Tysiąc gwiazd

    Jestem lekarzem.
    Jako lekarz mam to do siebie, że niczego nie stwierdzam, nie mając pewnych dowodów. Jeśli mój pacjent ma objawy choroby pasujące do znanych mi opisów, mogę stwierdzić u niego zapalenie, grypę, raka. Jeśli nie jestem pewien, mogę go przebadać, wysłać w objęcia potężnych maszyn, które pomogą mi rozwikłać zagadkę jego ciała, odszukać odpowiedzi, a następnie, o ile nie jest za późno, przedsięwziąć odpowiednie kroki by wyleczyć pacjenta.
    Chciałem wyleczyć także ciebie, Seijuurou.
    Dzień, w którym zobaczyłem cię we łzach, na zawsze wrył się w moją pamięć. Niczym początkujący rzeźbiarz, śmieszny wręcz amator, wyrzeźbił to wspomnienie z wiecznego kamienia, i choćbym palił go i uderzał nim o najtwardsze skarby tego świata, zniszczyć go nie mogłem.
    Był jak powietrze. Ciągle obecny w moim życiu, na każdym kroku, w każdej chwili. Nawet jeśli akurat o nim nie myślałem, jeśli nie zdawałem sobie sprawy z tego, że mi towarzyszy, to i tak w podświadomości ciągle istniał.
    Tamtego dnia, trzynaście lat temu, otworzyłeś się przede mną. Powiedziałeś, że skoro już jestem świadkiem chwil twojej słabości, to jest już za późno, nie ma co ukrywać. Ale prawda była taka, że mogłeś mnie okłamać. Mogłeś powiedzieć, że przytłaczają cię obowiązki, charyzmatyczna władza twojego ojca, wyraźnie nakreślona przez niego przyszłość, na którą nie będziesz miał żadnego wpływu. Mogłeś powiedzieć nawet, że po prostu przypomniała ci się twoja matka.
    Ale nie zrobiłeś tego.
    Ponieważ ty też jesteś człowiekiem, Seijuurou.
    I chciałeś w końcu się przed kimś otworzyć.
    Trzynaście lat temu, w gimnazjum Teikou, w szatni pierwszego składu drużyny koszykówki, na niebieskiej ławce, z której miejscami odchodziła farba, z twoich ust padły prawdopodobnie najszczersze słowa w twoim życiu. Łzy w twoich oczach, których blask wcale nie był iluzją światła, drżąca warga i zaciśnięte kurczowo dłonie, w które wpatrywałem się uporczywie, słuchając jak opowiadasz mi o tym, który w twoim życiu zyskał większą wartość niż wygrana.
    Nie czułem obrzydzenia ani niechęci do twojej osoby, jedynie zaskoczenie faktem, że skierowałeś swoje uczucia na kolegę z drużyny. W dodatku, gdybyś mi tego nie powiedział, zapewne nigdy bym się nie domyślił. Byłeś doskonałym aktorem, w teatrze nieszczęśliwej miłości odegrałeś perfekcyjnie swoją rolę. Zapamiętałeś ją od początku do końca, nie improwizowałeś, pilnowałeś się by każda scena była idealna. Jestem pewien, że po pewnym czasie Kuroko uznał, że po prostu ci przeszło.
    Ja sam tak myślałem. Byłem wręcz przekonany, że sobie radzisz, więc nie zadawałem ci pytań typu „jak się trzymasz?”. Ale mimo to, wciąż cię obserwowałem. Każdy twój krok, każdy ruch, każde spojrzenie. Słuchałem każdego twojego słowa, w szczególności tych, które kierowałeś do Kuroko. Próbowałem wychwycić jakieś sygnały, jakieś dowody na to, że w twoim sercu wciąż kotłuje się to, co przez innych nazywane jest „miłością”.
    Po prostu chciałem poznać cię bliżej. Dowiedzieć się o tobie czegoś więcej. Zacząłeś mnie interesować, nurtowało mnie twoje jestestwo. Z pełnym egoizmem zapragnąłem być jedyną osobą, która miała prawo do tego, by być tak blisko ciebie.
    Rok czasu zajęło mi zrozumienie, że moja chora fascynacja tobą nie jest do końca zwyczajna. Nie spotykaliśmy się często, bardzo się zmieniłeś. Zamknąłeś się w sobie, stałeś się zupełnie innym bytem, byłeś władczy, byłeś absolutny. Nawet jeśli próbowałem dotrzeć jakoś do ciebie, to nic nie skutkowało. Liczyła się dla ciebie tylko władza i zwycięstwo.
