Rozdział ósmy

    Kuroko sam do końca nie rozumiał, dlaczego zarówno tego jak i poprzedniego dnia, obudził się w tak dobrym nastroju. Wyspany i wypoczęty, wstał wcześnie rano i udał się do sklepu po świeże pieczywo, przygotował śniadanie dla siebie i rodziny, choć zwykle zajmowała się tym jego matka, a po skończonym posiłku poszedł się przebrać, zabrał swoją torbę i z uśmiechem na ustach pożegnał domowników. Ku zaskoczeniu nie tylko jego ale także ich – wszyscy go usłyszeli.
    Poranek był rozpoczęciem upalnego dnia, jak to bywa w lecie. Pierwszy semestr miał się ku końcowi, od przyszłego tygodnia wszystkich uczniów Gimnazjum Teikou czekały egzaminy, i choć zaraz po nich miały nastąpić długo oczekiwane miesięczne wakacje, dla Tetsuyi nie oznaczało to odpoczynku. Po egzaminach jeszcze przez tydzień jego drużyna będzie musiała ciężko pracować na treningach, by w kolejnych trzech dniach przynieść zwycięstwo ich szkole w Turnieju Międzyszkolnym. Dopiero później, po wcześniejszym odrobieniu pracy domowej, będzie mógł w pełni cieszyć się odpoczynkiem.
    Choć w gruncie rzeczy coś mu się wydawało, że jego radość nie potrwa zbyt długo. W końcu w zeszłym roku było podobnie – nawet po skończonym Turnieju, zawodnicy drużyny koszykarskiej Teikou musieli trzy razy w tygodniu przychodzić na trening. Kuroko nie zdziwi się, jeśli i tym razem tak będzie.
    Przechodząc na drugą stronę ulicy, błękitnowłosy powrócił wspomnieniami do przyczyny swojego dobrego humoru. Wciąż nie był tego pewien, ale wydawało mu się, że zawdzięcza go Kise. Do tej pory nie sądził, że mógłby bawić się z nim tak dobrze. Wycieczka do Oceanarium naprawdę mu się spodobała, sam był tym zaskoczony. Lubił Kise, nawet jeśli blondyn czasem przesadzał ze swoją energią, ale mimo to wątpił, by mieli się kiedykolwiek dogadać. Sobotnie spotkanie jednak diametralnie zmieniło jego zdanie. I, szczerze mówiąc, bardzo go to cieszyło.
    Ryouta lubił dużo mówić, ale i potrafił słuchać, a przede wszystkim – skupiał się na swoim rozmówcy, co było dużym plusem. Kuroko nie żałował, że szczerze z nim porozmawiał, nie żałował całego sobotniego spotkania, nie żałował niczego.
    Nawet tamtego pocałunku.
–    Yo, Tetsu!
    Kuroko, który musnął palcami swoje wargi, pogrążony w zamyśleniu, drgnął, usłyszawszy znajomy głos. Uniósł głowę, czując się jakby został przyłapany na czymś wstydliwym. Kilka metrów przed nim stał jego przyjaciel, Aomine Daiki, opierający się o latarnię.
–    Aomine-kun...?- mruknął błękitnowłosy, podchodząc bliżej. Dopiero teraz dotarło do niego, że chwilę wcześniej z przyzwyczajenia skręcił w ulicę, na której mieszkał ciemnoskóry, choć on sam tym razem nawet nie myślał o tym, by po niego pójść.
    Zapewne gdyby go nie było, po prostu minąłby jego dom i poszedł dalej.
–    Co taki zdziwiony?- Daiki uśmiechnął się do niego lekko.- Udało mi się tym razem nie zaspać, przecież raz na jakiś czas się to zdarza.
–    No tak.- Kuroko skinął głową.- Po prostu ostatnio mnie... nieważne.- Westchnął, ruszając wraz z nim w kierunku drogi prowadzącej do szkoły.- Zwykle zasypiasz, bo do późna grasz na komputerze... Wiesz, że w przyszłym tygodniu czekają nas testy. Mam nadzieję,  że weźmiesz się trochę za naukę.
