[BT] Rozdział Dziesiąty

    O tej porze roku słońce zaczynało zachodzić znacznie później, jednak przez wzgląd na kilkugodzinny trening na sali, Kuroko i Kise szli do studia, mając nad sobą zabarwione płomiennymi kolorami niebo. Słońce chowało się powoli za budynkami, pozostawiając za sobą pomarańczowo-czerwone smugi i różowe chmury. Nadal było całkiem gorąco, jednak wiatr wiejący od wschodu przyjemnie chłodził ich plecy.
–    Szef już mnie zasypuje wiadomościami...- mruknął smętnie Ryouta, stukając pospiesznie w klawiaturę swojej komórki.- Jest strasznie niecierpliwy...
–    Dlaczego tak im się spieszy z tą sesją?- zapytał grzecznie Kuroko.
–    Szczerze mówiąc, to szef dzwonił do mnie już wczoraj wieczorem, ale było za późno, żeby iść na zdjęcia – westchnął blondyn.- Okazało się, że redaktor naczelny zorganizował konkurs w swojej gazecie, ale nie powiedział o tym fotografom, i muszą na szybko przygotować coś w rodzaju fanbooka dla zwyciężczyni.
–    Wygrała fanbooka z twoimi zdjęciami?
–    Tak.
–    Nie miałem pojęcia, że jesteś aż tak popularny.
–    W sumie to nawet dla mnie było zaskoczenie – zaśmiał się Ryouta.- W gazecie byłem raczej gościnnie, ale zwycięzca mógł wybrać modela, z którym chciałby fanbooka. Nikt się nie spodziewał, że to właśnie ja zostanę wybrany, skoro w opcjach mieli siedmioro doświadczonych modeli.
–    Co to za gazeta?
–    Miesięcznik dla nastolatek.- Kise wzruszył ramionami.- Wszystko dla dziewczyn: romanse, kosmetyki, fryzury, moda...
–    Reklamujesz damskie ubrania, Kise-kun?
–    N-nie!- Ryouta spłonął rumieńcem.- To... to tylko pozowanie do zdjęć, które potem wrzuca się na przykład do artykułów na temat... yy... po-podrywania facetów, albo jakichś plotek.
–    Rozumiem.- Chłopcy skręcili w jedną z mniej zatłoczonych ulic.- Jak to się stało, że zostałeś modelem, Kise-kun?
–    To przez siostrę – odparł blondyn z uśmiechem.- Zapisała mnie kiedyś na casting, a kiedy go wygrałem, stwierdziła, że warto spróbować także z kolejnymi. No i od czasu do czasu zapisuje mnie na sesje. Chciałaby, żebym po skończeniu szkoły został zawodowym modelem. „Nie napracujesz się”, mówi.- Kise wywrócił oczami.- Jest architektką wnętrz, więc nie ma pojęcia jak to jest stać przed aparatem przez kilka godzin.
–    Nie musisz się na to zgadzać, możesz przecież wybrać własną przyszłość.
–    Jest w porządku.- Ryouta uśmiechnął się lekko do błękitnowłosego.- Polubiłem tę pracę. Dzięki niej już mam sporo oszczędności, a jeśli mi się powiedzie, będę stąpał po pewnym gruncie, nie martwiąc się o szukanie pracy.
–    Nie masz żadnych planów związanych z koszykówką, lub innym sportem?- Kuroko wydawał się być nieco zaskoczony.- Przecież tak dobrze ci idzie.
–    Do klubu dołączyłem ze względu na Aominecchiego...- przyznał szczerze Kise.- Gram raczej dla rozrywki i z czystej przyjemności. Oh, jesteśmy na miejscu, Kurokocchi.
    Kise zatrzymał się, wskazując ruchem głowy na budynek po ich lewej stronie. Kuroko spojrzał tam, spodziewając się ujrzeć jeden z tych typowo biznesowych budynków, wysokich i o szklanych ścianach. Zdziwił się jednak, ponieważ studio, w którym pracował Ryouta, przypominało raczej muzeum – kwadratowy budynek z marmuru, ze schodami prowadzącymi do wejścia osłoniętego przez dach, który podtrzymywały dwie kolumny.
–    Całkiem zwyczajnie – powiedział mimochodem.
–    W środku jest naprawdę ładnie.- Kise znów uśmiechnął się do niego, po czym ruszył po schodach w górę.
