Rozdział 3

    Dla uczniów gimnazjum Teikou powrót z wycieczki oznaczał nie tylko ponowne powitanie szkolnego łona nauki, ale również wzmożonych wysiłków dla tych, którzy należeli do kół zainteresowań. Ci, którzy byli zawodnikami klubów sportowych mieli jednak najgorzej, ponieważ to właśnie na nich skupiano największą uwagę, to oni byli „sercem” tej szkoły – a już zwłaszcza drużyna koszykówki, do której Kuroko miał to „szczęście” należeć.
    Jednak ani on, ani Aomine czy Kise nie mogli powiedzieć, że byli przygotowani na zestaw ćwiczeń, które dla wycieczkowiczów przygotował sam wicekapitan, Akashi Seijuurou. Choć podczas wypoczywania w przytulnym pensjonacie w Kawaguchiko, mając za oknem widok na piękną górę Fuji, wydawało im się, że są nastawieni na wycisk, to jednak po otrzymaniu swoich własnych zestawów, nieco ich zamurowało.
–    Trzeba było zostać – westchnął ciężko Kise.
–    Taa, mamy pięć razy gorszy trening od reszty – mruknął Daiki, łypiąc spode łba na czerwonowłosego zastępcę kapitana, który stał przed nimi z niewzruszoną miną, podając ostatnią kartę Tetsuyi.
–    Wasze treningi są do siebie dość zbliżone, jednak wciąż indywidualne – powiedział spokojnie Seijuurou, krzyżując ramiona na klatce piersiowej.- Stworzyłem je opierając się na waszych wynikach sprzed wyjazdu. Zgodnie z moją rozmową z Momoi, jeżeli posłuchaliście moich wskazówek i prowadziliście rozgrzewki w wolnym czasie podczas wycieczki, nie powinniście mieć większych problemów z treningiem. No, chyba, że Kuroko... Kuroko?- Akashi spojrzał na niego z westchnieniem.- Nie mów mi, że jest ci niedobrze od samego czytania...
–    Nie, nie, przepraszam – wymamrotał Tetsuya.- Po prostu... zastanawiam się dlaczego nie posłuchałem Midorimy-kun i nie zostałem...
–    Przyda nam się jakaś wycieczka od czasu do czasu!- powiedział Kise z pewnością w głosie.- Damy radę, Kurokocchi! Nie poddawaj się!
–    Gdybyś nie wyrzucił mojego spisu ćwiczeń od Akashiego, to może rzeczywiście jakoś bym się przygotował...
–    Ci-ciszej, Kurokocchi!- szepnął dramatycznie Ryouta, zerkając nerwowo na wicekapitana.
–    Przez najbliższe dwa dni będziecie używać tych zestawów zamiast zwykłych – westchnął Akashi, grzecznie ignorując blondyna.- Na drugiej karcie macie rozgrzewkę, którą warto przeprowadzić rano i wieczorem, poza zajęciami. Musicie utrzymać formę, bo chyba nie muszę wam przypominać, że za dwa tygodnie rozpoczyna się Turniej?
–    Odkąd mamy w drużynie Kise, to i tak nie jest źle – zauważył Aomine, drapiąc się lekko po głowie.- Nie będziemy mieli problemów z wygraną.
–    Nie każ mi przywoływać cię do porządku, Aomine.- Akashi zamknął na moment oczy, jakby próbując się uspokoić. Kiedy ponownie spojrzał na ciemnoskórego, jego spojrzenie było chłodne.- Wygrana jest najważniejsza. Musimy dać z siebie jak najwięcej już na początku. Jutro będziemy wiedzieć przeciw komu zagramy pierwszy mecz, dlatego pospieszcie się i trenujcie ciężko, żeby dogonić resztę drużyny. W zależności od tego na kogo padnie, wraz z Nijimurą-senpai zdecydujemy, który skład będzie grał, ale nawet jeśli padnie na drugi, to i tak ktoś z pierwszego będzie musiał być tam w razie czego. Czy sytuacja jest jasna?
–    Tak jest!- zawołali równocześnie chłopcy.