–    Daj spokój.- Aomine machnął lekceważąco dłonią.- Przecież one i tak nie są ważne, to tylko pierwszy semestr.
–    Jeśli źle ci pójdzie, czekają cię wakacyjne zajęcia szkolne – zauważył mądrze Kuroko.- Jeśli dodamy do tego jeszcze prace domowe, które z pewnością nam zadadzą, to przypuszczam, iż w ciągu tych czterdziestu dni wolnego zbyt dużo sobie nie pograsz. Nie wspominając o treningach, które nie są tym samym co twoje ukochane mecze na boisku.
–    Tetsu...- Aomine spojrzał na niego z góry.- Martwisz się o mnie?
–    Bo jesteś głupkiem, Aomine-kun.
–    EJ!- Daiki poczerwieniał ze złości.
–    Musisz się przyłożyć, bo z kim będę grał w wakacje?- Kuroko uśmiechnął się do niego lekko, wyciągając ku niemu zwiniętą pięść.- Ostatnio ledwie zdałeś, więc proszę cię, przyłóż się trochę.
    Ciemnoskóry przez chwilę patrzył na niego bez słowa, a potem, wzdychając ciężko, przybił mu żółwika. Wciąż był trochę rozgniewany, choć tak naprawdę zdawał sobie sprawę ze swoich zdolności edukacyjnych, a raczej ich braku.
–    Mógłbyś się trochę poświęcić dla przyjaciela i poduczyć mnie trochę matmy i chemii...
–    Jeśli będę w stanie.- Tetsuya skinął głową.- Wiesz, że lepiej mi idzie w przedmiotach humanistycznych. Ale pouczymy się razem, szkolna biblioteka jest otwarta po zajęciach.
–    Niech ci będzie, tylko będziemy musimy załatwić coś do żarcia i picia. Uczenie się sprawia, że staję się głodny.
–    Brzmisz jak Murasakibara-kun.
–    W jego przypadku nawet jedzenie sprawia, że staje się głodny – parsknął ciemnoskóry.
    Kuroko uśmiechnął się lekko, rozbawiony. Dawno nie czuł się tak swobodnie w towarzystwie Aomine, ogromnie cieszyło go, że wszystko wróciło do normy. I choć nadal trochę się obawiał  powtórki z historii, to i tak postanowił zaufać Daikiemu. Nie wiedział, czy nadal „pociąga go”, ale od czasu ich szczerej rozmowy na dachu, Aomine wydawał się być taki, jak przedtem – energiczny, wesoły, zboczony. Nie czynił żadnych aluzji do Kuroko, nie patrzył na niego dziwnie, nawet go „przypadkowo” nie dotykał. Gdy Tetsuya zerkał na niego od czasu do czasu, nie zauważał dziwnych min czy zachowań. Żadnej melancholii, zamyślenia, smutku, rozdrażnienia.
    Znów było jak dawniej.
–    Swoją drogą, byłem u ciebie w sobotę – powiedział Aomine.
–    Eh?- Kuroko spojrzał na niego, nieco spłoszony. Jego serce zabiło mocno, kiedy jego myśli ogarnęła wizja Aomine za oknem, jako świadka pocałunku jego i Kise.
–    Nie miałem nic na koncie i nie mogłem zadzwonić, a strasznie mi się nudziła samotna gra w kosza – wyjaśnił Daiki z uśmiechem.- No to poszedłem do ciebie, ale nikogo nie było.
–    A... o której byłeś?
–    Jakoś pod wieczór. Coś około siedemnastej.
–    Rozumiem.- Kuroko poprawił torbę na ramieniu, przełykając ślinę, uspokojony.- Byłem wtedy w Oceanarium.
–    Oceanarium?- Daiki spojrzał na niego z zaskoczeniem.- Rodzinny wypad?
