Rozdział siódmy

    Chociaż z Oceanarium wyszli po osiemnastej, to na dworze i tak ciągle było całkiem duszno. W drodze powrotnej Kuroko był zmuszony wachlować sobie twarz zakupionym w sklepiku z pamiątkami wachlarzykiem. Nie polepszyło mu się nawet kiedy już wysiedli i ruszyli wolnym krokiem w kierunku domu Tetsuyi.
–    Jesteś pewien, że chcesz zagrać w takim stanie, Kurokocchi?- zmartwił się Kise.
–    Oczywiście, to mi zaraz przejdzie – powiedział chłopak, przecierając dłonią kark.- Czasami tak mam podczas takich upałów.
–    Hmm... Wiesz, może jednak powinniśmy sobie darować? Lepiej będzie jeśli odpoczniesz w domu.
–    Więc tak wygląda twój „cały dzień z Kurokocchim”?- westchnął Tetsuya.
–    Eh?!- Kise zarumienił się po uszy.- Wo-wolę przerwać to spotkanie dla twojego zdrowia, niż za jego cenę pograć w kosza! Następnym razem możemy to zrobić. A-albo w poniedziałek na treningu!- dodał pospiesznie, przypominając sobie o słowach Kuroko, który ostrzegł go, że ta „randka” jest pierwszą i jedyną.
–    Napijemy się czegoś u mnie i możemy iść – powiedział tylko Kuroko.
    Kise zamilkł, nieco zaskoczony stanowczością w jego głosie. Po chwili jednak westchnął ciężko, kręcąc głową.
–    Kurokocchi, czekaj!- Chwycił go za rękę, zatrzymując, a następnie przyciągnął go do siebie i przyłożył dłoń do jego czoła.- Tak jak myślałem, masz gorączkę, Kurokocchi!
–    Wydaje ci się, to twoja dłoń jest gorąca.
–    Nie wygłupiaj się, Kurokocchi, wiem co czuję!- Kise westchnął, nieco zirytowany.- Odprowadzę cię do domu, dobrze? Odpocznij, żebyś się przypadkiem nie rozchorował, bo Akashicchi mnie zamorduje...
    Tetsuya nie wyglądał na zbyt zadowolonego, jednak pozwolił poprowadzić się w kierunku jego domu. Prawdą było, że chłopak chciał trochę dłużej pobyć z Kise, żeby blondyn na długo zapamiętał tę „randkę”, chciał mu dać do zrozumienia, że chociaż nie czuje do niego nic poza przyjacielską sympatią, to jednak dobrze się z nim bawił.
–    Kurokocchi ma taki ładny domek!- powiedział radośnie Ryouta, kiedy stanęli przed niewielkim, piętrowym białym domkiem.
    Kuroko wyjął z kieszeni klucze, wybrał odpowiedni i już chciał włożyć go do zamka, kiedy niespodziewanie obraz rozmazał mu się i rozdwoił. Zmarszczył brwi, chwiejąc się lekko, postąpił krok do tyłu, wpadając na Ryoutę.
–    Ku-Kurokocchi?!- Kise przytrzymał go, patrząc na niego z niepokojem.
–    Przepraszam, to tylko chwilowy zawrót głowy – wymamrotał błękitnowłosy, zamykając oczy.
–    Wiedziałem, że to się może tak skończyć...- Blondyn wyjął z jego dłoni klucze i sam otworzył drzwi.- Przepraszam za najście!
    Przekroczyli próg, Kuroko będąc cały czas podtrzymywanym przez Kise. Chłopak zamknął za nimi drzwi i zrzucił pospiesznie buty.
–    Gdzie jest twój pokój, Kurokocchi? Powinieneś się natychmiast położyć!
–    Tam.- Tetsuya wskazał palcem drzwi na końcu korytarza, po czym ruszył ku nim z westchnieniem.- Przepraszam, że tak wyszło, Kise-kun.
–    Daj spokój, nie masz za co przepraszać! I tak świetnie się dzisiaj bawiłem w Oceanarium, to mi wystarczy do końca życia.
    Kuroko uśmiechnął się lekko, trochę rozbawiony. Kiedy weszli do jego pokoju, o własnych siłach podszedł do łóżka, choć wciąż asekurowany przez przyjaciela, po czym opadł z westchnieniem na miękki materac. Kise przysiadł na jego brzegu, przygryzając nerwowo wargę.