–    W takim razie życzę wam miłego i owocnego treningu.- Akashi zrobił kilka kroków w stronę rozgrzewających się na środku sali zawodników, jednak nagle przystanął i, nieznacznie odwróciwszy ku nim głowę, upomniał spokojnie:- Radzę ci, żebyś tym razem nie wyrzucał rozkładu ćwiczeń Kuroko, Kise. Jeśli to zrobisz, potroję twoje dotychczasowe ćwiczenia.
–    T-tak jest, kapitanie!- pisnął Ryouta, odruchowo mu salutując.
    Akashi nie powiedział nic więcej, dołączył do ćwiczących, zaś Aomine, Kise i Kuroko spojrzeli po sobie z westchnieniem.
–    To będzie prawdziwa mordęga – jęknął blondyn, raz jeszcze zerkając do swojej karty.- No świetnie... to czas na rozgrzewkę, a potem sobie trochę pobiegam, jak widzę.
–    Ciesz się, że tylko to – burknął Aomine, krzywiąc się.- Co to ma być?- Zerknął do karty Kuroko, a następnie przelotnie spojrzał na Ryouty.- Dlaczego mam o wiele gorsze ćwiczenia od was?!
–    Może dlatego, że jesteś naszym asem, Aomine-kun?- zasugerował spokojnie błękitnowłosy.
–    Tsk. Nic nie poradzę...- Daiki westchnął lekko.- Lepiej pójdę, zanim nasz Król się zorientuje, że się obija...- Aomine urwał raptownie i przełknął ciężko ślinę, widząc, że Akashi patrzy uważnie w ich stronę.- Miłego treningu.
–    Nawzajem, Aominecchi – mruknął Kise, siadając na podłodze w rozkroku i zaczynając się rozciągać.- Kurokocchi, pomożesz mi w rozgrzewce? Trochę się rozleniwiłem przez te dwa dni...
–    Tak... oczywiście – odparł Tetsuya, spoglądając pospiesznie na ciemnoskórego. Wyglądało na to, że tym razem ma zamiar porozciągać się sam.
–    Jak tam twój humor, Kurokocchi?- zagadnął Ryouta, kiedy błękitnowłosy naciskał lekko dłońmi na jego plecy, pomagając mu w skłonach.
–    Całkiem zwyczajnie – odpowiedział.- Dlaczego pytasz?
–    Ehm... no bo wczoraj na wycieczce wydawałeś się być trochę zmartwiony. W autokarze prawie w ogóle ze mną nie rozmawiałeś! A jak tak się cieszyłem, że mogę z tobą usiąść w drodze powrotnej...
–    Byłem niewyspany, to przez to – mruknął, niezbyt zadowolony z faktu, że musiał skłamać. Po części, bo z drugiej strony rzeczywiście nie spał zbyt wiele.- Wczoraj położyłem się wcześniej, więc już mi lepiej. Przepraszam, że musiałeś się o mnie martwić.
–    U-uhm, w porządku – wymamrotał nerwowo Kise.- Cieszę się, że już wszystko dobrze. A jak tam z Aominecchim?
–    Nie rozumiem...
–    No, niby ze sobą rozmawiacie, ale mam wrażenie, że niezbyt chętnie...
–    Tak ci się tylko wydaje, jest jak zawsze – powiedział Kuroko, znów zerkając na Daikiego, który w samotności ćwiczył przysiady. W głosie Tetsuyi nie można jednak było wyczuć mocy, czy chociaż drobnego przekonania co do prawdziwości wypowiedzianych słów.
    Mimo to Kise wyczuł w tym tonie coś innego, coś, co nakazało mu nie drążyć bardziej tego tematu. Nie chciał stawiać swojego przyjaciela w niezbyt komfortowej sytuacji, nie chciał go też denerwować, dlatego postanowił na razie milczeć.
    Ale tylko na razie.
    Kuroko w duszy był wdzięczny modelowi, że nie zaczął zadawać pytań. Kiedy na wycieczce Ryouta zaproponował mu swoją pomoc i okazał wsparcie, naprawdę się ucieszył, jednak nie był gotów porozmawiać z nim o wydarzeniach tamtej nocy. Poza tym nie miał pojęcia, jak powinien w ogóle nawiązać do tego. Już samo myślenie o tym, że miałby komuś powiedzieć o tamtym wyznaniu, było zawstydzające.
