Rozdział dziewiąty

    Kuroko miał wrażenie, jakby on i jego drużyna znajdowali się w saunie. Choć sala gimnastyczna była dużym i wysokim pomieszczeniem, i choć kapitan Nijimura wraz z kilkoma trzecioklasistami otworzył okna i drzwi, to w środku nadal było niemożliwie duszno i gorąco. Pot spływał z ciał zawodników nawet przy lżejszych ćwiczeniach, każdy ich oddech, dyszących ze zmęczenia, zdawał się pogarszać sprawę.
    Upał nie sprzyjał treningom, nieważne, czy odbywały się one na zewnątrz, czy w sali. Ból mięśni spowodowany nadmiernym wysiłkiem był jedynie dodatkiem do mokrych od potu ciał i umęczonych płuc, które walczyły uparcie o choć najmniejszą odrobinę świeżego powietrza. Dla Kuroko, jako najsłabszego zawodnika pierwszego składu, była to podwójna mordęga.
    Kiedy błękitnowłosy poczuł, że zawartość jego żołądka niebezpiecznie cofa się do przełyku, a siły w nogach słabną, odbiegł nieco na bok i upadł na kolana, zasłaniając pospiesznie usta dłońmi, by nie zwymiotować.
–    Kuroko?- Kapitan podszedł do niego, oddychając ciężko, i pochylił się nad nim, opierając dłonie o kolana.- Żyjesz?
–    Tak...- wymamrotał chłopak.- Przepraszam, kapitanie, zaraz wrócę do ćwiczeń...
–    W porządku, nie forsuj się za bardzo – westchnął Nijimura, kucając obok niego i spoglądając na jego bladą twarz.- Możesz sobie pogratulować, i tak wytrzymałeś zaskakująco długo.
–    Będę sobie gratulował, kiedy przetrwam cały trening na nogach – mruknął nieco ponuro w odpowiedzi.
    Shuuzou uśmiechnął się do niego, klepiąc go pocieszająco po plecach.
–    Kapitanowi nie wypada robić sobie przerw, podczas gdy reszta drużyna wyciska z siebie siódme poty – oznajmił spokojnie Akashi, podchodząc do nich. Choć w jego głosie wyczuć można było coś w rodzaju nagany, nie zabrakło w nim również żartobliwego tonu.- Jak się czujesz, Kuroko?
–    Już mi lepiej... proszę, nie przejmujcie się mmmłłł!- Tetsuya znów szybko zasłonił usta, tłumiąc beknięcie i przełykając odrobinę kwaskowej śliny.
–    Nijimura-senpai, ja się nim zajmę – powiedział Akashi.- Zaprowadzę go do pielęgniarki, powinien...
–    Naprawdę nie trzeba!- Upierał się Kuroko, unosząc głos.- Wystarczy... wystarczy mi chwila przerwy, tylko chwila.
    Akashi spojrzał na swojego senpaia porozumiewawczo. Nijimura, podnosząc się, skinął mu głową, a następnie chwycił za zwisający z jego szyi gwizdek i dmuchnął w niego. Wszyscy zawodnicy zatrzymali się raptownie, z ogromną ulgą zwracając na swojego kapitana spojrzenia pełne wdzięczności.
–    Koniec biegu!- oznajmił głośno Shuuzou, ku uciesze chłopców.- Dobierzcie się w pary sugerując wzrostem i porozciągajcie się przez piętnaście, dwadzieścia minut, potem jesteście wolni!... Murasakibara, nawet o tym nie myśl!- rzucił ze złością, kiedy fioletowowłosy zaczął dyskretnie odsuwać się na bok.- Masz ćwiczyć z Midorimą, czy to się wam podoba, czy nie! Nie trzeba było tyle rosnąć!
    Shintarou westchnął ciężko, poprawiając swoje okulary i ruszając w stronę Atsushiego. Widać było, że obaj są wyjątkowo niezadowoleni z faktu, iż muszą współpracować, jednak żaden z nich nie śmiał oponować czy sprzeciwiać się kapitanowi.
