Rozdział czwarty

    Jego mieszkanie nie było wielkie. Jak większość takich, charakteryzujących nieco obskurne bloki, składało się z małej łazienki, kuchni, salonu i sypialni. Wyposażenie było raczej ubogie, choć na tak małej powierzchni dawało pewnego rodzaju iluzję przepychu.
    Zatrzaskując za sobą cicho drzwi i opierając się o nie ciężko, Kuroko westchnął przeciągle. Zamknął oczy. Przez krótką chwilę stał w bezruchu, próbując ignorować ból i pieczenie w dolnych partiach ciała. Nie zapalając światła, przekręcił klucz w zamku, zrzucił ze stóp buty i, po ciemku, przeszedł wolnym krokiem do salonu. Dopiero tam zdjął z siebie płaszcz i rzucił go na kanapę.
    Był śpiący i paliło go pragnienie, ale w pierwszej kolejności chciał się wykąpać. Nie mógł zrobić nic ze świadomością, że ma w sobie pozostałości po niedawnym stosunku z Szefem.
    Chociaż „stosunek” to w tym przypadku zbyt ładne określenie.
    Zapalił światło w łazience, już od samego progu zaczynając się rozbierać. Zrzucił z siebie sweter i koszulkę, spodnie oraz bieliznę, wszystko pozostawiając w kłębie na zamkniętym koszu z ubraniami do prania. Wszedł pod prysznic, odkręcił kurki i wystawił dłoń pod strumień wody, czekając aż ta się nagrzeje. Dopiero wówczas przesunął się, wzdychając i przyjmując na siebie to kojące ciepło.
    Woda zaczęła spływać z jego ciała, poczynając od ramion, szybko sunęła wzdłuż nich, przez tors i krocze, aż po stopy. Wpatrywał się w nią, kiedy znikała w odpływie, mając wrażenie jakby rzeczywiście zmywała z niego ślady dłoni Szefa, tłuste od pączków, którymi z taką miłością się objadał, wilgotne, szorstkie i niedelikatne.
    Przełknął ciężko ślinę, czując w ustach niesmak. Odwrócił się powoli i ostrożnie rozchylił pośladki. Syknął, gdy ciepła woda dostała się we wrażliwe miejsce. Przez chwilę stał w bezruchu, przyzwyczajając się do tego uczucia, następnie zaś rozluźnił się i napiął delikatnie, pozbywając się tego, co nieproszenie wtargnęło do jego wnętrza.
    Kiedy zaczął pracować w restauracji Yokozuna, był przekonany, że szybko uda mu się znaleźć jakąś kawalerkę. Nie chciał przesadnie długo gościć w domu swojego znajomego, zwłaszcza, że mieszkał z narzeczoną, która nie była zadowolona z obecności Tetsuyi i wielokrotnie wyrażała to podczas „cichych sprzeczek”. Obawiał się, że przypadkowo doprowadzi do rozpadu tego związku, dlatego kiedy Szef zaproponował mu mieszkanie pracownicze, z radością się zgodził.
    Wyprowadził się następnego dnia. I tego samego dowiedział się, w jaki sposób ma płacić za swoje własne cztery kąty, które w wyobrażeniu miały być przytulne.
    Gdyby tylko wiedział, że tak ciężko jest znaleźć w Tokio jakieś mieszkanie, kawalerkę czy chociaż jeden pokój do wynajęcia, to wydałby swoje oszczędności na wyjazd do innej prefektury, na przykład Fukushimy albo Niigaty.
    Byle jak najdalej od Okayamy.
    Ale teraz było już za późno. Po otrzymaniu zaledwie pięciu wypłat i odliczeniu wydatków życia codziennego, plus kilka drobnych napraw czy niewielki remont w mieszkaniu, nie stać go było na wynajęcie czegoś na dłużej. Szukanie innej pracy kończyło się niepowodzeniem, wszędzie przyjmowali tylko na okresy próbne, a potem bez umowy. Nie chciał ryzykować, że po dwóch tygodniach go wyrzucą, a on znów będzie musiał szukać.
    W przypadku Szefa miał chociaż pewną umowę.
    Sięgnął po butelkę żelu, wylewając nieco na dłoń. Zaczął powoli namydlać się, jednocześnie mocząc włosy. Po jego głowie rozszedł się przyjemny dreszczyk. Zamknął oczy, przesuwał dłońmi po swoim ciele, z ogromną ulgą zmywając ostatnie ślady po grubasie.
