Rozdział szósty

    Chociaż Kise powiedział Tetsuyi, że nie ma traktować ich wspólnego wyjścia jak randki, błękitnowłosemu ciężko było nie myśleć o tym spotkaniu jak o czymś, co dla Ryouty znaczyło więcej. Mając świadomość, że tego dnia blondyn chce spędzić z nim czas sam na sam po to, by upewnić się co do niego czuje, nie potrafił przekonać sam siebie, że to tylko zwykłe wyjście z kolegą. Nic więc nie mógł poradzić na to, że mimo wszystko trochę się stresował.
    Także i tego dnia na zewnątrz panował upał, dlatego chłopcy umówili się, że najpierw pojadą do Oceanarium, a później na lody. Dopiero na koniec mieli umilić sobie wieczór krótkim starciem 1on1. Początkowo Kuroko nie był zbyt zachwycony tym pomysłem, ale zdawał sobie sprawę z tego jak bardzo Kise zależy na tym spotkaniu. Gra na zewnątrz w tak wysokiej temperaturze mogłaby być niebezpieczna, dlatego lepiej, by poczekali do wieczora aż się ochłodzi.
    Zakładając zwykłe krótkie spodnie, t-shirt oraz lekką koszulę z krótkim rękawem, Kuroko z pewnego rodzaju rozbawieniem pomyślał, że powinien trochę dłużej zastanowić się nad swoim ubiorem, skoro wybierał się na randkę. Nigdy nie przywiązywał do tego wagi, ale wspominając książki, które czytał, czy też filmy, które oglądał, bohaterka zawsze co najmniej przez półtora godziny zastanawiała się nad tym, co ma ubrać.
    Jemu zajęło to ledwie dwie minuty.
    Wychodząc z domu, miał całkiem dobry humor, nawet jeśli jego pierwsza randka miała być z chłopakiem. Ciężko było mu powstrzymać cisnący się na usta uśmiech. Ta sytuacja wydawała mu się niedorzeczna – szedł przecież na randkę ze swoim kolegą z drużyny, który w dodatku był modelem o rosnącej popularności. Ale mimo to... tak jakby był trochę...
    Szczęśliwy?
    Na przystanku, na którym się umówili, stało już kilka osób. Starszy pan z laską, młoda kobieta z dzieckiem i trójka roześmianych dziewczyn z torbami, które najprawdopodobniej wybierały się na basen, sądząc po zawiązanych na ich karkach sznurkach niknących za dekoltem. Tetsuya stanął na uboczu, rozglądając się za swoim przyjacielem. Nie był pewien, z której strony nadejdzie.
    Dziwnie się czuł, ponieważ wiedział, że to, co rozpiera jego serce i klatkę piersiową, to podekscytowanie. Nieważne czy z chłopakiem czy z dziewczyną – to była jego pierwsza w życiu randka i postanowił ostatecznie tak właśnie traktować to spotkanie. Nie był uprzedzony do homoseksualistów, uważał, że każdy ma prawo do miłości, oczywiście w granicach rozsądku, i choć sam nie był szczególnie zainteresowany romantyczną sferą życia, to jednak gdzieś w środku pragnął, by to był wyjątkowy dzień.
–    Kurokocchi, dzień dobry! Przepraszam, długo czekałeś?
    Kuroko odwrócił się, przełykając nerwowo ślinę. Ryouta podbiegł do niego z jego prawej strony z nieco zmartwioną miną. Chłopak miał na sobie ciemne spodnie, białą luźną koszulkę w niebieskie pionowe paski i szaroniebieski rozpinany sweter. Przystojną twarz zdobiły okulary w ciemnej oprawce. Było też jeszcze coś, czego do tej pory Tetsuya nigdy u niego nie widział.
–    Nie, dopiero przyszedłem – odparł spokojnie.- Kise-kun... pofarbowałeś włosy?
–    Ah, nie, nie!- Ryouta roześmiał się lekko.- To tylko peruka. Wiesz, dzięki temu istnieje mniejsze prawdopodobieństwo, że zostanę rozpoznany. Raczej nie bawilibyśmy się dobrze, gdyby ciągle zaczepiały mnie moje fanki, prosząc o autograf, prawda?