–    Nie, byłem z Kise-kun – odparł Tetsuya, kręcąc głową.
–    Z Kise?- bąknął Aomine, patrząc na niego uważnie przez dłuższy moment. Następnie odwrócił głowę, wbijając wzrok przed siebie.- Jak było?
–    Całkiem zabawnie.- Kuroko wzruszył lekko ramionami.- Sporo się zmieniło, odkąd ostatni raz tam byłem. Z roku  na rok mają coraz więcej ryb, we wszystkich kolorach świata. Główną atrakcją był występ delfinów, a zaraz po nim quiz. Kise-kun go wygrał i w nagrodę mógł je nakarmić. Cieszył się jak dziecko.- Tetsuya uśmiechnął się na to wspomnienie.- Z radości prawie wpadł do wody, choć to na pewno ucieszyłoby delfiny, bo wyglądało na to, że bardzo go polubiły.
–    Ciężko go nie lubić, ma całkiem sympatyczną osobowość – powiedział Aomine.- Ale nie sądziłem, że zgodzisz się gdzieś z nim wyjść, w końcu do tej pory unikałeś takich spotkań. Chyba, że wyciągnął cię siłą, albo przekupił późniejszą grą w kosza.
–    Mieliśmy pograć, ale trochę źle się poczułem przez ten upał. Poszliśmy do mnie i...- Kuroko urwał momentalnie, rumieniąc się lekko.- Odpoczęliśmy chwilę... a potem Kise-kun kazał mi się przespać, a sam wrócił do domu.
–    Rozumiem – mruknął Daiki.
    Chłopcy przeszli w milczeniu przez szkolną bramę i weszli do budynku. Kuroko czuł się trochę dziwnie. Wiedział, że przecież nie zrobił niczego złego, to nie była jego wina, że Aomine niespodziewanie go odwiedził podczas jego nieobecności. Miał prawo spotkać się z kolegą, to normalne.
    Dlaczego więc czuł się jakby... zdradził go? Oszukał? Czy też zagrał na jego uczuciach.
–    Dzień dobry, Kurokocchi!- Nagle obok jego szafki na buty zjawił się Kise, promieniejąc uśmiechem.- I jak tam? Lepiej się czujesz?
–    Tak, już wczoraj rano mi przeszło – odparł spokojnie Tetsuya, zmieniając obuwie.
–    Oh, cześć, Aominecchi.- Ryouta uśmiechnął się lekko do ciemnoskórego, który właśnie do nich podszedł.
–    Yo.
–    Tetsu-kun!- Do ich towarzystwa włączyła się menadżerka drużyny, Momoi, rzucając się w objęcia Kuroko i jednocześnie nieco odciągając go od chłopców, którzy patrzyli na tę scenę z lekkim niepokojem.
–    Ona go kiedyś zabije – mruknął blondyn.
–    Spoko, zderzaki ma miękkie, to nic mu nie będzie – odparł Aomine, po czym, drapiąc się po głowie, spojrzał na Kise. Blondyn nie odezwał się pierwszy, wzrok kierując na Satsuki i Tetsuyę. Między nim a Aomine wciąż trwało delikatne napięcie.- Słyszałem, że dobrze się bawiliście w sobotę.
–    Hm?- Kise spojrzał na niego z dystansem.- Tak, było super.
–    Oceanarium, co?- Daiki uśmiechnął się.- Fajne miejsce. Takie... romantyczne.
–    Ah tak?- Kise skrzyżował ręce na ramionach, nie patrząc na niego. Jego mina była zacięta, nie miał zamiaru dać się wciągnąć w tę subtelną gierkę.
    Ciemnoskóry zauważył to i zrobiło mu się trochę głupio. Nie chciał złościć Kise, w końcu bardzo go lubił, nawet jeśli czasem bywał irytujący. Jednak nic nie mógł poradzić na uczucie zazdrości, które ukłuło delikatnie jego serce.
