Wyścig

            Na pewno każdy z was miał w życiu taki moment, kiedy ktoś spojrzał na was morderczo. Spojrzenie takiej osoby zwykle ciska w naszym kierunku pioruny, wokół niej unosi się ciemna aura, a atmosfera robi się cięższa niż masa Ziemi. Zasycha wam w gardle, nogi wam się trzęsą, i macie ochotę uciec gdzie pieprz rośnie.

            Ale powiem wam, że to jest nic w porównaniu z morderczym spojrzeniem, które można posłać komuś, mając zamknięte oczy.

            Naprawdę.

- T-to nie było specjalnie! Przysięgam, że tym razem nie zrobiłem tego specjalnie!- powiedział Aomine, unosząc ręce w obronnym geście.

- Ah tak?- Imayoshi Shouichi szedł w jego kierunku wolnym krokiem.

- Serio, serio! To było zupełnie niechcący! Prawda?!- Spojrzał na mnie z dzikością.

            Imayoshi skierował na mnie swój wzrok, mając, oczywiście, wciąż zamknięte oczy. Z jego twarzy nie schodził sympatyczny uśmiech, a jedynym dowodem na to, jak bardzo jest zdenerwowany, było ledwie widoczne drżenie jego brwi.

            Przełknęłam głośno ślinę, odwracając powoli głowę w bok.

- Ej!- szepnął z piskiem Aomine.- No weź, chyba mnie nie wkopiesz?!

- Nie trzeba było mnie macać!- syknęłam ze złością.

- Powiedz mu, że nie zrobiłem tego specjalnie! Kumplujemy się, czy nie?!

- Ale to mój chłopak!- odszepnęłam.- Mam mu kłamać w żywe oczy?!

- Ma je zamknięte, do cholery, czego się boisz?!

- A ty czego się boisz?!

- Bo ma zamknięte oczy!

- No właśnie, więc…!

- Skończyliście już, kochani?- zapytał głośno Imayoshi, poprawiając swoje okulary. Podszedł do Aomine i położył mu ciężko dłoń na ramieniu. Daiki odruchowo złapał mnie za rękę i ścisnął mocno.- Aomine, porozmawiajmy w szatni.

- Yyy, a nie możemy tutaj?

- To męska rozmowa, nie jest przeznaczona dla tak pięknych uszu.- Imayoshi posłał mi uśmiech, na który odpowiedziałam o wiele słabszym i bardziej drgającym.

- Miło było cię poznać – szepnęłam do Aomine, kiedy mój chłopak zaczął go ciągnąć w kierunku szatni.

- Opiekuj się moją Mai-chan, zapisuję ci wszystkie moje…!- Nie usłyszałam, co mi zapisuje, ponieważ zniknął już za drzwiami.

            Westchnęłam cicho, zmawiając za niego w myślach krótką modlitwę. Lubiłam go, ale te jego niezdrowe odruchy i chwytanie mnie za cycki… Imayoshiemu zdecydowanie się to nie podobało, ale nie mogliśmy nic poradzić, w końcu Ahomine był ze mną w klasie, więc kontakty z nim były nieuniknione.

            Kiedy piętnaście minut później mój chłopak wrócił na salę, siedziałam jak na szpilkach na ławeczce, czekając, aż do mnie podejdzie.

            Oczy miał zamknięte, uśmiechał się.

            Chyba mu przeszło.

- Poczekaj na mnie dosłownie dziesięć minutek, porozmawiam z trenerem, przebiorę się i możemy iść do mnie.

            „Do mnie”? A nie mieliśmy iść obejrzeć wyścigi konne?

            Przecież dwa tygodnie mi o nich trąbił…

            Oparłam się z ciężkim westchnieniem o ścianę, przyglądając się trenującym wciąż chłopakom. Lubiłam przychodzić do sali gimnastycznej, kiedy zajmował ją klub koszykówki. Zawsze przyjemnie było popatrzeć jak Wakamatsu i Aomine drą się na siebie, jak Sakurai z płaczem, przepraszając, próbuje ich uspokoić, jak Imayoshi ignoruje ich cały dzień, by na koniec z sadystycznym uśmiechem kazać im posprzątać. No i oczywiście popatrzeć, jak grają.

            Gdy Shouichi w końcu powrócił do mnie na dobre, Aomine wciąż się nie zjawiał. Wolałam jednak nie pytać go, co się z nim stało, bo, być może, zdążył zapomnieć o całej sprawie, a wiedziałam, że tak z pewnością będzie dla mnie lepiej.

            Mimo to, nadal nurtowało mnie, dlaczego nie idziemy na wyścigi.

- Uhm… Shouichi?- mruknęłam, kiedy, trzymając się za ręce, opuściliśmy budynek szkolny.

- Tak, kochanie?

- Dokąd idziemy?