–    Ale tym razem zdjęcia nie zajmą ci kilku godzin?- zapytał Tetsuya z drobnym niepokojem.
–    Jasne, że nie!- zaśmiał się blondyn.- Normalnie taki mały fanbook ma od dziesięciu do piętnastu zdjęć, a do wydania go brakuje im czterech czy pięciu.
    Kuroko skinął głową, uspokojony. Zgodził się przyjść razem z Kise, ponieważ był ciekaw jak wygląda jego praca, jednak jeśli miałaby ona trwać kilka godzin, zdecydowanie wolałby wrócić do domu. Zwłaszcza, że powinien powtarzać do zbliżających się testów.
    Gdy weszli do budynku, Tetsuya musiał przyznał rację swojemu przyjacielowi – w środku było naprawdę ładnie. Posadzka wręcz lśniła czystością, odbijając od siebie śnieżnobiały sufit i brzoskwiniowe ściany. Długi korytarz ciągnący się przed nimi był pusty, jednak słychać było dobiegającą zza któryś z sześciu par drzwi muzykę i podniesione głosy.
–    Są tu trzy sale, w których się fotografuje – powiedział Kise, ruszając przed siebie.- Dwie dla doświadczonych modeli, reklamujące bieliznę i stroje kąpielowe, oraz zwykłą modę, i jedna mieszana dla młodszych modeli. Czasem puszczają muzykę w „celach relaksacyjnych”.- Ryouta wzruszył lekko ramionami.- To ponoć pomaga się rozluźnić, dzięki czemu lepiej się wychodzi na zdjęciach, chociaż mnie to brzmi jak zwykła bajka. Och, Misaki-san!- Kise zamachał do jakiejś kobiety, która wyszła właśnie z jednej z sal.
–    Ah, jesteś już, Kise!- zawołała, podchodząc do nich.- To świetnie, Fuji-san zaczyna się już denerwować. Zdjęcia do fanbooka mają trafić do redaktora w ciągu godziny, więc musisz spiąć pośladki. Przygotowałam już dla ciebie stroje, czekają w garderobie.
–    Dobrze, dziękuję. To jest Kuroko Tetsuya, mój przyjaciel ze szkoły.- Kise wskazał dłonią na błękitnowłosego.- Przyszedł dzisiaj ze mną zobaczyć sesję!
–    Przyjaciel?- powtórzyła kobieta, poprawiając swoje okulary w czerwonej oprawca i patrząc w kierunku wskazanym przez Ryoutę. Przez chwilę wpatrywała się w Kuroko, a kiedy ten skłonił się grzecznie, witając, krzyknęła cicho, podskakując.- S-skąd on tak nagle...?!
–    Ahahah! Pójdziemy już do garderoby, Misaki-san!- zaśmiał się Kise, po czym skinął na Kuroko.
    Tetsuya ruszył za nim w kierunku jednych ze znajdujących się na prawo drzwi. Kiedy zerknął za siebie, zobaczył, że kobieta przygląda im się w zastanowieniu.
–    Tu się właśnie przebieramy przed sesją – powiedział Ryouta, wchodząc do pomieszczenia i zapalając w nim światło.
    Kuroko również wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi i rozglądając się z zaciekawieniem. Widział już podobne scenerie na filmach, jednak ujrzeć garderobę z prawdziwego zdarzenia, to było co innego, nawet jeśli nie odbiegała za bardzo od tych telewizyjnych – o prostokątnym kształcie, utrzymana w jasnych  kolorach. Wzdłuż tej dłuższej ściany, naprzeciwko wejścia, znajdowały się stanowiska dla modeli, składające się z czegoś w rodzaju biurka, krzesła, i wiszącego lustra. Na stolikach wszędzie walały się kosmetyki i różnego rodzaju produkty do włosów. Gdyby nie przenośne stojaki na ubrania, poustawiane niemal wszędzie, gdzie się dało, pomieszczenie wydawałoby się całkiem przestronne.
–    Usiądź, gdzie chcesz, Kurokocchi – powiedział Kise, odkładając swoją torbę pod jednym z biurek i zaczynając rozpinać koszulę.
    Kuroko położył swoją torbę na krześle, dwa miejsca dalej od rozbierającego się Ryouty. Odwrócił się, by zerknąć ciekawsko na wiszące na stojakach stroje.
–    Które założysz?- zapytał.
