Rozdział Drugi - Szarość codzienności

            Miałem wrażenie, że od poprzedniego wieczora śnieg w ogóle nie przestał padać. Stojąc przy oknie w swoim pokoju i wyglądając na zewnątrz, na ulicy widziałem grubą warstwę białego puchu – w dodatku ciągle przybywał, sypiąc się z nieba, na które i tak nie spojrzałem.

            Obudziłem się o pół godziny wcześniej, niż zamierzałem, a to wszystko przez stanowczo zbyt cienką ścianę oddzielającą mój pokój od pokoju Maedy. Mój lokator spał snem wyjątkowo twardym i musiało minąć około dziesięciu sekund, nim w końcu wyłączył budzik.

            Dalej stojąc przy oknie, zacząłem powoli rozpinać guziki mojej piżamy. Zsunąłem ją powoli z ramion i, odwracając się do krzesła, na którym czekały na mnie złożone w schludną kostkę ubrania, zerknąłem w lustro wiszące na ścianie przy drzwiach.

            Ze smętnym wyrazem twarzy przyglądał mi się chłopak o wzroście ledwie 170 centymetrów, jasnych, zielonych oczach i przydługich blond włosach zaczesanych po obu stronach głowy. Cerę miał jasną, skórę delikatną jak u kobiety, a i sylwetką nie mógł się raczej zbytnio chwalić.

            Lat 20. I wciąż zero zarostu.

            Westchnąłem ciężko, zdejmując z siebie dół piżamy. Zerknąłem na moje majtki – szare, zwyczajne, bez żadnych ozdób. W nich też nie było niczego, czym można by się było chwalić.

            Nie, żebym narzekał. Jakoś nieszczególnie ciągnęło mnie do pokazywania komuś mojego ciała. Po prostu w niektórych momentach nachodziła mnie myśl, że lepiej by było, gdybym był kobietą.

            Czy wtedy odrzuciłbyś moje uczucia, Yamato...?

            Na pewno potraktowałbyś mnie inaczej...a może nie? Może to po prostu ze mną było coś nie tak?

            Znów westchnąłem cicho i otrząsnąłem się z myśli. Obiecałem sobie pozbyć się wspomnień z przeszłości, w tym właśnie celu przyjechałem do Fukui. Jeśli nie wezmę się w garść, znów będę żałował.

            Ubrałem dżinsy, podkoszulek i ciepły sweter, po czym wyszedłem z pokoju i udałem się do kuchni, skąd słychać było poranne krzątanie Maedy.

-         Dzień dobry, Fumi-chan – zanucił melodyjnie mój lokator.

-         Dzień dobry, Shuzo-kun – przywitałem się.- Widzę, że humor ci dopisuje.

-         Oczywiście! Bycie pozytywnym to ważna cecha, staram się być taki przez cały czas – to mówiąc, podał mi talerz z dwiema kanapki.

-         Eh? T-to dla mnie?- zapytałem, zaskoczony.

-         Mhm! Itadakimasu, Fumi-chan!

-         Ehm...dziękuję – uśmiechnąłem się lekko.- Chyba śniło ci się coś przyjemnego.

-         Oho, rzeczywiście – powiedział Maeda, patrząc na mnie dość dziwnie.- Mam nadzieję, że to był proroczy sen!

-         A...co ci się przyśniło?

-         To moja słodka tajemnica – szepnął, mrugając do mnie okiem, po czym, chwytając w zęby kanapkę, a w dłonie dwa kubki z parującymi napojami, wyszedł z kuchni.

Uśmiechnąłem się, idąc za nim. Zaskakujące, jak bardzo ludzie wyróżniający się „dzikim”

wyglądem spośród innych potrafią być bardziej ludzcy i urzekający, niż nie jeden z nich.

-         Pamiętaj, że jesteśmy dziś umówieni – powiedział Maeda, siadając na poduszce przy stole.- Nie masz dziś żadnej innej randki, prawda?

-         N-nie – mruknąłem, rumieniąc się.