–    Tetsu jak zawsze taki żywiołowy – parsknął Aomine, podchodząc do nich z uśmiechem, w towarzystwie zaniepokojonego Kise.
–    Przynieść ci wody?- Akashi zwrócił się do Tetsuyi, ignorując ciemnoskórego.
–    Dziękuję, nie trzeba – westchnął Kuroko.- Już mi lepiej, to była chwila słabości. Trochę tu duszno.
–    Nie takie znowu „trochę” - mruknął Kise, spoglądając na niego ze współczuciem.- Radziłbym ci wyjść na chwilę na dwór, Kurokocchi, odetchniesz świeżym powietrzem.
–    Dziękuję za troskę.- Kuroko podniósł się i zachwiał lekko, szybko jednak odzyskał równowagę. Wziął głęboki oddech, czując, że jego drugie śniadanie wraca na miejsce.- Mogę wrócić do ćwiczeń.
–    Jesteś pewien?- Aomine uniósł lekko brew.
–    Ostatnie dwadzieścia minut rozciągania, co takiego może mi się stać?
–    To ja bym chciał się zapytać – bąknął Daiki, jednak błękitnowłosy już go nie dosłyszał.
–    W takim razie chodźmy, Kuroko.- Akashi uśmiechnął się do niego, skinąwszy głową na bok.
–    Eh? Dokąd idziecie?- zapytał Ryouta, patrząc ciekawsko na wicekapitana.
–    Ćwiczyć – odparł spokojnie Seijuurou.- Mamy się przecież dobrać w pary o podobnym wzroście. W pierwszym składzie tylko ja mam wzrost zbliżony do wzrostu Kuroko.
–    Uaa, też chcę być niski... – jęknął płaczliwie Kise.
–    Nic ci nie poradzę na to, że ja i Kuroko jesteśmy dla siebie stworzeni – powiedział Akashi z łagodnym uśmiechem.- Ty za to jesteś stworzony dla Aomine. Dlaczego nie spróbujecie?
–    Ja...- zaczął Kise, jednak urwał momentalnie, wlepiając spojrzenie złotych oczu w swojego wicekapitana. Jego policzki zarumieniły się lekko, usta zacisnęły w wąską linię.- Mówi się trudno...
    Akashi uśmiechnął się, jakby odrobinę rozbawiony, po czym ruszył na ubocze. Kuroko, wzdychając, udał się za czerwonowłosym i po chwili zajął miejsce obok niego. Nie krył zaskoczenia faktem, że przebywali teraz z dala od reszty kolegów, jednak póki co nie zadawał zbędnych pytań.
–    Zaczniemy od skłonów w bok – polecił Seijuurou, siadając na podłodze w rozkroku.- Później zrobimy kilka przysiadów i znowu skłony.
–    Zwykle ta procedura jest nieco bardziej skomplikowana – zauważył Tetsuya, sadowiąc się przed Akashim.- Czyżbyś próbował mnie oszczędzić, Akashi-kun?
–    Niech to będzie nasza mała tajemnica – odparł czerwonowłosy.- Tylko nie myśl, że będę ci okazywał serce za każdym razem, gdy źle się poczujesz.
–    Właściwie to wolałbym dostać naganę i zostać zagonionym do ciężkiej pracy.
–    Masz mnie za mordercę?
    Kuroko westchnął cicho, spoglądając na wicekapitana. Oczywiście, zdawał sobie sprawę ze swoich słabości, wiedział o nich doskonale. I rozumiał skąd w Akashim ta chęć pomocy. Chłopak już nie raz był świadkiem nieprzyjemnych sytuacji zaistniałych ze względu na stan zdrowia Kuroko. Zazwyczaj nie ingerował w te zdarzenia, to Nijimura odsyłał go na ławkę czy do pielęgniarki, ale zdarzało się, że pomagał mu wstać, odprowadzał do gabinetu, czy też po prostu pozwalał na odpoczynek. Potem jednak Tetsuya wracał do zwyczajowego treningu, nie było wcale lżej.