–    Te tutaj – odparł Ryouta, chwytając za jeden ze stojaków i przysuwając go bliżej siebie.- A ty nie chcesz się przebrać? Znajdzie się twój rozmiar...
–    Po co?- zdziwił się Kuroko.
–    Chcesz siedzieć tak w mundurku?
–    Nie przeszkadza mi to, w końcu jestem tu po to, żeby popatrzeć. Nie muszę w dodatku czuć się jak model.
    Kise uśmiechnął się, zdejmując z siebie koszulę. Podczas gdy zaczął się przebierać, Tetsuya usiadł na jednym z krzeseł, wzdychając cicho. Już wcześniej zdawał sobie sprawę z tego jak bardzo różni się jego świat od świata Ryouty – blondyn znał się na modzie i najnowszych trendach, był obeznany w showbiznesie – jednak dopiero teraz widział to wyraźnie.
    Ryouta wyglądał na całkiem szczęśliwego ze świadomością, że Kuroko zgodził się przyjść z nim do studia. Zmieniając ubrania, uśmiechał się pod nosem, starając się nie patrzeć w stronę błękitnowłosego, co zaś w przypadku Kuroko było zupełnie na odwrót.
    Tetsuya widział go w bieliźnie już nieraz, w końcu dzielili razem szatnię, a nawet prysznic. Jednak dopiero teraz miał tak naprawdę szansę przyjrzeć się Kise.
    Musiał przyznać, że był bardzo przystojny. Jego jasna, gładka cera nie była jedynym jego atutem. Błyszczące, złote oczy o długich ciemnych rzęsach – właśnie to było najpiękniejszym elementem w jego twarzy. Choć teraz Kuroko nie miał okazji patrzeć w nie bezpośrednio, wiedział, że mają one niemal hipnotyzującą moc, szczególnie, kiedy blondyn je mrużył. Gdyby Tetsuya był dziewczyną, a Kise obdarowałby go właśnie takim spojrzeniem znad rzęs, zapewne poczułby dreszcze na skórze.
    Było też w nim coś, czego Kuroko mógłby mu pozazdrościć – przy jego stu siedemdziesięciu jeden centymetrów, lekko umięśniona sylwetka wyglądała niesamowicie. Tetsuya co prawda nie miał kompleksów, nigdy nie przejmował się szczególnie własnym wyglądem, nie narzekał na swoje ciało. Jedyne, co chciałby w sobie zmienić, to właśnie nieprzeciętnie niski wzrost.
–    Uhm... Ku-Kurokocchi, co tak na mnie patrzysz?- zapytał nerwowo Ryouta.
–    Wybacz, Kise-kun. Myślałem sobie właśnie o tym, że do tej pory nie zwracałem uwagi na to, że jesteś przystojny – wytłumaczył spokojnie Kuroko.
–    Przy...- Kise urwał raptownie, przez długą chwilę wpatrując się w błękitnowłosego. Na jego twarz wypełzł powoli rumieniec. Jeszcze przez moment stał w bezruchu, następnie zaś, odchrząkując, wrócił do ubierania.
    Kuroko był nieco zaskoczony jego zachowaniem. Czyżby powiedział coś niewłaściwego? Ale przecież nie kłamał, Ryouta naprawdę był przystojny, w końcu gdyby nie to, nie zostałby modelem. Błękitnowłosy był pewien, że wiele dziewczyn prawiło mu tego typu komplementy. Być może usłyszeć to z ust drugiego chłopaka, wprawiło blondyna w dyskomfort.
–    Dobra, możemy iść – powiedział Ryouta, przeglądając się w lustrze i poprawiając włosy.
–    Nie będziesz malowany, czy coś?- zapytał Kuroko.- W telewizji tak pokazują...
–    Wizażystki są w sali – odparł z uśmiechem Kise.- Muszą być na miejscu, żeby fotograf instruował je, co mają poprawić.
    Kuroko ruszył za Ryoutą w kierunku drzwi, jednak zaskoczyło go, że blondyn ich nie otwarł. Zatrzymał się tuż przed nimi, z dłonią na klamce, i wpatrywał się w nie przez krótką chwilę.
–    Kise-kun?- Tetsuya zmarszczył lekko brwi.- Czekają na ciebie.
–    Uhm...
–    Coś się stało?
–    Kurokocchi...- Blondyn odwrócił ku niemu głowę, jednak wzrok wbił w jego stopy.
–    Tak?
–    Dzię... Dziękuję za komplement... ten przed chwilą...