–    Twoich rodziców nie ma?
–    Nie, są w pracy.
–    Więc... trochę się tu porządzę, dobrze? Myślę, że kuchnię znajdę, przyniosę ci trochę wody. Masz gdzieś jakieś tabletki, albo witaminy, cokolwiek co pomoże na osłabienie?
–    Uhm... w kuchni mama trzyma takie czerwone pudełko, są to jakieś tabletki z kompleksem witamin, zwykle je biorę.
–    Dobrze, zaraz je przyniosę.
    Kiedy wyszedł, Kuroko z westchnieniem przyłożył dłoń do czoła. Naprawdę był zły na siebie, a dokładnie to na swoją odporność, a raczej jej brak. To miał być wyjątkowy dzień, był zaplanowany od początku do końca, a skończył się praktycznie w samym środku.
    A właśnie. Nie zapytał jeszcze Kise, czy upewnił się co do swoich uczuć...
–    Jak tam, żyjesz?- Ryouta wszedł do pokoju z uśmiechem, niosąc w dłoniach pudełko tabletek i szklankę wody.
    Tetsuya podniósł się na chwilę, by móc wziąć jedną i wypić ponad połowę chłodnej wody, następnie zaś znów opadł na poduszki.
–    Przepraszam, Kise-kun – wymamrotał.
–    Mówiłem już, że nie masz za co przepraszać.- Kise uśmiechnął się, siadając na łóżku.- Nic złego się nie stało! Spędziliśmy razem kilka godzin, to dla mnie naprawdę wiele.
–    Czy upewniłeś się w swoich uczuciach?
–    Eh? Mówiłeś, że nie chcesz o tym słyszeć...
–    Nie chciałem słyszeć wyznania – sprostował.- Jednak zastanawiam się, czy ci się udało?
–    Oh... tak. Tak, udało się. Dziękuję, Kurokocchi!
    Kuroko skinął lekko głową, odwzajemniając jego uśmiech. Przez dłuższą chwilę przyglądał się blondynowi, chcąc spróbować odczytać z jego twarzy, czy jest zadowolony z „rezultatu” ich randki. Jego policzki były delikatnie zarumienione, usta rozciągały się w uśmiechu, choć z każdą chwilą powoli słabnącym. Oczy, do tej pory roześmiane, z figlarnymi iskierkami, teraz jakby odrobinę zmętniały.
    Tetsuya sam nie wiedział, dlaczego nie jest w stanie oderwać się od tych oczu. Chciał coś powiedzieć, ale zdołał jedynie rozchylić delikatnie usta. Głos uwiązł mu w gardle, słów zabrakło. Pozostało tylko spojrzenie, przyciągające, coraz bliżej i bliżej.
    Kiedy Ryouta zacisnął usta i zaczął powoli pochylać się nad błękitnowłosym, chłopak nie zareagował. Leżał spokojnie, czuł przyspieszone bicie serca, ale nie obawiał się niczego, nie odsunął się. Nie odepchnął Kise, kiedy ten spojrzał na niego niepewnie, będąc ledwie centymetr nad jego ustami, i nie odepchnął go, gdy zamknął oczy i złączył ich wargi.
    To było ledwie kilka sekund trwania w bezruchu.
    A potem Kuroko również zamknął oczy i odwzajemnił pocałunek.
    Gdyby Kise potrafił w tym momencie używać mózgu, zapewne pomyślałby, że to wszystko jest nierealne. Zastanawiałby się, czy to sen go zmorzył w autobusie, gdy wracał z Kuroko z Oceanarium, czy to jednak jawa, czy naprawdę właśnie całuje jego wilgotne od niedawno pitej wody usta i nieśmiało trąca językiem jego język, wciąż smakujący wanilią.
    To chyba jednak sen... Przecież nic nie wskazywało na to, że Tetsuya jest zainteresowany Ryoutą, dlaczego więc miałby z takim uczuciem odwzajemniać jego pocałunek? Dlaczego W OGÓLE miałby go odwzajemniać? Powiedział, że nie odwzajemni jego uczucia, że chce się skupić na szkole i treningach...