    Kiedy wyszedł spod prysznica, jego ciało owionął chłód. Wzdrygnął się, pospiesznie sięgając do szafki po ręcznik. Osuszył się, wytarł włosy w mniejszy ręcznik, a następnie wyszedł z łazienki, zapalając jednocześnie światło w salonie. Nie przejmował się nieosłoniętymi oknami, wątpił, by w bloku naprzeciwko znalazł się ktoś, kto z lubością by go podglądał.
    Znalazłszy się w sypialni, otworzył szafę i wyjął z niej ciepłą piżamę. Noce stawały się chłodne, a kaloryfery nie działały tak, jakby sobie tego życzył, jednak mimo to nie pozapinał guzików górnej części.
    Przewiesił mały ręcznik przez szyję, by wchłonął ostatnie krople jego mokrych włosów. Przeszedł do salonu boso, sięgnął do stolika po kilka orzeszków. Nie był głodny, jeden z kucharzy w restauracji przed zamknięciem jej upichcił obiad dla siebie, Kuroko i Momoi, ale to nie przeszkadzało mu w drobnej przekąsce.
    Włączył telewizor, a podczas gdy ten „rozgrzewał się”, zajrzał do kuchni i zabrał z niej butelkę wody mineralnej. Miał ochotę zwalić się na kanapę, ale wiedział, że to może być równie bolesne co nabicie się na pal. Usiadł więc powoli i ostrożnie, jedną nogę podciągając pod siebie.
    Na ekranie pojawił się już program. Aktorzy jakiejś dramy wyginali się w skomplikowanym tańcu, śpiewając piosenkę o odzyskanej nadziei i chęci życia. Oczywiście, powodem była miłość.
    Kuroko prychnął cicho, otwierając butelkę i upijając kilka sporych łyków wody. Samotna stróżka czmychnęła z kącika jego ust i spłynęła po szyi. Otarł ją spokojnie, zamknął butelkę i odłożył ją obok siebie. Spojrzał na leżący na fotelu koc, jednak ostatecznie stwierdził, że nie ma siły po niego wstawać.
    Jego wzrok z kolei przyciągnęła niewielka, biało-czarna karteczka leżąca na podłodze. Zmarszczył lekko brwi, zastanawiając się, skąd się wzięła. Sięgnął po nią dłonią, krzywiąc się z bólu. Dopiero kiedy przyjrzał jej się uważnie i odczytał znajdujące się w ramce informacje, przypomniał sobie skąd ją ma.
–    Tak jak myślałem, Panie Bogaczu – mruknął z lekkim uśmiechem.
    To była wizytówka należąca do stałego klienta restauracji Yokozuna, który tak bardzo zasmakował w kawach Kuroko. Tetsuya czuł się naprawdę mile połechtany, kiedy po raz pierwszy usłyszał od tego przystojnego mężczyzny komplement. Zwrócił na niego uwagę już wcześniej, w końcu czerwień jego włosów i heterochromiczne oczy bardzo się wyróżniały. W dodatku mężczyzna ten należał do wyjątkowo uprzejmych i eleganckich dżentelmenów. Nie wywyższał się i nie traktował ani jego ani Momoi jak „parasolki”, nie pstrykał na nich palcami jak inni klienci z tej półki, nie szukał byle jakich powodów do okazania niezadowolenia i ponarzekania na personel.
    Właśnie taki mężczyzna – prawdziwy – przydałby się Tetsuyi. Szkoda jednak, że może o nim co najwyżej pomarzyć. Lubił czytać romantyczne historie, ale nie bardzo wierzył, by mogły przytrafić się one w rzeczywistości, zwłaszcza takie jak miłość księcia do żebraka.
–    Akashi Seijuurou... - wymruczał, przesuwając palcem po znakach.- Wyglądają tak... dostojnie.
    Przygryzł lekko wargę, obracając wizytówkę w palcach. Czerwonowłosy zaproponował mu, by Kuroko zadzwonił do niego, gdy odłoży pieniądze na kurs baristy. Rzeczywiście by mu się to przydało, widział w gazetach już niejedno ogłoszenie, w którym wręcz z żarem pożądania błagają o zawodowca w parzeniu kaw. Nic zresztą dziwnego, kawa w Japonii powoli stawała się równie popularna jak zielona herbata.
