Trudna sprawa

-          Myślisz, że Kurokocchi się masturbuje?

Kise bardzo szybko pożałował tego pytania, bowiem siedzący przed nim Aomine wypluł

na jego przystojną twarz sok, który właśnie pił.

-          Mhm...To było imponujące, Aominecchi – mruknął Kise, patrząc na niego ponuro.- Dlaczego mam wrażenie, że wyplułeś na mnie więcej soku, niż wypiłeś?

-          O-o czym ty g-gadasz, Kise?! Skąd to pytanie?- Aomine spojrzał na niego podejrzliwie, czerwony na twarzy.

-          Po prostu mnie to ciekawi – odparł spokojnie Kise, sięgając po chusteczki.- I tak pomyślałem, że zapytam o to kogoś doświadczonego.

Aomine wpatrywał się w niego uważnie. Przełknął ślinę i powoli odwrócił głowę od

przyjaciela. Nie chciał przyznać, że on też właśnie w tym momencie o tym myślał.

-          Może go spytamy?- zaproponował Kise, przeglądając się w kieszonkowym lusterku.

-          Jeśli chcesz zginąć śmiercią męczeńską, to droga wolna – mruknął ciemnoskóry, gryząc swoją kanapkę.

-          Zastanawiam się, jak wygląda wtedy Kurokocchi...- powiedział cicho Kise.- Myślisz, że ma taką poważną minę, jak zawsze?

Również i tego pytania szybko pożałował, bowiem tym razem Aomine wypluł na niego

kawałek bułki z sałatą, szynką, pomidorem i ogórkiem. Ten ostatni trafił go w lewe oko.

-          Gratuluję, Aominecchi – warknął Kise.- Jak zwykle, wspaniała celność.

-          Czemu wyobrażasz sobie takie rzeczy?- zapytał Aomine.- Rozumiem, że Tetsu cię jara, ale że aż tak?!

-          Nic nie rozumiesz, Aominecchi – westchnął Kise, ponownie się wycierając.- Idę do łazienki, żeby WYSZOROWAĆ twarz. Do zobaczenia na...

-          Ah, idę z tobą, muszę się odlać.

-          Dobrze, tylko proszę cię, z dala ode mnie!- mruknął Kise, z góry obawiając się najgorszego.

Aomine spojrzał na niego pytająco, jednak Ryouta minął go bez słowa i wyszedł na

korytarz.

Kiedy wracali razem do swoich klas, po drodze spotkali Midorimę, który jak zawsze niósł

ze sobą swój szczęśliwy przedmiot – tego dnia była to książka kucharska.

-          Oh, Midorimacchi!- zawołał Kise, wpadając na pewien pomysł.- Midorimacchi, mogę cię o coś zapytać?

-          O co chodzi?- Shintarou zatrzymał się i spojrzał z góry na swojego drużynowego kolegę.

-          Ej, serio chcesz go o to zapytać?- Aomine spojrzał na niego z niedowierzaniem.

-          A dlaczego nie?- nie rozumiał Kise.

-          No przecież to Midorima!- oznajmił głośno Aomine, jakby rozmawiali o chorobie skóry.

-          Właśnie dlatego chcę go o to zapytać, z pewnością ma obiektywne spojrzenie na to...- mruknął Kise.

-          To jest Midorima! MI-DO-RI-MA! Patrz na moje usta, Kise: MI-DO-RI-MAAA!

-          Przestań, Aominecchi, przecież to jest nasz kolega!

-          Nadal tu stoję, Kise – oznajmił Shintarou, poprawiając swoje okulary i złoszcząc się z sekundy na sekundę coraz bardziej.- Masz do mnie jakąś sprawę, czy mogę wrócić do swoich zajęć?

-          A tak, tak. Słuchaj, Midorimacchi, jak myślisz, czy Kurokocchi się...no wiesz...

-          Kuroko co?

-          No, myślisz, że on się masturbuje?

-          Masturbuje?- powtórzył Midorima. Dopiero po kilku sekundach dotarło do niego, co oznacza to słowo, bo wraz z jego powiększającymi się oczami, na policzkach występowały rumieńce. – C-c-c-co t-t-y?

-          Spokojnie, Midorimacchi, bo spazmów dostaniesz...- zaczął Kise.

-          SAM ORGAZMÓW DOSTANIESZ, ZBOCZEŃCU!- wrzasnął Midorima na cały korytarz, celując w niego palcem.- Jesteś niepohamowanym, homoseksualnym, niewyżytym seksualnie perwersem! Obyś się udławił tymi zboczonymi myślami o Kuroko! A TY – wrzasnął, tym razem kierując palec na Aomine.- TY JESTEŚ JESZCZE GORSZY!

-          HA?! A co ja do tego mam, o nic cię nie pytałem!

