Wzdrygnął się, ale nic nie powiedział.
–    Masz ładny śmiech – usłyszał nagle.
–    Co?- zapytał, otwierając oczy, jednak nie odwracając głowy.
–    Masz ładny śmiech – powtórzył Aomine.- Chyba pierwszy raz go usłyszałem.
–    Nie wierzę. Próbujesz ze mną flirtować?
–    Powinieneś częściej się śmiać.
–    Sytuacja sprzed chwili do zabawnych raczej nie należy.
–    Mm... no – zgodził się Daiki, wzdychając cicho.- Tetsu?
–    O co chodzi?- westchnął błękitnowłosy.
–    Nienawidzisz mnie teraz?
    Kuroko przygryzł wargę, zastanowił się przez chwilę.
–    Nie nienawidzę – odparł w końcu cicho, jednak wyraźnie.
–    Ale się brzydzisz?
–    Nic takiego nie powiedziałem. Mówiłem, że zapomnę o tym.
–    Nie da się zapomnieć o czymś takim.
–    Faktycznie, jeśli będziesz mi o tym przypominał, to na pewno nie dam rady.
    Poczuł, że Aomine przysuwa się do niego odrobinę, nieruchomieje, później znów się przybliża.
–    Aomine-kun, co ty robisz?- chciał wiedzieć.
–    Nic takiego. Tylko się układam.
–    Jeśli zaczniesz się teraz do mnie dobierać...
–    Stanął ci, prawda?
–    Nieprawda – odparł zbyt szybko.
–    Głupi. Wiem, że tak, widziałem.
–    To nie brzmi zbyt przekonująco. Czy aby na pewno masz prawo do patrzenia na moje krocze?
–    Nie dzieje się nic złego, jeśli tego nie widzisz.
–    Aomine-kun, boję się zinterpretować twoje słowa i zachowanie.
–    Sam ci to mogę zinterpretować.
–    Tego boję się jeszcze bardziej.
–    Boisz się usłyszeć dwa słowa?
–    Z twoich ust na pewno.
–    Rozumiem.
    Kuroko umilkł, zdając sobie sprawę z tego, że to nie zabrzmiało zbyt dobrze. Westchnął ciężko, wywracając oczami. Zmusił się do odwrócenia na drugi bok, twarzą do swojego przyjaciela. Aomine, wyczuwając ruch, otworzył oczy. Wyglądał na bardzo zaskoczonego, kiedy Kuroko popatrzył na niego.
–    Przepraszam, nie chciałem urazić cię tymi słowami, Aomine-kun.
–    W porządku. To nie pierwszy raz, gdy mi ciśniesz.- Daiki uśmiechnął się, próbując rozładować wiszące nad ich głowami napięcie.
–    Myślę, że wiem, co chcesz mi powiedzieć, ale obawiam się, że nie usłyszysz ode mnie takiej odpowiedzi, jakiej oczekujesz.
–    Co ty nie powiesz.- Aomine roześmiał się cicho.- Myślisz, że nie byłem na to przygotowany? Przecież obaj jesteśmy facetami. Wiem, z czym to się wiąże.
–    I nadal chcesz to powiedzieć?
–    Tak – odparł po krótkiej chwili milczenia.- Ale może najpierw zrobisz coś ze swoją erekcją?
–    Przejdzie mi – mruknął Kuroko, rumieniąc się.
–    Daj spokój, przecież nikomu nie powiem. Ty byłeś świadkiem mojej, ja będę tylko wiedział, dlaczego poszedłeś do łazienki. Poczekam na ciebie.
–    To strasznie niezręczna sytuacja – westchnął ciężko Kuroko.
–    Wiem.
–    W takim razie przepraszam na moment – mruknął, odwracając się od niego.
    Podniósł się, dbając o to, by Aomine nie widział wypukłości na jego spodniach. Podszedł cicho do drzwi i uchylił je delikatnie, wyglądając na korytarz. Przygryzł wargę, widząc, że światło w łazience jest zapalone. Pensjonat był niewielki i tylko ta jedna łazienka była najbliżej ich pokoju. Druga, znajdująca się piętro wyżej, stanowiła wręcz wyzwanie. Jeśli spotka kogoś po drodze...
    Wycofał się po cichu, przygryzając wargę.
–    Zajęte?- zapytał szeptem Aomine.
–    Tak – odparł Kuroko, siadając pod drzwiami.
–    Chcesz czekać?
–    A masz inny pomysł? Prócz tego, który rzeczywiście masz?- dodał, przypominając sobie jak wielkim zboczeńcem jest jego przyjaciel.
–    Nie, prócz tego nie – odparł, rozbawiony.
    Zapadła głucha cisza. Kuroko, wzdychając, co chwila uchylał drzwi, czekając aż łazienka zostanie zwolniona, jednak po dziesięciu minutach zaczął tracić nadzieję. Doprawdy, jak ktoś może tak długo ją zajmować?!
–    Jeśli chcesz, po prostu nie będę patrzył...- zaczął Aomine.
–    Aomine-kun, nawet sobie tak nie żartuj – mruknął Kuroko, na kolanach wracając do futonu.- Po prostu to zignoruję, postaram się zasnąć, do rana mi przejdzie.