–    Co powiesz na małe 1on1 dziś po treningu?- zagadnął, chcąc rozluźnić atmosferę.
–    Uhm...- Kise zerknął na niego nieco niepewnie.- Dzisiaj nie mogę, muszę jechać do studia.
–    Spoko, rozumiem. To może jutro?
–    Mamy trening do dwudziestej, chcesz mnie wykończyć?
–    Unikasz mnie, prawda?
–    Tak – przyznał bez wahania i wstydu.- I dobrze wiesz z jakiego powodu.
    Aomine westchnął ciężko, znów drapiąc się po głowie. Oczywiście, że wiedział. Męczyło go to od ponad tygodnia, ale wciąż nie potrafił zebrać się na odwagę i porozmawiać z Ryoutą w cztery oczy na temat tego, czego był świadkiem tamtego pamiętnego wieczora w sali gimnastycznej. Wiedział jednak, że kiedyś będzie musiało dojść do tej rozmowy.
–    Pogadamy o tym?- mruknął.- Dzisiaj, podczas przerwy na lunch, na dachu.
    Kise wahał się przez chwilę, patrząc jak Momoi, wtulona w ramię Kuroko, wypłakuje mu wyrzuty o to, że nie zabrał jej do Oceanarium.
–    W porządku...- westchnął w końcu z odrobinę ponurą miną.
–    Będę czekał.- Aomine poprawił torbę na ramieniu, po czym ruszył przed siebie, mijając dwójkę przyjaciół. Momoi nie przejęła się nim, jedynie Kuroko spojrzał z zaskoczeniem na oddalającego się Daikiego. Zerknął pytająco na Kise, jednak ten zdawał się nie dostrzegać skrytego w błękitnych oczach pytania. Uśmiechał się do nich szeroko, czekając aż Satsuki się uspokoi.
    Kuroko westchnął lekko, po raz ostatni spoglądając za oddalającymi się plecami ciemnoskórego.
    Miał nadzieję, że odczuwany przez niego niepokój dotyczył nadchodzących egzaminów, a nie kolejnych zmian w relacjach jego i jego przyjaciół.

***

    Kise cieszył się, że popołudniu pogoda nieco się ochłodziła. Słońce co jakiś czas kryło się za obłokami, dzięki czemu spędzanie czasu na dachu było całkiem znośne.
    Milczenie między Ryoutą a Aomine już nie.
    Oboje jedli śniadanie, nie odzywając się do siebie i unikając nawzajem swoich spojrzeń. Aomine wbijał wzrok w pudełko z bento, Kise zaś spoglądał w kierunku miasta, żując leniwie omlet. Nie miał zamiaru rozpoczynać rozmowy, w końcu to Daiki powinien to zrobić.
–    Ciepło dziś – mruknął Aomine.
–    W końcu mamy lato.- Kise chwycił pałeczkami kolejny kawałek puszystego omleta.- Zaprosiłeś mnie tu, żeby rozmawiać o pogodzie?
–    Próbuję podtrzymać rozmowę.
–    Nawet jej nie zacząłeś.
–    Staram się właśnie!
–    To staraj się bardziej!- Kise spojrzał na niego zirytowany.- Nie musisz odwlekać tego tematu, skoro obaj dobrze wiemy czego on dotyczy!
–    To takie dziwne, że trochę się wstydzę?
–    Mnie za to winisz?- Ryouta zmrużył lekko oczy.
–    Jakbyś nie wszedł wtedy na salę gimnastyczną to...
–    Nie waż się kończyć tego zdania, Ahominecchi.- Ryouta chwycił kartonik swojego soku i wbił w niego z impetem słomkę.- Dobrze wiesz, że mam na to ripostę.
–    O co się w ogóle tak pieklisz, co?- burknął Daiki, rumieniąc się.- To był tylko niewinny buziak...