    No i było coś jeszcze... Minął dopiero jeden dzień, odkąd Daiki zaczął zachowywać się trochę inaczej niż zwykle. W czasie powrotu do Tokio dobrowolnie „oddał” Kise miejsce obok Tetsu, sam usiadł zaś w drugim autokarze. Kiedy dotarli na miejsce, Kuroko kilka chwil rozglądał się za nim, chcąc by razem wrócili, jak zawsze mieli w zwyczaju – w końcu szli w tę samą stronę. Niestety, ciemnoskórego nigdzie nie było. Dopiero nauczyciel poinformował go, że Daiki zgłosił się do niego i poszedł już do domu. Tego dnia z kolei nie spotkali się w drodze do szkoły, dopiero przy szafkach z butami. Aomine wydał mu się zupełnie normalny: uśmiechnął się do niego i rzucił te swoje „cześć, Tetsu!”. Jednak to wszystko. W klasie nie rozmawiali wiele, Aomine wychodził na przerwy, nie mówiąc mu ani słowa.
    To tylko jeden dzień. Kuroko nie był w stanie stwierdzić, czy Daiki rzeczywiście zaczął go unikać. Po co więc robić szum wokół czegoś, czego nawet nie może być jeszcze pewien?
    Po skończonej rozgrzewce obaj z Kise zajęli się swoimi indywidualnymi treningami, jednak Tetsuya nie przykładał się do nich zbytnio. Zerkał na kartę, wykonywał ćwiczenie, jednak bez specjalnego starania się. Próbował nie myśleć o Aomine, jednak ciemnoskóry przyjaciel sam co chwila wtargał brutalnie do jego głowy, wykrzykując te swoje wyznanie, przywołując przed oczy wspomnienie tamtej nocy, kiedy błękitnowłosy był świadkiem czegoś, o czym wolał zapomnieć.
    Do końca treningu nie był w stanie skupić się na zadaniach. Dopiero podczas krótkiego meczu sparingowego, będąc czujnie obserwowanym przez Akashiego, który już wcześniej kilka razy zwrócił mu uwagę, postarał się, by jego drużyna zdobyła przewagę. To najwyraźniej usatysfakcjonowało wicekapitana, bo nie wspomniał już słowem o kondycji błękitnowłosego, przynajmniej dopóki nie znaleźli się pod prysznicem.
–    Coś ty taki dzisiaj zamyślony był, Kuroko?- zagadnął go dość przyjaźnie, namydlając klatkę piersiową.
–    Eh?- Tetsuya, także i wówczas pogrążony w myślach, spojrzał na niego półprzytomnie.
–    Nijimura-senpai ma na głowie problemy w drugim składzie, więc nie skupiał się za bardzo na waszych treningach, ale ja mogłem obserwować ciebie i pozostałych wycieczkowiczów. Czyżbyś umysłem był jeszcze w Kawaguchiko?
    Najwyraźniej tego dnia Akashi miał dobry humor, skoro od razu nie zaczął uprzedzać Kuroko, że takie treningi mogą w następstwie prowadzić prosto do niższego składu.
–    Przepraszam, Akashi-kun – wymamrotał, odgarniając z czoła mokre włosy.- Trochę się ostatnio... gubię w myślach.
–    Rozumiem, w końcu każdy z nas czasem ma coś na głowie. Ale zdajesz sobie sprawę z tego, że należy oddzielać prywatne sprawy od treningu, czy pracy? Oczywiście, nie chcę cię zmuszać do zwierzeń, ale jeśli sądzisz, że jestem w stanie ci pomóc, to możesz śmiało ze mną porozmawiać.
–    Uhm...
–    Kuroko.- Akashi uśmiechnął się do niego, lekko rozbawiony.- Zdaję sobie sprawę z tego, że nie jesteśmy bliskimi przyjaciółmi. Jednak mimo to znasz mnie na tyle i wiesz, że możesz mi ufać, prawda? Martwię się o ciebie, nie tylko jako twój kapitan. Nie chcę, żeby to zabrzmiało zbyt zuchwale, ale to dzięki mnie tutaj jesteś. Nie chciałbym, żeby twoje problemy tak na ciebie wpływały, bo jeśli tak dalej pójdzie, to trener może uznać, że nie jesteś nam już potrzebny. Nie zrozum mnie źle.- Akashi dotknął delikatnie jego ramienia.- Nie chcę cię straszyć, po prostu uważam cię za wartościowego zawodnika i nie chciałbym cię stracić.