    Czy zmienił zdanie?
    Chciał o to zapytać. Nawet jeśli to sen, to pytanie cisnęło mu się na usta, chciał je zadać. Ale nie mógł oderwać się od jego ust, od smaku tej wanilii, za którą przecież do tej pory nie przepadał.
–    Mm.- Kuroko jęknął cicho, poruszając się nerwowo na łóżku. Położył dłonie na klatce piersiowej Kise i delikatnie na nią nacisnął.
    Kise niechętnie się wycofał, jednak bez sprzeciwów. Otworzył oczy, popatrzył na zarumienioną twarz przyjaciela, powoli się wyprostował. Nie był pewien, co dalej robić. Zacząć mówić? Ale co? Obudzić się?
    Nie chciał.
–    Przepraszam...- szepnął Kuroko, siadając na łóżku.- Kise-kun, bardzo cię przepraszam.
    Zabolało go, ale krótko. Jedno ukłucie prosto w serce, ale chwilę później pojawiła się myśl, że przecież Tetsuya nie zrobił nic złego. Ot, po prostu spełnił czyjeś jedno, drobne marzenie.
    Blondyn uśmiechnął się leniwie, kręcąc głową.
–    Kurokocchi, nie masz pojęcia jak bardzo szczęśliwy jestem – powiedział spokojnie.- Nie potrafię nawet tego opisać, w życiu tego nie zrozumiesz.- Roześmiał się lekko.- Bardzo ci dziękuję. Kurokocchi...- westchnął, chwytając delikatnie jego twarz i obracając ją w swoją stronę.- Niczym się nie zadręczaj. Nie zrobiłeś nic niewłaściwego, nie mam na nic nadziei, nie będę cię unikał, ani stronił od rozmów. Nie będę naciskał, przekonywał, czy szantażował cię. Jesteśmy przyjaciółmi, prawda?
    Kuroko przyciągnął do siebie kolana, objął je ramionami i westchnął ciężko.
–    Tak, oczywiście – wymamrotał.
–    Możesz ze mną porozmawiać o wszystkim – dodał Kise.- Zawsze cię wysłucham.
    Błękitnowłosy spojrzał na niego uważnie, przygryzając lekko wargę. Nie musiał pytać Kise o to, w jaki sposób domyślił się, że coś go gryzie. Wiedział, że nie bez powodu Ryouta wspomniał o rozmowach.
–    Przepraszam – powiedział cicho, znów wzdychając.- Ja... naprawdę dobrze się dzisiaj bawiłem, Kise-kun. To był pierwszy raz kiedy tak szczerze rozmawialiśmy i... nawet z Aomine-kun nigdy nie dogadywałem się tak dobrze. Kiedy powiedziałeś mi na dachu, że wydaje ci się, iż coś do mnie czujesz, byłem zaskoczony, ale też... zrobiło mi się trochę miło. Od początku wiedziałem, że nie odwzajemnię twojego uczucia, i nadal pozostaję przy tym stwierdzeniu, ale... Trochę mnie poruszyły twoje starania o to, bym czuł się przy tobie komfortowo, wiedząc, że nic nie zmieni naszych relacji, że akceptujesz je w pełni takie, jakie są. Na dodatek kiedy powiedziałeś mi, w jaki sposób mnie postrzegasz, twoja szczerość i radość z samego faktu, że zgodziłem się na to spotkanie... To nie tak, że chciałem ci zrekompensować brak odwzajemnionych uczuć z mojej strony. To była raczej forma... podziękowania?- Spojrzał na niego niepewnie, westchnął ciężko.- Przepraszam, Kise-kun. Nie powinienem był tego robić, to był bardzo głupi pomysł. Ale nie mogę ukrywać, że tego nie planowałem. Co prawda moje osłabienie wszystko zepsuło...
–    Planowałeś to, Kurokocchi?- bąknął Kise, mrugając zaskoczony.
–    Tak.- Błękitnowłosy skinął głową.- Wpadłem na to, kiedy zakończył się występ delfinów. Pomyślałem, że właściwie randki kończy się zwykle pocałunkiem, prawda? Nie chciałem tego zrobić w tak jawny sposób... Planowałem zrobić to krótko i szybko, na boisku, kiedy na przykład niechcący wpadłbym na ciebie i przewrócilibyśmy się na siebie. To żenujące, wiem. Przepraszam...