–    W twoim wykonaniu nic nie jest „niewinne” - mruknął blondyn, po czym upił kilka łyków soku.- Kurokocchi powiedział, że czujesz do niego pociąg seksualny.
–    Ta.
–    Tak mu to wyjaśniłeś.
–    Bo to prawda.
–    I ja mam w to uwierzyć?
–    Jeśli nie chcesz wierzyć w prawdę, to twoja sprawa.- Aomine wzruszył lekko ramionami.
–    Otóż, chcę.- Kise odłożył kartonik na ziemię i usiadł wygodniej.- Zamieniam się w słuch, Aominecchi.
–    Nie musisz być taki sarkastyczny.- Ciemnoskóry skrzywił się lekko.- Tetsu mi się podoba. Nic więcej. Przepraszam, że byłeś świadkiem... czegoś takiego... to się więcej nie powtórzy. Tetsu już mi wybaczył, na pewno o tym wiesz. Ale wiem, że ty też jesteś na mnie zły, choć nie do końca wiem za co. Rozumiem, że byłeś świadkiem czegoś, być może, nieprzyjemnego, ale to nie powód, żeby mnie od razu nienawidzić i tak unikać.
–    Nikt nie powiedział, że cię nienawidzę – powiedział spokojnie Ryouta.- Po prostu uważam, że zachowałeś się nie fair.
–    Nie fair?
–    Udajesz, że nie rozumiesz o co mi chodzi, prawda?- Kise spojrzał na niego nieco umęczonym wzrokiem.- Aominecchi, nie oszukuj sam siebie. Dobrze wiesz co czujesz i dobrze wiesz co ja czuję. Ja też nie jestem ślepy, widzę, że jedziemy na tym samym wózku, więc nie ukryjesz tego przede mną. Kochasz Kurokocchiego. I to nie tak jak tę swoją Mai-chan. W kobietach interesują cię tylko duże cycki, nic poza tym. W Kurokocchim interesuje cię nie tylko ciało. Dobrze się z nim dogadujesz, lubisz spędzać z nim czas, nawet jeśli nie macie szczególnie dużo tematów do rozmowy. Możecie zająć się grą w kosza, bo obaj kochacie ją tak samo mocno. Mówienie, że jesteście partnerami tylko na boisku nie ma większego znaczenia. Charaktery macie inne, ale serca podobne.
–    Więc twierdzisz, że kocham Tetsu? I jesteś tego bardziej pewien niż ja sam?
–    Pewne rzeczy docierają do ciebie trochę późno, Aominecchi – westchnął Kise.- Czasem za późno. Skoro sam nie potrafisz tego zrozumieć, to trzeba ci to uświadomić.
–    A mówiąc, że jedziemy na tym samym wózku, masz na myśli, że też kochasz Tetsu?- Kiedy Kise jedynie patrzył na niego bez słowa, przez dłuższą chwilę utrzymując ten kontakt wzrokowy, Aomine westchnął ciężko, kręcąc głową.- Nie mogę powiedzieć, że się nad tym nie zastanawiałem, ale... nie wydaje ci się, że to dziwne? Chłopak, który zakochał się w facecie? Przecież to nienormalne.
–    Kto ci tak powiedział? Homofoby?
–    Wszyscy tak mówią.
–    Bo nie ma z takich związków dzieci, to wszystko. Mnie jakoś nieszczególnie obchodzi, czy ta osoba, którą kocham, ma odpowiednie narządy płciowe do kopulacji.- Kise wywrócił oczami.- I tak jestem za młody na robienie dzieci. Dla mnie liczy się uczucie. A miłość nie wybiera.- Blondyn chwycił w pałeczki kawałek omletu i włożył go do ust.- Dlaczego powiedziałeś mu, że to wszystko żart?- zapytał cicho.
–    Mówił ci o wycieczce?
–    Mówił.