–    Akashi-kun...- Tetsuya spojrzał na niego nieco zaskoczony. Czuł się mile połechtany przez słowa swojego wicekapitana, w dodatku podniosły go odrobinę na duchu.
    Ogromnie się cieszył, że wokół niego było tyle ludzi gotowych wysłuchać go i pomóc mu.
–    Więc... czy mogę prosić cię o dyskrecję?- zapytał cicho Kuroko.
–    Oczywiście.- Seijuurou stanął pod strumieniem gorącej wody, nadstawiając kark, by piana na jego ciele spłynęła wzdłuż niego, do odpływu.
–    Chodzi o... o moją koleżankę, z innego gimnazjum – wymamrotał błękitnowłosy. Nie chciał zdradzać zbyt wielu szczegółów, zwłaszcza faktu, że ową „koleżanką” był Aomine Daiki.- To... sprawy uczuciowe, jak sądzę.
–    Chodzi o dziewczynę?- zdziwił się Akashi, a widząc spojrzenie Tetsuyi, szybko zreflektował się.- Oh, przepraszam, nie bierz tego do siebie. To nie tak, że uważam, iż to do ciebie nie pasuje, czy coś. Po prostu sądziłem, że nie jesteś zainteresowany miłością, no bo ty i Momoi... znaczy, nieważne.- Seijuurou pokręcił głową.- Więc co z tą koleżanką?
–    No więc... ona mnie... ona powiedziała mi, że... no, wyznała mi uczucia – westchnął ciężko, przekręcając kurki i sięgając po swój ręcznik.- Ale później... powiedziała, że to był tylko żart.
–    Dziwne poczucie humoru – stwierdził Akashi, również zakręcając kurki.- Więc to tylko żart, co? Dość niemiły.
–    Ale... ona mnie pocałowała – wymamrotał Kuroko.
    Butelka żelu pod prysznic, którą Akashi właśnie zabrał z półki, wypadła mu z dłoni.
–    Oh.- Nachylił się po nią, nie patrząc na błękitnowłosego.
–    Trochę się zezłościłem, kiedy powiedziała, że to żart – mruknął Tetsu.- Postanowiłem jednak zostawić to w spokoju, w końcu ona sama dobrze wie, co czuje, prawda? Ale teraz zaczęła mnie unikać, więc nie bardzo rozumiem co się dzieje.
–    Może wstyd jej za to, co zrobiła?- zasugerował Akashi, wiążąc się ręcznikiem w pasie. Kuroko poszedł w jego ślady i chłopcy ruszyli razem do szatni. Na całe szczęście ich szafki były obok siebie, dlatego mogli dalej cicho między sobą szeptać.
–    Jest typem osoby dość otwartej i trochę... zwariowanej, tak jakby. Wątpię, żeby wiedziała czym w ogóle jest „wstyd”.
–    Hmm.- Akashi sięgnął po czystą bieliznę i ubrania, po czym zdjął ręcznik i, wytarłszy dokładniej ciało, zaczął się powoli ubierać.- Kochasz ją?
–    Eh? Nie! Tylko ją lubię.
–    Jednak bardzo przejmujesz się tą sytuacją, prawda?- Akashi spojrzał na niego, zapinając guziki koszuli.- Tak sobie pomyślałem, że może zależy ci na niej i chciałeś się zgodzić, a ona wówczas powiedziała, że żartowała.
–    Nie, nie.- Kuroko pokręcił przecząco głową.- To tylko przyjaźń, nic więcej. Po prostu nie chcę jej tracić przez błąd, który popełniła ona. Mam na myśli to, że to ona mnie teraz unika, a przecież nie ma powodu, prawda? Nie gniewam się już, chciałem o tym zapomnieć, sama mi tak kazała.