    Kuroko zamrugał, nieco zaskoczony. Sądził, że Kise niemal natychmiast zapomniał o jego słowach, nie spodziewał się, że jeszcze wróci do tematu.
–    Cóż, jestem pewien, że wiele...- zaczął, jednak urwał raptownie, kiedy Ryouta nieoczekiwanie pochylił się nad nim i pocałował go.
    Przez krótką chwilę Tetsuya stał w osłupieniu, nie mogąc choćby zamrugać. Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, patrząc w płynne złoto widoczne spod przymrużonych powiek blondyna. Kuroko był zaskoczony, ale rozchylił lekko usta, odwzajemniając pocałunek, lecz wówczas Ryouta odsunął się od niego, otworzył drzwi i wyszedł na korytarz.
    Dopiero teraz błękitnowłosy mógł poczuć, że znów oddycha, a jego serce szaleje w piersi. Przełknął nerwowo ślinę, odchrząkując cicho. Zamknął oczy na krótki moment, a po chwili znów je otworzył i wyszedł z garderoby, udając się za swoim przyjacielem do jednej z sal.

***

    Tetsuya musiał przyznać, że przyglądanie się pracy Kise było całkiem zabawne. Siedząc na krześle obok stanowiska wizażystek, obserwował jak jego przyjaciel pozuje przed fotografem, ustawiając się według jego wskazówek i posyłając aparatowi profesjonalne, aczkolwiek dość śmieszne, zdaniem Kuroko, miny. Błękitnowłosy wiedział, że bawi go to, ponieważ miał do czynienia z Ryoutą na co dzień, przyzwyczaił się do jego wiecznie uśmiechniętej twarzy i beztroskiego charakteru. Widok jego, z miną nie tyle zalotną, co wręcz seksowną, sprawiał, że on sam uśmiechał się pod nosem.
–    I jak ci się podobało, Kurokocchi?- zapytał z uśmiechem Kise, kiedy wyszli ze studia. Spędzili w nim niecałe dwie godziny, ale Tetsuya nie uważał, by czas ten należał do zmarnowanych. Chociaż nie robił zbyt wiele, samo obserwowanie młodego modela było nader interesujące.
–    Było całkiem zabawnie – przyznał błękitnowłosy.- Zobaczyć ciebie w konkretnej pozie na żywo jest o wiele ciekawsze, niż na zdjęciu.
–    N-no weź, Kurokocchi...!- Kise zaśmiał się, rumieniąc.- To... to nic takiego! Po paru razach idzie nabrać wprawy w pozowaniu. Choć nie powiem, tym razem trochę się krępowałem, wiedząc, że siedzisz niedaleko i na mnie patrzysz...
–    Denerwowałeś się?- zdziwił się Kuroko.- Nie było tego po tobie widać.
–    No bo... sta-starałem się to ukryć – bąknął.- Dobrze, że mi wyszło! Choć daleko mi do kogoś tak profesjonalnego jak ty.
–    Ja?- Tetsuya aż wytrzeszczył na niego oczy.
–    Pewnie! Kurokocchi mógłby z powodzeniem grać w pokera, z tą pokerową twarzą! Bez urazy, rzecz jasna, ale czasem naprawdę ciężko odgadnąć twoje myśli. Mnie się to jeszcze nigdy nie udało...
–    Hmm... Nie przepadam za grami karcianymi – przyznał Tetsuya.- Czasem grywałem z rodzicami i babcią w koi-koi, to wszystko.
–    Możemy kiedyś w coś zagrać, kiedy znowu do mnie wpadniesz, Kurokocchi!- powiedział z uśmiechem Kise.
    Kuroko zerknął na niego niepewnie, szybko jednak odwrócił wzrok. Ryouta wydawał się być naturalny, zupełnie jakby zapomniał o wcześniejszym pocałunku w garderobie, czego nie można było powiedzieć o Tetsuyi – błękitnowłosy myślał o tym przez całą sesję, nie wspominając o momencie, kiedy znów się tam znaleźli. Kise nie mówił przesadnie dużo – narzekał, że uderzył się w nogę, że spodnie były trochę obcisłe, że chce już być w domu i się wykąpać – ale ani słowa o tym, co zrobił wcześniej.