–    Więc wiesz, jak to się wszystko stało.- Aomine chwycił drobny kamyk leżący obok niego i rzucił go przed siebie.- Kiedy rano zobaczyłem go na stołówce... Pomyślałem, że to moja wina. Wprowadziłem go w zakłopotanie, przeze mnie nie wiedział jak się zachować. Wyobrażasz sobie jak wyglądałyby nasze relacje po tym wszystkim?
–    A widzisz jak wyglądają nasze?
–    Ty nie wyznałeś mu uczuć.- Widząc znaczące spojrzenie Kise i jego lekko uniesione brwi, Aomine przełknął nerwowo ślinę.- Więc ty też...?
–    Oczywiście – westchnął Ryouta, odsuwając od siebie pudełko z bento.- Pomyślałem, że mam ostatnią szansę, żeby to zrobić. W sumie, gdyby nie ty, pewnie jeszcze długo bym się powstrzymywał. A może wcale nie powiedziałbym mu o tym, że go kocham. Ale kiedy dowiedziałem się o tamtej wycieczce, o pocałunku i twoim wyznaniu... stwierdziłem, że sam powinienem to zrobić. Trochę się bałem, no bo Kurokocchi wciąż był na ciebie zły, ale czułem, że jeśli nadal będę zwlekać, jeśli przyznam mu się znacznie później, to... źle zareaguje.- Ryouta upił drobny łyk soku.- To sobotnie spotkanie było tak naprawdę randką. Zaprosiłem na nią Kurokocchiego, tłumacząc, że chciałbym upewnić się co do moich uczuć. No i powiedziałem mu.
–    I... jak zareagował?
–    To naturalne, że był zaskoczony.- Kise uśmiechnął się słabo.- Ale kiedy wszystko mu wytłumaczyłem, zrozumiał mnie i zaakceptował.
–    Co...? Więc... jesteście teraz ze sobą?
–    Noo...nie.- Model posmutniał nieco.- Nie mam na co liczyć, Kurokocchi nie jest zainteresowany miłością, ale... po-podziękował mi.
    Aomine milczał, przyglądając się przyjacielowi w zamyśleniu. Nie mógł ukrywać, że trochę mu ulżyło, kiedy Kise powiedział, że nie są razem. Mimo wszystko trochę zazdrościł mu odwagi i upartości, sam chciałby być na jego miejscu.
–    Więc... myślisz, że mogę mu powiedzieć?- zapytał, rumieniąc się delikatnie.
–    Teraz?- Kise spojrzał na niego sceptycznie.- Wyznałeś mu uczucia, pocałowałeś go, powiedziałeś, że to był żart, potem znów pocałowałeś, a na koniec wytłumaczyłeś, że to przez pociąg seksualny.- Kise prychnął lekko.- To takie typowe dla ciebie, Aominecchi. Nie zrozum mnie źle, to nie tak, że próbuję „pozbyć się rywala”, ale nie wydaje ci się, że Kurokocchi zrazi się do ciebie, jeśli znów mu wyznasz miłość? Nawet jeśli wytłumaczysz swoje powody to, choć wierzę, że Kurokocchi jest wyrozumiały, może stracić do ciebie zaufanie, jeśli wciąż będziesz zmieniał zdanie.
    Aomine umilkł, przecierając palcami wnętrze dłoni. Zdawał sobie sprawę z tego, że Kise może mieć rację. Jedyne, o co miał wyrzuty do siebie samego, to o fakt, że sądził, iż znał swojego błękitnowłosego przyjaciela bardzo dobrze. Osądził go po jego zachowaniu na wycieczce i, nie zastanawiając się zbyt długo, obrócił w żart coś, co miało dla niego wielkie znaczenie. Dopiero rozmowa z Ryoutą uświadomiła mu, że nie znał Tetsu tak, jak sądził. Myśl, że Kuroko mógłby zaakceptować jego uczucia, nawet jeśli by ich nie odwzajemnił... samo to dawało mu odrobinę radości.