–    W sumie racja.- Kuroko zupełnie zapomniał o tym, że akurat jeśli chodzi o Tokio, to jego blondwłosy przyjaciel był rozpoznawany gdziekolwiek tylko się zjawił.- Myślę, że w blondzie wyglądasz o wiele lepiej niż w czerni.
–    Ah, dz-dziękuję – bąknął Kise, drapiąc się nerwowo po głowie.
–    Zrobiło ci się miło?
–    Eh?!
–    Zarumieniłeś się.
–    O-Oczywiście, że mi miło! Rzadko kiedy mnie komplementujesz... w-w ogóle rzadko prawisz komuś komplementy...
    Kuroko uśmiechnął się do niego lekko, nieco rozbawiony. Z drugiej strony trochę mu ulżyło, ponieważ wyglądało na to, że jego przyjaciel denerwuje się nawet bardziej od niego.
–    Byłeś już kiedyś w oceanarium, Kurokocchi?- zagadnął Kise, kiedy wsiedli do autobusu i zajęli miejsca.
–    Tak, gdy byłem jeszcze małym dzieckiem – odparł chłopak.- Nie za bardzo więc już pamiętam, jak tam jest. A ty, Kise-kun? Często tam chodzisz?
–    Nie, byłem tam może ze trzy razy. Ale lubię to miejsce, lubię patrzeć na te wszystkie kolorowe ryby, różne rekiny i cały ten podwodny świat. Bardzo się cieszę, że zgodziłeś się pójść tam dzisiaj ze mną!
–    Sądziłem, że częściej tam bywasz, w końcu to doskonałe miejsce na randki. Nie zabierasz tam swoich koleżanek?
–    Koleżanek...?
–    Przecież często chodzisz na randki, prawda?
–    N-nie do końca...- bąknął Ryouta, rumieniąc się.- Zwykle wychodzę tylko w grupie na karaoke, albo na zakupy. Dziewczyny lubią mój gust i często pytają mnie o rady dotyczące ciuchów, albo też kosmetyków. Rzadko kiedy spotykałem się z jakąś na osobności.
–    Mówisz w czasie przeszłym – zauważył Kuroko.- Więc teraz już się z nimi nie spotykasz?
–    Nie bardzo mam na to ochotę – powiedział z nerwowym uśmiechem.- Pewnie przez to, że za dużo myślę o t...tobie...
–    Oh.
–    Przepraszam, nie chciałem, żebyś poczuł się zniesmaczony czy zażenowany...
–    Nic z tych rzeczy.- Kuroko wydał mu się trochę oburzony.- Dlaczego miałbym być zniesmaczony czyimiś uczuciami?
–    Eh, no bo...- Kise urwał na chwilę, a potem westchnął z uśmiechem.- Kurokocchi, ty naprawdę wszystkich traktujesz tak samo, prawda?
–    Oczywiście – odparł spokojnie.- Czy to niedobrze?
–    Skąd. Uwielbiam w tobie tę cechę. Jesteś prawdopodobnie jedynym człowiekiem na Ziemi, który nie patrzy na nikogo z góry i nie ocenia go na pierwszy rzut oka. No i w dodatku nie odrzuciłeś mnie tak od razu, nie wydawałeś się być obrzydzony moim wyznaniem!
–    Jestem tolerancyjny, nie mam nic przeciwko związkom homoseksualnym, choć sam jakoś nieszczególnie się do nich palę. Ale jeśli taka jest twoja orientacja, to mnie to nie przeszkadza. Kise-kun to nadal Kise-kun.
–    Ku-Kurokocchi, mam ochotę cię uściskać – jęknął cicho Kise, na krótką chwilę kryjąc twarz w dłoniach. Po chwili spojrzał na błękitnowłosego z uśmiechem.- Ale wiesz, Kurokocchi, to nie tak, że...- nagle urwał, po czym rozejrzał się wokół, upewniając że nie ma nikogo w pobliżu miejsc, na których siedzieli.- To nie tak, że jestem gejem. Do tej pory nie podobał mi się żaden chłopak, prócz ciebie.
–    Tylko mi nie mów, że ty również uważasz, że wyglądam jak dziewczyna – westchnął ciężko Tetsuya.
–    Eh?- Kise zamrugał, zaskoczony.- Kurokocchi nie jest jak dziewczyna! Ani trochę! Przecież widać, że jesteś stuprocentowym chłopakiem.