    Tetsuya zastanawiał się jednak, dlaczego Akashi nie dał mu wizytówki bezpośrednio do prowadzącego kursy. Czyżby nie życzył sobie, by podawać jego numer przyszłym kursantom? Ale przecież powinien mieć jakiś firmowy numer.
    Kuroko uśmiechnął się lekko, kiedy dopadła go myśl, że Akashi specjalnie dał mu swoją wizytówkę, ponieważ jest nim zainteresowany. To oczywiście było niemożliwe, ale ta myśl trochę mu się spodobała. Przez chwilę czuł się jak nastolatek, który dostał od ładnej dziewczyny list miłosny.
    Spojrzał ponownie na trzymaną w dłoniach wizytówkę. Akashi Seijuurou był właścicielem firmy handlowej, co odrobinę go zdziwiło. Spodziewał się raczej, że pełni stanowisko menadżera, albo jakiegoś kierownika działu, w końcu wyglądał zaskakująco młodo. Czyżby jednak miał więcej lat, niż przypuszczał Tetsuya? Czy może jednak był tak uzdolniony, że osiągnął najwyższe stanowisko w tak krótkim czasie?
    Do tej pory błękitnowłosy dawał mu co najwyżej dwadzieścia pięć lat. Akashi był przystojny, miał jasną, delikatną cerę bez jakichkolwiek śladów starzenia się, jego sylwetka również nie pozostawiała wiele do życzenia. Był szczupły i umięśniony, choć nieprzesadnie. Co prawda Kuroko nie mógł zbyt wiele dostrzec, bo zawsze miał na sobie garnitur, albo chociaż koszulę, ale wyobraźnia potrafiła dopowiedzieć to, czego nie mogły dostrzec oczy.
    Ciekawiło go również, czy jego ulubiony klient kogoś ma. Taki przystojny i bogaty dżentelmen jak on musiał mieć niebywałe powodzenie w życiu. Tetsuya nie zauważył, by nosił obrączkę, nigdy nie widział go też z żadną kobietą. Zawsze przychodził do restauracji sam, nikt nigdy się do niego nie przysiadał.
    Kuroko westchnął ciężko, opierając się wygodniej o oparcie kanapy. Po chwili wahania, zagryzając wargę, sięgnął do kurtki po swoją komórkę.
    Akashi powiedział, że ma zaoszczędzić trochę pieniędzy i wówczas do niego zadzwonić. Prawdą było, że Tetsuya miał odłożoną niewielką sumę, przeznaczoną na przysłowiową „czarną godzinę”, ale ile dokładnie będzie potrzebował na kursy? Poza tym, czy nie powinien najpierw rozmówić się z prowadzącym kursy?
    To tylko jeden telefon. Niezobowiązująca, krótka rozmowa i prośba o podanie kontaktu, nic więcej.
    Wybrał numer i nacisnął przycisk połączenia.

***

    Jasne światło lampy rozbłysło w salonie jego apartamentu, rażąc nieco przyzwyczajone do ciemności oczy. Zmrużył je na moment, odłożył pęk kluczy na niski stolik obok regału z książkami i przeszedł do kuchni. Paliło go nowe pragnienie, tym razem jednak zdecydowanie przyziemne, które łatwo zaspokoić.
     Zdjął czarne, skórzane rękawiczki, wrzucił je do kubła na śmieci umiejscowionego pod zlewem. Wstawił wodę na kuchence i przyszykował herbatę do zaparzenia, a następnie odkręcił kurki i zaczął przemywać dłonie.
    Nie były szczególnie mocno zabrudzone, jednak woda spływająca do odpływu przybrała delikatnie różowy kolor. Teraz, mając przy sobie mydełko, mógł pozbyć się zaschniętych czerwonych płatków na skórze.
    Musi uzupełnić braki w magazynie.
    Wytarł dłonie w niewielki kuchenny ręcznik. Następnie otwarł lodówkę i wyjął z niej szklany dzban świeżo wyciskanego soku z pomarańczy, który przygotował sobie tego ranka. Napełnił nim szklankę do połowy, upił kilka chłodnych łyków. W tym czasie woda zagotowała się, toteż zalał wrzątkiem herbatę i odstawił na bok, by zaparzyła się i zyskała ulubiony smak.
    Chociaż niecałą godzinę wcześniej dobrze się bawił, oddając swemu hobby, z jakiegoś powodu czuł się teraz zmęczony. Być może dlatego, że nie zwykł spełniać dobrych uczynków, ludzie nie interesowali go, chyba, że przynosili mu korzyści. Tylko w tym przypadku, kiedy kwestia dotyczyła uratowania Kuroko, nie mógł pozostać na to obojętnym.