-         No ja myślę – zaśmiał się mój lokator, biorąc kęs kanapki i otwierając poranną gazetę.

W salonie unosiła się przyjemna woń świeżo parzonej kawy. Co prawda, sam nigdy jej nie

piłem, ponieważ mi nie smakowała, ale zapach miała doprawdy rozkoszny.

Upiłem łyk herbaty, którą przygotował mi Maeda. Uwielbiałem jej smak. Chwile, kiedy mogłem jej skosztować, były pewnego rodzaju drobnymi przyjemnościami w życiu. Tymi, na które nie zwraca się szczególnej uwagi, a jednak dającymi życiu „smaczek”.

-         Pyszna – westchnąłem z błogim uśmiechem.- Powinieneś parzyć herbaty zawodowo, Ma...Shuzo-kun.

-         Daj spokój, to tylko herbata – powiedział z uśmiechem Maeda, jednak delikatny rumieniec na jego policzkach sugerował, że czuje się mile połechtany.

-         Ja takiej nie potrafię zrobić – wyjaśniłem, a potem westchnąłem ciężko.- Jak tak dalej pójdzie, uzależnię się od niej.

-         W takim razie, chyba będziemy musieli mieszkać ze sobą już na zawsze – roześmiał się Maeda.- Ty uzależniasz się od herbaty, którą ci zaparzam, a ja od twoich obiadów. Jeszcze chwila i nie będziemy mogli bez siebie żyć.

Roześmiałem się cicho, rozbawiony. Widząc zaskoczone spojrzenie mojego lokatora,

spuściłem wzrok, rumieniąc się. Odchrząknąłem cicho, wracając do picia gorącego napoju.

W milczeniu dokończyliśmy śniadanie. Ponieważ Shuzo miał zaraz wychodzić, to ja po nas

posprzątałem i umyłem naczynia. Kiedy już je wysuszyłem i pochowałem, była 8:30, a więc wyszedłem na korytarz.

-         Przygotowałeś sobie bento?- zapytałem mijającego mnie właśnie Maedę.

-         W sumie to nie powinna być moja rola, ale tak, zrobiłem sobie.

-         To dobrze. A idziesz dziś po pracy odwiedzić mamę?

-         Tak, przejdę się.- Maeda zarzucił na siebie swój ciemnobrązowy płaszcz i przewiązał szyję szalikiem.

-         Uważaj na siebie, kiedy będziesz wracał. Do zobaczenia o 20:00.

Maeda spojrzał na mnie uważnie i tak przypatrywał mi się przez kilka sekund. Spuściłem

głowę, wbijając spojrzenie w jego buty. Chyba nie powinienem był tego mówić. To było idiotyczne.

Jestem taki głupi...

-         Będę uważał, Fumi-chan – powiedział Maeda zaskakująco łagodnym tonem. Uniosłem wzrok, czując wypieki na twarzy.

-         To...z-zabrzmiało trochę dziwnie – mruknąłem.- Przepraszam, nie chciałem, żebyś p-pomyślał sobie, że...nie wiem, że...

-         W porządku, w porządku, weź oddech – zaśmiał się Maeda.- Cieszę się, że się o mnie martwisz! Z poprzednim lokatorem prowadziłem wojnę, więc trochę mnie zaskoczyłeś, to wszystko. Miła jest taka odmiana.

-         Uhm...- nadal czułem się niezręcznie.

-         Ty też na siebie uważaj, Fumi-chan! Żeby nikt cię po drodze nie podrywał! Do zobaczenia!- to mówiąc, wyszedł z mieszkania, nim zdążyłem zapytać, o co mu chodzi.

Jakie podrywanie? Ostatnio podrywano mnie, kiedy byłem w pierwszej klasie liceum, w

dodatku chłopak myślał, że jestem dziewczyną...

Westchnąłem cicho, przeszedłem do salonu i podwinąłem rękawy swetra. Czas wziąć się

za sprzątanie.