    Tym razem jednak Akashi najwyraźniej się zlitował, co jednocześnie cieszyło, ale i irytowało błękitnowłosego.
–    Czy ty i twoja koleżanka wyjaśniliście już sobie to nieporozumienie?- Wiceapitan postanowił zmienić temat.
    Tetsuya przez krótki moment patrzył na niego pytająco, nie od razu zrozumiawszy co miał na myśli. Dopiero po chwili dotarło do niego, że wyznał Akashiemu pół-prawdę dotyczącą jego niekomfortowych relacji z Aomine.
–    Oh... pogodziliśmy się – powiedział.
–    Bardzo mnie to cieszy. Czy mogę zapytać co było powodem jej zachowania?
–    Po prostu uważała, że jestem...- Kuroko przygryzł lekko wargę, przerywając. Nie mógł mu przecież powiedzieć, że to wina jego rzekomo kobiecego wyglądu. A skoro w przypadku Aomine chodziło o kobietę...- Że jestem męski i przystojny – dokończył.- Po prostu jej się podobam, ale obiecała nie robić więcej nic głupiego. Ze względu na naszą przyjaźń.
–    Rozumiem. Musiałeś mieć niezły mętlik w głowie po tym wszystkim.
–    Trochę tak.- Kuroko uśmiechnął się słabo.- Ale cieszę się, że doszliśmy do porozumienia. Dziękuję za twoje wsparcie, wicekapitanie.
–    Nie zrobiłem nic wielkiego.- Teraz to Akashi uśmiechnął się lekko, nie przerywając ćwiczenia.
–    Naprowadziłeś mnie na racjonalne myślenie, dzięki tobie choć trochę mogłem ją zrozumieć. Naprawdę nie znam się na tych wszystkich romantycznych rzeczach...
–    Ja również. Podczas naszej rozmowy proponowałem ci, żebyś zwrócił się o pomoc do Kise, w końcu dobrze zna się na kobietach. Opowiadałeś mu o tym?
–    Uhm... tak.- Kuroko przytaknął niepewnie.
–    I co ci doradził?
–    Jego zdaniem ona jest we mnie zakochana, ale to niemożliwe.- Chłopak pokręcił głową, jakby dzięki temu te słowa mogły nabrać silniejszego wydźwięku.
–    Niemożliwe?- powtórzył Akashi.- Tak samo niemożliwe jak to, że mam narzeczoną?
–    Eh?- Tetsuya popatrzył na niego, zaskoczony.
–    Nikomu o tym nie mówiłem, dlatego zachowaj to dla siebie – powiedział cicho Seijuurou.- Zaręczyłem się w zeszłym miesiącu z córką przyjaciela mojego ojca. Ma na imię Atsuko, jest w naszym wieku.
–    Gratuluję ci, Akashi-kun.- Kuroko uśmiechnął się lekko.- Mam nadzieję, że będziecie szczęśliwi!
    Seijuurou przerwał swoje ćwiczenie, przez długą chwilę wpatrywał się w twarz Tetsuyi, na której malowało się pytanie.
–    Kuroko... spójrz na Midorimę.- Kiedy błękitnowłosy spełnił polecenie, Akashi, uważnie obserwując jego wyraz twarzy, zaczął ciągnąć dalej.- Wiesz, że ma dziewczynę? W zeszłym tygodniu widziałem go, jak całował się z uczennicą pobliskiego liceum.
–    Oh...- Kuroko zamrugał, przyglądając z ciekawością koledze.- W sumie nic dziwnego, Midorima-kun musi mieć powodzenie u starszych dziewczyn. Wcale nie wygląda i nie zachowuje się jak czternastolatek.
–    Dobrze, poddaję się – westchnął ciężko Akashi.