    Pocałunek będący gestem podziękowania za komplement? Czy może zwykła wymówka, by to zrobić? Kuroko nie mógł przestać myśleć o tym, że w tamtym momencie poczuł się inaczej niż zwykle. Sam nie wiedział na czym dokładnie polegała różnica, ale to było trochę tak, jakby nie był dla Ryouty tylko przyjacielem, ale też...
    Chłopakiem?
    Kuroko westchnął ciężko, zirytowany. Wyglądało na to, że to on robi z igły widły, i za bardzo przejmuje się czymś, co nie miało przecież wielkiego znaczenia. Powiedział przecież Kise, że dla niego to tylko forma pieszczoty, a nie okazywania uczuć.
–    Autobus będzie za piętnaście minut – powiedział Kise, kiedy stanęli pod daszkiem przystanku. Na dworze zrobiło się szaro, słońce schowało się już za budynkami miasta.- Mam nadzieję, że wpadniesz jeszcze kiedyś na sesję, Kurokocchi!
–    Nie, żebym twierdził, iż było nudno, ale właściwie to nie mam tam za bardzo co robić – zauważył Kuroko. Kise podszedł do niego i stanął tuż przed nim, opierając się o ściankę.
–    Wiesz no, nie wszystkie sesje trwają pół dnia! A potem zawsze możemy iść na lody, albo pograć w kosza, albo znowu do Oceanarium! Albo tym razem do kina, albo na zwykły spacer, albo do Maji Burgera!
    Tetsuya nie mógł powstrzymać uśmiechu, słysząc entuzjazm w głosie Ryouty. Blondyn sprawiał, że Kuroko momentami czuł się jak bohaterka romansu, zapraszana na randkę pomimo niejednokrotnego odrzucenia.
–    Teraz, kiedy oboje pogodziliśmy się z Aomine-kun, możemy iść we trzech – powiedział, chcąc sprawdzić jego reakcję.
–    Mmm, no w sumie – odparł Kise, uśmiechając się lekko i patrząc gdzieś w bok. Kuroko zachował na twarzy powagę.
    Chyba zaczynał lubić się z nim droczyć.
–    Ale teraz i tak nic z tego nie wyjdzie, no nie?- zapytał ze śmiechem.- W końcu niedługo testy, trzeba się uczyć!
–    Tak, masz rację. Aomine-kun prosił mnie o korepetycje. Umówiliśmy się na jutro w bibliotece.
–    Oh.- Mina Kise nieco zrzedła.- Nie wiedziałem...
–    Chcesz do nas dołączyć?
–    Uhm... moja mama specjalnie wzięła wolne, żeby mnie poduczyć, więc...
–    Rozumiem – powiedział Kuroko.- To miło z jej strony. Mam nadzieję, że wszystkim nam pójdzie dobrze.
–    Na pewno.- Kise uśmiechnął się lekko.- Zwłaszcza tobie, w końcu jesteś uzdolniony, jeśli chodzi o naukę.
–    Właściwie to całkiem przeciętny.
–    Ale masz stuprocentową frekwencję, no nie?
–    Frekwencja nie ma nic do nauki.- Kuroko wzruszył lekko ramionami.- Sam będę się jutro uczył i dużo powtarzał. Mam nadzieję, że Aomine-kun wytrzyma parę godzin. Na lekcjach przysypia...
–    Cały Aominecchi...- Ryouta znów się uśmiechnął, choć nieco słabo.- Kurokocchi, wyjeżdżasz może gdzieś na wakacje?
–    W tym roku raczej nie. Dlaczego pytasz?
–    Aaa, bo wiesz...- Kise podrapał się lekko po głowie, rumieniąc delikatnie.- Tak sobie pomyślałem, że może chciałbyś się wybrać nad morze? Zaprosilibyśmy też resztę, wynajęlibyśmy pokoje w pensjonacie, czy coś... i zrobili sobie takie własne wakacje, w niewielkiej grupie.
–    Wybieramy się na takie całą drużyną, zaraz po Turnieju – zauważył Kuroko.
–    No tak, ale... chodzi mi o takie wakacje bez treningów. Żeby tylko pływać, zwiedzać miasto, i objadać się pizzą i lodami.- Blondyn roześmiał się lekko.
–    Musiałbym porozmawiać na ten temat z rodzicami, ale osobiście nie mam nic przeciwko. Kogo planujesz zaprosić?
–    Ah, jeszcze się nie zastanawiałem – przyznał Kise.- Pewnie naszą stałą paczkę, to znaczy Aominecchiego, Midorimacchiego i Murasakibaracchiego. No i Akashicchiego, jeśli znajdzie czas...