    Kiedy w pierwszej klasie liceum po raz pierwszy przegrałeś podczas finału Winter Cup, obserwowałem cię z trybun. Wcześniej to ja z tobą przegrałem, nie udało mi się przywrócić tamtego Akashiego, tego, który się przede mną otworzył. Wszystko zmienił Kuroko.
    Kuroko Tetsuya i jego nowe światło, Kagami Taiga. Nietypowi partnerzy na boisku, którzy jednego po drugim staczali po kolei zawodników Pokolenia Cudów z ich piedestałów narcyzmu. Każdy z nas przez to przechodził. Ale nie sądziłem, że również ciebie to spotka.
    Widziałem, jak powoli wracasz do siebie, gdy zaczęła grozić ci porażka. Ostatecznie powróciłeś już zupełnie, będąc przegranym, zrzuconym z twojego tronu - upadły król, który ponownie okazał słabość – jednak tym razem nie przede mną.
    Gdy podałeś Tetsuyi dłoń, odwróciłem się. Nie chciałem na to patrzeć, nie chciałem oglądać tej ckliwej scenki rodem z filmu romantycznego, gdy dwoje kochanków się ze sobą godzi. Czułem wściekłość, zawód i zazdrość. Byłem roztrzęsiony, chciałem zniszczyć coś, albo najlepiej rzucić czymś w Kuroko. Tak, chciałem to zrobić.
    Chciałem zastąpić jego miejsce w twoim sercu.
    Spotkaliśmy się niecałe pół godziny po twojej przegranej, w opustoszałej łazience Tokyo Metropolitan Gymnasium*. Myłeś twarz, więc na początku mnie nie spostrzegłeś. Dopiero kiedy uniosłeś głowę i spojrzałeś w lustro, zauważyłeś, że stoję przy drzwiach.
    Nie rozmawialiśmy długo. Właściwie to wymieniliśmy ledwie kilka zdań. Ale kiedy znów nazwałeś mnie „Midorima”, kiedy spojrzałeś na mnie łagodnym wzrokiem oczu o tym samym kolorze, gdy delikatnie się do mnie uśmiechnąłeś, wiedziałem już, że dla mnie jest za późno.
    Zakochałem się w tobie, Seijuurou.
    Prawdziwie i nieodwracalnie.
    Wiedziałem, że nigdy nie zapomnę smaku twoich ust, gdy wpiłem się w twoje wargi. Byłem zachłanny i niedelikatny, czułem jakbym niemal siłą odbierał ci to, co pragnąłeś przeznaczyć dla kogoś innego, kogo straciłeś już ponad rok wcześniej. Brutalnie wtargnąłem w twoje życie, zająłem moje upragnione miejsce.
    Ale nigdy tak naprawdę nie wypełniłem luki w twoim sercu.
    Na początku nasz związek był jak każdy inny. Spotykaliśmy się rzadko, bo mieszkaliśmy w innych prefekturach, ale korespondowaliśmy ze sobą. Zwyczajnie, niemal urzędowo, choć mogłem wyczuć w tych wiadomościach subtelną nutę tego, który zawładnął mną bez reszty.
    Przez prawie dwa lata ograniczaliśmy się tylko do pocałunków i leżenia obok siebie w łóżku. Nigdy nie wyraziłem chęci posunięcia się o krok dalej. Nie spieszyło nam się z niczym, zwłaszcza tobie, w końcu twoje uczucie nie słabło nawet jeśli miałeś już „chłopaka”.
    Oczywiście, wiedziałem o tym. Sam mi powiedziałeś, że nigdy nie będę dla ciebie kimś, kim stał się Kuroko. Rozumiałem to, akceptowałem. W końcu ostatecznie dostałem do, czego chciałem – byłem bliżej ciebie niż ktokolwiek inny.
    A przynajmniej tak mi się wydawało.
    Lata mijały, staliśmy się prawdziwymi kochankami. Spędzaliśmy razem święta, kupowaliśmy sobie prezenty, opowiadaliśmy sobie o wszystkim, często nocowaliśmy u siebie nawzajem – w moim mieszkaniu wszędzie czułem twoją obecność, czy to w postaci ulubionego kubka w kuchni, czy szczoteczki do zębów w łazience. Uśmiechałem się, gdy po seksie ubierałeś moje koszulki, złościłem, gdy nie mogliśmy się zrozumieć.