- Już mówiłem. Do mnie.

- A nie mieliśmy przypadkiem… - Przygryzłam lekko wargę.- Iść na wyścigi konne?

- Ależ moja droga.- Imayoshi spojrzał na mnie zamkniętymi oczami, uśmiechając się przy tym sympatycznie.- Jestem pewien, że o wiele ciekawszym będzie, jeśli jednego dosiądziesz.

- Do…?- chciałam powtórzyć, marszcząc brwi, ale urwałam, zdając sobie sprawę z tego, co on właśnie powiedział.

            O mój Boże.

            Wcale mu nie przeszło. Wręcz przeciwnie. Jest wściekły. Wyjątkowo wściekły, tak wściekły, że tym razem mi nie daruje.

            W sumie na jego miejscu też bym się wkurzyła, gdyby kolega z mojej drużyny pomacał mojego chłopaka na moich oczach.

            Chociaż…

            Pokręciłam szybko głową. Dziewczyno, do cholery, o czym ty myślisz?! Nie czas na takie głupoty, jesteś właśnie prowadzona do mieszkania twojego chłopaka i dobrze wiesz, w jakim celu! Przygotuj się, bo nie będzie litości!

            Znaczy, nie, żebym jakoś stroniła od seksu z Imayoshim, w łóżku był jeszcze lepszy niż na boisku, ale… Czasem w trakcie tego intymnego aktu niespodziewanie otwierał oczy i jakoś tak…

            Kiedy dotarliśmy do jego mieszkania, zaczęłam się trochę denerwować i, jednocześnie, ekscytować. Oczywiście, nie lubiłam kiedy się złościł, w końcu nikt nie lubi mieć takiego humoru, jednak w takich momentach Shouichi potrafił być bardziej namiętny niż zwykle.

- Napijesz się czegoś?- zapytał, kiedy zdjęliśmy buty.

- Nie, dziękuję.

- To dobrze. Po co tracić czas.

            Przygryzłam wargę, drepcząc za nim do jego pokoju. Gdy już się tam znaleźliśmy, stanęłam przy drzwiach, zamykając je powoli. Imayoshi, stojąc przy łóżku, zdjął z siebie szkolną marynarkę i odwiązał krawat. Spojrzał na mnie, jak zawsze, z uśmiechem.

- Chodź do mnie.

            Nie śmiałam protestować.

- Mówiłem ci, jak pięknie dziś wyglądasz?- zapytał.

- T-tak.

- A mówiłem, jak bardzo nie potrzebne są ci te ubrania?

- N-n-n…- Nie mogąc wykrztusić z siebie słowa, pokręciłam szybko głową.

            Imayoshi nachylił się nade mną, pocałował delikatnie moją szyję, jednocześnie zsuwając z ramion marynarkę. Objął mnie, obsypując pocałunkami dekolt i ramię, począł powoli rozpinać moją koszulę. Chwyciłam się jego ramion, kiedy nogi się pode mną ugięły. Uwielbiałam dotyk jego ciepłych warg na mojej skórze, i dotyk jego dłoni, powoli przesuwających cię po całym moim ciele.

            Nawet się nie zorientowałam, kiedy moja spódniczka wylądowała na podłodze. Shouichi pocałował mnie namiętnie, obejmując jedną dłonią, drugą rozpinając swoją koszulę i spodnie. Kiedyś próbowałam zrobić to samo, ale szło mi to wolno i ślamazarnie, nie to co mojemu chłopakowi.

            Pchnął mnie lekko na łóżko i klęknął przede mną. Zarumieniłam się mocno, kiedy zdjął moje kolanówki i majtki, wciąż z tym samym uśmiechem na twarzy.

            Zaczerpnęłam głośno powietrza, kiedy zaczął poruszać językiem po najwrażliwszych miejscach mojego ciała. Opadłam na miękki materac, przygryzając wargę, próbowałam powstrzymać się od głośnego jęczenia, co było niełatwe, zważywszy na jego wprawiony język.

            Położył dłonie na moich udach, rozsunął ostrożnie mojego nogi, kiedy zaczęłam je odruchowo zaciskać. Jeśli szybko nie zacznę myśleć o czymś innym, to za szybko dojdę…

            Tylko jak tu myśleć o czymś innym w takiej sytuacji?!

            Zakryłam twarz dłońmi, mój oddech przyspieszył znacznie. Czułam, jakby moim ciałem co kilka sekund wstrząsały wibracje, zaciskałam kurczowo palce u nóg.

            Kiedy nagle się odsunął, nie wiedziałam, czy jęknęłam z radości, czy żalu. Oparłam stopy o materac, zginając nogi w kolanach, złączyłam je i, zagryzając wargę, patrzyłam, jak zdejmuje z siebie spodnie i bieliznę. Jego członek stał już w pełnej gotowości, prezentując się dumnie na tle umięśnionego ciała.