–    Hmm?- Tetsuya spojrzał na niego pytająco.
–    Jeżeli potrafiłeś uwierzyć w to, że Midorima chodzi z licealistką, a ja mam narzeczoną, to twoje „to niemożliwe” zupełnie mnie przekonuje.
–    Co masz na myśli, Akashi-kun?- Nie rozumiał błękitnowłosy.
–    Powiedziałeś, że to niemożliwe, by twoja koleżanka cię kochała – wyjaśnił Seijuurou.- Sam nie mogę tego stwierdzić, bo jej nie znam, jednak ludzie powiadają, że nie ma rzeczy niemożliwych. No, ale skoro uznałeś za prawdopodobne, iż mam narzeczoną, to jestem skory uwierzyć w twoje słowa.
–    Więc nie masz narzeczonej?
–    Oczywiście, że nie mam.
–    Niemożliwe.
    Akashi wbił w niego baczne spojrzenie, przez pewien czas obaj patrzyli sobie prosto w oczy.
–    Drażnisz się ze mną?- zapytał Seijuurou.
–    Nie śmiałbym, Akashi-kun – odparł Kuroko, udając zaskoczenie. Oczywiście, czerwonowłosy dostrzegł drobne iskierki w jego oczach i ledwie skrywany uśmiech, postanowił jednak dać temu spokój.
–    Więc po prostu jej się podobasz, tak? Nie czujesz się z tym... sam nie wiem... niekomfortowo? Niepewnie? Mam na myśli, przebywanie w jej obecności ze świadomością, że jej się podobasz.
–    Staram się o tym nie myśleć – powiedział Tetsuya.- Nie chcę psuć naszych relacji, a wiem, że nic więcej między nami nie zajdzie. To tylko przyjaźń.
–    Rozumiem.- Akashi podniósł się z podłogi, po czym zaczął wykonywać serię przysiadów. Kuroko poszedł w jego ślady, a kiedy skończyli, odwrócili się do siebie plecami i, krzyżując łokcie, raz po raz pochylali się ostrożnie, podnosząc drugiego.- Powiedz mi, Kuroko, czy masz jakieś plany na wakacje?
–    Plany?- zdziwił się błękitnowłosy.- Nie licząc treningów przed Mistrzostwami, o niczym jeszcze nie myślałem. Zwykle spędzam wakacje na czytaniu lub graniu w kosza, czasem wyjadę na wieś do babci. Dlaczego pytasz, Akashi-kun?
–    Zastanawiałem się nad wyjazdem naszej drużyny do ośrodka sportowego – wyjaśnił czerwonowłosy.- Jeszcze nie rozmawiałem o tym z senpaiem, ani nawet z trenerem. Nie wiem, czy wszystkim zawodnikom pierwszego i drugiego składu będzie to na rękę, ale moglibyśmy uzgodnić termin, który pasowałby każdemu. Jako że kolejny rok spędzony w tej szkole będzie naszym ostatnim, chciałbym, aby był owocny w wygrane. Wiesz co to oznacza?
–    Że będzie więcej treningów i będą one bardziej intensywne – odparł Kuroko.
–    Pomyślałem o specjalnym zestawie ćwiczeń dla ciebie, żeby trochę cię do nich przygotować – przyznał Akashi.- Co prawda nie zapewni to stuprocentowej efektywności twoich zdolności na boisku, ale być może umocni nieco twoją sprawność fizyczną.
–    Tego bym sobie życzył – powiedział Kuroko, uśmiechając się delikatnie.- Bycie w pierwszym składzie tej drużyny to najlepsze, co mnie spotkało do tej pory. Zrobię wszystko, by być użytecznym. W końcu czymś muszę sobie zasłużyć na noszenie tej piętnastki.
–    Cieszę się z twojego podejścia. A jakie jest twoje zdanie na temat treningu podczas wakacji? Myślałem o wyjechaniu na tydzień. Na dłużej nie ma potrzeby, nie chcę zabierać zawodnikom całych wakacji, sam też mam własne obowiązki.