    Ciemnoskóry nie odpowiedział. Tetsuya zdawał sobie sprawę z tego, że przyjaciel uważnie go obserwuje. Położył się plecami do niego, nakrywając kocem prawie po samą szyję. Westchnął cicho, zamykając oczy i starając się myśleć o czymś, co sprawi, że jego stan minie.
    Słyszał spokojny, miarowy oddech Aomine. Futon nie był przesadnie duży, więc leżeli dość blisko siebie. Miał wrażenie, że czuje ciepło jego ciała.
    Spokojnie, Kuroko... myśl o owcach, albo o zbliżających się testach, o czymkolwiek. Zaraz ci minie. Zaraz ci...
–    Tetsu, męczysz się, prawda?- zapytał cicho Aomine.
–    Śpij – westchnął Kuroko w odpowiedzi.
–    Po prostu przejdę się na spacer – mruknął Daiki, wstając.- Dwadzieścia minut ci star..?
–    Nie idź!- Błękitnowłosy chwycił go szybko za rękaw, pociągając ku sobie, przez co Aomine wylądował na tyłku tuż obok niego.- E-ehm... Gdzie chcesz iść o tej porze?- wymamrotał, zawstydzony, puszczając go pospiesznie.- Nie musisz tego robić, wystarczy, że...
–    Skoro nie chcesz sobie ulżyć, może zrobię to za ciebie?- zapytał.
–    Co, proszę?!- Kuroko spojrzał na niego z niedowierzaniem.
–    Widzę, że się męczysz, słyszę jak dyszysz. To niezdrowe, zostawiać to ot tak, jakby było niczym.
–    Ale to jest nic! Nic takiego – upierał się przy swoim Tetsuya.- A twoja propozycja była zupełnie nie na miejscu.
–    Serio?- Aomine uśmiechnął się do niego drwiąco.- Nie masz pojęcia ile razy wyobrażałem sobie, jak się masturbujesz. Nie musisz więc się wstydzić.
–    TYM BARDZIEJ nie dam ci okazji do podglądania i podsłuchiwania – wycedził Kuroko.
    Zapadła chwila milczenia. Aomine wciąż siedział bardzo blisko, jego kolano stykało się z udem Tetsuyi.
–    Aomine-kun...
–    Mm?
–    Nie jest ci wstyd, kiedy tak się zachowujesz? Jesteś taki... ordynarny, jakby. Stanowczo zbyt otwarty i zbyt szczery. Nie powinieneś mówić takich rzeczy drugiemu chłopakowi.
–    Bo co, bo inni uważają, że to jest złe?- Ciemnoskóry wywrócił oczami.- Nie rozśmieszaj mnie. Sam dobrze wiem czego chcę i co czuję. Z początku owszem, ukrywałem to. Ale właściwie cieszę się, że dziś wyszło, jak wyszło. Chociaż nie pozwoliłeś mi nawet powiedzieć tego tak, jakbym chciał.
–    Uszczęśliwiłoby cię to?
–    Oh, chcesz mnie uszczęśliwić? Uważaj, bo zrobisz mi nadzieję.- Aomine roześmiał się cicho.- Żartuję, Tetsu. Wiesz, na początku próbowałem to zmienić, ale... nawet Mai-chan mi nie pomagała. A ponieważ przez ostatnie dwa miesiące wyobrażałem sobie tę chwilę... tak, uszczęśliwiłoby mnie to.
–    Jednak mnie postawiłoby w bardzo niezręcznej sytuacji – mruknął Kuroko.
–    Już się w takiej znalazłeś – zauważył Daiki.
–    No tak...
–    Tetsu?- Aomine nachylił się ku niemu, jego usta znalazły się niebezpiecznie blisko ust błękitnowłosego.- Kocham cię, Tetsu.
    Kuroko spojrzał na niego szeroko otwartymi oczami, jego usta rozchyliły się lekko. Nie miał pojęcia, co powiedzieć, jak się zachować, co zrobić. Po prostu siedział, zszokowany, z bijącym mocno sercem, nie potrafiąc ułożyć w głowie myśli.
–    Uhm... j-ja... uhm...
    Aomine uśmiechnął się powoli, łagodnie, po czym złożył na jego wargach delikatny, czuły pocałunek. Tetsuya nie poruszył się nawet o milimetr. Miał wrażenie, jakby usta Daikiego płonęły żywym ogniem, paliły go. Lekko twardawe a jednak tak niewiarygodnie słodkie.
–    Przepraszam – szepnął Aomine, po czym wstał pospiesznie.- Jednak się przejdę.
–    Cze... Aomine-kun, zaczekaj!- zawołał za nim Kuroko, jednak ciemnoskóry opuścił już ich pokój.
    Tetsuya chciał ruszyć za nim, jednak kiedy tylko się podniósł, zdał sobie sprawę z tego, że wciąż nie pozbył się erekcji. Zaklął cicho pod nosem, po raz pierwszy w życiu. Jego twarz była gorąca, podobnie jak uszy. Przeczesał dłońmi włosy, siadając ciężko na futonie, zagryzając mocno wargę.
    Bezsilność była czymś, czego nienawidził najbardziej.