            Przełknęłam ślinę, widząc, że Imayoshi przygląda mi się z uśmiechem. Wiedział, jak bardzo zawstydzają mnie takie sytuacje, a mimo to… Drań dobrze się bawił.

            Ale i tak go kochałam. Ponad wszystko.

- Może zrobisz coś dla mnie?- zapytał, przysuwając się do łóżka i trącając penisem moje uda. Przesunął po nich opuszkami palców, powoli, łaskocząc mnie.

- Mm… czego sobie życzysz?- wyszeptałam.

            Pochylił się nade mną, wziął do ręki moją dłoń i poprowadził ją między moje nogi.

- Może pokażesz mi, jak robisz to sama?- zaproponował z uśmiechem.

- E-eh?- bąknęłam, patrząc niego niepewnie.- C-co robię sama?

- Chciałbym zobaczyć, jak sama się pieścisz.

- C-c-co?!- pisnęłam, czując, jak moje policzki zaczynają płonąć.

- Wiesz, że nie lubię się powtarzać – mruknął Imayoshi.- Użyłem najładniejszych słów, jakich mogłem użyć, mam ci powiedzieć wprost, czego oczekuję? Chcę, żebyś sobie…

- Nie, przestań, proszę, już rozumiem!- powiedziałam szybko, podnosząc się do pozycji siedzącej.- A-ale… czy to konieczne? Znaczy… t-to będzie strasznie zawstydzające…

- Właśnie dlatego chcę to zobaczyć.- Shouichi pocałował mnie lekko w czoło.- Lubię oglądać cię w sytuacjach, które tylko ja mam prawo widzieć. Zrobisz to dla mnie, prawda?

- A-ale…

- Prawda?- powtórzył z naciskiem, jego oczy rozchyliły się na moment.

- Dla ciebie wszystko – westchnęłam, opadając bezsilnie na łóżko.

            Uśmiechnął się z zadowoleniem, przysiadając na skraju łóżka. Miałam ochotę się rozpłakać, kiedy podciągałam się wyżej, opierając głowę o poduszki, szukając dogodnej pozycji, chociaż akurat teraz żadna nie wydawała mi się wygodna. Przez chwilę leżałam tak przed moim chłopakiem, zerkając na niego nerwowo z niemym błaganiem, by zmienił zdanie, ale on przypatrywał mi się z tym swoim uśmiechem na twarzy, powoli przesuwając dłonią po swoim członku.

            Dlaczego faceci nie mają wstydu? Dlaczego mają odwagę robić takie rzeczy na oczach swojej dziewczyny? Okay, jesteśmy ze sobą już od pewnego czasu, widział mnie już nagą, i to dość dokładnie, kochaliśmy się wiele razy, ale… mimo wszystko, jeśli robić coś, co do tej pory robiło się tylko w zaciszu własnego pokoju ( ewentualnie łazienki ), samemu, w tajemnicy, powinno się mieć jakieś zastrzeżenia, nie?

            Musiałam coś zrobić, żeby przypadkiem nie zaczął się nudzić, albo irytować. Zamknęłam oczy, wyobrażając sobie, że jestem tu zupełnie sama, że Imayoshi wcale nie przypatruje się mi uważnie, nie widzi tego, jak wsuwam między nogi dłoń, jak zaczynam przesuwać palcami po mokrej łechtaczce, jak ostrożnie wsuwam je w siebie, niezbyt głęboko, jak wycofuje się, znów przesuwam nimi po całej kobiecości, bawię się guziczkiem…

            Nie, on tego nie widział. W ogóle. Byłam zupełnie sama w jego pokoju, na jego miękkim łóżku i zabawiałam się sama ze sobą.

            A to cichutkie skrzypienie łóżka i zapadanie się materacu obok mnie to… to pies Imayoshiego, którego nie ma.

            Czasem okłamywanie siebie naprawdę poprawia nastrój.

            Otworzyłam oczy, kiedy poczułam jego dłoń między nogami. Spojrzałam na niego. Leżał obok mnie, na prawym boku, już się nie uśmiechał, choć oczy wciąż miał zamknięte. Gdy zaczął przesuwać palcami po mojej łechtaczce, zrobiło mi się o wiele przyjemniej. Ochoczo rozsunęłam nogi, nadstawiając usta do pocałunku. Nie przestawał poruszać dłonią, całując mnie namiętnie, uniósł się lekko, wsuwając we mnie dwa palce.

            Jęknęłam, zaciskając dłonie na jego ramionach. Uwielbiałam to uczucie – jego dużych, szorstkich, męskich palców, pieszczących mnie delikatnie, ale z dokładnością. Shouichi prawie za każdym razem w jakiś sposób urozmaicał nasze gry wstępne, ale tym razem, nie wiem, jakim cudem, ale byłam tak mokra, jak jeszcze nigdy dotąd.