    Teraz jednak było za późno. Tetsuya wierzył, że wyznanie było żartem, wierzył, że pocałunek był chwilową słabością, że to „pociąg seksualny”, jak niemądrze nazwał to sam Aomine.
    I nic nie mógł już z tym zrobić.
–    Będę się zbierał, zaraz dzwonek – mruknął Kise, zbierając swoje rzeczy.
–    Koniec końców nie pogodziliśmy się – powiedział Aomine.- Rozumiem, dlaczego byłeś taki zły, i dlaczego uważałeś, że to „zagranie” było nie fair. Nawet jeśli nie miałem pojęcia o tym, że ty też go...- Ciemnoskóry odchrząknął głośno.- Sorry za to.
–    W porządku.- Kise wstał i spojrzał na niego z góry.- Nie idziesz?
–    Jeszcze chwilę tu sobie posiedzę.
–    Ale...- Ryouta przygryzł niepewnie wargę.- Nie będziesz płakał, no nie?
–    Zgłupiałeś?!- Aomine spojrzał na niego ze złością.- Taki wrażliwy to ja nie jestem! Po prostu chcę pobyć trochę sam!
–    No dobra...- Kise odetchnął, nie kryjąc ulgi.- W takim razie rozejm. Pohamuj się trochę z tym swoim napaleńcem wewnątrz ciebie. Możesz brać przykład ze mnie.
–    Czyli mam z okrzykiem radości rzucać się na Tetsu...?
–    To...!- Kise spłonął rumieńcem.- To akurat zachowanie bez podtekstów, zupełnie koleżeńskie! Idę, cześć!
–    Na razie...
    Ryouta, wciąż zarumieniony, nieco nerwowym krokiem opuścił dach. Kiedy zamknął za sobą drzwi, odetchnął głęboko i lekko się uśmiechnął. Mimo wszystko cieszył się, że on i Daiki się pogodzili, nawet jeśli nie pasowało mu do końca, iż ciemnoskóry był nie tylko rywalem w sporcie, ale i w miłości.
    Zszedł po schodach dość raźnym krokiem i skręcił w korytarz prowadzący do jego klasy. Już chciał do niej wejść, kiedy nagle poczuł czyjąś dłoń na przedramieniu.
–    Kise-kun?
–    Eh? O co chodzi?- Blondyn spojrzał na niską szatynkę o dużych oczach, która podeszła do niego z delikatnym uśmiechem na różowych ustach.
–    Jakiś czas temu był tu chłopak z klasy B, twój kolega z drużyny – odparła, trzepocząc zalotnie długimi rzęsami.- Pytał o ciebie.
–    Kolega z drużyny?- Kise zmarszczył lekko brwi. W drużynie było dwóch chłopaków z klasy drugiej B – Aomine i Kuroko. Z Aomine gadał wcześniej, czyżby to Tetsuya go szukał?
    Ryouta rzucił dziewczynie szybkie podziękowanie i udał się pospiesznym krokiem do sali jego przyjaciół. Na usta cisnął mu się uśmiech, który usilnie próbował powstrzymać, jednak szło mu to raczej kiepsko. Kiedy więc zerknął do klasy Kuroko i Aomine, jego twarz znów promieniała.
–    Kurokocchi?- zawołał, rozglądając się wokół.- Kurokocchi!
–    Proszę, nie krzycz tak, Kise-kun.- Ryouta drgnął, nieco przestraszony, kiedy Tetsuya niespodziewanie wyrósł tuż przed nim.
–    Ach, Kurokocchi! Słyszałem, że mnie szukałeś.
–    Mhm. Aomine-kun się ulotnił, więc pomyślałem, że zjemy razem lunch.
–    Och, Kurokocchi...- Kise spojrzał na niego ze wzruszeniem, ignorując myśl, że gdyby nie nieobecność Daikiego, Kuroko zapewne by o nim nie pomyślał.- I musiałeś zjeść zupełnie sam?
