Zwariowany Dzień Haizakiego 2

Poprzednia część:
Zwariowany Dzień Haizakiego

            Ten dzień miał być zwyczajnym dniem.

            Zwyczajnym, pieprzonym dniem.

            Ale nie, znowu komputer Boga musiał nawalić i system się, za przeproszeniem, zjebał, a Haizaki skończył w szkole wariatów, zastanawiając się, czy znowu dostał piłką w łeb i to wszystko mu się śni, czy może tym razem naprawdę wszyscy postanowili sobie zrobić z niego jaja.

            Zaczęło się zwyczajnie. I to właśnie było w tym wszystkim najstraszniejsze.

            A skończyło się na scenach pornograficznych.

            No, ale do tego dojdziemy...

            Haizaki jak zawsze zaspał na pierwszą lekcję i spóźnił się na drugą – a więc zaczęło się normalnie. Tak, jak każdy inny dzień.

            No i właśnie tu kończyła się ta „normalność”.

            Bo to, że spotkał Midorimę czytającego yaoi – to już nie było normalne.

-         Co to za gówno?- zapytał Haizaki, podchodząc do zielonowłosego, który, z korkami z chusteczki w dziurkach od nosa, pochłonięty był przez mangę.

-         Nie przeszkadzaj mi, nanodayo.

-         To twój lucky item...?

-         Lucky item?- Midorima spojrzał na niego w końcu.-Mój dzisiejszy Lucky Item do stringi, mam je na sobie, nanodayo. To jest po prostu manga. Przydaj się na coś i wróć do domu.

-         Co...- Haizaki poczuł, że pęka mu żyła na czole, jednak, przypomniawszy sobie, że już ma naganę u dyrektora, z trudem uspokoił się i, drżąc na całym ciele, odwrócił się na pięcie.

-         Oh, rany, Mochizuki jest taki seksowny...!- usłyszał za sobą podniecony głos Midorimy.- Oby był seme, oby był seme!

-         What the fuck?!- Haizaki odwrócił się jeszcze na chwilę, i nagle zobaczył, że od strony, z której przyszedł on sam, wprost na Midorimę pędzi jakaś ciemna masa.

Z wielkim szokiem obserwował, jak Aomine Daiki rzuca się na zielonowłosego i wyrywa

mu jego cenną mangę.

-         Co ty wyprawiasz, nanodayo?! ODDAJ TO! ON MA MU WŁAŚNIE WŁOŻYĆ...!

-         NIE BĘDZIESZ CZYTAŁ TYCH ZBOCZEŃSTW!- wrzasnął Aomine.

Haizaki, mrugając, zbliżył się nieco do nich, by słyszeć dobrze ich rozmowę.

-         To, co czytam, to moja prywatna, zasrana sprawa!

-         Zas...- Aomine aż się zapowietrzył, słysząc to słowo. Sięgnął dłonią do szyi i ściągnął z siebie łańcuszek.

Haizaki zmarszczył brwi. Od kiedy Aomine nosi jakieś łańcuszki?

-         Widzisz to?!- krzyknął Aomine, machając wisiorkiem przed twarzą Shintarou.- Widzisz?! TO JEST JEZUS CHRYSTUS! On patrzy na ciebie! Patrzy na ciebie i przywołuje cię do porządku!

-         Idź mi z tym, nie jestem chrześcijaninem!- warknął Midorima.

-         Zszedłeś na złą drogę, Midorima!- oznajmił z powagą Aomine, patrząc na niego srogo.- Bóg cię ukarze, a z jego sądem walczyć nie będą mogły twoje szczęśliwe przedmioty!

-         Oddasz mi w końcu moją mangę?! Jest najlepsza akcja teraz!

-         Idź, pomiocie szatański!- krzyknął Aomine, cofając się z uniesioną ręką, w której nadal trzymał łańcuszek. Wyglądał jak egzorcyzmujący ksiądz. Zwłaszcza, że po chwili zaczął bełkotać:- W imię ojca i syna i ducha świętego, idź precz, yaoisto!