            Odsunął się ode mnie nagle, poczułam powiem zimnego powietrza, wzdrygnęłam się. Odwróciłam głowę, patrząc jak podchodzi do swoich spodni i wyciąga z nich opakowanie prezerwatywy. Położył się znów na łóżku, poczym klepnął mnie w udo.

- Siadaj – rozkazał, odpakowując kondom i zakładając go na swojego członka.- Czas na obiecane wyścigi konne.

- Uhm…- mruknęłam, podnosząc się i siadając na nim okrakiem. Rozpięta koszula, którą wciąż miałam na sobie, zsunęła mi się z ramienia. Chciałam ją zdjąć, ale mój chłopak mnie powstrzymał.

- Zostaw – powiedział cicho.- Ślicznie tak wyglądasz. Chcę, żebyś mnie tak ujeżdżała.

- Stanik…?

- Też może zostać. Nie ociągaj się, włóż go sobie sama.

            Przygryzłam wargę, uniosłam biodra i, naprowadzając dłonią jego penisa na mokrą dziurkę, opuściłam je powoli.

            Syknęłam cicho, kiedy poczułam znajome uczucie wypełnienia. Westchnęłam z rozkoszą, oparłam się dłońmi o jego klatkę piersiową i zaczęłam powoli unosić się i opadać.

- Za wolno – wymruczał Imayoshi, chwytając moje pośladki.- Przegrasz wyścig, jeśli będziesz to robić w taki sposób.

- Daj mi chwilę – westchnęłam, odgarniając włosy.

- Chwila minęła. No, dalej, skarbie.- Poruszył biodrami, jakby na zachętę.

            Jęknęłam cicho, zagryzając wargę. Serio, jak ja mam z nim wytrzymać? Już sam widok jego nagiego ciała był cholernie seksowny i podniecający, sama myśl, że właśnie się kochamy, sprawiała, że miałam ochotę dojść, tylko myśl!

            A co dopiero to, co robiłam. Z Imayoshim. Chłopakiem, którego kochałam, mimo jego, czasem perwersyjnych, a czasem wręcz delikatnie sadystycznych zapędów.

            Chłopak, który widział wszystko przez zamknięte oczy…

            Przyspieszyłam ruchy biodrami, wpatrując się w jego przystojną twarz, czułam jakby całe moje zawstydzenie ulotniło się, przepadło. Przesunęłam dłońmi po jego torsie, z lubością obserwując, jak jego oddech przyspiesza, jak oblizuje wargi. Słuchałam jego cichych jęków, czekałam, aż otworzy oczy.

            Otwarł, ale tylko jedno. Zagryzł wargę, znów się uśmiechnął, podniósł się nagle do pozycji siedzącej i objął mnie.

- Nie zwalniaj!- szepnął gorączkowo, kiedy odruchowo nieco przystopowałam.

            Położyłam dłonie na jego ramionach, ta pozycja była dla mnie o wiele wygodniejsza. Mogłam się o nie opierać, unosząc i opuszczając szybciej biodra, mocniej nabijając się na jego twardego członka. Kiedy poczułam, że zaciska dłoń na moim udzie, kurczowo, tak, że z pewnością zostanie czerwony ślad, już wiedziałam, że dochodzi.

            Dawno nauczyłam się odczytywać jego reakcje.

            Jęczał cicho, wtulając głowę w moje ramię, a ja nie przestawałam poruszać biodrami, dopóki sama nie doszłam, dopóki nie miałam pewności, że Shouichi ma już dość. Uniosłam się powolutku, wypuszczając z siebie jego członka, a potem znów usiadłam na nim ostrożnie.

- I co, wygrałam?- zapytałam, przechylając lekko głowę.

            Imayoshi spojrzał na mnie zamkniętymi oczami i uśmiechnął się tak jak zawsze. Tak, jak kochałam najbardziej.

- Zajęłaś drugie miejsce – powiedział.

            Westchnęłam z udawanym zawodem, przeczesując palcami jego włosy.

- W takim razie muszę chyba przygotować się na następny wyścig?

- Taa, twój koń też musi nieco odsapnąć.- Shouichi zaśmiał się lekko.

            Uśmiechnęłam się do niego i pocałowałam go czule, zarzucając ręce na jego szyję.

- Kocham cię, Shouichi – wymruczałam.

- Wiem o tym – mruknął, gryząc delikatnie moją wargę.- Aomine też już o tym wie.

- Żyje?

- Ledwo. Ale nie zawracaj sobie nim teraz głowy. Masz ważniejsze sprawy do załatwienia, prawda?

- No tak.- Przygryzłam wargę i znów pocałowałam go lekko.

            Czekał mnie kolejny wyścig.

            I tym razem zamierzałam zająć pierwsze miejsce.