    Kise nie potrafił powstrzymać rozbawienia. Parsknął głośno śmiechem, odrzucając głowę w tył.
–    Ku... Kurokocchi, naprawdę chciałeś tak to rozegrać? Ahahaha!
–    Śmiej się, śmiej – mruknął Kuroko.
–    Oh, rany, Kurokocchi...- Ryouta przytulił się do niego mocno, by móc ukryć łzy, które niekontrolowanie napłynęły do jego oczu. Dolna warga sama zaczęła drżeć, radość mieszała się z wzruszeniem i rozbawieniem.- Kurokocchi, tak bardzo cię przepraszam!
–    Za co...?- zdziwił się Tetuya, obejmując go niepewnie dłońmi.
–    Za to, co teraz powiem...- Kise westchnął drżąco, uspokajając oddech, oparł czoło o ramię Kuroko.- Kocham cię, Kurokocchi. Uświadomiłem to sobie już w Oceanarium, ale teraz... Przepraszam, przysięgam, że więcej tego nie powtórzę! Mogę nawet zniknąć ci z oczu na jeden dzień, jeśli chcesz ode mnie odpocząć, ale chcę, żebyś wiedział. Musisz wiedzieć, Kurokocchi. Przepraszam, że przysporzyłem ci tyle problemów moim wyznaniem. Nadal niczego nie oczekuję, chcę tylko, żebyś wiedział...
    Kuroko nie odezwał się. Właściwie był na to przygotowany. Może i nie znał za dobrze Ryouty, ale nie trudno było mu domyśleć się, że to nie jest typ osoby ukrywającej uczucia. To była tylko kwestia czasu, kiedy zdecyduje się jednak powiedzieć te dwa, tak ważne dla niego słowa.
–    Nie przepraszaj – wymamrotał Tetsuya, wtulając się w niego i przymykając oczy.- Proszę, zostańmy przyjaciółmi.
–    Oczywiście!- Kise roześmiał, otarł pospiesznie oczy i odsunął się, by móc spojrzeć na jego twarz.- A... mogę cię tylko o coś zapytać?
–    Tak?
–    Pocałunek... to bardzo romantyczny moment. Dlaczego zdecydowałeś się właśnie na taki sposób podziękowania mi? Mogłeś przecież zwyczajnie to powiedzieć, albo przytulić mnie, a i tak też umierałbym ze szczęścia!
–    Uhm...- Kuroko zarumienił się lekko, unikając jego wzroku.- Mogę prosić o inne pytanie?
–    Hmm... nie – odparł z uśmiechem, a kiedy Tetsuya wciąż uparcie milczał, przechylił lekko głowę w lewo, przyglądając mu się.- Kurokocchi? Czy to możliwe, że... po prostu to lubisz?
–    N-nie mogę tego stwierdzić po ledwie trzech próbach!- burknął nieco rozzłoszczony.
–    Oh... zawstydziłeś się...
–    Słucham?
–    Nic, nic!- Kise uśmiechnął się do niego promiennie.- Kurokocchi, co powiesz na to, żebym oprócz przyjaciela był twoim „kumplem od całowania”?
–    Co, proszę?- Tetsuya spojrzał na niego z niedowierzaniem.
–    Myślę, że nie stanie się nic złego, jeśli będziemy się czasem całować.
–    Kise-kun, czy ty przypadkiem po drodze nie uderzyłeś o coś głową? Mówimy tutaj o czymś, co normalnie robią tylko zakochani! Nie pasuję do tego schematu.
–    No niby tak, ale...- Kise przygryzł lekko wargę.- Twój pocałunek przed chwilą był formą podziękowania, prawda? Więc może będziesz mnie całował za każdym razem, gdy będziesz chciał mi za coś podziękować?
–    Masz mnie za idiotę?- Kuroko spojrzał na niego groźnie.
–    O-oczywiście, że nie!
–    Chyba nie sądziłeś, że zgodzę się na coś takiego? Już mówiłem, że ten pocałunek był głupim pomysłem, nie chcę, żebyś bardziej „zagłębiał” się w uczucia, które do mnie żywisz! Właściwie to wolałbym, żebyś przekierował je na kogoś innego, ale zdaję sobie sprawę, że to nie jest takie łatwe. Im mniej będziemy poruszać ten temat, tym szybciej ci przejdzie.