    Prawie jak zwyczajna para. Tylko że bez ślubu, czy zwykłego pierścionka zaręczynowego, bez wspólnego mieszkania.
    Bez odwzajemnionej miłości.
    Obaj skończyliśmy studia. Ty miałeś już założoną własną firmę, ja rozpoczynałem praktyki jako początkujący lekarz. Na pierwszy rzut oka układało nam się całkiem dobrze. Ale ja widziałem.
    Seijuurou, musisz wiedzieć, że każda maska, którą przywdziewałeś, miała jedną, drobną wadę – choć zakrywała twoją twarz, nie była w stanie ukryć także oczu. Lata spędzone przy twoim boku, lata obserwowania cię i uczenia się, zapamiętywania schematów i nawyków, które cię charakteryzowały, uczuliły mnie na nawet najdrobniejszą zmianę, niewielką odskocznię, każdy maleńki błąd i niezgodność.
    Zastanawiam się, co byś zrobił, gdybyś się o tym dowiedział? Gdybyś miał świadomość, że potrafię czytać z ciebie jak z otwartej księgi, gdybyś wiedział, że nauczyłem się wręcz przewidywać twoje postępowania.
    Może i nigdy nie potrafiłem wygrać z tobą w shougi, czy w jakąkolwiek inną grę, ale w rozpoznawaniu ciebie nie miałem sobie równych. Nawet ty sam nie mógłbyś się ze mną mierzyć.
    Być może brzmi to tak, jakbym był zadufany w sobie, zbyt pewny siebie. Ale taka jest prawda, Seijuurou. Znam cię doskonale, znam cię lepiej niż ty sam. Możesz oszukiwać siebie samego, kłamać swojemu odbiciu w lustrze, udawać, że to, co trzynaście lat temu pojawiło się w twoim sercu, nie ma już nad tobą władzy.
    Ale ja wiem, że to nigdy nie zniknie. Nigdy nie spalisz zdjęcia twojego i Kuroko, które trzymasz w ulubionej powieści, nigdy nie pozbędziesz się zakładki, którą trzynaście lat temu dostałeś od niego w prezencie, a którą pieszczotliwym gestem zaznaczasz strony w książce, którą akurat czytasz.
    I nigdy nie wyrzucisz tego głupiego patyczka po lodzie, który trzymasz w niewielkim ozdobnym pudełku po matce, w drugiej szufladzie twojego biurka, ukrytym pod pamiątkowym magazynem, w którym napisano reportaż o Pokoleniu Cudów.
    Nie masz pojęcia o tym, jak wiele o tobie wiem, jak wiele ci zawdzięczam i jak wiele do ciebie czuję. Nie mogę cię za to winić, w końcu sam nigdy nie zebrałem się na odwagę, by wyznać ci jak bardzo cię kocham.
    Chociaż wydaje mi się, że to nie jest kwestia odwagi, raczej... rozsądku. Kuroko nigdy nie zniknie z twojego życia, nieważne czy minie kolejne trzynaście lat, trzydzieści, czy pięćdziesiąt. To nie mnie pragniesz witać każdego ranka, spędzać ze mną noce, to nie mnie chcesz oddać wszystko co posiadasz, to nie o mnie będziesz myślał w każdej wolnej chwili, to nie mnie będziesz żegnał jako ostatniego na łożu śmierci. I choćbym podarował ci tysiąc gwiazd z nieba, albo i więcej, choćbym do ostatnich dni mojego życia trwał przy twoim boku, to i tak nie odwzajemnisz moich uczuć.
    Dlatego postanowiłem się z tobą rozstać. Związałem się ze znajomą lekarką, miłą i łagodną kobietą, starszą ode mnie o kilka lat. Planujemy założyć rodzinę, kupić dom i wieść spokojne, ułożone życie, zestarzeć się przy swoim boku, doczekać wnuków i umrzeć ze świadomością, że przeżyliśmy nasze życia najlepiej, jak potrafiliśmy.
    Każdy ma prawo do szczęścia, Seijuurou. I chociaż wiem, że sam nigdy nie będę szczęśliwy, nie mogąc zająć upragnionego miejsca przy twoim boku, to mogę zrobić dla ciebie chociaż tyle. Mając nadzieję, że pewnego dnia pojawi się w twoim życiu ktoś, kto naprawdę cię uszczęśliwi, dla którego miejsce przy twoim boku jest naprawdę przeznaczone.
    Będę się o to modlił, Seijuurou.






*Tokyo Metropolitan Gymnasium – postanowiłam zachować oryginalną nazwę.