Haizaki gapił się na niego z kamienną twarzą, nic z tego nie rozumiejąc. Aomine zniknął w

swojej klasie, a Midorima gapił się za nim ze smętnym wyrazem twarzy.

-         Tsk! Idę kupić nową...- mruknął, odwracając się na pięcie.

Shougo odetchnął głęboko. Sprawa była poważna. W tej szkole znów działo się coś złego.

Znów opętały ją jakieś chore demony, albo zwyczajnie jeszcze się nie obudził i po prostu musiał czekać na moment kulminacyjny, tak jak wtedy, z Kise, który prawie go zabił.

Do dziś czasem bolał go ten policzek, w który przywalił mu model...

-         Dobra – mruknął Haizaki, cofając się pod ścianę.- Jeśli to znowu mi się śni...to im szybciej zobaczę się ze wszystkimi, tym szybciej się obudzę, nie? Tak, dobra...to dobry plan.

Haizaki już odwrócił się, by iść na lekcje, kiedy nagle podskoczył z przerażenia, bowiem

przed nim pojawił się Kuroko.

-         Kur....oko!- warknął Haizaki.- Nie strasz mnie tak!

-         Wybacz. Widziałeś gdzieś tę różową pindę?

-         Jaką róż...czekaj, że co?! Kogo nazywa...w ogóle, TY nazywasz?!- wykrzyczał dość nieskładnie chłopak.

-         Widziałeś gdzieś tę sukę, czy nie?- warknął Kuroko, krzyżując ręce na piersiach.- Podobno znowu doczepiła się do...

-         Kurokocchi?!- rozległo się wołanie z głębi korytarza.

-         Oh, świetnie – jęknął Haizaki.- Ciekawe, co się Z NIM stało...?

-         Ryouta!- zawołał Kuroko, uśmiechając się błogo.- Oh, Ryota...już myślałem, że nie przyjdziesz.

-         Aaah, Kurokocchi!- Kise prawie że podleciał do niego i wziął w ramiona, przytulając mocno.- Mój Kurokocchi, tylko mój~!

-         Tak, Ryouta, jestem tylko twój – zaśmiał się delikatnie Kuroko, obejmując go.- Ryouta, chodźmy na zaplecze...tak bardzo chciałem cię zobaczyć, mój ty przystojniaku!

-         OH MÓJ BOŻE, KUROKOCCHI, KOCHAM CIĘ! – Kise znów zgniótł błękitnowłosego w ramionach, po czym...

Pocałował go.

Namiętnie.

Z języczkiem.

Wciskając mu kolano między nogi.

-         CZEKAJCIE!- rozległ się wrzask z końca korytarza.

Cała trójka spojrzała w tamtą stronę i ujrzała pędzącego w ich kierunku Midorimę.

-         Jeśli chcecie to robić, to czekajcie, tylko włączę kamerę!- wrzasnął zielonowłosy, w biegu grzebiąc w kieszeni spodni.

-         Ah, nie dobrze, Kurokocchi!- Kise w obronnym geście ponownie przycisnął do torsu swojego...chłopaka?- Musimy spadać, bo ten zielony yaoista znowu będzie chciał nagrywać naszą szczerą miłość!

-         Masz rację, Ryo-chan!- Kuroko skinął głową.- Schowajmy się w magazynie, tam, gdzie wtedy wziąłeś mnie na...

-         IDŹCIE, KURWA, BO JEST CORAZ BLIŻEJ!- wrzasnął Haizaki, nie wytrzymując.

Chłopcy spojrzeli na niego, zdziwieni, jakby wcześniej nie zauważyli jego obecności, po

czym obaj uciekli schodami do góry. Midorima popędził za nimi, dysząc ciężko.

Haizaki sam nie czuł się w lepszej kondycji. Trzymając się za serce, udał się korytarzem w

kierunku swojej klasy, jednak przerwał mu dzwonek na przerwę. Przełknął ciężko ślinę i zmienił kierunek.

W automacie ze słodyczami kupił sobie dwa batoniki, a następnie skierował się do klasy

Murasakibary.

Naprawdę wolał mieć to wszystko za sobą...