–    Oh.- Kuroko uśmiechnął się lekko, zadowolony.- No, teraz to ja mam ochotę cię uściskać.- Ryouta spłonął rumieńcem na te słowa.- Wspominałem ci, że Aomine-kun twierdzi, że wyglądam jak dziewczyna. Obawiam się więc, że jestem teraz trochę przewrażliwiony na tym punkcie, skoro w moim życiu już drugi chłopak okazuje mną zainteresowanie.
–    J-ja nie patrzę na ciebie w taki sposób!- bąknął Kise, plącząc nerwowo palce.- Ja... ja bardziej zwracam uwagę na twój charakter! Znaczy, oczywiście, Kurokocchi jest przystojny...- wymamrotał cicho.- Nawet bardzo, strasznie mi się podobasz... ale ja tam nie patrzę na wygląd, tylko na wnętrze!
–    Bardzo mnie to cieszy. Jednak nadal nie sądzę, bym był w stanie to odwzajemnić. Póki co nie jestem zainteresowany takimi romantycznymi sprawami. Na to przyjdzie jeszcze czas, chcę się skupić na koszykówce i na nauce.
–    Domyślam się – powiedział Kise z lekkim uśmiechem.- Jednak wiesz, Kurokocchi, miło jest od czasu do czasu spotkać się z kimś, kogo bardzo lubisz, i tak spędzić z nim trochę czasu... Życie wtedy nie wydaje się takie monotonne. Oczywiście, nie twierdzę, że życie Kurokocchiego jest nudne, czy coś!
–    Wydaje mi się, że cię rozumiem – powiedział spokojnie Kuroko.- Każdy z nas jest inny, prawda? Myślę, że przyjaźń polega na tym, by akceptować siebie nawzajem niezależnie od tego, jakim się jest.
–    A-a ja myślę, że nie tylko przyjaźń – rzekł cicho Ryouta.- Ah, to nasz przystanek!
    Obaj wysiedli z autobusu, stając w cieniu pobliskiego drzewa. Mieli to szczęście, że odkąd wybudowali drugą część budynku Oceanarium, drugie wejście do niego mieściło się znacznie bliżej niż to pierwotne. Ruszyli razem ulicą, tuż za czteroosobową rodziną, która najwyraźniej zmierzała w tym samym kierunku.
–    Chyba sporo się zmieniło, odkąd ostatni raz tu byłem – mruknął Kuroko, kiedy przekraczali próg budynku i ustawili się w kolejce po bilety.
–    Co roku pojawiają się tutaj nowe okazy wodnych stworzeń – powiedział z uśmiechem Kise.- Skoro ostatni raz byłeś tutaj będąc dzieckiem, będziemy mieli sporo rzeczy do zobaczenia! Szkoda, że nie wziąłem aparatu...
–    Myślę, że nie byłby potrzebny – rzekł Tetsuya.- Nigdy nie robię zdjęć w miejscach, które zwiedzam. Dzięki temu bardziej za nimi tęsknię i to trochę mocniej motywuje mnie do ponownego przyjazdu.
–    Hmm, ale nie zawsze ma się okazje pojechać ze znajomym – zauważył Kise.- Wiesz, za czterdzieści lat możemy się więcej nie spotkać. Fajnie by było mieć chociaż jakieś zdjęcia na pamiątkę, zwłaszcza jeśli chce się zapamiętać i uwiecznić na fotografiach najzabawniejsze momenty!
–    Jak na przykład zdjęcie Aomine-kun, które zrobiłeś, kiedy zapatrzył się na jakąś dziewczynę i wszedł w słup?
–    Oh, miałem takie niewiarygodne szczęście, że akurat robiłem to zdjęcie!- Ryouta zaśmiał się.- Nie wybaczyłbym sobie, gdyby mnie to ominęło!
–    Swoją drogą, pokazywałeś już te zdjęcia naszym kolegom?
–    Midorimacchi nie był zainteresowany, chociaż zerkał mi przez ramię i komentował, ale tylko Murasakibaracchi widział je wszystkie. Akashicchi się spieszył, Nijimura-senpai był u trenera, no a Haizaki-kun jak zawsze był zajęty jakąś dziewczyną.- Kise wywrócił oczami, po czym uśmiechnął się do siedzącej za okienkiem młodej kobiety.- Poproszę dwa bilety ulgowe!