-          Masz zły wpływ na Kise! Jesteś jedną wielką chodzącą kupą brudnych, zboczonych myśli! Nic dziwnego, że twoim lucky itemem na dziś jest wibrator, nanodayo! HMPH!- Midorima odwrócił się i, z dumnie uniesioną głową, odszedł korytarzem w swoją stronę.

Tymczasem Aomine i Kise stali wciąż w tym samym miejscu, patrząc za oddalającym się

zielonowłosym.

-          To...był zły pomysł – mruknął Kise.

-          Mówiłem ci – westchnął Aomine.

-          Ale...- Kise zmarkotniał nieco.- Teraz jeszcze bardziej chcę się dowiedzieć prawdy! Zapytajmy Murasakibaracchiego!

-          To jest jeszcze go...

-          Haa? O co chcecie mnie zapytać?- nagle za ich plecami wyrósł wielki, ponad dwumetrowy olbrzym, chrupiąc chipsy.

-          Ah, Murasakibaracchi!- ucieszył się Kise.

-          Co ty tu robisz?- zapytał Aomine.

-          Hmm? Usłyszałem Mido-china, chciałem zobaczyć, co się dzieje.

-          Świetnie się składa, właśnie mieliśmy do ciebie iść!- zawołał podekscytowany Kise.

-          Taaak? A po co?

-          Żeby cię o coś zapytać! Jak myślisz, Murasakibaracchi, czy Kurokocchi robi sobie dobrze?

-          Haa? No pewnie! Jak każdy facet, nie?

-          Uaa! Serio?!- Kise spojrzał na niego z uśmiechem.- A jak myślisz, o czym wtedy myśli? I jaką ma minę? Bo on zawsze jest taki poważny...

-          Hmm...raz go widziałem, więc wiem, jaką ma minę.

-          COOO?!- wrzasnęli jednocześnie Aomine i Kise.

-          Ale jak to?! Gdzie go widziałeś?!- dopytywał się Aomine.

-          W szatni – odparł Murasakibara, ze spokojem wcinając chipsy.

-          W SZATNI?!- Kise nie mógł już być chyba bardziej podniecony, niż w tej chwili.- I co?! I co dalej?!

-          Zapytał, czy też chcę – odparł gigant z nostalgicznym uśmiechem.

-          Serio?!- krzyknął Aomine.- A ty co na to?!

-          No...dołączyłem. Takich rzeczy nie powinno się sobie odmawiać, nie?

-          Tak, tak. Racja, racja.- Aomine z powagą pokiwał głową.- No ale jak...jak było?

-          Hmm...bardzo smacznie!

-          Jestem zazdrosny!- pisnął Kise, a Aomine wytrzeszczył na niego oczy.- Ale nie posunęliście się dalej, prawda?!

-          Oh...- Murasakibara przestał jeść i spuścił wzrok, jakby zawstydzony.- No...poniosło nas.

-          NIEE!- wrzasnął Kise, łapiąc się za głowę.- Jak mogliście?!

-          Tylko nie mówicie nikomu, ok?- mruknął Atsushi.- Akashi się wkurzy, jak się dowie. Nie chcę, żeby się na mnie denerwował.

-          J-jakim cudem...- Aomine zasłonił usta dłonią i patrzył z lekkim strachem na Murasakibarę.- Jakim cudem go nie zgniotłeś?

-          Haa? No...trochę się pogniótł, ale szybko zjadłem.

-          Eh?- chłopcy spojrzeli na niego pytająco.

-          Jak to... „zjadłeś go”? – zapytał Kise, nie rozumiejąc.

-          No normalnie, o tak.- I Murasakibara zaprezentował, pochłaniając chipsa.

-          Czekaj, czy my nadal mówimy o Kurokocchim?

-          Noo, Kuro-chin był ze mną, ale obiecał, że nikomu nie powie.

-          A-ale o czym?- zapytał Kise.

-          No przecież właśnie o tym mówimy, nie?- westchnął zirytowany olbrzym.- W zeszłym tygodniu po treningu, jak poszedłem do szatni, to zobaczyłem, że Kuro-chin siedzi na ławce i je pocky. Zapytał, czy też chcę, no to usiedliśmy i sobie jedliśmy...a potem zobaczyliśmy, że szafka Fukaty-senpaia jest otwarta, a tam były słodycze...no i nie mogłem się powstrzymać i je zjadłem...

Aomine i Kise, ze zwieszony rękoma, gapili się jak otępiali na swojego kolegę. A więc to

Atsushi miał na myśli, kiedy mówił, że ich „poniosło”.

-          Ale my pytaliśmy, czy Tetsu robi sobie dobrze – westchnął Aomine.