Podsumowując dotychczasowe spotkania: Midorima był Yaoistą, Aomine jakimś chorym

psychicznie chrześcijaninem, Kuroko miał bzika na punkcie Kise, a Kise... no cóż, on chyba się nie zmienił.

W sumie może to nawet lepiej, jakoś niespecjalnie mu się widziało, żeby znowu dostać

od niego baty...

Murasakibara siedział w swojej klasie przy swojej ławce, popijając mleko. Haizaki

podszedł do niego i stanął obok, gapiąc się.

-         Hm?- Murasakibara spojrzał na niego sennym wzrokiem.- Co jest, Zaki-chin?

-         Nie zmieniłeś się?- mruknął chłopak.

-         Haa? W co?

-         Nic – westchnął Haizaki.- Akashi jest u siebie w klasie?

-         Nie powiem.

-         Co? Jak to „nie powiesz”?

-         Nie powiem – powtórzył Murasakibara, odwracając głowę.

-         No weź...- Haizaki wygrzebał z kieszeni batonika.- Zobacz co tu mam, taś, taś, taś...dam ci batonika!

Oczy Murasakibary zabłysły żywym płomieniem. Olbrzym wstał raptownie i chwycił swoją

wielką dłonią...głowę Haizakiego.

-         Zabieraj mi to słodkie świństwo, albo spuszczę cię razem z nim do szamba, śmierdzielu. Rozumiesz?- warknął groźnie.

-         Aj, aj, aj, dobra, dobra, rozumiem!- krzyknął Haizaki.

Kiedy Atsushi puścił jego głowę, srebrnowłosy zaczął powoli cofać się do tyłu.

Więc jednak Murasakibara też się zmienił...nienawidził słodyczy, no, no, tego akurat

można się było domyślić. Brawa dla Haizakiego.

-         Cześć, gdzie jest Akashi?- zapytał Shougo, wparowując do klasy wice kapitana.

-         To długa przerwa, pewnie jest na sali gimnastycznej – powiedziała jakaś dziewczyna.

-         Dobra...

Haizaki postanowił się tam szybko udać. Im szybciej będzie miał to z głowy,

tym....szybciej będzie miał to z głowy, jakby nie patrzeć.

W istocie, Akashi był na sali gimnastycznej i, stojąc samotnie pod koszem z piłką w

rękach, gapił się przed siebie.

-         Akashi, musimy pogadać – powiedział poważnie Haizaki.

-         ...mogę...

-         Co?- podszedł do niego bliżej.

I wtedy się przeraził. Akashi miał całą twarz...we łzach.

-         Nie mogę zrobić wsadu – wyszeptał Akashi.- Nie mogę zrobić wsadu...wczoraj na obiad była ryba po grecku...jestem taki niski...jestem bezużyteczny...chcę umrzeć...muszę się pociąć...

-         O czym ty gadasz...?- Haizaki patrzył na niego dosłownie jak na idiotę.- Normalnie bycie niskim nieszczególnie ci przeszkadzało....

-         Jestem do bani...dostałem tylko 100 punktów w teście z angielskiego...

-         No ale 100 punktów to max – zauważył Haizaki.

-         Jestem do dupy – westchnął Akashi.- Jak ten szary, nic nie znaczący papier toaletowy. Czuję się, jakby wszyscy się mną podcierali...

-         Dobra, to się robi chore...- jęknął Haizaki.- Serio...gdzie jest Nijimura?

-         ...siedzi w składziku. Jest zły, bo nie umiem robić wsadów, to na pewno przez to...- Akashi upuścił piłkę i padł na kolana, kryjąc twarz w dłoniach.

Haizaki jednak nie zwracał już na niego uwagi. Nijimura jest zły? Chłopak ruszył do

składziku, z lekką obawą. Jeśli jego kapitan ma zły humor, pewne nie skończy się to dla niego za dobrze. Pewnie znowu mu przywali za nic!

-         Nijimura?- Haizaki zapukał do na wpół otwartych drzwi i zajrzał do środka.- Ej, jesteś tu? Co robisz?

-         Ah, to ty. Wejdź, Haizaki.