    Po zakupieniu biletów chłopcy od razu udali się w stronę podwodnego korytarza, najciekawszej części Oceanarium.
–    Raczej nie mają tu wholphina*, prawda?- zagadnął Kuroko.
–    Obawiam się, że nie – odparł Kise, przyglądając się z lekkim uśmiechem przepływającej obok nich grupie niebiesko-żółtych ryb.- Można je zobaczyć w amerykańskich oceanariach.
–    Byłeś tam kiedyś, Kise-kun?
–    Nie, ale siostra mnie zapewnia, że kiedyś tam wyląduję – zaśmiał się chłopak.
    Przez dłuższą chwilę szli w milczeniu, rozglądając się po ogromnym akwarium, na którego dnie się znajdowali. I chociaż za grubą szklaną szybą pływały setki, a może nawet i tysiące pięknych, różnobarwnych ryb, to i tak nie powstrzymały one Ryouty od częstego zerkania na Tetsuyę.
    Był niewiarygodnie szczęśliwy, mogąc z nim być tam sam na sam, mogąc porozmawiać tylko z nim i popatrzeć tylko na niego.
    Wcześniej nie okłamał go mówiąc, że nie jest pewien swych uczuć. Rzeczywiście tak było, nie wiedział, czy to co czuje do Kuroko naprawdę jest miłością, czy po prostu podziwem połączonym ze zwykłym lubieniem i fascynacją jego talentem ujawnianym na boisku, którego nie potrafił skopiować.
    Ale przecież w przypadku Aomine było tak samo. Podziwiał go, bardzo go lubił i był zafascynowany jego niesamowitymi zdolnościami, nie potrafił ich przyswoić, nie potrafił go pokonać. A jednak to nie z nim chciał pójść na randkę, to nie o nim ciągle myślał, to nie za jego towarzystwem tak tęsknił.
    I to nie jego dłoń chciał teraz potrzymać.
–    Kise-kun, nudzisz się?
–    Eh...? N-nie, skąd!- wykrzyknął blondyn, rumieniąc się.- T-trochę się zamyśliłem, przepraszam!
    Kuroko milczał przez dłuższą chwilę, wpatrując się w niego uważnie spojrzeniem błękitnych oczu. W końcu spojrzał gdzieś za niego i westchnął cicho.
–    Pójdziemy się czegoś napić? Tam niedaleko jest chyba jakaś kawiarenka, czy coś...
–    Ah, dobrze, oczywiście! Jeszcze raz przepraszam...
–    W porządku, nic się nie stało.- Tetsuya skinął głową.- Po prostu zajmę cię rozmową, żebyś już więcej nie odpływał.
    Ryouta zaśmiał się lekko, wciąż nieco zawstydzony tym drobnym „wypadkiem”. Było mu wstyd, że dał się tak wciągnąć w rozmyślenia. Przecież był na randce, powinien dbać o swojego...! Towarzysza? Jakkolwiek to nazwać, to nie było ważne, liczyło się to, że to on zaprosił tu Kuroko i to on musiał zadbać o dobrą atmosferę.
–    Ja stawiam!- powiedział z uśmiechem.- Co ci wziąć, Kurokocchi?
–    Naprawdę musisz płacić za mnie? Czuję się trochę niekomfortowo...
–    Uhm... m-mogę nalegać?- zapytał niepewnie.
    Kuroko westchnął ciężko, poddając się pod wpływem spojrzenia złotych oczu Kise, które zdecydowanie przypominały mu spojrzenie loris**. Skinął głową, po czym razem podeszli do lady, by przejrzeć wiszące na ścianie menu.
–    Mają shake'i – mruknął Tetsuya.- Poproszę małego.
–    Ok!- Kise był wyraźnie zadowolony.
    Podczas gdy blondyn – a raczej obecnie brunet – poszedł złożyć zamówienie, Kuroko zajął miejsce przy jednym z okrągłych stolików. Prócz ich obu, kawiarenka miała za gości tylko trzy studentki, zerkające z zachwytem na Kise, co z jakiegoś powodu trochę irytowało Tetsuyę.
–    Proszę, Kurokocchi.- Ryouta podszedł do stolika, kładąc przed swoim przyjacielem tekturowy kubek.
