Prolog - Błękit mego nieba

Prolog

Błękit mego nieba

            Tego dnia niebo było tak czyste i błękitne, jak jego oczy. Chociaż znajdowaliśmy się przed starą fabryką, w której cuchnęło moczem i piwem, nie przeszkadzało mi to. Stałem tuż obok niego, siedzącego na zniszczonej, drewnianej skrzynce. W spokoju popijał colę z puszki i ze swoim zwyczajowym lekkim uśmieszkiem spoglądał na morze.

            Jego oczy były odzwierciedleniem nieba. Spojrzałem na nie, a kiedy poruszył głową, odwróciłem wzrok na pływające w oddali jachty.

-         Kocham cię – powiedziałem po prostu.

-         Co?- Yamato spojrzał na mnie. Czułem na sobie jego rozbawiony wzrok.

Nie odezwałem się.

-         Rany, Fumi, twoje poczucie humoru jest do bani – roześmiał się.

-         Dlatego nigdy nie żartuję – mruknąłem, wciskając zaciśnięte pięści do kieszeni moich spodni.

Zapadła cisza. Nie trwała długo, bo po chwili usłyszałem jego śmiech. Głośny, szczery

śmiech. Poczułem rumieńce na twarzy.

Wiedziałem, że mi się to nie uda.

-         Fumi, nie mogę z ciebie! Zakochałeś się we mnie?!

Skinąłem lekko głową, a on roześmiał się jeszcze głośniej.

-         Nigdy bym nie przypuszczał, że jesteś z tej ligi! Zaraz pęknę ze śmiechu, hahaha!

-         Co jest, chłopaki, co was tak bawi?- usłyszałem za sobą głos Tatsumiego.

Zacisnąłem usta, które zaczęły delikatnie drżeć. Wyglądałem na rozbawionego? Nie

sądzę...

-         Hahaha...oh, Tatsu! Nie uwierzysz, stary!- nadal nie mógł się uspokoić. Trzymał się za brzuch, w jego oczach pojawiły się łzy.- Fu...Fumi jest gejem! Hahaha! Zakochał się we mnie! Właśnie mi to powiedział!

Nasi znajomi, którzy teraz do nas dołączyli, spojrzeli na niego z zaskoczeniem, a potem

skierowali wzrok na mnie. Przyglądało mi się osiem par ciekawskich oczu.

A potem wszyscy parsknęli śmiechem.

Poczułem napływające do moich oczu łzy.

Jestem taki głupi....taki głupi! Jak mogłem pomyśleć, że Yamato cokolwiek do mnie czuje?

Jak mogłem mieć nadzieję, że odwzajemnia moje uczucie? Powinienem był wiedzieć, że mnie

wyśmieje...

-         Fumi, jesteś obrzydliwy!- zawołała Noriko.

Przełknąłem ślinę, czując w gardle wielką gulę. Co obrzydliwego jest w miłości? Co

obrzydliwego jest w słowach „kocham cię”? Ja też jestem człowiekiem. Czy to złe, że człowiek kocha drugiego człowieka?

-         Rany, wynośmy się stąd, bo zaraz umrę ze śmiechu, serio.- Yamato wstał ze swojej skrzynki i nachylił się do mnie z tym swoim lekkim uśmieszkiem.- Chcesz buziaczka na pożegnanie, kotku?

Znów wszyscy roześmiali się głośno.

-         Miło było cię poznać, Fumi – powiedział Tatsumi.- Ale, dla własnego dobra, nie pokazuj nam się na oczy.

-         Kurwa, a myśmy się przy nim rozbierali przed meczem!- krzyknął Ogiwara, patrząc na mnie z niechęcią.- Dreszcze mnie przechodzą, fuj!

Głośno rozmawiając i śmiejąc się, cała moja paczka weszła do budynku. Zamknęli za sobą

drzwi i zaryglowali je od środka.

Stałem pośrodku niewielkiego placu. Przede mną wznosił się zniszczony budynek starej

fabryki. Za plecami miałem morze.

A nad sobą to piękne, błękitne niebo z jego oczu.



Następny rozdział