***

            W soboty w księgarni zjawiało się znacznie więcej klientów niż w dni robocze, co skutkowało masą roboty. Zacząłem pracę o 12:00, a odetchnąć mogłem dopiero pod koniec mojej zmiany.

            Usiadłem na krzesełku w pomieszczeniu dla pracowników i wyjąłem z torby kanapki. Mieliśmy tu stary automat z napojami, ale dostępne były tylko różne rodzaje kawy w puszce.

-         Fumi-kun?- do pokoju zajrzała moja koleżanka, Ayume.- Przyszło zamówienie, które złożyłeś wczoraj wieczorem!

-         Zamówienie?- powtórzyłem.

-         Tak, z tej serii romansów dla nastolatek. „Wiatr uczuć”, czy coś takiego?

-         Hmm...ah, tak!- wykrzyknąłem, zrywając się z krzesła.

-         Spokojnie, odebrałam je – roześmiała się Ayume.- Ja już muszę spadać, mąż przyjechał. Zostawiłam paczkę pod ladą, nie zapomnij o niej!

-         T-tak, już po nią idę!- powiedziałem, pospiesznie pakując na wpół zjedzoną kanapkę do woreczka, a następnie do torby.

Otarłem usta wierzchem dłoni i przeszedłem do sali sklepowej, kierując się do kas.

-         Dobry wieczór, Takayuki-san – przywitałem się, widząc przy kasie wysokiego mężczyznę, który zastąpił Ayume.

-         Dobry wieczór, Naofumi-san – mruknął w odpowiedzi.

Znalazłem paczkę pod ladą tuż przy notatniku, do którego przykleiłem kartkę z numerem

telefonu do wczorajszego klienta. Odwróciłem się, sięgając po słuchawkę. Przełknąłem ślinę. Wykonywanie rozmów telefonicznych nie należało do moich ulubionych zajęć, ale jako, że o tej godzinie w pracy zostałem tylko ja i pan Takayuki, nie mogłem prosić nikogo o zmianę.

Zerknąłem jeszcze na poważne oblicze mojego kolegi. Był jeszcze bardziej cichy niż ja, z tą

różnicą, że kiedy już coś mówił, nie denerwował się i nie jąkał. Mógł patrzeć ludziom prosto w oczy, bez żadnych problemów.

Podziwiałem go za to.

Wykręciłem numer, wzdychając po raz setny tego dnia. Doprawdy, jakąż skomplikowaną

osobą jestem...

-         Tak, słucham?- usłyszałem spokojny ton męskiego głosu.

-         D-dzień dobry! To znaczy...dobry wieczór! – uh, fatalny początek, jak zawsze.- Etto...pan Soua Nakao-san?- ugryzłem się w język, wymawiając jego imię – kolejny punkt dla mnie...- Tu k-księ...Księgarnia Ootome! Właśnie dostaliśmy pana zamówienie.

-         Ah, moja książka?- jego głos ożywił się nagle.- Cudownie! Czy mogę po nią przyjść teraz?

-         Tak, oczywiście. Zamykamy dopiero o 22:00.

-         Dobrze, w takim razie niedługo będę! Dziękuję bardzo!

-         D-do...- nie skończyłem się żegnać, kiedy usłyszałem kilka krótkich sygnałów oznaczających zakończoną rozmowę.

Odłożyłem słuchawkę i odwróciłem się do lady. Zabrałem paczkę i przeszedłem z nią do

magazynu. Po wczorajszym skonsultowaniu się z szefem, zamówiłem kilka dodatkowych egzemplarzy, musiałem je więc teraz schować do magazynu, a parę ułożyć na półkach w sali.

W napięciu, stojąc przy ladzie i gniotąc mój fartuch w dłoniach, czekałem na klienta. Sam

nie wiem, czemu się tak denerwowałem. Może przez to jego intensywne spojrzenie, którym wczoraj mnie obdarzył? Te oczy w kolorze mlecznej czekolady, ten łagodny wzrok.

Tylko czemu musiał mieć na imię właśnie Sora...?

„Niebo”...