–    Osobiście uważam, że to bardzo dobry pomysł – powiedział Kuroko. Chłopcy odsunęli się od siebie i znów przysiedli na podłodze. Tetsuya zaczął się rozciągać, wykonując skłony w przód, Seijuurou zaś naciskał delikatnie na jego plecy.- Dzięki temu wszyscy zadbają o trening, a kapitan oraz ty, Akashi-kun, będziecie mieli oko na nasze postępy.
–    Wiedziałem, że mnie zrozumiesz, Kuroko.- Akashi uśmiechnął się, wyraźnie zadowolony.- Gdyby nie twoje słabości, mógłbyś być naszym wicekapitanem.
–    Myślę, że sporo mi brakuje do ciebie, Akashi-kun – odparł Tetsuya, choć nie ukrywał, że zrobiło mu się miło po usłyszeniu takiego komplementu.- Czy zastanawiałeś się nad jakimś konkretnym ośrodkiem sportowym?
–    Owszem. W Yamanashi, w górach Okuchichibu znajduje się ośrodek sportowy należący do znajomego mojego ojca. Załatwienie tam tygodniowego noclegu dla dwóch składów naszej drużyny nie będzie stanowiło najmniejszego problemu, a i cena będzie przystępna. Ośrodek ma dobry sprzęt do ćwiczeń i przystosowane do treningów tereny.
–    Brzmi interesująco – przyznał Kuroko.- Jeśli trener i kapitan przystaną na ten pomysł, to ja jak najbardziej jestem chętny na wyjazd. Skoro mowa o górach, to będzie to także rodzaj wakacji.
–    Ale nie taki, z jakiego mieliście okazję korzystać na wycieczce – zauważył z uśmiechem Akashi.
–    Naprawdę próbowałem namówić Kise-kun i Aomine-kun na ćwiczenia, które nam zleciłeś, Akashi-kun – westchnął ciężko Tetsuya. Chłopcy zamienili się miejscami i teraz to Kuroko pomagał czerwonowłosemu w rozciąganiu.- Obaj są niesamowicie uparci, nie byłem w stanie zapanować nad ich lenistwem.
–    Jeśli o nich mowa, to trzeba odpowiedniego podejścia – mruknął Seijuurou.- Choć na pierwszy rzut oka ciężko jest to stwierdzić, to jednak Aomine i Kise są do siebie całkiem podobni.
–    Kurokocchi?- Do chłopców podszedł Kise, stając przed nimi z lekkim uśmiechem.- Ja i Aominecchi już skończyliśmy się rozciągać. Pójdę wziąć prysznic i zaczekam na ciebie w szatni.
–    Dobrze – powiedział Kuroko.
–    My też już kończymy.- Akashi wstał i podał rękę Kuroko. Tetsuya skorzystał z pomocy, podnosząc się z podłogi.- Jutro porozmawiam z trenerem i Nijimurą-senpai. Jeśli plan wypali, to poinformujemy was o nim po testach.
–    Plan? Jaki plan?- Kise spojrzał na niego pytająco.
–    Kuroko ci wyjaśni.- Seijuurou uśmiechnął się lekko.- Do zobaczenia jutro.
–    Do zobaczenia, Akashi-kun.
    Kiedy wicekapitan pozostawił ich samych, Ryouta jeszcze przez chwilę odprowadzał go wzrokiem. Następnie westchnął cicho, przymykając oczy i zwrócił spojrzenie na błękitnowłosego.
–    O co chodziło?
–    Akashi-kun chce zorganizować wakacyjny trening w górach. Wyjechalibyśmy na tydzień do ośrodka sportowego.
–    Aaa, rozumiem.- Kise pokiwał głową.- Całkiem fajny pomysł, może być zabawnie!