Głos całkiem normalny, nie brzmi, jakby był wkurzony.

Haizaki zaryzykował i wszedł do składziku. Nijimura układał właśnie materace przy

ścianie.

-         Pierwszaki znowu nie pochowali materacy – westchnął senpai.- Co jest, Haizaki?

-         W sumie to, szukam kogoś normalnego – mruknął tamten.- Wydaje mi się, że znowu ktoś przywalił mi piłką i teraz śnię. Aomine chrześcijan? Midorima yaoista, serio? Gorzej być nie mogło...

-         Siadaj – powiedział Haizaki, poklepując miejsce na materacu, tuż obok siebie.

Haizaki usiadł z westchnieniem.

-         Miałem nadzieję, że jak spotkam was wszystkich, to wiesz, jakoś się obudzę. Tak było poprzednio, jakby...

-         Co to był za sen?- Nijimura odgarnął włosy z czoła, patrząc dość znacząco na Haizakiego, jednak ten zdawał się tego nie zauważać. Nie zwrócił też uwagi na pozę, jaką przybrał jego kapitan: podparł się łokciem o materac, a jedną nogę zgiął w kolonie, drugą rękę przewieszając przez biodro.

-         No wiesz, to, że wszyscy prócz ciebie pozamieniali się charakterami. Stary, to było straszne...

-         Chcesz o tym porozmawiać, Shougo?- Nijimura położył mu delikatnie rękę na udzie.

-         Yyy...- Haizaki spojrzał na nią niepewnie.- Co ty...? Co robisz?

-         To co zawsze, kiedy do mnie przychodzisz, głuptasie.- Nijimura roześmiał się lekko, podnosząc na czworaka. Pchnął Haizakiego na materac i stanął nad nim.

-         Czekaj, czekaj, bo to niepokojąco przypomina mi wizję Kise i Kuroko, którzy teraz pieprzą się w jakimś magazynie...!

-         Kochanie, prosiłem, żebyś nie używał takich słów – zamruczał Haizaki, całując go delikatnie w szyję.

-         CO TY KURWA ROBISZ?!- wrzasnął piskliwie Haizaki, próbując wyrwać się z jego objęć – nic z tego. Senpai jak zawsze był silniejszy.

-         Ooo, moje maleństwo znów chce się bawić w niedostępną księżniczkę?- Nijimura zaśmiał się nisko, nie przerywając pocałunków.- Chyba będę musiał cię ukarać...

-         CO TY PIERDOLISZ, DEBILU?! PUSZCZAJ MNIE!

Nijimura przytknął dłoń do ust Haizakiego, a ten znieruchomiał raptownie.

No i tu właśnie ten dzień osiągnął szczyt nienormalności...

Haizaki czuł się tak otępiały, że nie miał siły się podnieść. Nijimura tymczasem spokojnie

obsypywał jego ciało pocałunkami, rozpinając koszulę, a następnie spodnie. Wodził powoli dłońmi wzdłuż jego klatki piersiowej. Shougo przełknął ślinę. Cholera, to było przyjemne...!

-         Nijimura, ja naprawdę...

-         Ćśś, cśś, cśś – kapitan przytknął mu palec do ust.- Nic nie mów, mój mały diabełku. Znów byłeś niegrzeczny, prawda? Rany, mój malutki tygrysek naprawdę lubi być karany...

-         Yyy...tygrysek...jasne...

-         Odwróć się, maleńki – szepnął mu do ucha, pomagając mu zmienić pozycję.

-         A teraz co, masaż pleców?- westchnął Haizaki (idiota).

-         Możesz to i tak nazwać – roześmiał się Shuuzou.

Haizaki nie miał siły się ruszyć, jednak kiedy poczuł, że Nijimura zdejmuje jego spodnie,

natychmiast zaczął się wyrywać.

-         NIE, NIE, NIE! KAMERA STOP!- wrzasnął.- Mój tyłek zostaje zakryty, zrozumiano?!

-         Ale jak mam cię ukarać, jeśli jest zakryty?- westchnął Shuuzou.- Przecież nie zrobię dziury w twoich spodniach, kotku...