–    Zaskakująco duży ten mały shake – mruknął Kuroko ze zmarszczonymi brwiami, spoglądając podejrzliwie na Kise.
–    Tak myślisz?- Ryouta unikał jego spojrzenia, uśmiechając się i wyciągając z papierka słomkę.
    Błękitnowłosy pokręcił tylko głową, również pozbywając się papierka ze swojej słomki. Wbił ją w mały otwór w wieczku i pociągnął niewielki łyk. Waniliowa słodycz spłynęła w jego gardle, przyjemnie chłodząc.
–    Dobre – stwierdził.- Nawet lepsze niż w Maji Burgerze.
–    Moja granita też jest całkiem dobra.- Kise ugryzł się szybko w język, powstrzymując od zaproponowania Kuroko, by ten sam jej spróbował.
–    Może pójdziemy później zobaczyć rekiny?
–    Jasne, mamy mnóstwo czasu! Co powiesz na to, żebyśmy o siedemnastej trzydzieści poszli obejrzeć występ delfinów? Są przesłodkie!
–    Mhm, jestem za.- Tetsuya upił kolejny łyk shake'a, przypatrując się z ciekawością Kise, z twarzy którego wciąż nie schodził ten sam radosny uśmiech.
–    Zdaje się, że będzie trwał jakieś czterdzieści minut, więc zdążymy na autobus o wpół do siódmej. Potem możemy iść trochę pograć, na godzinkę czy dwie, tylko nie wiem, gdzie byś wolał? U mnie w pobliżu domu nie ma żadnego ulicznego boiska, ale u ciebie w parku jest, prawda?
–    Tak, zgadza się.
–    Więc najkorzystniej będzie wpaść do ciebie po piłkę i będziemy mogli zagrać!
–    Nie wolałbyś się przebrać?
–    W porządku, wystarczy, że zdejmę sweter – odparł z uśmiechem.- Ale, oczywiście, poczekam na ciebie, jeśli będziesz chciał się przebrać, to żaden problem. Rodzice wiedzą, że wrócę o nieokreślonej godzinie. Choć, oczywiście, jedenasta to granica.- Chłopak wywrócił oczami.
–    Rozumiem. W takim razie będziemy trzymać się twojego planu.
    Kise skinął z uśmiechem głową, po czym upił spory łyk swojej granity i wzdrygnął się lekko. Tetsuya znów zaczął przyglądać mu się ukradkiem, popijając swojego shake'a. Wokół nich nie było praktycznie nikogo, jednak mimo to zastanawiał się, czy to dobry pomysł, by zapytać Ryoutę o tematy dotyczące spraw osobistych, a wręcz trochę intymnych.
–    Uhm... Kise-kun?
–    Hmm?- Blondyn, który akurat patrzył w stronę dużego akwarium stojącego pośrodku rozległego korytarza, spojrzał na Kuroko pytająco, nie przestając popijać powoli swojego napoju.
–    Czy mogę cię o coś zapytać?
–    Oczywiście, że możesz!- Uśmiechnął się do niego.
–    Od kiedy tak naprawdę... czujesz do mnie to, co czujesz?
–    Eh? Hmm...- Ryouta zastanowił się przez chwilę, na jego twarzy wykwitły delikatne rumieńce.
–    Przepraszam, nie musisz mówić, jeśli nie chcesz.
–    Nie, nie, właściwie to chciałem ci to już powiedzieć tamtego dnia, na dachu – zaśmiał się.- Ale w mojej wyobraźni to było po prostu „czuję to od dawna”, nie myślałem o dokładnym określeniu się. Jednak gdybym miał to stwierdzić chociaż tak mniej więcej to...- Nagle uśmiechnął się melancholijnie i spojrzał na Kuroko.- Kiedy zagraliśmy razem w meczu przeciwko gimnazjum Komagi.
–    Nie przepadałeś za mną.
–    T-to nie tak!- bąknął Kise.- Na początku byłem po prostu... no, zapatrzony w talent Aominecchiego, bo to on przykuł moją uwagę i... tak jakby przez niego dołączyłem do klubu koszykówki. Chciałem, żeby to on pełnił rolę mojego „senpaia”. N-nie miej mi tego za złe, Kurokocchi, na pierwszy rzut oka naprawdę wyglądałeś na słabego...