    Oczywiście, że go uratował.
    Oczywiście, że zrobił dla niego coś dobrego.
    I zrobi to ponownie, jeśli zajdzie taka potrzeba.
    Komórka w kieszeni jego spodni zaczęła wibrować delikatnie, kiedy kierował kroki do sypialni. Sięgnął po nią, jednocześnie drugą dłonią rozluźniając swój krawat. Spojrzał na wyświetlacz i zmarszczył lekko brwi, nie rozpoznając numeru.
–    Halo?
    Nikt się nie odezwał. W słuchawce panowała cisza, nie licząc cichego, charakterystycznego szumu. Dopiero kiedy wsłuchał się uważniej, wychwycił jakieś stłumione śmiechy i głosy, jakby pochodzące z programu telewizyjnego.
–    Halo?- powtórzył, powoli tracąc cierpliwość. Usiadł na łóżku, ściągając krawat. Przytrzymując komórkę ramieniem, zaczął rozpinać koszulę.
–    Przepraszam, obudziłem pana?- rozległ się nieco zdenerwowany głos.
    Akashi znieruchomiał w jednej chwili. Jego serce zabiło mocno, poczuł falę ciepła przepływającą wzdłuż jego ciała, skupiającą się głównie na barkach i kręgosłupie. Zwilżył nerwowo usta, przełknął cicho ślinę.
–    Nie – rzucił do słuchawki, starając się, by w jego tonie nie dało się wyczuć, iż natychmiast rozpoznał swojego rozmówcę.- Przepraszam, czy mogę wiedzieć, z kim mam przyjemność?
–    Kuroko Tetsuya z tej strony. Jestem kelnerem w restauracji Yokozuma, dał mi pan dzisiaj swoją wizytówkę.
–    Oczywiście, pamiętam – powiedział spokojnie. Na jego ustach wykwitł powoli delikatny uśmieszek. Nie spodziewał się, że Kuroko zadzwoni do niego jeszcze tego samego dnia. Zupełnie tak, jakby zrobił to w podziękowaniu za pomoc, której przecież z pewnością nie był świadom.
–    Przepraszam, że dzwonię do pana o tej porze... Może jednak zadzwonię jutro...?
–    Nie musi się pan przejmować.- Akashi przesunął dłonią po swoim nagim torsie, przymknął oczy, wsłuchując się w głos w słuchawce. Zaczął powoli rozpinać swoje spodnie.- W niczym mi pan nie przeszkadza, a i godzina dla mnie nie jest wcale późna.
–    Skoro pan tak twierdzi... Dzwonię w sprawie tych kursów, o których mi pan wspominał. Myślałem o nich już w pracy, ale wcześniej pan wyszedł i nie zdążyłem o nie zapytać.
–    Przepraszam, miałem pilny telefon – skłamał gładko, unosząc lekko biodra i zsuwając z nich spodnie wraz z bielizną. Głos Kuroko działał na niego aż zbyt intensywnie.- Więc jest pan zainteresowany moją propozycją?
–    Myślę, że warto spróbować – odparł mężczyzna.- Mieszkam w Tokio od niecałych pięciu miesięcy i nie mam zaoszczędzonej przesadnej fortuny, ale jeśli dodatkowe doświadczenie zapewni mi lepiej płatną pracę, bardzo by mi to pomogło. Wiadomo, że czasem trzeba zainwestować trochę pieniędzy, by zarobić ich więcej.
    Akashi uśmiechnął się lekko, przesuwając pieszczotliwie dłonią po swoim członku. Wiedział od jak dawna Kuroko mieszka w Tokio, wiedział również gdzie mieszkał wcześniej, choć nie znał dokładnie powodu, dla którego się przeprowadził. Jeżeli rzeczywiście uda mu się znaleźć lepszą pracę, uszczęśliwi tym nie tylko siebie, ale i Seijuurou.
–    Nie ukrywam, że potrzebuję pieniędzy – ciągnął Tetsuya.- Przy obecnych zarobkach wynajęcie bardziej przyzwoitego mieszkania przesunie się o rok, albo i więcej.