-         Nie nazywaj mnie tak, bo mam dreszcze!

-         Dreszcze masz z innego powodu, skarbie...

-         Posłuchaj, nie pamiętam już, co zrobiłem! Nie pamiętam, o który mój wybryk chodzi, ale proszę cię, POZWÓL MI SIĘ OBUDZIĆ!!!

-         Ależ Shougo...- Nijimura wymówił jego imię z tak wielką pieszczotą, że Haizakiemu zrobiło się niedobrze.- Ty dopiero zaśniesz, w moich objęciach...jak już skończymy.

Srebrnowłosy czuł łzy w oczach, kiedy Nijimura ściągnął jego spodnie do połowy ud.

Usłyszał dźwięk rozpinanego zamka. Chwila ciszy, a potem poczuł coś twardego między swoimi pośladkami...

Zostanie zgwałcony...

On naprawdę zostanie zgwałcony. Przez swojego kapitana!

-         Nijimura, ty chuju...- jęknął Haizaki.

I wtedy otrzymał potężny cios w szczękę.

-         Ej, ej, ej! Nijimura-senpai, uspokój się!- krzyknął Kise.

-         Haa, ale mu przywalił~! Zrób tak jeszcze raz, jeszcze raz – rozległ się głos Murasakibary i wesołe klaskanie w dłonie.

-         Hmpf! Myślę, że powinieneś to powtórzyć, nanodayo, nie zostawiłeś śladu.

-         Midorimacchi, nie mów takich rzeczy! Aominecchi, pomóż mi!

-         Haa? Nie chce mi się...

Haizaki otworzył oczy z jękiem i rozejrzał się po otoczeniu. Znał to pomieszczenie...znów

znalazł się w gabinecie pielęgniarki.

-         Co jest...?- zapytał.

-         Znowu oberwałeś z piłki – westchnął Kuroko.- Przykro mi, Haizaki-kun.

-         No tak...łeb mnie boli...- jęknął Haizaki.- Błagam was, miałem porąbany sen, więc idźcie sobie wszyscy. Wasza obecność mnie przeraża...

-         Pff, nie mam nic przeciwko. I tak nie miałem zamiaru tutaj długo siedzieć – powiedział Murasakibara, po czym wyszedł z gabinetu.

-         Ej, zaraz...- Haizaki zmarszczył brwi, patrząc na Midorimę.- Co ty masz w dłoni...? To...manga yaoi?!

-         To...- Midorima odwrócił głowę, poprawiając okulary.- To...oczywiście, mój lucky item. Tak, nanodayo. Lucky item. Wybaczcie, ale muszę iść do Akashiego.

-         Rany – westchnął Kise.- Jestem wykończony...eh, Kurokocchi, dokąd idziesz?

-         Wracam do ćwiczeń.

-         Ah, idę z tobą!

-         Proszę cię, Kise-kun, nie tak blisko

-         Idę z wami, czekajcie...

Haizaki zmarszczył brwi, obserwując ich uważnie. Coś tu było nie tak...

I nagle zobaczył na szyi Aomine wisiorek z Jezusem.

-         EJ!- wrzasnął.- Aomine, co ty masz na szyi?! Wisiorek z Jezusem, nie?!

-         Co?- Aomine drgnął nerwowo. Szybko odwrócił się do niego plecami i zaczął manewrować rękoma przy szyi.- Yyy...wydawało ci się, no co ty...to...to ja już pójdę.

-         Tak, ja też – powiedział Nijimura, poprawiając swój strój.- Nigdy więcej nie nazywaj mnie chujem!- wrzasnął do Haizakiego.- Nawet przez sen!

-         TO NIE BYŁ SEN, WY SUKINSYNY, TYM RAZEM ZROBILIŚCIE SOBIE ZE MNIE JAJA!

-         Nie wiem o czym mówisz!- Nijimura odwrócił się na pięcie i, z dumnie uniesioną miną, również opuścił gabinet.

A Haizaki został sam na sam ze swoimi myślami w ten popieprzony, letni dzień.