Rozległ się dźwięk dzwonka zawieszonego nad drzwiami. Uniosłem głowę i zobaczyłem

go.

Miał na sobie ciemne dżinsy i czarną kurtkę. Do tego błękitne rękawiczki z naszytymi

dużymi oczami i uśmiechem po wierzchniej stronie dłoni. Nie miał na głowie czapki, przez co jego brązowe włosy pełne były śniegu, a uszy przybrały kolor wiśni.

Rozejrzał się po sklepie, a zauważywszy mnie, uśmiechnął się radośnie.

-         Dobry wieczór!- przywitał się, wlepiając we mnie te duże, czekoladowe oczy. Spuściłem szybko wzrok i złożyłem niski ukłon.

-         Pana zamówienie dotarło do nas pół godziny temu – powiedziałem.- P-przyniosę je!

-         Bardzo panu dziękuję!

Kiedy wróciłem z magazynu z książką, Nakao podrygiwał zabawnie i chuchał w dłonie,

zapewne chcąc się rozgrzać. Widząc mnie, znów się uśmiechnął.

-         Z-zapakuję – mruknąłem, unikając jego spojrzenia.

Kucnąłem, by sięgnąć po papierową torbę. Zapakowałem do niej książkę i nabiłem cenę

w kasie.

-         A tak przy okazji...- zaczął Nakao powoli. Jego policzki były zarumienione, ale nie mogłem być pewien, czy to z zawstydzenia, czy z mrozu.- Wczoraj...chyba trochę przesadziłem.

-         Eh? Yy...z czym?- zapytałem, nie rozumiejąc.

-         Tak...nagle pan uciekł...- mruknął.- Nie chciałem pana przestraszyć, czy coś, absolutnie! Ja tylko...

-         Nie przestraszyłem się pana – powiedziałem cicho, podając mu torbę i odbierając pieniądze, które położył na podstawce.

-         No bo...tak nagle pan uciekł...

-         Nie uciekłem – mruknąłem, odwracając głowę.

-         Ah, przepraszam! Nie chciałem teraz pana zezłościć.

-         Eh? Yyy...nie jestem zły – westchnąłem.

-         Z-zirytowałem pana, prawda?- wyglądał na spanikowanego.

-         Ja...- spojrzałem na niego, zaskoczony. O co mu chodzi?- C-co mogę jeszcze dla pana zrobić?

-         Przepraszam – westchnął ciężko Nakao.- Trochę się denerwowałem, bo...znaczy...nieważne...

Odwrócił się, i zrobił krok ku drzwiom, ale odwrócił się i spojrzał na mnie.

-         Czy mogę...wiedzieć, jak się pan nazywa?

-         Eh?- popatrzyłem na niego zaskoczony, po czym, zerkając w dół, a potem w bok, wskazałem palcem na plakietkę przyczepioną do mojego fartucha.

-         Uaa!- wróciłem spojrzeniem do Nakao. Jego twarz była cała czerwona.- N-no tak, przecież każdy pracownik tu ma taką...yyy...ja...przepraszam! Dziękuję! Przepraszam!- to mówiąc, a raczej krzycząc, ukłonił się i wybiegł ze sklepu.

Patrzyłem przez okna, jak biegnie ulicą, dopóki nie zniknął mi z oczu. Moje spojrzenie

padło teraz na wpatrującego się we mnie Takayukiego.

-         Eh?!- spuściłem szybko wzrok i zarumieniłem się.- Ja...

-         Zostawił rękawiczki – powiedział mój kolega.

Kiedy spojrzałem na ladę, faktycznie, leżały na niej błękitne rękawiczki z oczami i

uśmiechem. Musiał je zdjąć, kiedy sięgał po portfel.

Słysząc dźwięk dzwonka, odwróciłem się, myśląc, że po nie wrócił, ale okazało się, że do

środka wszedł Maeda.

-         Cześć, Fumi-chan!- przywitał się, machając do mnie ręką.- Za pięć ósma! Nie spóźniłem się, możesz być ze mnie dumny.

-         Maeda-kun...