–    Jednak tym razem na pewno będziemy ćwiczyć, Kise-kun – powiedział Kuroko, patrząc sceptycznie na swojego przyjaciela.
–    No wiem, wiem – zaśmiał się blondyn.- Skoro pojedziemy z Akashicchim, to nie ma mowy o obijaniu się. Jesteś zdecydowany jechać, Kurokocchi?
–    Oczywiście. Przede mną daleka droga, jeśli chcę wkrótce dogonić ciebie i pozostałych zawodników drużyny, przynajmniej trochę. Nie mogę opuszczać treningów, zwłaszcza, że Akashi-kun chce przygotować dla mnie specjalny zestaw ćwiczeń. Nie chcę zawieść ani jego, ani Nijimury-senpai.
–    Akashicchi naprawdę cię ceni, no nie?- zapytał z uśmiechem Kise, spoglądając w kierunku wicekapitana, który znikał właśnie za drzwiami prowadzącymi na korytarz.- To bardzo miłe z jego strony, że chce utrzymać cię w drużynie, choć trener trochę narzeka.
–    Jestem mu za to bardzo wdzięczny.- Kuroko skinął głową.- Koniec końców to właśnie on zachęcił mnie do ćwiczeń nad własnym stylem gry. Gdyby nie on i Aomine-kun, który cały czas mnie wspierał, pewnie już dawno temu bym się poddał.
    Ryouta popatrzył na niego w milczeniu, wciąż lekko się uśmiechając, choć w jego oczach nie można było dostrzec szczerości. Westchnął cicho, odwracając od niego wzrok i ruszając w kierunku drzwi.
–    My też się zbierajmy, Kurokocchi! Obiecałem fotografowi, że się pospieszę.
    Tetsuya znów pokiwał głową, choć blondyn nie był już w stanie tego dostrzec. Nawet jeśli Kuroko coś by do niego powiedział, zapewne trochę by to zajęło, nim słowa dotarłyby do niego. Chłopak znów pogrążył się w niekontrolowanych myślach, znów na chwilę zapomniał o jego obecności, choć przecież był przy nim całym sobą – i fizycznie, i psychicznie.
    Minęło dopiero kilka dni, odkąd Kise zaczął poważnie zastanawiać się nad swoimi uczuciami. Nie dotyczyły one miłości do Tetsuyi, a raczej tych bardziej gniewnych, jak złość, zazdrość, irytacja. Usilnie próbował zachować na twarzy ten sam wyraz co zawsze, nie chcąc dać po sobie poznać, że w gruncie rzeczy wszystko to, co dotyczyło Tetsuyi, interesowało go równie bardzo, jak jego własne życie.
    Wiedział, że między nim a błękitnowłosym nic nie będzie. Nie było takiej opcji, zwłaszcza, że Kuroko sam to powiedział. Nie interesowała go miłość, chciał się skupić na treningach i nauce. To, że tamtego sobotniego wieczora po randce, Tetsuya pozwolił Ryoucie pocałować go, wbrew pozorom nie miało dużego znaczenia.
    Kuroko był typem szczerej osoby, prawdomównej. Jeśli powiedział, że nic między nimi nie będzie, że nie chce nikogo, to Kise mu wierzył i był w stanie się z tym pogodzić.
    Jednak dlaczego wciąż miał wrażenie, że pewnego dnia ktoś w życiu Tetsuyi odmieni jego pogląd? Zrobi coś, przez co błękitnowłosy sam zmieni zdanie. Sprawi, że zapragnie go, że zechce chociaż spróbować.
    Ta myśl wydawała się pozornie przyjemna, w końcu to oznaczałoby, że Ryouta miałby jakieś szanse. Ale Kise męczyło dziwne przeczucie, że to nie on będzie tym, który przyniesie te zmiany, i to nie on będzie tą osobą, na której Tetsuyi zacznie zależeć w bardziej romantyczny sposób.
    Powoli zaczynały męczyć go obawy.
    Ale i tak nie miał zamiaru się poddawać.