–    Hmm... może masz rację – zastanowił się głośno Kise.- Ale chyba nie sądzisz, że minie mi to do zakończenia szkoły? Musiałbym chyba w ogóle cię nie widywać. Chyba – powtórzył znacząco.
–    Więc co proponujesz?- westchnął Kuroko.
–    Zostawić wszystko tak, jak jest – odparł spokojnie Ryouta.- Bądźmy przyjaciółmi i kumplami od całowania!
–    Masz złe zamiary, czuję to.
–    Nie jestem Aominecchim! Przynajmniej nie ukrywam tego, co czuję, ani nie próbuję obrócić wszystkiego w żart! Wiem, że nie muszę się bać, że nasze relacje się zepsują, bo Kurokocchi mnie rozumie!
–    Miło mi to słyszeć, ale w dalszym ciągu nie zgadzam się na coś tak absurdalnego.
–    Do niczego cię nie zmuszam – powiedział Kise z łagodnym uśmiechem.- Ale gdybyś czasem potrzebował jednak przytulenia, to zawsze jestem chętny!
–    Nie przekraczajmy granicy przyjaźni.
–    Przyjaciele też się tulą!- nadąsał się blondyn.
–    Ale nie całują!
    Kise zaśmiał się tylko i wystawił mu język, mrugając okiem. Kuroko pokręcił z niedowierzaniem głową. Czy on naprawdę był przy zdrowych zmysłach? Proponować coś takiego komuś, komu przed chwilą wyznało się miłość, a kto nie jest w stanie jej odwzajemnić...
–    Robi się późno, będę się zbierał – powiedział Kise.- Już lepiej się czujesz, prawda?
–    Tak. Dziękuję.
–    To ja dziękuję! Świetnie się dzisiaj bawiłem, no i dostałem najpiękniejszą nagrodę jaką tylko mogłem za moje „wysiłki”.
–    Ten pocałunek...
–    Nie mówię o pocałunku.- Kise uśmiechnął się do niego.- Kurokocchi, zaakceptowałeś moje uczucia. Nie odwzajemniasz ich, ale też nie odrzucasz. Akceptujesz je i myślisz o nich, starasz się postępować tak, by nie przysporzyć mi cierpienia, a wręcz mnie uszczęśliwić. Nie masz pojęcia jak wiele to dla mnie znaczy.
–    A ty próbujesz to właśnie zrujnować, proponując mi całowanie się.
–    Tylko ty odbierasz to w ten sposób – rzekł spokojnie blondyn.- Nie ukrywam, że tego pragnę, bo będzie dla mnie ogromną przyjemnością, dostawać od ciebie coś, czego nie dostaje nikt inny. Ale jednocześnie cały czas wiem, że nie mam oczekiwać czegoś więcej. Kurokocchi – westchnął Kise, patrząc na niego ze znaczącym uśmiechem.- Przyjaciele. Nic więcej. Wiem, że wiele osób ma mnie za idiotę, ale nie jestem wcale taki głupi. Nadziei możesz mi narobić tylko w jeden sposób.
–    Jaki?
–    Mówiąc mi to, co wyznałem ci dzisiaj ja – odparł, wstając.- A czego obiecałem więcej nie powtarzać.
–    Więc nawet gdybym został twoim chłopakiem, nie odbierałbyś tego jako nadzieję?
–    Eh?! N-no to jednak dwa sposoby...- bąknął, czerwieniąc się.- Chociaż w sumie... ż-żeby zostać moim chłopakiem, Kurokocchi musiałby wyznać mi uczucia!
–    Czyli na jedno wychodzi – mruknął z uśmiechem Tetsuya.- Kise-kun, naprawdę jesteś głupi.
    Ryouta uśmiechnął się do niego w odpowiedzi, a potem wyszedł z jego pokoju. Kuroko przez chwilę zastanawiał się, czy nie odprowadzić go do drzwi, jednak ostatecznie opadł na poduszki, czując się pozbawiony energii i życia.
    Chyba był bardziej chory, niż myślał.