-         Ej, ej, co to za rozczarowanie w twoim głosie?

-         Może za nim pobiegnę?- to pytanie rzuciłem w stronę Takayukiego.

-         Nie ma sensu, pewnie już jest na drugim końcu miasta – mruknął ten w odpowiedzi.

-         Co jest, Fumi-chan?- Maeda podszedł do lady i oparł się o nią.

-         Klient zostawił rękawiczki...

-         Te tutaj? To jakieś dziecko, tak?

-         Wyglądał na dorosłego...

-         Mniejsza z tym, przechowajcie to, pewnie się wróci po nie. A ty idź się przebrać, specjalnie nie jadłem obiadu, żebyśmy mogli się najeść podczas uczty!

-         D-dobrze – powiedziałem, chowając rękawiczki pod ladę.

Przeszedłem do pomieszczenia dla personelu i zdjąłem z siebie fartuch, chowając go do

mojej szafki. Zmieniłem obuwie, założyłem płaszcz, szalik i rękawiczki, po czym chwyciłem torbę, zarzuciłem ją przez ramię i wróciłem do Maedy.

-         Do widzenia, Takayuki-san – powiedziałem.

-         Do widzenia. Dziękuję za twoją pracę – odparł spokojnie mężczyzna, skinąwszy mi głową.

-         Wstąpimy pewnie do całodobowego, co?- zagadnął Maeda.- Mam ochotę na sushi, a może zrobimy sobie krewetki w kokosie?

-         Uhm, dobry pomysł – skinąłem głową i już miałem otworzyć drzwi, kiedy te otwarły się nagle z drugiej strony, przez co zachwiałem się i wpadłem na Maedę, który na szczęście zdążył mnie złapać i podtrzymać.

-         Eh, uważaj trochę, szczeniaku!- warknął Maeda.

Jak się okazało, wrócił Nakao, cały zdyszany. Z jego ust buchały białe obłoki pary. Spojrzał

na nas zaskoczony, a potem wbił we mnie wzrok i zarumienił się.

-         Przepraszam, Naofumi-san!- krzyknął.- Nic ci nie jest?!

-         Naofumi-san?- powtórzył Maeda i roześmiał się głośno.- Ktoś tak do ciebie mówi? Nie rozumiem, jak można nie dodawać „-chan” do twojego nazwiska, hahaha! Przecież jesteś taki słodki, Fumi-chan!

-         Ehm...- spłonąłem rumieńcem, stając pewnie na własnych nogach.- Pana rękawiczki...

-         Tak...wróciłem po nie – mruknął Nakao, mierząc spojrzeniem Maedę.- Jeszcze raz przepraszam, nie chciałem sprawić ci kłopotu, Naofumi-san.

-         Nic się nie stało – powiedziałem szybko.

-         Chodźmy, Fumi-chan, zaraz umrę z głodu – westchnął Maeda.- A właśnie! Pięknie posprzątałeś w naszym mieszkaniu! Kiedy tam wszedłem, myślałem, że pomyliłem wejścia!

Wyszliśmy na mróz. Maeda zamknął za sobą drzwi księgarni i razem ruszyliśmy ulicą w

kierunku sklepu.

-         Kto to był?- zagadnął mnie po drodze.

-         Klient. Wczoraj zamówił u nas książkę, a dziś ją odebrał. Zapomniał rękawiczek.

-         Ale chyba go znasz, skoro zwracał się do ciebie „Naofumi-san”.- Zerknąłem na Maedę i zmarszczyłem brwi, widząc, że powstrzymuje się od śmiechu.

-         Nie znam go – powiedziałem.- Pytał o moje nazwisko i po prostu...tak mnie nazwał.

-         Hmm.- Maeda zamyślił się.- Cóż, nieważne. To tylko jakiś szczeniak.

-         Huh?

-         To co, zrobimy krewetki?- znów szybko zmienił temat.

Skinąłem tylko głową w odpowiedzi.

Kiedy w końcu go zrozumiem?

Następny rozdział