-          No a jedzenie słodyczy to nie jest „robienie sobie dobrze”?- zdziwił się szczerze Murasakibara.

-          Już chyba wolałbym rozmowę z Midorimacchim – westchnął Kise.

-          Dziwni jesteście – rzucił oskarżycielsko Murasakibara, po czym odszedł, dalej chrupiąc chipsy.

-          Zaraz koniec przerwy, lepiej wracajmy na lekcje – mruknął Aomine.

-          Jeszcze nie!- powiedział Kise, patrząc na niego hardo. W jego oczach i w postawie można było dostrzec silną determinację.- Nie zapytaliśmy jeszcze jednej osoby o zdanie!

-          O nie...- szepnął Aomine, patrząc gdzieś poza postać Kise.

Blondyn zamrugał kilka razy i odwrócił się. W ich stronę, spokojnie i dostojnie kroczył

Akashi, nie patrząc na nikogo innego, tylko na dwójkę swoich „poddanych”.

-          Akashicchi!- zawołał uradowany Kise, klaszcząc radośnie dłońmi.

-          Twoje entuzjastyczne powitania nieodmiennie mnie zadziwiają, Ryouta – powiedział Akashi z lekkim uśmiechem.- Dlaczego stoicie na środku korytarza i zdzieracie sobie gardła? Znów się pokłóciliście o pozycję?

-          Eh? Pozycję?- mruknął Aomine.

-          Akashicchi, Akashicchi, mogę ci zadać pytanie?- zapytał Kise wciąż tak samo podekscytowany, jak na początku.

-          Oczywiście, Ryouta. Odpowiem ci na każde – odparł spokojnie Seijurou.

-          Jak myślisz, czy Kurokocchi się masturbuje?- Kise wpatrywał się teraz uważnie w reakcję swojego kapitana.

-          Hmm.- Akashi podparł dłonią podbródek, zamyślając się na krótką chwilę.- Sądzę, że owszem, Tetsuya również czasem się onanizuje.

-          Serio?- Kise był naprawdę podjarany tą wizją.- A jak myślisz, jaką ma wówczas minę? Pewnie poważną, co?

Akashi uśmiechnął się delikatnie, niczym ojciec do swojego głupiego dziecka.

-          Oczywiście, że nie – odpowiedział.- Tetsuya jest wówczas zupełnie inny niż na codzień. Nie może wziąć porządnego oddechu, tylko krótkie i urywane. Jego twarz jest zarumieniona, oczy, które mruży z zawstydzenia i przyjemności, błyszczą się intensywnie, niczym diamenty, palce u nóg podkurczają się, a drugą, wolną dłoń, zaciska na pościeli. Przygryza wargę i jęczy cicho, uważając, by nikt go nie usłyszał, nawet jeśli akurat jest sam w domu. A kiedy zaczyna szczytować, zaciska powieki i przygryza palce u dłoni. Kiedy jest już po wszystkim, wzdycha głośno i delikatnie uśmiecha się do swoich myśli, bowiem przed tym intymnym, prywatnym aktem, wyobrażał sobie osobę, którą darzy szczególnym uczuciem. Na przykład swojego kapitana – dodał cichutko Akashi.

Aomine i Kise stali jak wryci na środku korytarza, gapiąc się z lekko uchylonymi ustami

na Akashiego, aż nagle rozdzwonił się dzwonek.

-          No dobrze, chłopcy, wracajcie do swoich klas – zarządził Akashi, po czym minął ich spokojnie i udał się we własną stronę.

A Aomine i Kise nadal stali w miejscu, jakby wrośli w ziemię. Po chwili Aomine spojrzał

bardzo powoli na swojego blondwłosego przyjaciela.

-          Chyba mi stanął...

Kise w odpowiedzi mógł jedynie skinąć głową.

Po zajęciach....

Akashi, który właśnie przebrał się w swój sportowy strój, rozejrzał się teraz po szatni.

-          Gdzie jest Daiki i Ryouta?- zapytał, nie widząc ich.

Rozległ się głośny trzask drzwi od szafki. Akashi spojrzał w tamtym kierunku i zobaczył

Kuroko. To on tak hałaśliwie zamknął swoją szafkę.

-          Nie będzie ich przez kilka dni – powiedział spokojnie.

-          W piątek mamy oficjalny mecz – powiedział Akashi z westchnieniem.

-          Poradzimy sobie bez nich, nanodayo – rzekł Midorima, poprawiając swoje okulary.- Chodźmy, Kuroko. Potrenujemy razem.

-          Jeszcze raz ci dziękuję, Midorima-kun...- mówił Kuroko, kiedy wychodzili z szatni.

Akashi westchnął głośno.

Cóż za problematyczna banda idiotów.

Kolejna część:

Trudna sprawa 2