–    Nie – odparł spokojnie błękitnowłosy.- Zjadłem w towarzystwie Akashiego-kun, Midorimy-kun, Murasakibary-kun i Haizakiego-kun.
–    A-aha... rozumiem. Byłem na dachu z Aominecchim. To całe unikanie siebie nawzajem zaczynało być trochę męczące, dlatego postanowiliśmy się pogodzić.
–    I gdzie się teraz podziewa?
–    Został na dachu.- Kise wzruszył lekko ramionami.- Chce pobyć trochę sam.
–    Uhm... czyżbym był tematem rozmowy?
–    Między innymi, ale to dość oczywiste.- Ryouta uśmiechnął się do niego lekko.
–    No nic – westchnął Tetsuya.- Zagramy dziś po zajęciach sobotnie, nieudane 1on1?
–    Oh...- Uśmiech Kise natychmiast przygasł.- Przepraszam, Kurokocchi... Dziś nie mogę, muszę jechać do studia, bo potrzebują na szybko kilka zdjęć.
–    Rozumiem, w takim razie...
–    A może chcesz jechać ze mną?- wypalił Ryouta.
–    Proszę?- Kuroko zamrugał, zaskoczony.- Gdzie? Do studia?
–    Tak!- Kise pokiwał z entuzjazmem głową.- To tylko kilka zdjęć, nie zajmie dużo czasu! Będziesz miał okazję zobaczyć, jak pracuję.
    Kuroko spojrzał na niego trochę niepewnie, co wydało się Ryoucie nad wyraz urocze. Czekał z bijącym sercem na decyzję błękitnowłosego, w myślach szukając już wymówki dla fotografów, przez którą nie będzie mógł jednak przyjechać.
–    Dobrze – powiedział Kuroko, ku zaskoczeniu blondyna.- Co prawda nie interesuję się modą, ale ciekawi mnie jak wygląda taka sesja zdjęciowa.
–    Na pewno się nie zawiedziesz, Kurokocchi!- wykrzyknął z radością Kise.- Więc postanowione! Po treningu skoczymy do studia, a potem możemy iść na lody, czy coś. Lecę do klasy, do zobaczenia później!
    Kuroko pomachał mu na pożegnanie, patrząc jak biegnie korytarzem w kierunku swojej sali. W momencie kiedy zniknął za jej drzwiami, zza zakrętu wyłoniła się sylwetka Aomine. Chłopak szedł powolnym krokiem, z dłońmi wciśniętymi w kieszenie spodni. Kiedy spostrzegł Tetsuyę, uśmiechnął się lekko.
–    Wypatrujesz mnie, Tetsu?
–    Słyszałem, że rozmawiałeś z Kise-kun – mruknął Kuroko.
–    No tak.- Daiki zatrzymał się przy nim i spojrzał na niego z góry.
–    Pogodziliście się?
–    Tak.
–    Rozmawialiście o mnie, prawda? Dowiem się co dokładnie mówiliście na mój temat?
    Aomine przez dłuższą chwilę patrzył na niego bez słowa. Jego twarz nie wyrażała niczego konkretnego, podobnie jak i oczy. Kiedy Tetsuya otwierał już usta, by odezwać się ponownie, ciemnoskóry uniósł dłoń i poczochrał go delikatnie po włosach. A potem minął go i usiadł przy swojej ławce.
    Kuroko popatrzył na niego, wzdychając cicho. Oczywiście, nie miał co liczyć na to, że mu powie. W końcu nawet jeśli rozmowa dotyczyła jego osoby, to była to rozmowa między chłopakiem, który go kochał i chłopakiem, któremu się podobał. Nie powinien się wtrącać.
    Wrócił na swoje miejsce nieco niepocieszony. Chciał pomóc swoim przyjaciołom. Pomóc Aomine, pomóc Kise. Nawet, jeśli nie wiedział jak, nawet jeśli z pewnością nie było nic, co mógłby zrobić. Czuł się naprawdę bezradny.
    I zdecydowanie nie lubił tego uczucia.