–    A może powiedziałeś coś, przez co stwierdziła, że lepiej będzie obrócić to w żart?- Akashi usiadł na ławce, by zawiązać sznurowadła butów.- Przepraszam, Kuroko, nie znam się zupełnie na uczuciach, ale...- urwał, unosząc głowę i patrząc na niego.- Zakładając, że byłbym tą dziewczyną – powiedział.- Gdybym wyznał ci swoje uczucia, a ty powiedziałbyś coś niewłaściwego, przez co z kolei ja poczułbym, że nasze relacje staną się niekomfortowe, pewnie też obróciłbym to w żart, byle zachować dotychczasowe stosunki między nami.- Wstał i uśmiechnął się lekko do Tetsuyi.- Ale, jak mówię, sprawy miłosne to nie moja dziedzina, choć nie ukrywam, że bardzo chciałbym ci pomóc. Może zapytaj Kise? Jemu przynajmniej raz na tydzień ktoś wyznaje uczucia, jestem pewien, że zna się na kobietach bardziej niż my dwaj. Może on będzie rozumiał jej uczucia?
–    Cóż...- Kuroko westchnął cicho, zakładając marynarkę szkolnego mundurku.- Chyba nie zaszkodzi zapytać... Boję się tylko, że kiedy mu powiem, na następny dzień cała drużyna będzie o tym plotkować. Wolę utrzymać to między nami.
–    Kise na pewno by cię nie zdradził – zapewnił go kapitan, pakując do torby złożony strój treningowy i zamykając swoją szafkę.- Większość chłopaków ma o nim kiepskie zdanie i uważają go za plotkarza i kobieciarza, ale moim zdaniem Kise jest takim...- Zastanowił się przez chwilę, zerkając na blondyna, który właśnie z ożywieniem opowiadał o czymś Midorimie.- Jakby to ująć... wiernym pieskiem? Nie chcę go urazić, rzecz jasna. Ma pozytywny charakter i jest wyjątkowo sympatyczny. Wydaje się być dobrym przyjacielem.
–    Nie wiedziałem, że masz o nim takie dobre zdanie.- Kuroko uśmiechnął się lekko.- Sądziłem, że nie przepadasz za głośnymi osobami.
–    To nie tak, że nie przepadam.- powiedział Akashi.- Po prostu dość niekomfortowo się przy nich czuję. Jeśli chodzi o Kise, to nie jest specjalnie głośny, tylko raczej energiczny, ale da się z nim normalnie porozmawiać. Jednak Aomine to zupełnie inna sprawa...- westchnął lekko.- Sam wiesz, że cechuje mnie opanowanie i spokój.- Spojrzał na niego z uśmiechem, zarzucając torbę na ramię.- Właśnie dlatego tak bardzo lubię twoje towarzystwo, Kuroko. No, to ja już pójdę. Do zobaczenia jutro.
–    Mhm, do zobaczenia.- Tetsuya również się do niego uśmiechnął.- Dziękuję ci, Akashi-kun.
    Akashi skinął głową, po czym, żegnając się głośno z resztą, wyszedł z szatni.
    Kuroko rozejrzał się po pomieszczeniu, szukając wzrokiem Aomine. Sądził, że jest jeszcze pod prysznicem, ale przecież powinien już z niego dawno wyjść. Jego szafka, znajdująca się nieopodal szafki błękitnowłosego, była zamknięta.
–    Szukasz Aominecchiego?- zagadnął Kise, podchodząc do niego z uśmiechem.- Zmył się zaraz po treningu, chyba bardzo mu się spieszyło, więc może pójdziemy do domu razem, Kurokocchi?
–    Przecież idziesz w drugą stronę, Kise-kun.
–    Nie, dzisiaj nie – zaśmiał się lekko.- Mama napisała mi smsa, żebym skoczył do cioci po jakiś zestaw do szycia, więc kawałek idę z tobą!
–    Dobrze.- Tetsuya skinął głową, zabierając swoją torbę.- W takim razie chodźmy, Kise-kun.
–    Mhm!
    Pożegnali się z resztą obecnych w szatni zawodników, po czym wyszli na zewnątrz. Kuroko przez chwilę wahał się, nie wiedząc jak rozpocząć rozmowę na temat „koleżanki”, jednak ostatecznie postanowił jeszcze trochę poczekać i najpierw porozmawiać z Aomine, jeśli ten wciąż będzie go unikał. Możliwe przecież, że po prostu miał swoje humorzaste dni i niedługo wszystko wróci do normy. Kuroko nie miał powodu, by zaprzątać głowę swoim kolegom, nawet trochę żałował, że opowiedział o tym Akashiemu.
    Miał ogromną nadzieję, że rzeczywiście nie będzie musiał zwracać się do nikogo o pomoc.