–    Byłoby zabawnie.- Kuroko uśmiechnął się lekko.- Do tej pory nigdy nie spędzałem takich wakacji ze znajomymi.
–    Na pewno będzie super, jeśli wszystko wypali!- Oczy blondyna zabłysły ekscytacją.- Jutro zapytam resztę! Jeśli będzie trzeba, to zmuszę ich do zgody choćby siłą!
–    Nawet Akashiego-kun?- zapytał Tetsuya z rozbawieniem.
–    Pewnie.- Kise wzruszył z uśmiechem ramionami.
    Kuroko pokręcił głową, odwracając od niego wzrok. Zaczynał się czuć trochę niepewnie w jego obecności. Nie tylko dlatego, że Ryouta darzył go uczuciem. Kuroko przerażało to, że w niektórych momentach, szczególnie takich jak ta chwila, kiedy stali naprzeciwko siebie w milczeniu, błękitnowłosy zaczynał czuć coś w rodzaju ekscytacji. Zupełnie jakby na coś czekał.
    „Na coś”... Chyba dobrze wiedział na co. I właśnie to go przerażało.
–    Zrobiło się chłodno – wymamrotał Kise.
–    Mhm.- Tetsu skinął głową, zaciskając nerwowo dłoń na pasku swojej torby. Odetchnął głęboko, zwracając się ku Ryoucie. Tylko spokojnie. Przecież nie robią nic złego, po prostu stoją naprzeciwko siebie i...- Kise-kun, nie patrz na mnie w ten sposób – bąknął Kuroko.
–    W jaki?
–    Jakbyś chciał mnie zjeść.
–    Naprawdę tak na ciebie patrzę?
–    Takie odnoszę wrażenie – westchnął błękitnowłosy.
–    Przepraszam, to nieświadomie – mruknął.- Ah! Masz tu coś, Kurokocchi.- Kise uniósł dłoń do jego twarzy, chwytając nią podbródek i przesuwając kciukiem po kąciku ust. Tetsuya odruchowo złapał za jego nadgarstek, jednak z zaskoczeniem odkrył, że wcale nie miał ochoty jej odsuwać. Zamiast tego wręcz ją przy sobie trzymał, czując przyjemne ciepło gładkiej skóry.
    Co on wyprawiał? Czy on naprawdę właśnie dał znak Kise? Czy naprawdę dał mu do zrozumienia, czego oczekuje, na co mu pozwala? I to w miejscu publicznym!
    Zanim zdążył zreflektować się i odsunąć, Ryouta był już przy nim. Zamknął oczy i pocałował go, ostrożnie zmuszając, by Kuroko rozchylił wargi. Błękitnowłosy westchnął cicho, kiedy poczuł w ustach język Kise, przesuwający się w drażliwym geście po podniebieniu. Zacisnął dłoń na jego nadgarstku, kiedy blondyn przygryzł jego wargę, a potem pocałował ją delikatnie.
    Wiedział, że powinien go od siebie odepchnąć, wiedział, że powinni przestać. A jednak nic z tym nie zrobił, po prostu poddał się, nie ruszając z miejsca i ledwie odpowiadając na pocałunek.
    Dopiero kiedy Kise sam się odsunął, zaciskając nerwowo wargi i pospiesznie rozglądając się wokół, Kuroko wrócił rozsądek. Odchrząknął, rumieniąc się na twarzy i spuszczając głowę z zawstydzeniem.
–    Nie rób tego w takich miejscach – wymamrotał.
–    Wybacz, Kurokocchi – westchnął ze skruchą Ryouta.- Naprawdę nie mogłem...eh?- Blondyn zamrugał, patrząc na niego niepewnie.- „W takich”... więc... mogę to robić, jeśli będziemy sami...?
–    Ja...- Tetsuya przełknął nerwowo ślinę, przestępując z nogi na nogę.- Powiedziałeś, że to nie będzie nic znaczyć..
–    J-Jasne!
–    Uważam, że takie rzeczy powinny robić tylko pary – westchnął Kuroko.- Ale... jakoś ciężko mi jest odepchnąć cię..
–    Więc nie rób tego, Kurokocchi!
–    Boję się, że to dla ciebie będzie coś wyjątkowego, i kiedy potem nagle przestaniemy...!