–    Nie przejmuj się, jestem do tego przyzwyczajony – powiedział spokojnie Kuroko.- Koniec końców jestem słaby, na treningach ledwie daję radę.
–    Ale mimo to można powiedzieć, że jesteś najbardziej wytrzymały z nas wszystkich!- stwierdził Ryouta z pewnością w głosie.- Nigdy się nie poddajesz i cały czas ciężko trenujesz! Ja na twoim miejscu pewnie dawno bym się poddał. Podziwiam twoją niezłomność, Kurokocchi.- Kise zaśmiał się lekko.- Kiedy patrzyłem na ciebie podczas meczu z Komagi myślałem, że ktoś cię podmienił! Wydawałeś się zupełnie inną osobą. Ale muszę przyznać, że byłem naprawdę zachwycony. Trudno było od ciebie oderwać wzrok.- Ryouta podparł dłonią podbródek, patrząc Kuroko w oczy.- Myślę, że to właśnie wtedy się stało. Po prostu patrzyłem na ciebie, nagle dostrzegając tysiące rzeczy naraz, nie tylko twój talent. Wydałeś mi się taki... wow.- Zaśmiał się nerwowo, zawstydzony.
    Kuroko uśmiechnął się lekko, mimo wszystko czuł się mile połechtany, zwłaszcza kiedy widział z jaką szczerością opowiada o nim Kise. I chociaż wiedział, że nie powinien przekraczać granicy, nie zdołał powstrzymać kolejnego pytania:
–    Kise-kun, gdybym zgodził się z tobą być, jak wyglądałby nasz związek?
–    E-eh?!- Ryouta spłonął rumieńcem, patrząc na przyjaciela wielkimi oczami.
–    Przepraszam, chyba nie powinienem pytać o takie rzeczy. To nie tak, że myślę o tym na poważnie, po prostu zastanawia mnie, jak by to wyglądało? Byłem nieczuły, przepraszam.
–    Nie, nie, to nic takiego! – wykrzyknął Kise.- Rozumiem cię, Kurokocchi! Ehm... uważam, że nasz związek nie różniłby się wiele od tych par hetero, jak na filmach czy w książkach. Jedyne co, to ukrywanie się, no bo... mimo wszystko dwóch chłopaków... źle się to odbiera, prawda?
–    Mhm.- Kuroko upił łyk swojego shake'a. Było mu głupio, że zadał Kise to pytanie, jednak blondyn najwyraźniej nie miał nic przeciwko.
–    Kurokocchi, nie musisz się niczym przejmować – powiedział z uśmiechem.- Wiem, że nie odwzajemniasz moich uczuć. Nie chcę cię też do niczego zmuszać, czy wywierać jakiś nacisk. Wiem, że jesteś typem osoby, która może mi... tak jakby współczuć, ale to nie znaczy, że masz robić coś, czego nie chcesz!
–    Kise-kun, jesteś bardzo wyrozumiały.- Kuroko uśmiechnął się delikatnie.- Dziękuję. I jeszcze raz przepraszam. Mimo wszystko, to wyglądało jak zabawa twoimi uczuciami. Powinienem trochę bardziej zważać na słowa.
–    Jak mówiłem, nie przejmuj się – powiedział radośnie Kise, po czym uniósł swój kubek z granitą.- Wypijmy za te głupie nieścisłości, Kurokocchi! I nigdy więcej nie bój się powiedzieć mi tego, co myślisz!
    Błękitnowłosy popatrzył na niego z zaskoczeniem, nieco niepewnie unosząc swojego shake'a i stukając nim o napój Kise. Uśmiechnął się do niego łagodnie, po czym jednocześnie pociągnęli ze swoich kubków długi łyk.
    Kuroko był pewien, że na długo zapamięta ten dzień.




__________________________________________________________________
* Wholphin – hybryda wieloryba i delfina. Pierwsza taka urodziła się w 1981r. w Tokio, niestety żyła tylko 200 dni.
** Loris – przeurocza małpiatka - LINK
Tak tylko wspomnę co do tej granity – wiem, że to nie napój, tylko deser, no ale jak się trochę roztopi to nadaje się do idealnego picia, a nie napiszę przecież, że Kise „pił swój deser” xD