–    Rozumiem, co pan ma na myśli – powiedział Akashi, z westchnieniem odrzucając głowę i przesuwając palcem po wrażliwym czubku penisa.- Obecnie na rynku wykupienie kursów na baristę jest dość drogie. Ceny wahają się między dwudziestoma a trzydziestoma* tysiącami jenów. Niby można by przeznaczyć taką sumę na dokształcenie się, ale jeśli doliczy się do tego rachunki i koszty utrzymania życia, sprawa zaczyna się komplikować.
–    Dokładnie.- W głosie Kuroko dało się wyczuć uśmiech.- Cieszę się, że mnie pan rozumie, nie wspominając już o tym jak rad jestem, że pan o mnie pomyślał.
–    To naprawdę nic takiego – zaśmiał się lekko.- Jak już mówiłem, pańska kawa jest godna uznania. Szkoda marnować taki talent... Jeśli zdecyduje się pan pobierać nauki u mojego przyjaciela, jestem pewien, że szybko zdobędzie pan dyplom kwalifikacji baristy, a zniżka za kursy może wynieść nawet do piętnastu tysięcy.
–    Piętnaście tysięcy?!- wykrzyknął Kuroko.- Jest pan pewien, że pański przyjaciel się na to zgodzi?
–    Zawsze udziela zniżek dla tych, którzy są polecani przez jego znajomych – wyjaśnił Akashi, przygryzając wargę i poruszając nerwowo biodrami. Poczuł kolejną falę przyjemnego ciepła, które rozeszło się po jego ciele. Wiedział, że musi być ostrożny, że musi uważać, by nie wydać z siebie jęku czy zbyt głośnego westchnienia. Nie chciał przecież, by Kuroko nabrał podejrzeń, ale jednocześnie nie mógł odmówić sobie tych pieszczot, kiedy miał możliwość korzystania z nich w samotności.
–    W takim razie jestem prawdziwym szczęściarzem, skoro uznał mnie pan za godnego polecenia – powiedział Kuroko.- Czy, w takim razie, mogę prosić o jego dane kontaktowe? Chciałbym się z nim wcześniej spotkać i omówić szczegóły.
–    Szczerze mówiąc, nie posiadam jego numeru firmowego – powiedział Akashi, przerywając pieszczotę, gdy jego oddech przyspieszył.- Ale mogę do niego zadzwonić i jutro dam panu zarówno telefon jak i adres jego szkoły.
–    Oczywiście, będę wdzięczny. Jeszcze raz bardzo panu dziękuję, Akashi-san.
–    To drobiazg – mruknął Seijuurou słabo. Jego radość nieco opadła, gdy zdał sobie sprawę z tego, że ich rozmowa dobiega końca. Z chęcią rozpocząłby kolejny temat, pierwszy lepszy, jaki tylko przyszedłby mu do głowy, ale niestety...
–    Zapraszam więc jutro na specjalną kawę – powiedział Tetsuya.- Na mój koszt.
–    Naprawdę, nie trzeba zaraz na pana koszt...
–    To w ramach podziękowania – powiedział ze śmiechem Kuroko.- Nie ma pan pojęcia jak bardzo mi pan pomaga. W mojej obecnej sytuacji... znaczy, przepraszam, nieważne. Bardzo panu dziękuję, Akashi-san, i jeszcze raz przepraszam za późny telefon. Dobranoc.
–    Dobranoc, Kuroko-san – mruknął.
    W słuchawce rozległ się cichy sygnał oznaczający zakończenie połączenia. Akashi jeszcze przez dłuższą chwilę trzymał komórkę przy uchu, jakby z nadzieją, że głos Kuroko znów rozbrzmi w niewielkim głośniku. Po chwili odrzucił ją na bok i spojrzał z rezygnacją na swojego członka. To była stanowczo zbyt krótka rozmowa, jej szybki koniec zepsuł dobry humor Seijuurou, podniecenie znikło równie szybko jak nadeszło.
    Westchnął przeciągle, przeczesując palcami włosy. Nie mógł zrozumieć dlaczego ze wszystkich ludzkich pragnień, które budowały jego jestestwo, tylko tego jednego nie był w stanie zaspokoić tak, jakby sobie tego życzył. Dlaczego z każdym innym radził sobie doskonale, a tylko tego nie potrafił opanować? Ile jeszcze przeszkód spotka na swej drodze?
    I co czeka go na jej końcu?
    Zamknął oczy, kładąc się na łóżku. Miał nieodparte wrażenie, że odpowiedzi na nurtujące go pytania znajdzie szybciej, niż by chciał.