–    To będę miał miłe wspomnienia – dokończył ze śmiechem blondyn.- Kurokocchi, już ci mówiłem, że nie jestem dziewczyną. Jeśli zrobisz czy powiesz coś, co mnie zrani, po prostu ci o tym powiem.
–    Do tej pory nic takiego nie zrobiłem?
–    Nie.
–    Jeśli... zgodziłbym się, powiedzmy na tydzień... co potem?
–    Wracamy do bycia „tylko przyjaciółmi”, bez całowała – odparł spokojnie Kise.
–    Takie relacje są chore...
–    Ale tylko my o nich wiemy.- Ryuota wzruszył ramionami.
–    Nie powinienem proponować ci czegoś takiego – westchnął Kuroko, przeczesując dłonią włosy.- Boję się, co teraz o mnie myślisz...
–    Przecież to ja ci to zaproponowałem.
–    Ale ja chcę się na to zgodzić!- szepnął rozpaczliwie Tetsuya.
    Kise dosłownie oniemiał, zastygnąwszy w bezruchu. Przez bardzo długą chwilę wpatrywał się w zarumienioną twarz swojego przyjaciela, z której po raz pierwszy mógł tak otwarcie odczytać jego uczucia.
    Przełknął nerwowo ślinę, wciskając dłonie do kieszeni spodni i starając się, by jego podniecenie nie osiągnęło niebezpiecznego poziomu.
–    Uhm... Kurokocchi?
    Błękitnowłosy spojrzał na niego z dołu nieco zbolałym spojrzeniem.
–    Myślę, że za bardzo się mną przejmujesz – powiedział Kise, uśmiechając się do niego łagodnie.- Nie masz się czego obawiać. Przecież nie zabiję się, kiedy będziesz chciał zerwać nasze relacje, nawet jeśli za parę dni zakochasz się w kimś i będziesz chciał z tą osobą być. To całe całowanie... nie będzie dla mnie żadną nadzieją, tylko formą przyjaźni, tak jakby. Dlatego przestań się tym tak zamartwiać, Kurokocchi. Nie odmawiaj sobie tej małej przyjemności.- Chłopak uśmiechnął się do niego radośnie, chcąc dodać otuchy.
    Kuroko przez chwilę patrzył na niego w milczeniu. Kise łatwo było mówić, w końcu on był typem otwartego i towarzyskiego chłopaka. Tetsuyę do tej pory nie interesowały takie rzeczy jak całowanie i umawianie się z kimś, sądził, że znajdzie na to czas na studiach.
    Westchnął ciężko, na moment zamykając oczy. Kiedy ponownie je otworzył, uspokoił się nieco i rozluźnił.
–    Więc... na jakiś czas...- mruknął, rumieniąc się.
–    Jasne – odparł Kise, siląc się na spokój, choć w głębi duszy miał ochotę zacząć skakać i tańczyć z radości.
–    Ale tylko, kiedy będziemy sami – powiedział cicho Kuroko.- I nie w szkole, nawet, jeśli szatnia będzie pusta.
–    Możesz mi nawet wypisać na kartce wszystkie zasady – zaśmiał się Ryouta.- Obiecuję, że nigdy nie zrobię tego, czego nie będziesz chciał!
    Tetsuya spojrzał na niego uważnie, zastanawiając się, co niby miały znaczyć te słowa. Postanowił jednak dać temu spokój, już i tak miał dość tematu ich wspólnego „romansu”.
    Zarumienił się lekko na samą tę myśl. Jakby nie patrzeć, ich relacje naprawdę zaczną przypominać romans... Zerknął na Kise, który wyglądał z uśmiechem zza ściany przystanku w kierunku, z którego miał nadjechać ich autobus. Wyglądał na szczęśliwego i nieco spiętego, jakby powstrzymywał wybuch energii.
    Błękitnowłosy uśmiechnął się lekko. Przez chwilę przeszło mu nawet przez myśl, że być może Kise stanie się dla niego kimś więcej, niż tylko przyjacielem. Nie mógł być do końca pewien, czy to samo całowanie sprawiało mu przyjemność, czy może było coś jeszcze, coś w Kise, co sprawiało, że nie mógł go odtrącić, przez co sam Kuroko chciał ciągnąć to dłużej.
    Czyżby był zauroczony...?
    Drgnął nerwowo, przecierając dłońmi twarz i również wyglądając za autobusem.
    Nie, to nie możliwe. To na pewno nie było to.
    Na pewno.